για την φοβία του κόσμου…. ο νέος φαραώ, η έρημος και η εκκλησία

φαίνεται να περίσσεψαν οι πονηρές ημέρες και πονηροί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι υπάκουα στο σχέδιο της ‘’νέας’’ εποχής και ‘’τάξης’’ (αταξίας) πραγμάτων…. Μιας εποχής όχι προόδου προς ελευθερία που δι Αίματος χαρίζει Ο Κύριος, αλλά επιστροφής στα παλαιά, όπου ο άνθρωπος ήταν αιχμάλωτος…. (όχι απλά προ, αλλά ιδίως χωρίς Χριστό)...  

ἱνατί φοβοῦμαι ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ; ἡ ἀνομία τῆς πτέρνης μου κυκλώσει με. (ψαλμ.μη' 48)... 

«Η μεγαλύτερη τραγωδία του αμαρτωλού είναι ότι ασυνείδητα και χωρίς να το θέλει είναι σύμμαχος των ίδιων των εχθρών του! Απεναντίας, ο δίκαιος άνθρωπος έχει ριζωμένη στον Θεό και στη βασιλεία του Θεού τη δύναμη της ψυχής του και γι’ αυτό δεν φοβάται. Δεν φοβάται τον εαυτό του κι επομένως δεν φοβάται και τους άλλους εχθρούς του. Δεν φοβάται, διότι δεν είναι σύμμαχος ούτε συνεργός των εχθρών της ψυχής του. Κατά συνέπεια, ούτε άνθρωποι ούτε δαίμονες μπορούν να τον βλάψουν. Ο Θεός είναι σύμμαχός του και οι άγγελοι του Θεού είναι προστάτες του. Τι μπορεί τότε να του κάνει ένας άνθρωπος; Τι μπορούν να του κάνουν οι δαίμονες;» - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

… "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με

ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου…

...14 ῾Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, 15 καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς ῾Ηρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. (Ματθ.β’)

Διανοίγει Ο Κύριος ως ‘’εγώ ειμί η Οδός’’ και την δική μας  επιστροφή. Αυτήν υλοποιεί και ‘’σαρκώνει’’ ο άρτι Σαρκωθείς Κύριος, με δύο ισάξια σκέλη. (ΚΑΙ) σοφίας (ΚΑΙ) δύναμης...

Η διακεκομμένη ευθεία προτυπώθη ως σοφία*, το δε έρπων ''σώμα'' των ισραηλιτών με την ΠΔ και τα σημεία (και δύναμη) εξόδου. Η σκιά του άλλου, ορθίου Σώματος / Ορθοδόξου Εκκλησίας… 17 ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. 

Ελληνορθόδοξη οπτική πυραμίδων και Ανθρώπου

Οι πυραμίδες πάντα θεωριόντουσαν ως ταμείο γνώσεων (άσχετα τα προστιθέμενα επιθετικά κατά άνθρωπο, υποτιμημένα ως δαιμονικά, ή υπερτιμημένα ως ''σοφία'' μη επιδεχόμενη προσπέρασης...). Από τα ιερογλυφικά τους που ‘’συλλέγανε’’ γνώσεις από παντού και τις καταθέτανε με την φορά γραφής. Από πάνω προς τα κάτω, από δεξιά προς αριστερά,… όπου δείχνει το ράμφος του πουλιού, που πάντοτε, σε κάθε πρόταση, προηγείται.

Και καλά. Μαζεύτηκε η γνώση. Μετά; Το θέμα είναι υπαρξιακό και οντολογικό και έχει απόλυτη συνάρτηση, με το ΠΩΣ χρησιμοποιείται αυτή και όχι ΠΟΣΗ και επί ποιων αντικειμένων έχουμε γίνει επιστάτες.

Παράλληλα, πραγματικά κι όχι συμβολικά, ο άνθρωπος στο μέτρο της χωρητικότητος, είναι ταμείο γνώσεων, αλλά και γνώμεων/απόψεων, με τον ίδιο, πυραμίδα (πράμα που θα αναλυθεί αργότερα). Η πρώτη ύλη, εισήλθε και εισέρχεται διαρκώς όσο μαθαίνουμε, στο εργοστάσιο (στην καρδιά και νου μας)… Εκ των αποτελεσμάτων θα δούμε/διακρίνουμε, τι θα αποδώσει. Τι κινητική δύναμη θα προσδώσει, προς τα πού θα μας κατευθύνει και τη δυναμική έχουν όλες αυτές οι επιλογές.