το θέλημα το εμόν και το Σον….

Λέγει ο Αββάς Ισίδωρος: … "Απ' όλα τα πάθη, το φοβερότερο είναι να ακολουθεί κανείς την καρδιά του, να υπακούει δηλαδή στο θέλημά του και όχι στον Νόμο του Θεού. Αυτό το πάθος στην αρχή μεν δείχνει ότι αναπαύει κάπως ψυχικά τον άνθρωπο, ύστερα όμως την οδηγεί στην κατάθλιψη, επειδή αγνόησε το μυστήριο της Θείας Οικονομίας και δεν βρήκε το δρόμο του Θεού, για να την ακολουθήσει." 

Μια καρδιά, ένας νους (με τα δικά του σχήματα και δικαιολογίες) ένας εαυτός περιχαρακωμένος στο γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ, που λειτουργεί κατά Αυτού και ε-αυτού, της εικόνος Αυτού. Κάπως αυτοχειρών… 

Διαβάζουμε (και μακάρι να το κατανοούμε και συμ-φωνούμε… ) … ημάρτομεν γαρ και ηνομήσαμεν, και ουκ εσμέν άξιοι άραι τα όμματα ημών και βλέψαι εις το ύψος του ουρανού· διότι κατελίπομεν την οδόν της δικαιοσύνης σου και επορεύθημεν εν τοις θελήμασι των καρδιών ημών. Αλλ’ ικετεύομεν την σην ανείκαστον αγαθότητα· φείσαι ημών, Κύριε, κατά το πλήθος του ελέους σου, και σώσον ημάς δια το όνομά σου το άγιον, ότι έξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι ημών· .... (θ' ώρα)... 

με χαρακτηριστικό της θ’ ώρας την σταύρωση, με λίγη αυτογνωσία, καταλαβαίνουμε πως δεν σταυρωθήκαμε.... δεν σταυρωνόμαστε δεν

σταυρός, νηστεία και θέλημα...

Μέ τήν νηστεία ἀπωθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητα πού εἶναι μέσα μας. Ἀντικαθιστοῦμε σταδιακά τόν ἑαυτό μας μέ τόν Χριστό, μέχρις ὅτου φθάσουμε στήν τελειότητα πού ἔφθασε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγῶ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. β΄ 20).

Νά τί σημαίνει «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν»: Σημαίνει νά ἀπαλείψουμε ὅλες τίς (κακές) μας ἐπιθυμίες, κάθετι ἀνθρώπινο, ἐφάμαρτο, καί νά τά ἀντικαταστήσουμε μέ τόν Χριστό. Νά ἀλλάξουν, νά γίνουν ὅλα Χριστός! «Ὅς γάρ ἐάν θέλῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν· ὅς δ᾽ ἄν ἀπολέσει τήν ψυχήν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου, σώσει αὐτήν» (Μάρκ. η΄ 35). Ἐάν, βεβαίως, ἀπαρνηθοῦμε κάθε ἁμαρτία μας, κάθε πάθος μας· καί ἄν ξέρουμε, ἄν αἰσθανόμαστε καί ἄν θέλουμε νά γίνῃ ὁ Χριστός ψυχή μέσα στήν ψυχή μας, καρδιά μέσα στήν καρδιά μας, νά ἀντικαταστήσῃ τόν ἑαυτό μας, τό ἐγώ μας μέ τόν Ἑαυτό Του.

Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ὁδός γιά νά φυλάξουμε ἐγώ καί ἐσύ καί κάθε ἄνθρωπος τήν ψυχή μας ἀπό τήν κόλαση, ἀπό τήν καταστροφή, ἀπό τόν διάβολο, ἀπό κάθε κακό, ἀπό τά αἰώνια βάσανα, νά βροῦμε μέσα μας ἐκείνη τήν θεοειδῆ ψυχή, ἐκείνη τήν θεϊκή ψυχή, τήν ὁποία ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε. Θεοειδής ψυχή! –Ποῦ εἶναι ἄραγε; –Στόν Χριστό. Ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μᾶς εἰπῇ: Νά, ἔτσι πρέπει νά εἶναι ὁ

θελήματα....

«Ο άνθρωπος σ' αυτόν τον κόσμο επιθυμεί διάφορα: επιθυμεί την ανάπαυση, τη χαρά, τις διασκεδάσεις, θέλει να καλοτρώει, να θυμώνει, να βρίζει, να κλέβει, να χτυπά... Όλα αυτά είναι στην εξουσία του να τα κάνει. Αν όμως όλα αυτά τα στερηθεί και πιέζει την θέλησή του, ώστε να μην τα κάνει, θάβει το θέλημά του. Και αν τον βρίσουν, δεν ομιλεί, εάν τον αδικήσουν, χαίρεται, αν του πουν λόγο σκληρό, μακροθυμεί και ο,τιδήποτε και αν του συμβεί, υπομένει. Όσο καταφρονείται και θάβει το θέλημά του, τόσο περισσότερο πνευματικό καρπό θα φέρει».

Όσιος Άνθιμος της Χίου

---

[…7 Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· 8 ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. (Γαλ.ς’)].  

τα τέσσερα ‘’ε’’ του θείου θελήματος σε σχέση με τα Χριστούγεννα

Ο Κύριος, θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν…. (1) 

Η επίγνωσις μαζί με την σωτηρία ξεκινά το έργο Της, από όποιο βάθος σκότους κι αν βρίσκεται ο καθένας, και όσο επιδέχεται και συνεργάζεται με το θείο θέλημα. 

Δεν είναι μόνο ο σκοπός άγιος αλλά και ο δρόμος για τον σκοπό… 

Ξεκινά ο φωτισμός από το κατέναντι [πίσω, μη φωτιζόμενη από ήλιο πλευρά της γης, αλλά φωτιζόμενο από αστέρες και λατρεύοντες αυτούς τους δυτούς… κατάσταση του φονέως Κάιν (Γεν.δ’16)] για να τον οδηγήσει στο απέναντι (πρώτη έκπτωση, Γεν.γ’24) και μας επανεισάγει εντός της Αυτού δόξης και Φωτός, ως Ζωοδότης Ήλιος (πρόσωπο προς πρόσωπο).

 

Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο· σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι. 

Μπορεί το έλεος Του Κυρίου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου…. αλλά η αποστροφή μας και το… αγάπησαν μάλλον το σκότος παρά το φως… (2) έχει

τζίνια, θελήματα και εόρτιες ευχές...

Αυτές τις μέρες έχουν πανηγυρική, τα θελήματα και οι ευχές...

Έχει βαλθεί ο κόσμος να γίνει το θέλημά του... και μάλλον αν του ερχόταν ένα τζίνι, δεν θα του λέγαν όχι, όταν αυτό υπάκουα στον αφέντη (yes master!! ) υποκλίνεται με αληθινά διάθεση ζηλευτή, εκτέλεσης του θελήματος μας.

Σε μια γωνιά, στριμωγμένο από το πρώτο, υπάρχει και περιμένει το ‘’τζίνι Νο 2’’ με πρωταγωνιστές, πάλι εμάς (ποιους άλλους  ). Έτοιμο για την αναβάθμιση των επιθυμιών μας. Το τζίνι Νο1, υποκλίνεται στον άνθρωπο και προσφωνώντας του ‘’γενηθήτω κύριε το θέλημά σου’’ είναι έτοιμος να κινήσει γη και ουρανό (μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του) για να εκτελέσει το ανατιθέμενο έργο – επιθυμία του ανθρώπου, που είναι το κέντρο του κόσμου.

Ο άνθρωπος, πράγματι είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά προς τα έξω. Προς τον εσωτερικό του κόσμο, το κέντρο του κόσμου, είναι η ψυχή του, η πνοή, η ζωή που τούδωσε ο καλός Θεός. Έτσι, η λογική τάξη είναι πως ο ‘’άνθρωπος’’

3 σταυροί 3 θελήματα … 2 τάσεις

Με αφορμή όσα τελευταία συμβαίνουν στην Ελλάδα και στον κόσμο,  είναι προφανές πως ανάλογα με την ‘’συχνότητα’’ στην οποία συντονιζόμαστε, μας οικειώνει με Τον Λόγο, τους λόγους ή μετέχουμε (σε πράξη και θεωρία) στον αντίλογο, δια των θελημάτων μας και των βιωμάτων των ‘’σταυρών’’ που πάνω τους εξαρτούμε την ζωή μας…

Μπορεί να διακρίνονται στον κόσμο 2 ακραίοι σταυροί και ένας μέσος, αλλά τα 3 θελήματά ‘’μας’’, πρέπει να οριστικοποιηθούν και να αποφασίσουμε ο καθένας για τον εαυτό του και συλλογικά σαν Ελλάδα, επιτέλους την συμφέρουσα τάση και προοπτική.

Ας πιάσουμε όμως τα πράματα από την αρχή.

Στην Αγία Γραφή, αναφέρεται ότι στην αρχή ο άνθρωπος, ο λόγος ήταν μέσα Στον Λόγο. Μέσα στον παράδεισο και λογικό Παράδεισο/Λόγο-Χριστό. Ακολουθώντας όμως την φυγόκεντρο, έκανε φαινομενικά το θέλημά του (βρώση απαγορευμένου καρπού) ενώ στην πραγματικότητα έκανε το θέλημα του αντιδίκου μας με αποτέλεσμα να εκπέσει στο απέναντι (Γεν.γ'24). Συνεχίζοντας να ακολουθεί το εξοστρακιστικό θέλημα του αποστάτη, και με τον