Χαιρετισμοί Αγίου Δημητρίου του Μεγαλομάρτυρα και Μυροβλύτου

Οι Χαιρετισμοί Αγίου Δημητρίου του Μεγαλομάρτυρα και Μυροβλύτου είναι ποίημα του πανιερωτάτου πρώην Θεσσαλονίκης Αγίου Αθανασίου Πατελάρου, του Κρητός

 

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τή Ὑπερμάχω.

Τοῦ μυροβλύτου ἐν ὠδαῖς καί θείοις ἄσμασι,νῦν μελωδήσωμεν πιστοί ὕμνον ἐπάξιον, τοῦ ὀλέσαντος τυράννου τήν ὠμότητα, καί ἀπώσαντος Λυαίου τήν θρασύτητα, καί Χριστόν Θεοῦ Υἱόν τρανῶς κηρύξαντος, καί βοήσωμεν· Χαίροις μάρτυς Δημήτριε. 

Ἄγγελοι ἐκπλαγέντες, οὐρανόθεν ὀρῶντες τήν ἄθεον ὁρμήν τοῦ τυράννου (ἐκ γ’) καί σύν τή ἀποφάσει αὐτοῦ, θανατούμενον ὄντα Δημήτριον κατήρχοντο καί ἤρχοντο, κραυγάζειν πρός Αὐτόν τοιαῦτα·

Χαίροις μαρτύρων σεπτῶν ἀκρότης,

Χαίροις Ἁγίων φαιδρῶν λαμπρότης.

Χαίροις ὅτι ὡς κατάδικος καταβάς πρός τόν βυθόν,

Χαίροις ὅτι ὡς ἀσώματος ἀναβάς πρός οὐρανόν.

Χαίροις χοροστασίαις τῶν Ἀγγέλων οἰκήσας,

Χαίροις ταῖς τιμωρίαις τοῦ τυράννου ὑποίσας.

Χαίροις ἀπειλᾶς βασιλέων σοβήσας,

Ἐγκώμιον εἰς τὸν ἅγιον καὶ ἔνδοξον μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ - Ἅγιος Νεόφυτος ὁ ἔγκλειστος

«Χαῖρε, ἀσυναγώνιστε στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ τρισευτυχισμένε Δημήτριε, διότι σύμφωνα μὲ τὸν Παῦλο, ἀγωνίστηκες τὸν ὡραῖο ἀγώνα, ἔχεις τρέξει τὸν δρόμο μέχρι τὸ τέρμα, ἔχεις διαφυλάξει τὴν πίστη καὶ στεφανώθηκες ἐπάξια ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὸν στέφανο τῆς δικαιοσύνης.

Χαῖρε μάρτυρα Δημήτριε, διότι ἂν καὶ ἔχεις δεχτεῖ καὶ σὺ στὸ σῶμα σου τὶς πληγὲς ποὺ δέχτηκε ὁ Χριστός, ἀνέβηκες στὸν ἴδιον μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.

Χαῖρε, μάρτυρα Δημήτριε, διότι ἔγινες πράγματι μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος βέβαια γιὰ χάρη ὅλων μας δέχτηκε τὴν λόγχη ἀπὸ τὸν ἀσεβῆ στρατιώτη στὴν ἀμόλυντη πλευρά του καὶ σὺ ὡς εὐσεβὴς στρατιώτης του γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης του δέχτηκες τὴν λόγχη στὴν φυλακὴ ἀπὸ ἀσεβεῖς στρατιῶτες.

Χαῖρε, μάρτυρα Δημήτριε, διότι ἔχεις πλουτίσει μὲ τὴν ἀγγελικὴ χάρη καὶ ἀποδεικνύεσαι ἐπίγειος ἄγγελος καὶ οὐράνιος ἄνθρωπος γεμάτος δόξα.

Χαῖρε, μάρτυρα Δημήτριε, διότι εἶσαι μυημένος στὴν χάρη καὶ ἐλευθερωτὴς τῶν αἰχμαλώτων καὶ πολὺ γρήγορος ἰατρὸς τῶν διαφόρων ἀσθενειῶν»

(Ἅγιος Νεόφυτος ὁ ἔγκλειστος, Ἐγκώμιον εἰς τὸν ἅγιον καὶ ἔνδοξον

μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ)

γα το βιαστικό σβήσιμο των κεριών

Μαθαίνουμε από τον Συναξαριστή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου, ότι υπήρχε κάποιος ονόματι Ονησιφόρος, στον τάφο του Αγίου, ο οποίος είχε την διακονία να ανάβει και να σβήνει τις λαμπάδες και τα κεριά που έφερναν οι Χριστιανοί μπροστά στην εικόνα του Αγίου, όταν πήγαιναν να προσκυνήσουν.

Εκείνος λοιπόν, βιαζόταν και τα έσβηνε πριν αυτά καούν επαρκώς.

Μια νύκτα, φάνηκε σε αυτόν στον ύπνο του ο Άγιος και του είπε:
«Γνώριζε Ονησιφόρε, ότι αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει. Γνώριζε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτόν σου βλάπτεις, αλλά και εκείνους που φέρνουν τα κεριά και τις λαμπάδες. Γιατί, όσο περισσότερο καίγονται οι λαμπάδες μπροστά από τις Εικόνες, τόσο περισσότερο καίγονται οι αμαρτίες εκείνου που με πίστη τις φέρνει. Όταν όμως τις αφαιρούν, και εκείνος ο οποίος τις φέρνει, χάνει τον μισθό του, και εκείνος που τις αφαιρεί θα έχει κολάσει την ψυχή του».

Ο Ονησιφόρος, δεν έδωσε και πολύ σημασία, αλλά πράγματι σταμάτησε για λίγο καιρό να βιάζεται να τις σβήνει.

Μια νύκτα, κάποιος Χριστιανός, πήγε δύο πολύ ωραίες λαμπάδες και αφού

H απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Η Θεσσαλονίκη είναι μιά τεράστια αγκαλιά, είναι "νύμφη", "μάνα", "φτωχομάνα", είναι η αγκαλιά που δέχθηκε τον τεράστιο αριθμό των προσφύγων μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922. Είναι πόλις πολύπαθη.

Αλώθηκε από τους Οθωμανούς το 1430 και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σφαγιάστηκε από τους κατακτητές, σε σημείο που να είναι πλέον έρημη πόλη. Με απόφαση του Σουλτάνου Μουράτ, μεταφέρθηκαν από άλλα σημεία της επικράτειας κυρίως Μουσουλμάνοι, αλλά δόθηκαν και προνόμια στου διασωθέντες Ρωμιούς, ενώ τους αποδόθηκε και η περιουσία τους. Κατα τον 17ο αιώνα δέχθηκε ένα τεράστιο κύμα Εβραίων προσφύγων από την Ισπανία, μετά το διωγμό του Βασιλιά Φερδινάρδου, και έφτασαν στην Θεσσαλονίκη μαζικά περίπου 30.000 Εβραίοι που κατοίκησαν στο ιστορικό κέντρο της πόλης, από την Εγνατία μέχρι την παραλία. Σιγά σιγά ξαναέγινε κέντρο εμπορίου και στις αρχές του αιώνα μας αριθμούσε περίπου 65.000 Εβραίους, 45.000 Μουσουλμάνους, 30.000 Ορθόδοξους και 6.500 Βούλγαρους. Πολυπολιτισμική κοινωνία.

η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης...

Η Θεσσαλονίκη είναι μιά τεράστια αγκαλιά, είναι "νύμφη", "μάνα", "φτωχομάνα", είναι η αγκαλιά που δέχθηκε τον τεράστιο αριθμό των προσφύγων μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922. Είναι πόλις πολύπαθη.

Αλώθηκε από τους Οθωμανούς το 1430 και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σφαγιάστηκε από τους κατακτητές, σε σημείο που να είναι πλέον έρημη πόλη. Με απόφαση του Σουλτάνου Μουράτ, μεταφέρθηκαν από άλλα σημεία της επικράτειας κυρίως Μουσουλμάνοι, αλλά δόθηκαν και προνόμια στους διασωθέντες Ρωμιούς, ενώ τους αποδόθηκε και η περιουσία τους. Κατά τον 17ο αιώνα δέχθηκε ένα τεράστιο κύμα Εβραίων προσφύγων από την Ισπανία, μετά το διωγμό του Βασιλιά Φερδινάρδου, και έφτασαν στην Θεσσαλονίκη μαζικά περίπου 30.000 Εβραίοι που κατοίκησαν στο ιστορικό κέντρο της πόλης, από την Εγνατία μέχρι την παραλία. Σιγά σιγά ξαναέγινε κέντρο εμπορίου και στις αρχές του αιώνα μας αριθμούσε περίπου 65.000 Εβραίους, 45.000 Μουσουλμάνους, 30.000 Ορθόδοξους και 6.500 Βούλγαρους. Πολυπολιτισμική κοινωνία.

Τον Οκτώβριο του 1912, μόλις μερικές εβδομάδες μετά την κήρυξη του Α' Βαλκανικού πολέμου με συμμάχους της Ελλάδας την Σερβία και την Βουλγαρία, εναντίον της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Ελληνικός στρατός εφορμώντας από τη Λάρισα Βόρεια, απελευθέρωσε

Δύο σύγχρονα φοβερά θαύματα του Αγίου Δημητρίου στά 1906, στον τότε Πασά της Θεσαλονίκης…

(τα έκανε βέβαια τα θαύματα ο μεγαλομάρτυς άγιος στον άγιο Φιλόθεο Ζερβάκο - και ο τίτλος είναι εν μέρει παραπλανητικός - Ναι εμφανίστηκε στον πασά ο άγιος, αλλά αφορούσαν τον άγιο Φιλόθεο). Από σεβασμό στο πρωτότυπο που το ερανειστήκαμε, δεν άλλαξα τον τίτλο) 

Πριν λίγες μέρες ψάχνοντας στο παλιό σεντούκι τού σπιτιού μου, και σέ κάποια παραμελημένα βιβλία μου, βρήκα μια ξεχωριστή περιγραφή για δυό φοβερά θαύματα του Αγίου Δημητρίου πού είχε κάνει στα 1906 και πού ελάχιστοι σήμερα τά γνωρίζουν…

Τά βρήκα σ΄ ένα βιβλίο αυτοβιογραφίας με τίτλο « Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, 1884 – 1980» , με 700 τόσες σελίδες, όλες ξεχωριστές και υπέροχες. Όποιος το διαβάσει δεν θα χάσει…

Τις μέρες αυτές λοιπόν πού γιορτάζουμε τον Άγιο Δημήτριο θα παραθέσω μία άγνωστη περιγραφή, απ΄ αυτές πού σήμερα ίσως και να σπανίζουν…

«….Μετά δύο ημέρας φθάσαμε εις Θεσσαλονίκην, η οποία τότε κατείχετο ύπό των Τούρκων και, επειδή εγώ άπό μικρός είχον ευλάβειαν είς τον Άγιο Δημήτριο, παρεκάλουν τον φίλον μου Νικόλαον να εξέλθωμεν του