η καθ’ημέραν εμπράγματος κλίμαξ, των δύο όψεων και δύο κατευθύνσεων…

στο … από την ελάττωση του κακού στην απάθεια και θεοπτία ο άγιος μας δίνει μια λογική αλληλουχία και ‘’σειρά’’ χωρίς κενό, ώστε αυτή η κλίμαξ, να είναι βατή από την γη στον ουρανό. Κι αυτές οι αρετές, είναι τα δομικά ‘’υλικά’’ της θείας οικοδομής που ξεκινάει από την βάση και καταλήγει στην κορυφή… Θεού η χάρις… [Ἐάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· (ψαλμ 126^ος ρκς’)]. 

Κι όσο αυτά τα σκαλοπάτια με τα χαρακτηριστικά τους, σαν αρετές μας ανεβάζουν, τόσο η απουσία τους (και δεν είναι τόλμη να τα αναφέρουμε ως πάθη), μας κρατάνε στην βάση κι ακόμη χειρότερα, μας κατεβάζουν και κάτω της φύσεως, στο δυσώδες υπόγειο (και παραφύση)… 

Μπορεί τα φυσικά μας μάτια να μην βλέπουν άμεσα όσα και όπως τα είδε ο άγιος, αλλά έτσι είναι. Η ‘’γυμνή’’ αλήθεια, που τώρα είναι ντυμένη με τους δερμάτινους χιτώνες, απλώνεται από την γη στον ουρανό. Όπως και στα φυσικά οικοδομήματα κάθε όροφος ενώνεται με τον προηγούμενο και επόμενο και όλους μαζί με το κλιμακοστάσιο. Συμβατικά θα μπορούσαμε να νοήσουμε το όλον, ότι η κάθετος (ή ελικοειδής) κλίμαξ ενόσω ζούμε, από κάθε σκαλοπατάκι απλώνεται (-) ένα οροφοδιαμέρισμα. 

Αν υπάρχει πόθος ανόδου, και βίωσης της αλήθειας που εκ της γης ανατέλλει, οι δερμάτινοι χιτώνες που μας περιβάλλουν, χρήζουν διαφάνειας για να μην διαστρεβλώνεται Αυτή. Το ότι πίσω από τα φαινόμενα ‘’κρύβονται’’ τα αληθή καλό και κακό (ως άγγελοι και ως δαίμονες) που ενεργούν και εφ’ημών (από έξω προς τα μέσα σαν είσοδοι) και δι ημών στον κόσμο (από έσω προς τα έξω σαν έξοδοι), αυτό είναι σίγουρο. Από εκεί και πέρα, η ελεύθερη επιλογή μας στο σε ποιους θα γίνουμε αγωγοί και σε ποιους μονωτές, θα είναι υπεύθυνη (η θέληση) αφενός σε ποια από τις δύο όψεις, σαν συμ-περι-φορά θα ‘’επενδύσουμε και οίκο θα δομήσουμε’’ (φωτεινή ή σκοτεινή) και που νομοτελειακά (και δίκαια), θα καταλήξουμε… 

περί αγωγιμότητος και μόνωσης 

…είναι εμπράγματα η ἐλάττωσις τοῦ κακοῦ με την ἀποχὴ του, μέσω μόνωσης αυτού εκδήλωσής του στην ζωή μας και κόσμο, σε σχέση με την αδιαφορία και

η αγάπη του αγ Ιωάννου θεολόγου

Πολλοί σκανδαλίζονται γι’ αὐτό πού λέγεται, ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ὑπῆρξε ὁ «πολυαγαπημένος» μαθητής τοῦ Χριστοῦ, νομίζοντας, ὅτι καί ὁ Χριστός κάνει διακρίσεις.

Δέν προηγεῖται ὁ Χριστός στήν ἀγάπη, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος πού ἕλκει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀγάπησε πολύ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τόν Χριστό, γι’ αὐτό καί ἀγαπήθηκε πολύ ἀπό τόν Χριστό.

Δέν μερολήπτησε, δέν ξεχώρισε ὁ Χριστός.

Ἀλλά ξεχώρισε ὁ Ἰωάννης τόν ἑαυτόν του ἀπό τούς ἄλλους.

Στό Ἀπόδειπνο λέμε σέ ἕνα σημεῖο: «Γένοιτο Κύριε τό ἔλεός σου ἐφ’ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπί σέ».

Εἶναι σάν λέμε στόν Χριστό: «ὅ,τι δοχεῖο ἀγάπης Σοῦ προσφέρουμε Κύριε, τόσο νά μᾶς δώσεις».

Ὅσο λοιπόν ἑτοιμάσαμε, ὅσο ἐνδιαφερθήκαμε, τόσο θά λάβουμε ἀπό τόν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι δίκαιος.

Ὅ,τι δοχεῖο φτιάχνεις, τόσο θά λάβεις.

περί Φωτός...

περί Αγάπης και Αληθείας και Ζωής και Οδού...

Αγάπη (απ.Παύλου) 

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν

Ωσηέ, ο Προφήτης της Αγάπης

Ο προφήτης Ωσηέ ερωτεύτηκε πολύ τη γυναίκα του. Μοίχεψε αυτή. Έτρεχε με άλλους. Τον άφησε με τα παιδιά τους. Εκείνος της εξασφάλιζε κρυφά όλα τα απαραίτητα να ζήσει, κι εκείνη νόμιζε ότι της τα έδιναν οι εραστές της... Ώσπου την παράτησαν σύξυλη τη Γομέρ. Την αιχμαλώτισαν. Ο Θεός του είπε να τη συγχωρήσει και να πάει να τη βρει. Έδωσε λεφτά και την πήρε πίσω. Έκαναν συμφωνία πίστης και έσμιξαν ξανά. Όλη αυτή η ιστορία δείχνει τη σχέση μας με το Θεό. Bασικές διδασκαλίες του βιβλίου του Ωσηέ. Ο έρωτας κι ο γάμος αποτελεί κι αυτό μεγάλο μυστήριο, γιατί είναι αντανάκλαση της σχέσης του Θεού με τον άνθρωπο. 

''Ωσηέ, ο Προφήτης της Αγάπης'' ''Ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας αναφέρει πως η υπόδειξη του Θεού προς τον Ωσηέ να λάβει ως σύζυγο μια πόρνη, αποτελεί σημείο που αποδεικνύει την εκπόρνευση του Ισραήλ προς Αυτόν, και ότι ο Θεός ανέχεται προσωρινά την πορνεία του λαού, μέχρι ο λαός να μετανοήσει και να επιστρέψει ξανά στη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού...'' (P.G. 126,577). 

--- 

σχόλια… ο Τριαδικός Θεός και Δημιουργός, είναι ‘’ερωτευμένος’’ με κάθε ψυχή και ποθεί την σωτηρία της και την επίγνωση της Αληθείας… παράλληλα, ισραήλ σημαίνει νους ορώμενος τω Θεώ. Έτσι, τα περί αγάπης και έρωτος του ζευγαριού, δεν εξαντλούνται μόνο σε αυτά, αλλά ισχύουν, για κάθε ζεύγος (κεφαλή και

το μέτρο της αγάπης, αληθείας και δικαιοσύνης… κοσμικώς και ορθοδόξως

(σκέψεις πάνω στο μεταίχμιο μετάβασης από τις έννοιες, στο θεόσδοτο βίωμα τους…) 

‘’σήμερα’’ 9 Οκτ* γιορτάζουμε τον δίκαιο Αβραάμ και τον ανηψιό αυτού, Λωτ. . [στην αγιογραφία πρέπει να είναι ο Ισαάκ, στον τύπο της άκρας ταπείνωσης, όπως δηλώνει η στάση χεριών, οδεύων προς θυσία, γνωρίζοντας κι εμείς τον πατέρα (Αβραάμ και Πατέρα) δια του υιού (Ισαάκ και Υιού), δια της Αληθείας και θυσίας την Αγάπη... (Ιωαν.γ')]…

Μια εορτή που περνά στα ψιλά, αλλά με απίστευτη πρακτική**  σημασία, καθημερινή, ανεξάρτητη πίστεως και πεποιθήσεων

Οι άνθρωποι εκ φύσεως, δεν παύουν τις ίδιες  έννοιες [με μικρά γράμματα (3)] να τις εξασκούν με υποκειμενικό άξονα το εγώ, τα θέλω, τις ανάγκες τους… αρχικά έκπτωτα ως αγαπολογία, αληθοφάνεια νομιζόμενη δικαιοσύνη, όλα επιδερμικά, επιφανειακά, σκιές του ε-γώ, σαν επί εδάφους.... μακάρι δε να περάσουμε στους αντικειμενικούς και κατά Θεόν όρους, έννοιες και ουσία. (αμήν τας ψυχάς αγίασον, τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον τας εννοίας κάθαρον…). 

Αρχή (όπως θα φανεί εξ αβραάμ) μέσον (εφόδιο) και πέρας του περάσματος, ο Σταυρός, γιατί το μέτρο της αγάπης αληθείας και δικαιοσύνης… μπορεί κοσμικώς και άτακτα και ρευστά να καθορίζεται ανά εποχή…. αλλά ορθοδόξως είναι Αυτός (Ο Σταυρός). Ο επ’Αυτού κρεμασθείς πάντων Κριτής, που αφενός με εκτεταμένες τις χείρες πάντα τα έθνη καλεί, αλλά και ως ζυγός δικαιοσύνης τους μεν (θα) κατάγει στον άδη τω βάρει της βλασφημίας τους δε (θα) ανάγει (αμήν από τώρα) σε κουφισμό πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας…   όπως προτυπώθηκε με τους δύο συσταυρωθέντες εκατέρωθέν Του, ληστές… Ερχόμενος Ο Κύριος σαν Κριτής με τον Σταυρό Του, Αυτός θα ''δει'' και συγκρίνει πόσο φέραμε Αυτόν πνευματικά, πόσο Τον φυτέψαμε (στην καρδιά ως εύφορη γη, Αβραάμ), πόσο Τον ποτίσαμε ως Λωτ για να φυλλοβολήσει, πόσο γευόμαστε τον καρπό Του (Θεία Κοινωνία)... πόσο φιλόθεα, φιλάνθρωπα και αποστολικά (3) ζήσαμε, όχι στα πονηρά και εγωιστικά μέτρα που θεσπίζει ο άνθρωπος, αλλά κατά Θεόν... κατά πόσο ο φυσικός μεταβολισμός (ισοσκελής σταυρός της ζωής μας) ''μπολιάστηκε'' με τον πνευματικό (ορθόδοξο σταυρό), που ανάγει τον άνθρωπο από το κατ'εικόνα στο καθ'ωμοίωση και από απρόσωπο σε πρόσωπο, όπως προοδεύει ο σταυρός...  ώστε στην κρίση Αυτός να βιωθεί ως δόξα των αγγέλων (αμήν κι εμείς μαζί) κι όχι ως τραύμα των δαιμόνων.  

Κι αν δεν έλθει Ο Κύριος (με το χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν) να εισάγει

αλήθεια, αληθοφάνεια, διάκριση και ΣΤΑΥΡΟΣ

Πολλές παραδόσεις, συνήθως οι φιλοσοφικές ανεβάζουν το βίωμα πάνω από τα αντιληπτά εξ αισθητηρίων (άκουσα, είδα…) και καλά κάνουν. Αλλά αυτό δεν αρκεί. 

Η υπενθύμιση μερικών φυσικών φαινομένων μπορούν να γίνουν καλή αφορμή στην πνευματική αναζήτηση της Αληθείας, αφού η φύση είναι ένα ανοιχτό βιβλίο, περιμένοντας να ‘’αναγνωσθεί’’ κατάλληλα. 

Στον αέρα (στην έρημο), παρατηρούμε δύο πηγές που ερεθίζουν ‘’ισάξια’’ τα αισθητήριά μας. Στο οπτικό μας πεδίο παρουσιάζεται και η αληθινή όαση αλλά και ο αντικατοπτρισμός της. Κι εκεί που τα φαινόμενα προσδίδουν ίση αξία και στα δύο, μόνο η μία θα ξεκουράσει και ξεδιψάσει. Η άλλη, αν γίνει πιστευτή και ακολουθήσει την κλήση της ο άνθρωπος, (όπως κάνουν και οι σειρήνες) θα πεθάνει από την δίψα και το αφόρητο καύμα του ήλιου και θα έχει αναλώσει όλη του την ζωτική ενέργεια στο μάταιο κυνήγι της. Μια ζωή ατελή, αφού κάπου σκάλωσε, μακράν της πατρίδος του…. 

Στο νερό, οι ακτίνες διαθλώνται, με επόμενο την μη ευστοχία, ακόμη κι αν είναι αυτό ‘’καθαρό’’. Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι θολό, αναμεμειγμένο με ιλύ (χώμα,

Κύριος, προφ.Ηλίας παιδεία και παιδία

Γράφτηκε… 14 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. (Ματθ.ιθ’) 

Μία υποσημείωση στο περασμένο άρθρο, mRNA και DNA στην δίνη της ''πανδημίας'' (μια άλλη οπτική) ήταν και η εξής: …με την αιχμαλωσία στην βαβυλώνα και την λύτρωση... να δίνονται μαθήματα στους επιδεχόμενους νουθεσίας [ή θα χτυπιούνται από τους ιερείς του βάαλ τα παιδιά μας φυσικά και νοερά) πάνω στην πέτρα και θα τα σκοτώνουν.... ή θα χτυπάμε εμείς τα τέκνα της ασεβείας και αμαρτίας στην Πέτρα Χριστό] μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν 

Ζώντας μακράν της Σιών (καρδιάς) εν αμαρτία, πρώτα βλέπουμε τους ιερείς του βάαλ να εδαφιούν τα τέκνα του ισραήλ (νους) στην πέτρα και να τα σκοτώνουν και δεύτερο τον προφ.Ηλία που από ιερή αγανάκτηση και όχι με αυθαιρεσία αλλά κατόπιν αποδείξεως της αληθείας της πίστεως, τους σφάζει. 

Είναι το πνεύμα του Θεού Του Ζώντος* υπέρχρονο και δρα διαχρονικά. 

Τροχάει την μάχαιρά του ο προφ.Ηλίας. Εμφανίζεται πρόσφατα Ο Κύριος σε σεβάσμιο ιερέα (στην Κύπρο) πάσχοντα από κόβιντ και εκεί που τον είχανε για

ΓΝΩΜΗ – ΓΝΩΣΗ και Αλήθεια

Μονοπωλεί στις μέρες μας, σαν θέμα, η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και οι συνέπειες άρνησης ή εφαρμογής.

Ανέκαθεν η εκκλησία του Χριστού ορθόδοξη εκκλησία, είχε να αντιμετωπίσει έναν φαραώ, έναν καίσαρα δυνάστη με τους υπηρέτες και δούλους του. Τώρα, η ‘’εκκλησία’’ σαν άρχουσα τάξη και μερικοί παρασυρμένοι από την αδιάκριτη υπακοή, και μικρότεροι σε βαθμό ιερωσύνης, συμπλέουν * ως ομοϊδεάτες, αγαστά με αυτόν.

Πάντοτε η μερική αλήθεια και αληθοφάνεια με το πρόσχημα της αλήθειας ζητούσε αυθεντικότητα και απολυτότητα της γνώμης της, ως μόνη αλήθεια, με αποτέλεσμα, πολλοί ‘’χριστοί’’ πλάνοι να έχουν εγερθεί στην θέση Του Χριστού. Κι Ο Κύριος θα συνεχίζει να μηνύει όστις θέλει κι οι ψευδείς να επιβάλλουν, όλοι υποχρεούστε για το ‘’καλό’’ σας, είτε θέλετε, είτε δεν θέλετε. 

Η Αλήθεια, συγκαταβαίνει στο επίπεδό μας και παρατίθεται ως μια ακόμη γνώμη, μεταξύ πολλών. Γνωρίζεται όμως από την ελευθερία που παρέχει, και αφού διαβεί δύο εμπόδια. …32 καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς. (Ιωαν.η’) 

Το πρώτο εμπόδιο είναι η ισχυρογνωμοσύνη της γνώμης που είτε είναι σύμφωνη

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Αγ. Ιωάν. Χρυσόστομος

Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ Νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφεύς, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος. Πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ. Μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ δουλεύσω. Ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος καὶ ξένος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφὸς καὶ μήτηρ. Πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ, καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ, ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σὺ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις; τί τόν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ; τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; Τοῦτο γάρ ἐστιν εἰς τὸν παρόντα βίον πονεῖσθαι. Τί εἰς πῦρ ξαίνεις; τί τῷ ἀέρι πυκτεύεις;

οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν … μεμέρισται ὁ Χριστός; (περί Αληθείας και Λόγου ο λόγος)

‘’σήμερον’’ με την ανάμνηση του πολλαπλασιασμού των 2 ιχθύων και 5 άρτων που μας θύμισε το ευαγγέλιο* αλλά και εκ του οικείου αποστόλου, μας εξάγει από την λήθη, ως α-λήθεια δύο στέρεες βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζονται οι ορθόδοξες θέσεις περί Αληθείας. Επ’αυτών, δομείται και τρέφονται οι λόγοι δια Λόγου, και συντηρούνται τα σύμπαντα.

Αγάπη και Αλήθεια

• 

  Εκ του Πατρός ο Υιός και δια Του Υιού Ο Πατήρ εν Αγίω Πνεύματι…

  
  

  Εκ της Αγάπης Η Αλήθεια και δια της Αλήθειας Η Αγάπη εν Αγίω Πνεύματι. … Αυτός (Ο Παράκλητος) θα σας διδάξει. 

  
  

  Ιωάν.ιδ’26 ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν. 27 Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω.

  
  

  
  

  Έννοιες με κεφαλαία, Πρόσωπα που έχουν αφήσει άλλες έννοιες απρόσωπες, αναλογικές, αλλά όσο παραμένουν αποκομμένες από την πηγή και Ουσία, ούτε με το Α συσχετίζονται και αναβλύζουν, ούτε στο Ω θα καταλήξουν, αλλά χωρίς αυτά, απλά θα φαρισσαΐζουν. (Α+22+Ω)
• Αγάπες, ειρήνες, αλήθειες, ζωές … με μικρά, ίχνη μεν, αναμφισβήτητα μια καλή αφορμή, ατελή δε.

Περί Αγάπης… (και Αληθείας)

Στην αρχή της Δημιουργίας, Ο Τριαδικός Θεός, ο φύσει ΑΓΑΠΗ, (όπως αναφέρει η Αγία Γραφή), στήνει μια έχθρα:

…καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’15)   

Θυμάμαι πως διάβασα: Αὐτός σου συντρίψει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν…  αλλά το αφήνω έτσι, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή της Αποστολικής Διακονίας.

Στα έσχατα, στις μέρες μας, ο άνθρωπος θεώρησε ότι ο Θεός έκανε λάθος, και ότι μια τέτοια ‘’έχθρα’’ δεν είναι σύμφωνη με την αγάπη, όπως αυτός την κατανοεί και την θέλει.

Είναι στενάχωρη φυσικά η υπερτίμηση της αδιάκριτης αγάπης, προϊόν ασθενούς συναισθηματισμού με την σύγχρονη υποτίμηση της πνευματικής διακριτικής αγάπης. Πράγματι, ο Θεός ου προσωποληπτεί, ως ‘’ήλιος’’ φωτίζει δικαίους και

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ''ΑΓΑΠΕΣ''ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Έψαχνα πολύ καιρό μια «λογική» απαντηση στο επιχείρημα των οικουμενιστών να εχουμε αγάπη για τους ετερόδοξους και να μην τους στενοχωρουμε. Ακουσα επίσης να λένε «καλύτερα μια ειρήνη στραβή παρά ένας σωστός πόλεμος» Και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι ανώτερο ,η αγάπη ή η αλήθεια

Την απάντηση μου την έδωσε ο Αγιος Νικόλαος. Παρότι δεν έχει γράψει τίποτα, μια χειρονομία του έχει «φυτευθεί» στο υποσυνείδητο των χριστιανών ’’Αγαπώ τον Άρειο ως μέλος της Εκκλησιας …αλλά παρολα αυτά του δίνω ένα χαστούκι επειδή αρνήθηκε την ΑΛΗΘΕΙΑ.’’

Ένα χαρακτηριστικό της εικόνας του Αγίου Νικολάου είναι ότι μας κοιτάει προσεχτικά,με μάτια ορθάνοιχτα,με μία περίσκεψη που πηγάζει από κάποια παλιά ανάμνηση που δεν θέλει και δεν μπορεί να την ξεχάσει.Την ανάμνηση ενός ΧΑΣΤΟΥΚΙΟΥ.

Χριστιανικά η χειρονομία του παραμένει απαράδεκτη.

Η εικονογραφική μορφή του Αγίου μας εξηγεί ότι δεν πρόκειται για μια