μυστική αναγωγή της Υπαπαντής, προς τα έσω

Χαῖρε κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε· ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, χαριζόμενον ἡμῖν καὶ τὴν Ἀνάστασιν. 

Εξ εσόπτρου* και εν αινίγματι γνωρίζουμε τώρα τα πράματα. Βλέπουμε τον δίκαιο Συμεών τον θεοδόχο να ευλογεί το σαρανταήμερο Παιδίον, ενώ στην πραγματικότητα όπως αναφέρει ο απόστολος (της ημέρας) …Χωρὶς δὲ πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται. (Εβρ.ζ’7-17) 

Αυτό που ισχύει και εντός και εκτός ημών, ιστορικά και βιωματικά, όπως φαίνεται και στην αγιογραφία, είναι ότι Η Παναγία Τον φέρει προς εναγκαλισμό από τον υπέργηρο άγιο. 

Η καλή μας Παναγία είναι η αιτία για να ανατείλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ώστε να ευφρανθεί η παλαιά μας φύση που Τον υποδέχεται, για να μας ελευθερώσει και χαρίσει ανάσταση. Ανάσταση δια Σταυρού προς Ζωήν ή ανάσταση κρίσεως…

Υπαπαντή (π.Αλεξάνδρου Σμέμαν)

Φαντασθεῖτε τὰ τρεμάμενα χέρια τοῦ γέροντα Συμεὼν καθὼς παίρνει στὴν ἀγκαλιὰ του τὸ σαρανταήμερο βρέφος τόσο τρυφερὰ καὶ προσεκτικά, ἀτενίζοντας τὸ μικρὸ πλάσμα, καὶ πλημμυρίζοντας ἀπὸ δοξολογία: “νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου”. Ὁ Συμεὼν περίμενε. Περίμενε σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή του, καὶ εἶναι βέβαιο πώς στοχαζόταν, προσευχόταν καὶ βάθαινε καθὼς περίμενε ἔτσι, ὥστε στὸ τέλος ὁλόκληρη ἡ ζωή του νὰ εἶναι μιὰ συνεχὴς “Παραμονὴ” τῆς χαρούμενης συνάντησης.

Δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ἀναρωτηθοῦμε τί περιμένουμε; Τί ἐπιμένει ἡ καρδιά μας νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει συνεχῶς; Μεταμορφώνεται βαθμιαία ἡ ζωή μας σὲ μιὰ ἀναμονή, καθὼς περιμένουμε νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὰ οὐσιώδη; αὐτά εἶναι τὰ ἐρωτήματα πού θέτει ἡ Ὑπαπαντή. Ἐδῶ, σ’ αὐτή τὴ γιορτὴ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται ὡς ἀνυπέρβλητη ὀμορφιὰ μιᾶς ὥριμης ψυχῆς, πού ἔχει ἀπελευθερωθεῖ, βαθύνει καὶ καθαριστεῖ ἀπὸ καθετί τὸ μικρόψυχο, τὸ ἀνόητο καὶ τυχαῖο. Ἀκόμη καὶ τὰ γηρατειὰ καὶ ὁ θάνατος, ἡ γήινη μοίρα πού ὅλοι μας μοιραζόμαστε, παρουσιάζονται ἐδῶ τόσο ἁπλά καὶ πειστικὰ ὡς ἀνάπτυξη καὶ ἄνοδος πρὸς ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅταν μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά, στὴν πληρότητα τῆς εὐχαριστίας, θὰ πῶ: “νῦν ἀπολύoις”. Εἶδα τὸ φῶς πού διαπερνᾶ τὸν κόσμο. Εἶδα τὸ “Παιδίον”, πού φέρνει στὸν κόσμο τόση θεϊκὴ ἀγάπη, καὶ πού παραδίνεται σὲ μένα. Τίποτε δὲν προκαλεῖ φόβο, τίποτε δὲν εἶναι ἄγνωστο, ὅλα τώρα εἶναι εἰρήνη, εὐχαριστία, ἀγάπη.

Αὐτά φέρνει ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου. Ἑορτάζει τὴ συνάντηση τῆς ψυχῆς μὲ τὴν Ἀγάπη, τὴ συνάντηση μ’ Αὐτὸν πού μοῦ ἔδωσε τὴ ζωή, καὶ πού μοῦ ἔδωσε τὸ κουράγιο νὰ τὴ μεταμορφώσω σὲ ἀναμονή.

π.Αλέξανδρος Σμέμαν

---

η συνάντηση της ψυχής με την Αγάπη, έχει προϋποθέσεις, όπως αναφέρει στην

η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση

Ο πρώτος άνθρωπος ο πλασθείς από Τον Θεό, ΑΔΑΜ, δεν θα μπορούσε να ήταν ατακτοποίητος, αφού τον εξήγαγε από το χάος, μέσα στο Φως Του. Πλην της έννοιας του πήλινου, τα αρχικά του έδειχναν την σταυροειδή του ‘’τάξη’’, ως πνευματικά ‘’απλωμένος’’ στα 4 σημεία του ορίζοντα, Ανατολή Δύση Άρκτος Μεσημβρία

Επιπλέον ως ένοικος του παραδείσου, βρισκόταν τακτοποιημένος σταυρικά, μεταξύ των 4 ποταμών που καθόριζαν τα φυσικά του όρια [όπως όρια έχει κάθε σώμα, με μας να γνωρίζουμε (θεωρητικά) την Βασιλεία, ως χρυσοπλοκώτατο πύργο και δωδεκάτειχο πόλι], και τα οποία χαρίσματα, προσεγγίστηκαν κάπως σε παλαιότερα άρθρα* .  

Κι έρχεται η ώρα, που όλη αυτή η τάξις χάνεται, κλέπτεται ο ουράνιος θησαυρός, απεμπολούνται τα χαρίσματα για χάριν φανταστικών δωρεών του δολίου, χάνεται η τάξις κι αυτό, γιατί δόθηκαν τα ανάλογα δικαιώματα στον ταραξία. 

Αφορμή της απώλειας, στάθηκε η στροφή της εμπιστοσύνης από τον Θεό σε πίστη στην φαντασία και το αυτοείδωλο. Φαντάστηκε ο ΑΔΑΜ και η ΕΥΑ τι καλά που θα ήταν αν ήταν θεοί με γνώσεις και δυνάμεις. Αλλά! στον χώρο της φαντασίας και ειδώλων, οι θεοί χωρίς Θεό κυνηγούν (διαχρονικά με το ίδιο δόλιο δόλωμα) τον θανατηφόρο αντικατοπτρισμό (666) της όασης, φωτιζόμενοι αντί ευθέως Φωτός και καθαρής καρδίας, από πλάνο έρπον φως. Αυτό νομοτελειακά σαν ακολούθηση της φυγοκέντρου, θα καταντήσει τους κυνηγούντες αυτά (έλληνες και ιουδαίους, που ζητούν σημεία και σοφία, και στα πρόσωπα αυτών όλους τους φιλοδυνάμους και φιλοσόφους), ανυπάκουους και υπερήφανους (κι οι δυο με την έπαρση του 7 και τρωτή τους πτέρνα, εκτός Του Κυρίου, εκτός της Κυριακής και 8ης ''ημέρας'' (και η' αιώνα), σαν τον διαβολέα, πατέρα ψεύδους και φαντασιών, αν δεν στρέψουν, προσανατολίσουν το πρόσωπό τους και κινηθούν στην Αγάπη δια της μωρίας ή σκανδάλου (ανάλογα της προσεγγίσεως) του Σταυρού. 

Κι η έξοδος και απομάκρυνση είχε δύο στάδια και στάσεις. Από εντός του Λόγου λόγοι (άνθρωποι) εβγήκαν απέναντι (Γεν.γ’24) (του Ηλίου) και μετά εξέπεσαν

Η εντός ημών Υπαπαντή…

Λέγει για την καρδία ο Γέροντας Εφραίμ: «Η καρδία του ανθρώπου είναι το κέντρον των υπέρ φύσιν, των κατά φύσιν και των παρά φύσιν κινήσεων. Τα πάντα ξεκινούν από την καρδίαν. Εάν η καρδία του ανθρώπου καθαρισθή, τότε βλέπομεν τον Θεόν. Ο Θεός είναι αθεώρητος· ο Θεός είναι Πνεύμα. Δύναται όμως να βασιλεύση εις την καρδίαν του ανθρώπου, όταν γίνη αυτή καθαρόν δοχείον.

Διά να γίνη δεκτικόν δοχείον η καρδία του ανθρώπου, πρέπει να γίνη καθαρή. Δηλαδή, να γίνη καθαρή από ακάθαρτους λογισμούς. Διά να καθαρισθή όμως η καρδιά, πρέπει να μπη εις αυτήν κάποιο φάρμακον. Το φάρμακον αυτό είναι η νοερά προσευχή. Όπου πηγαίνει ο βασιλεύς, διώκονται οι εχθροί· και όταν μπη εις την καρδιά ο Χριστός, το όνομα Του το Άγιον, φυγαδεύονται των δαιμόνων οι φάλαγγες. Όταν ενθρονισθή μέσα καλά-καλά ο Χριστός, τότε υπάκουουν τα πάντα.

Ενχρονίσθη και εχωρήθη Ο Κύριος προ 40 ημερών, σαν σταυρός, ο ενσαρκωμένος και εσταυρωμένος Λόγος, όχι για να μείνει έξωθεν της καρδίας μας.

Κρίσις, πρόκρισις και ευαγγέλιο Υπαπαντής

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Β´ 22 - 40

²² Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, ²³ καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, ²⁴ καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν. ²⁵ Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν Ἰερουσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν ἅγιον ἐπ’ αὐτόν· ²⁶ καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. ²⁷ καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον Ἰησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ ²⁸ καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· ²⁹ Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ³⁰ ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ³¹ ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν. ³² φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ. ³³ καὶ ἦν Ἰωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. ³⁴ καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπεν πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. ³⁵ καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί. ³⁶ Καὶ ἦν Ἅννα προφῆτις, θυγάτηρ Φανουήλ, ἐκ φυλῆς Ἀσήρ· αὕτη προβεβηκυῖα ἐν ἡμέραις πολλαῖς, ζήσασα μετὰ ἀνδρὸς ἔτη ἑπτὰ ἀπὸ τῆς παρθενίας αὐτῆς, ³⁷καὶ αὐτὴ χήρα ἕως ἐτῶν ὀγδοήκοντα τεσσάρων, ἣ οὐκ ἀφίστατο ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ νηστείαις καὶ δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα καὶ ἡμέραν· ³⁸ καὶ αὕτη αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ. ³⁹ Καὶ ὡς ἐτέλεσαν πάντα τὰ κατὰ τὸν νόμον Κυρίου, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἰς πόλιν ἑαυτῶν Ναζαρέτ. ⁴⁰ Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ’ αὐτό. 

Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον

Λόγος εἰς τήν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν Θεοτόκον καί εἰς τόν Συμεών (Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος)

Δεν φορεί μόνο σάρκα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, αλλά και περιτέμνεται σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, για να μην έχη πρόφασι η απιστία των Ιουδαίων. Γιατί έρχεται προς τον νόμο για χάρι του ίδιου του νόμου, για να ελευθερώση τους μαθητές του μέσω της πίστεως που βασιζόταν στον νόμο. Και παίρνει σάρκα και περιτέμνεται κι αυτός μαζί με τους Ιουδαίους. Πήρε το ίδιο με αυτούς σώμα, πήρε και την ίδια περιτομή. Έκανε α­ναντίρρητη την συγγένειά Του με αυτούς, ώστε να μη τον αρνη­θούν, Αυτόν, ο οποίος ήταν ο Χριστός που έρχεται από την γενιά του Δαυίδ, και που αυτοί προσδοκούσαν. Έδειξε το γνώρισμα της συγγενείας Του με αυτούς. Γιατί, αν ακόμη και μετά την περιτομή Του έλεγαν «δεν ξέρουμε από πού είναι»[1], εάν δεν είχε

για τον άγιο Συμεών τον θεοδόχο, την Υπαπαντή και την ''αναλογία'' που μας κάνει συμμέτοχους κι όχι απλά ενήμερους...

Αν συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε την Αγία Γραφή, ως απλό ιστορικοθρησκευτικό βιβλίο, γινόμαστε ''ψυχροί'' παρατηρητές (ακόμη και ενημερωμένοι ή ''γνώστες'') αλλά υστερούμε σε Ουσία, καθώς παραμένουμε σε φιλολογική και εξ αποστάσεως, μη μετοχή στο σωτήριο έργο του Τριαδικού Θεού. 

Όπως αναλύθηκε και στην προσέγγιση του ευαγγελίου του μικρού παρακλητικού, της διαχρονικής παρουσίας της γλυκυτάτης Θεοτόκου προετοιμάζουσα μυστικά την εξομολόγησι του ανθρώπου, με το ''έμεινε ωσεί μήνας τρεις...'', έτσι και το ιστορικό πρόσωπο του αγίου Συμεών, (που ζει στους αιώνες) ''δίνει'' στους επιθυμούντες (και αυτής της εποχής) μια δυνατότητα ''συμμετοχής'' στη Ζωή, όσο κατανοούνται τα δεδομένα.

Δεδομένα προς βίωση κι όχι απλά προς θρησκευτική ενημέρωση... 

...μετά από 40 ημέρες από την του Θεού-Χριστού γέννηση, ο πρεσβύτης