Ένας δαιμονισμένος, παιδεύοταν πολλά χρόνια από το δαιμόνιο. Οι Πατέρες ενός κοινοβίου, τον είχαν πάει σε πολλούς γέροντες για να τον θεραπεύσουν, αλλά κανείς δεν κατόρθωσε να βγάλει το δαιμόνιο. Τελικά τον πήγαν και σε έναν διακριτικό γέροντα, που ήταν μεγάλος νηστευτής. Ο γέροντας τους είπε:
- Αδερφοί και Πατέρες, δεν έχω το χάρισμα να εκβάλλω δαιμόνιο. Έχω όμως την αγάπη και παρακαλώ το δαιμόνιο, να φύγει από αυτόν τον άνθρωπο και να έρθει σε μένα, για να ξεκουραστεί λίγο και αυτός ο αδερφός!
Πράγματι, βγαίνει το δαιμόνιο και μπαίνει σε αυτόν τον γέροντα, ενώ ο δαιμονισμένος έγινε καλά.
Ο γέροντας για πολλά χρόνια ήταν δαιμονισμένος, αλλά μια μέρα βγαίνει ο διάβολος, σαν ένας μαύρος γάτος, από τον γέροντα. Ο γέροντας βλέποντας να βγαίνει το δαιμόνιο, του λέει:
- Πού πάς; Εγώ δεν σε διώχνω!
Και ο διάβολος του λέει:
- Δεν αναπαύομαι σε ξηρανθείσα σάρκα! Και σηκώθηκε και έφυγε...
Πάει το γουρούνι να κυλιστεί σε μια γούβα, που είναι ξερή; Δεν πάει, γιατί θέλει η γούβα να είναι μαλακή, για να κυλιστεί στην λάσπη. Έτσι και ο διάβολος, σε σάρκα ξηρανθείσα, εξαιτίας της νηστείας, δεν μπορεί να πάει.
Ο άνθρωπος, χωρίς να περιποιείται την σάρκα του με πολύ φαγητό και κάνοντας νηστεία, αποφεύγει την διαφθορά πιο εύκολα.
~ Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος †
---
προσευχή και νηστεία.... [...τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ (Ματθ.ιζ'21)]
νοούμενη η εκπόρευση ως η νίκη των, επί της κλίμακος από την κοιλία (ομφαλό, όπου στρατοπεδεύει ο δράκων και περικυκλώνει την καρδίαν)
προς την κεφαλή, από το ''αεί'' (χρόνος) στο ''νυν'' (άχρονο) και συμπυκνωμένα εφ'ημών, επί της σπονδυλικής στήλης....
μιας, όχι νοητής κλίμακος, αλλά ιδιαίτερα ψαυστής και βιούμενης, που ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και δωδεκάτειχος πόλις με κορωνίδα την προσευχή (κεφαλή) και βάση την νηστεία (κοιλία) συνανυψοί κατά τάξη και ετοιμότητα* και προαίρεση τους ακούοντες και φυλλάσσοντες τον λόγο του Θεού (τύπωση δεξιά και αριστερά, μετά το πάνω - κάτω, σύνολο σταυρός)...
αμήν δι ευχών, η λύτρωσις.
---
---
Ἐμεῖς ὅμως, ἀντικρούοντες τὸν ὁρισμό του, ὡς ἑξῆς ὁρίζουμε: Ὅταν ἐπιθυμοῦμε τὰ διάφορα φαγητά, ζητοῦμε κάτι ποὺ εἶναι μέσα στὴν φύσι μας. Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ἂς χρησιμοποιήσωμε ἕνα τέχνασμα πρὸς τὴν πολυμήχανη κοιλία, καὶ μάλιστα ἂν δὲν μᾶς ἀπειλῆ βαρύτατος πόλεμος ἢ δὲν ὑπάρχη πένθος ἢ κανὼν γιὰ προηγούμενες σοβαρὲς πτώσεις. Ἂς κόψωμε πρῶτα τὰ λιπαρά, ἔπειτα τὰ ἐρεθιστικὰ καὶ ἔπειτα τὰ εὔγευστα.
---
Σέ
δύσκολες στιγμές, όταν αποτύγχαναν όλες οι προσπάθειες να συμμορφώσω τις
εκδηλώσεις της ζωής μου προς την ευαγγελική διδασκαλία, συνέβαινε να
προσεύχομαι με τον εξής τρόπο: “Έλα και
κάνε Συ ο ίδιος μέσα μου το θέλημά Σου. Τα προστάγματά σου δεν χωρούν στη στενή
μου καρδιά, και ο πεπερασμένος νους μου δεν συλλαμβάνει το περιεχόμενό τους...
Αν δεν ευδοκήσεις Εσύ να κατοικήσεις μέσα μου, τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθώ στο
σκοτάδι... Γνωρίζω πως δεν ενεργείς διά της βίας, αλλά Σε ικετεύω: "Έλα με
εξουσία στον οίκο μου, και αναγέννησέ με ολόκληρο. Μετάβαλε το καταχθόνιο
σκοτάδι της υπερηφανείας μου στην ταπεινή Σου αγάπη. Μεταμόρφωσε με το Φως σου
τη διεφθαρμένη φύση μου, έτσι ώστε κανένα πάθος να μη μείνει μέσα μου ικανό να
εμποδίσει την μετά Σού έλευση του Πατρός Σου (βλ. Ιωαν. ιδ’ 21-23). Κάνε με
κατοικητήριο της αγίας εκείνης ζωής, την οποία Συ ο ίδιος επέτρεψες να γευθώ εν
μέρει… Ναί Κύριε, Σε ικετεύω, μη μου στερήσεις το σημείο αυτό της αγαθότητός
Σου”. (Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σακχάρωφ) ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ
ΖΩΗΣ, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2010, κεφάλαιο Η πορεία της
ζωής μου, σελ.106)…. Κι εμείς αιτούμαστε… Αμήν
ελθέ και σκήνωσον εν ημίν (ως ζωοποιός σταυρός, ως βίωμα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου