ορατές και αόρατες δυνάμεις στους πολέμους...

«Στα Βυζαντινά χρόνια, καθώς σημειώνει ο μεγάλος χρονογράφος Θεοφάνης, σε πολλούς πολέμους και μάχες, ενώ οι Βυζαντινοί ήσαν λίγοι, αλλά είχαν την Υπέρμαχο Στρατηγό μαζί τους, τι γινόταν; Ερχόντουσαν από τον ουρανό δυνάμεις και ενωνόντουσαν με τις βυζαντινές και τι βλέπαν από απέναντι οι πολέμιοι; Ένα αμέτρητο πλήθος στρατευμάτων και ετρέποντο εις φυγήν. Οι δε Βυζαντινοί, που δεν έβλεπαν τίποτε, παρά μόνο τους εαυτούς τους, απορούσαν....

Είναι η συνέχεια, της εξόδου του ισραήλ από την αιχμαλωσία, με την Θεοτόκο σαν πύρινο στύλο και νεφέλη... του λαού Του, (σαν Π και ΚΔ) που τον επισκιάζει και χειραγωγεί με θαυματουργικό τρόπο...

Λαό Του που θέλει να τον κάνει ναό Του... 

Στην πηγή αναφέρονται για το 1940 πολλά βιώματα, όπου συμπολεμούσαν ορατές και αόρατες δυνάμεις, άγγελοι, άγιοι (Δημήτριος, Μηνάς, Γεώργιος, Χαράλαμπος...) και Θεοτόκος (1), υπέρ της ελευθερίας, υπέρ της ειρήνης, έννοιες πνευματικές και κατά Θεόν και όχι στα  πονηρά μέτρα του κόσμου (αμαλήκ και ψευδεπίγραφες ελευθερίες)... όχι μόνο στο παρελθόν (ισραήλ) όχι μόνο το 1940 ως... Την ημέρα σκέπαζε τους Έλληνες μαχητές ως νεφέλη και τη

ελληνορθόδοξη παιδεία στην ανατέλλουσα βυζαντινή δημοκρατία

Εισαγωγή

Πέρασαν πάνω από 500 χρόνια από την αποφράδα ημέρα (29 Μαϊ 1453) όταν έδυσε (λογικά και αναμενόμενα, νομοτελειακά για κάθε γεννητόν) μια λαμπρή ημέρα, όπου το φως της βυζαντινής αυτοκρατορίας διακτίνιζε ως νοητός και φυσικός ήλιος αρχές και αξίες σ’όλον τον γνωστό τότε κόσμο.   

Θρήνησαν ωσάν κόρες αιώνιες η ελλάδα και η ορθοδοξία για τον τελευταίο βασιλέα που ΔΕΝ παρέδωσε την Πόλι, δίνοντας σε μας το ηθικό δικαίωμα να την θεωρούμε απωλεσθείσα, αποκοπείσα* σπάθει, και καταληφθείσα, ακόμη ακόμη και πρωτεύουσα της ρωμιοσύνης μας. …Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν**.

Η ιστορία κατά τους αγίους, δεν είναι κύκλος, αλλά σπείρα. Υπό την θεία οπτική και προς Αυτόν προοπτική, …ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί (Ψαλμ.89).

Μετά την (πνευματική) νύκτα αιώνων, γλυκοχαράζει μια νέα (πνευματική)

Τὸ ἀληθινὸ Βυζάντιο. Ἡ ἀρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία (Φώτης Κόντογλου)

Τί ἤτανε, ἀληθινά, ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο, ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! Ὄχι μοναχὰ ἡ ἀρχαία πολιτεία, μὰ κι ἡ καινούρια, ὡς τοῦ σουλτὰν-Χαμὶτ τὰ χρόνια. Εἶχα γνωρίσει ἕναν χριστιανὸ Ἀνατολίτη κοσμογυρισμένον, ποὺ ἔζησε πολλὰ χρόνια στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀμερική, στὴ Λόντρα, στὸ Παρίσι, στὴ Ρώμη, στὴ Νέα Ὑόρκη. «Ὅλες αὐτὲς οἱ μεγάλες πολιτεῖες, μοῦ ἔλεγε, εἶναι σπουδαῖες, μὰ σὰν τὴν Κωνσταντινόπολη δὲν ὑπάρχει ἄλλη στὴν οἰκουμένη, κι οὔτε βρίσκεται στὸν ντουνιὰ τέτοια ἐπίσημη ἀρχοντικιὰ καὶ βασιλικὴ πολιτεία».

Η βυζαντινή ορθόδοξη αγιογραφία

Η βυζαντινή ορθόδοξη αγιογραφία δεν είναι απλά μια "τέχνη", είναι ιερή τέχνη. Δεν είναι "ζωγραφική", είναι θεολογία. Δεν είναι "καλλιτεχνική έκφραση", είναι προσδοκία σωτηρίας. Δεν είναι "στολίδι", είναι συνάντηση με το θείο. Δεν είναι "φωτογραφία", είναι "εις Χριστόν παιδαγωγία". Δεν είναι "αντικείμενο", είναι ιερό σκεύος. Δεν είναι "υλική αξία", είναι υπέρβαση. Δεν είναι "συλλεκτικό είδος", είναι παρηγοριά, παραμυθία και ανάπαυση των Ορθοδόξων Χριστιανών κοντά στον Τριαδικό Θεό.

Χαρακτηριστικά της Βυζαντινής Αγιογραφίας
Ο χαρακτήρας της Ορθόδοξης αγιογραφίας είναι σεμνός, κατανυκτικός, με πνευματικό και όχι σωματικό κάλλος. Τα άγια πρόσωπα εικονίζονται "εν αφθαρσία", με πνευματική και σωματική ρωμαλεότητα, με ανδρείο και γενναίο φρόνημα, με ευθύτητα. Η εικόνα είναι η σκάλα που μας ανεβάζει στον Ουρανό, αλλά και κατεβάζει τον Ουρανό στη γη. Είναι ένα σημείο συναντήσεως κτιστού και ακτίστου, παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, του "νυν" και "αεί".

Ιδιότητες της Βυζαντινής Αγιογραφίας

Η Βυζαντινή αγιογραφία: 

1. Καταργεί το κοσμικό φως. Σε καμμία Ορθόδοξη εικόνα δεν αποδίδεται σκιά. Όλα ειναι φωτεινά και ευδιάκριτα, επειδή φωτίζονται από τον Ανέσπερο Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό.

2. Καταργεί τον κοσμικό χώρο και χρόνο. Η εικόνα διατηρεί τα ιστορικά στοιχεία και πλαίσια αυτού που απεικονίζει, αλλά δε δεσμεύεται από αυτό. Ο Τριαδικός Θεός είναι άχρονος και αχώρητος. Ο χώρος και ο χρόνος είναι