προσευχή αγ.Βαρβάρας

Άναρχε Θεέ, Συ που δημιούργησες τον ουρανό, και θεμελίωσες την γη επάνω στα νερά. Συ έδωσες τον ήλιο να φωτίζει τον κόσμο όλο και τα σύννεφα να βρέχουν. Συ χαρίζεις άφθονα τα αγαθά σου επί δικαίους και αδίκους. Συ ευεργετείς καλούς και κακούς, σαν ανεξίκακος και Πανάγαθος. Άκουσε τώρα πλουσιοόδωρε Βασιλεύ, την δούλη σου που σε παρακαλεί και όποιος μνημονεύει το μαρτύριο μου, προς δόξα του Αγίου Σου ονόματος, αξίωσε τον να μην του αγγίξει ποτέ την οικογένειαν του ασθένεια κολλητική, ούτε το σπιτικό του αρρώστια θανατηφόρα. 

Κι ενώ η Αγία Βαρβάρα έλεγε την προσευχή αυτή άκουσε μια απόκοσμη γαλήνια, ουράνια φωνή να προσκαλεί κι αυτήν και την μάρτυρα Ιουλιανή στην δόξα του ουρανού, και να της υπόσχεται συγχρόνως ότι θα γινόταν πραγματικότης εκείνο που ζήτησε στην προσευχή της.

παρακλητικός αγίας Βαρβάρας (και συνεορταζόντων αγ.Ιωάννου δαμασκηνού και σεραφείμ ιερομάρτυρα)  

Ο ευλογών τους ευλογούντας

– Θεολόγε θέλεις να έχεις καθημερινά πάνω σου δισεκατομμύρια ευλογίες;

– Και ποιος δεν θα το ήθελε παππούλη!

– Άκου τότε προσεκτικά. Το πρωί όταν θα τελειώνεις την ανάγνωση των καθισμάτων του ψαλτηρίου θα σηκώνεις το χέρι σου και κάνοντας το σημείο του Σταυρού θα λες στρεφόμενος προς την Ανατολή:

“Χριστέ μου σε παρακαλώ να στείλεις την ευλογία σου σε όλους τους

πρόνοια και αγάπη του Θεού (αγ.Λουκά)

Γνωρίζει ὁ Κύριος τὴν σημασία ποὺ ἔχουν στὴν ζωή μας οἱ στενοχώριες, οἱ θλίψεις καὶ οἱ καθημερινὲς ἀνάγκες. Τὸ γνωρίζει καὶ γι' αὐτὸ προνοεῖ καὶ φροντίζει γιὰ ὅλα αὐτὰ ἐπειδὴ Ἀγάπη εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ἀγαπᾶ πολύ τους ἀνθρώπους. Ἡ πρώτη φροντίδα τοῦ Θεοῦ εἶναι γιὰ τοὺς δίκαιους ἀνθρώπους, αὐτοὺς ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν σωτηρία τους. Αὐτοὺς ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς, ἀρνοῦνται αὐτὸ τὸν δρόμο καὶ παραδίδονται στὴν ἁμαρτία καὶ ἀνομία, τοὺς ἀφήνει ὁ Κύριος. Ὁ ἄγγελος φύλακας ἀπομακρύνεται ἀπ' αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους κλαίγοντας, καὶ αὐτοὶ παραδίδονται στὴν τύχη τους.

Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος φροντίζει ὅλους τους δικαίους ἀνθρώπους, μᾶς τὸ λέει καὶ ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ ψαλμοὶ τοῦ Δαβίδ, γιὰ παράδειγμα: «Ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ δικαίους, καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν» (Ψᾶ. 33, 16). «Τὸ δὲ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτὸν» (Ψά.102, 17). Ὁ ἐλεήμων Κύριος προστατεύει τὸ καλὸ «Φυλάσσει Κύριος

πνευματική διάσταση της τροφής και της νομής…

σαν συνέχεια του… το λογείον στην φύση, στον νόμο και στην χάρι … και πριν καταλήξουμε σε ένα από τα δύο πλατύσκαλα, (άνω ή κάτω) το καθένα με το φως του [και σ+οφία (1)] και επειδή στην φύση είναι ανακατεμένα καλό και κακό, αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση τι ενσωματώνουμε (εκ της αναδιπλωτικής αρχής) οπότε και τι αφ-ομοιώνουμε και τελικά ωμοιάζουμε, γιατί εξ αυτών θα οδηγηθούμε σε αυτό που αγαπήσαμε και υπηρετήσαμε (με ψυχή και σώμα)…. περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση) 

Είναι ευκόλως εννοούμενο ότι το όντως καλό (σαν δικό Του) θα οδηγήσει στο Καλό και το όντως κακό (σαν δικό του) πέραν των φαινομένων, θα μας οδηγήσει στον αντίποδα. Εκεί ανάμεσα, μακάρι στην ζωή μας να γινόμαστε αγωγοί του καλού, (2) αυτό με άριστα Την πηγή κάθε καλού (Κύριο και Λόγο) να εισέρχεται και εξέρχεται δια των θυρίδων (και καρδίας) και μονωτές του κακού, ούτε να εισέρχεται μέσα μας αλλά ούτε και να εξέρχεται (και εκδηλώνεται στον κόσμο) δι ημών εκ της διανοίας εν τοις μέλεσι ενεργουμένης. Αμήν …τας ψυχάς αγίασον, τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον τας εννοίας κάθαρον…. 

Εν τω μεταξύ, η χρηστή ή όχι διαχείριση των κλείθρων των δύο θυρών, μέσα στο τριώροφο οικοδόμημά μας (υπόγειο σαν παραφύση – επίγειο σαν φύση και

η θεραπεία της βλασφημίας

Ζούσε στο Γκύζη ένας 75χρονος Ελληνορώσος, ο Χαρίλαος, που καθημερινώς κατέβαινε με τα πόδια από το Γκύζη στην αγορά 

Καθώς κατέβαινε το δρόμο, από όπου περνούσε βλασφημούσε τα Θεία και έβριζε τους πάντες και τα πάντα, προκαλώντας φασαρία και ταραχή στην περιοχή. Αυτό γινόταν κάθε μέρα!

Κάποια μέρα καθώς κατέβαινε το δρόμο, ο μπάρμπα Θεόδωρος, που είχε ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς, τον έκανε νόημα να έρθει στο κατάστημα, για να έπιναν έναν καφέ. Πήγε ο Χαρίλαος, κάθισε και πάνω στην συζήτηση του λέει ο μπάρμπα Θεόδωρος:
- Τί είναι αυτό που κάνεις κάθε πρωί; Είναι ντροπή μας, γιατί κάποτε και εγώ τα έφτιαχνα αυτά. Δεν νομίζεις, ότι στην ηλικία που βρισκόμαστε, πρέπει να αλλάξουμε;
Και του λέει ο Χαρίλαος:
- Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω! Εγώ έχω κάτι μέσα μου, δεν ξέρω τι είναι, που με ωθεί να κάνω και να λέω αυτά που βλέπεις, χωρίς να το θέλω. Και μου φαίνονται όλοι και όλα διεφθαρμένα και στραβά...
- Αν θέλεις να βοηθηθείς, του είπε ο μπάρμπα Θεόδωρος, να πας να

το λογείον στην φύση, στον νόμο και στην χάρι …

με αφορμή το λογίον (1) [λογείον (εξοδ.λς’ και αλλού)] ως μέσον γνώσης του θείου θελήματος δυο συνειρμικές σκέψεις… 

μια προσπάθεια ιχνηλασίας Του θείου θελήματος που ως Φως διαμπερές της κτίσης, εκτυπώνεται για να ελκύσει προς τα έσω τον άνθρωπο και καρδιά του, όπου η βασιλεία. Στο παρόν επιχειρείται η καταγραφή του όλου δρόμου, (και γιαυτό το εκτενές του άρθρου, συγγνώμη για την φαινόμενη βαρύτητα και πυκνότητα εννοιών), ως προσωπική διαδρομή από τον κόσμο και φύση του καθενός, δια του νόμου στην εύρεση της εντός ημών χάριτος (και βασιλείας). Η μεθοδολογία της εσωτερικής αναγωγής είναι μια καλή αφορμή ανάβασης και έχει όπλα, την μελέτη, προσευχή και διάκριση (όπως αναγράφεται στο παρακείμενο ειλητάριο του μεγ. Ευθυμίου) …. 

Στα ελληνικά (φύση και κόσμο) λογείον, ήταν το μπροστινό μέρος της σκηνής του αρχαίου θεάτρου όπου απήγγειλλαν, μιλούσαν οι ηθοποιοί του δράματος. 

Όλα ξεκινούν από την θέληση και την απόλυτη ελευθερία που διαθέτουμε. Ο καθένας με το ‘’λογείον των κρίσεων’’ (όπως γράφεται στον νόμο, Εξοδ.κη’15) που διαθέτει (δλδ κατά την λογική του κρίση και συνείδηση*) ενεργεί. Σκέφτεται και πράττει μέσα στο θέατρο της ζωής διαδραματίζοντας έναν ρόλο ‘’υπακοής’’ στον κύριό του. 

Η ευστοχία υπακοής στον αληθινό Κύριο που (εξ)ετάζει καρδίας και νεφρούς (ψαλμ.ζ’)… αντί του αντίποδα κατοπτρικού, θα κριθεί τελικά διαφορετικά απότι κρίνει ο άνθρωπος κι αυτό γιατί ο ἄνθρωπος ὄψεται εἰς πρόσωπον, ὁ δὲ Θεὸς ὄψεται εἰς καρδίαν… (Α’Βασ.ιστ’7). Ο όλος πυρ, προσηλωμένος στον σπινθήρα (καρδιάς και συνείδησης) προς τα που θα κλίνει... με επιθυμία (αν και ο ίδιος το θελήσει) να του μεταλαμπαδεύσει το πυρ Του προς αποφυγή του άλλου πυρός. … Αναφερόμενος ο Δαβίδ στον Ιωσήφ τον πάγκαλο στον ψαλμ.ρδ’, τον ειδικό για την εξομολόγηση περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση… δίνει την μέθοδο φωτισμού (και γνώσης του θείου θελήματος) ώστε να τον κάνει άρχοντα και εκπαιδεύσει και σοφίσει τους άρχοντες και πρεσβυτέρους της αιγύπτου (κόσμου)… μέχρι τοῦ ἐλθεῖν τὸν λόγον αὐτοῦ, τὸ λόγιον τοῦ Κυρίου ἐπύρωσεν αὐτόν. κι αυτή είναι η προϋπόθεση έλλαμψης στην συνείδηση, στο λογείον του καθενός … η καθαρότητα και η τήρηση των εντολών αφού αυτό μόνο αποδεικνύει την αγάπη μας προς Αυτόν, μεταμορφώνοντας τον καθένα σε τέκνο Φωτός, όλο πυρ… «…ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με» Ψαλμός ιη', 13

Δεν μας συμφέρει να ‘’πατάμε σε δύο βάρκες’’… με την δικαιολογία να κρατήσουμε κοσμικές ισορροπίες… αλλά να μας ενδιαφέρει το θείο θέλημα διαχειριζόμενοι

εισόδια Της Θεοτόκου, κατακλυσμός και κιβωτός

Σύμφωνα με το βιβλίο της Γενέσεως ο κατακλυσμός του Νώε έγινε 20 Νοεμβρίου! (1) 

Σύμφωνα με την αρχαιολογία 4000 χρόνια π. Χ. (από ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου πάνω στο βιβλίο της Γενέσεως) 

…Καθώς στον καιρό του Νώε ο κατακλυσμός εσάρωσε και κατεπόντισε όλο το ανθρώπινο γένος, εκτός του δικαίου Νώε, της οικογενείας του και των ζώων που ήσαν στην Κιβωτόν, έτσι και τώρα ο κατακλυσμός της αμαρτίας, της διαφθοράς, της ακολασίας, της απιστίας, της ασέβειας, απειλεί όλους να συμπαρασύρει και καταποντίσει. Θα σωθούν μόνον όσοι θα καταφύγουν στην Πνευματική Κιβωτό, την Εκκλησία. Ο Άγιος Κύριλλος μας λέγει: όσοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και τα Θεία Μυστήρια, εχθροί του Θεού και

περί ξαφνικού θανάτου

Περί του ότι "Δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα από το να πεις: «Καλύτερα να πεθάνω ξαφνικά, να μη νιώσω το θάνατό μου!»"

(Αγίου Νικολάου Αχρίδος).

O αμαρτωλός δημιουργεί διπλή απώλεια με τον ξαφνικό του θάνατο: πρώτα στον εαυτό του κι έπειτα στην οικογένειά του. Στον εαυτό του επειδή πεθαίνει αμετανόητος. Στην οικογένειά του επειδή αιφνιδιάζει τους συγγενείς του μ’ ένα αναπάντεχο χτύπημα κι αφήνει πίσω του εκκρεμότητες. Μακάριος είναι εκείνος που προτού πεθάνει δοκιμάζεται από κάποια αρρώστια, από τον πόνο. Σ’ αυτόν δίνεται η ευκαιρία να κάνει μία ανασκόπηση της ζωής του, να εξετάσει τις αμαρτίες του, να μετανοήσει για όλα τα κακά που έχει κάνει, για όλα τα καλά που δεν έκανε, να θρηνήσει με μετάνοια ενώπιον του Θεού, να καθαρίσει την ψυχή του με δάκρυα και να ζητήσει συχώρεση από το Θεό. Θά ‘χει την ευκαιρία να συγχωρέσει κι αυτός εκείνους που τον πρόσβαλαν, που τον έβλαψαν στη ζωή του, να χαιρετήσει όλους τους φίλους ή εχθρούς του, να θυμήσει στα παιδιά του το φόβο του Θεού, νά ‘χουν στο νου την ώρα του δικού τους θανάτου και να οπλίσουν την ψυχή τους με πίστη, προσευχή και καλά έργα.

Ας δούμε στην Παλαιά Διαθήκη πως πέθαναν οι άνθρωποι που ευαρέστησαν στο Θεό: ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής κι ο Δαβίδ. Προτού

Πόσο φοβερός είναι ο ξαφνικός θάνατος - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

[....] Όταν ο άνθρωπος νομίζει πως είναι σταθερά εγκατεστημένος, πως πατάει γερά στη γη, η ίδια γη ανοίγει ξαφνικά και τον καταπίνει, όπως κατάπιε τον Δαθάν και τον Αβειρών (βλ. Αριθ. ιστ’ 32).

Όταν κάποιος αγνοεί το Θεό κι επιδιώκει για πολλά χρόνια αποκλειστικά την ευωχία, πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τον κατακαίει, όπως τα Σόδομα και τα Γόμορα (βλ. Γέν. ιθ’ 24).

Όταν ο άνθρωπος πιστεύει πως έχει εξασφαλίσει τη θέση του και τά ‘χει καλά τόσο με το Θεό όσο και με τον συνάνθρωπό του, θα πεθάνει ξαφνικά, όπως ο Ανανίας και η Σαπφείρα (βλ. Πράξ. ε’ 5, 10).[.....]

[.....]Προετοιμασία για το θάνατο σημαίνει επίσης το «να πλουτίζει κανείς εν Χριστώ». Μόνο εκείνοι που πιστεύουν πραγματικά στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή προετοιμάζονται για το θάνατο, για την αιώνια ζωή.

Οι άπιστοι δεν προετοιμάζονται ποτέ για το θάνατο. Το μόνο που φροντίζουν, είναι

Πότε και σε ποιούς έρχεται ο Θείος Φωτισμός- Αγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Βυθό βαθύ ονομάζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τα μυστήρια και τη σοφία του Θεού.Γι” αυτό, ενώ η ανθρώπινη σοφία διδάσκεται από τους ανθρώπους, η θεία σοφία διδάσκεται μόνο από τον Θεό και μόνο σε λίγους, όσους έχουν ζωντανή πίστη και καλή προαίρεση.Εκείνος πού δεν διδάχθηκε από τους ανθρώπους τη σοφία τους, δεν θα μπόρεσει ποτέ να την κατανοήσει και να την οικειοποιηθεί.

Εκείνος πού διδάχθηκε από τον Θεό τη θεία σοφία, είναι σε θέση να κατανοεί τα πάντα, και θεία και ανθρώπινα.

Το Πνεύμα το Άγιον είναι πηγή κάθε σοφίας. «Το γαρ Πνεύμα πάντα έρευνα και τα βάθη του Θεού. Ημείς δε ου το πνεύμα του κόσμου ελάβομεν, αλλά το Πνεύμα το εκ του Θεού, ίνα ειδώμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα ημίν. Α και λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπινής σοφίας λόγοις, άλλ” εν διδακτοίς Πνεύματος Αγίου» .

Οι απόστολοι δεν μαθήτευσαν κοντά σε ανθρώπους, αλλά ξαφνικά «επλήσθησαν

Εάν δεν έρθει το φως στην καρδιά μας…

Η άγνοια του καλού είναι σκότος της ψυχής.

Η άγνοια είναι ένα από τα μεγάλα όπλου του εχθρού. Εάν δεν γνωρίζουμε την πίστη μας, δεν θα έχουμε το φως του Θεού που φωτίζει τον άνθρωπο. Κι αν δεν έχουμε το φως το αληθινό, αναπόφευκτα θα ζούμε και θα κινούμαστε στο σκοτάδι. Εάν δεν έρθει το φως στην καρδιά μας, εάν δεν αγαπήσουμε τον Τριαδικό Θεό, εάν δεν πάρουμε την πίστη μας στα σοβαρά θα πλανόμαστε σε δύσβατα μονοπάτια. Εάν δεν έχουμε ρίζες πνευματικές, εύκολα θα μας παρασύρει το κοσμικό πνεύμα, θα χαιρόμαστε με κάθε είδους είδωλα και κολοκύθια, θα προσκυνούμε τον αντίθετο χωρίς καν να το υποψιαζόμαστε. Κι όλο αυτό γιατί ζούμε μέσα στην άγνοια, την λήθη, την αδιαφορία.

Δεν μας ενδιαφέρει ο Χριστός. Δεν αγαπάμε ουσιαστικά, βαθιά, ειλικρινά, αληθινά τον Θεό, αλλά τυπικά, χλιαρά, νερόβραστα. Γι’ αυτό όλα τα βλέπουμε ως χαβαλέ, ως διασκέδαση, ως ευκαιρία να αποδράσουμε από την καθημερινότητα μας, αλλά

άνθρωποι....

Κατά τον άγιο Άνθιμο της Χίου, υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: Σαρκικοί, ψυχικοί και πνευματικοί. Ο σαρκικός άνθρωπος θέλει όλα τα της σαρκός∙ ζητεί την ανάπαυση, αγαπά τους επαίνους, δεν θέλει να τον υβρίζουν, δεν δέχεται να του κόψουν το θέλημά του, υπερασπίζει τον εαυτόν του και ζητεί όλα όσα είναι προς ανάπαυσιν του σαρκίου του. 

Ο ψυχικός πάλι δεν θέλει να αδικήση, αλλά ούτε και να τον αδικήσουν. Δεν κατηγορεί αλλά δεν θέλει και να τον κατηγορήσουν. Εάν του συμβή μία ύβρις ή αδικία, ή τον περιφρονήσουν δεν ομιλεί μεν, αλλά θλίβεται και λυπάται πώς να του το κάμουν. Αυτός είναι ο ψυχικός. 

Ο δε πνευματικός άνθρωπος σκέπτεται όλο τα του πνεύματος∙ αν αδικηθή, χαίρει∙ αν υβρισθή, ευχαριστείται∙ αν του κόψουν το θέλημά του, ευφραίνεται και ό,τι και αν του συμβή λυπηρόν, θεωρεί τον εαυτόν του ότι του πρέπουν όλα αυτά, και θέλει όλο να τον περιφρονούν και να τον εξευτελίζουν. 

---

ο άνθρωπος σαν επί κλίμακος, καλείται να ανέβει από το χαμηλότερο (σαρκικός) δια του ψυχικού (νόμου και δικαιοσύνης), στον πνευματικό (και χάρι). Από την γη στον ουρανό (1). Από έξω, εντός ημών στην βασιλεία. Αυτοί ενώνονται με μια ευθεία (Ι) και μια έλικα [αφού η αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος (1)]. Όταν είναι ανοδική (Ι,9), είναι

H μετάνοια όπως την έμαθα από τον Όσιο Παΐσιο

Πολλές φορές τον έχω δει, από το 1979 μέχρι το 1994 που κοιμήθηκε, μα εκτός από μία ερώτηση, που εγώ έκαμα, ουδέποτε τον ερώτησα κάτι, πάντα αυτός μου μίλαγε και με δίδασκε.

Ήταν το 1990, όταν πρωί πρωί φτάσαμε στην Παναγούδα με τον Γιώργο. Μας άνοιξε φιλόξενα και με πήρε αγκαλιά τραβώντας με απαλά κάπου να μείνουμε μόνοι μακρυά από τον φίλο μου.
Με κοιτά στα μάτια και μου λέει:

-«Άκουσε με, Ανδρέα. Πρώτα η σχέση σου με τον Θεό τον οποίο να Αγαπάς με όλη σου την καρδιά που σημαίνει να φυλάσσεις μέσα σου τις Εντολές Του.

Ύστερα, να αγαπάς τη γυναίκα σου, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία!

Να αγαπάς, σημαίνει να Μετανοείς και να συγχωρείς!

Να έχεις πάντα σαν έγγαμος στο νου τη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου που διαβάζεται στο Μυστήριο του Γάμου: Οι άνδρες να θυσιάζεστε για τη γυναίκα σας, όπως ο Χριστός θυσιάστηκε για την Εκκλησία και την παρουσίασε καθαρή ενώπιον του Πατρός.

Θυσία, σημαίνει Μετάνοια!

Να αγαπάς να βρίσκεις το σφάλμα σου, το δοκάρι σου, όπως λέει ο Χριστός και μετά θα διαβλέπεις – δηλαδή θα βλέπεις δια του Χριστού – το σφάλμα της γυναίκας σου, με συμπόνια δηλαδή και θα την συγχωράς από καρδίας.

Εχετλαίος

Ποιος ήταν ο μυστηριώδης ήρωας της Μάχης του Μαραθώνα που εξόντωνε μαζικά τους Πέρσες με ένα άγνωστο όπλο... 

Εχετλαίος ή Έχετλος ήταν το όνομα ενός αγνώστου ήρωα που εμφανίστηκε στη μάχη του Μαραθώνα και βοήθησε να αναχαιτιστεί την περσική εισβολή στην Ελλάδα. Ιστορικά, ο Εχετλαίος δεν αναφέρεται πουθενά στο παρελθόν και η ύπαρξη του στο πάνθεον των αρχαίων ηρώων γίνεται μετά τη μάχη του Μαραθώνα. 

Στη μάχη εκείνη ο Εχετλαίος είχε εμφανιστεί ξαφνικά στο ελληνικό στρατόπεδο ντυμένος με στολή άγνωστη για τους Αθηναίους κρατώντας στα χέρια του μία εχέτλη (= λαβή αρότρου) ή κάτι που έμοιαζε με εχέτλη, αντί για όπλο. Σχέδιο του Εχετλαίου από αρχαίο αγγείο – Δημ Αρχαιογνώμων 2011 (1) 

Με αυτό το παράξενο όπλο, ο Εχετλαίος χτυπούσε τους Πέρσες κι εξόντωσε πολλούς από αυτούς. Μετά τη μάχη, ο άγνωστος άνδρας εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο που είχε εμφανιστεί και κανείς δεν γνώριζε το παραμικρό γι’ αυτόν, ούτε καν το όνομά του. Οι Αθηναίοι, μετά τη μάχη, ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών να μάθουν ποιος ήταν αυτός ο άγνωστος ήρωας που πολέμησε μαζί τους και το Μαντείο τους έδωσε ως απάντηση πως θα έπρεπε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο. Οι Αθηναίοι από ευγνωμοσύνη προς αυτόν, όρισαν την επίσημη λατρεία του ως ήρωα. Γενικά, η νίκη στη μάχη του Μαραθώνα φαίνεται ότι ξάφνιασε ακόμα και τους Αθηναίους.

η έννοια της προετοιμασίας για την πνευματική ζωή και Βασιλεία

για την αποφυγή μακροσκελών εισαγωγικών σκέψεων, ορολογιών που για κάποιους είναι ξένες, τα πάντα ξεκινούν από την θέληση, δλδ το κατά πόσο έχει ο άνθρωπος κουραστεί από τον ‘’κόσμο’’ και κατά πόσο θέλει να βιώσει (μετέχει) στα χαρακτηριστικά του αληθινού Θεού, σαν αγάπη και σαν δικαιοσύνη…, όχι στο μέτρο του υποκειμενικού και σκιών αυτών των εννοιών που περισσότερο μπερδεύουν παρά αναπαύουν, περισσότερο σκοτίζουν και βαραίνουν, παρά φωτίζουν τους ‘’πιστούς’’ τους, αλλά στην αντικειμενική τους διάσταση. 

Κι έρχεται η ώρα που πρέπει να επιλέξουμε (ένθεοι και άθεοι) με ποιο μέτρο θα εργαστούμε. Κοσμικώς ή ορθοδόξως. (το μέτρο της αγάπης, αληθείας και δικαιοσύνης… κοσμικώς και ορθοδόξως) με αφορμή τον μετονομασθέντα από τον Τριαδικό Θεό αβραάμ από άβραμ και σάρρα από σάρα… ΑΝ ΘΕΛΕΙ να αποδεχτεί στην κεφαλή το ‘’α’’ της αγάπης και αληθείας και το ‘’ρ’’ της δικαιοσύνης στο σώμα του. ΑΝ ΘΕΛΕΙ να φυτευτεί το τρίκλωνο δέντρο και ο Σταυρός στο χωράφι της καρδιάς του που οδηγεί στην ανάσταση ή να μείνει χωρίς Αυτόν (τον σταυρό) σε στάση (επανάσταση) κατά του Θεού. Όστις θέλει. 

Έτσι κι αλλιώς, ο άνθρωπος θα συνεχίσει να λέγεται φιλόθεος και φιλάνθρωπος,

Θαυματουργή επέμβαση της γερόντισσας Γαλακτίας

Ονομάζομαι… Είμαι 39 ετών, κάτοικος… Μονοφατσίου Ηρακλείου Κρήτης! Είμαι έγγαμος με… παιδιά. Τυγχάνω βαριά καρδιοπαθής από 17 ετών. Η ζημιά ήταν παρεπόμενο ιογενές της νόσου κοξάκι. Πέρασα επτά οξείες και πολύ επώδυνες μυοκαρδίτιδες. Κινδύνευσα πλειστάκις… Νοσηλεύθηκα με αφόρητους πόνους. Η ζωή για μένα ήταν ελλειπής και μαρτυρική. Όλα περιορισμένα και πολύ περισσότερο η δυνατότητα αγροτικής εργασίας. Η τελευταία επώδυνη μυοκαρδίτιδα ήταν τον περασμένο Ιούνιο. Στο νοσοκομείο είχα δίπλα μου την μητέρα μου. Ήταν αυτή που ξενύχτησε την Γερόντισσα Γαλακτία το τελευταίο βράδυ στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου πριν την βάλουν στην μονάδα κόβιντ. Ένα μεσημέρι στην τελευταία κρίση που αντιμετώπισα, η μητέρα μου επικαλέσθηκε θερμά την Οσία Γερόντισσα. Εμφανίσθηκε πάραυτα ντυμένη σαν γιατρός στα κατάλευκα από άνωθεν έως κάτω…

Άνοιξε το στέρνο μου και μετά την καρδιά μου στα δύο! Κάλεσε την μητέρα μου να παρακολουθεί. Η μητέρα μου ήταν σαν υπνωτισμένη. Της έδειξε τις σοβαρές βλάβες σε όλα τα σημεία. «Κοίταξε εδώ, κοίταξε χάλια» της έλεγε, καθάρισε τις φλέβες η «γιατρός» Γερόντισσα με ένα μυστηριώδες λεπτό αντικείμενο που κρατούσε. Οι αρτηρίες από μαύρες γίνονταν λευκές! Είδε η μάνα μου αγγεία σαν τα λεπτά καλώδια των κινητών τηλεφώνων. Εξήγησε στη μητέρα μου ότι το