σταυρός...

Ο διά­βο­λος δεν φο­βά­ται το σταυ­ρό αυτό καθ΄αυτό, όταν γί­νε­ται από τα χέ­ρια εκεί­νου, που δεν έχει ορ­γα­νι­κή σχέ­ση με το Χρι­στό.

Όταν όμως ο άν­θρω­πος έχει σχέ­ση με το Χρι­στό και πι­στεύ­ει αυτό που κά­νει, τότε το σχή­μα αυτό αξιο­ποιεί­ται και ο σα­τα­νάς φρίτ­τει και φεύ­γει.

Ο σταυ­ρός λοι­πόν εί­ναι ένα πνευ­μα­τι­κό όπλο, που μόνο όταν αξιο­ποι­η­θεί, απο­τε­λεί όπλο απο­τε­λε­σμα­τι­κό κατά του δια­βό­λου.

Δυ­στυ­χώς, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι άν­θρω­ποι, δεν γνω­ρί­ζουν τη δύ­να­μη του σταυ­ρού, γι΄αυτό κά­νουν ένα σταυ­ρό, που μόνο σταυ­ρός δεν εί­ναι.

Κι­νούν τα χέ­ρια τους, λες και ανα­κα­τεύ­ουν τον αέρα ή σαν να δέρ­νουν τον αέρα.

Κά­νουν ένα σταυ­ρό ανά­πο­δο, ένα σύμ­πλεγ­μα, ένα ορ­νι­θο­σκά­λι­σμα!

Εί­ναι με­γά­λη βλα­σφη­μία αυτό το πράγ­μα!

Από τους 1000 που κά­νουν το σταυ­ρό τους στην Εκ­κλη­σία, μόνο οι 2 τον κά­νουν σω­στά.

Όπως σε ένα έγ­γρα­φο, όταν δεν απο­τυ­πώ­νε­ται σω­στά η σφρα­γί­δα, το έγ­γρα­φο δεν έχει ισχύ, έτσι και ο σταυ­ρός που κά­νου­με λά­θος, δεν εί­ναι σταυ­ρός.

Πρέ­πει να γί­νε­ται σω­στά!

Μέ­τω­πο, κοι­λία και στις 2 ωμο­πλά­τες.

Ο σταυ­ρός που κά­νου­με, συμ­βο­λί­ζει και την δική μας σταύ­ρω­ση, τη σταύ­ρω­ση των πα­θών και του θε­λή­μα­τός μας. Οι άν­θρω­ποι, έχον­τας άγνοια επί του θέ­μα­τος, κά­νουν έναν τυ­πι­κό σταυ­ρό..

Δημήτριος Παναγόπουλος ο ιεροκήρυκας +