σταυρός...

Ο διά­βο­λος δεν φο­βά­ται το σταυ­ρό αυτό καθ΄αυτό, όταν γί­νε­ται από τα χέ­ρια εκεί­νου, που δεν έχει ορ­γα­νι­κή σχέ­ση με το Χρι­στό.

Όταν όμως ο άν­θρω­πος έχει σχέ­ση με το Χρι­στό και πι­στεύ­ει αυτό που κά­νει, τότε το σχή­μα αυτό αξιο­ποιεί­ται και ο σα­τα­νάς φρίτ­τει και φεύ­γει.

Ο σταυ­ρός λοι­πόν εί­ναι ένα πνευ­μα­τι­κό όπλο, που μόνο όταν αξιο­ποι­η­θεί, απο­τε­λεί όπλο απο­τε­λε­σμα­τι­κό κατά του δια­βό­λου.

Δυ­στυ­χώς, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι άν­θρω­ποι, δεν γνω­ρί­ζουν τη δύ­να­μη του σταυ­ρού, γι΄αυτό κά­νουν ένα σταυ­ρό, που μόνο σταυ­ρός δεν εί­ναι.

Κι­νούν τα χέ­ρια τους, λες και ανα­κα­τεύ­ουν τον αέρα ή σαν να δέρ­νουν τον αέρα.

Κά­νουν ένα σταυ­ρό ανά­πο­δο, ένα σύμ­πλεγ­μα, ένα ορ­νι­θο­σκά­λι­σμα!

Εί­ναι με­γά­λη βλα­σφη­μία αυτό το πράγ­μα!

Από τους 1000 που κά­νουν το σταυ­ρό τους στην Εκ­κλη­σία, μόνο οι 2 τον κά­νουν σω­στά.

Όπως σε ένα έγ­γρα­φο, όταν δεν απο­τυ­πώ­νε­ται σω­στά η σφρα­γί­δα, το έγ­γρα­φο δεν έχει ισχύ, έτσι και ο σταυ­ρός που κά­νου­με λά­θος, δεν εί­ναι σταυ­ρός.

Πρέ­πει να γί­νε­ται σω­στά!

Μέ­τω­πο, κοι­λία και στις 2 ωμο­πλά­τες.

Ο σταυ­ρός που κά­νου­με, συμ­βο­λί­ζει και την δική μας σταύ­ρω­ση, τη σταύ­ρω­ση των πα­θών και του θε­λή­μα­τός μας. Οι άν­θρω­ποι, έχον­τας άγνοια επί του θέ­μα­τος, κά­νουν έναν τυ­πι­κό σταυ­ρό..

Δημήτριος Παναγόπουλος ο ιεροκήρυκας +

όστις θέλει....

Μια μέρα με πλησίασε ένας κύριος και με είπε:

- Εντάξει κύριε Παναγόπουλε, εγώ δεν ενδιαφέρομαι για τον Χριστό, το παραδέχομαι. Ναι όμως, ο Χριστός ήρθε για όλους τους ανθρώπους... Γιατί λοιπόν δεν έρχεται και σε μένα, για να με βρει και να με σώσει; Να έρθει και για μένα, το απωλολό πρόβατο και να με σώσει. Εξάλλου δεν είμαι και εγώ το παιδί του;

Του είπα:

- Ο Χριστός δεν έρχεται να σε βρει, γιατί δεν "βελάζεις"! Όπως όταν χαθεί ένα πρόβατο το οποίο δεν βελάζει, δεν μπορεί ο βοσκός να το βρει, έτσι και εσύ δεν βελάζεις, δεν ζητάς τον Θεό και δεν μπορεί ο Χριστός να σε βρει. Εδώ ο εκ γενετής τυφλός φώναζε δυνατά το όνομα του Χριστού και μάλιστα έβγαλε και τα ρούχα του, για να φτάσει πιο γρήγορα στο Χριστό!!! Δεν πήγε ο Χριστός στον τυφλό, πήγε ο τυφλός στον Χριστό και εμείς έχουμε την απαίτηση, να έρθει ο Χριστός σε εμάς. Εάν δεν ζητήσουμε από αυτόν τον κόσμο να συναντήσουμε τον Χριστό, για να μας βοηθήσει, δεν πρόκειται ούτε και στην άλλη ζωή να Τον συναντήσουμε και θα κολαστούμε. Ο Θεός δεν αφήνει κανέναν αβοήθητο που επικαλείται την βοήθειά Του! Ο Θεός άφησε ελεύθερο τον άνθρωπο να κάνει τις επιλογές στη ζωή του...

~ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας☦︎

αυτός είναι ο κόσμος....

Κάποτε ο Θεός έστειλε έναν άγγελο σε έναν ασκητή για να του δείξει, ότι πολλοί δεν θέλουν να σωθούν ή θέλουν να σωθούν με τον δικό τους τρόπο...

Λέει λοιπόν ο άγγελος στον ασκητή:

- Έλα κοντά μου, για να σου δείξω τα παράξενα του κόσμου.

Τον πήρε μαζί του και εκεί που προχωρούσαν, συναντούνε κάποιον που είχε κόψει ξύλα στο δάσος και προσπαθούσε να τα φορτωθεί στην πλάτη του. Τα έδεσε στην πλάτη του και επιχείρησε να σηκωθεί. Ήταν όμως βαριά και δεν μπόρεσε να σηκωθεί. Τα άφησε κάτω και πήγε να κόψει και άλλα ξύλα. Τα συνέλεξε και τα έφερε μαζί με τα άλλα και τα σήκωσε.

Μα πως να τα σηκώσει, αφού δεν μπορούσε να σηκώσει τα πρώτα;

Προχώρησαν λίγο πιο κάτω και συνάντησαν έναν άλλον, που προσπαθούσε να αντλήσει νερό από ένα πηγάδι. Αλλά δεν μπορούσε να βγάλει νερό, γιατί ο κουβάς ήταν τρύπιος και έτσι ματαιοπονούσε.

Προχώρησαν πιο κάτω και εκεί συνάντησαν μια Εκκλησία, που δεν είχε ψηλή πόρτα και να ένας καβαλάρης, πάνω σε ένα άλογο, θέλησε να μπει με το άλογο

βάπτιση και Ζωή...

Ο σατανάς ξέρετε πως έρχεται στον κόσμο; Μέσω της ψυχής (1) κάθε ανθρώπου που γεννιέται. Κάθε άνθρωπος πού γεννιέται, φέρνει και διάβολο μες την ψυχή του.

Γι' αυτό η θεολογία η παλιά του λαού κάθε έναν κατ' αναλογία του γένους, έλεγε η δράκος (2) ή δράκουλα. Δεν έλεγε μπέμπης που λένε τώρα ή αγγελάκι που λένε οι άμυαλες μανάδες οι σημερινές.

Αβάπτιστο παιδί και είναι αγγελάκι; Πήγες ποτέ σου να ακούσεις τους εξορκισμούς που διαβάζει ο παπάς όταν πρόκειται να βαπτιστεί το παιδί;

Πήγες να ακούσεις την πάλη; Μάλιστα αν είναι παπάς που καταλαβαίνει τι κάνει, να δείτε πως παλεύει με τον διάβολο να βγάλει του παιδιού το σατανά μέσα από την καρδιά του.

Που το φυσάει, που το ξορκάει, του κοινοποιεί έξωση την ημέρα του βαπτίσματος

''καλά'' παιδιά....

Μα πώς είναι καλά παιδιά, αφού είναι μακριά από τον Θεό;

Έβγαλε”, λέει ο άλλος, ”καλά παιδιά”. Δικηγόρος, ιατρός, συμβολαιογράφος κ.τ.λ… Θα πάνε στον παράδεισο αυτά; Τα καλά παιδιά για εμάς είναι τα μορφωμένα. Που ξέρουν να λένε το ευχαριστώ ”μερσί” και το συγγνώμη ”μπαρτόν”.

Μα πώς είναι καλά παιδιά, αφού είναι μακριά από τον Θεό;

Ο γονέας φέρει ευθύνη κυρίως για την ψυχή του παιδιού του.

Είπα κάποτε σε μία ομιλία, όταν ο γιός μου, ο Νεκτάριος ήταν μικρός:

– Εάν πρόκειται να χαθεί η ψυχή του, προτιμότερο είναι να το πάρει τώρα ο Θεός και να σωθεί…

Στους περισσότερους, φάνηκε τολμηρό αυτό που είπα και έλεγαν:

– Ακούς εκεί; Αυτός που δεν είχε παιδί τόσα χρόνια και του έδωσε ο Θεός έπειτα από 17 χρόνια παιδί να λέει να φύγει…

Μα αυτή είναι η πραγματικότητα. Τι να το κάνω; Για να μου κρατήσει το όνομα; Τί μου χρειάζεται το όνομα; Η ψυχή του να σωθεί…

Η ευθύνη του γονέα δεν είναι μόνο υλική, αλλά κατεξοχήν πνευματική.

Άγιο Πνεύμα

Ὅλα τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, πού λέγονται σωστικά μυστήρια, ἐπιτελοῦνται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἐάν φύγει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἀπό τήν Ἐκκλησία, τότε δέν ὑπάρχει ἁγιασμός, τότε δέν ὑπάρχει σωτηρία.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ἐργάζεται γιά λογαριασμό τοῦ Χριστοῦ τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί νά καταρτίζει ψυχές γιά τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ἁγιάζει τά ὕδατα καί βαπτιζόμαστε καί μᾶς καθαρίζει ἀπό τήν ἁμαρτία.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τίς ἁμαρτίες μετά τό βάπτισμα, διά τῆς μετανοίας καί τῆς ἐξομολογήσεως.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο μεταβάλλει τόν ἄρτο σέ Σῶμα καί τόν οἶνο σέ Αἷμα Χριστοῦ (Θεία Κοινωνία) καί τρέφει καί ἐξαγνίζει τήν ψυχή του καί φωτίζεται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου.

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ἁγιάζει τό ἔλαιον (εὐχέλαιο) καί φυγαδεύει καί θεραπεύει τίς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων.

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ἁγιάζει τό ὕδωρ καί γίνεται ἁγιασμός καί ἁγιάζει καί φυγαδεύει τά δαιμόνια.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ἑνώνει τούς 2 ἀνθρώπους διά τοῦ γάμου καί τούς κάνει σάρκα μία.

το βαθύτερο νόημα του ‘’μάννα’’ εξ ουρανού

..είναι λογικό και αναμενόμενο, η έννοια του μάννα να έχει πολλές μεταφράσεις. Πάντα όμως θα καλύπτει τις ανάγκες του ανθρώπου. Από φυσιολογικές, βιολογικές μακάρι όμως και ιδίως τις πνευματικές*. 

Ο ορισμός που δίνεται σε διάφορα λεξιλόγια, είναι ότι το μάννα είναι εκείνο το αγαθό, που το αποκτούμε ανέλπιστα εξ ουρανού, τη στιγμή που το χρειαζόμαστε. 

Κι όσο εμείς ανεβαίνουμε προς τον ουρανό σαν αλήθεια, τόσο η δικαιοσύνη του Θεού διακύπτει εκ των άνω προς τα κάτω, προς συνάντησή μας… [ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καὶ δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε. (ψαλμ.πη’ 84). Είναι η συμπλοκή και ‘’εμφάνιση’’ του 8 και θείου πνεύματος μέσα στην φύση (4)]. Θα μπορούσε κάποιος να κλείσει τα παντζούρια για να μην μπει φως από τον ήλιο, ή να αποδώσει το ερχόμενο σε σύμπτωση ή στην τύχη και πιθανότητες. Είναι θέμα προσωπικής φιλοσόφησης και κατά πόσο αισθάνεται ο καθένας ότι ζει σε τάξη ή αταξία (σε φυσικό και πνευματικό επίπεδο). ... η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση

Το θέμα είναι, πως…  21 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν (Ματθ.ς’) , σαν παραίνεση, να μην μείνει η καρδιά μας με την αίσθηση των ‘’αναγκών’’ της, στα της γης. Στα της αιγύπτου. Κι όπως ο πάγκαλος Ιωσήφ (στον τύπο Του Χριστού) διαχειριζόταν σοφά τον πλούτο της αιγύπτου και έτρεφε τον κόσμο σε καιρούς ασιτίας, έτσι και Ο Κύριος τρέφει, βρέχει, επί δικαίων και αδίκων, φωτίζει ως ο ήλιος τους πάντες. Στον καθένα εναπόκειται και τον συμφέρει να μείνει σε αυτήν την εξωτερική τροφή και κοινή επιφάνεια, αλλά να εμβαθύνει. Να πεινάσουμε και διψάσουμε για κάτι παραπάνω από τα πρόσκαιρα. 

Κι αν εξέλθει ο νους από τα τετριμμένα και γήινα στην έρημο, θα ‘’δει’’ και θα βιώσει την επόμενη βαθμίδα τροφής, όπως ο Κύριος έτρεφε τους ισραηλίτες 

η αγάπη του αγ Ιωάννου θεολόγου

Πολλοί σκανδαλίζονται γι’ αὐτό πού λέγεται, ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ὑπῆρξε ὁ «πολυαγαπημένος» μαθητής τοῦ Χριστοῦ, νομίζοντας, ὅτι καί ὁ Χριστός κάνει διακρίσεις.

Δέν προηγεῖται ὁ Χριστός στήν ἀγάπη, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος πού ἕλκει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀγάπησε πολύ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τόν Χριστό, γι’ αὐτό καί ἀγαπήθηκε πολύ ἀπό τόν Χριστό.

Δέν μερολήπτησε, δέν ξεχώρισε ὁ Χριστός.

Ἀλλά ξεχώρισε ὁ Ἰωάννης τόν ἑαυτόν του ἀπό τούς ἄλλους.

Στό Ἀπόδειπνο λέμε σέ ἕνα σημεῖο: «Γένοιτο Κύριε τό ἔλεός σου ἐφ’ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπί σέ».

Εἶναι σάν λέμε στόν Χριστό: «ὅ,τι δοχεῖο ἀγάπης Σοῦ προσφέρουμε Κύριε, τόσο νά μᾶς δώσεις».

Ὅσο λοιπόν ἑτοιμάσαμε, ὅσο ἐνδιαφερθήκαμε, τόσο θά λάβουμε ἀπό τόν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι δίκαιος.

Ὅ,τι δοχεῖο φτιάχνεις, τόσο θά λάβεις.

η θεραπεία της βλασφημίας

Ζούσε στο Γκύζη ένας 75χρονος Ελληνορώσος, ο Χαρίλαος, που καθημερινώς κατέβαινε με τα πόδια από το Γκύζη στην αγορά 

Καθώς κατέβαινε το δρόμο, από όπου περνούσε βλασφημούσε τα Θεία και έβριζε τους πάντες και τα πάντα, προκαλώντας φασαρία και ταραχή στην περιοχή. Αυτό γινόταν κάθε μέρα!

Κάποια μέρα καθώς κατέβαινε το δρόμο, ο μπάρμπα Θεόδωρος, που είχε ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς, τον έκανε νόημα να έρθει στο κατάστημα, για να έπιναν έναν καφέ. Πήγε ο Χαρίλαος, κάθισε και πάνω στην συζήτηση του λέει ο μπάρμπα Θεόδωρος:
- Τί είναι αυτό που κάνεις κάθε πρωί; Είναι ντροπή μας, γιατί κάποτε και εγώ τα έφτιαχνα αυτά. Δεν νομίζεις, ότι στην ηλικία που βρισκόμαστε, πρέπει να αλλάξουμε;
Και του λέει ο Χαρίλαος:
- Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω! Εγώ έχω κάτι μέσα μου, δεν ξέρω τι είναι, που με ωθεί να κάνω και να λέω αυτά που βλέπεις, χωρίς να το θέλω. Και μου φαίνονται όλοι και όλα διεφθαρμένα και στραβά...
- Αν θέλεις να βοηθηθείς, του είπε ο μπάρμπα Θεόδωρος, να πας να

αίσθηση Χριστού μεγάλου Αθανασίου

Όταν κάποτε ο Μέγας Αθανάσιος ρωτήθηκε από κάποιον Αντίοχο:

- Πώς θα καταλάβει ένας άνθρωπος, ότι ο Χριστός είναι μέσα του;

Απάντησε ο Μέγας Αθανάσιος:

- Θα το καταλάβει ο άνθρωπος αυτό, από τα σκιρτήματα που έχει μέσα του. Όπως η γυναίκα όταν συλλάβει γνωρίζει απόλυτα, ότι είναι σε ενδιαφέρουσα από τα σκιρτήματα της κοιλίας της, έτσι και ο άνθρωπος θα το καταλάβει από τα σκιρτήματα της καρδιάς του, το πως αισθάνεται το Πάσχα. Το πώς αισθάνεται όταν Κοινωνεί. Το πώς αισθάνεται όταν εκκλησιάζεται, όταν προσεύχεται, όταν κλαίει... Τι σκιρτήματα, τι νοιώθει μέσα του, τι χαρά. Από εκεί θα καταλάβει, ότι έχει συλλάβει τον Χριστό. Από τίποτα άλλο δεν μπορεί να το καταλάβει.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

Η σχετική και η οντολογική δικαιοσύνη

Μια μέρα συνάντησα στο δρόμο έναν κρεοπώλη γείτονά μου, ο οποίος είχε ένα δικαστήριο αγρονομικό και με είπε:

- κ. Παναγόπουλε, σήμερα πάω άδικα στο δικαστήριο.

- Θα μου επιτρέψεις, να σε παρηγορήσω και του είπα την εξής ιστορία:

''Κάποτε ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος πήγαινε στην Αλεξάνδρεια, όμως νύχτωσε και δεν πρόλαβε να μπει στην πόλη. Αναγκάστηκε έτσι να διανυκτερεύσει, λίγο έξω από την πόλη, σε ένα ποιμνιοστάσιο ενός βοσκού, ο οποίος ήταν γνωστός του.

Το βράδυ όμως, ήρθαν κλέφτες και έκλεψαν τα πρόβατα του βοσκού και το πρωί όταν ήρθε η αστυνομία κατηγόρησαν τον Άγιο, ότι πήγε εκεί, με σκοπό να απασχολήσει το βοσκό και να βρουν έτσι την ευκαιρία οι κλέφτες να επιτελέσουν το έργο τους.

Έτσι φυλακίστηκε ο Όσιος, παρόλο που δεν έκανε τίποτα. Στο κελί που τον βάλανε, υπήρχαν άλλοι 2 συγκρατούμενοι. Αυτοί ρώτησαν τον Όσιο, τί έκανε και τον έφεραν εδώ.

- Τίποτα δεν έκανα τέκνα μου, απάντησε αυτός. Είμαι αθώος!

- Δεν μπορεί, επέμεναν αυτοί. Κάτι θα έχεις κάνει. Δηλαδή ο Θεός είναι άδικος, ώστε επέτρεψε να σε βάλουν φυλακή, χωρίς να έχεις κάνει το παραμικρό; Και

προσκύνημα στον αγ.Πατάπιο

Είχαμε πάει προσκύνημα στον Όσιο Πατάπιο (η μνήμη του τιμάται στις 8 Δεκεμβρίου) στο Λουτράκι με 8 πούλμαν. Στο πούλμαν το δικό μου, υπήρχε ένα ζευγάρι από την Κύπρο. Ο άνδρας δεν πίστευε σε τίποτα. Και όταν άκουσε που ομιλούσα εγώ και προσανατόλιζα τον κόσμο που πηγαίνουμε και τι περίπου θα αντιμετωπίσουμε εκεί, είπε:

- Τί μακάμβρια πράγματα είναι αυτά! Που μας πάει; Στο νεκροταφείο θα μας πάει αυτός;

Και όταν φτάσαμε εκεί, δεν πήγε καθόλου μέσα να προσκυνήσει τον Άγιο. Πήρε τη γυναίκα του και ζήτησε να πάει να κοιμηθεί με τη δικαιολογία ότι ήταν κουρασμένος και τα τοιαύτα.

Τους έδωσαν εκεί οι καλογριές κελλί να πάνε να κοιμηθούν. Μόλις πήγε να κοιμηθεί, του παρουσιάζεται ο Άγιος Πατάπιος καθήμενος σε μία πέτρα, στα σκαλάκια που βρίσκονται έξω από την πόρτα που φυλάγεται το άφθαρτο λείψανό του και του χαμογελούσε.

Και του λέει ο Άγιος:

- Γιατί δεν ήρθες από εδώ;

- Ποιός είσαι εσύ;

- Εγώ που είμαι εδώ πέρα...

- Μα εδώ είναι του Αγίου Παταπίου, αλλά εγώ δεν...

Θεός – Κόραξ – προφ.Ηλίας

Πολύ διδακτική είναι η συμπεριφορά του Θεού προς τον Ηλίαν καθώς και η στάσις του Ηλιού.

Από την μίαν πλευράν βλέπομεν τον Θεόν, δι’ ενός  ακαθάρτου πτηνού (κόρακος), να αποστέλλη την καθημερινήν τροφήν του Ηλιού, αποτελουμένην εξ άρτου και κρέατος: «Και οι κόρακες έφερον αυτώ άρτους το πρωΐ και κρέας το δείλης, και εκ του χειμάρρου έπινεν ύδωρ».(Γ’ Βασ. ΙΖ’ 6) 

Υπό την άλλην βλέπομεν τον μέγαν Προφήτην αδιαμαρτυρήτως να δέχεται αυτήν. Προφανώς αδιαφορεί δια την ποιότητα του κομιστού (του κόρακος), και ενδιαφέρεται μόνον δια το κομιζόμενον, (την τροφήν). 

Εάν ο Άγιος απαξιούσε να δεχθή εκ του ράμφους ή των ονύχων του κόρακος την τροφήν, με την σκέψιν ότι ο κόραξ είναι ακάθαρτος, θα απέθνησκεν ασφαλώς παρά τας όχθας  του χειμάρρου. 

Δ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΔΙΔΑΓΜΑ ΕΚ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

Θεός – Κόραξ – Ηλίας

            Πολύ διδακτική είναι η συμπεριφορά του Θεού προς τον Ηλίαν καθώς και η στάσις του Ηλιού.

            Από την μίαν πλευράν βλέπομεν τον Θεόν, δι’ ενός  ακαθάρτου πτηνού (κόρακος), να αποστέλλη την καθημερινήν τροφήν του Ηλιού, αποτελουμένην εξ άρτου και κρέατος: «Και οι κόρακες έφερον αυτώ άρτους το πρωΐ και κρέας το δείλης, και εκ του χειμάρρου έπινεν ύδωρ».(Γ’ Βασ. ΙΖ’ 6) Υπό την άλλην βλέπομεν τον μέγαν Προφήτην αδιαμαρτυρήτως να δέχεται αυτήν. Προφανώς αδιαφορεί δια την ποιότητα του κομιστού (του κόρακος), και ενδιαφέρεται μόνον δια το κομιζόμενον, (την τροφήν). Εάν ο Άγιος απαξιούσε να δεχθή εκ του ράμφους ή των ονύχων του κόρακος την τροφήν, με την σκέψιν ότι ο κόραξ είναι ακάθαρτος, θα απέθνησκεν ασφαλώς παρά τας όχθας  του χειμάρρου. Η ιδία δε τύχη περιμένει και καθ’ ένα εξ ημών, εάν δεν δέχεται εκ της χειρός των .... λογικών «κοράκων» της Διαθήκης, των ιερέων, ό,τι δι’ αυτών μας χορηγεί ο Κύριος. Δηλαδή Άφεσιν αμαρτιών, Θείαν Κοινωνίαν, αγιασμόν κ.λ.π. Δι’ αυτό ας προσέξωμεν. Ο Ηλίας δεν έβλεπε τον κόρακα, εάν είναι μαύρος ή ακάθαρτος, αλλά την τροφήν. Και ημείς μη βλέπωμεν, εάν ο ιερεύς είναι «μαύρος» έξωθεν, ίσως δε και έσωθεν, ως πολλάκις είναι δυνατόν να συμβαίνη καθ’ ο άνθρωπος, αλλά τι μας προσφέρει ο Θεός δι’ αυτού. Είχε και περιστεράς ο Θεός, αλλά τον κόρακα εξέλεξε, ίνα διδάξη ημάς. Δι’ αυτό, ας μη βλέπωμεν τις ο κομίζων, αλλά τις ο προσφέρων και τι το προσφερόμενον. Διότι ο θείος Χρυσόστομος δια τους μη εν τάξει ιερείς λέγει· «Ου πάντας χειροτονεί ο Θεός, αλλά δια πάντων ενεργεί». Μη πλανώμεθα λοιπόν. Όργανον είναι ο ιερεύς εις τας χείρας του Κυρίου και ας το χρησιμοποιώμεν με πλήρη ταπείνωσιν, ότι εκ της χειρός του Κυρίου λαμβάνομεν, ό,τι λαμβάνομεν εκ του αμαρτωλού ίσως ιερέως, καθώς μας διδάσκει ο Προφήτης Ηλίας, όστις ελάμβανε εκ του ακαθάρτου κόρακος.

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

            Επειδή το πρόσωπον του Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου δεν είναι ούτε κοινόν ούτε τυχαίον, αλλά σοβαρόν σοβαρώτατον, και επειδή παίζει ύψιστον και ειδικόν ρόλον εντός του σχεδίου του Θεού, ακόμη δε, επειδή δεν εγνώρισε θάνατον, παρά τας τρεις χιλιάδας περίπου έτη που έχουν περάσει από της ημέρας της γεννήσεώς του, και επειδή θα παρουσιασθή και πάλιν ως αναφέρει η Αγία Γραφή και παραδέχεται και η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία: «Προ της μεγάλης ημέρας του Κυρίου και επιφανούς» και τέλος επειδή παχυλή άγνοια καλύπτει την υπόθεσιν αυτήν, προβαίνομεν, θεία χάριτι, και δια των πρεσβειών της Παναγίας Μητρός του Κυρίου και πάντων των Αγίων, ιδιαιτέρως δε του εν λόγω Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, εις την έκδοσιν του βιβλιαρίου τούτου, ίνα δι’ αυτού ρίψωμεν ολίγον φως εις την υπόθεσιν αυτήν, ήτις αποτελεί δια πολλούς κεκρυμμένον Μυστήριον.

            Και αφού πρώτον ομιλήσωμεν γενικώς περί της ζωής και της δράσεως του Προφήτου, εις την συνέχειαν θα περιγράψωμεν τα περί της αναλήψεως και της επιστροφής αυτού προ της δευτέρας του Κυρίου ημών Παρουσίας ως κηρύττει και η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία δια του: «Ο δεύτερος πρόδρομος της Παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος κλπ.».

 Δ.Π.

Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο Ν   Α’

ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ

            Ο Ηλίας ούτος, ήτο υιός Σωβάκ, καταγόμενος εκ Θέσβης (εξ ου και Θεσβίτης), γης των Αράβων και εκ της φυλής του Ααρών, κατοικών δε εις την Γαλαάδ· η δε Θρέσβη ήτο δεδομένη εις τους Ιερείς[1]. Λέγεται λοιπόν, ότι όταν εγεννήθη ο Ηλίας, ο πατήρ αυτού Σωβάκ είδεν την εξής οπτασίαν.

            α) Ότι άνδρες λευκοφόροι τον ωνόμαζον Ηλίαν, (που σημαίνει Θεός ή Θείος, παραγόμενον εκ του Ηλί, που σημαίνει εβραϊστί θεός (βλ. Ματθ. κζ’ 46) και·

            β) Ότι τον εσπαργάνωνον με πυρ· και ακόμη, ότι του έδιδον να φάγη πυρ. Όθεν μεταβάς ο πατήρ αυτού εις Ιερουσαλήμ, εφανέρωσε το συμβάν εις τους Ιερείς, οι οποίοι δια χρηματισμού προφητικού και αποκαλύψεως του είπον ταύτα: «Μη φοβηθής, ω άνθρωπε, διότι η κατοίκησις του παιδίου θα είναι φως, ο λόγος του απόφασις, η ζωή του κατά Κύριον, ο ζήλος του θα φανή ευάρεστος εις τον Θεόν και θέλει κρίνει τον Ισραήλ δια πυρός και μαχαίρας». Ο Ηλίας δε ήκμασε 716 έτη π.Χ. και επροφήτευσεν επί 25 έτη. Κατεβίβασε τρις πυρ εξ ουρανού, ως διαβάζομεν εις το (Γ’ Βασ. ιη’ 33 και εις το Δ’ Βασ. α’ 10, 14). Έκλεισε τον ουρανόν δια προσευχής 3½ έτη, ως διαβάζομεν εις το (Γ’ Βασ. ιζ’ 1) και εις τον (Ιάκωβον ε’ 17), «Προσηύξατο, λέγει, του μη βρέξαι και ουκ έβρεξεν επί της γης ενιαυτούς τρεις και μήνας εξ και πάλιν προσηύξατο και ο ουρανός υετόν έδωκε και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής» ως ψάλλει και η Εκκλησία μας λέγουσα: «Ο τω φθέγματί σου στήσας τα υδατόρρυτα νέφη» (βλ. Κοντάκιον Αγίου). Ανέστησε δε τον νεκρόν υιόν της χήρας των Σαρεπτών της Σιδώνος, ως διαβάζομεν εις το (Γ’ Βασ. ιζ’ 17-24) και κατέκαυσεν δύο πεντηκοντάδας ανθρώπων, ους απέστειλεν Οχοζίας ο βασιλεύς, (βλ. Δ’ Βασ. α’ 14). Εις το όρος Χωρήβ είδε τον Θεόν (ως είναι δυνατόν να γίνη ορατός τοις ανθρώποις) (βλ. Γ’ Βασ. ιθ’ 14-18) και διέσχισεν τον Ιορδάνην ποταμόν, (βλ. Δ’ Βασ. β’ 8). Ανελήφθη δε με άρμα πύρινον με κατεύθυνσιν προς τον ουρανόν, (βλ. Δ’ Βασ. β’ 11) και μετά παρέλευσιν 8 –10 ετών έστειλεν επιστολάς προς τον Ιωράμ, τον βασιλέα Ιούδα τον υιόν του Ιωσαφάτ, απειλών αυτόν ότι, επειδή αφήκε την λατρείαν του αληθινού Θεού, θα ασθενήση και θα αποθάνη, όπερ και εγένετο, ως διαβάζομεν εις το (Β’ Παραλειπομένων κα’ 12).

            Την υπόθεσιν δε αυτήν, του Προφήτου Ηλιού, μας την αναφέρει και ο Σοφός Σειράχ, ως εξής: «Και ανέστη Ηλίας προφήτης ως πυρ, και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο, ος επήγαγεν επ’ αυτούς λιμόν και τω ζήλω αυτού ωλιγοποίησεν αυτούς. Εν λόγω Κυρίου ανέσχεν ουρανόν, κατήγαγεν ούτος τρις πυρ. Ως εδοξάσθης, Ηλία, εν τοις θαυμασίοις σου και τις όμοιός σοι καυχάσθαι ο εγείρας νεκρόν εκ θανάτου και εξ Άδου εν λόγω Υψίστου. Ο καταγαγών βασιλείς εις απώλειαν και δεδοξασμένοις από κλίνης αυτών. Ο ακούων εν Σινά ελεγμόν και εν Χωρήβ κρίματα εκδικήσεως. Ο χρίων βασιλείς εις ανταπόδομα και προφήτας διαδόχους μετ’ αυτόν. Ο αναληφθείς εν λαίλαπι πυρός εν άρματι ίππων πυρίνων. Ο καταγραφείς εν ελεγμοίς εις καιρού, κοπάσαι οργήν προ θυμού και επιτρέψαι καρδίαν πατρός προς υιόν και καταστήσαι φυλάς Ιακώβ. Μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι· και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα. Ηλίας, ος εν λαίλαπι εσκεπάσθη και Ελισσαιέ ενεπλήσθη πνεύματος αυτού και εν ημέραις αυτού ουκ εσαλεύθη υπό άρχοντος και ου κατεδυνάστευσεν αυτόν ουδείς» (Σοφ. Σειράχ μη’ 1-12). Η ζωή επίσης του Ηλιού έχει πολλά διδάγματα δι’ ημάς, που εν συντομία είναι τα εξής:

            α) Μας παρουσιάζει την δύναμιν της προσευχής· «Ηλίας άνθρωπος ην ομοιοπαθής ημίν, και προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι, και ουκ έβρεξεν επί της γης ενιαυτούς τρεις και μήνας εξ· (γράφει ο Ιάκωβος) και πάλιν προσηύξατο, και ο ουρανός υετόν έδωξεν...» (Ιακ. Ε’ 17 και Γ’ Βασ. ιζ’ 43-44).

            β) Ενήστευσε 40 ημέρας και 40 νύκτας, ως ο Κύριος. (Άρα είναι δυνατή η νηστεία τοις ανθρώποις). «Και επορεύθη εν ισχύει της βρώσεως εκείνης 40 ημέρας και νύκτας έως όρους Χωρήβ».

            γ) Ο Ηλίας που έκλεισε δια προσευχής τον ουρανόν να μη βρέξη, ο Ηλίας που κατεβίβασε, χάριτι Κυρίου, τρις πυρ εκ του ουρανού, ο Ηλίας που έσφαξε τετρακοσίους πενήκοντα με το χέρι του, εδειλίασε προς της απειλής μιας διεφθαρμένης Ιεζάβελ· «και ητήσατο την ψυχήν αυτού αποθανείν» (Γ’ Βασ. ιθ’ 4) διότι τον εγκατέλειψεν, ίσως προς στιγμήν, η χάρις του Θεού δια να του διδάξη ωρισμένα πράγματα, ως βλέπομεν εις την συνέχειαν εις τους στίχους (11-18).

            δ) Ο Ηλίας, άνθρωπος της Π. Διαθήκης, ανέστησεν τον νεκρόν υιόν της χήρας, (βλ. Γ’ Βασ. ιζ’ 17-24) δια τριών εμφυσημάτων (προφανώς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος) «και ενεφύσησε τω παιδαρίω τρις» (αυτόθι 21).

            ε) Ο Ηλίας προετύπωσεν ακόμη το σωτήριον της χάριτος Βάπτισμα, με την θυσίαν που έκαμεν ενώπιον των προφητών του Βάαλ. Έσκαψε λάκκον, έθεσε ύδωρ, κατεβίβασε δια της προσευχής, εξ ουρανού πυρ. Ιδού και η παρομοίωσις:

            Εκεί: Λάκκος – Ύδωρ – Πυρ εξ ουρανού – Ηλίας.

            Εδώ:  Κολυμβήθρα – Ύδωρ – Πνεύμα εξ ουρανού – Ιερεύς.

            Τέλος δε παρέστη ο Ηλίας, εις την Μεταμόρφωσιν του Κυρίου μετά του Προφήτου Μωϋσέως, ως διαβάζομεν εις τον (Ματθ. ιζ’ 3). Από τον επακολουθήσαντα δε διάλογον μεταξύ Κυρίου και μαθητών Του, και λόγω κακής ερμηνείας ωρισμένων, γίνονται ζωηραί συζητήσεις περί αυτού, εάν υπάρχη έτι ζων και εάν θα έλθη πάλιν. Διότι μερικοί υποστηρίζουν ότι ο Ηλίας ήλθε, άλλοι δε, ότι ο Ηλίας ανηρπάγη εις τον ουρανόν. Δια τούτο λοιπόν θα προσπαθήσωμεν να δώσωμεν μίαν σύντομον απάντησιν, φέροντες μάρτυρας τας Αγίας Γραφάς, τους Αγίους και Θεοφόρους Πατέρας ημών ως και την Αγίαν ημών Εκκλησίαν.

Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο Ν   Β’

ΔΥΟ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑΙ

            Ως προείπωμεν, δύο είναι αι κατ’ εξοχήν παρερμηνείαι που συγχέουν την υπόθεσιν Προφήτου Ηλιού. Η πρώτη, ότι ο Ηλίας δεν ανέβη εις τον ουρανόν  και η Δευτέρα, ότι ο Κύριος δεν είπεν ότι ήλθεν ο Ηλίας ο Θεσβίτης. Προ τούτο ας εξετάσωμεν μίαν εκάστην χωριστά.

 

            α) Ο Ηλίας δεν ανέβη εις τον ουρανόν

            Είναι αλήθεια, ότι τινές εξ ημών, τόσον λαϊκοί όσον και Κληρικοί, δεν έχουν μελετήσει μετά προσοχής το εδάφιον αυτό της Π. Διαθήκης που αναφέρει την ανάληψιν του Προφήτου Ηλιού. Εάν το μελετήσουν όμως μετά προσοχής, θα ανακαλύψουν την εκ δύο γραμμάτων αποτελουμένην λέξιν «ΩΣ» που θα τους διευκολύνη εις τον ορθολογισμόν των μια και απορρίπτουν το δογματικόν μέρος του Απολυτικίου του Αγίου που αναφέρει σαφώς· «Ο δεύτερος πρόδρομος της Παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος». Ιδού το κείμενον· «Και εγένετο αυτών πορευομένων, επορεύοντο και ελάλουν (Ηλίας και Ελισσαιέ)· και ιδού άρμα πυρός και ίπποι πυρός και διέστειλεν ανά μέσον αμφοτέρων και ανελήφθη Ηλιού εν συσσεισμώ ΩΣ εις τον ουρανόν» (Δ’ Βασ. Β’ 11). Αυτό το «ΩΣ εις τον ουρανόν» μας μαρτυρεί, ότι δεν ανέβει εις τον ουρανόν. Έχουν όμως παρασυρθή πολλοί και ερμηνεύουν κακώς, διότι διαβάζουν Παλαιάν Διαθήκην παραφρασμένην και όχι το κείμενον. Η παράφρασις λέγει ότι· «Ανέβη ο Ηλίας με ανεμοστρόβιλον εις τον ουρανόν». Ώστε μόνον αυτό το «ΩΣ» είναι ικανόν να λύση το ζήτημα, και να αποδείξη, ότι ο Ηλίας δεν ανέβη εις τον ουρανόν. Εις την Ε’ δε  Ωδήν  του δευτέρου κανόνος της Αναλήψεως, υπάρχει το εξής τροπάριον.

«Ξένην Σου η Γέννησις, ξένη Σου η Ανάστασις, ξένη και φρικτή Σου, Ζωοδότα, η εκ του Όρους θεία Ανάληψις, ην εξεικονίζων Ηλιού, τέθριππος ανήρχετο, ανυμνών Σε, Φιλάνθρωπε».

            Δηλαδή. Ω φύσει Ζωοδότα Χριστέ, παράδοξος μεν και υπερφυσική υπήρξεν η εκ της Παρθένου άσπορος και άφθορος Γέννησίς Σου· παράδοξος και υπερφυσική υπήρξεν η εκ του Τάφου Ανάστασίς Σου· παράδοξος και φρίκης αξία υπήρξεν η εκ του όρους των Ελαιών γενομένη θεία Σου Ανάληψις. Ταύτην δε την φρικτήν Σου Ανάληψιν επροεικόνιζεν ο Προφήτης Ηλίας, ο οποίος ανέβη με άμαξαν πυρίνην και με τέσσαρα άλογα πύρινα, όχι όμως εις τον Ουρανόν, αλλ’ «ΩΣ εις τον ουρανόν».

            Παρουσιάζει δηλαδή ο υμνωδός εις το τροπάριον τούτο, συν τοις άλλοις, ότι η ανάληψις του Προφήτου Ηλιού ήτο τύπος της κατόπιν Αναλήψεως του Κυρίου.

            Περί τούτου δε υπάρχει και λόγος του Μεγ. Αθανασίου,  που καθαρίζει πιο καλά τα πράγματα, έχων ούτως· «Συ δε μοι λοιπόν, αγαπητέ, της λέξεως την ακρίβειαν σκόπησον, της ΩΣ, και μη σε διαλάθη σ υ λ  λ α β ή ς  Γ ρ α φ ι κ ή ς  π ε ρ ι ο υ σ ί α  κ α ι  δ ύ ν α μ ι ς (της μικρής συλλαβής «ΩΣ» δηλαδή) · μηδέ τη της λέξεως παραδρομή (το ανελήφθη δηλαδή) τω Δεσπότη τον οικέτην νομίσης ισότιμον· ΟΥ ΓΑΡ ΕΙΣ ΟΥΡΑΝΟΝ ΗΛΙΑΣ ΑΝΕΡΧΕΤΑΙ, ουδέ διαδραμών το στερέωμα, τοις εκείσε χωρίοις αυλίζεται· άλλ’ άκουσον τι φησίν ο αναγών· «Εν δε τω ανάγειν Κύριον τον Ηλίαν ΩΣ εις τον ουρανόν· ιδού μικρά λέξις (το ΩΣ)  έστησε τον Ηλίαν προς τα άνω φερόμενον· αρκεί γαρ τω Προφήτη τιμηθήναι τω τύπω· προ γαρ του Δεσπότου τον οικέτην ουρανός ουχ υποδέχεται· ουδείς γαρ αναβέβηκεν εις τον Ουρανόν, ειμή ο Υιός του ανθρώπου ο ων εν τω Ουρανώ·  ετηρείτο γαρ τη των ανθρώπων απαρχή δια τον των ανθρώπων Ποιητήν ο Ουρανός. Ούτω μεν ουν τοις περί τον Ενώχ και Ηλίαν ο Θεός αγαθή ελπίδι εύφρανε τους ανθρώπους, δι’ ων ανθρώποις ούσι τον του αέρος δρόμον ιππήλατον ήπλωσε» (Λογ. Β’ εις την Ανάληψιν). Δηλαδή, μας προτρέπει ο στύλος της Ορθοδοξίας μας, ο Μέγας Αθανάσιος, να προσέξωμεν (μη διαλάθη) η μικρή συλλαβή ΩΣ, (συλλαβής Γραφικής περιουσίας και δύναμις) διότι αύτη μας μαρτυρεί, ότι ο Ηλίας δεν ανέβει εις τον Ουρανόν. Ακόμη μας λέγει, ότι κανείς δεν ανέβει εις τον Ουρανόν ειμή αυτός που και κατέβη, ως ο Κύριος είπεν: «Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ειμή ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιός του ανθρώπου ο ων εν τω ουρανώ» (Ιωάν. γ’ 13). Και ακόμη, ότι ο ουρανός ετηρείτο δια τον Κύριον, τον Δεσπότην και Ποιητήν και ουχί δια τον δούλον· (μηδέ τη της λέξεως ανελήφθη, παραδρομή, τω Δεσπότη τον οικέτην νομίσης ισότιμον). Η Ανάληψις λοιπόν του Ηλιού, και η μετάθεσις του Ενώχ, δεν ήσαν τίποτε άλλο παρά ένας προάγγελος της Αναλήψεως του Κυρίου και εν συνεχεία της ιδικής μας.

            Ο δε Πατήρ ημών Επιφάνιος περί της Αναλήψεως του Ηλιού λέγει τα εξής: «Και ανελήφθη Ηλίας εν συσσεισμώ, (Συσσεισμός = κούνημα δυνατόν, εκ του συσσείω = κουνώ δυνατά ή απ’ όλα συγχρόνως τα μέρη συγκλονώ) ΩΣ εις τον Ουρανόν· το δε, ΩΣ εις τον Ουρανόν, αμφίβολον έχει την έννοιαν· το δε, ΕΙΣ τον Ουρανόν, τρανήν δείκνυσι την αλήθειαν». Δηλαδή κάμνει μίαν διάκρισιν, ο Άγιος ούτος Πατήρ, μεταξύ της αναλήψεως του Προφήτου, και την Αναλήψεως του Κυρίου. Διότι πράγματι, ενώ εις την ανάληψιν του Ηλιού υπάρχει η μικρή συλλαβή «ΩΣ» (που αμφίβολον έχει την έννοιαν εις την Ανάληψιν του Κυρίου υπάρχει η μικρή συλλαβή «ΕΙΣ» που (τρανήν δείκνυσι την αλήθειαν). Διότι εις τα Γραφικά χωρία της Αναλήψεως του Κυρίου ευρίσκομεν το «ΕΙΣ τον Ουρανόν»  και όχι «ΩΣ εις τον Ουρανόν» ως  εξής:

α) «Τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον Ουρανόν; Ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον Ουρανόν, ούτως ελεύσεται ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορεβόμενον ΕΙΣ τον Ουρανόν». (Πράξ. α’ 11)

β) «Εξήγαγε δε αυτούς (τους μαθητάς)  έξω έως εις Βηθανίαν και επάρας τας χείρας αυτού ευλόγησεν αυτούς· και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς διέστη απ’ αυτών και αναφέρετο ΕΙΣ τον Ουρανόν». (Λουκ. κδ’ 50-51)

γ) «Ο μεν ουν Κύριος μετά το λαλήσαι αυτοίς (τοις μαθηταίς) ανελήφθη ΕΙΣ τον Ουρανόν και εκάθησεν εκ δεξιών του Θεού». (Μάρκ. ιστ’ 19)

            Ως βλέπωμεν λοιπόν, εις τα τρία αυτά Γραφικά χωρία που ομιλούν δια την Ανάληψιν του Κυρίου, υπάρχει η λέξις ΕΙΣ, ενώ εις την ανάληψιν του Προφήτου, υπάρχει η λέξις ΩΣ. Και ο ιερός Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ερμηνεύων το (κδ’ 50-51) του Λουκά, λέγει: «Ηλίας μεν γαρ ΩΣ εις Ουρανόν· ωσανεί γαρ εδόκει εις ουρανόν αναφέρεσθαι ο δε Σωτήρ ΕΙΣ τον ουρανόν, αυτός πρόδρομος πάντων ανελήλυθε μετά της αγίας σαρκός αυτού, εμφανισθήναι των προσώπω του Θεού και σύνεδρον αυτήν αποδείξαι τω Πατρί».

            Αγαπητοί, ας μη θαυμάζωμεν τούτο και ας μη σκανδαλιζώμεθα· υπάρχει διαφορά μεταξύ αναλήψεως Ηλία και Κυρίου, ως υπάρχει διαφορά και μεταξύ Αναστάσεως Κυρίου και άλλων αναστάσεων. Ο Θεσσαλονίκης Γρηγόριος λέγει ότι: «Ώσπερ δε αναστάσεις προ της του Κυρίου αναστάσεως πολλαί γεγόνασι, (εξ), ούτω και πολλαί αναλήψεις προ της αυτού αναλήψεως· και Ιερεμίαν γαρ τον Προφήτην ανέλαβε Πνεύμα, και τον Αββακούμ Άγγελος, και τον Ενώχ ανέλαβεν ο Θεός· μάλιστα δε των άλλων ο Ηλίας άρματι πυρός αναληφθείς αναγέγραπται· αλλ’ ουδ’ ούτος (ο Ηλίας)  υπερέβη την περίγειον λήξιν, αλλ’ οίόν τις μετάθεσις ην η εκάστου τούτων ανάληψις, από γης αίρουσα και των περί γην ουκ εξάγουσα· καθάπερ και οι αναστάντες εκείνοι πάλιν εις την γην υπέστρεψαν, τελευτήσαντες άπαντες» (Λογ. α’ εις την Ανάληψιν). Ώστε εξ όσων παραθέσαμεν μέχρις εδώ εμφαίνεται σαφώς, ότι ο Ηλίας δεν επήγε εις τον Ουρανόν, ουδέ εις τον Παράδεισον ως λέγουν ωρισμένοι.

 

            β) Ο Κύριος δεν είπεν, ότι ήλθεν ο Ηλίας ο Θεσβίτης

            Πολύς λόγος γίνεται και προς αυτό το σημείον. Υπάρχει μία μερίς ανθρώπων, ως είπομεν ανωτέρω, λαϊκών και Κληρικών, που πιστεύουν, ότι ο Ηλίας ήλθε και ούτω επραγματοποιήθη η προφητεία του Μαλαχίου η λέγουσα: «Ιδού εγώ αποστελώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν αυτού, μη έλθω και πατάξω την γην άρδην» (κεφ. δ’ 4-5)· διότι λέγουν, ότι είπεν ο Κύριος εις τους Εβραίους, όταν ωμίλη περί Ιωάννου του Προδρόμου, ότι, «Ει θέλετε δέξασθαι, αυτός εστιν Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι». (Ματθ. ια’ 14). Και είναι αλήθεια, ότι ο Κύριος είπε το· «Ει θέλετε δέξασθαι, αυτός εστιν Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι», αλλ’ εξ ίσου είναι αλήθεια, ότι ο Κύριος εις ερώτησιν των μαθητών Του, διατί οι γραμματείς λέγουσιν ότι Ηλίαν δει ελθείν πρώτον, απήντησε ότι· «Ηλίας μεν έρχεται πρώτον, και αποκαταστήσει πάντα» (Ματθ. ιζ’ 11). Και ερωτώμεν τους αντιφρονούντας, που κακώς ερμηνεύουν και που δεν καταδέχονται εν τω εγωϊσμώ των να  ερευνήσουν τους Πατέρας, πότε ο Κύριος είπεν αλήθεια και πότε ψεύδος; Διότι εις την μίαν περίπτωσιν λέγει ότι «ήλθεν» και εις την άλλην λέγει «έρχεται». Την δυσκολίαν λοιπόν αυτήν την αντιπαρερχόμεθα, εάν προσέξωμεν, πότε και διατί δίδει τας απαντήσεις αυτάς. Η υπόθεσις λοιπόν έχει ως εξής:

            Οι εβραίοι θα εδέχοντο τον Μεσσίαν, εάν πρώτον έβλεπον ερχόμενον τον Ηλίαν. Αυτόν είχον σημάδι· διότι οι Γραμματείς ερμηνεύοντες κακώς τας Γραφάς, εκήρυττον ότι θα πρέπει να έλθη ο Ηλίας πρώτον και κατόπιν θα έλθη ο Μεσσίας, παρασυρόμενοι από την προφητείαν του Μαλαχίου (δ’ 4-5) που εγράψαμεν ανωτέρω, η οποία έχει σχέσιν με την Δευτέραν έλευσιν του Κυρίου και όχι με την Πρώτην, ως θα ίδωμεν Θεού θέλοντος, εις την συνέχειαν. Εκήρυττον λοιπόν ως πρόδρομον της ελεύσεως του Μεσσίου τον Ηλίαν. Δι’ αυτό και όταν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εις τον Ιορδάνην ήρχισε να κηρύττη και να βαπτίζη, διαβάζομεν εις τον Ιωάννην· «Απέστειλαν οι Ιουδαίοι  εξ Ιεροσολύμων ιερείς και Λευΐτας, ίνα ερωτήσωσιν αυτόν· συ τις ει... Ηλίας ει συ; και λέγει· ουκ ειμί. Ο προφήτης ει συ; και απεκρίθη, ου... και ηρώτησαν αυτόν και είπον αυτώ· τι ουν βαπτίζεις, ει συ ουκ ει ο Χριστός ούτε Ηλίας ούτε ο Προφήτης;...» (α’ 19-25). Ζητούν ως βλέπομεν εξηγήσεις, ίνα κανονίσουν την θέσιν των. Αλλ’ ο Ιωάννης δεν ήτο ούτε ο Ηλίας ούτε ο Χριστός, αλλ’ ήτο «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω ευθύνατε την οδόν του Κυρίου» (Ιωάν. Α’ 23). Δεν είχον προσέξει ως φαίνεται, ότι η Αγία Γραφή ωμίλει δια δύο Παρουσίας του Κυρίου, ως και δια δύο Προδρόμους. Ενόμιζον ότι ο Κύριος θα έλθη άπαξ και μάλιστα εν δόξη, ίνα κτυπήση τους υπεναντίους, κραταιώνοντας ούτω το Ισραήλ. Έβλεπον την μίαν προφητείαν μόνον που ωμίλει περί του δευτέρου Προδρόμου της Δευτέρας του, εν δόξει παρουσίας, δεν έβλεπον και την άλλην προφητείαν που ωμίλει και δι’ έναν άλλον Πρόδρομον, που προηγείτο της Πρώτης Του και ταπεινής Παρουσίας. Εδιάβαζον το· «Ιδού αποστελώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην πριν ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή... χωρίς να προσέχουν τον ίδιον Προφήτην, που λίγο πιο εμπρός έλεγε· «Ιδού εξαποστέλλω τον άγγελόν μου και επιβλέψεται οδόν προ προσώπου σου»(Μαλαχ. Γ’ Ι) και ούτω δεν επίστευον, ότι άλλος τις θα είναι ο Πρόδρομος της ελεύσεως του Μεσσίου και όχι ο Ηλίας.

            Γνωρίζων λοιπόν αυτό ο Ιησούς, δια να τους διευκολύνη τους λέγει· «Και ει θέλετε δέξασθε, αυτός εστιν Ηλίας, ο μέλλων έρχεσθαι» και προσθέτει «Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω». Δηλαδή· Εάν θέλετε να παραδεχθήτε, σας λέγω, ότι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος (διότι περί Ιωάννου ο λόγος, βλ. Ματθ. ΙΑ’ 1-18) είναι ο Ηλίας δια σας· Ο έχων νουν να το εννοήση, πως ο Ιωάννης είναι ο Ηλίας, ας το εννοήση. Ο δε ιερός Χρυσόστομος περί αυτού λέγει· «Και καλώς είπεν. «Ει θέλετε δέξασθαι», το αβίαστον δεικνύς· ου γαρ αναγκάζων, φησί. Τούτο δε έλεγεν, ευγνώμονα απαιτών διάνοιαν και δηλών, ότι ούτος εκείνος εστί, κακείνος ούτος. Αμφότεροι γαρ (Ιωάννης και Ηλίας δηλαδή) μίαν διακονίαν ανεδέξαντο και ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ γεγόνασιν αμφότεροι. Διόπερ, ουδέ απλώς είπεν· «Ούτος εστίν Ηλίας» αλλ’ «Ει θέλετε δέξασθαι, ούτος εστί» · τουτέστιν, «Ει μετά ευγνώμονος διανοίας προσέχετε τοις γινομένοις· και ουδέ ενταύθα έστη, αλλά προσέθηκε, δεικνύς, ότι συνέσεως χρεία, προς το «Ούτος εστίν Ηλίας, ο μέλλων έρχεσθαι» ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Τοσαύτα δε αινίγματα ετίθει, διαγείρειν αυτούς εις ερώτησιν. Ει δε ουδέ ούτως εξυπνίζοντο, πολλώ μάλλον, ει δήλα ην και σαφή». (Ομιλ. ΛΖ § γ’ εις τον Ματθ.).

            Ώστε, όταν είπεν ο Κύριος «Αυτός εστίν ο Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι» ωμίλει δια τον Ιωάννην τον Πρόδρομον.

            Εις την δευτέραν του δε συζήτησιν, μετά την Μεταμόρφωσιν, το καθάρισε πιο καλά και μάλιστα εις τοιούτον βαθμόν, που το ηννόησαν οι Μαθηταί, ως γράφει ο Ματθαίος. «Τότε συνήκαν οι μαθηταί, ότι περί Ιωάννου του Βαπτιστού είπεν αυτοίς» (ΙΖ’ 18). Ολόκληρος δε η στοιχομυθία έχει ως εξής· «Και επηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες· Τι ουν οι γραμματείς λέγουσιν, ότι Ηλίαν δει ελθείν πρώτον; Ο δε Ιησούς αποκριθείς είπεν αυτοίς· Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα·  λέγω δε υμίν, ότι Ηλίας ήδη ήλθε, (δια σας δηλαδή) και ουκ επέγνωσαν αυτόν· (δεν τον αντελήφθησαν δηλαδή) αλλ’ εποίησαν εν αυτώ όσα ηθέλησαν. Ούτω και ο υιός του ανθρώπου μέλλει πάσχειν υπ’ αυτών. Τότε συνήκαν οι μαθηταί, ότι περί Ιωάννου του βαπτιστού είπεν αυτοίς» (Ματθ. ΙΖ’ 10-13). Η ερμηνεία αυτών είναι η εξής: Οι Απόστολοι πληροφορηθέντες ακριβώς, τόσον εκ της ομολογίας του Πέτρου ειπόντος. «Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. ΣΤ’ 16), όσον και εκ του υπερφυούς θαύματος της Μεταμορφώσεως. «Μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών και έλαμψεν το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένοντο λευκά ως το φως» (Ματθ. ΙΖ’ 2) και εκ της ουρανίου φωνής ειπούσης. «Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (αυτόθι 6), ότι ο Ιησούς είναι ο υπό των αγίων Προφητών προκηρυχθείς Μεσσίας ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, ηρώτησαν Αυτόν, λέγοντες. Διατί οι γραμματείς διδάσκουσιν, ότι ο Ηλίας πρέπει να έλθη προ του Χριστού; (διότι ως προείπομεν οι γραμματείς εδίδασκον και οι Ιουδαίοι επίστευον, ότι ο Προφήτης Ηλίας έμελλε να έλθη εν σώματι προ του Χριστού, ίνα προπαρασκευάση την οδόν αυτού).

            Ο δε Ιησούς αποκριθείς είπεν εις αυτούς, ότι ο Ηλίας μεν ο πρώτος, δηλαδή Θεσβίτης δεν ήλθεν ακόμη, αλλά θα έλθη προ της Βας Παρουσίας μου, και δια της διδασκαλίας του θα διορθώση και θα προπαρασκευάση τον λαόν. Αλλά λέγω σε σας που περιμένετε (ως σας κηρύττουν οι γραμματείς) δια να ιδήτε τον Ηλίαν πρώτον δια να πιστεύσητε. Ο Ηλίας ο δεύτερος ήτοι Ιωάννης ο Πρόδρομος ήλθε (Ματθ. ΙΑ’ 14), και εν τούτοις δεν τον εγνώρισαν, κακώς ερμηνεύοντες και νοούντες τας Γραφάς και έπραξαν ό,τι ηθέλησαν εις αυτόν, ήτοι ύβρισαν, εις φυλακήν έβαλον, και τέλος εφόνευσαν αυτόν και την κεφαλήν του επί πίνακι ήνεγκαν (Ματθ. ΙΔ’ 10-11). Παραπλήσια δε μέλλει να πάθη και ο υιός του ανθρώπου υπ’ αυτών. Δηλαδή το ίδιον με περιμένει και εμένα, λέγει ο Κύριος δια τον εαυτόν Του, προφητεύοντας ούτως ειπείν τον άδικον θάνατόν Του.

            Ώστε άλλος ο Πρόδρομος ως Ηλίας και άλλος ο Ηλίας ο Θεσβίτης. Και ως έχομεν δύο Προδρόμους, ούτω έχομεν και δύο Παρουσίας. Περί των δύο αυτών Προδρόμων και Παρουσιών ο Ιππόλυτος λέγει· «Ώσπερ γαρ δύο Παρουσίαι του Κυρίου ημών και Σωτήρος δια των Γραφών εδείχθησαν, μία μεν η πρώτη, κατά σάρκα γενομένη άτιμος δια το εξουθενηθήναι αυτόν... η δε δευτέρα αυτού Παρουσία, κεκήρυκται εν δόξη, ως παρέσται απ’ ουρανών μετά δυνάμεως αγγέλων και πατρικής δόξης. Ούτω και δ ύ ο  π ρ ό δ ρ ο μ ο ι  εδείχθησαν, ο μεν π ρ ώ τ ο ς  γενόμενος Ιωάννης ο του Ζαχαρίου υιός· Ούτος προέφθασε και της εν άδη προευαγγελίσασθαι, αναιρεθείς υπό Ηρώδου· πρόδρομος γενόμενος εκεί... και πάλιν επί τη  σ υ ν τ ε λ ε ί α  του κόσμου κριτού φανερομένου, αναγκαίως δει τους  π ρ ο δ ρ ό μ ο υ ς  αυτού πρώτους φανερωθήναι καθώς δια Μαλαχίου του Προφήτου φησίν· «πέμψω υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν η ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή» (Ιππόλ. Περί Χριστού και Αντιχρίστου. Κεφ. 44, 45, 46).

            Επίσης ο Ιουστίνος ο Μάρτυς και φιλόσοφος, ερωτηθείς υπό Τρύφωνος περί της ελεύσεως Ηλιού απαντά ως εξής: «Εάν ουν ο λόγος αναγκάζη ομολογείν, ότι δύο Παρουσίαι του Χριστού προεφητεύοντο γενησόμεναι, μία μεν, εν η παθητός και άτιμος και αειδής φανήσεται, η δε  ε τ έ ρ α, εν η και ένδοξος και κριτής απάντων ελεύσεται, ως και εν πολλοίς τοις προλελεγμένοις αποδέδεικται, ουχί της φοβεράς και μεγάλης ημέρας, τούτ’ έστι της δευτέρας Παρουσίας Αυτού, πρόδρομον γενήσεσθαι τον Ηλίαν νοήσομεν τον λόγον του Θεού κεκηρυχθέναι; Και ο ημέτερος ουν κύριος έφην, τούτο αυτό εν τοις διδάγμασιν αυτού παρέδωκε γενησόμενον, ειπών και Ηλίας ελεύσεσθαι και ημείς τούτο επιστάμεθα γενησόμενον, όταν έλθη εν δόξη εξ ουρανών παραγίνεσθαι, ο ημέτερος κύριος Ιησούς Χριστός, ου και της πρώτης φανερώσεως κήρυξ προήλθε το εν Ηλία γενόμενον πνεύμα του Θεού, εν Ιωάννη, τω γενομένω εν τω γένει ημών προφήτη ... διο και ο ημέτερος Χριστός ειρήκει επί γης τότε τοις λέγουσι προ του Χριστού Ηλίας δει ελθείν. «Ηλίας μεν ελεύσεται και αποκαταστήσει πάντα· λέγω δε υμίν, ότι Ηλίας ήδη ήλθε, και ουκ επέγνωσαν αυτόν, αλλ’ εποίησαν αυτώ όσα ηθέλησαν, και γέγραπται, ότι τότε συνήκαν οι μαθηταί, ότι περί Ιωάννου του βαπτιστού είπεν αυτοίς» (Διάλογος 49).

            Εξ όλων δε τούτων πιο καθαρά ομιλεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγων, άλλος ο Ιωάννης (ως Ηλίας) και άλλος ο Ηλίας ο Θεσβίτης, και ότι η προφητεία του Μαλαχίου ουδεμίαν σχέσιν έχει με τον Ιωάννην ως Ηλίαν.

«Ουκ άρα, λέγει, από των Γραφών τούτο ήδεσαν, αλλ’ εκείνοι εαυτούς διεσάφουν, και περιεφέρετο ο λόγος ούτος εν τω απείρω δήμω, καθάπερ και επί του Χριστού. Διο και η Σαμαρείτις έλεγε· «Μεσσίας έρχεται, λέγει· όταν έλθη εκείνος αναγγελεί ημίν πάντα» (Ιωάν. Δ’ 25) και αυτοί ηρώτων τον Ιωάννην. «Ηλίας ει ή  ο   π ρ ο φ ή τ η ς ;» (Ιωάν. Α’ 21) εκράτει μεν γαρ, όπερ έφην, ο λόγος, και ο περί του Χριστού και ο περί του Ηλία, ουχ ως εχρήν δε παρ’ εκείνων ερμηνευόμενος· αι μεν γαρ Γραφαί δύο λέγουσι του Χριστού Παρουσίας, ταύτην τε την γεγενημένην, και την μέλλουσαν. Και οι προφήται δε εκατέρας μέμνηνται, της μέντοι μιας, της δευτέρας, πρόδρομον λέγουσι τον Ηλίαν έσεσθαι· της μεν γαρ προτέρας εγένετο ο Ιωάννης       Ο Ν   Κ Α Ι   Η Λ Ι Α Ν   Ο   Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ   Ε Κ Α Λ Ε Ι ,  Ο Υ Κ   Ε Π Ε Ι Δ Η      Η Λ Ι Α Σ    Η Ν, αλλ’ επειδή την διακονίαν επλήρου την εκείνου. Ώσπερ γαρ εκείνος (ο Ηλίας) πρόδρομος έσται της προτέρας εγένετο. Αλλ’ οι γραμματείς ταύτα συγχέοντες και διαστρέφοντες τον δήμον, εκείνης εμνημόνευον μόνης προς τον δήμον, της δευτέρας Παρουσίας, και έλεγον, ότι, «ει ούτός εστίν ο Χριστός, έδει τον Ηλίαν προλαβείν». «Δ ι α   τ ο ύ τ ο  και οι μαθηταί λέγουσι· Πως οι γραμματείς λέγουσιν· «Ηλίαν δει ελθείν πρώτον;»

 Δια τούτο και προς τον Ιωάννην πέμψαντες οι Φαρισαίοι ηρώτων. «Ε ι   σ υ   ε ι   Η λ ί α ς ;» (Ιωάν. α’ 21), ου μνημονεύοντες ουδαμού της προτέρας παρουσίας. Τις ουν έστιν η λύσις, ην ο Χριστός επήγαγεν; Ότι, Ηλίας μεν έρχεται τότε προ της δευτέρας μου Παρουσίας, και νυν δε ελήλυθεν Ηλίας, τον Ιωάννην ούτω καλών. Ούτος ήλθεν Ηλίας. Ει δε τον Θεσβίτην ζητοίης, έρχεται· Διό και έλεγεν: «Η λ ί α ς   μ ε ν   έ ρ χ ε τ α ι,  και αποκαταστήσει πάντα». Ποία πάντα; Άπερ ο Προφήτης Μαλαχίας έλεγε  « α π ο σ τ ε λ ώ    γ α ρ   υ μ ί ν,   φ η σ ί ν,   Η λ ί α ν   τ ο ν           Θ ε σ β ί τ η ν,  ο ς   α π ο κ α τ α σ τ ή σ ε ι   κ α ρ δ ί α ν   π α τ ρ ό ς   π ρ ο ς   υ ι ό ν,   μ η   ε λ θ ώ ν   π α τ ά ξ ω   τ η ν   γ η ν   ά ρ δ η ν» (Μαλ. δ’ 4). Είδες ακρίβειαν προφητικής ρήσεως; Επειδή γαρ, τον Ιωάννην Ηλίαν εκάλεσεν ο Χριστός δια την κοινωνίαν της διακονίας, ίνα μη νομίσης τούτο και παρά του Προφήτου λέγεσθαι νυν, προσέθηκεν αυτού την πατρίδα, ειπών. «Τ ο ν   Θ ε σ β ί τ η ν». Ι Ω Α Ν Ν Η Σ   Δ Ε,  Θ Ε Σ Β Ι Τ Η Σ   Ο Υ Κ   Η Ν. Και έτερον δε μετά τούτο παράσημον τίθησι, λέγων  «Μ η   ε λ θ ώ ν   π α τ ά ξ ω   τ η ν   γ η ν   ά ρ δ η ν», την δευτέραν Αυτού Παρουσίαν εμφαίνων την φοβεράν· τη γαρ προτέρα ουκ ήλθε πατάξαι την γην. «Ο υ   γ α ρ   ή λ θ ο ν,  φ η σ ί ν,  ί ν α   κ ρ ί ν ω   τ ο ν   κ ό σ μ ο ν,  α λ λ’  ί ν α   σ ώ σ ω   τ ο ν   κ ό σ μ ο ν» (Ιωάν. ιβ’ 47). Δηλών τοίνυν, ότι προ εκείνης έρχεται ο Θεσβίτης, της την κρίσιν εχούσης, τούτο είρηκε». (Ομιλία νζ’ εις την σειράν). Ώστε ο Ηλίας θα έλθη πάλιν. Το γράφει ο Μαλαχίας, το επαναλαμβάνει ο Κύριος, το διδάσκει η Εκκλησία μας, παρ’ ότι ημείς δεν το γνωρίζομεν ή δεν το πιστεύομεν.

Ο Θεός πραγματοποιεί το σχέδιόν Του άνευ θορύβου, μη δίδων αναφοράν εις ημάς. Δι’ αυτό ας λάβωμεν τα μέτρα μας, διότι, όταν παρουσιασθή και πάλιν ο Ηλίας θα βάλη τον καθ’ ένα εξ ημών εις την θέσιν του.

Μάλιστα, θα έλθη ο Ηλίας με εντολάς, και θα εξυγιάνη την Εκκλησίαν και τον λαόν. Διότι η αμαρτία επλεόνασεν και καθημερινώς η πλάστιγξ κλίνει προς τον Διάβολον. Το άτομον διεφθάρη, η οικογένεια διελύθη, η Κοινωνία έγινε στίβος, καθημερινή άμιλλα λωποδυτών· το ψεύδος, η απάτη, η κομπίνα, η διαφθορά μας έχουν κατακλύσει. Ο μικρός, ο αδύνατος, ο δίκαιος, η χήρα, το ορφανόν, είναι, ως επί το πλείστον, η βορά των καταφερτζήδων. Όλοι αυτοί απομυζούν, εκτός ελαχίστων το αίμα των μικρών. Και ο Δαυΐδ φωνάζει λέγων: «Έως πότε οι ασεβείς, Κύριε, έως πότε οι ασεβείς θέλουσι θριαμβεύει; Έως πότε θέλουσι προφέρει και λαλεί σκληρά; θέλουσι καυχάσθαι πάντες οι εργάται της ανομίας; Τον λαόν Σου καταθλίβουσι, και την κληρονομίαν Σου κακοποιούσι. Την χήραν και τον ξένον φονεύουσι, και θανατώνουσιν τους ορφανούς». (Ψαλμ. 94’ 3-6). Και ο Κύριος με πολύ παράπονον έχει είπει· «Πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. ΙΗ’ 8). Δι’ αυτό θα έλθη πάλιν ο Ηλίας, ίνα αποκαταστήση πάντα· διό λέγει·

«Έξελθε ο κεκρυμμένος, μηκέτι κρύπτου· πολλοί σε ζητούσι» ... και πάλιν «και ... δώσει αυτώ πλάκας ληθίνας, εν αις εγκεχάρακται εντολαί δύο· εκδικήσαι και εθνοποιήσαι χρηστά και ασέβειαν εκδιώξαι και τους τα Σοδομιτικά έργα ποιούντας πυρικαύστους ποιήσαι· ωσαύτως και τους κακούς ιερείς εκ του ιερού διώξαι· και τους αξίους εις το θείον αποκαταστήσαι, εις ευαρέστησιν του Θεού του ουρανού και της γης». (Minge PZ σελ. 1141).

Ο έχων ώρα ακούειν ακουέτω. Αμήν.

Δ  Υ Ο   Α Π Ο Ρ Ι Α Ι

            α) Αφού ο Ηλίας είναι φονεύς, πως είναι Άγιος;

            Αυτήν την ερώτησιν την υποβάλλουν πολλοί, που εκ πρώτης όψεως φαίνεται κάπως δικαιολογημένη. Έσφαξε 450 με το χέρι του, λέγουν, πως λοιπόν είναι δυνατόν να είναι Άγιος; Και εν τούτοις, ο Ηλίας δεν είναι μόνον Άγιος αλλά και «των Προφητών η κρηπίς». Διότι δια της εκτελέσεως των 450 ψευδοπροφητών του Βάαλ δεν παρέβη τον Νόμον, που έλεγεν «ου φονεύσεις», αλλ’ εφήρμοσε την εξαίρεσιν αυτού που έλεγε: «Ο Προφήτης όστις ασεβήση και λαλήση εν τω ονόματι άλλων Θεών, ο προφήτης εκείνος θέλει ΘΑΝΑΤΩΘΗ» (Δευτ. ιη’ 20 ιγ’ 5). Αυτό λοιπόν έκαμνον οι ψευδοπροφήται του Βάαλ, δι’ αυτό τους έσφαξεν και εκαθάρισεν τον τόπον.

 

            β) Εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού

            Πολλοί, όταν διαβάζουν τα λόγια του Αρχαγγέλου προς τον πατέρα του Προδρόμου Ζαχαρίαν: «Και αυτός (ο Ιωάννης) προελεύσεται ενώπιον αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού» (Λουκ. α’ 17), σκανδαλίζονται λέγοντες, ότι ο Πρόδρομος είναι ο Ηλίας, το είπεν ο Αρχάγγελος.

            Και απαντώμεν: Αυτά που είπεν ο Αρχάγγελος είναι αλήθεια και έτσι έγινεν (Βλ. Συν. Ν. Αγιορείτου, 20 Ιουλίου). Μετεμψύχωσις όμως δεν έγινεν. Δηλαδή, δεν εισήλθεν εις τον Ιωάννην ο Ηλίας ο Θεσβίτης και εκυκλοφόρησεν, αλλά μόνον από το χάρισμα (το Πνεύμα το προφητικόν) του Ηλιού έλαβεν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος.

            Παρομοίαν περίπτωσιν μεταθέσεως πνεύματος (χαρίσματος) έχομεν και εις την Π. Διαθήκην μεταξύ Μωϋσέως και Ιησού του Ναυή: «Τότε ερρέθη των Μωϋσή επιθείναι τω Ιησού τας χείρας» ειπόντος αυτού του Θεού. «Καγώ μεταθήτω από του Πνεύματος του εν σοι επ’ αυτόν» (βλ. Αριθ. ΚΖ’ 18, ΙΑ’ 17 και Ιουστίνου Διάλ. Προς Τρύφ. 49) (Βλ. Συν. Ν. Αγιορείτου, 20 Ιουλίου). και πράγματι μετέθηκεν επί τον Ιησούν, ο Θεός, από του εν Μωϋσή πνεύματος. Ούτως εγένετο και από του Ηλιού επί τον Ιωάννην. Ο Θεός δυνατός ην ποιήσαι. Δι’ αυτό μη πλανώμεθα, άλλος ο Ηλίας ο Θεσβίτης και άλλος ο Ιωάννης ο Πρόδρομος.

 

(Ηλίας μεν έρχεται και αποκαταστήσει πάντα (Ματθ. ιζ’ 12)).