περί του θείου σχεδίου

Το χαρακτηριστικό του Νοός του Θεού που και σε μας το προτείνει, και εξ Αυτού μεταγγίζεται χάρις, ο θέλων ομοιάσαι Αυτόν νους, σαν με κλεψύδρα, είναι η γρηγοράδα του, ο σώφρων λογισμός και η νήφουσα καρδία. 

Δυστυχώς δεν βλέπουμε πέραν του παρόντος προς το μέλλον, ούτε ένα κλάσμα δευτερολέπτου, του τι πρόκειται να συμβεί, παρά τις λογικοφανείς και νομοτελειακές υποθέσεις που μπορούμε να κάνουμε, κι αυτές καλυπτόμενες από πολλούς αστάθμητους παράγοντες, στο μέτρο της διακρίσεως, πίστεως (που μπορεί ο Θεός να επέμβει) αλλά και φαντασίας μας. 

Κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή, Ο Λόγος και ο λόγος, είναι δύο πρόσωπα σε έναν χωρίς ασυνέχεια διάλογο. 

Κι Ο παντοδύναμος Κύριος που κλίνει ουρανούς μέσα στην ευσπλαγχνία Του και στέρεο θέλημά Του (θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν) δυναμικά προσαρμόζει το σχέδιο σωτηρίας σύμφωνα με τις ανθρώπινες επιλογές που προηγούνται. Για τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί, ως

Η ουσία του αμαρτήματος του Αδάμ. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

«Ο Θεός φως εστι και σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α’ Ιωάν. 1,5). Η εντολή που δόθηκε στους πρωτόπλαστους στον παράδεισο, αποδεικνύει και συγχρόνως δηλώνει ότι, παρότι ο Αδάμ είχε απόλυτη ελευθερία εκλογής, η εκλογή του να φάει από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού θα είχε σαν αποτέλεσμα μια διακοπή σχέσεως με το Θεό, τη μοναδική πηγή της ζωής. Λαβαίνοντας γνώση του κακού – με άλλα λόγια με την υπαρξιακή σχέση με το κακό, αφού γεύτηκε ο Αδάμ το κακό, αναπόφευκτα διέκοψε τη σχέση του με το Θεό, ο οποίος με κανένα τρόπο δεν μπορεί να έχει σχέση με το κακό (Β’ Κορ. 6,14.15). Διακόπτοντας τη σχέση με το Θεό ο Αδάμ πεθαίνει. «Η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού» και έτσι απομακρυνθείτε από εμένα, περιφρονώντας την αγάπη μου, την εντολή μου, το θέλημα μου, «θανάτω αποθανείσθε» (Γεν. 2,17).

Ο πρώτος και ο δεύτερος Αδάμ (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα φωτισμένος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρουσιάζει γι΄ ἄλλη μιά φορά τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Γράφοντας στούς Κορινθίους, μιλάει γιά δύο ἀνθρώπους: «Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ. Οἷος ὁ χοϊκός, τοιοῦτοι καί οἱ χοϊκοί, καί οἷος ὁ ἐπουράνιος τοιοῦτοι καί οἱ ἐπουράνιοι· καί καθώς ἐφορέσαμεν τήν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καί τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου».

Πρῶτος ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀδάμ, πού ἔπλασε ὁ Θεός «χοῦν λαβών ἀπό τῆς γῆς», γι΄ αὐτό καί ὀνομάστηκε χοϊκός. Αὐτόν τον ἄνθρωπο τόν ἔβαλε ὁ Θεός μέσα στόν παράδεισο, ὅπου μποροῦσε νά συναναστρέφεται μέ τούς ἀγγέλους Του, νά Τόν δοξολογεῖ μαζί μ΄ αὐτούς καί νά δέχεται τίς θεῖες ἐλλάμψεις Του. Εἶχε ὅμως πάρει θεϊκή ἐντολή, νά μή φάει «ἀπό τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν», γιά νά μήν

Από Κυριακή κρίσεως έως Κυριακή μνήμης εξορίας του ΑΔΑΜ

Με αφορμή ανάρτηση ενός ιερέα… :

Aυτήν την Τυρινή εβδομάδα, διαβάζονται στις εκκλησίες τα κατανυκτικότερα αναγνώσματα από τους προφήτες. Έφθασεν καιρός γαρ της Τεσσαρακοστής. Στην φωτογραφία η θρυλουμένη ως κοιλάδα της Κρίσης (Κοιλάδα Ιωασαφάτ).

Τάδε λέγει Κύριος· Ἐξεγειρέσθω, καὶ ἀναβαινέτω πάντα τὰ ἔθνη εἰς τὴν κοιλάδα τοῦ Ἰωσαφάτ, ὅτι ἐκεῖ καθιῶ τοῦ διακρῖναι πάντα τὰ ἔθνη κυκλόθεν. Ἐξαποστείλατε δρέπανα, ὅτι παρέστηκεν ὁ τρυγητός, εἰσπορεύεσθε, πατεῖτε, διότι πλήρης ὁ ληνός, ὑπερεκχεῖται τὰ ὑπολήνια, ὅτι ἐπληθύνθη τὰ κακὰ αὐτῶν. Ἦχοι ἐξήχησαν ἐν τῇ κοιλάδι τῆς δίκης, ὅτι ἐγγὺς ἡμέρα Κυρίου ἐν τῇ κοιλάδι τῆς δίκης, ὁ ἥλιος, καὶ ἡ σελήνη συσκοτάσουσι, καὶ οἱ ἀστέρες δύσουσι τὸ φέγγος αὐτῶν, ὁ δὲ Κύριος ἐκ Σιὼν ἀνακράξεται, καὶ ἐξ Ἱερουσαλὴμ δώσει φωνὴν αὐτοῦ, καὶ σεισθήσεται ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ὁ δὲ Κύριος φείσεται τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καὶ ἐνισχύσει τοὺς υἱούς Ἰσραήλ. Καὶ ἐπιγνώσεσθε, ὅτι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν, ὁ κατασκηνῶν ἐν Σιὼν ὄρει ἁγίῳ μου. (Προφητείας Ιωήλ το ανάγνωσμα, Τετάρτη της Τυρινής εσπέρας).

...

(συνειρμικά...) ΚΑΙ ΑΝ προσανατολιστήκαμε προς την ανάσταση και οδεύουμε προς αυτήν σαν τον τελώνη κι όχι φαρισσαϊκώς, επιστρέφοντες εις εαυτόν (ως μετάνοια) και Αυτόν ως οι άσωτοι, μετά την Κυριακή της κρίσης θυμόμαστε την εξορία του ΑΔΑΜ*…

Πώς λειτουργούσαν στον Αδάμ οι δυνάμεις τής ψυχής

Οι δυνάμεις τής ψυχής τού ανθρώπου κατά τον Όσιο Δαμασκηνό Στουδίτη

Φως από τον 16ο αιώνα

Τού Πρωτοπρεσβύτερου Θωμά Βαμβίνη

Η μνήμη τού οσίου Δαμασκηνού τού Στουδίτου, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Άρτης, στις 27 Νοεμβρίου, μάς προκαλεί προεόρτια τών Χριστουγέννων να προβάλλουμε, ως φως από τον 16ο αιώνα, τον απλό και πατερικό λόγο του, που σχετίζεται με την ιατρεία τής φύσεώς μας, η οποία «ενόσησε» από την φθορά και τον θάνατο, εξ αιτίας τών οποίων βασίλευσε η αμαρτία.

Θα παραθέσουμε, σε ελεύθερη απόδοση στην καθομιλουμένη, ορισμένα αποσπάσματα από τον λόγο του στην Γέννηση τού Χριστού. Στα παραθέματα αυτά περιγράφονται οι ψυχικές δυνάμεις τού ανθρώπου, η κατά Θεόν κίνησή τους και η πτώση τών πρωτοπλάστων, την οποία θεράπευσε η ενανθρώπηση τού Θεού Λόγου

σκέψεις με αφορμή το ‘’Ἀνατολή καί Δύση’’ του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἰδού ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύση εἶναι στήν ψυχή σου...

(ανατολή και δύση - αγ.Νικολάου) ... Κι αυτή η ψυχή καταλαμβάνει χώρο και εκδηλούται δι αυτού, εν χρόνω, όσο ο καλός Θεός ευλογεί ή επιτρέπει θεωρίες και πράξεις.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια ανατολή (έναρξη βίου) και δύση (πέρας αυτού) σκοπός όμως είναι όχι απλά η ‘’διέλευση’’ αλλά η ανεύρεση και βίωση της άλλης ανατολής, δια της μετανοίας. Κι αυτή, είναι άλλη μια έννοια του θεόσδοτου ονόματος ΑΔΑΜ , πέραν των ονομάτων ή πήλινος και ξοφλήσαμε... ΔΕΝ είναι έτσι.

  

Ανατολή Δύση Άρκτος Μεσημβρία (σταυρός και δένδρο της Ζωής και Γνώσης) …

μετά την Ανατολή (βιολογική γέννηση) Δύση (δύση του βίου και βιολογικός θάνατος) να βρεθεί από τώρα και στους αιώνες η άλλη Ανατολή δια της Μετανοίας.

για το φαινόμενο του ''φάσματος'' και πολιτικοθεολογική, τρεχούσης φύσεως, αναφορά

το φαινόμενο του ''φάσματος''  είναι αυτό, που κάποιοι, παρότι έχουν χάσει ένα μέλος (χέρι, πόδι...) παραπονιούνται μερικές φορές ότι κρυώνει το ‘’ανύπαρκτο’’ πόδι ή χέρι... και ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΔΙΚΟ καθότι, παρότι η νευρική απόληξη στο χέρι (πχ) λείπει, το αντίστοιχο κέντρο νεύρου στον εγκέφαλο υπάρχει. Εξ αυτού η αίσθηση. Η αύρα ακόμη υφίσταται και αγκαλιάζει το όλο εν δυνάμει σώο σώμα, παρότι είναι ελλειπές.

ΚΥΡΙΑΚΗ μνήμης της Εξορίας του ΑΔΑΜ

... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα.

Γεν.γ’24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

Γεν.δ’16 ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.

Γεν.δ’25 ῎Εγνω δὲ ᾿Αδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ, λέγουσα· ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ ῎Αβελ, ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν. 26 καὶ τῷ Σὴθ ἐγένετο υἱός, ἐπωνόμασε δὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ενώς· οὗτος ἤλπισεν ἐπικαλεῖσθα τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ.

ΚΑΛΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Τεσσαρακοστή

... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα...

…(Γεν.γ’24) καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

…(Γεν.δ’16) ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.

Αφού ΑΔΑΜ είναι ο άνθρωπος, ανάλογα με τον προσανατολισμό του και από ποιο φως φωτίζεται, είναι σε στάση/θέση, ή κατέναντι ή απέναντι κι αν δεν περάσει από τον έναν

προσανατολισμός του ΑΔΑΜ και ''μαγνήτες''...

Ας επιστρέψουμε στον ΑΔΑΜ και την κακία του Θεού * . Που βέβαια δεν σε καίει σαν προβληματισμό, αλλά έχεις κατασταλάξει σαν αντίδραση και τοποθετείσαι στην έναντι θεωρία.

Για την επιλογή ή ανοησία ή τόλμη (για άλλους) του ΑΔΑΜ, κανένας λόγος. Και αυτό γιατί ΙΣΧΥΕΙ (ακόμη και όσο δεν το συνειδητοποιούμε) ακριβώς αυτό που συνέβη όταν τον ρώτησε ο Θεός μέσα στον Παράδεισο.

- γιατί ΑΔΑΜ έφαγες τον καρπό;

- ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ, η γυναίκα που μου έδωσες φταίει… (δλδ άμεσα, Εσύ φταίς, γιατί αν δεν μου την έδινες, θα ήταν όλα καλά…). ΥΠΟΘΕΣΙΣ – ΦΑΝΤΑΣΙΑ.

- Εύα γιατί έφαγες τον καρπό;

- ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ, ο όφις με εξαπάτησε … (δλδ έμμεσα, Εσύ φταίς, γιατί αν δεν τον δημιουργούσες, θα ήταν όλα καλά…) ΥΠΟΘΕΣΙΣ – ΦΑΝΤΑΣΙΑ.

Κι επειδή η έξοδος ήλθε από ανυπακοή και μη ανάληψη ευθύνης, η επανείσοδος γίνεται εφικτή, ΜΟΝΟ ΜΕ ΥΠΑΚΟΗ,  ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ και το αντίδοτο της φαντασίας και της ΥΠΟ-θέσεως, που είναι η ΘΕΣΙΣ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

Πάμε τώρα να δούμε ΠΟΥ ήταν και ΠΟΥ πήγε να ζήσει. Ζωή είχε πριν, ζωή

ΗΔΟΝΗ - ΟΔΥΝΗ και ΑΔΑΜ

Η ΗΔΟΝΗ, έχει ένα Ο στη μέση, που είναι ο σπόρος της ΟΔΥΝΗΣ που ενυπάρχει μέσα σε κάθε ηδονή. Από εμάς εξαρτάται ποια ηδονή θα κυνηγάμε και ποια οδύνη θα υπομένουμε. Αν κυνηγάμε την οριζόντια, επίγεια, έρπουσα, η οδύνη θα είναι κάθετη, πνευματική. Αν κυνηγάμε την θεία, ουράνια γλυκύτητα, η οδύνη θα απλώνεται στον φυσικό μας κόσμο, τον απτό και εύκολα αντιληπτό με τα αισθητήριά μας. Υπομονή αδελφοί στην οδύνη και την στενοχωρία του κόσμου που επιβάλλεται από την σάρκα, τον κόσμο, τον διάβολο, γιατί η πνευματική ηδονή που επιλέξαμε να κυνηγούμε, είναι άφθαρτη, την οποία να μας αξιώσει ο καλός Θεός, δίδοντάς μας δύναμη στον αγώνα για τη νίκης της σάρκας, του κόσμου και του αντιδίκου μας...

Η Δ Ο Ν Η
.......Δ
.......Υ
.......Ν
.......Η

επιδερμική ηδονή συνοδευόμενη από πνευματική οδύνη, που αργά ή γρήγορα θα αποδώσει τον πικρό της καρπό,

ή

Η
Δ
Ο Δ Υ Ν Η
Ν
Η

που δείχνει τον ευγενή και άνω πόθο της ψυχής, αλλά συνοδεύεται υποχρεωτικά από ''κοσμική'' στενοχωρία, κάτι σαν το απαραίτητο κόστος της επιλογής μας...

Ανθρώπινη χημεία (πέραν της οργανικής και της ανόργανης…)

   Οι άνθρωποι, όταν δημιουργούν και αγαπούν αυτό που κάνουν, δίνουν στα δημιουργήματά τους, ένα προσωπικό στοιχείο, που τα κάνει να ξεχωρίζουν από άλλα δημιουργήματα. Μπορεί να μην είναι άμεσα αντιληπτό ή ορατό, κανείς όμως επ’ αυτού, δεν αμφιβάλλει. Αυτό το αντιλαμβανόμαστε πιο έντονα στα έργα των καλλιτεχνών. Έχοντας αποτυπώσει στα δημιουργήματά τους, προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα, οι ίδιοι αναφέρουν πως, έχουν προσθέσει κάτι από την ψυχή τους.

   Κάτι ανάλογο ισχύει και με τον άνθρωπο, που είναι το τελειότερο δημιούργημα. Θα ήταν αδιακρισία μας και θα αδικούσαμε όχι μόνο το Δημιουργό, αλλά και εμάς τους ίδιους αν, βλέποντας τον άνθρωπο, αλλά και όλη την πλάση, δεν αισθανόμασταν, ότι ο Δημιουργός έχει προσθέσει κάτιτις, από την Ψυχή Του.

   Οι αγαθές σκέψεις που αποτυπώνονται στο νου και τα αγνά συναισθήματα που εμπνέουν την καρδιά, είναι η καθ’ ύλην, θεϊκή ουσία που υποπίπτει στην αντίληψή