Ταπείνωση και αγάπη (αγ.Πορφύριος)

Tο να συγχωρούμε όσους μας έβλαψαν, το θεωρούσε ο Γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης πολύ βασικό. Πολύ συχνά επαναλάμβανε το στίχο της ευχής: «Πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσιν».

Καί στην εξομολόγηση έδινε ιδιαίτερη σημασία σ᾿ αυτή την πνευματική αμαρτία, να θυμόμαστε δηλαδή το κακό που μας έκανε κάποιος και να του κρατάμε κακία ή πικρία ή έχθρα. Ήθελε τις ψυχές μας ανεξίκακες, γεμάτες συγχωρητικότητα και καλοσύνη.

«Η κακή σκέψη δεν κρύβεται.Επηρεάζει δυσμενώς για εμάς, εκείνον για τον οποίον σκεπτόμεθα άσχημα, ακόμη και από μακριά, ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιεί αυτός τον λόγο για τον οποίον έρχεται σε αντίθεση μαζί μας.

Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα «καθαροί τη καρδία», καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις, ιδιαίτερα δε από την μνησικακία και την πίκρα.

Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δύο προϋποθέσεις: Ταπείνωση και αγάπη».

---

το πυρ της κοινωνίας και επικοινωνίας με Τον Θεό

Συνομιλία με Αγγέλους

Στην εκκλησία λοιπόν ο μακάριος είχε συνομιλία μ'εναν άγγελο!

Ήταν ο άγγελος που φρουρούσε το άγιο θυσιαστήριο.

-Από καιρό ήθελα πολύ να συναντήσω την ενδοξότητά σου!

-Καλά που με ξέρεις θειότατε; Ο όσιος απόρησε.
-Και γιατί είχες τόσο πόθο να συναντήσεις εμένα, ένα γερο σαπισμένο από την αμαρτία?
-Να γι’αυτό ακριβώς είχα ένα τέτοιο πόθο. Για να γνωρίσω αυτή σου την ταπείνωση.

Γιατί είχα ακούσει στον ουρανό, πως σου την χάρισε ο Κύριος με το ίδιο Του το χέρι.
-Άκουσες τέτοιο πράγμα; Μα είναι δυνατό να γίνεται λόγος στον ουρανό για ένα σίχαμα σαν κι εμένα;

-Αλήθεια σου λέω, αγαπημένε του Θεού, αποκρίθηκε με ένα ιλαρό χαμόγελο ο άγγελος. Δόλος σε μένα δεν υπάρχει. Άκουσε λοιπόν:

Όποτε πηγαίνω στο επουράνιο θυσιαστήριο, για να μεταφέρω στο Θεό από τούτο, το επίγειο, τις ικεσίες και τις προσφορές των χριστιανών, φτάνουν στα αυτιά μου όσα λένε οι άλλοι άγγελοι για σένα- ότι ο Νήφων είναι ευάρεστος στον Ύψιστο, γιατί με τη βαθειά του ταπείνωση κάνει στάχτη τους δαίμονες, ότι θυμάται στις

αυτάρκεια, ρωγμή και χάρις…

Δεν χρειάζεται να δώση ο άνθρωπος άλλο τίποτε σάν αντάλλαγμα για την ψυχή του παρά το να γνωρίζη τον εαυτό του πως είναι μηδέν. Και με αυτό θα προσφέρη στον Θεό «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην», η οποία είναι η μόνη θυσία που αρμόζει να προσφέρεται στο Θεό από κάθε ευσεβή άνθρωπο. 

Και αυτήν μόνο την θυσία δεν πρόκειται να εξουδενώση ο Θεός, ο οποίος γνωρίζει τον άνθρωπο πως δεν έχει άλλο τίποτε δικό του να του προσφέρη σάν θυσία, καθώς λέγει και ο Δαυΐδ: «Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει». 

Με αυτήν την θυσία και σώθηκαν και σώζονται και θα σωθούν βασιλείς, δυνάστες, ευγενείς, δυσγενείς, σοφοί, αμαθείς, πλούσιοι, φτωχοί, ζητιάνοι, άδικοι,

σαρκικός και πνευματικός άνθρωπος. Εγωιστής και ταπεινός... (αγ.Παΐσιος)

Στους καθαρούς είναι όλα καθαρά· δέν υπάρχει τίποτε ακάθαρτο. Τους καθαρούς καί µέσα στον βούρκο νά τους ρίξης, θά παραµείνουν καθαροί σάν τις ακτίνες τού ήλιου πού, όπου καί αν πέσουν, παραµένουν φωτεινές καί καθαρές.

Ό πνευµατικός άνθρωπος άπό τόν άγιο αλλοιώνεται µέ τήν καλή έννοια καί άπό τόν σαρκικό άνθρωπο δεν ερεθίζεται. Τόν βλέπει, τόν πονάει, άλλα δεν παθαίνει κακό.

Ένας άνθρωπος σέ µέση πνευµατική κατάσταση άπό έναν πνευµατικό άνθρωπο αλλοιώνεται προς το καλό· άπό έναν σαρκικό άνθρωπο αλλοιώνεται πάλι, άλλα προς το κακό.

Ό σαρκικός άνθρωπος τόν άγιο δεν τόν καταλαβαίνει καί άπό τόν σαρκικό ερεθίζεται. Και ενώ ό δαιµονισµένος βλέπει τόν άγιο καί φεύγει, ό σαρκικός άνθρωπος πάει προς τόν άγιο, για νά τόν πειράξη καί νά τόν σκανδαλίση.

Ένας πού έχει φθάσει σέ κατάσταση Σοδοµιτών σκανδαλίζεται καί άπό τους Αγγέλους ακόµη

Ό ταπεινός άνθρωπος, ακόµη καί άπειρος πνευµατικά νά είναι, διακρίνει τόν Άγγελο του Θεού άπό τόν δαίµονα, γιατί έχει πνευµατική καθαρότητα καί συγγενεύει µέ τόν Άγγελο.

Ένώ ό εγωιστής καί σαρκικός, εκτός πού πλανιέται εύκολα άπό τόν πονηρό διάβολο, µεταδίδει καί αυτός πονηριά καί προκαλεί µέ την σαρκικότητά του καί βλάπτει τις φιλάσθενες ψυχές µέ τά πνευµατικά του µικρόβια.

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη Λόγοι Β΄

εκ των χαρισμάτων του γέροντα Αμβροσίου

Ό Γέροντας είχε ακόμα το χάρισμα να βρίσκει νερό στο έδαφος, και μάλιστα να γνωρίζει το βάθος στο οποίο είναι και την ποιότητα του! Έκανε έναν μορφασμό με τα χείλη και τη γλώσσα σαν να το γευόταν και σου έλεγε τη γεύση του!

Είχε πει, πώς τού είχε μεταδώσει αυτή την ικανότητα ο Γέροντας Πορφύριος ακουμπώντας τον στον ώμο. Κι αυτό το πετύχαινε, είτε περπατώντας σ' ένα συγκεκριμένο μέρος και απλώνοντας προς το έδαφος το χέρι του, πού έτρεμε ολόκληρο ανεξέλεγκτα και με μεγάλη δύναμη λες και είχε εξαρθρωθεί, είτε τοποθετώντας την παλάμη του πάνω σ' ένα χάρτη, ή και σ' ένα πρόχειρο σχεδιάγραμμα.

Επίσης, μπορούσε να βρίσκει σε ποιο μέρος είχε πολλά ψάρια. Έτσι, όταν μερικοί από τη Θεσσαλονίκη τού πήγαν κάποτε ένα χάρτη, πέρασε από πάνω το χέρι του και στα σημεία οπού τρεμόπαιζε τούς αποκάλυψε ότι ήταν ψαρότοποι !

Οι άνθρωποι διαπίστωσαν αργότερα ότι όλες οι περιοχές πού έδειξε ήταν γεμάτες, αλλά και προστατευόμενες από την Ελληνική πολιτεία, οπότε απαγορεύεται το

καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη (αγ. Νήφων)

Και να! Ξάφνου το Πνεύμα του Θεού άστραψε μπροστά του, πλημμυρίζοντας την καρδιά του μ’ ευφροσύνη και χαρά μεγάλη.

-Νήφων, Νήφων, του λέει. Εγώ θα σου δώσω δύναμη κι εξουσία κατά των ακαθάρτων δαιμόνων. Πρόσεξε μόνο, να μείνεις πάντα ταπεινός. Γιατί όσο αγαπώ τους ταπεινούς, τόσο αποστρέφομαι τους υπερήφανους. Αν θές λοιπόν να σ’ αγαπώ, να ΄χεις ταπείνωση. Μα να θυμάσαι και τούτα: Ποτέ μην ορκιστείς. Κανένα μη περιγελάσεις. Ψέμα μην ξεστομίσεις. Ποτέ μην οργιστείς μήτε να κατακρίνεις άνθρωπο, κι αν αμαρτήσει ακόμα. Πρόσεξε, γιατί θα  ΄ναι βαριά η τιμωρία για όλα αυτά. Εσύ λοιπόν να μη μοιάσεις στους αμαρτωλούς. Βαδίζεις, βέβαια, μέσα στις παγίδες του διαβόλου. Μα να έχεις το νού σου, για να μην πιαστείς σε καμιά… Κουράγιο! Εγώ είμαι  μαζί σου!

Μόλις είπε τα λόγια αυτά το Πνεύμα του Θεού, έφερε τον όσιο σε έκσταση.

έλεγχος εαυτού και ταπεινότητα...

Να ξέρεις ότι, αν ο λογισμός σου συνηθίζει να παρατηρεί ανθρώπους, πώς ζεί ο ένας ή ο άλλος, αυτό είναι ένδειξη υπερηφάνειας.
«Πρόσεχε τον εαυτό σου».

Παρατήρησε τον εαυτό σου και θα δεις: Μόλις η ψυχή αποκτήσει έπαρση έναντι του αδελφού, αμέσως ακολουθεί κάποιος λογισμός όχι ευάρεστος στον Θεό, και αυτό, για να ταπεινωθεί η ψυχή.
Αν, όμως, δεν ταπεινωθεί, τότε έρχεται ένας μικρός πειρασμός.

Και αν πάλι δεν ταπεινωθεί, αρχίζει ο πόλεμος της σαρκός.
Και αν πάλι δεν ταπεινωθεί, τότε πέφτει πάλι σε κάποιο μικρό αμάρτημα.
Αν και τότε δεν ταπεινωθεί, θα έλθει μεγαλύτερη αμαρτία.
Κι έτσι θα αμαρτάνει, ωσότου ταπεινωθεί.

Μόλις, όμως, ταπεινωθεί, αμέσως θα δώσει ο Ελεήμων Κύριος στην ψυχή ειρήνη και κατάνυξη, και τότε θα περάσουν όλα τα κακά και θα απομακρυνθούν όλοι οι εχθρικοί λογισμοί. Έπειτα, όμως, πρέπει να κρατάς με όλες σου τις δυνάμεις τήν ταπείνωση, αλλιώς θα ξαναπέσεις στην αμαρτία.

η προσευχή του ταπεινού εισακούεται...

«Ο Κύριος, δεν ευαρεστείται με την προσευχή των υπερηφάνων. Όταν όμως θλίβεται η ψυχή του ταπεινού ανθρώπου, ο Κύριος πάντα την εισακούει.

Ένας γέρος ασκητής, που ζούσε στις πλαγιές του όρους Άθω, είδε ότι οι προσευχές των μοναχών ανέβαιναν στους ουρανούς και εγώ δεν εκπλήττομαι γι’ αυτό.

Ο ίδιος γέροντας, όταν ήταν μικρός και έβλεπε την στεναχώρια του πατέρα του για την ανομβρία που απειλούσε να καταστρέψει την συγκομιδή, απομακρύνθηκε στο βάθος του κήπου και προσευχήθηκε:

‘‘Κύριε, Εσύ είσαι Ελεήμων, Εσύ μας δημιούργησες, Εσύ μας τρέφεις και μας ενδύεις όλους. Βλέπεις, Κύριε, πώς στενοχωριέται ο πατέρας μου για την ανομβρία. Ρίξε τώρα βροχή στην γη!’’.

Και τα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό και κατέβηκε η βροχή και πότισε την γη.

Ένας άλλος γέροντας που ζούσε κοντά στην θάλασσα, μου διηγήθηκε το εξής:

Η μελαγχολία, η ταπείνωση και ο εξομολόγος (Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)..

Κάποια βραδιά είχαμε συγκεντρωθεί μια ομάδα μαζί με έναν Αγιορείτη.

Νύχτωσε. Ο καιρός ήταν ανταριασμένος και απειλητικός. Όμως, κοντά στο Γέροντα Πορφύριο και για όσους ακόμη δεν ήταν μαθημένοι στη σκοτεινή νύχτα της φύσης, δεν ταραζότανε η γαλήνη.

Ο Γέροντας μιλούσε για τη διαφορά της ταπεινοφροσύνης από το πλέγμα της κατωτερότητας.

Ο ταπεινός, έλεγε, δεν είναι μια προσωπικότητα διαλυμένη. Έχει συνείδηση της κατάστασής του, αλλά δεν έχει χάσει το κέντρο της προσωπικότητάς του. Ξέρει την αμαρτωλότητά του, την μικρότητά του και δέχεται τις παρατηρήσεις του πνευματικού του ,των αδελφών του.

Λυπάται, αλλά δεν απελπίζεται. Θλίβεται, αλλά δεν εξουθενώνεται και δεν οργίζεται. Ο κυριευμένος από το πλέγμα της κατωτερότητας, εξωτερικά και στην αρχή, μοιάζει με τον ταπεινό.

Ἅγιος Νεκτάριος: Οἱ πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη

Οἱ πειρασμοὶ παραχωροῦνται γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυμμένα πάθη, νὰ καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους. Γί’ αὐτὸ ἄφησε μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά Του, ὥστε νὰ σὲ δυναμώσει στὸν ἀγώνα σου.

Ἡ ἐλπίδα στὸ Θεὸ δὲν ὁδηγεῖ ποτὲ στὴν ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοὶ φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ὁ Θεὸς ξέρει τὴν ἀντοχὴ τοῦ καθενός μας καὶ παραχωρεῖ τοὺς πειρασμοὺς κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μας. Νὰ φροντίζουμε ὅμως κι ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ἄγρυπνοι καὶ προσεκτικοί, γιὰ νὰ μὴ βάλουμε μόνοι μας τὸν ἑαυτό μας σὲ πειρασμό.

Ἐμπιστευτεῖτε στὸ Θεὸ τὸν Ἀγαθό, τὸν Ἰσχυρό, τὸν Ζῶντα, καὶ Αὐτὸς θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀνάπαυση. Μετὰ τὶς δοκιμασίες ἀκολουθεῖ ἡ

Το θαύμα της προσευχής των θλιμμένων και ταπεινών (όσιος Σιλουανός)

«Ο Κύριος, δεν ευαρεστείται με την προσευχή των υπερηφάνων. Όταν όμως θλίβεται η ψυχή του ταπεινού ανθρώπου, ο Κύριος πάντα την εισακούει.
Ένας γέρος ασκητής, που ζούσε στις πλαγιέςτου όρους Άθω, είδε ότι οι προσευχές των μοναχών ανέβαιναν στους ουρανούς· και εγώ δεν εκπλήττομαι γι’ αυτό. Ο ίδιος γέροντας, όταν ήταν μικρός και έβλεπε την στεναχώρια του πατέρα του για την ανομβρία που απειλούσε να καταστρέψει την συγκομιδή, απομακρύνθηκε στο βάθος του κήπου και προσευχήθηκε:

‘‘Κύριε, Εσύ είσαι Ελεήμων, Εσύ μας δημιούργησες, Εσύ μας τρέφεις και μας ενδύεις όλους. Βλέπεις, Κύριε, πώς στενοχωριέται ο πατέρας μου για την ανομβρία. Ρίξε τώρα βροχή στην γη!’’. Και τα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό και κατέβηκε η βροχή και πότισε την γη.
Ένας άλλος γέροντας που ζούσε κοντά στην θάλασσα, μου διηγήθηκε το εξής:

υπακοή, καθαρότητα, ταπεινότητα και δόξα Θεού

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Ακόμα και τα βατράχια δοξολογούν τον Θεό!

Λέει ὁ Γέροντας στὸν ὑποτακτικό: «Ἐξεγερθέντες τοῦ ὕπνου προσπίπτομέν σοι, ἀγαθέ, καὶ τῶν ἀγγέλων τὸν ὕμνον βοῶμέν σοι, δυνατέ·ἅγιος, ἅγιος» κτλ. «Κουά, κουά, κουά, κουὰ» τὰ βατράχια, κοάζουν, πῶς λέγεται, ξεχάσαμε καὶ τὰ ἑλληνικὰ τώρα.

- Βρὲ παιδί μου, λέει, πήγαινε στὰ βατράχια καὶ πές τα: Ἄ, νὰ σᾶς πῶ, ὁ Γέροντας λέει, σταματῆστε τώρα γιατὶ θέλουμε νὰ διαβάσουμε ἐμεῖς τὴν ἀκολουθία.

- Νά ῾ναι εὐλογημένο, Γέροντα.

Αὐτὸς ἦταν ὑποτακτικός! Βλέπεις; Δὲν εἶπε, «ἔ, Γέροντα, τὰ βατράχια θὰ πάω νὰ πῶ ἐγώ;» Ὄχι ὑπακοή.

- Ἀκοῦστε ἐδῶ, βατράχια, εἶπε ὁ Γέροντας νὰ σταματήσετε τώρα, γιατὶ θέλουμε νὰ διαβάσουμε ἐμεῖς τὴν ἀκολουθία.

Μίλησε τὸ βατράχι ἐκεῖ! Λέει:

- Πὲς τοῦ Γέροντα, τώρα τελειώνουμε κι ἐμεῖς τὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ πᾶμε

ταπείνωση - γέροντος Παϊσίου

Μακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη της και τους τρέφει με στοργή σαν καλή μάννα, η οποία έδωσε και το υλικό για την σάρκα μας στην πλάση. Δέχεται επίσης με χαρά και ό,τι της πετάμε, από καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία επεξεργάζεται αθόρυβα σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους.

Ο ταπεινός άνθρωπος, όπως φαίνεται, είναι ο δυνατότερος του κόσμου, διότι και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά την συνείδησή του. Ενώ ζει περιφρονημένος και αδικημένος για τα ξένα σφάλματα που οικειοποιείται από αγάπη, εσωτερικά νιώθει την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, γιατί είναι περιφρονημένος πια από αυτόν ο μάταιος τούτος κόσμος. Οι ύβρεις, οι αδικίες κ.λ.π. είναι τα καλύτερα νυστέρια για όσους έφταιξαν, διότί με αυτά καθαρίζουν οι παλιές πληγές. Για εκείνους όμως που δεν έφταιξαν είναι μαχαίρια δημίου, και Μάρτυρες θεωρούνται αυτοί που τα δέχονται χαρούμενοι για την αγάπη του Χριστού.

Οι μεγάλοι στην ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις, για να θεραπευθούν ή για να λάβουν μισθό (όταν δεν φταίνε), είναι πιο ανόητοι και από τα μωρά παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι

Για την ταπεινολογία και την ταπεινότητα και πως από τη μία περνάει κάποιος στην άλλη.

Η ταπεινολογία, είναι εκείνη η σκιώδης κατάσταση που ενώ γνωρίζει ο εξασκών την θεωρία, δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να την εκτελεί σε πράξη.

Κι ενώ η θεωρία φαίνεται να κατακτάται πρώτη και η πράξη δεύτερη, και ίσως πάλι δικαιολογείται το ‘’ως εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε’’… ο Ιακώβ, πρώτα γεννά τα παιδιά με την Λεία και μετά με την πολυαγαπημένη του Ραχήλ. Κατά δε τους αγίους Πατέρες, τον άγιο Θεόδωρο Συκεώτη, άγιο Μάξιμο Ομολογητή κ.α. η Λεία και η Ραχήλ είναι η πράξη και η θεωρία. Κι αν δεν καρπωθεί ο ευλογημένος άνθρωπος τα πρακτικά χαρίσματα από το άγιο Πνεύμα, δεν μπορεί να αποκτήσει τους καρπούς της θεωρίας.

Η Ραχήλ, γεννά τον Ιωσήφ και τον Βενιαμίν, (Γεν.λε’24) τον Ιωσήφ, στον τύπο του Χριστού, παραδίδεται έναντι 20 χρυσών ως σκλάβο και τον Βενιαμίν που πάνω στην γέννα τελευτά. Τελειούται και θάπτεται στην Βηθλεέμ. Κι επειδή όλη η Παλαιά Διαθήκη είναι σκιά της επερχόμενης Καινής, δεν είναι τυχαίο που η Ραχήλ, στον τύπο της θεωρίας, ως σκιά, τελειούται εκεί που γεννάται η θεία θεωρία Χριστός.

Οι έννοιες ‘’εγώ’’ και ‘’εαυτός’’ μπορεί να χρησιμοποιούνται συχνά με το ίδιο