Ξανάκουσα
σήμερα, περί ζύμης φαρισσαϊκής, η οποία πρέπει να αποφεύγετε και μου ήρθαν στο
μυαλό όχι μόνο κάποιες τελευταίες συζητήσεις αλλά και ίσως όλες οι ‘’διδασκαλίες’’
που προτείνουμε διαλεγόμενοι τα θεία, όσες θα μπορούσαν να ενταχθούν στο Πνεύμα
του Θεού ή εξ αυτών των ιδίων θεωρητικά αναφορών, να κατηγορηθούμε στην πράξη…
(Ματθ.ε’19-20)
…ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων
τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ
τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ
τῶν οὐρανῶν. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι ἐὰν μὴ περισσεύσῃ ἡ δικαιοσύνη ὑμῶν πλεῖον τῶν
γραμματέων καὶ Φαρισαίων, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.
Νομίζω
μας διακρίνει μια τελειομανία και μεγαλομανία, που υποτιμά το ‘’μικρό’’, παρότι
είναι μέσα στην αγκαλιά και σκέπη και ευλογία Του Θεού. Υποτιμάται ο όλος Δρόμος
για χάριν του τέρματος, λες και Αυτός θα περπατηθεί μονομιάς, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις,
ακόμη και παραμονές σε κάποια σημεία.
