μυσταγωγοί λόγοι και διακονία

(στον δρόμο προς το πάσχα και ανάσταση). Κι είναι το πρώτο που πρέπει να νοηθεί και που θα είναι απόδειξη το κατά πόσο σαρκικοί ή πνευματικοί θεωρούμαστε. Η Αγία Γραφή (ΠΔ κ ΚΔ) δεν είναι μια στείρα καταγραφή ιστορικών (χρονικών) γεγονότων που μας διαχωρίζουν σε πριν και μετά, αλλά βιωματική κατάσταση και λόγος (αναλογία) δλδ την σχέση μας με Χριστό (Λόγο με λόγο), το κατά πόσο ζούμε (ανεξάρτητα χρόνου) μέσα στις σκιές (κατέναντι ς, προ ευαγγελισμού) και είδωλα, στον σπερματικό Λόγο ή μερική αλήθεια (οδοδείκτες, απέναντι 5, μετά την σύλληψη αλλά προ γεννήσεως) ή τέλος στην καινή (ΦΩΣ). Όχι την χρονικά προσδιοριζόμενη μετά Χριστόν, αλλά με Χριστό. 

Νομικό πάσχα είναι η έξοδος του ισραήλ από την αίγυπτο, αλλά καταγράφει στην αλήθεια, πόσο ο νους (ισραήλ) εξήλθε από την νοητή αίγυπτο, αιχμαλωσία και κοσμικό φρόνημα. Πορεία που σφραγίζεται ως μακάριος με την έξοδό του, όπως τον χαρακτηρίζει ο προφητάναξ στον α' κι όλας ψαλμό και τέρμα τον τύπο της αναστάσεως (ρνα') και νίκη του, κατά του φιλισταίου (γαστέρας)...     

Από τον άριστο μυσταγωγό μετανοίας (που διαβάζουμε τον μέγα κανόνα του) αγ.Ανδρέα Κρήτης, βάλαμε αρχή να αποκτείνουμε τον αιγύπτιο νου (κοσμικό φρόνημα) ή ακόμη όχι ;  κι αν όχι, γιατί μας πειράζει ο όρος ‘’πάσχα’’ ενώ ακόμη δεν εξήλθαμε της αιγύπτου ; θέλοντας ‘’ελληνικώς’’ να το αναφέρουμε ως Ανάσταση ;  ποιαν όμως ανάσταση αν δεν έχει μπει η βάση ενάντια στην στάση (και επανάστασή) μας κατά του Θεού; … Ὡς Μωσῆς ὁ μέγας τὸν Αἰγύπτιον νοῦν πλήξασα, τάλαινα, οὐκ ἀπέκτεινας, ψυχή· καὶ πῶς οἰκήσεις, λέγε, τὴν ἔρημον τῶν παθῶν διὰ τῆς μετανοίας; 

Εορτάζουμε ‘’σήμερα’’ και τον αγ.Ιωάννη κλίμακος, που η πρώτη βαθμίδα στην κλίμακά του είναι η ομόρροπη με τα παραπάνω και ομόπνοη (εξ Αγίου Πνεύματος) αποταγή. Βαθμὶς πρώτη! Σὺ ποὺ ἀνέβηκες σ᾿ αὐτήν, «μὴ στραφῆς εἰς τὰ ὀπίσω».    

Πολλοί μιλάμε για την τελευταία βαθμίδα (αγάπη) αλλά ακόμη αρχή εξόδου, δεν βάλαμε. Πολλοί παρεξηγούν το: …Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος, ὁ μαθητὴς καὶ ἐπίβουλος, ὁ φίλος καὶ διάβολος, ἐκ τῶν ἔργων ἀπεφάνθη· ἠκολούθει γὰρ τῷ Διδασκάλῳ, καὶ καθ' ἑαυτὸν ἐμελέτησε τὴν προδοσίαν, ή δεν κατανοούν ότι δεν

οι εμφανίσεις του βασιλέα Ιωάννη στον Μακρυγιάννη

«…Τότε μου λέγει (σ.σ. ὁ Θεός): Μὴν κλαῖς, Γιάννη, καὶ ὅσα περικαλιέσαι, καὶ τὴν πατρίδα σου θ’ ἀναστήσω καὶ τὴν θρησκεία σου καὶ γενικῶς τὴν ἀνθρωπότη, μὲ τὸν καιρό τους, Γιάννη, δὲν εἶναι ἡ ὥρα ἡ διορισμένη ἀκόμα. καὶ θὰ ἰδεῖτε, ὅλοι ὅσοι πηγαίνουν κόντρα τῆς θελήσεώς μου. καὶ δικούς σας καὶ ἄλλους, θὰ σᾶς λευτερώσω ἀπὸ τοὺς ἀναθεματισμένους καὶ θὰ σᾶς δώσω τὴν μεγάλη κορόνα»! σέλ. 139

«… Τότε ὅπου μόδωσε ἀπὸ τὸ φόρεμα καὶ τὴν σκέπη, μοῦ εἶπε (σ.σ. ὁ Θεός): Εἶσαι ὁ πρόδρομος τῆς πιτροπῆς ὅπου θὰ συστήσω, ὅποτε εἶναι ἡ ὥρα, καὶ τὴν ζωή σου σοὺ ἀσφάλισα καὶ τὴν ψυχή σου»! σέλ. 140 

 «Μία βραδιὰ κοιμόμουν μέσα εἰς τὶς εἰκόνες  (εἶχα ἐκεῖ τὸ γιατάκι μου)….. καὶ μὲ πῆραν καὶ μὲ πῆγαν ἀπάνω, σὲ μία πεδιάδα, ὅμως πολλὰ λυπηρή….. Κολλώντας εἰς τὴν πεδιάδα ἐκείνη, ἦταν ὁ ἀφέντης μᾶς (σ.σ. Πατήρ), εἰς τὸ δεξιόν του ὁ Χριστός, εἰς τὸ δεξιόν του Χριστοῦ ἡ Θεοτόκο καὶ ὡς δώδεκα ἅγιοι (τὸν ἅγιον Γιάννη τὸν Βαφτιστῆ τὸν γνώρισα πολὺ καλά), καὶ ἦταν ὅλοι εἰς τὰ μαῦρα, ὁ ἀφέντης καὶ οἱ ἄλλοι ὅλοι, καὶ κάθονταν. Εἰς τὸ ἀριστερὸν μέρος ἦταν ὅσοι εἶχαν ἐγκλήματα πολλὰ καὶ ὅσοι εἶχαν παιδιὰ βαφτισμένα καὶ ἔκαναν ἁμαρτία μὲ τὶς κουμπάρες τους, καὶ ὅσοι κορίτσια ἔφθειραν, ἦταν καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐγκληματίες….. ὕστερα

πειρασμοί στις γιορτές (αγ.Παΐσιος)

-Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός;

-Δεν ξέρεις; Στις γιορτές ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι έχουν χαρά και κερνούν, δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους. Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά, ή οι βασιλείς χαρίζουν ποινές, όταν γεννιέται κανένα βασιλόπουλο,οι Άγιοι γιατί να μην κεράσουν; Μάλιστα η χαρά που δίνουν κρατάει πολύ και βοηθιούνται πολύ οι ψυχές.

Γι΄ αυτό ο διάβολος ,επειδή το ξέρει αυτό, δημιουργεί πειρασμούς ,για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα και να μη χαρούν ούτε να ωφεληθούν από την γιορτή.Και βλέπεις, μερικές φορές στην οικογένεια, όταν σε μια γιορτή ετοιμάζονται όλοι να κοινωνήσουν , τους βάζη ο πειρασμός να μαλώσουν, και όχι μόνο δεν κοινωνούν, αλλά ούτε στην εκκλησία πηγαίνουν.Τα φέρνει έτσι τα πράγματα το ταγκαλάκι, ώστε να στερηθούν όλη την θεία βοήθεια.Αυτό παρατηρείται και στην δική μας ,την καλογερική ζωή. Πολλές φορές το ταγκαλάκι, επειδή γνωρίζει εκ πείρας ότι θα βοηθηθούμε πνευματικά σε κάποια γιορτή, εκείνη την ημέρα, ή μάλλον από την παραμονή , δημιουργεί έναν πειρασμό- σαν πειρασμός που είναι- και μας χαλάει όλη την διάθεση.

Μπορεί λ.χ. να μας βάλη να φιλονικήσουμε με ένα αδελφό ,και ύστερα μας θλίβει, μας τσακίζει ψυχικά και σωματικά. Έτσι, δεν μας αφήνει να ωφεληθούμε από την γιορτή με τον χαρούμενο τρόπο της δοξολογίας. Ο Καλός Θεός όμως, όταν δη ότι δεν δώσαμε εμείς αφορμή, αλλά αυτό έγινε μόνον από φθόνο του πονηρού, μας βοηθάει.

Και ακόμη πιο θετικά μας ωφελεί ,όταν εμείς παίρνουμε ταπεινά το σφάλμα επάνω μας και δεν κατηγορούμε όχι μόνον τον αδελφό μας αλλά ούτε και τον μισόκαλο διάβολο, διότι η δουλειά του αυτή είναι: να δημιουργή σκάνδαλα και να σκορπάη κακότητα, ενώ ο άνθρωπος ως εικόνα Θεού πρέπει να σκορπάη ειρήνη και καλωσύνη.

από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Λόγοι, τόμος Δ, Οικογενειακή Ζωή, σ.163-164

πηγή

Αγίου Νικολάου Αχρίδος για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

ο Ευαγγελισμός ως προϋπόθεση της Αναστάσεως (και των δύο, ο ΣΤΑΥΡΟΣ)

Με άγιο τον σκοπό και άγιο τον δρόμο για τον σκοπό και μη αποκομμένα ή διαχωρισμένα μεταξύ τους μέσα στην θεία ενότητα, από το Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι φαίνεται βοηθητική προς αυτογνωσία και θεογνωσία, η επανάληψη…. αφού προϋπόθεση της (ποθούμενης θεωρητικά) ανάστασης είναι ο θάνατος (1), του θανάτου η γέννησις, της γεννήσεως η σύλληψη (ευαγγελισμός), του ευαγγελισμού, η προετοιμασία των εισοδείων στα άγια των αγίων και όλων αυτών, ο σταυρός.     

Απέθανεν ο βασιλεύς της Σκυθίας, Περισαΐδης το όνομα, αφήσας τρεις υιούς κληρονόμους της βασιλείας· αλλά θέλων έκαστος από τους αδελφούς να βασιλεύσει μόνος, ήλθον εις μάχην θανάσιμον. 

Βάλ­λουν κριτήν άλλον βασιλέα της Θράκης, φίλον του πατρός των, ο οποί­ος τεχνεύεται να τους συμβιβάσει με τρόπον αληθώς επιτήδειον, αλλ' όλως παράδοξον. Προστάζει να εκβάλωσιν από τον τάφον το λείψανον του πατρός των και να το κρεμάσωσιν εις ένα δένδρον' έπειτα καλεί τους τρεις αδελφούς και τους λέγει: «Έκαστος από σας ας ρίψη το βέλος του εις το νεκρόν τούτο σώμα και όποιος το κτυπήση καλλίτερα, εκείνος να είναι βασιλεύς».  

Παίρνει το τόξον ο πρώτος υιός, το εκτείνει, βάζει το βέλος, σημαδεύει, ρίπτει’ το όμοιον κάμει και ο δεύτερος. Πώς σας φαίνεται η αχαριστία, η απανθρωπία, η σκληροκαρδία τοιούτων υιών;  

Έρχεται και ο τρίτος, παίρνει και ετοιμάζει και αυτός το βέλος του, αλλά βλέπων

Ο Σταυρός του Χριστού και ο σταυρός κάθε ανθρώπου - Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’ 24). Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού – στόν κάθε ἄνθρωπο – εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.

«Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» – ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι – ἐάν δέν

Ο Σταυρός Του Κυρίου και ο σταυρός μας…

Η αναφορά γίνεται όχι για να συγκριθούν τα (ασύγκριτα) μεγέθη…. αλλά σαν εικόνες Του και για χάριν αναλογιών, έστω και του κόκκου της άμμου στην όλη αμμουδιά… της σταγόνας στον όλο ωκεανό. 

Σταυροφόροι είμαστε έτσι κι αλλιώς, αφού ο καθένας είναι προσηλωμένος στον τετραδιάστατο (σταυρικό) χωροχρόνο του και ανεξάρτητα πίστης Στον Εσταυρωμένο, όλη η ανθρωπότητα την ώρα που θα δράσει ως ζυγός δικαιοσύνης ο ίδιος ο Σταυρός, θα συμπτυχθεί στις δύο εκατέρωθεν Αυτού. Είναι οι δύο μοναδικές θέσεις των συσταυρωμένων ληστών, του μεν καταγομένου τω βάρει της βλασφημίας του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας… Εξού και η προετοιμασία του θρόνου, με προεργασία, την στάση μας αρχομένης από κάιν ή άβελ, ηρώδη (δερμάτινου) παιδοκτόνου ή Ηλία που εδαφιοί τις αμαρτίες, στην ανατολή Του, ή στην δύση Του, σαν Ιωάννης του επιπεσόντος επί τω στήθει Του Κυρίου, αντλών θεολογία αντί του κρεμάσαντος την ζωή του σαν τον Ιούδα, στην συκή και δερμάτινους χιτώνες*. 

Είναι λογικό και αναμενόμενο οι θλίψεις στον κόσμο και η χειρουργική επέμβαση, (όπως συνήθως ευχόμαστε, μόνο χαρές), να είναι άτοπο…. 33 ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον. (Ιωαν.ιστ’) 

Μιλώντας θεωρητικά κι όχι βιωματικά, (και συγγνώμη για την τόλμη) ο καθένας

Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου.

Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του.

Αν δεν προσέξεις, θα τρέχει από δω κι από κει, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα. Θα παρατηρείς τα πάντα, θα κρίνεις τα πάντα, θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο και την ίδια ώρα θα γεμίζεις, ανεπαίσθητα, περιφρόνηση για τον κόσμο.

Χωρίς να το καταλάβεις, θα μάθεις ν’ ανεβάζεις τον εαυτό σου σ’ ένα θρόνο ψηλό κι από κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου το μέτρο. Και θα μάθεις να μιλάς, να μιλάς πολύ!

Η σιωπή όμως… η σιωπή!

Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν’ ακουστεί η φωνή του Θεού. Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο.

Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου.

Και δυο φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού. Πού να βρεις μετά διάθεση και θάρρος ν’ ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων! Γι’ αυτό σου λέω, η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο.

Θα κερδίσεις όμως και κάτι, ακόμα πιο πολύτιμο: Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όριά σου, θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα. Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση, ακόμη και στη συκοφαντία.

Η συκοφαντία…

Να ξέρεις, πριν τις μεγάλες αποφάσεις, το μυαλό πλημμυρίζει από διλήμματα και αμφιβολίες.

Στρέφεις το πρόσωπό σου και το σκοτεινό δωμάτιο γεμίζει φως και άρωμα μύρου.

‘’π’’ day, αγ. Βενέδικτος και η πορεία προς το πάσχα (ΣΤΑΥΡΟΣ και ΑΝΑΣΤΑΣΗ)

Η ‘’εορταζόμενη’’ κοσμικώς μέρα του ‘’π’’, συμπίπτει με την ορθόδοξη εορτή του αγ.Βενεδίκτου (3.14 ή 14/3). Κι οι δυο ''εορτές'' με προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να δώσουν λόγους και καλές αφορμές ολοκλήρωσής μας και επίγνωσης Αληθείας. Γιαυτό η προσέγγιση και ο συνδυασμός.

Συμπίπτει φέτος αλλά και πολλές χρονιές, η εορτή τους να είναι ένας κόμβος, μια ημερομηνία, μια στάση (για φιλοσόφηση) στην όλη πορεία και κίνησή μας, προς την Ανάσταση. Είναι η μεγάλη τεσσαρακοστή μια περίοδος ειδικά αφιερωμένη στην προσευχή και νηστεία, όπου πολλοί χριστιανοί εκμεταλλεύονται τα σταυροειδή ‘’σημεία’’ και εφόδια που χρειάζεται κάποιος για να περάσει από τον ένα χώρο (στάσεως και επαναστάσεως κατά του Θεού και τελευταίο προς τα κάτω ουρανό) σε χώρα αναστάσεως. 

Η κίνηση του ισραήλ (νους ορώμενος τω Θεώ) στην έρημο, προτύπωσε εν σκιά την έξοδο από την δουλεία, με στόχο τους αγίους τόπους (και κάτω ιερουσαλήμ). Αναπτυσσόμενη η σκιά στα μετά και με Χριστό, για την ελευθερία μας, θέλει την αποξένωσή μας από το κοσμικό φρόνημα (νοητή αίγυπτο και φαραώ) και εκδίωξη του γένους των δαιμόνων… με διαχρονικό εφόδιο το… 21 τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. (Ματθ.ιζ’). 

Είναι ο πύρινος στύλος (|) και η σκέπη (-) του κόσμου (πάλι σταυροειδώς, στον τύπο της Θεοτόκου) που χαιρετάτε καθ’όλην την διάρκεια της μεγάλης τεσσαρακοστής, όπως και η σταυροπροσκύνηση (στο μέσον της, γ’ νηστειών) που απεικονίζει κάπως συμπυκνωμένα την όλη διέλευση των 40 ετών που ο παλαιός ισραήλ  περιπλανιόταν στην έρημο, κι εμείς την θάλασσα της ζωής [εξού και τα 40, μ' Κύριε ελέησον, προς διάβαση από το 4 στον Νου του Θεού (0)].   

Βάδιζαν εκείνοι, βαδίζουμε κι εμείς … "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με την ίδια σκόνη και ''πλένεται'' πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και

αρχή ξηλώματος σκιών και κατίσχυση σχεδίων τους…

Αναφέρει ο άγιος Παΐσιος στο Φωνή βοώντος εν τη Ευρώπη : … και οι κομμουνιστές πόσα χρόνια δηλαδή. Δούλεψαν κοντά 75 χρόνια και δεν κράτησαν, κράτησαν ούτε 70 χρόνια, 72... Οι Σιωνιστές δουλεύουν τώρα, ξέρεις πόσα χρόνια; και 250. Αυτοί ούτε 7 χρόνια δεν θα κρατήσουν... ..

...Θα τα στριμώξουν τα πράγματα..

..Τέτοια δικτατορία πού σκέφτονται να κάνουν, μόνο ό διάβολος μπορεί να την είχε σκεφτεί. Κατάλαβες τί γίνεται; Τελικά θα φάει μια σφαλιάρα ή θα πάει στην άκρη... Θα πάει περίπατο... 

Με αυτό θα πάει περίπατο να σημαίνει ότι το δόλιο σχέδιό τους παρότι στημένο αριστοτεχνικά, θα καταργηθεί. 

Καταργείται όμως το σκοτάδι μόνο με την είσοδο φωτός στον συγκεκριμμένο χώρο. 

Εργάζεται Ο Κύριος σαν Φως έξω, αφού βλέπουμε ότι έρχονται στο φως πολλά κρύφια και κακώς κείμενα, καλά κρυμμένα εδώ και χρόνια. 

Εργάζεται πάλι Ο Κύριος στον αγαπημένο Του τόπο (καρδιά) αν εμείς ελεύθερα συνεργαστούμε πάνω σε αυτό, γιατί, ποιο το όφελος (όπως λέγει ένας άγιος) αν Ο Χριστός γεννήθηκε ιστορικά αλλά όχι μέσα μου; 

Όλοι κινούμαστε προς την ανάσταση, αλλά άλλοι προς ανάσταση ζωής κι άλλοι προς ανάσταση κρίσεως. …κι η ζωή μας, σαν μια πορεία από ανατολή (γέννηση) έως δύσεως (βιολογικό θάνατο) έχει συνοδοιπόρο Τον Κύριο που έδωσε ‘’σημεία’’ ως αστραπή από ανατολάς έως δυσμάς, επεκτεινόμενος (ως Ο Ήν, Ο Ων και Ο

η εξ ουρανού σοφία (και η Σοφία)

Δεν πέρασε πολύς χρόνος και καταλαβαίνει να ανοίγει το πορτ μπαγκάζ …έπειτα η πίσω πόρτα …Μπήκε μια νέα κοπέλα όλο χαμόγελο !

-Χριστός Ανέστη ! Χαίρετε !

Καλλιθέα πάμε! του είπε δυνατά και χαρούμενα και εκείνος φχαριστήθηκε πολύ …

Τέτοιους πελάτες ήθελε πάντα ..Ζωντανούς , σπιρτόζους …

-Καλησπέρα όμορφή μου κοπελιά ! Αληθώς Ανέστη βρε !

Βέβαια! Κι η μάνα μου το λέει ως της Αναλήψεως και εγώ την πειράζω …

-Να μην την πειράζετε κύριε ! Να της απαντάτε τόσο όμορφα όσο και σε μένα είπε εκείνη και χαμογέλασε πάλι …

-Φωτίστηκε το ταξί βρε κορίτσι μου ! Τι άγγελος είσαι εσύ !

και να με συγχωρείς μην νομίσεις τίποτα άλλο μα να …μου έφτιαξες την διάθεση με το που μπήκες , γιατί πριν λίγο είχαμε κλάματα εδώ μέσα …

Θα μου πεις εκείνος έφευγε , εσύ έρχεσαι …πώς να μην είσαι χαρούμενη …αν και έτσι όπως σε νιώθω εσύ πάντα με το χαμόγελο θα είσαι !

η έννοια της ευρέσεως του Τιμίου Σταυρού (6/3)

Δεν είναι αόριστα ή ιστορικά και εκεί να μείνουμε ‘’εορτάζοντες’’, αλλά η εμβάθυνση στις επαναλαμβανόμενες κατ’έτος εορτές της Ορθοδοξίας. 

Είναι ο Σταυρός και το πολίτευμά Του που καλό είναι να ευρεθεί και ενεργοποιηθεί, από άτονο που είναι τώρα, αφού δια Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω, ειδικά σε μια εποχή που περισσεύουν οι θλίψεις. 

Για τον Σταυρό των τεσσάρων άκρων (ή των δύο κάθετων μεταξύ τους τμημάτων) γράφτηκαν σελίδες επί σελίδων, αναλύοντάς τα. Παράλληλα με την εξωστρεφή ανάλυση να προάγει την διάλυση, επιβάλλεται η σύνθεση για βίωμα. 

Σε πολλά ζεύγη ή τέσσερα άκρα έχει εντοπιστεί ο σταυρός σαν ισοσκελής (ελληνικώς) απρόσωπος, αλλά η νοηματοδοσία του έρχεται από το Εσταυρωμένο επ’αυτού Πρόσωπο του Κυρίου μας (ορθοδόξως). Μια συνάφεια φύσης και υπερφύσης, από τότε που Ο Λόγος σαρξ εγένετο και όσο οι λόγοι σαρκούνται. 

Είναι τα 4 άκρα, παράλληλα της τύπωσης επάνω μας του σημείου του Τιμίου Σταυρού, που καθορίζει και το πολίτευμα. Προσευχή ως κορωνίδα (κεφαλή) νηστεία (βάσις – κοιλία) ακρόαση και τήρηση (δεξιά και αριστερά). Αυτή είναι και η απάντηση του πως θα ευρεθεί έμπρακτα ο σταυρός εν ημίν. Με την προσευχητική μας ζωή, ασκητική (νηστεία από το κακό) και την μακάρια ακρόαση και τήρηση των ζωηφόρων εντολών. Κι επειδή όλοι (οι ορθόδοξοι) λίγο πολύ ‘’κάτι’’ σχετικό κάνουμε και ‘’κάπως’’ έτσι αχνά εργαζόμαστε για την ωφέλεια της

εορτολόγιον διαμπερές, ως ξίφος….

''σήμερον'' της ευρέσεως του Τιμίου Σταυρού.... 

‘’σήμερον’’ …. των 42 μαρτύρων εν Αμορίω 

με τον αριθμό 42, ως τρισήμισυ έτη πολλάκις αναφερόμενο στις Γραφές…. σήμερα φαίνεται ένας ‘’λόγος’’ (κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή) νάναι πλεγμένος με πολλούς άλλους κι όλοι μαζί μέσα στον υπέρτατο Λόγο… (λόγος εκκλησιαστικός, αμήν όμως και βιωματικός) που, παρότι επαναλαμβανόμενος ''βαρετά'' κατ' έτος (σαν Γραπτό Νόμο) τώρα, με την συσχέτιση και συνοδοιπορία, του φυσικού νόμου (προφ.Ηλίας) που αναδεικνύουν οι ελίξεις, φέρνοντας καθημερινά ''νέα στοιχεία'' το Φως, αποδίδει άλλο νόημα...   

…42 ήταν και οι θρασείς νέοι που πείραζαν το Άγιο Πνεύμα υβρίζοντες τον προφ.Ελισσαίο.... και απώλοντο κακήν κακώς εντοπίζοντας τις προδιατυπώσεις του Λόγου σε έργα προφητών και σε λόγους, προτύπωση όσων θα συμβούνσυντόμως. …κι ΑΝ βρεθεί (Ο Σταυρός) εντός, θα επισπευθεί η άρση του επιτίμιου της κατοχής μας.... 

με την εύρεση (6/3) και ύψωση (14/9) νάχουν τις ίδιες προϋποθέσεις… Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου 

οι τρεις ουρανοί που άπτονται και εφάπτονται της εικόνας μας, …

εικόνα, προσωπείο που συμπαρασέρνει (1) την εσωκλειόμενη ουσία και πρόσωπο …ως νοηματική συνέχεια του πρόσφατου δυστυχήματος (στα Τέμπη) που συντάραξε το πανελλήνιο, τις εικόνες και την Κυριακή της Ορθοδοξίας… 

Μπορεί η Αγία Γραφή, να αναφέρει …30 ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί. (Ματθ.ι’30) αλλά πόσοι και πόσο επί του πρακτέου το πιστεύουμε; 

Οι εφαπτόμενοι την ζωή μας κύκλοι, φάνηκαν κάπως στο νταβός* κι είναι τρεις, όσοι και οι ουρανοί (κατά τον απ.Παύλο). Βιώνονται στην καρδιά και, ή καθέλκουν αυτήν (και την ζωή μας) ως 666 δίνοντας δικαιώματα στην φυγόκεντρο, κρατώντας μας στο κατ’εικόνα (είδωλο) ή τα 999, ως ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ πάλι εφαπτόμενα, που ανέλκει την εικόνα μας στο καθ’ωμοίωσιν, ανασταίνοντας αυτήν, αναστηλώνοντάς την ως Ορθοδοξία (θεραπεία) και δρώντας ως ζωογονητικός ΑΗΡ και μόνη κεντρομόλος.      

Είναι τα τρία επίπεδα του πνευματικού γίγνεσθαι (ανάλογα των φυσικών σχημάτων) και όλου οικοδομήματος… υπόγειο (εν σκότει) επίγειο (με φυσικό φως ηλίου) και υπερώο (με φως υπερφυσικό), μαζί με τους ουρανούς τους. Στον ανώτερο, είναι οι λόγοι μέσα στον Λόγο, ως προπτωτική και αγία κατάσταση, η απέναντι του Λόγου και η κατέναντι σκιώδης, όλα βιούμενα από

πύλες, κλείθρα… με αφορμή το ατύχημα του τραίνου (1 Μαρ), που συντάραξε το πανελλήνιο

‘’Σήμερα’’ σαν να άνοιξε άλλη μια φορά μια πύλη θανάτου, μια πύρινη κόλαση που καταβρόχθισε κόσμο…. ειδικά νέα παιδιά… 

Σήμερα σπάραξαν καρδιές από τον ανείπωτο πόνο, ράγισαν κι οι πέτρες (1). Θρηνούν όλες οι μάνες με πρώτη Την Μάνα παρηγορίτρια που κλαίει εδώ και καιρό για τον φυσικό χαμό (και ποιος ξέρει, ίσως και για τον αιώνιο πνευματικό). Είναι ανυπολόγιστοι σε πόνο κι οι δυο χαμοί, αλλά ποια η σύγκριση σώματος και ψυχής; Ο αγ.Εφραίμ κατουνακιώτης (+27 Φεβ) όταν έκλαιγε για την ξαδέλφη του, δεν έκλαιγε για τον βιολογικό θάνατο, αλλά για τον κολασμό της ψυχής της, που με κομποσχοίνι έμπονο την ανέσυρε Ο Κύριος, από την ζοφερή κατάσταση σε ιλαρή. Κι οι έχοντες παρρησία στον καλό Θεό, εύχονται για ανάπαυση των αποθανόντων και δύναμη στους παραμένοντες… Μνήσθητι Κύριε!! Και... ανάμεσα σε όλους τους θρηνούντες, που εισακούονται ή όχι (2), είναι ένας που χαίρεται...  

Λόγω των πολλών πολύνεκρων ατυχημάτων ‘’βαφτίστηκαν’’ τα Τέμπη, καταραμένο μέρος (λιτή προσέγγιση στα ενεργειακά, στο τέλος). 

Σαν ένα οικοδόμημα, μεταξύ υπερφύσης (υπερώο) φύσης (επίγειο) και παραφύσης (υπόγειο) υπάρχουν, όχι μόνο σκάλες συνδετικές, αλλά και 2 ενδιάμεσες πύλες

Μέγα θαυμαστό γεγονός με τον Άγιο Νικόλαο Πλανά

Η γιαγιά μου ήταν νεωκόρος, σε μία Εκκλησία στην οποία υπηρέτησε ο παπά Νικόλας ο Πλανάς, όταν ήταν ιερέας στην Νάξο. Μία των ημερών, ημέρα Πέμπτη, λέει ο παπά Νικόλας στον προϊστάμενο ιερέα του Ναού:

«Πάτερ μου, έχω ένα επείγον ραντεβού στην Πάρο σήμερα, δώσε μου την ευχή σου να πάω να τακτοποιήσω την υπόθεση που έχω…» και ο προϊστάμενος του έδωσε την άδεια.

Μόλις φεύγει ο παπά Νικόλας για το επείγον ραντεβού του στην Πάρο, ο προϊστάμενος ιερέας φωνάζει την γιαγιά μου και της λέει: «Είναι η πρώτη φορά που ο παπά Νικόλας μου είπε ψέματα. Θέλει, λέει, να πάει στην Πάρο, σήμερα, για κάποια υπόθεση… Πώς θα πάει στην Πάρο, αφού κάθε Πέμπτη δεν έχει καράβι για την Πάρο;; Κάνε μου την χάρη, σε παρακαλώ, τρέξε γρήγορα και παρακολούθησε να δεις τι γίνεται».

Τρέχει η γιαγιά μου και βλέπει τον παπά Νικόλα να κατευθύνεται προς μία απόμακρη παραλία. Κοίταζε η γιαγιά μου για κάποιο καΐκι ή βάρκα αλλά τίποτα, ερημιά. Τότε ξαφνικά, βγάζει το ράσο του ο παπά Νικόλας, το πετάει στην θάλασσα, και μ’ ένα σάλτο ευρίσκεται πάνω στο ράσο και αρχίζει επί του ράσου να πλέει με κατεύθυνση την νήσο Πάρο!

Σαστίζει η γιαγιά μου! Τρέχοντας επιστρέφει στον Ναό, έκθαμβη θα έλεγα, και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια όλα τα θαυμαστά που έζησε στον προϊστάμενο. Ο προϊστάμενος ιερέας δεν επίστεψε λέξη, και είπε στην γιαγιά μου: «Αυτά τα