ΠΔ και Μεσσίας (αγ.Παΐσίου)

– Γέροντα, οι Εβραίοι, ενώ διαβάζουν την Παλαιά Διαθήκη, πώς δεν πιστεύουν στον Χριστό;

– Δεν πας να το πης αυτό στους Εβραίους; Οι Εβραίοι είχαν ανέκαθεν φανατισμό. Καταλαβαίνουν, αλλά είναι ο εγωισμός που τους τυφλώνει. Αν πρόσεχαν λίγο, δεν θα παρέμενε κανένας Εβραίος.

– Αυτά που διάβαζαν, πώς τα ερμήνευαν;

– Πώς τα ερμήνευαν και πώς τα ερμηνεύουν! Τα πνευματικά νοήματα τα κάνουν υλικά.

Αυτό λ.χ. που λέει ο Προφήτης Ησαΐας, «εξανθήσει τα έρημα του Ιορδάνου», να δης πώς το ερμήνευσαν.

Για να δείξουν ότι άνθησε η έρημος, γύρισαν κάποιον ποταμό, έκαναν πεζούλια, κήπους, φύτεψαν μπανανιές, λεμονιές, πορτοκαλλιές, έφτιαξαν όλο περιβόλια, οπότε λένε «άνθησε η έρημος»!

Όλα έτσι τα ερμηνεύουν.

Ενώ οι λόγοι αυτοί του Προφήτου αναφέρονται στην αναγέννηση του κόσμου με

Άνθρωπος. Θεοπτία στον νόμο και στην χάρι…

Τρεις είναι οι καταστάσεις ‘’φωτισμού’’… του ΑΔΑΜ (ως ανθρώπου και ανθρωπότητος) … κάπως αποδιδόμενες στο διπλανό σχήμα... 

Μία άμεση μέσα στην δόξα Του, ως μέθεξη Αυτού, μια δεύτερη πάλι άμεση αλλά απέναντι και η τελευταία έμμεση (δια σημείων) και κατέναντι… 

Η δε κλίμαξ η ανάγουσα από το σκότος στο Φως, ευθεία βατή. Ένα Ι, Ο Ιησούς… ανάλογη ‘’θέα’’ με την σχέση μας με τον ήλιο, ιστάμενοι στο προσήλιο (απέναντι) ή ανήλιο (κατέναντι) ή ευκτέο… ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ (ψαλμ.ιη’) με οδηγό και συνοδοιπόρο και θεραπευτή ψυχών και σωμάτων, σε όλη την διαδρομή, Κύριο  ημών Ιησού Χριστό, Υιό Θεού Θεό… 

Τα δύο άκρα, είναι η πραγματική όαση μέσα στην έρημο (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999) και το είδωλο αυτής, ο αληθοφανής ομοιάζον αντικατοπτρισμός της (ΙΑΠΕΤΟΣ = 666) με Μεσσία και Δρόμο και ΦΩΣ ευθές (αντί πλάνου και εκ διαχύσεως) Τον ΙΗΣΟΥΣ = 888, που καταργεί τα είδωλα, υπόσχεται και εκπληρώνει (με απόδειξη τους μυριάδες αγίους) …ο διψών ερχέσθω και πινέτω…. Δύο άκρα, που προσεγγίζονται με δύο ‘’τάσεις’’ που επιδρούν στην καρδία (και νου). Την κεντρομόλο Ι ή την φυγόκεντρο πάλι Ι (ι’ τάγμα δαιμόνων). Την μεν προς Ζωήν την δε προς απώλεια. Την μεν προς θεοπτία πραγματική την

Αγία Γραφή (Όσιος Δανιήλ ο Κατουνακιώτης)

Η Αγία γραφή δεν είναι όπως τα κοσμικά αναγνώσματα. Κάθε φορά που τη διαβάζεις, κάτι παραπάνω θα σου δώσει. Είναι απαραίτητη η καθημερινή μελέτη του λόγου του Θεού. Αλλιώς, ξεχνιόμαστε και ο διάβολος μας βρίσκει ανοχυρωτους για να περάσει αμαρτωλούς λογισμούς. Η μελέτη είναι προσευχή. Για αυτό όταν δεν προσεύχεσαι , να μελετάς και όταν δεν μελετάς ,να προσεύχεσαι, ώστε αδιαλείπτως να είναι νους σου ενωμένος με τον Θεό. 

"Οι περισσότεροι πιστοί στον κόσμο βάζουν την Αγία γραφή στο προσευχητάρι και δεν τη διαβάζουν" 

" Αυτό είναι ολέθριο σφάλμα. Τί λόγο θα δώσουν οι βαπτισμένοι στον Κύριο όταν δεν διάβασαν ούτε μια φορά τον λόγο Του; Είναι θανάσιμη αμέλεια και απαξίωση του Χριστού από ανθρώπους που θέλουν να λέγονται χριστιανοί. Έναν τέτοιο θησαυρό που μας έδωσε ο Κύριος πρέπει να τον έχουμε συνεχώς στο προσκεφάλι μας. 

Μέσα στη Γραφή είναι η λύση όλων των προβλημάτων μας και εμείς σαν τυφλοί την ψάχνουμε αλλού, γιατί δεν έχουμε βάλει την Αγία Γραφή στην καθημερινότητά μας. Όσα περισσότερα " Κύριε ελέησον" λέμε, τόσο περισσότερο αυξάνουμε τον πνευματικό μας θησαυρό στον ουρανό, έτσι και όσες περισσότερες φορές διαβάσουμε το Ευαγγέλιο βγαίνουμε κερδισμένοι. Η καθημερινή προσευχή

ΠΔ και έλληνες...

Γέροντα λένε μερικοί γιά τήν Παλαιά Διαθήκη: “Δέν πρέπει νά μελετοῦμε τήν ἱστορία τῶν Ἑβραίων”.

– Δεν είναι ιστορία των Εβραίων. Είναι η προϊστορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν. Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, κι ο Ιακώβ, μπορεί να είναι κατά σάρκα πρόγονοι των Ισραηλιτών, αλλά κατά πνεύμα είναι δικοί μας. Αυτό το λέγει ο απόστολος Παύλος (Γαλ. 3,7-9). Και ο Κύριος είπε στους Ιουδαίους: Μη νομίζετε ότι το να λέτε: “Πατέρα έχουμε τον Αβραάμ” έχει κάποια αξία, αφού σεις δεν πολιτεύεσθε όπως ο Αβραάμ.

Ο Χριστιανικός λαός είναι ο κατά πνεύμα Ισραήλ. Όποιος Χριστιανός μιμείται την πίστη του Αβραάμ, αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Και όχι οι Εβραίοι, οι οποίοι απεδοκίμασαν τον Μεσσία, στον οποίο ο Αβραάμ επίστευσε και προσδοκούσε.Όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης τον Μεσσία προσδοκούσαν. και ο Ιακώβ και οι άλλοι Πατριάρχες. Και ο θεόπτης Μωϋσής, ο οποίος είπε: “Προφήτην εκ των αδελφών σου… αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου”.

Eίναι, λοιπόν, κατά πνεύμα, δικοί μας πρόγονοι οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Η αντίληψις ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού, είναι στρεβλή. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για την προϊστορία του χριστιανισμού. Είναι η προϊστορία του ίδιου του Κυρίου μας.

Οι Ιουδαίοι τώρα είναι πλέον αντίχριστοι. Δεν είναι περιούσιος λαός. εξέπεσαν. Δεν το ψάλλουμε την Πεντηκοστή; “Ιουδαίοι… απιστία νοσήσαντες, θεϊκής εξέπεσαν χάριτος».

Γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

---

από την αίγυπτο στην άνω ιερουσαλήμ…

αίγ-υπτος.... υπτίως του αιγαίου .... (1) 

μια διαδρομή ορθόδοξα διευρυμένη, σε δύο φάσεις. Από την ανομία (υπόγειο) δια του νόμου (επίγειο) στην χάρη (υπέργεια). Διαδρομή, όχι από την κάτω ιερουσαλήμ στην άνω, που είναι μια ευθεία και φαίνεται, αλλά από την βάση εκκίνησής μας... όταν ο στόχος δεν φαίνεται. Δρόμος όμως που γίνεται βατός, αν ακολουθήσουμε το ίχνος του Φωτός που εύσπλαγχνα ως μίτος απλώθηκε για να μας οδηγήσει… από την γη στον ουρανό, από το σκότος στο Φως, από την αιχμαλωσία στην ελευθερία… οπτική ''διευρυμένη και απλωμένη'' σε δύο σκέλη (σαν Λ), σοφίας και δύναμης (αλληλοσυμπληρούμενα και αλληλοστηριζόμενα, εξαρτώμενα και εναλλάξ χρησιμοποιούμενα, όχι μόνο ελληνικά σαν σοφία σαν να είχαμε ένα πόδι, όχι μόνο σαν δύναμη και σημεία, αλλά ομού ισοδύναμα, με αρμονία και με πληρότητα) που οδηγούν στην κορυφή και πρωταίτιο Λόγο (Θεό), πηγή και τέρμα τους. Οπτική ελληνορθόδοξη.   

μεταξύ των δύο άκρων, υπάρχει ένας Δρόμος, μία Κλίμαξ, δύο όμως  κατευθύνσεων... [περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση)] με τον καθένα μας να επιλέγει ''στόχο'' και σκοπό. 

…προτυπώθηκε ιστορικά σαν σκιές (ΠΔ), η αιχμαλωσία του ισραήλ στην αίγυπτο και σκληρόκαρδο φυσικό φαραώ. Έτσι ανάλογη είναι και η αιχμαλωσία κάθε νου διαχρονικά κάτω από την ''κυριαρχία'' του νοητού φαραώ.  

Από την μία είναι ο κόσμος, το κοσμικό φρόνημα σαν ''γη'' και νοητή αίγυπτος και επάνω ο ''ουρανός'' με την πόλη (άνω ιερουσαλήμ) από την οποία εκπέσαμε. 

Η ''νοοτροπία'' της τότε εξόδου ήταν η απάντηση στην ερώτηση του Θεού...

ΑΔΑΜ γιατί έφαγες τον απαγορευμένο καρπό; 

…οι δύο όψεις του πυρός

με βάση τα δύο ‘’σημερινά’’ (τριών παίδων εν καμίνω) αγιογραφικά αναγνώσματα

…2 καὶ προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι ἐπηρώτων αὐτὸν εἰ ἔξεστιν ἀνδρὶ γυναῖκα ἀπολῦσαι, πειράζοντες αὐτόν 

Πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἔγραψεν ὑμῖν τὴν ἐντολὴν ταύτην (ο προφ.Μωυσής) 

...ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. (Μαρκ.ι’7) 

συσχετισμένο όμως με το… 27 ᾿Ηκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ μοιχεύσεις. 28 ᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ. (Ματθ.ε’) 

και (πάλι σημερινό) αποστολικό… 

…16 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· 17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. (Α’Κορ.ς’) 

έχουμε 2 ‘’φωτιές’’… και δύο ‘’κολλήματα’’. Ή με τον κόσμο τούτον (κάτω) που πειράζοντάς μας, θέλει να μας καταπιεί ή το άλλο (το άνω) που θέλει και μπορεί να μας προστατέψει από το πρώτο…  [παρόντος εν μέσω ημίν και ως σκέπη, Ο μεγάλης βουλής άγγελος (Χριστός)]. Πυρ είναι ο επιτρεπόμενος πειρασμός, που αν ηττηθούμε γίνεται πυρ κατακαίον, ενώ αν νικήσουμε χάριτι, προστίθεται πνευματική πείρα, απαραίτητη ως διάκριση, για τον αόρατο πόλεμο. 

…όπως από την 15^η βαθμίδα της κλίμακος, περί αγνείας, γνωρίζουμε, …2. (880.) Ἁγνεία ἐστὶν ἀσωμάτου φύσεως οἰκείωσις. Ἁγνεία ἐστὶν φύσεως ὑπὲρ φύσιν ὑπερφυὴς ἄρνησις· καὶ ἀσωμάτων σώματος θνητοῦ καὶ φθαρτοῦ παράδοξος ὄντως ἅμιλλα· ἁγνός ἐστιν ὁ ἔρωτι ἔρωτα διακρουσάμενος, καὶ πῦρ πυρὶ ἀΰλῳ ἀποσβέσας.

αμήν και να βιώνουμε, μη εξαντλώντας το πυρ (και εξ αυτού πειρασμούς) στα σεξουαλικά* και επιδερμικά, αλλά επεκτεινόμενα στα ερωτικά που μας ωθούν να ‘’κολλήσουμε’’ ή με το πυρ του κόσμου που κατακαίει και μάλιστα επταπλασίως, δλδ σε όλο το εύρος (και ύψος) του εαυτού, ορατών τε και αοράτων μερών του… ή στο επέκεινα πυρ, το ανακαινιστικό ως δρόσος, θείο…  που εισήλθε στον κόσμο με την τομή Του…. συγχρόνως αναδεικνύοντας (Ο Κύριος) τον άλλον συνεορτάζοντα (17/12) προφήτη Δανιήλ, ως ποιμένα λεόντων σαν να ήταν

προτυπώσεις του Σταυρού στην ΠΔ, προτάσεις ζωής σαν πολίτευμά Του, για κάθε εποχή και κάθε σταυροφόρο…

λίγα ίχνη, από τα πολλά....

Είναι η αγάπη και η αλήθεια ‘’σταυρός’’, με κάθετο σκέλος την αλήθεια, που εκ της γης ανατέλλει (Ι) και η αγάπη μια αγκαλιά, σαν τα οριζόντια απλωμένα επί Σταυρού χέρια Του Κυρίου, που πάντα τα έθνη καλεί εις ενότητα. Μέσα στην ελευθερία μας, δεν ανταποκρίνονται ούτε όλα τα έθνη ούτε όλοι οι άνθρωποι  Είναι ο φυσικοπνευματικός μεταβολισμός * [μεταβολισμός (3)] σταυρός, που ‘’θέλει’’ όχι μόνο την σωματική τροφή που βοηθά την βιολογική, αλλά ιδίως την πνευματική και που καθορίζει την αιώνια. Πρόταση για κάθε εποχή, για κάθε άνθρωπο, αφού... ο τετραδιάστατος χωροχρόνος είναι σταυροειδούς μορφής, με κάθετο σκέλος τον χώρο και οριζόντιο τον χρόνο…. που σηματοδοτεί τον φερόμενο σταυρό σε κάθε χωροχρονικά διαβιούντα, άσχετα με την συμπάθεια ή αντιπάθεια, αποδοχή ή αδιαφορία, όχι απλά επειδή τον φέρει, αλλά περισσότερο επειδή τον βιώνει. 

Αφήνει το ίχνος του Σταυρού στην πορεία του ισραήλ (κατά την διάταξη των 12 φυλών στην έρημο) και το οποίο δεν αφορά το τότε ‘’κράτος’’, αλλά διαχρονικά, ως μεταφρασμένο, κάθε νου ορώμενο τω Θεώ, αν θέλει να γίνει λαός Του. Μια συνοδοιπορία Λόγου και λόγων [λαό Του (1), διαχρονικά με τις δικές Του προϋποθέσεις και ΑΝ θέλουμε να είμαστε ναός Του, πέραν εποχών και τίτλων περιούσιων.... περί της ουσίας...] εκτός του εξ αιγύπτου εκάλεσα τον υιό μου και τον Σταυρό, μαζί με την ''εσταυρωμένη'' στο θείο θέλημα Θεοτόκο [με τα τέλεια όρια της προσευχής (άνω, κεφαλή κορωνίδα) βάση κάτω νηστεία, ακρόαση και τήρηση (δεξιά και αριστερά)], ως πύρινος στύλος (κάθετη διάσταση) και σκέπη σαν νεφέλη (οριζόντια) σύνολο πάλι ζωοποιός σταυρός... [Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τους ἐν σκότει, χαῖρε, σκέπη του κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης (στον οίκο Λ)]. 

Κι η πορεία από την αίγυπτο (και αιχμαλωσία) προς τους αγίους τόπους (και

Παναγία Τριάς έργο και εργάτες Της…

…μπορεί ο κόσμος να καυχιέται για την ‘’φιλοθεΐα και φιλανθρωπία’’ του, αλλά η πλέον παραδειγματική με κατά Θεόν όρους, είναι η φιλοθεΐα και η φιλανθρωπία που επέδειξε ο πατριάρχης Αβραάμ…. τέτοια, που η φιλοξενία Θεού και ανθρώπου, ενδεικνύει και αποδεικνύει την παρουσία Του Τριαδικού Θεού. 

Είναι το έργο Της και οι αναδεικνυόμενοι από Αυτήν εργάτες Της, περνάει από προϋποθέσεις. 

Δόθηκε το στίγμα στον άβραμ και την σάρα, δίδεται διαχρονικά σε κάθε κεφαλή και σε κάθε σώμα, που συνθέτουν μονάδα. …5 καὶ οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου ῞Αβραμ, ἀλλ᾿ ἔσται τὸ ὄνομά σου ῾Αβραάμ, ..... 15 Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς τῷ ῾Αβραάμ· Σάρα ἡ γυνή σου οὐ κληθήσεται τὸ ὄνομα αὐτῆς Σάρα, ἀλλὰ Σάρρα ἔσται τὸ ὄνομα αὐτῆς. (Γεν.ιζ') 

…κι αν δεν προστεθεί το ‘’α’’ της αληθείας και αγάπης στην κεφαλή και το ‘’ρ’’ της δικαιοσύνης στο σώμα, πρόοδο αγιοπνευματική εν αγάπη και αληθεία, δεν

το βαθύτερο νόημα του ‘’μάννα’’ εξ ουρανού

..είναι λογικό και αναμενόμενο, η έννοια του μάννα να έχει πολλές μεταφράσεις. Πάντα όμως θα καλύπτει τις ανάγκες του ανθρώπου. Από φυσιολογικές, βιολογικές μακάρι όμως και ιδίως τις πνευματικές*. 

Ο ορισμός που δίνεται σε διάφορα λεξιλόγια, είναι ότι το μάννα είναι εκείνο το αγαθό, που το αποκτούμε ανέλπιστα εξ ουρανού, τη στιγμή που το χρειαζόμαστε. 

Κι όσο εμείς ανεβαίνουμε προς τον ουρανό σαν αλήθεια, τόσο η δικαιοσύνη του Θεού διακύπτει εκ των άνω προς τα κάτω, προς συνάντησή μας… [ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καὶ δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε. (ψαλμ.πη’ 84). Είναι η συμπλοκή και ‘’εμφάνιση’’ του 8 και θείου πνεύματος μέσα στην φύση (4)]. Θα μπορούσε κάποιος να κλείσει τα παντζούρια για να μην μπει φως από τον ήλιο, ή να αποδώσει το ερχόμενο σε σύμπτωση ή στην τύχη και πιθανότητες. Είναι θέμα προσωπικής φιλοσόφησης και κατά πόσο αισθάνεται ο καθένας ότι ζει σε τάξη ή αταξία (σε φυσικό και πνευματικό επίπεδο). ... η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση

Το θέμα είναι, πως…  21 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν (Ματθ.ς’) , σαν παραίνεση, να μην μείνει η καρδιά μας με την αίσθηση των ‘’αναγκών’’ της, στα της γης. Στα της αιγύπτου. Κι όπως ο πάγκαλος Ιωσήφ (στον τύπο Του Χριστού) διαχειριζόταν σοφά τον πλούτο της αιγύπτου και έτρεφε τον κόσμο σε καιρούς ασιτίας, έτσι και Ο Κύριος τρέφει, βρέχει, επί δικαίων και αδίκων, φωτίζει ως ο ήλιος τους πάντες. Στον καθένα εναπόκειται και τον συμφέρει να μείνει σε αυτήν την εξωτερική τροφή και κοινή επιφάνεια, αλλά να εμβαθύνει. Να πεινάσουμε και διψάσουμε για κάτι παραπάνω από τα πρόσκαιρα. 

Κι αν εξέλθει ο νους από τα τετριμμένα και γήινα στην έρημο, θα ‘’δει’’ και θα βιώσει την επόμενη βαθμίδα τροφής, όπως ο Κύριος έτρεφε τους ισραηλίτες 

ο συνοδίτης αρχάγγελος Ραφαήλ

και θεραπευτής του σώματος, του νου και της ψυχής των ανθρώπων, όνομα που μεθερμηνεύεται πως Ο Κύριος θεραπεύει και ικανοποιεί τα αιτήματα (είναι αυτός που ανεβάζει τις προσευχές, ειδικά τις έμπονες, στον θρόνο του Θεού). 

Επιπλέον όμως, κυκλοφορεί μια άγνωστη ακολουθία που ψάλλεται τῇ ΛΑ' Δεκεμβρίου, πρὸς ἐξευμενισμὸν τοῦ ἁγίου ἀγγέλου καὶ ἐκζήτησιν τῆς αὐτοῦ προστασίας καὶ συνοδοιπορίας κατὰ τὸ νέον ἔτος τῆς τοῦ Κυρίου χρηστότητος. 

Μπορεί ο καλός Θεός να μας εγνώρισε τον αρχάγγελό Του με τον Τωβίτ σαν συνοδίτη, όπως αναφέρει το απολυτίκιό του (1) αλλά αυτή η συνοδοιπορία ισχύει για κάθε άνθρωπο (καθ’όλη την ιστορία του κόσμου) προς απόκτηση αρετής και σοφίας (κι αν το επιθυμεί)… κατά το… συνοδοιπόρε πρὸς κτῆσιν τῆς ἀρετῆς καὶ σοφίας. Συνοδοιπόρο ανθρώπων αγαθό, δυνατό, συγκείμενο κι όχι αντικείμενο… 

Αναφέρεται από τους αγίους ότι… Ἡ αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος … γιαυτό ζητάμε στην ευχή αρχής ενιαυτού την ευλογία Του Κυρίου [Άναρχε Τρισήλιε Βασιλεύ, ο καιρών και χρόνων, τας ελίξεις περισκοπών, ευλόγησον τον κύκλον, της νέας περιόδου, τας αγαθάς Σου δόσεις, πάσι δωρούμενος….] που πρακτικά μεταφράζεται με την συνοδοιπορία του ανθρώπου με τον αρχάγγελό Του… 

Είναι η …31 Δεκ/1 Ιαν, που (κοσμικώς) ήθισται να ξεκινάμε την μέτρηση του νέου χρόνου…. φυσικά ομότροπα και του εκκλησιαστικού στην αρχή της ινδίκτου (1 σεπ)… αλλά και της γενέθλιας ημέρας του καθενός που κλείνει έναν ‘’κύκλο’’ και του διανοίγεται (με του Θεού την βούληση) ένας νέος … με συνοδοιπόρους, τον άγιο της ημέρας που γεννήθηκε, τον άγιο του ονόματός του, όποιον ακόμη ευλαβείται και φυσικά με τον άγιο άγγελό του (αν είναι βαπτισμένος ορθόδοξα)…  Μια

η κατά γράμμα και η κατά πνεύμα προσέγγιση…

…η κατά γράμμα και η κατά πνεύμα προσέγγιση, δεν αφορά μόνο τις Γραφές, αλλά είναι νοοτροπία ζωής (και αφορά όλα τα συμβαίνοντα στον κόσμο… ). Η ερμηνεία και περαιτέρω διαχείρηση, εξαρτάται από το πώς λαμβάνουμε τα φαινόμενα. Ως έχουν, ξερά κοσμικά όπως τα χοϊκά αισθητήρια μας πληροφορούν, χαμηλά, σκιώδη με πνεύμα συγκύπτουσας διάνοιας (που χρήζει θεραπείας) ή αν θα μπορέσει τελικά ο νους να εντοπίσει πίσω από το φαίνεσθαι το είναι και το υψηλό τους νόημα, όσες φορές φυσικά αυτό εμπεριέχεται μέσα στα γεγονότα της ζωής μας, σαν κρυμμένη ουσία. 

Η υπέρβαση, η διείσδυση, η βαθύτερη κατανόηση εξαρτάται από το κατά πόσο μπορεί ο νους να διαπεράσει τα νέφη (παθών) που τον σκιάζουν… 

Κι όλα αυτά, με αφορμή τον π.Αθανάσιο που αναφερόμενος στον κατακλυσμό, είπε πως αυτός έγινε την 20ή Νοε. Κι εμείς ξέρουμε και τον εμπιστευόμαστε, ότι για να προβεί σε αυτό το σχόλιο, φαίνεται, ότι ακολουθεί έναν μίτο, τον οποίον θεόπνευστα παρέλαβε από την παράδοση.  

Ένας σχολαστικιστής και κατά γράμμα ερμηνευτής, που πολύ θα ήθελε να καταργήσει το ισότιμο σκέλος των Γραφών, που είναι η παράδοση της ορθοδοξίας, μένοντας στο κατά γράμμα, θα έμενε στην Γραφή, που λέει για τον κατακλυσμό

Οδεύοντας προς την Βηθλεέμ.

Η Παλαιά Διαθήκη για κάποιον που την διαβάζει πρώτη φορά, φαντάζει σαν ένα μεγάλο και κουραστικό παραμύθι με πολλές επιμέρους ιστορίες και για τις οποίες ίσως δεν μπορεί να κατανοήσει και τον λόγο για τον οποίο γράφτηκαν.

Τί μας ενδιαφέρει εμάς πόσα παιδιά είχε ο Νώε, γιατί ο Αβραάμ γέρασε χωρίς να κάνει παιδιά και τί παραλογισμός είναι αυτό ότι στα βαθιά γεράματα απέκτησε τον Ισαάκ και μετά πήγε να τον θυσιάσει;

Τί μας ενδιαφέρει εμάς εάν ο Ησαύ γύρισε κουρασμένος από το κυνήγι και πούλησε στον αδελφό του με ένα λόγο του τα πρωτοτόκια (άϋλης αξίας θα τα λέγαμε σήμερα) για ένα πιάτο φακές;

Τί μας ενδιαφέρει εμάς τους Χριστιανούς πόσα παιδιά έκανε ο Ιακώβ, ποιά από αυτά πόρνευσαν, ποιά σκότωσαν, τί απογόνους έκαναν, παιδιά, εγγόνια, νύφες, λεπτομερείς και κουραστικές γενεαλογίες και ιστορίες;

Τί μας ενδιαφέρουν εμάς όλοι αυτοί οι Νόμοι και οι Διατάξεις για την Ζωοθυσία τους και τις Εορτές τους;

Ποιοί βασιλιάδες ήταν καλοί και ποιοί όχι, με ποιούς πολέμησαν και ποιοί και πώς τους αιχμαλώτισαν;

Και γενικά τί μας ενδιαφέρει εμάς όλη η Ιστορία του Ισραήλ * ;

Μου θυμίζουν όλα αυτά τις παλαιές ιστορίες των γιαγιάδων μας για τη ζωή και τα

μεταεισαγωγικός πρόλογος (12δ')

μετά την βιαία προσπάθεια επιβολής της δυναστείας (με κάθε μέσο, αναλογικό και ψηφιακό) του μετασύμπαντος πάνω στον μετάνθρωπο που θα τον ήθελε αιώνια πλανεμένο εν μέσω φαντασιών, δυο σκέψεις διευκρινιστικές της διαφοράς της όασης και του αντικατοπτρισμού της, ώστε για όποιον πραγματικά διψά, θέλει να ξεκουραστεί και σκιαστεί, ας γίνει αυτός ο μεταεισαγωγικός πρόλογος, αφορμή διάκρισης και κίνησης προς το ποθούμενο... φεύγοντας την χαύνωση, μούδιασμα και υπνωτισμό των εσωτερικών μας αισθητηρίων... (το σύμπαν του Θεού και το μετασύμπαν του ανθρώπου….). 

Πίσω από την καθημερινότητα, κρύβονται καλά και γιαυτό μας διαφεύγουν οι δύο όψεις των επέκεινα….. Τα μετά τα πρόσκαιρα του αγωνιστικού μας χωροχρόνου (+), τα αιώνια που έχουν δύο πρόσημα (+ και -). Φως και σκότος ή στην ενιαία του απλή μορφή, όπου η ίδια η θεία αγάπη εξαρτώμενη από την δική μας στάση και συμπεριφορά, γίνεται φως που λάμπει ή από την άλλη, φως που καίει (1)… το ίδιο συμβαίνει με τον ενιαίο σταυρό, που είναι συγχρόνως των αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα. 

Ευχόμαστε για το ιερότατο πάσχα, το … δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου, αμήν να μας δώσει ο καλός Θεός εκτυπώτερον και την προϋπόθεση της αναστάσεως που είναι ο σταυρός, δι ου χαρά εν όλω τω κόσμω… 

Κι εκεί πέριξ του Σταυρού, οι δύο ληστές και συμπυκνωμένα όλοι μας, σε μία από τις δύο θέσεις, θα τύχουμε μετά την δικαία κρίση την κατάληξη που μας αναλογεί, του μεν καταγομένου εις άδην λόγω βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας, λόγω της μετανοίας ή όχι, του μνήσθητι ή της ύβρεως. 

31 ῞Οταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, 33 καὶ στήσει τὰ μὲν  πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. (Ματθ.κε’) 

28 μὴ θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, 29 καὶ ἐκπορεύσονται

το λογείον στην φύση, στον νόμο και στην χάρι …

με αφορμή το λογίον (1) [λογείον (εξοδ.λς’ και αλλού)] ως μέσον γνώσης του θείου θελήματος δυο συνειρμικές σκέψεις… 

μια προσπάθεια ιχνηλασίας Του θείου θελήματος που ως Φως διαμπερές της κτίσης, εκτυπώνεται για να ελκύσει προς τα έσω τον άνθρωπο και καρδιά του, όπου η βασιλεία. Στο παρόν επιχειρείται η καταγραφή του όλου δρόμου, (και γιαυτό το εκτενές του άρθρου, συγγνώμη για την φαινόμενη βαρύτητα και πυκνότητα εννοιών), ως προσωπική διαδρομή από τον κόσμο και φύση του καθενός, δια του νόμου στην εύρεση της εντός ημών χάριτος (και βασιλείας). Η μεθοδολογία της εσωτερικής αναγωγής είναι μια καλή αφορμή ανάβασης και έχει όπλα, την μελέτη, προσευχή και διάκριση (όπως αναγράφεται στο παρακείμενο ειλητάριο του μεγ. Ευθυμίου) …. 

Στα ελληνικά (φύση και κόσμο) λογείον, ήταν το μπροστινό μέρος της σκηνής του αρχαίου θεάτρου όπου απήγγειλλαν, μιλούσαν οι ηθοποιοί του δράματος. 

Όλα ξεκινούν από την θέληση και την απόλυτη ελευθερία που διαθέτουμε. Ο καθένας με το ‘’λογείον των κρίσεων’’ (όπως γράφεται στον νόμο, Εξοδ.κη’15) που διαθέτει (δλδ κατά την λογική του κρίση και συνείδηση*) ενεργεί. Σκέφτεται και πράττει μέσα στο θέατρο της ζωής διαδραματίζοντας έναν ρόλο ‘’υπακοής’’ στον κύριό του. 

Η ευστοχία υπακοής στον αληθινό Κύριο που (εξ)ετάζει καρδίας και νεφρούς (ψαλμ.ζ’)… αντί του αντίποδα κατοπτρικού, θα κριθεί τελικά διαφορετικά απότι κρίνει ο άνθρωπος κι αυτό γιατί ο ἄνθρωπος ὄψεται εἰς πρόσωπον, ὁ δὲ Θεὸς ὄψεται εἰς καρδίαν… (Α’Βασ.ιστ’7). Ο όλος πυρ, προσηλωμένος στον σπινθήρα (καρδιάς και συνείδησης) προς τα που θα κλίνει... με επιθυμία (αν και ο ίδιος το θελήσει) να του μεταλαμπαδεύσει το πυρ Του προς αποφυγή του άλλου πυρός. … Αναφερόμενος ο Δαβίδ στον Ιωσήφ τον πάγκαλο στον ψαλμ.ρδ’, τον ειδικό για την εξομολόγηση περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση… δίνει την μέθοδο φωτισμού (και γνώσης του θείου θελήματος) ώστε να τον κάνει άρχοντα και εκπαιδεύσει και σοφίσει τους άρχοντες και πρεσβυτέρους της αιγύπτου (κόσμου)… μέχρι τοῦ ἐλθεῖν τὸν λόγον αὐτοῦ, τὸ λόγιον τοῦ Κυρίου ἐπύρωσεν αὐτόν. κι αυτή είναι η προϋπόθεση έλλαμψης στην συνείδηση, στο λογείον του καθενός … η καθαρότητα και η τήρηση των εντολών αφού αυτό μόνο αποδεικνύει την αγάπη μας προς Αυτόν, μεταμορφώνοντας τον καθένα σε τέκνο Φωτός, όλο πυρ… «…ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με» Ψαλμός ιη', 13

Δεν μας συμφέρει να ‘’πατάμε σε δύο βάρκες’’… με την δικαιολογία να κρατήσουμε κοσμικές ισορροπίες… αλλά να μας ενδιαφέρει το θείο θέλημα διαχειριζόμενοι

Εχετλαίος

Ποιος ήταν ο μυστηριώδης ήρωας της Μάχης του Μαραθώνα που εξόντωνε μαζικά τους Πέρσες με ένα άγνωστο όπλο... 

Εχετλαίος ή Έχετλος ήταν το όνομα ενός αγνώστου ήρωα που εμφανίστηκε στη μάχη του Μαραθώνα και βοήθησε να αναχαιτιστεί την περσική εισβολή στην Ελλάδα. Ιστορικά, ο Εχετλαίος δεν αναφέρεται πουθενά στο παρελθόν και η ύπαρξη του στο πάνθεον των αρχαίων ηρώων γίνεται μετά τη μάχη του Μαραθώνα. 

Στη μάχη εκείνη ο Εχετλαίος είχε εμφανιστεί ξαφνικά στο ελληνικό στρατόπεδο ντυμένος με στολή άγνωστη για τους Αθηναίους κρατώντας στα χέρια του μία εχέτλη (= λαβή αρότρου) ή κάτι που έμοιαζε με εχέτλη, αντί για όπλο. Σχέδιο του Εχετλαίου από αρχαίο αγγείο – Δημ Αρχαιογνώμων 2011 (1) 

Με αυτό το παράξενο όπλο, ο Εχετλαίος χτυπούσε τους Πέρσες κι εξόντωσε πολλούς από αυτούς. Μετά τη μάχη, ο άγνωστος άνδρας εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο που είχε εμφανιστεί και κανείς δεν γνώριζε το παραμικρό γι’ αυτόν, ούτε καν το όνομά του. Οι Αθηναίοι, μετά τη μάχη, ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών να μάθουν ποιος ήταν αυτός ο άγνωστος ήρωας που πολέμησε μαζί τους και το Μαντείο τους έδωσε ως απάντηση πως θα έπρεπε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο. Οι Αθηναίοι από ευγνωμοσύνη προς αυτόν, όρισαν την επίσημη λατρεία του ως ήρωα. Γενικά, η νίκη στη μάχη του Μαραθώνα φαίνεται ότι ξάφνιασε ακόμα και τους Αθηναίους.

Ωσηέ, ο Προφήτης της Αγάπης

Ο προφήτης Ωσηέ ερωτεύτηκε πολύ τη γυναίκα του. Μοίχεψε αυτή. Έτρεχε με άλλους. Τον άφησε με τα παιδιά τους. Εκείνος της εξασφάλιζε κρυφά όλα τα απαραίτητα να ζήσει, κι εκείνη νόμιζε ότι της τα έδιναν οι εραστές της... Ώσπου την παράτησαν σύξυλη τη Γομέρ. Την αιχμαλώτισαν. Ο Θεός του είπε να τη συγχωρήσει και να πάει να τη βρει. Έδωσε λεφτά και την πήρε πίσω. Έκαναν συμφωνία πίστης και έσμιξαν ξανά. Όλη αυτή η ιστορία δείχνει τη σχέση μας με το Θεό. Bασικές διδασκαλίες του βιβλίου του Ωσηέ. Ο έρωτας κι ο γάμος αποτελεί κι αυτό μεγάλο μυστήριο, γιατί είναι αντανάκλαση της σχέσης του Θεού με τον άνθρωπο. 

''Ωσηέ, ο Προφήτης της Αγάπης'' ''Ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας αναφέρει πως η υπόδειξη του Θεού προς τον Ωσηέ να λάβει ως σύζυγο μια πόρνη, αποτελεί σημείο που αποδεικνύει την εκπόρνευση του Ισραήλ προς Αυτόν, και ότι ο Θεός ανέχεται προσωρινά την πορνεία του λαού, μέχρι ο λαός να μετανοήσει και να επιστρέψει ξανά στη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού...'' (P.G. 126,577). 

--- 

σχόλια… ο Τριαδικός Θεός και Δημιουργός, είναι ‘’ερωτευμένος’’ με κάθε ψυχή και ποθεί την σωτηρία της και την επίγνωση της Αληθείας… παράλληλα, ισραήλ σημαίνει νους ορώμενος τω Θεώ. Έτσι, τα περί αγάπης και έρωτος του ζευγαριού, δεν εξαντλούνται μόνο σε αυτά, αλλά ισχύουν, για κάθε ζεύγος (κεφαλή και

το μέτρο της αγάπης, αληθείας και δικαιοσύνης… κοσμικώς και ορθοδόξως

(σκέψεις πάνω στο μεταίχμιο μετάβασης από τις έννοιες, στο θεόσδοτο βίωμα τους…) 

‘’σήμερα’’ 9 Οκτ* γιορτάζουμε τον δίκαιο Αβραάμ και τον ανηψιό αυτού, Λωτ. . [στην αγιογραφία πρέπει να είναι ο Ισαάκ, στον τύπο της άκρας ταπείνωσης, όπως δηλώνει η στάση χεριών, οδεύων προς θυσία, γνωρίζοντας κι εμείς τον πατέρα (Αβραάμ και Πατέρα) δια του υιού (Ισαάκ και Υιού), δια της Αληθείας και θυσίας την Αγάπη... (Ιωαν.γ')]…

Μια εορτή που περνά στα ψιλά, αλλά με απίστευτη πρακτική**  σημασία, καθημερινή, ανεξάρτητη πίστεως και πεποιθήσεων

Οι άνθρωποι εκ φύσεως, δεν παύουν τις ίδιες  έννοιες [με μικρά γράμματα (3)] να τις εξασκούν με υποκειμενικό άξονα το εγώ, τα θέλω, τις ανάγκες τους… αρχικά έκπτωτα ως αγαπολογία, αληθοφάνεια νομιζόμενη δικαιοσύνη, όλα επιδερμικά, επιφανειακά, σκιές του ε-γώ, σαν επί εδάφους.... μακάρι δε να περάσουμε στους αντικειμενικούς και κατά Θεόν όρους, έννοιες και ουσία. (αμήν τας ψυχάς αγίασον, τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον τας εννοίας κάθαρον…). 

Αρχή (όπως θα φανεί εξ αβραάμ) μέσον (εφόδιο) και πέρας του περάσματος, ο Σταυρός, γιατί το μέτρο της αγάπης αληθείας και δικαιοσύνης… μπορεί κοσμικώς και άτακτα και ρευστά να καθορίζεται ανά εποχή…. αλλά ορθοδόξως είναι Αυτός (Ο Σταυρός). Ο επ’Αυτού κρεμασθείς πάντων Κριτής, που αφενός με εκτεταμένες τις χείρες πάντα τα έθνη καλεί, αλλά και ως ζυγός δικαιοσύνης τους μεν (θα) κατάγει στον άδη τω βάρει της βλασφημίας τους δε (θα) ανάγει (αμήν από τώρα) σε κουφισμό πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας…   όπως προτυπώθηκε με τους δύο συσταυρωθέντες εκατέρωθέν Του, ληστές… Ερχόμενος Ο Κύριος σαν Κριτής με τον Σταυρό Του, Αυτός θα ''δει'' και συγκρίνει πόσο φέραμε Αυτόν πνευματικά, πόσο Τον φυτέψαμε (στην καρδιά ως εύφορη γη, Αβραάμ), πόσο Τον ποτίσαμε ως Λωτ για να φυλλοβολήσει, πόσο γευόμαστε τον καρπό Του (Θεία Κοινωνία)... πόσο φιλόθεα, φιλάνθρωπα και αποστολικά (3) ζήσαμε, όχι στα πονηρά και εγωιστικά μέτρα που θεσπίζει ο άνθρωπος, αλλά κατά Θεόν... κατά πόσο ο φυσικός μεταβολισμός (ισοσκελής σταυρός της ζωής μας) ''μπολιάστηκε'' με τον πνευματικό (ορθόδοξο σταυρό), που ανάγει τον άνθρωπο από το κατ'εικόνα στο καθ'ωμοίωση και από απρόσωπο σε πρόσωπο, όπως προοδεύει ο σταυρός...  ώστε στην κρίση Αυτός να βιωθεί ως δόξα των αγγέλων (αμήν κι εμείς μαζί) κι όχι ως τραύμα των δαιμόνων.  

Κι αν δεν έλθει Ο Κύριος (με το χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν) να εισάγει

τα στίγματα Του Κυρίου

20 Μαΐου 325 η Α' Οικουμενική Σύνοδος.

O αριθμός των αγίων Πατέρων της Νίκαιας 318 αποδίδεται στην ελληνική αρίθμηση ως ΤΙΗ. Το μεν Τ εικονίζει το σημείο του Σταυρού , τα δε γράμματα ΙΗ το υπέρ παν ευλογημένο όνομα του Ιησού. Το Συναξάρι τους λέει ότι όταν συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί έφεραν στα σώματα τους τα στίγματα των παθών και των βασάνων τα οποία έλαβαν στους διωγμούς. Άλλοι στα χέρια, άλλοι στα πρόσωπα,άλλοι στο σώμα,άλλοι είχαν εγκαύματα , πληγές, ακρωτηριασμούς ,άλλων η κακουχία ήταν ζωγραφισμένη στην παρουσία τους και ο βασιλεύς Κωνσταντίνος ασπάζονταν με ευλάβεια τα τεκμήρια της αγιότητας τους σαν τα πολυτιμότερα κοσμήματα. Οι άγιοι Πατέρες δεν ήταν μόνο ιεράρχες και θεολόγοι ακριβέστατοι, αλλά και πράγματι μάρτυρες για τον Χριστό και ήταν θεοφόροι όχι μόνο στο πνεύμα, αλλά και μιμητές του ίδιου του Χριστού στα πάθη και τους βασάνους. Η αξιοπιστία του λόγου τους ήταν ασφαλής και μόνο από την παθοφόρα όψη τους και οχι από την ξερή ομολογία των χειλέων τους.

---

Γενέσεως τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. ιδ’, 14-20)… Ἀκούσας Ἄβραμ, ὅτι ἠχμαλώτευται Λὼτ ὁ ἀδελφιδοῦς αὐτοῦ, ἠρίθμησε τοὺς ἰδίους οἰκογενεῖς αὐτοῦ, τριακοσίους δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ κατεδίωξεν ὀπίσω αὐτῶν ἕως Δάν· καὶ ἐπέπεσεν ἐπ' αὐτοὺς τὴν νύκτα αὐτός, καὶ οἱ Παῖδες αὐτοῦ μέτ' αὐτοῦ καὶ ἐπάταξεν αὐτοὺς καὶ κατεδίωξεν αὐτοὺς ἕως Χοβάλ, …  καὶ Λὼτ τὸν ἀδελφιδοῦν αὐτοῦ ἀπέστρεψε, καὶ πάντα τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, καὶ τὰς γυναῖκας, καὶ τὸν λαόν.

Η ανάβασις της Μ.Εβδομάδος, η μετά την ευθεία της μεγάλης τεσσαρακοστής

Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ Πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε, τοῦ δοξάσαι ἐν αὐτῇ τὰ μεγαλεῖά σου, καὶ τήν ἄφατον δι΄ ημᾶς οἰκονομίαν σου, ὁμοφρόνως μελῳδοῦντες, Κύριε δόξα σοι.... 

Μετά την μεγάλη τεσσαρακοστή, που τύπος της είναι η όλη μας ζωή και το πέρασμα από την αίγυπτο στον πόδα (γέννηση και πρώτη ανάσταση), μετά την έρπουσα σταυροειδή πορεία και περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση… ακολουθεί η, πάλι με σταυρό, ανύψωσις. 

Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ἰδεῖν, ὁ μέλλων γνώμῃ τάφον οἰκεῖν, ἐπηρώτας· Ποῦ τεθείκατε αὐτόν, μαθὼν δὲ ὃ οὐκ ἠγνόεις, ἐφώνεις ὃν ἐπόθεις· Λάζαρε δεῦρο ἔξω, καὶ ἐπήκουσεν ὁ ἄπνους, τῷ πνοὴν αὐτῷ διδόντι, σοὶ τῷ Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν. 

Σχίζει τα πέρατα ως αστραπή ο θείος λόγος και, όπως ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου… εορταζόμενη αυτή η κλήση την επόμενη των Χριστουγέννων (26 Δεκ) η ίδια φωνή, μετά την έξοδο από την αίγυπτο,  πάλι μας καλεί για να μας εξάγει (ως πάσχα ιερό και καινό, μετά το σκιώδες νομικό) από την νοητή αίγυπτο και κόσμο, συνανυψώνοντάς μας. 

Δόθηκε η πρώτη πνοή και από σαρκικούς μας έστησε ως ψυχή ζώσα. Μετά δε την δημιουργία των 6 ημερών ακολουθεί η αναδημιουργία των 6 ημερών των Παθών για να μας μεταποιήσει σε πνευματικούς (1) και τελειώσει το έργο με την ανάσταση.  Την πρώτη δημιουργία ακολούθησε η 7^η ημέρα που ήταν η

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ (κι η σχέση της με την έξοδο του νομικού πάσχα της ΠΔ, του ψαλτηρίου…)

Τὸν φωτεινὸν τῆς Νηστείας, ἐνδυθέντες χιτῶνα, κραιπάλης σκοτεινὸν καὶ δυσαχθές, ἀποδυσώμεθα ἔνδυμα, καὶ φαιδροὶ γεγονότες, ταῖς θείαις ἀρεταῖς τὰ φωταυγῆ, τοῦ Σωτῆρος ἐν πίστει, ὀψόμεθα παθήματα. 

Ἐν τῷ ὄρει τῷ Χωρήβ, τῇ νηστείᾳ καθαρθείς, εἶδε Θεὸν Ἠλίας, καθαρθῶμεν καὶ ἡμεῖς, νηστείᾳ τὴν καρδίαν, καὶ ὀψόμεθα Χριστόν. 

(αμήν όραση και ακρόαση, ως αύρα λεπτή…) 

Ἡμέρα μία μὲν φησί, βίος ὅλος γηγενῶν, τοῖς κάμνουσιν ἐκ πόθου, τεσσαράκοντα εἰσίν, ἡμέραι τῆς Νηστείας, ἃς τελέσωμεν φαιδρῶς. 

Ἐλήλυθεν ἡ Νηστεία, ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας, καὶ συνήγορος τῆς μετανοίας, ἡ πολιτεία τῶν Ἀγγέλων, καὶ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, οἱ πιστοὶ ἀνακράξωμεν· ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

... ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ (και λοιπά αναγνώσματα από εσπερινό συγγνώμης, όρθρου...)

Τροπάριον τῆς Προφητείας

Ἦχος πλ. α'

Κύριε, Κύριε, ὃν πάντα φρίσσει καὶ τρέμει, ἀπὸ προσώπου τῆς δυνάμεώς σου, σοὶ προσπίπτομεν Ἀθάνατε, σοῦ δεόμεθα Ἅγιε. Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν, πρεσβείαις τῶν Ἁγίων σου. (Δίς) 

Προκείμενον Ἦχος δ' Ψαλμὸς α'

Γινώσκει Κύριος ὁδὸν δικαίων, καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται.

Στίχ. Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν. 

Προφητείας Ἡσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. Α', 1-20) 

Ὅρασις, ἣν εἶδεν Ἡσαΐας, υἱὸς Ἀμώς, ἣν εἶδε κατὰ τῆς Ἰουδαίας, καὶ κατὰ Ἱερουσαλήμ, ἐν βασιλείᾳ Ὀζίου, καὶ Ἰωάθαμ, καὶ Ἄχαζ, καὶ Ἐζεκίου, οἳ ἐβασίλευσαν τῆς Ἰουδαίας. Ἄκουε οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν. Υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον, καὶ ὄνος τήν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ. Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω, καὶ ὁ λαός μου οὐ συνῆκεν. Οὐαί, ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι!