άγνοια Θεού

Αμάθεια, θλίψη, στεναχώρια, αυτά είναι σαν τριπλό μαστίγιο πάνω από το κεφάλι του καθενός που ξεχνάει και αρνιέται το Θεό και δημιουργό Του.

Όσο περισσότερο ο άνθρωπος συγκεντρώνει ασήμαντες γνώσεις, τόσο λιγότερο αισθάνεται πως ξέρει.

Και όσο περισσότερο μαζεύει πλούτη, τόσο πιο φτωχός αισθάνεται.

Όσο περισσότερο ο τέτοιου είδους άνθρωπος κυνηγά την τύχη, τόσο πιο βαθιά βυθίζεται στο σκοτάδι της απελπισίας.

Γνωρίζετε ποια είναι η μεγαλύτερη αμάθεια;

Αμαθείς είναι οι άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν τον Θεό και τη δύναμή Του.

Είπε ο Κύριος στους Σαδδουκαίους: «Πλανάσθε επειδή δεν γνωρίζετε ούτε την Αγία Γραφή, ούτε τη δύναμη του Θεού!» (Ματθ. κβ' 29).

Οι Σαδδουκαίοι ήταν άνθρωποι που γνώριζαν τα πάντα, αλλά δεν πίστευαν στον Θεό και στην ανάσταση του Κυρίου.

Γνώριζαν τα πάντα, εκτός από τον Θεό και τη δύναμή Του.

Η μεγαλύτερη αμάθεια είναι να μη γνωρίζουμε τον Θεό!.

Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

---

αγ.Θεόδωρος συκεώτης

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Συκεώτης που εορτάζει μια μέρα πριν από τον Άγιο Γεώργιο τον Μεγαλομάρτυρα είχε ανοίξει κανονικά πόλεμο με τους δαίμονες που μάστιζαν τότε στην εποχή του μεγάλες κοινωνικές μάζες.

Οι μεν δαίμονες τον έλεγαν "πορνογεννημένο" γιατί πράγματι γεννήθηκε μέσα σε ένα πορνείο και ήταν νόθος γιός μιας πόρνης. 

Και ο Άγιος προσέτρεχε στις πόλεις και τα χωριά και καπάκωνε τους δαίμονες που ταλαιπωρούσαν ολόκληρους πληθυσμούς.

Τον καλούσαν οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι και αυτός τους συγκέντρωνε έξω από τις πολιτείες τους και κοντά σε μεγάλα πηγάδια καταβόθρες, όπου και τους διάβαζε ευχές εξορκισμών και τα ακάθαρτα πνεύματα φυγαδεύοταν μέσα στα σκοτεινά βάθη της γης. Μετά με μια πέτρα πλάκα καπάκωνε τα φρεάτια μέσα στα οποία έπεφταν τα δαιμόνια και επάνω έβαζε ένα ΣΤΑΥΡΟ.

Πολλές φορές κάποιοι δαίμονες για να την σκαπουλάρουν έκαναν τους ανθρώπους

μυροφόρες και ευχή

Στο Άσμα Ασμάτων λέγεται: «Μύρον ακένωτον όνομά σου» (α’ 3).

«Μύρον ακένωτον» το Όνομα “ ΙΗΣΟΥΣ ”, δόξα και χαρά ανερμήνευτος, κάλλος αμήχανον, τιμή ακατανόητος, θεία αγάπη ανέκφραστος. Να, λοιπόν, το έαρ το μυροβόλον και άκτιστον της Νοεράς Καρδιακής προσευχής. Και πάντα ταύτα από το «εκκενωθέν μύρον» του Παναγίου Πνεύματος, του Ονόματος του Ιησού, του λαλουμένου εντός ημών εκ της καθαράς καρδίας, της τετρωμένης εκ του θείου έρωτος…» 

Έτσι μυροφόροι δεν είναι μόνο οι γυναίκες εκείνες, που πήγαν στον Τάφο του Χριστού με μύρα, αλλά είναι όλη η ανθρώπινη φύση και ιδιαιτέρως όσοι ζουν μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία. Αυτοί δεν κρατούν απλώς στα χέρια τους τα μύρα, αλλά έχουν μέσα στην καρδιά τους το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό. Δεν έχουν απλώς τις αρετές της καλωσύνης, της αγάπης, της αληθείας, αλλά τον Ίδιο τον Χριστό, που είναι η Καλωσύνη, η Αγάπη και η Αλήθεια. Η Χάρη του Χριστού που υπάρχει στην καρδιά τους ξεχύνεται και στο σώμα, ώστε δεν είναι απλά μυροδοχεία, αλλά και αυτά τα σώματά τους μεταμορφώνονται σε μύρα. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι. 

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης !

από iconandlight

---

Το όνομα Του Κυρίου στο ψαλτήρι

Ἕνας οὐράνιος Κρίνος στή γῆ!

Πρὸς Ἐμμαούς - Fr. Lev Gillet

«…Καὶ ἰδοὺ δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπὸ ῾Ιερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα ᾿Εμμαούς … Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν καὶ αὐτὸς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς…» (Λουκ. κδ΄, 13-15)

Ἀξίζει πράγματι νὰ μελετήσουμε, νὰ ἐξετάσουμε καλύτερα τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πλησίασε τὸν Κλεόπα καὶ τὸν ἄλλο μαθητὴ καθ’ ὁδὸν πρὸς Ἐμμαούς. 

Τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια περιγράφουν πολλοὺς τρόπους, μὲ τοὺς ὁποίους πλησίαζε ὁ Χριστὸς τοὺς ἀνθρώπους, ἢ οἱ ἄνθρωποι ἔσπευδαν νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστό. Κάποιες φορές, οἱ ἄνθρωποι πηγαίνουν πρὸς τὸν Χριστό. Κάποιες ἄλλες, ὁ Χριστὸς πηγαίνει πρὸς τοὺς ἀνθρώπους· τοὺς πλησιάζει κατὰ πρόσωπο, ἄμεσα. Ἄλλοτε, ὁ Χριστὸς προχωρεῖ μὲ δική του πρωτοβουλία, εἰσέρχεται, παρεμβάλλεται στὸ δρόμο τους, στὴν πορεία τῆς ζωῆς τους, καὶ τοὺς περιμένει. Ἔτσι ὁ Ἰησοῦς, καθήμενος «ἐπὶ τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακὼβ» προσκαρτεροῦσε, ἀνέμενε τὴν Σαμαρείτιδα νὰ ἔλθει. 

Στὴ περίπτωση τῶν μαθητῶν, ποὺ «ἐπορεύοντο εἰς Ἐμμαούς», ἡ προσέγγιση εἶναι διαφορετική. Ἡ περικοπὴ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἦλθε νὰ τοὺς πλησιάση κατὰ πρόσωπο, ἐμπρός τους· ὅτι δὲν βάδιζε πρός ἀντίθετη

Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ζωή Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ἐὰν ὑπάρχει μιὰ ἀλήθεια στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ εὐαγγελικὲς ἀλήθειες, ἡ ἀλήθεια αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἀκόμη, ἐὰν ὑπάρχει μιὰ πραγματικότητα στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ καινοδιαθηκικὲς πραγματικότητες, ἡ πραγματικότητα αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μόνο στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐξηγοῦνται ὅλα τὰ θαύματά Του, ὅλες οἱ ἀλήθειές Του, ὅλα τὰ λόγια Του, ὅλα τὰ γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του ὁ Κύριος δίδασκε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε ὅτι ἡ πίστη σ’ Αὐτὸν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἔτσι ἐξασφάλισε στοὺς θανατωμένους ἀνθρώπους τὴ μετάβαση ἐκ τοῦ θανάτου στὴν ἀνάσταση.

Μὲ τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητὸς καὶ πεπερασμένος· μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καὶ αἰώνιος. Σ’ αὐτὸ δὲ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ δύναμη

μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής...

Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς.

Πόσοι από μας κοιμόμαστε σε όλη μας τη ζωή; Το λέμε αυτό ονειροπόληση ή φαντασία. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ύπνος βαρύς. Η αλήθεια γίνεται όνειρο ενώ τα όνειρα αποκτούν πειστικότητα. Οι μέρες μας γίνονται νύχτες και η ζωή μας υπνοβασία. Επί πλέον μήπως δεν είναι αρκετό να κλείσει κανείς τα μάτια του για να γίνει νύχτα και επομένως να κοιμηθεί; Μήπως δεν είμαστε όλοι βυθισμένοι στο σκοτάδι της αμάθειας; Σ’ αυτή μας την κατάσταση αλήθεια δεν απευθύνεται ο Θεός με τα λόγια του Ησαΐα (51.17): «Εξεγείρου, ανάστηθι…»;

Είναι τα φώτα μας ακόμα αναμμένα; Είμαστε σαν τις φρόνιμες παρθένες; Εκείνοι από μας που βρίσκουν τις φρόνιμες παρθένες εγωίστριες, είναι άραγε λιγότερο εγωιστές απ’ αυτές; Μπορούμε να ξυπνήσουμε από τα όνειρά μας ευδιάθετοι και καλοπροαίρετοι, έτοιμοι να θυσιάσουμε τη λίγη πραγματικότητα που μας απόμεινε (μια τελευταία λάμψη στα λυχνάρια μας που τρεμοσβήνουν) για χάρη των άλλων; Μπορούμε να το κάνουμε όταν κι αυτοί έχουν ξυπνήσει από μια ονειροπόλησή

το εν ημίν υπερώο όπου τελεσιουργείται το πάσχα....

Ο Κύριος στέλνει μήνυμα στον ιδιοκτήτη του δωματίου: «Πρὸς σὲ ποιῶ τὸ Πάσχα μετὰ τῶν Μαθητῶν μου». Είναι μια φράση που απευθύνεται προς τον καθένα μας. Κάθε Πάσχα ο Ιησούς επιθυμεί ιδιαιτέρως να έρθει μέσα μας και να γιορτάσει πνευματικά το Πάσχα στη δική μας ψυχή. Ακόμη και πέρα από την Πασχαλινή περίοδο, κάθε φορά που ο Κύριος Ιησούς κόβει και μοιράζει στην τράπεζα Του τον Άρτο, που είναι η κοινωνία του Σώματός Του, και προσφέρει τον Οίνο, που είναι η κοινωνία του Αίματός Του, τελεί τον Μυστικό Δείπνο στο δικό μας εσωτερικό Υπερώο.

Ας προσθέσουμε εδώ ότι κάθε ψυχή έχει, κατά κάποιο τρόπο, τα δικά της μυστικά δωμάτια, όπου μαζεύονται η σκόνη και τα σκουπίδια, δωμάτια που προτιμούμε να μην ανοίγουμε σε κανέναν. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να θεωρούμε τη Θεία Ευχαριστία μια «επίσκεψη φιλοφρόνησης» εκ μέρους του Θεού, οπότε φροντίζουμε να Τον δεχθούμε «στο σαλόνι», ενώ αντιθέτως τα υπόγεια της ψυχής και οι αποθήκες της είναι ο χώρος όπου θα πρέπει να Τον οδηγήσουμε.

Και κάτι ακόμη. Πέρα από την εορτή του Πάσχα, πέρα από την ορατή Ευχαριστία,

Η ανάβασις της Μ.Εβδομάδος, η μετά την ευθεία της μεγάλης τεσσαρακοστής

Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ Πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε, τοῦ δοξάσαι ἐν αὐτῇ τὰ μεγαλεῖά σου, καὶ τήν ἄφατον δι΄ ημᾶς οἰκονομίαν σου, ὁμοφρόνως μελῳδοῦντες, Κύριε δόξα σοι.... 

Μετά την μεγάλη τεσσαρακοστή, που τύπος της είναι η όλη μας ζωή και το πέρασμα από την αίγυπτο στον πόδα (γέννηση και πρώτη ανάσταση), μετά την έρπουσα σταυροειδή πορεία και περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση… ακολουθεί η, πάλι με σταυρό, ανύψωσις. 

Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ἰδεῖν, ὁ μέλλων γνώμῃ τάφον οἰκεῖν, ἐπηρώτας· Ποῦ τεθείκατε αὐτόν, μαθὼν δὲ ὃ οὐκ ἠγνόεις, ἐφώνεις ὃν ἐπόθεις· Λάζαρε δεῦρο ἔξω, καὶ ἐπήκουσεν ὁ ἄπνους, τῷ πνοὴν αὐτῷ διδόντι, σοὶ τῷ Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν. 

Σχίζει τα πέρατα ως αστραπή ο θείος λόγος και, όπως ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου… εορταζόμενη αυτή η κλήση την επόμενη των Χριστουγέννων (26 Δεκ) η ίδια φωνή, μετά την έξοδο από την αίγυπτο,  πάλι μας καλεί για να μας εξάγει (ως πάσχα ιερό και καινό, μετά το σκιώδες νομικό) από την νοητή αίγυπτο και κόσμο, συνανυψώνοντάς μας. 

Δόθηκε η πρώτη πνοή και από σαρκικούς μας έστησε ως ψυχή ζώσα. Μετά δε την δημιουργία των 6 ημερών ακολουθεί η αναδημιουργία των 6 ημερών των Παθών για να μας μεταποιήσει σε πνευματικούς (1) και τελειώσει το έργο με την ανάσταση.  Την πρώτη δημιουργία ακολούθησε η 7^η ημέρα που ήταν η

Λάζαρος είναι ο καθένας από μας ~ † Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης

Ο Απόστολος Παύλος, ο φωτιστής της Οικουμένης, το στόμα του Χριστού, μας δίδαξε ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Ο Χριστός μας κάνει μέλη δικά Του και έτσι μετέχουμε στη δική Του θεϊκή ζωή. 

Τα άγια Μυστήρια και ιδίως το άγιο Βάπτισμα και η θεία Κοινωνία μας συσσωματώνουν στον Χριστό. Όλη έπειτα η ζωή της Εκκλησίας μάς βοηθεί να μείνουμε ενωμένοι στο Σώμα του Χριστού και να είμαστε ζωντανά και υγιά μέλη Του. 

Ο Χριστιανός όμως που αποκόπτεται από την Εκκλησία νεκρώνεται πνευματικά, διότι δεν ζωοποιείται από τη ζωή του Χριστού. 

Χριστιανός δεν είναι όποιος δέχεται τον Χριστιανισμό σαν ιδεολογία ή ηθική, αλλά όποιος είναι ενωμένος με τον Χριστό μέσα στο Σώμα Του. 

Γι’ αυτό οι άγιοι Πατέρες τονίζουν ότι εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία. Η θεία Λειτουργία είναι το κέντρο της εκκλησιαστικής μας ζωής. Ο ίδιος ο Χριστός προσφέρεται σε μας εις βρώσιν, με το Σώμα και το Αίμα Του, ώστε να ενωθούμε μαζί Του. 

Εκτός από τη θεία Λειτουργία οι πιστοί συνερχόμαστε και άλλες ώρες στην

Θαυμαστό γεγονός με τον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας και μία παρέα αμερικανών

Κάποιος Αμερικανός, είχε πάει στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα με την παρέα του. Σε κάποια στιγμή εμφανίζεται ο γέροντας Εφραίμ να βγαίνει από το κελί όπου εξομολογεί τον κόσμο και να ρωτάει τον νεαρό Αμερικανό:

– Έχεις παιδί μου καλό κινητό, μοντέρνο, σύγχρονο;
– Γιατί ρωτάτε γέροντα, είπε με απορία ο νεαρός.
– Να θέλω να πάρεις τηλέφωνο στο Άγιο Όρος σε μια μονή, για να μιλήσω εκεί με ένα μοναστήρι, του απάντησε ο γέροντας.
Ο γέροντας έδωσε τον αριθμό της μονής και είπε στον νεαρό:
– Παιδί μου, πάρε τηλέφωνο σε μία ώρα περίπου και μόλις βγάλεις γραμμή, να μου δώσεις το τηλέφωνο, για να μιλήσω.

Πράγματι ο νεαρός μετά από μία ώρα πήρε τηλέφωνο στην μονή του Αγίου Όρους και στα Αμερικάνικα είπε στον μοναχό που σήκωσε το τηλέφωνο, ότι ο γέροντας Εφραίμ από την Αριζόνα ήθελε να τους μιλήσει. Καθώς τα έλεγε αυτά ο νεαρός Αμερικανός κατευθυνόταν στο κελλί του γέροντα Εφραίμ, που εξομολογούσε, για να του δώσει το τηλέφωνο.

Ο μοναχός από το Άγιο Όρος παραξενεύτηκε από το τηλέφωνο και είπε στον νεαρό, ότι ο γέροντας Εφραίμ βρίσκεται στην μονή τους και μάλιστα ήθελε εκείνος, να του μιλήσει! Κόκκαλο ο νεαρός Αμερικανός!

Και ακούει από την άλλη γραμμή να του μιλάει ο γέροντας Εφραίμ και να του λέει:
– Έλα παιδί μου Τζον (έτσι έλεγαν τον νεαρό), γι’ αυτό σε είπα να πάρεις

περιεχόμενα 12β ωφέλιμα ελληνορθόδοξα

Εισαγωγή   

Παρά την τιτλοφόρηση, δεν είναι μια εξειδικευμένη σειρά άρθρων, αλλά επιλογή κειμένων από αγίους και σχετικές σκέψεις, που στο διάβα του χρόνου αναφύονται με τον ίδιο πάντα σκοπό. Την παιδεία και νουθεσία Κυρίου, το μέσον για οικείωση και μετοχή στην δόξα Του Τριαδικού Θεού.  

Παιδεία και θείο θέλημα με στόχο …Τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἁγίασον, τὰ σώματα ἅγνισον, τοὺς λογισμοὺς διόρθωσον, τὰς ἐννοίας κάθαρον … ώστε να επιγνωστεί η Αλήθεια, εγγιστεί και επιτευχθεί η σωτηρία αφού είναι η μόνη ‘’μόρφωση’’ (έως ου μορφωθεί Ο Χριστός εν ημίν) ανάμεσα σε ματαίους στόχους, που θα δώσει θεωρητικά και πρακτικά εφόδια αντίληψης και έκφρασης της ακριβούς αγάπης Θεού και ανθρώπων. Την σταυροειδή, δι ης χαρά εν όλω τω κόσμω.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 

Δόξα Θεού 

Θαυμαστό γεγονός με τον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας και μία παρέα αμερικανών

για την φοβία του κόσμου…. ο νέος φαραώ, η έρημος ...         

πολιτική και πολιτικοί 

Το ριχτάρι και το ρικτολόγιον (δυο σκέψεις) 

η νοηματική συνέχεια και συνάφεια της κρίσης, της εξορίας και της μεγάλης τεσσαρακοστής 

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ (κι η σχέση της με την έξοδο του νομικού πάσχα της ΠΔ, του ψαλτηρίου…) 

Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ 

Μέγα θαυμαστό γεγονός με τον Άγιο Νικόλαο Πλανά

Θαυμαστή διάσωση αεροπλάνου από τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Ζωντανή αφήγηση της θαυμαστής διάσωσης ενός εκ των διασωθέντων, στου οποίου την προσευχή “οφείλεται” η παρέμβαση του Αγίου Πατρός Ιακώβου….

“Πριν αρχίσουμε να διασχίζουμε τον ατλαντικό ωκεανό πέσαμε σε καταιγίδα.
Κεραυνός χτύπησε το τζάμι του πιλοτηρίου και το ράγισε.
Χτύπησε αμέσως το σήμα “προσδεθείτε” και έγινε συμπίεση. Δηλαδή πέφταμε, χάναμε ύψος και φτάσαμε γύρω στα 18000 πόδια. Πολύ χαμηλά για την πτήση μας.
Το πλήρωμα έβαζε χαρτόνια στο τζάμι, για να κρατά αντίσταση για να μην φύγει τελείως το τζάμι.

Όταν άναψε “προσδεθείτε”, έκανα την προσευχή μου και επικαλέστηκα τον πατήρ Ιάκωβο και τον Όσιο Δαυίδ…
Είχα τις εικονίτσες τους πάντα μαζί μου και τις κράταγα στα χέρια μου εκείνες τις δύσκολες στιγμές και τους παρακαλούσα πολύ έντονα.
Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω. Καθόμουν στην τρίτη σειρά στην business class στο παράθυρο στην αριστερή μεριά του αεροπλάνου.

Και βλέπω ξαφνικά μέσα από τα σύννεφα να βγαίνει πετώντας ο πατήρ Ιάκωβος!!!

Τα ράσα του είχαν φουσκώσει από τον αέρα σαν ομπρέλα και είχε το δεξί του χέρι ψηλά με ανοιχτή παλάμη ερχόμενος προς το αεροπλάνο…
Τις στιγμές της πτώσεως έβαλε το χέρι του στην κοιλιά του αεροπλάνου και το κράτησε στη χούφτα του μέχρι που το σταθεροποίησε. Αφού το σταθεροποίησε στην πορεία του, χάθηκε μέσα στα σύννεφα από την ίδια μεριά πού ήρθε….
Ήταν κάτι το συγκλονιστικό!!!

Μοναδική εμπειρία και χαρά που βλέπεις το πόσο ζωντανή είναι η πίστη σου και πόσο κοντά μας είναι οι Άγιοι μας! Πόσο ζωντανοί είναι! Δοξάζω τον Θεό αν και δεν είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω και τον είδα τόσο θαυμαστά αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές της πτώσεως.
Χανόμασταν γύρω στους διακόσιους πενήντα ανθρώπους. Ήμασταν στο έλεος του Θεού. Ο Γέροντας έκανε το θαύμα του…”

Δημήτριος Δραγάτσικας, κάτοικος ΗΠΑ.

πηγή