το κείμενο και η αφορμή του παρόντος,
είναι το εξής: Κάποιος φίλος μοῦ ὑπέδειξε
μιά ἐντολή τοῦ Θεοῦ στήν Παλαιά Διαθήκη πού ἀφορᾶ τήν προστασία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό
τήν μόλυνση τῆς ἀσθένειας τῆς λέπρας. Πρόκειται γιά τό δέκατο τρίτο κεφάλαιο
τοῦ Λευϊτικοῦ, στό ὁποῖο καταγράφεται ὁ τρόπος πού θά γίνεται ἡ διάγνωση τῆς
λέπρας καί γιά τά μέτρα πού πρέπει νά λαμβάνονται ἀπό τήν κοινότητα γιά τήν
προφύλαξη ἀπό τήν λέπρα, ὥστε νά μή μολυνθοῦν καί ἄλλοι, καί αὐτό ἦταν ἐντολή
τοῦ Θεοῦ στόν Μωϋσῆ.
Στό κεφάλαιο αὐτό, λοιπόν, τοῦ Λευιτικοῦ γίνεται λόγος
γιά διάγνωση πού θά γίνεται ἀπό τούς Ἱερεῖς γιά τήν ἀπομόνωση τῶν λεπρῶν πού
θά γίνεται γιά ἑπτά ἡμέρες καί ἄν χρειασθῆ γιά ἄλλες ἑπτά ἡμέρες (καραντίνα) καί
πολλά ἄλλα. Μάλιστα,Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ
ΛΕΠΡΟΥ (ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΜΑΣΚΑ), νά ὀνομάζεται ἀκάθαρτος ὁ λεπρός καί ὅσο χρόνο διαρκεῖ
ἡ λέπρα πρέπει νά ζῆ μόνος του καί ἡ διατριβή του νά εἶναι ἔξω ἀπό τό
στρατόπεδο.
Γράφεται: «Καί ὁ λεπρός ἐν ᾧ ἐστιν ἡ ἁφή (ἔχει λέπρα), τά ἱμάτια αὐτοῦ ἔστω παραλελυμένα καί ἡ κεφαλή αὐτοῦ ἀκάλυπτος, καί περί τό στόμα αὐτοῦ
