παρακλητικός Παναγίας Φανερωμένης Ροδόπης

 (Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου)

 

      Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το Θεός Κύριος και το εξής:

 

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Ως θησαυρόν της προς ημάς ευνοίας, την σην αγίαν Θεοτόκε Εικόνα, Κομοτηνής η πόλις εθησαύρισεν. όθεν μετά πίστεως, προς αυτήν καταφεύγει, άπασι παρέχουσαν, δωρεάς ουρανίους. ήν προσκυνούσα πόθω σοι βοά. χαίρε Παρθένε ημών η βοήθεια.

  

Δ ό ξ α, και Ν ύ ν. Το αυτό.

Ο Ν’ ψαλμός και ο κανών ου η ακροστιχίς.

‘’Κομοτηνή εν σοι χαίρει Κόρη. Γερασίμου’’.

Ω δ ή  α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.

 

Κινδύνων παντοίων απαλλαγήν, ταύτη σου τη πόλει, τη τιμώση σε ευλαβώς, δίδου Παναγία Θεοτόκε, και οικτιρμών θεϊκών τα δωρήματα.

Ουράνιον δώρον ως αληθώς, δέδωκας τη πόλει Θεοτόκε Κομοτηνής, την σην χαριτόβρυτον Εικόνα, χάριν και έλεος πάσι πηγάζουσαν.

Μητρώαν αγάπην ως συμπαθής, επιδεικνυμένη, τοις προστρέχουσιν εκ ψυχής, τη θαυματοβρύτω Σου εικόνι, δεινών Παρθένε την λύσιν κομίζονται.

Προφητικό άρθρο του Γέροντος Θεόκλητου Διονυσιάτου για τους λαθρομετανάστες

Παραθέτουμε ένα προφητικό και αρκετά επίκαιρο άρθρο του αειμνήστου Γέροντος Θεόκλητου Διονυσιάτου που δημοσιεύτηκε στον Ορθόδοξο Τύπο στις 23 Νοεμβρίου 2001 και που αναφέρεται στην εισβολή των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.

Το άρθρο του Γέροντος Θεόκλητου είχε τίτλο:

«Μελαγχολικαί ενοράσεις»

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεταξύ άλλων, λέγει, ότι «οι Μοναχοί είναι οι κήρυκες της ερχομένης Βασιλείας, οι προφήται της Καινής Διαθήκης». Την φράση αυτη μού θύμισαν κάποιες συζητησεις, πού είχα τελευταίως με τρεις φίλους ησυχαστές, πού και οι τρείς, ωσάν από προφητική διαίσθηση, ισχυρίζοντο για την επέλευση απιθάνων εθνικών καταστάσεων. Και ποιές καταστάσεις είναι αυτές; Ότι, ταχα, η Ελλάς, σταδιακώς, δεν θά συρρικνωθεί μέν εδαφικώς, αλλά θά κατακτηθεί εκ των ένδον από τό Ισλάμ! Και εστήριζαν τον ισχυρισμόν των, στις ηλεγμένες πληροφορίες, όπως έλεγαν, πού τούς μετέδιδαν παλαιοί φίλοι τους κορυφαίων πολιτικών θέσεων, πού τούς επεσκέπτοντο στην Ερημο τού Αθωνος ή τους έγραφαν.

Και στην ερώτησή μου· Ο Θεός θά επιτρέψει την αντικατάσταση της αγίας Εκκλησίας Του, πού «επεριποιήσατο τώ ιδίω Αίματι», μέ τόν σκοτεινό και δαιμονικόν μουσουλμανισμόν μέσα στην Τοπική Ορθοδοξία της Ελλάδος; Μού απήντησαν με ένα στόμα ότι, ο Θεός θα το επιτρέψει εξ αφορμής τής εκτεταμένης αμαρτίας. Καί ανεφέρθησαν στους βυζαντινούς ρωμηούς, πού δεν μετανοούσαν.

Και όταν πάλιν τους ερώτησα· πώς θα συμβεί αυτό και πότε και τί θά γίνουν οι Έλληνες; Απήντησαν, ότι ήδη ενεργείται η άλωση με τα 2-3 εκατομμύρια των

οικουμενισμός και συγκρίσεις. Ασθένεια και θεραπεία.

Δίκαια ο οικουμενισμός θεωρείται παναίρεση, αλλά η Ορθοδοξία ποτέ  δεν έπαψε, ούτε τώρα, να προσφέρει δωρεάν την θεραπεία. 

Επί του πρακτέου, η Ορθοδοξία ολοκληρώνει, τελειοί τον άνθρωπο αφού τον καθαρίσει με τα ισχύοντα μυστήρια και φωτίσει, κατά το ‘’48 ῎Εσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν.’’  (Ματθ.ε’) 

Τελειότητα είναι να ενοικεί η θεολογία και θεογνωσία και ΦΩΣ (8) εγώ ειμί (888) μέσα στην ύλη, ωσάν σε οίκο, ωσάν σε όχημα, μέσα στην φύση (4). 

Κι η διαφάνεια κατορθώνεται με το απόπλυνον τω αίματί Σου τω αγίω…. και κάθαρση από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος. 

Ο οικουμενισμός και κατά κόσμον παγκοσμιοποίηση με πρότυπα του άλλου μισόκαλου ‘’ανθρώπου’’ δεν διαθέτει αυτά τα εφόδια και με την διαρκή πρόσθεση σαρκικού φρονήματος, θολώνει και αντιστρατεύεται της τελειότητος. 

Αναφέρεται, πως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Αυτό σημαίνει ότι το φερόμενο ως καλό (από τον ελλειπή και μισό που ενεργεί με μίσος) εχθρεύεται το τέλειο. 

Θα του μιλήσει για αγάπη (2) αλλά θα του κρύψει την Αλήθεια. Θα του μιλήσει για ειρήνη αλλά θα του κρύψει την ελευθερία. Προσπαθεί να εγκαταστήσει την ‘’ειρήνη’’ του αμαλήκ αλλά χωρίς τον Α+Ω υποστηρικτή χειρών του Μωσέως (ως Ααρών και Ωρ) …εν χειρί κρυφαία…. Ο Κύριος (εγώ ειμί Α και Ω …). 

Λένε, πως όταν αλιτήριος θέλει να πλανήσει, από αγάπης άρχεται… Συνεννοήθηκαν εκεί στο ΠΣΕ ότι αυτό που τους ‘’ενώνει’’ είναι η αγάπη και αφού

προσευχή… και η σχέση της με την ‘’γη’’

Γράφει ο Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας † …

Η προσευχή είναι σαν να χτυπάς ένα πηγάδι. Και εφόσον νομίζεις ότι θα βρεις νερό στα 5 μέτρα, έχεις βαρέσει 10 μέτρα και δεν βρήκες τίποτα. Σκεπτόμενος ότι έκανες έξοδα για 10 μέτρα, λες ας βαρέσω άλλα 2 μέτρα, άλλα 2 μέτρα, άλλα 2 μέτρα.... 

Έτσι σκέφτηκαν και στην πατρίδα μου, στο Αίγιο, και τελικά βρήκαν πηγάδι στα 224 μέτρα! 

Αν οι άνθρωποι έλεγαν «φτάσαμε στα 223 μέτρα, ας το αφήσουμε, δεν υπάρχει τίποτα εδώ», τί θα γινόταν; Θα χάνανε για 1 μέτρο το νερό, τον κόπο και τα χρήματα που ξοδέψανε για τα 223 αυτά μέτρα.

Αυτή είναι η προσευχή! 

Δεν ξέρεις πότε θα πάρεις την απάντηση από τον Θεό. Ξέρεις όμως, ότι Αυτός μπορεί να σου δώσει την απάντηση. Ο Θεός, με αυτόν τον τρόπο, δοκιμάζει την πίστη και την υπομονή μας και ταυτόχρονα μας κρατάει κοντά Του. Ξέρει ο Χριστός πότε θα μας ανοίξει την πόρτα. 

Πολλοί κάνουνε προσευχή, βλέποντας όμως ότι δεν λαμβάνουν απάντηση, τα παρατάνε…. 

Αναφέρει ο Άγιος Ιγνάτιος Brianchaninov στο: Ο προσευχόμενος νους ζητά ένωση με την καρδιά : …Κλείστηκαν οι θύρες των αισθημάτων: Η γλώσσα σωπαίνει, τα

το εν ημίν Θαβώρ

Λένε οι άγιοι, πως παρότι τα θεία γεγονότα συνέβησαν άπαξ, αυτά παρατείνονται στους αιώνες και για την δική μας μετοχή, κατά τάξη και ετοιμότητα. Όσο δυνάμεθα, όσο χωρούμε.   

Ο Κύριος, δεν έκανε κάτι διαφορετικό απότι ήταν πάντα. ΦΩΣ. Στην θεία Μεταμόρφωση, μεταφέρει το θαύμα στον άνθρωπο και  διανοίγει οφθαλμούς και καρδία να δουν κατά την χωρητικότητα οι πρόκριτοι μαθητές την δόξα Θεού. 

‘’Μεταμορφώνεται’’ με παραστάτες τους προφ.Ηλία και προφ.Μωυσή. Είναι οι ίδιοι παραστάτες και της δικής μας μεταμόρφωσης σε τέκνα Φωτός. 

Πρόκριτοι μαθητές νοούνται οι τηρούντες τις θείες εντολές (στον πόδα και επόμενοι του απ.Πέτρου) οι τηρούντες αγνότητα σώματος και ψυχής (απ.Ιωάννης ο αγαπημένος μαθητής) και οι έχοντες προαίρεση μαρτυρίου και θυσιών (απ.Ιάκωβος). Μακάρι οι ίδιοι οι μαθητές, στην δόμηση του εν ημίν ναού, να προσθέτουν χάρι εκ της προαιρέσεώς τους… 

Συνέβη σε όρος υψηλόν, συμβαίνει σαν με ομόκεντρους κύκλους και σε άλλους ‘’τόπους’’. Στο όρος Σινά με τις δύο αντίστοιχες κορυφούλες. Στην μία όπου 

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις. Συνοδοιπορία από την εκτός Πόλι στην εντός….

«Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν δεσπότην.»

Στο analogion γράφει…. Μου θυμίζει την εξήγηση που έδιδαν μερικοί άνθρωποι του λαού στην Κωνσταντινούπολη για το εξαποστειλάριον "Χρυσοπλοκώτατε πύργε …" Έλεγαν, δηλαδή, ότι - τάχα - κάποιος ύπόδουλος Έλληνας, που έβλεπε την Κωνσταντινούπολη από μακριά, έφτειαξε αυτόν τον ύμνο για να εκφράσει την κατάπληξή του πώς η Βασιλίδα των πόλεων τώρα ήταν η έδρα του δεσπότου (σουλτάνου) και τον γαλουχούσε! 

(από το ίδιο site διαβάζουμε….) Γράφει ο π. Κωνσταντῖνος Καλλίνικος [που γεννήθηκε στά Ἀλάτσατα (πόλη τῆς Μ. Ἀσίας κοντά στήν Σμύρνη) τῷ 1870 καί ἐκοιμήθη στό Μάντσεστερ τῆς Ἀγγλίας, ὅπου ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος, τῷ 1940] τά ἑξῆς: …«Κατά τινα συμπαθῆ παράδοσιν, τὰ ἐξαποστειλάρια τοῦ μεγ. παρακλητικοῦ κανόνος ἦσαν κατ᾿ ἀρχάς τρία· ἀλλ᾿ εἰς ταῦτα ἀκολούθως προσετέθη ἐπὶ Τουρκοκρατίας καὶ τὸ δ΄ ἐξ ἀφορμῆς τοιᾶςδε. Ἀρχιερεὺς ἐκ τῶν πολλῶν ἐκείνων ἀνωνύμων μαρτύρων, ὧν βρίθουσι τὰ μαρτυρολόγια τῶν νεωτέρων μας χρόνων, συνελήφθη τῇ κελεύσει τοῦ τυρράνου καὶ ἀπήγετο εἰς θάνατον. Φθάσας δὲ εἰς τὴν