Ταπείνωση και αγάπη (αγ.Πορφύριος)

Tο να συγχωρούμε όσους μας έβλαψαν, το θεωρούσε ο Γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης πολύ βασικό. Πολύ συχνά επαναλάμβανε το στίχο της ευχής: «Πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσιν».

Καί στην εξομολόγηση έδινε ιδιαίτερη σημασία σ᾿ αυτή την πνευματική αμαρτία, να θυμόμαστε δηλαδή το κακό που μας έκανε κάποιος και να του κρατάμε κακία ή πικρία ή έχθρα. Ήθελε τις ψυχές μας ανεξίκακες, γεμάτες συγχωρητικότητα και καλοσύνη.

«Η κακή σκέψη δεν κρύβεται.Επηρεάζει δυσμενώς για εμάς, εκείνον για τον οποίον σκεπτόμεθα άσχημα, ακόμη και από μακριά, ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιεί αυτός τον λόγο για τον οποίον έρχεται σε αντίθεση μαζί μας.

Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα «καθαροί τη καρδία», καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις, ιδιαίτερα δε από την μνησικακία και την πίκρα.

Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δύο προϋποθέσεις: Ταπείνωση και αγάπη».

---

το πυρ της κοινωνίας και επικοινωνίας με Τον Θεό

συγχώρηση και κατάκριση …

με αφορμή το… Όπως εκείνη η γυναίκα που ο άντρας της που την έδερνε και κακοποιούσε, όταν πέθανε, σκέφτηκε ότι επιτέλους θα ηρεμήσει, όμως τον έβλεπε κάθε βράδυ στον ύπνο της να της φωνάζει και να την χτυπάει.  

Κόντεψε να τρελαθεί.  

Πήγε σε ψυχιάτρους, πήρε φάρμακα, τίποτα.  

Μόνον όταν απελπισμένη πήγε σε κάποιον πνευματικό, εξομολογήθηκε, έμαθε για τη συγχώρηση, ζήτησε και έλαβε συγχώρηση, και τον συγχώρεσε τελικά και η ίδια, σταμάτησε να τον βλέπει στον ύπνο της και ηρέμησε. (πηγή) 

--- 

… με έναν λογισμό ότι, (φυσικά και) δεν την ‘’έδερνε’’ ο ίδιος*, αλλά με την μη συγχωρετικότητα, έδινε (και δίνουμε) δικαιώματα στον άλλον… με Τον εύσπλαγχνο Θεό να επέτρεψε (και επιτρέπει) το ‘’πάθημα’’ μήπως και μας γίνει μάθημα. …και το ‘’θεωρητικά’’ ρηθέν στο ευαγγέλιο, γίνει βίωμά μας στην πράξη... ότι: …  ¹⁴ Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ¹⁵ ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα

ευφροσύνη...

«Τιθέσθω… εν φαιδρώ τω προσώπω, ίνα δως ευφροσύνην τω σοι διαλεγομένω».

Έτσι εγώ δεν ξεύρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξεύρεις τι πόνο έχω εγώ.

Μπορεί να γελώ, να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου.

Γι’ αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο.

Και συνεχίζει: «Τιθέσθω… εν φαιδρώ τω προσώπω, ίνα δως ευφροσύνην τω σοι διαλεγομένω».

Αφού κάνης τον άλλον να χαμογελάση, το πρόσωπό σου ας μη σταματήση να είναι χαμογελαστό• αυτό σημαίνει «εν φαιδρώ τω προσώπω».

Ήλιος ολόλαμπρος να είναι το πρόσωπό σου, ώστε και κατά την συζήτησι που θα κάνης να συνεχίζη να νοιώθη την ίδια ευφροσύνη.

«Εν παντί κατορθώματι του πλησίον σου ευφραίνου»• για όποιο κατόρθωμα και χάρισμα έχει ο πλησίον, να χαίρεσαι μαζί του.

«Σα γάρ εισι τα εκείνου κατορθώματα, ως και τα σα εκείνου».

Να γίνεσθε ο ένας συμμέτοχος του άλλου.

Με αυτόν τον τρόπο γίνεται η συνάντησις των μοναχών και των εγγάμων, των αγίων και των αμαρτωλών, μέσα σε αυτόν τον κοινωνικό στίβο, ώστε να μας δίνη το δικαίωμα και την δυνατότητα να κάνωμε προσευχή.

Και όταν κάνωμε προσευχή, λέγοντας την ευχή, βάζομε όλους τους ανθρώπους μέσα στο «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Τον άνδρα μου πρώτα, τον αδελφό μου, το παιδί μου και όλον τον κόσμο.

Βλέποντας ο Θεός αυτήν την αγάπησι, αυτόν τον παράδεισο στην καρδιά μου, η καρδιά μου να τους έχη χωρέσει όλους, τότε ο Θεός είναι αδύνατον να μη χωρέση στον παράδεισο και εμένα και εσάς.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Περί Θεού, Λόγος αισθήσεως» του Γέροντα, Αρχιμανδρίτη Αιμιλιανού, ηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους

αγάπη συνανθρώπου - αγ Ιωάννης κροστάνδης

Ν' αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα. Μη λογαριάζεις αν είναι αδύναμος κι αμαρτωλός. Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού.

Σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, η κακία τους, η υπερηφάνειά τους, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους. Μα και σένα δε σου λείπουν οι κακίες, ίσως μάλιστα να 'χεις περισσότερες από τους άλλους.

Στο κάτω κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωπο είναι ίδιοι. «Πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Προς Ρωμαίους, γ' 23). Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι ζητούμε εξίσου το έλεος Του.

Γι' αυτό, εκτός από το να αγαπάμε τους άλλους, πρέπει να τους ανεχόμαστε και να τους συγχωρούμε, για να συγχωρήσει και μας ο ουράνιος Πατέρας μας. Πρέπει με όλη σου την ψυχή να τιμάς και να αγαπάς σε κάθε άνθρωπο την εικόνα Του Θεού, να μη λογαριάζεις τις αμαρτίες του. Μόνο ο Θεός είναι άγιος και αναμάρτητος.

Και πρόσεξε πόσο μας αγαπά, πόσα δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί για μας! Μας τιμωρεί με αγάπη και μας συγχωρεί πλούσια. Να σέβεσαι τον άνθρωπο έστω κι αν είναι αμαρτωλός, γιατί έχει πάντα ελπίδα να διορθωθεί.

Άγ. Ιωάννης Κροστάνδης, Η εν Χριστώ Ζωή μου.

---

ο πηλός τον πηλόν....

βαστάζετε βάρη αλλήλων....

Κάποτε δυὸ ἀδελφοὶ μιᾶς Σκήτης κατέβηκαν στὴν Ἀλεξάνδρεια γιὰ νὰ διαθέσουν ἐκεῖ τὰ ἐργόχειρά τους καὶ μὲ τὰ λίγα χρήματα ποὺ θὰ ἔπαιρναν νὰ ἀγοράσουν ξηρὲς τροφές, κουκιά, φασόλια, φακές, ρεβύθια, τὰ ὁποῖα συνήθως τὰ ἔβρεχαν καὶ τὰ ἔτρωγαν, κρεμμύδια καὶ ὅ,τι ἄλλο εἶχαν ἀνάγκη. Ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ὅμως παρασύρθηκε ἀπὸ μιὰ γυναῖκα καὶ ἔπεσε στὴ μεγάλη ἁμαρτία τῆς πορνείας. Ἀπελπισμένος λοιπὸν πῆγε στὸν ἀδελφό του καὶ τοῦ εἶπε:

– Κοίταξε νὰ δῆς, ἐγὼ δυστυχῶς ἔπεσα σὲ ἁμαρτία, δὲν γυρίζω πίσω. Πήγαινε μόνος σου.

Τοῦ εἶπε λοιπὸν τὶ τοῦ συνέβη, πῶς ἔπεσε στὴν ἁμαρτία. Καὶ πρόσθεσε στὸ τέλος:

– Τώρα ἐγὼ ἔχασα τὴν ψυχή μου, τὶ νὰ κάνω στῆν ἔρημο;

Ὁ ἄλλος ἀδελφός, ποὺ ἦταν ἁγνὸς νέος, ταράχθηκε στὸ ἄκουσμα τῆς ἁμαρτίας, στὴν ὁποία εἶχε πέσει ὁ ἀδελφός του. Δὲν τὸ ἔδειξε ὅμως, καθόλου δὲν ἔδειξε ὅτι

Περί συγ-χώρεσης και συγ-γνώμης

…σήμερα, Κυριακή απόγευμα κάποιοι μετείχαν στην ακολουθία του εσπερινού της συγγνώμης, μιας συγγνώμης που συνήθως εξαντλείται στην συγχώρεση αλλήλων, που ναι μεν δόθηκε ως εντολή το πρωί, ναι μεν είναι προϋπόθεση συνέχειας, αλλά για το τέρμα, ΔΕΝ αρκεί.

Μοιάζει η συγ-χώρεση μια πλατειά αγκαλιά, με πρότυπο τα τανυσμένα επί Σταυρού χέρια Του Κυρίου που πάντα τα έθνη εκάλεσε εις ενότητα… αλλά αυτή, είναι στατική.

Ο δρόμος προς ανάσταση και το τέρμα (και τα δυο άγια), χρειάζεται μια κινητική δύναμη που έχει την ταυτότητα της ΜΙΑΣ ΓΝΩΜΗΣ κι είναι η απαραίτητη (κάθετο σκέλος) ΑΛΗΘΕΙΑ που εκ της γης ‘’ανατέλλει’’ και καταλήγει στον ουρανό. Είναι η σύμφωνη γνώμη με αυτήν Της εκκλησίας, όπου ως ταμειούχος της χάριτος, την εκφράζει πλήρως. Αλλιώς πως θα ίσχυε το…  οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν … μεμέρισται ὁ Χριστός; (περί Αληθείας και Λόγου ο λόγος). Αλήθεια εκπεφρασμένη των αγίων θεοφόρων πατέρων που ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ (συνεχίζουν να) ορθοτομούν τον λόγο.

Κι  αν δεν συμπληρωθεί η στατική με την κινητική, η ΑΓΑΠΗ με την ΑΛΗΘΕΙΑ, η

Το μικρό και το μεγάλο κακό

Γερ. Εφραίμ Αμερικής Φιλοθεΐτης

Το οποιοδήποτε κακό που μας έκανε ο άλλος, ο γείτονας, ο αδελφός, ο συνεργάτης, ο συγγενής, δεν είναι τόσο μεγάλο όσο μας φαίνεται. Είναι παροδικό, δηλαδή και σ΄ όλη τη ζωή να διαρκέσει, θα περάσει κάποια μέρα. Δεν έχει αιώνια ισχύ και δύναμη και ύπαρξη. Το κακό όμως που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, όταν δεν συγχωρούμε, είναι χωρίς τέλος.

Έχει αιώνια ισχύ και θα τιμωρηθούμε αιωνίως.

Διάκριση και συγχώρεση. Θεού κι ανθρώπων…

Η διάκριση, η μητέρα των αρετών για τους αγίους Πατέρες, είναι τόσο μεγάλη αρετή όχι μόνο μοναχική, αλλά πανανθρώπινη, όχι μόνο για τα μεγάλα και σπουδαία, αλλά και για τα παραμικρά και καθημερινά.

Ο άγιος Ιωάννης Σιναϊτης, δεν είναι τυχαίο που της αφιερώνει 3 μέρη στην 26^η βαθμίδα της κλίμακός του.

Έπρεπε να μιλήσω, και σιώπησα. Έπρεπε να σιωπήσω και μίλησα. Έπρεπε να κινηθώ και μούδιασα, έπρεπε να φύγω και έμεινα… νέφος ‘’μικρής’’ αδιακρισίας ικανό όμως να με αποκόπτει από τον ήλιο και στο επόμενο βήμα μου, πάλι νάχω συννεφιά και θολούρα…. Κύριε ελέησον. Φώτισόν μου το σκότος…

Δεν ζητώ διάκριση τελεία, αλλά ώση ψυχωφελή, καθ’όλη τη διάρκεια του δρόμου. Κι ο δρόμος, είναι από το ‘’αεί’’ της κοιλίας στο ‘’νυν’’ της κεφαλής. Από τον χρόνο στον Άχρονο, δια της στενής.