Ήταν 26 Ιουνίου 1997. Επέστρεφα από τον Άγιο Νεκτάριο πού είναι στο Λαύριο και έλεγα πάντα μέσα μου: «Όποια και αν είναι η χάρη σου, Παναγία μου, Ελεούσα, Γλυκοφιλούσα, Παμμακάριστος, Φανερωμένη, βοήθησε και μένα στα τόσα μου προβλήματα».
Και ξαφνικά στα δεξιά τού δρόμου (Λεωφόρος Λαυρίου, στο ύψος Καλυβίων προς Μαρκόπουλο) διάβασα μια πινακίδα: «Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου – Μάνδρα Ελευσίνας».
Σταμάτησα, το σημείωσα και τη μεθεπομένη, 28 Ιουνίου, ανέβηκα και προσκύνησα την ιερή εικόνα της. Ήμουν απελπισμένη από σοβαρά οικογενειακά μου προβλήματα. Με πλησίασε η Ηγουμένη και με λόγια αγάπης με έκανε να πιστέψω ότι η Παναγία είναι εκεί για όλους μας και αποκλείεται να μη βοηθήσει κι εμένα.
Με ρώτησε πώς βρέθηκα στη Μονή. Και όταν τής είπα ότι είδα την πινακίδα στο σημείο πού προανέφερα, μού είπε ότι δεν υπήρχε ποτέ τέτοια πινακίδα εκεί.
Παραξενεύτηκα και ξαναπέρασα από το σημείο εκείνο, αλλά πράγματι πινακίδα δεν υπήρχε πουθενά. Η Παναγία είχε παρουσιάσει μπροστά μου μια ανύπαρκτη αόρατη πινακίδα και τα μάτια της ψυχής μου τη διάβασαν. Η Παναγία με τον τρόπο της