εκ των χαρισμάτων του γέροντα Αμβροσίου

Ό Γέροντας είχε ακόμα το χάρισμα να βρίσκει νερό στο έδαφος, και μάλιστα να γνωρίζει το βάθος στο οποίο είναι και την ποιότητα του! Έκανε έναν μορφασμό με τα χείλη και τη γλώσσα σαν να το γευόταν και σου έλεγε τη γεύση του!

Είχε πει, πώς τού είχε μεταδώσει αυτή την ικανότητα ο Γέροντας Πορφύριος ακουμπώντας τον στον ώμο. Κι αυτό το πετύχαινε, είτε περπατώντας σ' ένα συγκεκριμένο μέρος και απλώνοντας προς το έδαφος το χέρι του, πού έτρεμε ολόκληρο ανεξέλεγκτα και με μεγάλη δύναμη λες και είχε εξαρθρωθεί, είτε τοποθετώντας την παλάμη του πάνω σ' ένα χάρτη, ή και σ' ένα πρόχειρο σχεδιάγραμμα.

Επίσης, μπορούσε να βρίσκει σε ποιο μέρος είχε πολλά ψάρια. Έτσι, όταν μερικοί από τη Θεσσαλονίκη τού πήγαν κάποτε ένα χάρτη, πέρασε από πάνω το χέρι του και στα σημεία οπού τρεμόπαιζε τούς αποκάλυψε ότι ήταν ψαρότοποι !

Οι άνθρωποι διαπίστωσαν αργότερα ότι όλες οι περιοχές πού έδειξε ήταν γεμάτες, αλλά και προστατευόμενες από την Ελληνική πολιτεία, οπότε απαγορεύεται το

προσέγγιση της ραβδοσκοπίας...

μετά από μια παληά (προ δεκαετίας τουλάχιστον), καταγραφή θέσεων επί του θέματος (μάλλον εκτενή και κουραστική) όπως θα την βρείτε εδώ , ερανεισμένη από συζήτηση σε φόρουμ, νομίζω απαιτείται μια πιο λιτή και ακριβής επανάληψη τοποθέτησης/προσέγγισης.   

Όποιος πιστεύει ότι αυτά τα ίδια μας μάτια βλέπουν κι όχι το εγώ (ή ο εαυτός) που βλέπει μέσα από αυτά… όποιος ακούει, γεύεται, αισθάνεται ΜΟΝΟ με τα εξωτερικά, βιολογικά αισθητήρια και μόνο προς τα έξω, ας μην κάνει τον κόπο να συνεχίσει το διάβασμα του παρόντος, αφού δεν θα υπάρξει ‘’σημείο’’ επαφής.

Η ανάπτυξη δεν θα κινηθεί προς τα έξω και ‘’επιστημονικά’’ (πειραματικά επαναλαμβανόμενα) αλλά προς τα μέσα, με εφόδιο  μια ελάχιστη αυτογνωσία, που μπορεί να εγγίσει την φυσιογνωσία με περισσότερη αντικειμενικότητα και στόχο νάχουν όλες οι γνώσεις, την ακριβή θεογνωσία.

φιλοσοφικοθεολογική προσέγγιση της ραβδοσκοπίας...

πιο συμμαζεμένα... προσέγγιση της ραβδοσκοπίας... (προτεινόμενο)

αυτό που ακολουθεί, είναι από μια συζήτηση σε φόρουμ... 

Δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ αν κάποιος πιστεύει σε Θεό/θεούς ή όπου αλλού του αρέσει γνώσεις, δυνάμεις, φύση που εντάσσονται στην δεύτερη κατηγορία, καθώς το θέμα μας νομίζω είναι σαν αφετηρία, η ελάχιστη αυτογνωσία, η από κάθε οπτική, ανθρωπογνωσία. Δεν νομίζω κανείς να αμφιβάλλει, πως ο μεταίχμιος άνθρωπος εσωκλείει ένα εσωτερικό άπειρο και συγχρόνως εμπεριέχεται από ένα (πάλι) άπειρο, αυτή τη φορά, εξωτερικό. Τα αισθητήρια που χρησιμοποιεί για να γνωρίσει και να χειριστεί ό,τι έχει εκδηλωθεί εκτός του εαυτού του, φυσικά και αδυνατούν να τον πληροφορήσουν για τα εσωτερικά – πνευματικά – ψυχικά συμβαίνοντα. Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) μάτια βλέπανε, τότε πως δικαιολογείται η όραση ονείρων; Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) αυτιά ακούγανε, τότε με ποιο ‘’όργανο’’ ακούει τη φωνή της συνειδήσεώς του; … Ή μήπως τα μάτια από μόνα τους βλέπουν. Ή τα αυτιά από μόνα τους ακούν. Ή τα χέρια από μόνα τους ψηλαφούν. Κατά τη γνώμη μου, είναι το εγώ (διαφορετικό από το: εαυτός) που

φιλοσοφικοθεολογική προσέγγιση της ραβδοσκοπίας...

τα διάφορα φαινόμενα, είναι μια καλή αιτία, για την στροφή προς την αυτογνωσία, και γενικότερα την από κάθε οπτική, ανθρωπογνωσία.

Δεν νομίζω κανείς να αμφιβάλλει, πως ο μεταίχμιος άνθρωπος εσωκλείει ένα εσωτερικό άπειρο και συγχρόνως εμπεριέχεται από ένα (πάλι) άπειρο, αυτή τη φορά, εξωτερικό*.

Τα αισθητήρια που χρησιμοποιεί για να γνωρίσει και να χειριστεί ό,τι έχει εκδηλωθεί εκτός του εαυτού του, φυσικά και αδυνατούν να τον πληροφορήσουν για τα εσωτερικά – πνευματικά – ψυχικά συμβαίνοντα.

Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) μάτια βλέπανε, τότε πως δικαιολογείται η όραση ονείρων; Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) αυτιά ακούγανε, τότε με ποιο ‘’όργανο’’