διορατικό χάρισμα (Γερόντισσα Γαλακτία)

Ρωτήσαμε κάποτε τη Γερόντισσα Γαλακτία:

– Τί είναι το διορατικό χάρισμα;

– Γερόντισσα Γαλακτία: Επικίνδυνο παιδί μου και να το κουβεντιάζομε ακόμη!

Βλέπεις, με τα από μέσα (εσωτερικά) μάτια όσα σου παραχωρήσει ο Θεός!

Εκείνα τα μάτια βλέπουν πολύ πιο δυνατά.

Όμως, αυτός που έχει τέτοια χαρίσματα, χρειάζεται μεγάλη, μεγάλη, πολλή μεγάλη ταπείνωση για να μη βλάψει την ψυχή του!

Θέλει το πράμα σιωπή, μετάνοια, ταπείνωση.

Όλα τα σφραγίζει η σιωπή.

Μιλάς μόνο με εντολή Θεού!

Λίγο να ξεσύρει ο νους σου τα ’χασες όλα!

Πρώτα πρέπει με το χάρισμα αυτό να βλέπεις τα μέσα σου και να κλαις!

Να ζητάς έλεος!

Να μη ζητάτε τέτοια χαρίσματα!

νουθεσίες αγίου

"Τί ἐγρήγορση χρειάζεται! Τὸ ἀνέβασμα στὴν πνευματικὴ ζωὴ εἶναι σὰν τὸ ἀνέβασμα σὲ μιὰ κυκλικὴ σκάλα ποὺ δὲν ἔχει κάγκελα."

Γιατί, Γέροντα, ἐνῶ πρῶτα δὲν ἔβλεπα τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων, τώρα τὰ βλέπω καὶ κατακρίνω;

– Τώρα βλέπεις τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων, γιατὶ δὲν βλέπεις τὰ δικά σου.

– Ἀπὸ ποῦ προέρχονται, Γέροντα, οἱ λογισμοὶ κατακρίσεως;

– Ἀπὸ τὴν ἰδέα ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας – δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια

– καὶ ἀπὸ τὴν τάση νὰ δικαιολογοῦμε τὸν ἑαυτό μας.

– Γέροντα, ἡ κατάκριση ἔχει ἔλλειψη ἀγάπης;

– Ἔμ, τί ἔχει; Καὶ ἔλλειψη ἀγάπης ἔχει καὶ ἀναίδεια ἔχει.

Ὅταν δὲν ἔχης ἀγάπη, δὲν βλέπεις μὲ ἐπιείκεια τὰ λάθη τῶν ἄλλων, ὁπότε τοὺς ταπεινώνεις μέσα σου καὶ τοὺς κατακρίνεις. Πάει μετὰ τὸ ταγκαλάκι καὶ τοὺς βάζει νὰ κάνουν καὶ ἄλλο σφάλμα· τὸ βλέπεις ἐσύ, τοὺς κατακρίνεις πάλι καὶ ὕστερα συμπεριφέρεσαι μὲ ἀναίδεια.

Γέροντα, συχνὰ πέφτω καὶ στὴν γαστριμαργία.

– Κοίταξε, ἐκεῖνο ποὺ τώρα πρέπει νὰ προσέξης πολὺ εἶναι ἡ κατάκριση.

Υπαρξιακά προβλήματα και η λύση…

Υπαρξιακό πρόβλημα λέγεται κατά τον Όσιο Πορφύριο τον καυσοκαλυβίτη, η διάπυρη λαχτάρα της ψυχής, να συναντήσει το Aρχέτυπο* της δημιουργίας της. 

Απεκάλυψε σε μαθητή του, ότι την στιγμή της συλλήψεως κάθε ανθρώπου, επιστατεί ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, και δημιουργεί εκ του μηδενός την καθαρότατη και αρτιότατη αθάνατη ψυχή. 

Η ψυχή δεν έχει κληρονομικότητα. Έχει τελειότητα. Τότε, ο νους, ο οφθαλμός της ψυχής, για δευτερόλεπτα ορά τον Χριστό ως Θεάνθρωπο «εν τω Ακτίστω Φωτί»! μάλιστα, σεβόμενος την ελευθερία ενός εκάστου, ερωτά εκείνη την στιγμή την νεόπλαστη ανθρώπινη ύπαρξη αν θέλει να ζήσει! 

Την εμπειρία αυτή την μεγαλειώδη και καθοριστική, την διακρατεί η καρδιακή μνήμη** του εμβρύου. Συνοδεύει κάθε άνθρωπο σε όλη την εξελισσόμενη επίγεια πορεία του. 

Δεν ενθυμείται αυτό το γεγονός η μη ανεπτυγμένη εγκεφαλική μνήμη, αλλά η παράλληλη και απείρως δυνατότερη, η επονομαζομένη καρδιακή. Αυτή την διακρατεί μνημονικά ανεξίτηλη και γευστικά απαιτητική. Επομένως, την αναζητά διακαώς σε όλη την μετέπειτα ενδοκοσμική διαδρομή της 

(μερικά ακόμη συλλεχθέντα σχόλια αδελφού, πάνω στο θέμα…) 

- Ο Αγιος Πορφύριος είχε πει, ότι την ώρα της σύλληψης του εμβρύου, στην ψυχή

Θαυματουργή επέμβαση της γερόντισσας Γαλακτίας

Ονομάζομαι… Είμαι 39 ετών, κάτοικος… Μονοφατσίου Ηρακλείου Κρήτης! Είμαι έγγαμος με… παιδιά. Τυγχάνω βαριά καρδιοπαθής από 17 ετών. Η ζημιά ήταν παρεπόμενο ιογενές της νόσου κοξάκι. Πέρασα επτά οξείες και πολύ επώδυνες μυοκαρδίτιδες. Κινδύνευσα πλειστάκις… Νοσηλεύθηκα με αφόρητους πόνους. Η ζωή για μένα ήταν ελλειπής και μαρτυρική. Όλα περιορισμένα και πολύ περισσότερο η δυνατότητα αγροτικής εργασίας. Η τελευταία επώδυνη μυοκαρδίτιδα ήταν τον περασμένο Ιούνιο. Στο νοσοκομείο είχα δίπλα μου την μητέρα μου. Ήταν αυτή που ξενύχτησε την Γερόντισσα Γαλακτία το τελευταίο βράδυ στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου πριν την βάλουν στην μονάδα κόβιντ. Ένα μεσημέρι στην τελευταία κρίση που αντιμετώπισα, η μητέρα μου επικαλέσθηκε θερμά την Οσία Γερόντισσα. Εμφανίσθηκε πάραυτα ντυμένη σαν γιατρός στα κατάλευκα από άνωθεν έως κάτω…

Άνοιξε το στέρνο μου και μετά την καρδιά μου στα δύο! Κάλεσε την μητέρα μου να παρακολουθεί. Η μητέρα μου ήταν σαν υπνωτισμένη. Της έδειξε τις σοβαρές βλάβες σε όλα τα σημεία. «Κοίταξε εδώ, κοίταξε χάλια» της έλεγε, καθάρισε τις φλέβες η «γιατρός» Γερόντισσα με ένα μυστηριώδες λεπτό αντικείμενο που κρατούσε. Οι αρτηρίες από μαύρες γίνονταν λευκές! Είδε η μάνα μου αγγεία σαν τα λεπτά καλώδια των κινητών τηλεφώνων. Εξήγησε στη μητέρα μου ότι το

σάρκα και χρήμα (γερόντισσα Γαλακτία)

Δύο είναι τα μεγάλα πάθη των ανθρώπων σήμερα.

Η σάρκα και το χρήμα.

Τα σαρκικά τους κατεβάζουν πιό χαμηλά από τα ζώα. Τους κάνουν κόπρανα, λάσπη, βρωμιά, μαυρόπηλα με γλίτσα γεμάτη σκουλήκια, πώς να το περιγράψω δεν ξέρω.

Το χρήμα όμως, τους κάνει σκληρούς σαν το ατσάλι. Ένας έκφυλος είναι πιό εύκολο να μετανοήσει. Νοιώθει κάποτε την βρώμα, την αηδία των πράξεών του, την παραμόρφωση, τις πληγές που βασανίζουν την ψυχή του και αποφασίζει και καθαρίζει το χοιροστάσιο. Κάνει απολύμανση στο στάβλο της ζωής του. Πώς; Με τον ποταμό των δακρύων της μετανοίας του. Λίγο καυτό δάκρυ σκοτώνει όλα τα μικρόβια της αμαρτίας, εξομολόγηση μετά και επουλώνει πλήρως η πληγή, λίγος αγώνας έπειτα και σβήνουν και οι κακές εικόνες από το νου! Όλα γίνονται λαμπίκος!

Μη με παρεξηγήσετε που θα πω, πως υπήρξαν πόρνες που και τι δεν είχαν κάνει πάνω στο κορμί τους. Όμως μπροστά στον ανθρώπινο πόνο λύγιζαν. Έδιδαν τα υλικά που κέρδιζαν για να φάνε πεινασμένα παιδιά την κατοχή στην Αθήνα! Ο Θεός τους το μέτρησε πολύ αυτό. Κάποιες πήραν χάρη από αυτήν τους την γενναιοδωρία, έκλαψαν και μετανόησαν. Οι λεφτάδες όμως, δεν συγκινούνται

ευχή (θεωρία και πράξη)

Η Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης έλεγε ότι ο άνθρωπος ο οποίος δεν ολοκλήρωσε πρώτα πρακτικά-πρακτικά τη μετάνοιά του και έπιασε το κομποσκοίνι γρήγορα στα χέρια του, επειδή του είπαν κάποιοι παπάδες, κάποιοι καλόγεροι, επειδή τα πάθη του είναι ζωντανά ακόμα μες την καρδιά του “εμφωλεύουν”, εμφωλεύω σημαίνει είναι μες τις φωλιές της καρδιάς μας. Η καρδιά μας είναι γεμάτη σπήλαια και μέσα είναι κρυμμένα τα πάθη μας, ιδιαιτέρως αυτά που κληρονομήσαμε.

Καρδιακή προσευχή είναι να ακούς συνεχώς, πέφτεις, κοιμάσαι, ξυπνάς, κάνεις το λουτρό σου, κόβεις τα νύχια σου, τρως, μιλάς, να ακούς μέσα σου το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”, “Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με”. Να σταματά, να ξεκινά, να σταματά, να ξεκινά. Αυτό είναι δώρο. Δεν είναι τεχνική μέθοδος να μου το διδάξει κάποιος. Είναι δώρο. Σε μερικούς έρχεται λίγο και φεύγει, μέχρι να ‘ρθεί μόνιμα.

Η Νοερά προσευχή είναι για όλους μας. Το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με” αλλά

ο Ευαγγελισμός ως προϋπόθεση της Αναστάσεως (και των δύο, ο ΣΤΑΥΡΟΣ)

Με άγιο τον σκοπό και άγιο τον δρόμο για τον σκοπό και μη αποκομμένα ή διαχωρισμένα μεταξύ τους μέσα στην θεία ενότητα, από το Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι φαίνεται βοηθητική προς αυτογνωσία και θεογνωσία, η επανάληψη…. αφού προϋπόθεση της (ποθούμενης θεωρητικά) ανάστασης είναι ο θάνατος (1), του θανάτου η γέννησις, της γεννήσεως η σύλληψη (ευαγγελισμός), του ευαγγελισμού, η προετοιμασία των εισοδείων στα άγια των αγίων και όλων αυτών, ο σταυρός.     

Απέθανεν ο βασιλεύς της Σκυθίας, Περισαΐδης το όνομα, αφήσας τρεις υιούς κληρονόμους της βασιλείας· αλλά θέλων έκαστος από τους αδελφούς να βασιλεύσει μόνος, ήλθον εις μάχην θανάσιμον.

Βάλ­λουν κριτήν άλλον βασιλέα της Θράκης, φίλον του πατρός των, ο οποί­ος τεχνεύεται να τους συμβιβάσει με τρόπον αληθώς επιτήδειον, αλλ' όλως παράδοξον. Προστάζει να εκβάλωσιν από τον τάφον το λείψανον του πατρός των και να το κρεμάσωσιν εις ένα δένδρον' έπειτα καλεί τους τρεις αδελφούς και τους λέγει: «Έκαστος από σας ας ρίψη το βέλος του εις το νεκρόν τούτο σώμα και

Τέσσερα πράγματα θέλει ο Χριστός (γερόντισσα Γαλακτία)

" -ΜΕΤΆΝΟΙΑ

Να έλθει η Χάρη Του και να δούμε

τα χάλια μας.

Να κλάψεις ,να αλλάξεις , να ξεπλυθείς

Να εξομολογηθείς!

Να σε καθαρίσει να σε φωτίσει

και σε πάει στον παράδεισο.

Σου δείχνει το δρόμο.

- ΤΑΠΕΊΝΩΣΗ

ανοίγει την πόρτα για να ασφαλίσει

την Χάρη μέσα σου.

Να ξέρομε τα χάλια μας και να μην

έχομε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας.

Και ό,τι καλό κάνομε να ξέρομε ότι

είναι του Χριστού και να Τον δοξάζουμε.

Τα κακά είναι δικά μας και πρέπει να ταπεινωνόμαστε και να μετανοούμε.

- ΣΙΩΠΗ

(η γλώσσα του Θεού)

Να θεωρείς υπόδικο τον εαυτό σου

στο Χριστό και να μην κρίνεις κανένα.

Λες για κάθε κακό που θα ακούσεις σε βάρος κάποιου: «Εγώ είμαι χειρότερος.

Ο Θεός να μας συγχωρήσει όλους».

Έτσι ο Θεός συγκινείται και ακούς μέσα από την σιωπή την δική σου, την

από γερόντισσα Γαλακτία

Ήταν αρχές της δεκαετίας του 2010. Ένας πνευματικός αδελφός λόγω που έχουμε κοινό πνευματικό πατέρα τον π. Αντώνιο, νέος στην ηλικία, έπεσε σε ένα σοβαρό αμάρτημα. Δυσκολευόταν να το εξομολογηθεί. Ποτέ δεν φοβηθήκαμε τον Γέροντά μας αλλά σκεφτόμαστε καμιά φορά την λύπη που θα του προκαλέσουμε με τις αμαρτίες μας. Έπεσε σε τέτοιους δισταγμούς ο αδελφός, πάλευε με τους λογισμούς του και τελικά μπόρεσε να πάει μέχρι το σπίτι της Γερόντισσας. Ήταν απόγευμα. Καθόταν μόνη της, στο σημείο που πάντα καθόταν. Μόλις τον είδε, του είπε: «έλα! Πάρε μια καρέκλα και κάθισε απέναντί μου. Να ακουμπήσουν τα γόνατά σου τα δικά μου γόνατα». Έπραξε το παλληκάρι όπως του είπε. Όταν ενώθηκαν τα γόνατά τους, διοχετευόταν μια ενέργεια από πάνω της πάνω στο παλληκάρι με σημείο αναφοράς την καρδιά του! Και ενώ μέχρι τότε είχε απελπισία και φοβία θανάτου, γέμισε, φούσκωσε η καρδιά του από αυτή την ενέργεια και ζούσε χαρά, ενθουσιασμό, παράδεισο! Χωρίς να ανταλλάξουν δεύτερη λέξη, πήρε το χέρι του παλληκαριού η γιαγιά, το έβαλε πάνω στα πόδια της και το χάιδευε...ταυτόχρονα τον κοίταζε σιωπηλά στα μάτια και τα δικά της μάτια έτρεχαν βρύσες τα δάκρυα. Άρχισε το παλληκάρι να κλαίει ήρεμα και ασταμάτητα. Κράτησε αυτό κάποια ώρα. Έπειτα έπεσε ο νεαρός πάνω στην αγκαλιά της Γερόντισσας και ξέσπασε σε λυγμούς. Την ώρα που ήταν έτοιμος να φωνάξει με ασυγκράτητο ενθουσιασμό «Ζει Κύριος ο Θεός», γιατί η καρδιά του ήταν έτοιμη να εκραγεί από τη θεϊκή

περί κολάσεως ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ (και δυο σχόλια)

"...Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως η κόλαση είναι καζάνια και πυρωμένα καρφιά και τηγάνια. Έτσι μας την περιέγραφαν οι δικοί μας...Όμως δεν είναι έτσι... Είναι κατάσταση και τόπος που τη γνωρίζεις από τον Θεό (σου αποκαλύπτεται)... Είναι φωτιά θεϊκή, χειρότερη από τη φωτιά που εμείς ξέρομε... Εκεί το φως του Θεού το ΆΠΛΕΤΟΝ (έτσι το ονόμαζε πάντα), ξεσκεπάζει, καίει, βασανίζει αφόρητα, τύψεις έχουν, κακομοιριές... Βλέπουν τους άλλους στην άλλη πάντα (στον παράδεισο) και λιώνουν περισσότερο. Σου λένε, γιατί να μη ζήσομε και εμείς καλά νάμαστε σαν κι αυτούς... Μαρμαρωμένοι, μέσα στη βρώμα, την απελπισία... Κάνουμε προσευχή, ανάβουμε κερί καθαρό και βλέπεις και χοροπηδούν οι καημένοι!!! Μπαίνουνε σε κίνηση (εδώ δε καταλαβαίνω τι εννοεί. Ίσως κίνηση βελτίωσης, κίνηση εξόδου). Πόσοι δεν έρχουνται μπουλούκια να ζητούν βοήθεια!!! Κατεβαίνω και βλέπω για να βοηθήσω!!! Τους λυπάμαι!!! Τους αγαπώ!!! Η πιο σωστή περιγραφή για την κόλαση είναι που την ονομάζουμε εδώ στο τόπο μας" πίσσα ". Κατάλαβα ότι αυτό είναι σωστό. Η πίσσα καίει αφόρητα όταν βράσει αλλά δε φέγγει. Και όπου κολλήσει δε βγαίνει. Έτσι και η κόλαση. Φως αμυδρό σαν το λαμπάκι αλλά γεμάτο ΠΥΡ ,ΠΥΡ, ΠΥΡ...και σκοτεινό. ΣΚΟΤΑΔΙ!!! Απερίγραπτα είναι αυτά. Μη ζητάτε να τα καταλάβετε...Δε βρίσκω λόγια να σας τα πω. Κανείς παιδιά μου να μη βρεθεί εκεί ούτε δευτερόλεπτο. Πνίξιμο σαν αυτούς που δε παίρνουν αέρα και τελειώνουνε. Μόνο που εκεί το στρίμωγμα, το κάψιμο, το πνίξιμο είναι ατελείωτα. Να εξομολογείστε. Να μην αφήνετε στην ψυχή σας παλιές και νέες αμαρτίες. Και κανείς δε θα πάει εκεί... Αλλά να κάνετε προσευχή και για τους νεκρούς... ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ είναι... Δε ξέρετε τι μισθό έχετε... 

--- 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ Γιὰ ἐμένα μόλις εἶχε τελειώσει ἕνας σταυρὸς 25 χρόνων

Κάποια στιγμὴ ἡ χαρτοπετσέτα φτάνει στὸ μπροστινὸ σημεῖο ποὺ εἶχα τὸν πονοκέφαλο, σηκώνω τὰ μάτια, τὴν κοιτάω ἀμίλητος καὶ μοῦ λέει σιγανά…ἀαα νάτο τὸ βρήκαμε….τρίβει λίγο μὲ τὴν χαρτοπετσέτα τὸ σημεῖο, νιώθω ἕνα κάψιμο καὶ μὲ κοιτάει πάλι καὶ μοῦ λέει φοὺπ ξεμπούκωσε…ἐγὼ ἄναυδος. Μὲ ξανακοιτάει καὶ μὲ ρωτάει, ἐντάξει; Ἐντάξει τῆς ἀπαντάω ἀμήχανος, χάρηκε καὶ ἀρχίζει νὰ φωνάζει δυνατὰ good, good….οἱ ὑπόλοιποι δὲν κατάλαβαν τίποτα ἀλλὰ γιὰ ἐμένα μόλις εἶχε τελειώσει ἕνας σταυρὸς 25 χρόνων.πηγή