ο Υιός της Παρθένου - Ἁγ. Νικολάου Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς)

Ἂν κάποιος τώρα ἐνδιαφέρεται νὰ δεῖ πῶς ἦταν ὁ υἱὸς τῆς Παρθένου Μαρίας, αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ξέρουμε. Ὑπάρχει ὅμως μία διήγηση γιὰ τὸν βασιλιὰ Δαβίδ, ποὺ μᾶς διαφωτίζει γιὰ τὸ πὼς ἦταν τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ διήγηση λέει: ὅταν ὁ Δαβὶδ ἦταν νεαρὸς καὶ βοσκοῦσε τὰ πρόβατα γύρω ἀπὸ τὴν Βηθλεέμ, κατέβηκε μία ζεστὴ μέρα σὲ ἐκείνη τὴν ἴδια σπηλιά, ὅπου ἀργότερα γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς. Κατέβηκε γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ καὶ νὰ δροσιστεῖ. Ὅταν κοιμήθηκε, αἰσθάνθηκε κάτι φοβερὸ νὰ τὸν σφίγγει καὶ νὰ τὸν πνίγει. Ξύπνησε καὶ τί εἶδε; Ἕνα φοβερὸ φίδι εἶχε τυλιχτεῖ γύρω ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του καὶ εἶχε ἀνοίξει τὰ σαγόνια του, γιὰ νὰ τὸν δαγκώσει. Μὲ θανάσιμο φόβο φώναξε ὁ Δαυίδ: Κύριε, σῶσε με! Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἐμφανίστηκε στὴ σπηλιὰ ἕνα παιδὶ ἀπερίγραπτης ὀμορφιᾶς, ντυμένο μὲ λευκὰ ροῦχα, φωτεινὸ σὰν τὸν ἥλιο. Ἔβαλε τὸ χέρι του πάνω στὸ φίδι καὶ τὸ φίδι ἔφυγε ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Δαβὶδ καὶ ἐξαφανίστηκε. Τὸ παιδὶ κοίταξε μὲ ἠρεμία τὸν Δαβὶδ καὶ τοῦ εἶπε: Μὴ φοβᾶσαι! Αὐτὸ τὸ βλέμμα, αὐτὴ ἡ φωνὴ καὶ αὐτὴ ἡ μορφὴ ἔμεινε γιὰ πάντα χαραγμένη βαθιὰ στὴν ψυχὴ τοῦ Δαβίδ, ποὺ τότε ἦταν βοσκὸς καὶ ἀργότερα ἔγινε βασιλιὰς καὶ ψαλμωδός. Πολλὰ χρόνια ἀργότερα ὁ Δαβίδ ἐξέφρασε τὴν ἀνάμνηση τῆς εἰκόνας ἐκείνου τοῦ παιδιοῦ στὸν ψαλμὸ ΜΕ´ ὅπου λέει: ἐσὺ εἶσαι ὁ πιὸ ὡραῖος ἀνάμεσα στοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἡ εὐλογία ρέει ἀπὸ τὸ στόμα σου, ἐπειδὴ σὲ εὐλόγησε ὁ Θεὸς αἰώνια.

~ Ἁγ. Νικολάου Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς)

η φύση και η ‘’λειτουργικότητα’’ του ψαλτηρίου…

με αφορμή το… ποιος είναι ο καλύτερος ψαλμός; δύο σκέψεις.

.... λένε για τον ν’ (50ό) ψαλμό, πως είναι η ''καρδιά'' του ψαλτηρίου, ο πυρήνας της έμπρακτης μετανοίας.... Μεταξύ δε των ''δυνατών'' ο κεραυνόμορφος κόππα ( ϟ ), 90ός.

Σε αυτόν, ακούμε την συνομιλία των δύο προσώπων που ο ένας προσεγγίζει με απόλυτη ελπίδα και εμπιστοσύνη Τον Άλλον και την απάντηση του Θεού: … ὅτι ἐπ᾿ ἐμὲ ἤλπισε, καὶ ρύσομαι αὐτόν· σκεπάσω αὐτόν, ὅτι ἔγνω τὸ ὄνομά μου. κεκράξεται πρός με, καὶ ἐπακούσομαι αὐτοῦ, μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει· ἐξελοῦμαι αὐτόν, καὶ δοξάσω αὐτόν. μακρότητα ἡμερῶν ἐμπλήσω αὐτὸν καὶ δείξω αὐτῷ τὸ σωτήριόν μου.

Είναι μια συμφωνία του καλού Θεού ως Υψίστου Νοός με τον νου του καθενός, δίνοντας και τις προϋποθέσεις ‘’σχέσης’’, αρραβώνα μελλούσης Ζωής με δαχτυλίδιον, σύμβασης, συμβάδισης. Στην μεν ΠΔ ως ισραήλ, με μεταφρασμένο τον όρο ως  νους ο ορώμενος τω Θεώ, στην δε ΚΔ απλά ως νους, που ενώ θα έπρεπε να είναι ηγεμονικός και ελεύθερος δια XC και εν XC, αιχμαλωτίζεται στην βαβυλώνα… [λόγω ασεβείας και αμαρτίας (1)] μακράν της βάσης του.

Κι η ιστορία επαναλαμβάνεται με ‘’εξετάσεις’’ αλλά και εφόδια νίκης. Πλην πολλών και το ψαλτήρι, περί ου ο λόγος.

Κι αν ελχθεί η καρδία και ο νους (ν’ και ϟ’ – Ν και ϟ – σταυροειδώς -) του ανθρώπου, κι αν φλεχθεί με ουράνιο πυρ και διαπεράσει ψυχή και σώμα αυτή η αστραπή (Ι) Ιησούς, το, σωματοειδές και κυματοειδές διττό ένα του ανθρώπου (ορατό και αόρατο σκέλος σαν πνεύμα), συμπαρασύρει ευθέως χάριτι, όλον τον εαυτό από