μεταεισαγωγικός πρόλογος (12δ')

μετά την βιαία προσπάθεια επιβολής της δυναστείας (με κάθε μέσο, αναλογικό και ψηφιακό) του μετασύμπαντος πάνω στον μετάνθρωπο που θα τον ήθελε αιώνια πλανεμένο εν μέσω φαντασιών, δυο σκέψεις διευκρινιστικές της διαφοράς της όασης και του αντικατοπτρισμού της, ώστε για όποιον πραγματικά διψά, θέλει να ξεκουραστεί και σκιαστεί, ας γίνει αυτός ο μεταεισαγωγικός πρόλογος, αφορμή διάκρισης και κίνησης προς το ποθούμενο... φεύγοντας την χαύνωση, μούδιασμα και υπνωτισμό των εσωτερικών μας αισθητηρίων... (το σύμπαν του Θεού και το μετασύμπαν του ανθρώπου….). 

Πίσω από την καθημερινότητα, κρύβονται καλά και γιαυτό μας διαφεύγουν οι δύο όψεις των επέκεινα….. Τα μετά τα πρόσκαιρα του αγωνιστικού μας χωροχρόνου (+), τα αιώνια που έχουν δύο πρόσημα (+ και -). Φως και σκότος ή στην ενιαία του απλή μορφή, όπου η ίδια η θεία αγάπη εξαρτώμενη από την δική μας στάση και συμπεριφορά, γίνεται φως που λάμπει ή από την άλλη, φως που καίει (1)… το ίδιο συμβαίνει με τον ενιαίο σταυρό, που είναι συγχρόνως των αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα. 

Ευχόμαστε για το ιερότατο πάσχα, το … δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου, αμήν να μας δώσει ο καλός Θεός εκτυπώτερον και την προϋπόθεση της αναστάσεως που είναι ο σταυρός, δι ου χαρά εν όλω τω κόσμω… 

Κι εκεί πέριξ του Σταυρού, οι δύο ληστές και συμπυκνωμένα όλοι μας, σε μία από τις δύο θέσεις, θα τύχουμε μετά την δικαία κρίση την κατάληξη που μας αναλογεί, του μεν καταγομένου εις άδην λόγω βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας, λόγω της μετανοίας ή όχι, του μνήσθητι ή της ύβρεως. 

31 ῞Οταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, 33 καὶ στήσει τὰ μὲν  πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. (Ματθ.κε’) 

28 μὴ θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, 29 καὶ ἐκπορεύσονται

η μεγάλη, η μικρή αρκάνα και το αρκαλοχώρι….

Ας ξεκινήσουμε από το αρκαλοχώρι κρήτης…. εκεί που το 2021 έγινε ο πρώτος γάμος παπά και η πρώτη εκκλησιά «εμβ*λιαστικό» κέντρο και καταχώθηκε η Αγία Παρασκευή για να φτιαχτεί το νέο αεροδρόμιο για τους τουρίστες* . 

‘’Σήμερα’’ , είναι ημέρα μνήμης του αποστόλου Θωμά. Σήμερα ξαναδιαβάζεται το ευαγγέλιο περί ψηλαφήσεως Του Λόγου από τον απόστολο που θα ήθελε ψαυστά ‘’σημεία’’ για να πιστέψει. 

Μπορεί η πρόταση να έγινε στον απόστολο Θωμά , αλλά αφορά και όλους εμάς που θα θέλαμε να ψηλαφήσουμε λόγους και αιτίες ώστε να οδηγηθεί όποιος θέλει από την πίστη μετ’αποδείξεων προς την μακαρία πίστη. 

Θωμάς μεθερμηνεύεται δίδυμος κι ήταν πανομοιότυπος με Τον Κύριο. 

Κι όπως ο Λόγος σαρξ εγένετο, έτσι και οι λόγοι σαρκούνται λαμβάνοντας μορφή και σχήμα. Ψηλαφείται Ο Λόγος, ψηλαφούνται και οι λόγοι και αιτίες για να επιστρέψουμε Στο Πρωταίτιο Λόγο δια πίστεως. 

Όλοι μας είμαστε δίδυμοι, με έναν αδελφό τον βιολογικά περιορισμένο και τον άλλον ελεύθερο στην προετοιμασμένη απ’αιώνων θέση που όρισε ο καλός Θεός. 

Μεταξύ των δύο, μια ευθεία δρόμος. Από το ίχνος οδοδείκτη μέχρι την αιτία που

περί μέσης οδού για τον ιό και τις ασθένειες

…ως συνέχεια ή τα ίδια νοήματα με άλλα λόγια, πιο διακριτικά, των:

ο ιός φωτιζόμενος και κρινόμενος από μια ακτίνα του θαβωρείου Φωτός του Υιού

και

πέραν της αντικειμενικής και υποκειμενικής, η σταυρική αντιμετώπιση του covid, αλλά και κάθε ασθένειας

συμπληρωμένο όμως με τα τρέχοντα σε συνάφεια με τα ιστορικά ''ήδη'' δοθέντα ως μπούσουλας στον καλό αγώνα... (σήμερα προσκύνηση αλύσεως απ.Πέτρου).  

Η αντικειμενική (όσο) επιστημονική γνώση για τον ιό παραφουσκώθηκε, όπως συμβαίνει και στο άλλο άκρο με την υποκειμενική γνώμη (που έχει ο καθένας για τον εαυτό του) περί πίστεως. 

Κι ενώ η πίστη μας (ως εκ Θεού ένδειξη) είναι όρη μεθιστάνειν (που χωρίς Αγάπη και Αλήθεια δεν αποδεικνύει αγιασμό) εμείς μέσα στην χλιαρότητα της πίστεως και υπερεκτίμηση του εγώ, βρισκόμαστε στο φανταστικό παριστάνειν τους πιστούς. Κι οι δυο ακραίες μερίδες ανθρώπων με τον καθένα να εξαντλεί την πίστη του ή από εδώ ή από εκεί, παραφουσκώνει τα αποτελέσματα των ερευνών του που δυστυχώς είναι γεμάτα από φαντασία και εγωισμό, τις αιτίες της φυσίωσης και υπεροχής έναντι των άλλων. 

Κι έρχεται η μέση οδός, η διάκριση και βασιλική οδός, που δεν είναι άλλη μία γήινη άποψη από πλάγια, αλλά έποψη... , εποπτικά ανελθόντες στον σταυρό μας, σταυρική γνώση εξ ουρανού, σε σχέση με τις υποκειμενικές και αντικειμενικές που τανύζουν τον άνθρωπο δεξιά αριστερά και αντιμάχονται μεταξύ τους οι ''πιστεύοντες'' οι μεν στην επιστήμη οι δε στην θρησκεία... (είναι το "πάντα τά ἔθνη ἐκυκλωσάν με καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς" και το ''Κύριος ἐμοί βοηθός κἀγώ ἐπόψομαι τούς ἐχθρούς μου'' με προϋπόθεση για να γίνει βοηθός και υπερασπιστής μου, ΜΟΝΟ όταν συσταυρώνομαι. Για να ανέβω όμως ‘’πρέπει’’ να κατέβω. Να ταπεινωθώ, αλλιώς η θεία γνώση δεν μετέχεται, δεν κατανοείται η διαφορετικότητά της, θεωρούμενη ως μία άλλη άποψη ίσης αξίας με τις προηγούμενες, ενώ δεν είναι έτσι). Είναι η επί του πρακτέου

Ιχνηλατώντας (στον χρόνο) την Οδό Του Κυρίου

(με αφορμή τα ηλιοστάσια και ισημερίες.... αλλά ιδίως την συστάδα εορταζόντων αγίων αυτές τις ημέρες.... και το εκχεόμενο άλλο ΦΩΣ)

Ένας ενιαυτός, μοιάζει να είναι ένας επί γης, κύκλος. Έτσι το παριστάνουμε δισδιάστατα. Αυτό θα ίσχυε, μόνο ΑΝ είμασταν ακίνητοι. Τότε όντως θα ήταν κύκλος**. Επειδή όμως κινούμαστε περί τον μη ακίνητο ήλιο, είναι σπείρα. 

Παρά την ‘’πρόοδο’’ και διέλευση των ετών, λογίζεται πνευματική στασιμότητα (και στην κυριολεξία βραδύτητα ακολούθησης του φωτός, λόγω παχυλότητος σαρκός και φρονήματος), εάν κάθε χρόνο οι ετήσιες ορθόδοξες εορτές εορτάζονται ομοιοτρόπως κοσμικώς και σαρκικά δλδ  δεν απέδιδαν ένα πνευματικό ύψος, μια πνευματική ευαισθησία, μια οικείωση μια εναργέστερη μετοχή. Αυτό είναι που αιτούμαστε κάθε ανάσταση. Να βιώνεται ολοέν και εκτυπώτερον, λεπτυνόμενη η σαρξ έως ότου γίνει διαφανής.

Είτε πολιτικώς (1 Ιαν) είτε ως αρχή της ινδίκτου (εκκλησιαστικώς, 1 Σεπ) ζητάμε από Τον Κύριο, στην ευχή αρχής ενιαυτού, αγαθάς δόσεις: …Άναρχε Τρισήλιε Βασιλεύ, ο καιρών και χρόνων, τας ελίξεις περισκοπών, ευλόγησον τον κύκλον, της νέας περιόδου, τας αγαθάς Σου δόσεις, πάσι δωρούμενος.

Αρχή και τέλος της ‘’επαφής’’ του κοσμικού κύκλου με το θείο, είναι ο Σταυρός, η μετάνοια που ορίζουν Την εντός και ανοδική προς την καρδία, Οδό.

Κοινός τόπος, και προτροπή, Προδρόμου και Δρόμου, όπως φαίνεται από τα ευαγγελικά αποσπάσματα, κι Οι δυό, αρχίζουν με το μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν*.

Τα 4 άκρα του σταυρού, ‘’ακουμπούν’’ τον επαναλαμβανόμενο κύκλο του έτους, στις ημερομηνίες κόμβους για τον κόσμο επωνομαζόμενες ισημερίες ή