Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

Οι χριστιανοί ζουν «εν σοφία», εάν ζουν κατά το Ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι «η σοφία του Θεού» (A’ Κορ. 1. 24, 30). Έξω απ’ Αυτόν υπάρχει «η των αφρόνων ανθρώπων αγνωσία» (Α’ Πέτρ. 2. 15). Οτιδήποτε δεν είναι από το Χριστό, ο Οποίος είναι η μόνη και αληθινή και αιώνια σοφία, πράγματι είναι και μωρία και ανοησία. Και οι άνθρωποι γίνονται ανόητοι και παράφρονες από την αμαρτία και τα πάθη. Στην ουσία της η αμαρτία είναι η κύρια παραφροσύνη της ανθρώπινης ψυχής. Η φιλαμαρτησία είναι πάντοτε παραφροσύνη της ψυχής εμπρός στο Θεό. Μόνο η αγάπη για το Χριστό γεμίζει την ανθρώπινη ψυχή με την ένθεη σοφία. 

Μόνο όταν ζουν «εν σοφία» οι άνθρωποι επωφελούνται το χρόνο της ζωής τους που τους δόθηκε από το Θεό, «τον καιρόν εξαγοραζόμενοι». Με την αμαρτία και τα πάθη σκορπίζουμε το θεόσδοτο χρόνο, τον παραδίνουμε στο θάνατο και στην παραφροσύνη του κακού. Ο χρόνος της ζωής μας μάς έχει δοθεί για να κερδίσουμε την αθανασία και την αιώνια ζωή. Αλλά μόνο ζώντας «εν σοφία», δηλαδή με το Χριστό, «εξαγοράζομεν» το χρόνο μας,

Για την αλλαγή του χρόνου, υπό άλλη έποψη…

Σε έναν συνεχή ή επαναλαμβανόμενο κύκλο, ίσως δεν θάχε σημασία ο ορισμός μιας αρχής και ενός τέλους, γιατί ‘’κάθε σημείο’’ μπορεί να θεσπιστεί ως αρχή και να γίνει τέλος, αφού παρότι ο ‘’χρόνος’’ είναι συνεχής και φαίνεται πως περνάει, στην κυριολεξία εμείς περνάμε. Εισαγόμαστε σε ένα σημείο του (γέννηση) και εξερχόμαστε (βιολογικός θάνατος) κι εκείνος συνεχίζει έως ότου ορίστηκε από τον δημιουργό του.   

Με ορισμό της αφετηρίας τα γενέθλια , άρχονται οι ελίξεις περί του ηλίου, ορίζοντας την ηλικία του καθενός.

Συλλογικά, θεσπίστηκε η αρχή της ινδίκτου (εκκλησιαστικό έτος) αλλά και η κοσμική πρωτοχρονιά (31/12 – 1/1), μαζί με την παλαιά αρχή των ρωμαίων αυτοκρατόρων από τον Μάρτιο. 

Ιχνηλατώντας (στον χρόνο) την Οδό Του Κυρίου

(με αφορμή τα ηλιοστάσια και ισημερίες.... αλλά ιδίως την συστάδα εορταζόντων αγίων αυτές τις ημέρες.... και το εκχεόμενο άλλο ΦΩΣ)

Ένας ενιαυτός, μοιάζει να είναι ένας επί γης, κύκλος. Έτσι το παριστάνουμε δισδιάστατα. Αυτό θα ίσχυε, μόνο ΑΝ είμασταν ακίνητοι. Τότε όντως θα ήταν κύκλος**. Επειδή όμως κινούμαστε περί τον μη ακίνητο ήλιο, είναι σπείρα. 

Παρά την ‘’πρόοδο’’ και διέλευση των ετών, λογίζεται πνευματική στασιμότητα (και στην κυριολεξία βραδύτητα ακολούθησης του φωτός, λόγω παχυλότητος σαρκός και φρονήματος), εάν κάθε χρόνο οι ετήσιες ορθόδοξες εορτές εορτάζονται ομοιοτρόπως κοσμικώς και σαρκικά δλδ  δεν απέδιδαν ένα πνευματικό ύψος, μια πνευματική ευαισθησία, μια οικείωση μια εναργέστερη μετοχή. Αυτό είναι που αιτούμαστε κάθε ανάσταση. Να βιώνεται ολοέν και εκτυπώτερον, λεπτυνόμενη η σαρξ έως ότου γίνει διαφανής.

Είτε πολιτικώς (1 Ιαν) είτε ως αρχή της ινδίκτου (εκκλησιαστικώς, 1 Σεπ) ζητάμε από Τον Κύριο, στην ευχή αρχής ενιαυτού, αγαθάς δόσεις: …Άναρχε Τρισήλιε Βασιλεύ, ο καιρών και χρόνων, τας ελίξεις περισκοπών, ευλόγησον τον κύκλον, της νέας περιόδου, τας αγαθάς Σου δόσεις, πάσι δωρούμενος.

Αρχή και τέλος της ‘’επαφής’’ του κοσμικού κύκλου με το θείο, είναι ο Σταυρός, η μετάνοια που ορίζουν Την εντός και ανοδική προς την καρδία, Οδό.

Κοινός τόπος, και προτροπή, Προδρόμου και Δρόμου, όπως φαίνεται από τα ευαγγελικά αποσπάσματα, κι Οι δυό, αρχίζουν με το μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν*.

Τα 4 άκρα του σταυρού, ‘’ακουμπούν’’ τον επαναλαμβανόμενο κύκλο του έτους, στις ημερομηνίες κόμβους για τον κόσμο επωνομαζόμενες ισημερίες ή

Παρεμβαλλόμενος κρόνος/χρόνος στο διάβα μας από την γη στον ουρανό

Με αφορμή συλλογή αρθρογραφίας φίλου που αφορά το ‘’πνεύμα’’ και επιβολή δοξασιών σχετικών μέχρι την σήμερον του κρόνου που παρεισφρύει μυστικά ή φανερά με σύμβολά του, δυο σκέψεις.

Όπως όταν πέφτει η πέτρα σε μια λιμνούλα και δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους που τείνουν να εγγίσουν τα όρια αυτής, έτσι το πνεύμα του καλού (η όντως Πέτρα XC, Ο χωρεθείς και ενχρονισθείς στον κόσμο μας Θεός) και του κακού ‘’δημιουργούν’’ ταλαντώσεις, κύματα, πάνω στα οποία προσκρούουμε.

Οι άγιοι αναφέρουν πως τα θεία γεγονότα, παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες, με εμάς, να τα αντιλαμβανόμαστε ως θεωρία και μετέχουμε ως πράξη, κατά τάξη και ετοιμότητα (από πλευράς ‘’γης’’, ως προαίρεση ... εδίψησεν η ψυχή μου ως άνυδρος γη...) και χάριτι δοθέντων, ως συγκατάβαση σπλάγχνων θείου (από πλευράς ‘’ουρανού’’, ρείθρα ουράνια).

Πως ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής ανακαλύπτει την αλήθεια της Αγίας Γραφής

Το περιστατικό εδημοσιεύθη εις το τεύχος Ιουλίου 1970 του περιοδικού Avionics News (Αεροπορικά νέα), μηνιαίας εκδόσεως της Aircraft Electonics Association Inc., η οποία εδρεύει εις Σαρασότα της Φλόριδας. ΗΠΑ (Sarasota, Florida).

Γνωρίζατε, ότι το διαστημικό πρόγραμμα ασχολείται εις το να αποδείξει, ότι αυτό το οποίον έχει αποκληθεί «μύθος» εις την Αγία Γραφή είναι αληθές;

Ό κ. Harold Hill (Χάρολτ Χίλλ), Πρόεδρος της Curtis Engine Company (Εταιρία Κούρτις Έντζιν), εκ Βαλτιμόρης (Πολιτεία Μαίρυλαντ, Η.Π.Α.) και Σύμβουλος εις το διαστημικό πρόγραμμα διηγείται τα ακόλουθα:

«Νομίζω, ότι ένα από τα πλέον εκπληκτικά πράγματα, τα οποία μας παρέχει σήμερον ο Θεός, συνέβη τελευταίως εις τους αστροναύτες μας και τους διαστημικούς επιστήμονας εις το Green Beld Md (Γκρήιν Μπέλτ, της Πολιτείας Μαίρυλαντ). Αστροναύτες και επιστήμονες προσεπάθουν να προσδιορίσουν την θέση του ηλίου, της σελήνης και των πλανητών εις τον διαστημικό χώρο μετά 100 και 1000 έτη από τώρα. Πρέπει να γνωρίζομε την θέση αυτή, ώστε να μη αποστείλομε τεχνητούς δορυφόρους, οι οποίοι θα συγκρουσθούν αργότερα επί τινος άστρου κατά την διάρκεια των περιστροφών του.

για τον χρόνο και το βίωμα Του Άχρονου

Ο Αϊνστάϊν έλεγε πως αν γνώριζε την φύση του χρόνου όταν ήταν μικρός, θα γινόταν ρολογάς, γιατί έτσι όπως μας έχει προσφερθεί ο χρόνος, είναι μόνο για τα ραντεβού μας και καμμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα της διάστασης του χρόνου.

Ο χρόνος διαστέλλεται, συστέλλεται και μηδενίζεται. ΑΝ μας ενδιαφέρει η νίκη του χρόνου και η μετάβασή μας στο άχρονο και το βίωμα του Αχρόνου, από τώρα, υπερσκελίζουμε τις διαστολές και συστολές και ασχολούμαστε σοβαρά με τον μηδενισμό… Ο χρόνος μηδενίζεται με την αυτοσυγκέντρωσή μας.

Όταν όμως ο χρόνος μηδενιστεί, στο τετραδιάστατο του χωροχρόνου, ''αναλαμβάνει δράση'' ο χώρος μέσα στον οποίο έγινε ο μηδενισμός. Έτσι, με την ενασχόλησή μας, την αυτοσυγκέντρωσή μας σε χώρο φθοράς (χρήματα, δόξες, οτιδήποτε γήινο, ακόμη και φιλοσοφία...) το αποτέλεσμα των επιλογών μας θα είναι δυστυχώς ο πικρός καρπός: της αιώνιας φθοράς.

Η κλοπή του χρόνου μας

Κάποτε ο διάβολος κάλεσε μια παγκόσμια συνέλευση δαιμόνων. Στην εναρκτήρια ομιλία του, ανάμεσα στα άλλα, είπε:


«Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να πηγαίνουν στην εκκλησία.


Δεν μπορούμε να τους εμποδίσουμε να διαβάζουν την Αγία Γραφή και να γνωρίζουν την αλήθεια.


Δεν μπορούμε ούτε ακόμα και να τους εμποδίσουμε να έχουν μια ζωντανή στενή σχέση με τον Σωτήρα τους.


Άπαξ και αποκτήσουν αυτήν τη σύνδεση με τον Ιησού, εμείς χάνουμε κάθε δύναμη πάνω τους.

….Έτσι, το μόνο που μας μένει είναι να τους κλέψουμε το χρόνο τους. Ας πηγαίνουν στην εκκλησία, δεν πειράζει, ας έχουν εκεί τις συνεστιάσεις τους κι όλα τα υπόλοιπα.


Ας έχουν έργο και δράση. Μόνο να μην έχουν χρόνο να αναπτύξουν αυτή τη

περί προφητειών...

(παληά απάντηση σε φίλο) 

Το θέμα των προφητειών, είναι δύσκολο και δυσθεώρητο για τα μάτια μας. Θεώρησέ το, σαν μια ενότητα, από τις τρεις: παρελθόν, παρόν, μέλλον.

Αμέσως φαντάζει η αστοχία μας γιατί επιζητούμε γνώση του τελευταίου ορόφου του οικοδομήματος, πριν καν γνωρίσουμε το ισόγειο αλλά και τα θεμέλια/την βάση. Έτσι, ας αρχίσουμε από τα πρώτα για να φτάσουμε με τη βοήθεια του Θεού, στα έσχατα.

Το παρελθόν, μοιάζει πως δεν αλλάζει, γιατί υποτίθεται πως, ό,τι έγινε, έγινε. Αυτό όμως που μπορεί να αλλάξει, είναι ο τρόπος αντιμετωπίσεως του παρελθόντος. Αυτή η θεάρεστη αυτοκριτική, γίνεται καλή υποδομή για το παρόν και δεν είναι άλλη από τη μετάνοια, το μόνο όπλο που διαθέτουμε για αίσιο και φωτεινό μέλλον.

Όταν το παρελθόν αποδώσει την ουσία, που ήταν κρυμμένη πίσω από τα