παρακλητικός αγίας Μαρκέλλης της χιοπολίτιδος

παρακλητικός αγίας Μαρκέλλης της χιοπολίτιδος

διάφοροι παρακλητικοί κανόνες

Παρακλητικός Κανών στην Αγία Παρασκευή την Οσιοπαρθενομάρτυρα

Ὁ Ἱερεύς: Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν

πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς

αἰώνας τῶν αἰώνων.

 

Ὁ Ἀναγνώστης: Ἀμήν.

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀλήθειά σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σου. Καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου. Ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος, καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου. Μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἀπ’ ἔμου, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα. Γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἡ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μου. Ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός σέ κατέφυγον, δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μου. Τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ. Ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου, καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος σου εἰμι.

Καί εὐθύς τό, Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου., ἐξ ἑκατέρων τῶν Χορῶν, ὡς ἕξης:

 

Ἦχος δ΄.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

τμήμα κανόνος αγ.Σάββα

Τῇ φωταυγείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Σάββα καταύγασον, τοὺς εὐσεβεῖς πόθῳ, ὕμνοις εὐφημοῦντάς σε, τῶν Ἀσκητῶν τὸ καύχημα, Μοναζόντων τὸ κλέος, τὸν τῆς ἐρήμου κοσμήτορα, τὸν τῆς παρθενίας Διδάσκαλον. 

Ὅλον τὸν πόθον πρὸς Θεὸν ἀνέτεινας, ἀπὸ νεότητος, καὶ πρὸς αὐτὸν ἔχων, πᾶσάν σου τὴν ἔφεσιν, τὰ τῆς σαρκὸς κινήματα, καὶ παθῶν τὰς ἐφόδους, δι' ἐγκρατείας ἐνέκρωσας, Σάββα θεοφόρε πανεύφημε. 

Νενικηκὼς τὸν τῷ καρπῷ κρυπτόμενον, ὄφιν ἐπάτησας, καὶ τοὺς αὐτοῦ βρόχους, κούφως ὑπερβέβηκας, θεοσεβείας πτέρυξιν, ἀνιπτάμενος Πάτερ· ζωὴν δὲ χαίρων ἐτρύγησας, ἀπὸ τοῦ φυτοῦ τοῦ τῆς γνώσεως. 

Περιλαμπόμενος φωτὶ τῆς χάριτος, τὸ πῦρ εἰσέδραμες, ὥσπερ οἱ τρεῖς παῖδες, μείνας ἀκατάφλεκτος, σὲ τοῦ Θεοῦ φυλάξαντος, καὶ μηνύσαντος πᾶσι, τὴν ἐσομένην σοι ὕστερον, Πάτερ προκοπὴν καὶ λαμπρότητα. 

Ἀκατασχέτοις καθ' ἡμῶν ὁ θάνατος, ὁρμαῖς ἐκέχρητο· ἀλλὰ τῷ σῷ τόκῳ προσεγγίσας ὤλετο, καὶ προσβαλὼν κατήργηται, Θεοτόκε Παρθένε· ζωὴν γὰρ ὄντως ἀΐδιον, σεσωματωμένην γεγέννηκας.  

Μυρίζει σου ἡ θήκη πνευματικήν, εὐωδίαν πλουσίως εὐφραίνουσα, τοὺς σοὺς

Χαιρετισμοί Αγίου Δημητρίου του Μεγαλομάρτυρα και Μυροβλύτου

Οι Χαιρετισμοί Αγίου Δημητρίου του Μεγαλομάρτυρα και Μυροβλύτου είναι ποίημα του πανιερωτάτου πρώην Θεσσαλονίκης Αγίου Αθανασίου Πατελάρου, του Κρητός

 

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τή Ὑπερμάχω.

Τοῦ μυροβλύτου ἐν ὠδαῖς καί θείοις ἄσμασι,νῦν μελωδήσωμεν πιστοί ὕμνον ἐπάξιον, τοῦ ὀλέσαντος τυράννου τήν ὠμότητα, καί ἀπώσαντος Λυαίου τήν θρασύτητα, καί Χριστόν Θεοῦ Υἱόν τρανῶς κηρύξαντος, καί βοήσωμεν· Χαίροις μάρτυς Δημήτριε. 

Ἄγγελοι ἐκπλαγέντες, οὐρανόθεν ὀρῶντες τήν ἄθεον ὁρμήν τοῦ τυράννου (ἐκ γ’) καί σύν τή ἀποφάσει αὐτοῦ, θανατούμενον ὄντα Δημήτριον κατήρχοντο καί ἤρχοντο, κραυγάζειν πρός Αὐτόν τοιαῦτα·

Χαίροις μαρτύρων σεπτῶν ἀκρότης,

Χαίροις Ἁγίων φαιδρῶν λαμπρότης.

Χαίροις ὅτι ὡς κατάδικος καταβάς πρός τόν βυθόν,

Χαίροις ὅτι ὡς ἀσώματος ἀναβάς πρός οὐρανόν.

Χαίροις χοροστασίαις τῶν Ἀγγέλων οἰκήσας,

Χαίροις ταῖς τιμωρίαις τοῦ τυράννου ὑποίσας.

Χαίροις ἀπειλᾶς βασιλέων σοβήσας,

Παρακλητικός Κανών εις την Υπερευλογημένη Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας την Ζωοδόχον Πηγήν

Ποίημα Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου

†Εορτάζεται 5 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα

Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.

Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι,

παρακλητικός Παναγίας Παντάνασσας

Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το Θεός Κύριος και το εξής: 

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν, εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής. Δέσποινα βοήθησον, εφ’ ημίν σπλαγχνισθείσα. σπεύσον απολλύμεθα, υπό πλήθους πταισμάτων. μη αποστρέψης σους δούλους κενούς. σε γαρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.  

Δ ό ξ α.

Εικών χαριτόβρυτε της Παντανάσσης σεπτή, τους πόθω την χάριν σου επιζητούντας θερμώς, περίσωζε Δέσποινα. Λύσον τας περιστάσεις των εις σε προστρεχόντων, φρούρησον την σην ποίμνην εκ παντοίων κινδύνων, την επικαλουμένην αεί την σην αντίληψιν.

 και ν ύ ν.

Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. ει μη γαρ συ προϊστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σου. σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Ο Ν’ ψαλμός και ο κανών ου η ακροστιχίς.

Ω δ ή  α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ποικίλοις οχλούμενοι πειρασμοίς, προς σε τας ελπίδας επιρρίπτομεν του Θεού, την αείζωον μητέρα. τη μεσιτεία σου ρύσαι Παντάνασσα.

 

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Παθών και δαιμόνων αι προσβολαί, πάντοθεν κυκλούσι την σην ποίμνην Μήτερ

Παρακλητικός Κανών Ὁσίου ΕΦΡΑΙΜ τοῦ Σύρου, μ. Γερασίμου

 

     Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως ὁ ρνβ΄ (142) Ψαλμός καί τό Θεός Κύριοςμετά τῶν στίχων αὐτοῦ. Εἶτα τά Τροπάρια. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς τῶν Ἀγγέλων μιμητὴς ἐν τῶ βίῳ, τῆς ἰσαγγέλου ἠξιώθης εὐκλείας, παρὰ Χριστοῦ Ἐφραὶμ Ὁσίων καύχημα· ὅθεν ἀεὶ πρέσβευε, πάσης ῥύεσθαι βλάβης, τοὺς πιστῶς προστρέχοντας, τῇ πρεσβείᾳ σου Πάτερ· σὲ γὰρ προστάτην ἔχομεν σοφέ, καὶ πρὸς τὸν Κτίστην, μεσίτην θερμότατον. 

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον. 

Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν. 

Ψαλμός ν’ (50). 

Εἶτα, ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Δίδου, ὦ Πάτερ, ἡμῖν σὴν χάριν. Γερασίμου.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.

Δοχεῖον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, Ἐφραὶμ θεοφόρε, διὰ βίου εἰλικρινοῦς, χαρίτωσον Πάτερ σαῖς πρεσβείαις, τοὺς ἀδιστάκτῳ ψυχῇ προσιόντας σοι.

Ἰσχὺν ἡμῖν δίδου κατὰ παθῶν, Ἐφραὶμ θεοφόρε, ταῖς πρεσβείαις σου πρὸς Χριστόν, ὡς ἂν τῆς ἰσχύος τοῦ δολίου, δι’ ἐνάρετου ζωῆς κατισχύσωμεν.

Δυνάμωσον Πάτερ τὸ ἀσθενές, τῆς ἐμῆς καρδίας, τῇ θερμῇ σου ἐπισκοπῇ, ὡς ἂν

οσία Ξένη και οσία Ξένη δια XC σαλή (24 Ιαν)

κατά πλάτος βίος οσίας Ξένης

παρακλητικός κανών αγ.Ξένης

ακολουθία και χαιρετισμοί αγ.Ξένης

---

οσία Ξένη δια XC σαλή

 ----- 

Αυτόν τον πρώτο Μακαρισμό της επί του Όρους ομιλίας του Κυρίου μας “Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών” μπορούμε να τον αποδώσουμε πλήρως στην ευλογημένη δούλη του Θεού Ξένη, την δια Χριστόν σαλή. Ανήκε σ’ αυτούς που είναι “πτωχοί τω πνεύματι” και τα σαράντα πέντε χρόνια της ασκητικής της ζωής δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια απόκτηση του Αγίου Πνεύματος και μία καθίδρυση της Βασιλείας των ουρανών στην καρδιά της. 

“Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”. Εδώ αναπαύεται το

Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ (παρακλητικός)

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Ἦχος α’     Τῆς ἐρήμου πολίτης

Ἐν ὄρει τῶν Ἀμῶμων ὥσπερ ἥλιος ἐλάμψας καί μαρτυρικῶς, Θεοφόρε, πρός Θεόν ἐξεδήμησας, βαρβάρων ὑποστάς ἐπιδρομάς, Ἐφραίμ Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ , διά τοῦτο ἀναβλύζεις χάριν ἀεί, τοῖς εὐλαβῶς βοῶσι σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά Σοῦ, πᾶσιν ἰάματα. 

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ

Ἦχος γ’    Ἡ Παρθένος σήμερον

Ἐν τῷ ὄρει ἤσκησας, τῶν Ἀμώμων Θεόφρον καί ἐν τοῦτῳ ἤνυσας, τοῦ μαρτυρίου τόν δρόμον, ὅθεν Σε, διπλοῖς στεφάνους ὁ Ζωοδότης, ἒστεψεν, Ἱερομάρτυς Ἐφραίμ ἀξίως, ἐκτενῶς ἐκδυσωποῦντα, ἐλεηθῆναι τοῦς σέ γεραίροντας.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Βίῳ διαλάμπων ἀσκητικῷ ἐν ὄρει Ἀμώμων, ἠγωνίσω μαρτυρικῶς καί θαυμάτων χάριν, θεόθεν ἐκομίσω, Ἐφραίμ Ὁσιομάρτυς, Ἀγγέλων σύσκηνε. 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Ἦχος β’      Ὅτε  κατῆλθες

Ὅτε κατῆλθες πρός μαρτύριον Ἀθλητά γενναιότατε τότε πληθύς Θείων Νόων τε ἐξεπλάγη τοῖς ἂθλοις Σου, ὅτε δέ καί πυρακτωμένον δαυλόν Σύ ὑπέμεινας πᾶσαι αἱ

Παρακλητικός Κανών στον Όσιο πατέρα ημών Σεραφείμ του Σαρώφ

Ὁ Ἱερεύς: Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Ἀναγνώστης: Ἀμήν.
Δόξα σοί, ὁ Θεός ἠμῶν, δόξα σοί.
Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἠμίν καί καθάρισον ἠμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος καί σῶσον, Ἀγαθέ τάς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου,

Παράκλησις της Αγίας Άννης

ο ιερεύς 

Ευλογητός ο Θεός ημών, πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Ο αναγνώστης Αμήν.

Ψαλμός ρμβ' (142)

Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου· 
Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.
Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ' εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων.
Διεπέτασα προς σε τάς χείρας μου η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοι.
Ταχύ εισάκουσον μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.
Μη αποστρέψης το πρόσωπον σου απ' εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωΐ το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.
Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν ή πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΠΟΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΜΗΝΑΝ

«Ευλογητός…», «Κύριε   εισάκουσον.. . και  Θεός Κύριος...»   (σελ. 5-7). Είτα το τροπάριον. 

Ήχος δ'.  Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Τω Αθλοφόρω οι πιστοί ομοφρόνως, δεύτε προσπέσωμεν ομού εκβοώντες, οι αμαρτήμασι βαρούμενοι συν δάκρυσι· σπεύσον παναοίδιμε, Αθλητά του Κυρίου, σαις προς τον οικτίρμονα. ικεσίαις θεόφρον, παντός κινδύνου νόσων χαλεπών, Μηνά, Παμμάκαρ, απάλλαξον άπαντας. 

Δόξα Και νυν. Θεοτοκίον. 

Τη Θεοτόκω μετά δέους εμφρόνως, πάντες προδράμωμεν κραυγάζοντες πόθω, Υπεραγία Δέ­σποινα Πανύμνητε, ρύσαι τω ελέει σου, αδοκήτων κινδύνων, πάσης περιστάσεως, και κολάσεως τάχος, και της πανώλους λύμης Αγαθή, Ευλογημένη Μα­ρία Θεόνυμφε. 

Ο Ν'   Ψαλμός και ό Κανών, ου η ακροστιχίς. 

«Το δή πόθω σοι νυν Ιωάννης άγει»,

Ωδή α'. Ηχος πλ. δ'. Αρματηλάτην Φαραώ. 

Ταις προς Χριστόν σου ικεσίαις Άγιε, Μηνά πανεύφημε, ρύσαι ημάς τάχος, των δεινών και θλί­ψεων, και πάσης περιστάσεως, και νοσήματος μάκαρ· σε γαρ προστάτην κεκτήμεθα, προς Θεόν Πανεύφημε άπαντες. 

Όλβιος πέλεις παρρησίαν κτώμενος, προς τον Χριστόν, Αθλητά· δώρησαι σοις δούλοις, τας αι­τήσεις τάχιστα. πίστει γάρ σοι κραυγάζουσιν, αθλο­φόρων το κλέος, Μηνά Μαρτύρων αγλάισμα, ρύ­σαι, τους πιστώς ευφημούντάς σε.

παρακλητικός κανόνας αγ.Νικηφόρου του λεπρού

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, τὸ Κύριε εἰσάκουσον, μεθ’ ὃ τὸ Θεὸς Κύριος ὡς συνήθως καὶ τὰ ἑξῆς τροπάρια.

Ἧχος δ΄. Ὁ Ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῆς καρτερίας τὸν σεπτὸν ἀθληφόρον, τὸν συννοσήσαντα λεπροῖς Νικηφόρον, πνευματικαῖς ὑμνήσωμεν ᾠδαῖς οἱ πιστοί, ὅτι θεῖον ἐγκαλλώπισμα ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις, οὗτος ἀναδέδεικται, καὶ κλέος μοναζόντων, καὶ τῶν Ὁσίων σύσκηνος ὁμοῦ, καὶ τῶν νοσούντων ὑπέρμαχος ἄληκτος.

Δόξα. Ἐν σοὶ πάτερ ἀκριβῶς.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσωμεν ποτὲ Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ὑμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων, τίς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ· σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεὶ ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν΄ Ψαλμὸς καὶ ὁ κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς:

ΝΙΚΗΝ ΦΕΡΕΙΣ, ΟΣΙΕ, ΤΗΝ ΝΙΚΗΣΑΣΑ ΚΟΣΜΟΝ.

Στίχος: Ὅσιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Νοσήσας ἐν σώματι ἀθλητά, ὑγιὴς εὑρέθης, τὴν καρδίαν ὡς καὶ τὸν νοῦν, ὅτι ἀπὸ λέπρας ἁμαρτίας, μοναστικοῖς ἐκαθάρθης παλαίσμασιν.

Ἰάσεις μὴ παύσῃ παντοδαπάς, παρέχειν ἀσμένως, τοῖς προστρέχουσιν εὐλαβῶς, τῇ σορῷ τῶν θείων σου λειψάνων, καὶ ἀνιάτως νοσοῦσιν πανόλβιε.

Καλλίμορφος ὤφθης τῇ σῇ ψυχῇ, ὅτι ταύτην κόσμῳ, κατελάμπρυνας ἀρετῶν, ὅθεν

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΗ ΡΩΜΑΙΑ και εγκώμια

Ευλογήσαντος του ιερέως, λέγομεν τον Ψαλμόν ρμβ (142)': 
Και ευθύς το θεός Κύριος, και τα παρόντα τροπάρια 

Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ 

Υπ' αμετρήτων αναγκών και κακώσεων, και αφορήτων πειρασμών οι στενούμενοι,εν μετανοία σπεύσωμεν, βοώντες θερμώς• Μάρτυς αξιάγαστε, αθληφόρε Κυρίου, σπεύσον έξανάστησον, εκ παθών ημάς πάντας, εξαιτουμένους την σήν αρωγήν, Αναστασία, της Ρώμης το βλάστημα. 

Δόξα. Το αυτό. Καί νυν. θεοτοκίον. 
Ου σιωπήσομεν ποτέ θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γαρ συ προίστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών. 

ΨΑΛΜΟΣ Ν'. 50. και αρχόμεθα του κανόνος, ου η ακροστιχίς• 
ΔΙΑΣΩΣΟΝ ΜΕ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ. 

Ωδή α'. Ήχος πλ. δ'. Υγράν διοδεύσας. 

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών 
Δειναίς χειμαζόμενος προσβολαίς, προς σε ανατρέχω, εκζητών την αναψυχήν ώ μάρτυς Χριστού Αναστασία, εξ ομιχλώδους θυέλλης με λύτρωσαι. 

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών 
Ιάσεων χάριν παντοδαπών, και δύναμιν πάσαν, διασώζειν εκ συμφορών, λαβούσα

παρακλητικός Παναγίας Φανερωμένης Ροδόπης

 (Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου)

 

      Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το Θεός Κύριος και το εξής:

 

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Ως θησαυρόν της προς ημάς ευνοίας, την σην αγίαν Θεοτόκε Εικόνα, Κομοτηνής η πόλις εθησαύρισεν. όθεν μετά πίστεως, προς αυτήν καταφεύγει, άπασι παρέχουσαν, δωρεάς ουρανίους. ήν προσκυνούσα πόθω σοι βοά. χαίρε Παρθένε ημών η βοήθεια.

  

Δ ό ξ α, και Ν ύ ν. Το αυτό.

Ο Ν’ ψαλμός και ο κανών ου η ακροστιχίς.

‘’Κομοτηνή εν σοι χαίρει Κόρη. Γερασίμου’’.

Ω δ ή  α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.

 

Κινδύνων παντοίων απαλλαγήν, ταύτη σου τη πόλει, τη τιμώση σε ευλαβώς, δίδου Παναγία Θεοτόκε, και οικτιρμών θεϊκών τα δωρήματα.

Ουράνιον δώρον ως αληθώς, δέδωκας τη πόλει Θεοτόκε Κομοτηνής, την σην χαριτόβρυτον Εικόνα, χάριν και έλεος πάσι πηγάζουσαν.

Μητρώαν αγάπην ως συμπαθής, επιδεικνυμένη, τοις προστρέχουσιν εκ ψυχής, τη θαυματοβρύτω Σου εικόνι, δεινών Παρθένε την λύσιν κομίζονται.

ΟΙΚΟΙ ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣEΡΙΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΝ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΝ

  

ΟΙΚΟΙ ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣEΡΙΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ

ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΝ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΝ

 

 

 

Ποίημα του εν Αγίοις Πατρός ημών Νικόδημου του Αγιορείτου

 

Τους συν ανθρώποις πριν φανέντας αγγελόφρονας,

και συν Αγγέλοις Θεούς ήδη χρηματίζοντας,

Αγγελικοίς άσμασι και θεοπρεπέσιν,

Αποστόλων τους εξάρχους ευφημήσωμεν,

Ώς σωτήρας των ψυχών ημών υπάρχοντας,

Χαίρε κράζοντες, Πέτρε, Παύλε Απόστολοι.

 

Άναρχος ών τω χρόνω, αρχήν είληφε χρόνου, ο χρόνων Ποιητής Θεός
Λόγος· και πεμφθείς ημίν προς του Πατρός, Απόστολος άκρος σε Πέτρε δείκνυσι, πρωτόθρονον Απόστολον δι' ο προσαγορεύομέν σε.

Χαίρε, χορού μαθητών ακρότης

χαίρε, Χριστού απορρήτων μύστης.

παρακλητικός κανών Παναγίας Φανερωμένης Ροδόπης

 (Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου)

 

      Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το Θεός Κύριος και το εξής:

 

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Ως θησαυρόν της προς ημάς ευνοίας, την σην αγίαν Θεοτόκε Εικόνα, Κομοτηνής η πόλις εθησαύρισεν. όθεν μετά πίστεως, προς αυτήν καταφεύγει, άπασι παρέχουσαν, δωρεάς ουρανίους. ήν προσκυνούσα πόθω σοι βοά. χαίρε Παρθένε ημών η βοήθεια.

 

 

Δ ό ξ α, και Ν ύ ν. Το αυτό.

Ο Ν’ ψαλμός και ο κανών ου η ακροστιχίς.

‘’Κομοτηνή εν σοι χαίρει Κόρη. Γερασίμου’’.

Ω δ ή  α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.

 

Κινδύνων παντοίων απαλλαγήν, ταύτη σου τη πόλει, τη τιμώση σε ευλαβώς, δίδου Παναγία Θεοτόκε, και οικτιρμών θεϊκών τα δωρήματα.

Ουράνιον δώρον ως αληθώς, δέδωκας τη πόλει Θεοτόκε Κομοτηνής, την σην χαριτόβρυτον Εικόνα, χάριν και έλεος πάσι πηγάζουσαν.

Μητρώαν αγάπην ως συμπαθής, επιδεικνυμένη, τοις προστρέχουσιν εκ ψυχής, τη θαυματοβρύτω σου Εικόνι, δεινών Παρθένε την λύσιν κομίζονται. 

 

Ω δ ή  γ’. Ουρανίας αψίδος.

Την πλουσίαν σου χάριν, και τα πολλά θαύματα, η Μακεδονία και Θράκη, Αγνή κηρύττουσι, και πάντες σπεύδουσι, τη Ση Παρθένε Εικόνι, καθαγιαζόμενοι, ψυχάς και σώματα.   

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ Εἰς τούς ἐν Θερμή της Μυτιλήνης Ἁγίους Ἱερομάρτυρας Ραφαήλ καί Νικόλαον καί τήν Παρθενομάρτυρα Εἰρήνην

  

ΟΙΚΟΙ 24 ΗΤΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

 

Εἰς τούς ἐν Θερμή της Μυτιλήνης Ἁγίους Ἱερομάρτυρας Ραφαήλ καί Νικόλαον καί τήν Παρθενομάρτυρα Εἰρήνην.

 

 

Ποίημα Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου.

(Διαβάζεται σέ κάθε περίστασιν)

 

Τόν Ραφαήλ τόν θαυμαστόν Ἱερομάρτυρα

σύν Νικολάω καί Εἰρήνη ἀνυμνήσωμεν

Τούς πλουσίως δοξασθέντας παρά Κυρίου'  

Ἐν Θερμή γάρ ὡς ἀστέρες ἠμίν ὤφθησαν

Καί πυρσεύουσιν ἀπαύστως θείοις θαύμασι

τούς κραυγάζοντας, Ἀθληταί Χριστοῦ χαίρετε.

παρακλητικός κανών αγ.Ραφαήλ Ειρήνης και Νικολάου

Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το Θεός Κύριος και το εξής:

 

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Τη των μαρτύρων θαυμαστή προστασία, τωνεν Θερμή ημίν αρτίως φανέντων, από ψυχής προσπέσωμεν κραυγάζοντες. Ραφαήλ μακάριε, και Νικόλαε θείε, και Ειρήνη πάνσεμνε, πάσης ρύσασθε βλάβης και αναγκών και πάσης απειλής, τους τη πρεσβεία υμών καταφεύγοντας. 

 

Δ ό ξ α Πατρί…,

Εν Λέσβω αθλήσαντες, υπέρ Χριστού του Θεού, αυτην ηγιάσατε τη των λειψάνων υμών, ευρέσει μακάριοι. όθεν υμάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε, άμα συν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη, ως θείους ημών προστάτας, και πρέσβεις προς Κύριον. 

 

και Ν ύ ν και αεί….

 

Ου σιωπήσωμεν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. ει μη γαρ

παρακλητικός κανόνας στην Παναγία Ιεροσολυμίτισσα

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ

ΕΙΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ ΤΗΝ ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑΝ

 

Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ' ό το Θεός Κύριος, ως συνήθως, και το εξής·

 

Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

 

Τους προσκυνούντας σην αγίαν εικόνα την αχειρότευκτον, αγνή Θεοτόκε, εν τω πανσέπτω τάφω σου εν Γεθσημανή σκέπε και διάσωζε, των Ιεροσολύμων σέμνωμα, κακώσεων, ακηδίας, ραστώνης και χαμαιζήλων άπαντας παθών, ίνα σε πόθω ψυχής μεγαλύνωμεν.

 

Δόξα. Και νυν.

 

Ου σιωπήσομέν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γάρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σού· σους γάρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

 

Είτα ο Ν' Ψαλμός και ο Κανών, ού η ακροστιχίς·

 

«Ιεροσολυμίτισσα Θεοτόκε, βοήθει μοι»

 

Ωδή α'. Υγράν διοδεύσας.

 

Ικάνωσον πάντας τους ευσεβείς του όφεως τάχος, Θεοτόκε, την κεφαλήν συντρίψαι πτερνίζοντος το γένος των χοϊκών, Ιεροσολυμίτισσα.