ΑΒΒΑΣ ΙΩΣΗΦ· Δέν εἶπα καθόλου
ὅτι ἡ ἀρετή ἤ ὅτι ἡ ὑπομονή τοῦ πνευματικά δυνατοῦ πρέπει νά ξεπεράσει τά ὅρια.
Επεσήμανα, ἀντίθετα, ὅτι οἱ ἄσχημες διαθέσεις τοῦ ἀδύνατου αὐξάνονται καί χειροτερεύουν ἀπό τήν ὑπομονή τοῦ ἄλλου. Καί μάλιστα μέχρι τοῦ σημείου πού νά μήν μπορεῖ πιά κανείς νά τόν ἀντέξει. Γιατί τελικά, ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, ἑρμηνεύοντας τήν ὑπομονή τοῦ ἀδελφοῦ του ὡς σημάδι προσβολῆς καί ἀτίμωσης –ἡ ὁποία προκαλεῖται βέβαια, ἀπό τή δική του ἀνυπομονησία καί μόνο– θά προτιμήσει νά ἀπομακρυνθεῖ. Κι αὐτό, γιατί ὁ ἀδύνατος δέν θά ἀντέξει τελικά νά βλέπει τόν ἄλλο, νά τοῦ συμπεριφέρεται μέ τήν ἴδια πάντα ἀνοχή καί ὑπομονή.
῞Οσοι λοιπόν θέλουν νά διατηρήσουν
ἀδιάπτωτη τή φιλία τους, ὀφείλουν, καθώς νομίζω, νά ἑδραιώσουν τή σχέση τους στίς
ἑξῆς βασικές ἀρχές· Πρῶτα – πρῶτα, ὅποιες κι ἄν εἶναι οἱ προσβολές πού δέχεται
κανείς, θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά διαφυλάξει τήν εἰρήνη του, ὄχι μόνο ἐξωτερικά, ἀλλά
στό βάθος τῆς καρδιᾶς του. Θά πρέπει νά συγκρατεῖται κανείς καί νά τηρεῖ ἀπόλυτη
σιωπή, ἀκόμα καί ἄν νιώθει τήν ἐλάχιστη ταραχή, ἐφαρμόζοντας αὐτό πού λέει ὁ
Ψαλμωδός·
