ο τελικός σκοπός κάθε ανθρώπινης προσπάθειας αγ Νικολάου Καβάσιλα

Πόσο μεγαλειώδες Μυστήριο! Τί φοβερό αλήθεια να αναμειχθεί ο νους του Χριστού με το νου μας!
Να ενωθεί η θέλησή του με τη θέλησή μας, το Σώμα Του με το σώμα μας, το Αίμα Του με το αίμα μας!
Τί γίνεται ο νους μας όταν κυριαρχήσει ο θείος νους!
Τί η θέλησή μας όταν επικρατήσει η θεία θέληση !
Τί ο πηλός όταν υπερισχύσει εκείνο το πυρ! Και ότι πράγματι έτσι συμβαίνει, το επιβεβαιώνει ο Παύλος, που λέει ότι δεν έχει δικό του νου ούτε θέληση ούτε ζωή, αλλά ο Χριστός έγινε γι' αυτόν όλα αυτά,
«Νουν Χριστού έχομεν λέει, και δοκώ Πνεύμα Θεού έχειν και φιλώ υμάς εν σπλάχνοις Ιησού Χριστού », τα οποία φανερώνουν πως είχε την ίδια θέληση με τον Χριστό.
Και συνοψίζοντας λέει: "Ζω δε ουκέτι εγώ ζη δε εν εμοί Χριστός"
Τόσο τελειότερο είναι το Μυστήριο αυτό από κάθε άλλο Μυστήριο. Οδηγεί σ' αυτή τη κορυφή των αγαθών, εφόσον ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ. Γιατί σ' αυτό συναντούμε τον ίδιο τον Θεό, και ο Θεός ενώνεται μαζί μας με την τελειότερη ένωση.
Πράγματι ποιά τελειότερη ένωση θα μπορούσε να υπάρξει από το να γίνουμε ένα πνεύμα με τον Θεό;
Γι αυτό και η θεία Ευχαριστία είναι η μόνη τελετή που παρέχει και στα άλλα Μυστήρια την τελείωση. Από τη μια τα βοηθά στο έργο της μυήσεως αφού χωρίς αυτή δεν μπορούν να μυήσουν. Από την άλλη βοηθά τους πιστούς μετά τη μύηση να ξαναβρούν (να ενεργοποιήσουν την Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος) όταν χρειαστεί την ακτίνα που έλαβαν από τα Μυστήρια (του Βαπτίσματος και τού Χρίσματος) και την αμαύρωσαν με το σκοτάδι των αμαρτιών .
Γιατί μόνο η Ιερή Τράπεζα μπορεί να επαναφέρει στη ζωή όσους χάθηκαν και νεκρώθηκαν από την αμαρτία.

---

ερμηνεία της θείας λειτουργίας 

Μυσταγωγία (ερμηνεία Θείας Λειτουργίας από Άγιο Μάξιμο Ομολογητή)

Η ψυχή ανυψώνεται κατά τη διαδρομή της Θείας Λειτουργίας - Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

~ Κατά την πρώτη είσοδο δηλώνεται η αποβολή της απιστίας, η αύξηση της πίστης, η ελάττωση της κακίας, η πρόοδος της αρετής, η εξαφάνιση της άγνοιας, η προσθήκη της γνώσης.

Με την ακρόαση των θείων λόγων δηλώνονται οι μόνιμες και αμετάθετες έξεις και διαθέσεις της πίστης, που είπαμε, και της αρετής και της γνώσης, ενώ με τους θείους ύμνους που ακολουθούν, η θεληματική συγκατάθεση της ψυχής προς τις αρετές, και η πνευματική γλυκύτητα κι ευχαρίστηση που δοκιμάζει απ’ αυτές. Με την ιερή έπειτα ανάγνωση του αγίου Ευαγγελίου δηλώνεται η συντέλεια του γήινου φρονήματος, σαν να ήταν η συντέλεια του αισθητού κόσμου. Με το

Ο ιερέας, ο άγγελος και το ...λάθος

Κάποιος γέροντας, καθαρός και άγιος, κάθε φορά πού λειτουργούσε, έβλεπε αγγέλους δεξιά κι αριστερά του.

Αυτός είχε παραλάβει την τάξη της λειτουργίας από τούς αιρετικούς, κι επειδή ήταν άπειρος στα θεία δόγματα,έλεγε τις ευχές της αναφοράς με απλότητα και ακακία, χωρίς νά ξέρει ότι τις λέει εσφαλμένα.

Κάποτε όμως, από οικονομία Θεού, τον επισκέφθηκε ένας αδελφός πού γνώριζε καλά τα θεία δόγματα.

Ο αδελφός ήταν διάκονος, κι έτυχε νά παρευρεθεί την ώρα πού ο γέροντας λειτουργούσε.

Διαπίστωσε λοιπόν το λάθος και του είπε: Αυτά πού λες, πάτερ, στη λειτουργία δεν είναι της ορθοδόξου πίστεως.

Ο γέροντας όμως, επειδή έβλεπε την ώρα εκείνη αγγέλους, δεν έδωσε προσοχή στα λόγια του. Μα ο διάκονος επέμενε νά ελέγχει την κακοδοξία: Σφάλλεις, καλόγερε. .Η Εκκλησία δεν τα παραδέχεται αυτά.

Τότε ο γέροντας, βλέποντας την επιμονή του διακόνου, ρώτησε σε κάποια λειτουργία τούς αγγέλους πού τον παράστεκαν: Τι είναι αυτά πού μου λέει ο διάκονος;

Καλά σου λέει, απάντησαν εκείνοι, νά τα παραδεχθείς.

και γιατί τόσον καιρό δεν μου το λέγατε εσείς; – Γιατί ο Θεός έτσι οικονόμησε: ο άνθρωπος να διορθώνεται από ανθρώπους.

Από τότε ο γέροντας διορθώθηκε, ευχαριστώντας το Θεό και το διάκονο.

πηγή

Θεωρία του αγ.Νήφωνος για τη Θεία Λειτουργία

O ἅγιος Νήφων, ἐπίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αἵ.) ἀξιώθηκε νά δεῖ πολλά θεϊκά ὁράματα μέ τά φωτισμένα ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα μάτια τῆς ψυχῆς του. Κάποτε, σέ μία θεία Λειτουργία, μόλις ὁ λειτουργός ἐκφώνησε: 

«Εὐλογημένη ἡ βασιλεία...», ὁ ἅγιος εἶδε φωτιά νά κατεβαίνει ἀπό τόν οὐρανό καί νά καλύπτει τό ἅγιο θυσιαστήριο καί τόν ἱερέα, χωρίς ἐκεῖνος νά τό ἀντιληφθεῖ. Ἀργότερα, ὅταν ἄρχισε νά ψάλλεται ὁ τρισάγιος ὕμνος ἀπό τόν λαό, τέσσερις ἄγγελοι κατέβηκαν κι ἔψαλλαν μαζί τους. 

Στόν «Ἀπόστολο», φανερώθηκε ὁ μακάριος Παῦλος νά καθοδηγεῖ τόν ἀναγνώστη. Στό «Ἀλληλούια», μετά τόν «Ἀπόστολο», οἱ φωνές τοῦ λαοῦ ἀνέβηκαν ἑνωμένες στόν οὐρανό σάν πύρινο σφιχτοπλεγμένο σχοινί. Καί στήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου κάθε λέξη ἔβγαινε σάν φλόγα ἀπό τό στόμα τοῦ ἱερέα καί ὑψωνόταν στά ἐπουράνια. 

Ο Άγιος Γεώργιος είναι πάντοτε ζωντανός και παρών ανάμεσα μας…

 Η ζωντανή παρουσία του Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου

Ο Ελληνορθόδοξος άραβας και ευσεβής κάτοικος του χωριού των Ποιμένων (Beit Sahour–Μπετ Σαχούρ -Βηθλεέμ) Χαλίλ Αμπουφάρχα, ήτο πρόγονος του εφημερίου του χωριού, καιδιηγόταν το εξής γεγονός που έζησε γύρω στο 1903, πριν από περίπου πέντε-έξι γενιές. Είχε λάβει το κλειδί του σπηλαίου να πάει ενωρίς να ανάψει τα καντήλια για τον όρθρο. Νομίζοντας ότι ήταν 5 το πρωί, επειδή ήταν πανσέληνος εκείνο το βράδυ, έφθασε στο σπήλαιο στις δύο μετά τα μεσάνυχτα πολύ ενωρίτερα. Όταν έφθασε στον υπόγειο ναό, άκουσε (απ” έξω) ψαλμωδία, αλλά δίστασε να μπεί μέσα επειδή οι φωνές του φάνηκαν άγνωστες. Αναρωτήθηκε ποιός άραγε να είχε ανοίξει τον ναό, και αφού πήρε θάρρος μπήκε μέσα στην εκκλησία. Βρέθηκε λοιπόν σε ουράνια θεία Λειτουργία αγγέλων. Παρατήρησε τότε μια Κυρία που στεκόταν κοντά στην Ωραία Πύλη, περιτριγυρισμένη από φωτοστέφανο. Στάθηκε ακίνητος ακούοντας με έκπληξη, θαυμασμό και απορία την ουράνια υμνωδία, διερωτώμενος πως άραγε ηξιώθη να βρεθεί σε ακολουθία αγγέλων, και ποιά ήταν αυτή η θαυμαστή γυναίκα.

Η Ουράνια Λειτουργία.(Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς)

ΟΥΡΑΝΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

1.

Αφουγκραστείτε! Ήχος μακρινός ακούγεται.

Μην είναι άνεμος που πνέει ή ζέφυρος;

Μήπως τα φύλλα του σφένδαμου θροΐζουν;

Μη το γρασίδι ψιθυρίζει στη γή;

ή τ’ άστρα ψάλλουν στον ουρανό;

2.

Όχι! Ούτε άνεμος είναι ούτε ζέφυρος,

ούτε και το μουρμούρισμα του σφένδαμου.

Δεν είναι του γρασιδιού το ψιθύρισμα,

Ούτε κι η υμνωδία των άστρων.