η καθ’ημέραν εμπράγματος κλίμαξ, των δύο όψεων και δύο κατευθύνσεων…

στο … από την ελάττωση του κακού στην απάθεια και θεοπτία ο άγιος μας δίνει μια λογική αλληλουχία και ‘’σειρά’’ χωρίς κενό, ώστε αυτή η κλίμαξ, να είναι βατή από την γη στον ουρανό. Κι αυτές οι αρετές, είναι τα δομικά ‘’υλικά’’ της θείας οικοδομής που ξεκινάει από την βάση και καταλήγει στην κορυφή… Θεού η χάρις… [Ἐάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· (ψαλμ 126^ος ρκς’)]. 

Κι όσο αυτά τα σκαλοπάτια με τα χαρακτηριστικά τους, σαν αρετές μας ανεβάζουν, τόσο η απουσία τους (και δεν είναι τόλμη να τα αναφέρουμε ως πάθη), μας κρατάνε στην βάση κι ακόμη χειρότερα, μας κατεβάζουν και κάτω της φύσεως, στο δυσώδες υπόγειο (και παραφύση)… 

Μπορεί τα φυσικά μας μάτια να μην βλέπουν άμεσα όσα και όπως τα είδε ο άγιος, αλλά έτσι είναι. Η ‘’γυμνή’’ αλήθεια, που τώρα είναι ντυμένη με τους δερμάτινους χιτώνες, απλώνεται από την γη στον ουρανό. Όπως και στα φυσικά οικοδομήματα κάθε όροφος ενώνεται με τον προηγούμενο και επόμενο και όλους μαζί με το κλιμακοστάσιο. Συμβατικά θα μπορούσαμε να νοήσουμε το όλον, ότι η κάθετος (ή ελικοειδής) κλίμαξ ενόσω ζούμε, από κάθε σκαλοπατάκι απλώνεται (-) ένα οροφοδιαμέρισμα. 

Αν υπάρχει πόθος ανόδου, και βίωσης της αλήθειας που εκ της γης ανατέλλει, οι δερμάτινοι χιτώνες που μας περιβάλλουν, χρήζουν διαφάνειας για να μην διαστρεβλώνεται Αυτή. Το ότι πίσω από τα φαινόμενα ‘’κρύβονται’’ τα αληθή καλό και κακό (ως άγγελοι και ως δαίμονες) που ενεργούν και εφ’ημών (από έξω προς τα μέσα σαν είσοδοι) και δι ημών στον κόσμο (από έσω προς τα έξω σαν έξοδοι), αυτό είναι σίγουρο. Από εκεί και πέρα, η ελεύθερη επιλογή μας στο σε ποιους θα γίνουμε αγωγοί και σε ποιους μονωτές, θα είναι υπεύθυνη (η θέληση) αφενός σε ποια από τις δύο όψεις, σαν συμ-περι-φορά θα ‘’επενδύσουμε και οίκο θα δομήσουμε’’ (φωτεινή ή σκοτεινή) και που νομοτελειακά (και δίκαια), θα καταλήξουμε… 

περί αγωγιμότητος και μόνωσης 

…είναι εμπράγματα η ἐλάττωσις τοῦ κακοῦ με την ἀποχὴ του, μέσω μόνωσης αυτού εκδήλωσής του στην ζωή μας και κόσμο, σε σχέση με την αδιαφορία και

περί ‘’τέχνης’’ …

…κι ενώ η αφορμή στην εθνική πινακοθήκη συνεχίζει να συζητιέται και διχάζει, δεν λείπουν ανάλογα ερεθίσματα ‘’διχασμού’’ και στην Θεσνίκη με τα αποκαλυπτήρια της ‘’γυναίκας στο λεωφορείο’’ στην αριστοτέλους και όχι μόνο. Κι οι δύο ‘’αντιμαχόμενες’’ πλευρές μιλάνε για ‘’ελευθερία’’. Οι μεν δικαιωματιστές για ελευθερία βλασφημίας με πρόφαση την τέχνη (κι αν μην κατανοούν ότι είναι πτώση), οι δε για πραγματική ελευθερία και ανάσταση (προσωπική και πατρίδας) με τον σεβασμό. 

Είναι η συνέχεια εκείνου του κόκκινου ‘’αγγέλου’’ σε π.φάληρο, αλεξανδρούπολη και αλλού που δεν είναι άλλο από μια επίδειξη ‘’κυριαρχίας’’ του σκότους στις πόλεις…. η προβολή ερπετών και της ‘’θεωρίας’’ τους… 

Θα μπορούσε κάποιος να απελπιστεί με αυτήν την σατανική επιθετικότητα και πλήθυνση σκιών στις μέρες μας, κοινωνικά, πολιτικά, πολεμικά, εικαστικά… αλλά ευτυχώς υπάρχει και η άλλη όψις που μας οπλίζει σε αυτόν τον ‘’πόλεμο’’ με την ορθή αντιμετώπιση αυτών για να ακολουθήσει για όποιον θέλει, η θεραπεία του προβλήματος. 

Το… όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι και οι σκιές  από την άλλη πλευρά του παραπετάσματος… και αγιογραφικά οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις, (Ρωμ.ε’20) 

Φυσικά και η πιο αρμόδια λύση είναι η άρση του μεσότοιχου, το ‘’άνοιγμα’’ του παραθύρου για να μπει φως και αυτό διώξει τις σκιές, αλλά μέχρι τότε, επιτρέπεται να ανάβουμε και κανένα κεράκι να ανάβουμε και κανέναν φακό, που να σχίζει και απομακρύνει το σκοτάδι για να μπορούμε να περπατάμε χωρίς να σκοντάφτουμε.

οι δύο αγιογραφικοί άνθρωποι και Ο Ένας εν μέσω αυτών…

τα δύο αγιογραφικά ‘’αδέλφια’’ και Ο Κύριος εν μέσω αυτών… το καλό και κακό εν ημίν και εν μέσω αυτών Ο εν ημίν αναμενόμενος να γεννηθεί (υπό προϋποθέσεις) Κύριος. 

εξωτερικά, ιστορικά, …είναι ο κάιν και ο άβελ (1), εκ του πρώτου ΑΔΑΜ τεκνία…. και εφεξής όλα τα τέκνα Θεού (δευτέρου ΑΔΑΜ) του Οποίου εικόνες Του είμαστε ως άνθρωποι [ο έχων του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος) όπως κύνωψ, αιθίοψ (όψη αιθάλης - μαύρη)…] κι οι δυο, στίγματα φέροντες πταισμάτων (ακόμη και εγκλημάτων) με την συμβουλή και ενέργεια του διχαστού (δια-βολέα). 

Θα μπορούσαν να χωριστούν ως από την μία, οι θέλοντες απορρίψαι την ρυπαρότητα και ομοιάσουν το πρωτότυπο και από την άλλη οι αδιαφορούντες. Είναι, καθαρά θέμα προσώπου και αίσθησης.... για το βάρος της αμαρτίας και την απελευθέρωση από την αμαρτία - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. ... με την Παναγία να έρχεται μυστικά κοντά στην ψυχή ωσεί μήνας τρεις και να τον βοηθά, όπως και ο ρδ' ψαλμός. Κι αν δεν εμβεί (5) Ο Κύριος μέσα στον ποταμό της ζωής (όπως στον Ιορδάνη) η νομοτελειακή κατάληξη του ποταμού, θάναι η νεκρά θάλασσα. Αλλιώς (και μόνο) τα ιορδάνεια ρείθρα στρέφονται προς τα πίσω... στην πηγή.  

Στο δίπολο ζωής θανάτου, ο νομοτελειακός επερχόμενος βιολογικός θάνατος, ''φιλοσοφείται'' από τον αγ.Νικόλαο βελιμίροβιτς ο φόβος θανάτου σε πιστούς και απίστους.. και εμάς, μας ερεθίζει να πάρουμε θέση...

Στα ''ζεύγη'' .... είναι και ο Αβραάμ πατέρας δύο διαθηκών, από την μια έχοντας παιδί δούλης Άγαρ, (τον Ισμαήλ) που συστοιχείται στο όρος Σινά, και τον εξ

Το μικρό και το μεγάλο κακό

Γερ. Εφραίμ Αμερικής Φιλοθεΐτης

Το οποιοδήποτε κακό που μας έκανε ο άλλος, ο γείτονας, ο αδελφός, ο συνεργάτης, ο συγγενής, δεν είναι τόσο μεγάλο όσο μας φαίνεται. Είναι παροδικό, δηλαδή και σ΄ όλη τη ζωή να διαρκέσει, θα περάσει κάποια μέρα. Δεν έχει αιώνια ισχύ και δύναμη και ύπαρξη. Το κακό όμως που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, όταν δεν συγχωρούμε, είναι χωρίς τέλος.

Έχει αιώνια ισχύ και θα τιμωρηθούμε αιωνίως.

Ελληνορθόδοξοι προσανατολισμοί

Θα ρωτούσε κάποιος και θάχε δίκαιο. Ορθόδοξα μόνο, δεν φτάνει; Πρέπει να είναι ελληνορθόδοξα; Χρειάζεται προσανατολισμός; Αφού ο Θεός, είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.

Επειδή όμως, η Ορθοδοξία δεν εξαντλείται στο δίκαιο (και Νόμο) αλλά πρωτίστως χάρη την οποία επιζητούμε και εν σαρκί, δηλαδή ψαυστά κι όχι μόνο θεωρητικά, κι επειδή Ο Κύριος από τον Νόμο μόνο θεωρητικά και άμορφα εγνωρίζετο, ευδόκησε να λάβει δούλου μορφή.

Ακούμε από πανηγυρικό λόγο εις την Γέννησιν, Μακαρίου Σκορδίλλη μεταξύ πολλών και τα παρακάτω:  

…ο προφορικός λόγος είναι άϋλος, είναι ασώματος• και διά τούτο, ούτε θεωρείται ούτε πιάνεται’ διατί, είπέτε μοι; όταν εγώ τώρα ομιλώ τον πανηγυρικόν τούτον λόγον, και τον ακούετε, ημπορεί κανείς από σας ή να τον ίδη με τους οφθαλμούς, ή να τον πιάση με τας χείρας; ουχί ποτέ• τόσον μόνον όπου ακούετε τον ήχον της φωνής μου, ο οποίος εξέρχεται εκ του στόματος μου, σχίζει τον επιπροσθούντα αέρα, και εκείνος ο κτύπος είναι όπου εμβαίνει εντός των ωτίων σας, και ακούετε τον λόγον• τοιουτοτρόπως είναι φύσει ο

συνείδηση και επιγνώσεις

Ο άνθρωπος σαν συνείδηση, έχει διάφορες επιγνώσεις. Θα μπορούσε κάποιος να τις ταξινομήσει στη συναίσθησή μας του τι συμβαίνει μέσα μας, (ως αυτογνωσία) η οποία επιτυγχάνεται με τα εσωτερικά αισθητήρια και μία των συμβαινόντων έξω, (με τα χοϊκά εξωτερικά αισθητήρια).  Το ‘’μέσα-έξω’’ παραλληλίζεται και ως επάνω και κάτω αντίστοιχα, δλδ ουράνια (η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί) και επίγεια (σαρκική/γήινη). Πλην όμως αυτών, διακρίνουμε και μία αριστερή επίγνωση και μία δεξιά. Συνθετκά σταυροειδώς.

Αυτή η ορολογία, (περί αριστερής και δεξιάς επιγνώσεως) συναντάται στην ινδιάνικη παράδοση.

Όταν ο Carlos Castaneda ήταν σε θέση να βλέπει την αύρα (αιθερικό σώμα, που περιβάλλει ως ωόν το βιολογικό σώμα), ο Δον Χουάν τον έβαλε να προσπαθήσει να δει την αριστερή επίγνωση… Ένα νεφελώδες παραπέτασμα κίτρινου χρώματος ήταν από τα αριστερά του, το οποίο όμως, όσο και να προσπαθούσε με φυσικό τρόπο να ‘’στρίψει’’ για να μπει μέσα, αυτό ακολουθούσε την φυσική του στροφή, στρίβοντας μαζί του, με

- συνέχεια περί καλού και κακού – (όχι τυχαία +27 Ιαν)

Ο άνθρωπος, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κινείται μεταξύ γνώσης και άγνοιας, φωτός και σκότους, καλού και κακού… δημιουργώντας του οι ακραίες αυτές καταστάσεις, μια ισχυρή ψευδαίσθηση ότι υπάρχει δυισμός ή ακόμη χειρότερα, δυαρχία.

Η άγνοια όμως, δεν είναι άλλο από την απουσία γνώσης. Το σκοτάδι δεν είναι άλλο, από την απουσία Φωτός. Και όπως στην φυσική ισχύει ότι όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι κι οι σκιές, ανάλογα ισχύει και στα πνευματικά. Αν από τη μία πλευρά του παραπετάσματος, μετράμε 100watt φως, οι δημιουργούμενες σκιές, ισόποσα (αρνητικά) είναι ανάλογες της τάξεως των 100watt.

Έτσι, αν εμείς βρισκόμαστε στην περιοχή των σκιών, δεν είναι καθόλου αυθαίρετο να

Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Όπως θεωρούσε ό Γέροντας τη δεύτερη εντολή σαν την ασφαλή καθοδηγητική αρχή για τον έλεγχο της αλήθειας της πορείας μας προς το Θεό, έτσι και για τη διάκριση καλού και κακού ασφαλής ένδειξη είναι όχι τόσο ό άγιος και υψηλός στην εξωτερική του διατύπωση σκοπός, όσο τα μέσα που εκλέγονται για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. 

Απόλυτος είναι μόνο ο Θεός. Το κακό, μη όντας αυθύπαρκτο, αλλά απλώς αντίθεση του ελεύθερου δημιουργήματος κατά της άναρχης Υπάρξεως — του Θεού — δεν μπορεί να είναι απόλυτο. Γι' αυτό το κακό σε καθαρή, δηλαδή απόλυτη μορφή δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξη. Κάθε κακό πού διαπράττουν τα ελεύθερα κτίσματα ζη αναγκαστικά σαν παράσιτο πάνω στο σώμα του αγαθού. Κι είναι υποχρεωμένο το κακό να βρη μια αυτοδικαίωση, να εμφανιστή ντυμένο με το ένδυμα τού αγαθού, καμιά φορά και του υψίστου αγαθού μάλιστα. Το κακό πάντα κι αναπόφευκτα αναμιγνύεται με μιά δόση θετικής αναζητήσεως και μ' αυτή του την όψη «παραπλανά» τον άνθρωπο. Τη θετική του πλευρά προσπαθεί το κακό να την παρουσιάση στον άνθρωπο σαν αξία τόσο σπουδαία, που για την κατάκτησή της είναι θεμιτά όλα τα μέσα.

Στην εμπειρική ύπαρξη του ανθρώπου δεν επιτυγχάνεται το απόλυτο καλό. Κάθε