αρχή μεγάλης τεσσαρακοστής

‘’σήμερα’’ (Κυριακή τυρινής, προ καθαράς Δευτέρας) θυμηθήκαμε την εξορία του ΑΔΑΜ και την είδαμε στην αγιογραφία. 

Θυμηθήκαμε το… 24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς. (Γεν.γ’) 

...αυτό το προσωποποιημένο ''εξάκτινο'' στην πύλη, ως άγγελος και στρεφόμενη πύρινη ρομφαία που φυλάσσει την οδόν του ξύλου της Ζωής... είναι ένα ουσιώδες μεταίχμιο, δύο χώρων. Εντός του παραδείσου και των τεσσάρων ποταμών, μεταξύ των οποίων ο τίγρης και ο ευφράτης (μεταξύ εγκρατείας και διακρίσεως κατά τους αγίους) ευρίσκεται ο έννους άνθρωπος (ΑΔΑΜ με Χριστό, λόγος με Λόγο) και εκτός ο άνους (ΑΔΑΜ χωρίς Χριστό, εκπεσών στην αλογία). 

Το εξάκτινο συμβολικά, είναι ‘’συγχρόνως’’ συμπυκνωμένα σε μικρογραφία η κεφαλή του ανθρώπου, των δύο κυρίων αισθητηρίων όρασης και ακρόασης, φυσικών και πνευματικών. 

Εντός του παραδείσου σηματοδοτεί την μετοχή μας στο ''νυν'' (της Κεφαλής και αιωνίου παρόντος) εκ του οποίου εκπέσαμε ως α-νόητοι. Κι είναι α-νοησία αφού για χάριν της κοιλίας και βρώσης του απαγορευμένου καρπού, πουλήσαμε τα

‘’άσκηση’’ νηπίων

Λογικό είναι, πριν φτάσει κάποιος σε μέτρα ασκήσεως πανεπιστημίου, να έχει ήδη τις βάσεις και παιδεία του νηπιαγωγείου.

Κι ενώ όλοι οι εμπειρικοί θεοφόροι πατέρες της Ορθοδοξίας αναφέρονται στον νου μέσα στην καρδιά, που όντως δια εμπείρου πνευματικού είναι η απλανής οδός και ενέργεια της κυκλικής κίνησης χάριτι Θεού, του νοός στην καρδιά, ο άγιος Πορφύριος ξεκινά για μας τα νήπια με την πρόταση ‘’συγκέντρωσης’’ του νου στο κέντρο της κεφαλής, αν είναι δυνατόν αμετεώριστα και χωρίς φαντασίες.

Όντως τέλειος νους, νους αφάνταστος κι η φαντασία ‘’εισέρχεται’’ και από έξω και ιδίως από μέσα, διεργαζόμενοι τα έξω δεδομένα.

Εξάκτινο και σταυρός… (με ή χωρίς Χριστό)

Βλέποντας την σημαία του ισραήλ, κάπως λογικά προκαλείται μια ‘’ταραχή’’ σε φιλοθέους και φιλανθρώπους ανθρώπους, από αντιθέους και απανθρώπους ομοίους….

Παραθέτοντας όμως μια λεπτομέρεια αγιογραφίας του Αμαράντου Ρόδου, παίρνει άλλη διάσταση το ‘’φαινόμενο’’ .

Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας

Όσο τα χρόνια περνούν και έρχεται το γήρας, ο άνθρωπος μεταβάλλεται· είτε προς το καλλίτερο, είτε προς το χειρότερο. Αν είναι μοναχός η έγγαμος που ζει κατά Θεόν, προχωρεί πνευματικά και αγιάζεται. Αν δεν ζει κατά Θεόν και κατά Πνεύμα, εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στα δεσμά των παθών και του διαβόλου.

Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι με την πάροδο του χρόνου ένα από τα δύο γίνεται στον άνθρωπο: η σαρκοποιείται το πνεύμα η πνευματικοποιείται η σάρκα· στασιμότητα δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια. Όταν ο άνθρωπος σταματάει να αγωνίζεται πνευματικά, δεν μένει εκεί που έχει φτάσει με την, μέχρι τότε, πνευματική του προσπάθεια, αλλά χάνει συνεχώς έδαφος. Γίνεται όλο και περισσότερο σαρκικός.