Τροφή….

Ο εχθρός μας συνηθίζει να πιέζει το νου μας σαν με μοχλό, θέλοντας να τρώμε χώμα κι εμείς μαζί του (Γεν. γ’, 14.). Επιθυμεί, η εικόνα του Θεού να βαδίζει με την κοιλιά. Γι’ αυτό λέει ο Θεός: «Θα βάλω έχθρα ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτόν» (Γεν. γ’, 15). Γι’ αυτό το λόγο πρέπει εμείς πάντοτε να αναπνέομε το Θεό, για να μένομε έτσι άτρωτοι από τα πυρωμένα βέλη του διαβόλου κάθε μέρα. Γιατί λέει η Γραφή: «Θα τον σκεπάσω, επειδή γνώρισε το όνομά Μου» [Ψαλμ. ϟ’ , (90ός) 14), και «H σωτηρία είναι κοντά σ’ εκείνους που Τον φοβούνται» (Ψαλμ. πδ’, 10). 

Άγιος Φιλόθεος ο Σιναΐτης 

ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου.... 

ο έρπων όφις… (το γῆν φαγῇ) τρέφεται από τα γήινα πάθη μας.... αμήν, ευχή και έργο νάναι, όσο μπορούμε (χάριτι) να μην τον τρέφουμε και μην αναπαύεται σε εμάς…. (όπως το είδαμε στο προσευχή νηστεία και δαιμόνια...) αλλά με ψυχική αγνότητα για να αναπαύεται η χάρις. Νου, καρδιά, ζωή, αμήν άνω σχώμεν. 

Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε. Ὁ δὲ εἶπεν

Παρακλητικός Κανών στην Αγία Παρασκευή την Οσιοπαρθενομάρτυρα

Ὁ Ἱερεύς: Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν

πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς

αἰώνας τῶν αἰώνων.

 

Ὁ Ἀναγνώστης: Ἀμήν.

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀλήθειά σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σου. Καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου. Ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος, καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου. Μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἀπ’ ἔμου, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα. Γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἡ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μου. Ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός σέ κατέφυγον, δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μου. Τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ. Ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου, καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος σου εἰμι.

Καί εὐθύς τό, Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου., ἐξ ἑκατέρων τῶν Χορῶν, ὡς ἕξης:

 

Ἦχος δ΄.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

προσευχή και Παναγία

Να μην αφήνουμε να περνά μία ημέρα χωρίς να προσευχηθούμε στην Υπεραγία Θεοτόκο. «Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».

~ Όταν μια μέρα προσευχόμουν με το κομποσκοίνι, ήρθε ο δαίμονας να με δελεάσει και μου άρπαξε το κομποσκοίνι.

Μπήκε στο κελί, όπου προσευχόμουν με το κομποσκοίνι και μου το άρπαξε από τα χέρια. Και εξαφανίστηκε. Δεν μπορούσα να το ανεχθώ, ότι ήρθε ο δαίμονας και μου πήρε το κομποσχοίνι.

Απευθύνθηκα στην Υπεραγία Θεοτόκο και λέω. «Υπεραγία Θεοτόκε , δεν μπορώ να ησυχάσω, όταν σκέφτομαι ότι ήρθε ο δαίμονας και μου πήρε το κομποσχοίνι από τα χέρια μου». Λέω: «Παναγία, ανάγκασέ τον να μου το επιστρέψει ».

Μια μέρα πέρασε, τίποτε… Δύο μέρες και πάλι τίποτε… Εγώ προσευχόμουν με πείσμα. Την τρίτη μέρα αποκοιμήθηκα στον καναπέ, έρχεται ο δαίμονας από το παράθυρο κρατώντας το κομποσχοίνι μου στα χέρια.

Και μου το πετάει στο πρόσωπο. Έπεσε όμως το κομποσχοίνι, δεν με άγγιξε. Ακούσα ένα «Μποοοουμ!»

Ξυπνάω, παίρνω το κομποσχοίνι. Το γνώρισα. Ήταν το δικό μου. Λέω: «Σε ευχαριστώ, Παναγία μου, που τον ανάγκασες να μου το επιστρέψει». Πολλά και διάφορα είναι τα θαύματα. Κάθε μέρα σε κάθε παράκλησή μας Εκείνη απαντάει.

Π.Παρθένιος Ηγούμενος Ι.Μ Αγίου Παύλου

---

''Η ευχή είναι η αναπνοή. Όταν ο άνθρωπος αναπνέη, ζη, φροντίζει και δια την

Ο πειρασμός ξέρετε τι μάστορας είναι; αγ. Αμφιλόχιος

«Όταν κάποιος ρίξη στο σκυλί μια πέτρα, πολλές φορές ο σκύλος αντί να χυθεί σ΄ αυτόν που την έριξε, ορμά και δαγκώνει την πέτρα.

Έτσι κάνουμε κι εμείς. Βάζει ο πειρασμός κάποιον άλλο να μας πειράξει είτε με λόγο είτε με φέρσιμο κι εμείς αντί να τα βάζουμε με εκείνον που έριξε την πέτρα, δηλ. τον πειρασμό , δαγκώνουμε την πέτρα, δηλ. τον συνάνθρωπο, που χρησιμοποίησε ο μισόκαλος ως πέτρα.

Και ποιος ξέρει τάχα τι γέλιο κάνει ο πειρασμός και πως θα μας κοροϊδεύει, όταν τα βλέπει αυτά.

Εν ώρα πειρασμού εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή. Ο πειρασμός ξέρετε τι μάστορας είναι; Τα ελάχιστα τα κάνει μεγάλα. Ο πειρασμός αδημονεί, στενοχωρείται και δημιουργεί πολέμους. Ξέρει πολλές τέχνες και φέρει τον άνθρωπο σε αμφιβολία.

Γι αυτό έχουμε πολλά ναυάγια. Η προστασία του Θεού αδυνατεί (εξασθενίζει) τον πειρασμό. Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται και η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Όταν δοκιμάζει κάποιος πειρασμούς , διαπιστώνει την αδυναμία του , ταπεινώνεται και ελκύει την χάριν του Θεού.

Να μην σας επηρεάζουν οι άνεμοι των πειρασμών, δεν μπορούν να σας κάνουν τίποτα. »

''γιατί'' και ''εγώ''

«Εκείνο το «γιατί» και εκείνο το «εγώ» που έχουμε, αυτά είναι η καταστροφή μας». Όσιος Άνθιμος της Χίου.

αμήν ο καλός Θεός να μας σταλάξει (και ανοίξει) μια ελάχιστη αυτογνωσία, του ''εγώ'' μας, σαν του Αβραάμ ... 27 καὶ ἀποκριθεὶς ῾Αβραὰμ εἶπε· νῦν ἠρξάμην λαλῆσαι πρὸς τὸν Κύριόν μου, ἐγὼ δέ εἰμι γῆ καὶ σποδός· (Γεν.ιη'27) για να στηθούν οι προϋποθέσεις της φιλοξενίας Του Τριαδικού Θεού. [Νάρθει Ο Κύριος, που χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν και συμπληρώσει στην φύση μας, το ''Α'' στην κεφαλή του καθενός, της αγάπης και αληθείας Του (μετονομάζοντάς μας από άβραμ σε αβραάμ (Γεν.ιζ'5)) και το ''Ρ'' της δικαιοσύνης Του στο σώμα (από σάρα σε σάρρα (Γεν.ιζ'15)].... να βάλουμε αρχή από την εικόνα επί γης (ε-γώ) για να βρεθεί η θεόσδοτη εικών Αυτού (ε-αυτός) ... τότε και έτσι διανοίγεται και βαδίζεται ο δρόμος από το κατ'εικόνα (σκιές) στο καθ'ωμοίωσιν (φως).... τότε οι λόγοι και τα αίτια και τα γιατί, θα απαντηθούν από τα σπλάγχνα Του Παντοκράτορος, που και οι τρίχες είναι αριθμημέναι... σαν από θησαυροφυλάκιο. Είναι οι απαντήσεις σε έναν διάλογο χωρίς ασυνέχεια μεταξύ Προσώπου και προσώπου, αφού προηγηθεί από εμάς ο καλοπροαίρετος τρόπος έκφρασης αυτών: 

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ καλέ μου Θεέ, μου λες το γιατί, ΑΝ μου αναλογεί, ΑΝ με συμφέρει η

εσωτερικός χριστιανισμός και χριστιανικός εσωτερισμός …

Είναι δύο όροι που επιβάλλεται το ξεκαθάρισμα των εννοιών για να ευστοχήσουμε (κατά Θεόν), στα σπουδαία και ζητούμενη Αλήθεια. …Μέσο, ο αγιασμός των ψυχών, η τήρηση αγνότητος και εξαγνισμός του σώματος για να διορθωθούν οι λογισμοί και οδηγήσουν τον λόγο άνθρωπο Στον Λόγο. 

Και ο εσωτερικός χριστιανισμός και ο χριστιανικός εσωτερισμός είναι εκδηλώσεις θρησκευτικές που την λύση και θεραπεία τους θα την βρει όποιος ψάχνει Αυτήν, στην ορθοδοξία. 

Παράλληλα του εσωτερικού, υπάρχει και ο εξωτερικός χριστιανισμός, όπως συμβαίνει και με άλλες θρησκείες, επιστήμες, προσεγγίσεις Του Θεού ή Απολύτου που εξαντλείται Αυτό (απρόσωπα) θάβοντας το τάλαντο στην γη, ή Αυτός (Τριαδικός Αληθινός 999) στα επιδερμικά, φαρισσαϊκά, θρησκοληπτικά… όλα μέσα στον κατέναντι (Γεν.δ’16) της εδέμ, εν σκότει χώρου (και αληθοφανή είδωλα 666). 

Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν (Λουκ.ιζ’21) … με απαραίτητη την εσωτερική της αναζήτηση, δια της μετανοίας…. γιαυτό και ο μέγας Βασίλειος, αναγράφει ... όταν ο νους δεν σκορπίζεται στα εξωτερικά πράγματα, ούτε διαχέεται στο κόσμο από τίς αισθήσεις, γυρίζει στον εαυτό του και μέσα από τον εαυτό του ανεβαίνει στην έννοια του Θεού· «Νοῦς μή σκεδαννύμενος ἐπί τά ἔξω, μηδέ ὑπό τῶν αἰσθητηρίων ἐπί τόν κόσμον διαχεόμενος, ἐπάνεισι μέν πρός ἑαυτόν· δι’ ἑαυτοῦ δέ πρός τήν περί Θεοῦ ἔννοιαν ἀναβαίνει· » (επιστολ. α‘). 

Όχι μόνο δεν είναι κακό η εσωτερική προσέγγιση του χριστιανισμού, αλλά