η ‘’τομή’’ του Χριστού στον κόσμο…

Ο Κύριος, με το που ενχρονίσθη και εχωρήθη, έγινε η χρονική τομή μεταξύ προ και μετά, αλλά και η χωρική, χωρίς και με Χριστό, ανεξάρτητα εξωτερικών χρόνων… 

Μπορεί να συνηθίσαμε να ‘’χωρίζουμε’’ την ιστορία στα προ και μετά Χριστόν, αλλά η χωρική ‘’διχοτόμηση’’ έχει ιδιαίτερη σημασία (γιαυτό και θα προσεγγιστεί) και μάλιστα, αφού ο ‘’χώρος’’ κανονίζει την ισχύ του χρόνου, αν θα νικηθεί ή θα νικήσει, αποδεικνύει την σπουδαιότητα αυτής της παραμέτρου, που προσπερνιέται αδιάκριτα.   

Τομή που χωρίζει, αλλά και ενώνει τα δύο διεστώτα (εχθρικά) μέρη σαν γέφυρα, εις εν, γεφυρώνοντας το όντως μέγα χάσμα… 

Είναι η σταυρική, δια του Ιησού Χριστού (888) διέλευση από την φαντασία και αληθοφάνεια (666) στην πραγματική όαση και αληθινό (ΤΡΙΑΔΙΚΟ) ΘΕΟ (999)… έργο σωτηρίας, από ανατολής Του έως δύσεως…  Η σταυροαναστάσιμη ταυτότητα του ''ηλίου'' στην ανατολή και στην δύση Του...

Κι ενώ για τον χρόνο είναι σύνηθες και κάπως γνωστό (αφού μετράμε τα χρόνια μας φυσικά), στον χώρο που ενέχει και βίωμα, κάπως υστερούμε σαν αυτογνωσία και αυτοκριτική, το ''που'' (χωρικά) βρισκόμαστε και τι όντως θέλουμε... την επαναληψιμότητα των εξωτερικών εορτών και επί γης κύκλων ενιαυτών ή την μοναδικότητα της έσω... [που σαν ανοδική πορεία (9) και ''ξεκόλλημα'' από την γη  θα ισχύσει στον αιώνα].

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής στο Πώς δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν άνδρας της; μαζί με πολλές αναγωγές, μας γνωρίζει… Η συγκύπτουσα γυναίκα είναι η φύση και η ψυχή που με την απάτη του διαβόλου έστρεψε πρός την ύλη όλη τη σχετική με την πράξη νοερή δύναμη.

ΦΩΣ. Από το εξωτερικό ίχνος έως της εσωτερικής πληρότητος

Στο άρθρο σύμπτωση ή κάτι άλλο; Οι συντεταγμένες των Πυραμίδων της Γκίζας είναι η ταχύτητα του φωτός ο αρθρογράφος, λογικά κινούμενος συμπεραίνει πως … 

Όσο εντυπωσιακοί και αν ήταν οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν μετρούσαν την ταχύτητα του φωτός, ούτε πλοηγούνταν χρησιμοποιώντας παγκόσμιες γραμμές γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Και αν το είχαν κάνει αυτό, θα υπήρχαν πιθανώς λίγες περισσότερες αποδείξεις από την τοποθέτηση της Μεγάλης Πυραμίδας της Γκίζας σε γεωγραφικό πλάτος που ταυτίζεται με την ταχύτητα του φωτός εκφρασμένη σε μονάδα μέτρησης που ανακαλύφθηκε αιώνες μετά. Πρόκειται απλά για μια σύμπτωση. 

Επιτρέψτε μου να καταθέσω μια συμπληρωματική γνώμη, ‘’ίσως’’ διορθωτική της αδιάφορης σύμπτωσης σε ενδιαφέρουσα, μιας και μιλάμε για το φως…. (και για όσους η έννοια δεν περιορίζεται μόνο στα εξωτερικά ‘’φώτα’’).  

Ο άνθρωπος, ως επιστήμονας, εξάγει το άκρως ''λογικό'' συμπέρασμα, αφού διεργάζεται το πρόβλημα, χρονικά*. 

Το πέραν του χρόνου σύστημα αναφοράς, μοιάζει με αντιεπιστημονικό, μάλλον γιατί αυτό δεν μπορεί να μελετηθεί κάτω από το μικροσκόπιο.  

Οι περισσότεροι, δεν μας περνάει καν από το μυαλό, ότι ο καλός (υπέρχρονος) Θεός (το Φως το αληθινό) εισερχόμενος στον κόσμο, ''έστησε'' ''συμπτωματικά'' τις πυραμίδες εκεί, (με βάση την απίθανη σύμπτωση ότι: …το φως ταξιδεύει με 299,792,458 μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Την ίδια στιγμή το γεωγραφικό πλάτος των πυραμίδων είναι 29.9792458 N) για κάποιον λόγο, ώστε από αυτές και από άλλες ''συμπτώσεις'' (για όποιον μελετά, όπως το ύψος της που πολλαπλασιαζόμενο επί 1000 δίνει απόσταση γης-ηλίου, λεξαριθμικά = κλίμ(α)ξ θεού...., ο απόλυτος προσανατολισμός... ο σοθικός κύκλος, η σχέση με Ωρίωνα και Σείριο...) ο αιχμαλωτισμένος

‘’σήμερον’’ γεννάται (φιλόσοφη και φιλοδύναμη προσέγγιση)

φιλελληνική και φιλοϊουδαϊκή…. σε σχέση με την συμπληρωματική ορθόδοξη, που δεν ήλθε να καταλύσει τον νόμο (φυσικό και γραπτό) αλλά να τους πληρώσει…. δεν ήρθε για να δώσει ώθηση στην ήδη εξοστρακιστική φυγόκεντρη πορεία (το αρχέγονο δόλωμα που εξάγει τον άνθρωπο από τον παράδεισο και στρέφει τα νώτα στον Κύριο), αλλά να τον επιστρέψει.   

είναι εκείνο το ‘’σήμερον’’ που λέγεται πολλές ημέρες πριν, για να δώσει το στίγμα του αιώνια (υπέρχρονα) συμβαίνοντος με μας να το προσεγγίζουμε και μετέχουμε σε αυτό το σήμερον του ‘’νυν’’ (κεφαλή και αιωνίου παρόντος), κατά την ετοιμότητά μας δλδ κατά πόσο εργαστήκαμε εύστοχα στο ‘’αεί’’ (και όλο χρόνο) κοιλία. 

Εκεί όπου τα πράματα είναι χωρισμένα (και μη ενωμένα εις εν, …χωρίζεται ο όλος κύκλος σε τρία ίσα μέρη των 120 μοιρών και από του καθενός τον προσανατολισμό* προσώπου και την κίνησή του προς τον στόχο που θέτει,

περί στιγμών…. και αιωνιότητος

Με αφορμή το ‘‘Αν ο άνθρωπος δεν ζει την αιωνιότητα, δεν μπορεί να ζει ούτε τις στιγμές – π. Βαρνάβας Γιάγκου’’ 

δυο σκέψεις…. επειδή σίγουρα ο λόγος του πατρός είναι βαθύτερος απότι φαίνεται και χρήζει διακρίσεως (δι ευχών) …το θέμα λοιπόν είναι ‘’ποιες’’ στιγμές…. και σίγουρα όχι εκείνες που δεν αντέχουν στην αιωνιότητα, όπως τα έργα του σκότους ως σκιές δεν αντέχουν στο Φως.... 

Η απόλυτος τιμή μπερδεύει και οδηγεί τον άνθρωπο να φαντάζεται πως ‘’ζει’’ , ενώ είμαστε τεθανατωμένοι τη αμαρτία, αν δεν έλθει και σκηνώσει η ζωογονητική χάρις. Αυτήν ζητούμε, αυτές τις στιγμές πρέπει να ψάχνουμε να πολλαπλασιαστούν και αποδώσουν το βίωμα της αιωνιότητος…. Κι αν ανέβουμε θα κατεβαίνουμε σε αυτές και θα τις αναγνωρίζουμε αλλάζοντας η νοοτροπία, σε μετανοητική και οικεία Του Λόγου που ρήματα και λόγους (1) διασπείρει σαν δολώματα και μικρούς θησαυρούς/μαργαριτάρια, για να εμπορευτούμε ορθά και μας χαρίσει τον μεγάλο Μαργαρίτη και Βασιλεία Του.  

Σημειώνεται μαθηματικά η απόλυτος τιμή με δυο παράπλευρους από την αξία, τοίχους |a| που πρέπει να γκρεμιστούν* το δυνατόν συντομότερο για να δούμε την απόδοσή της και το πρόσημο, και που μας οδηγεί αντίστοιχα, ως + ή - …. 

είναι η βίωση ‘’στιγμών’’ (και το κυνήγι τους) που μας προσεγγίζουν και οικειώνουν με τον Θεό, αλλά είναι κι άλλες στιγμές (εφάμαρτες ή άνομες) που μας απομακρύνουν. 

Μέσα στην απόλυτη τιμή και φιλόθεοι και φιλάνθρωποι μοιάζουμε, αλλά ποιανού θεού και ποιανού ανθρώπου είμαστε φίλοι, πάντες γαρ απόστολοι, αλλά ποιον κηρύττουμε, καυχόμαστε όλοι μας για τον φερόμενο και ενεργούμενο δι ημών σταυρό, αλλά ποιον σταυρό; τον υπέρλογο Του Χριστού; τον ισοσκελή λογικό ελληνικό (που τάχα είναι ειρηνοποιός, αλλά όσο κάνει στην άκρη την Αλήθεια, γνώρισμα της παναίρεσης του οικουμενισμού, που γίνεται συνεργάτης του αιώνιου αμαλήκ) ή τον αγκυλωτό, τον  συνθλίβοντα έθνη και πρόσωπα (με το έτσι θέλω; ) ; σκέψεις που

για τον χωροχρόνο...

σίγουρα έχετε διαβάσει από τους ψαλμούς αλλά και από βιώματα αγίων, ότι χίλια έτη παρ'ανθρώποις, ημέρα μία παρά Θεώ. Πάλι αντίστοιχα σε βιώματα που επέτρεψε ο καλός Θεός πάλι αγίων ο χρόνος περνά πολύ δύσκολα στην κόλαση.

Ρώτησε ο Θεός κάποιον για ένα του αμάρτημα. Θέλεις να ταλαιπωρηθείς 3 χρόνια από μια αμαρτία ή να περάσεις 3 ώρες στην κόλαση; και ο μοναχός απάντησε καλύτερα 3 ώρες στην κόλαση... Όταν τον ξαναεπισκέφτηκε ο άγγελός του στην

Ενχρονίσθη και εχωρήθη

Ένα μυστήριο αρχίζει να λύνεται, όταν αυτή η ίδια η λύση, λαμβάνει ‘’σάρκα και οστά’’. Η λύση του μυστηρίου του Θεού, είναι ανάλογη. Σαρκούται ο Άχρονος και υπεράνω Χώρου άγνωστος Θεός για να γίνει γνωστός…

25 Μαρτίου με τον Ευαγγελισμό συνέβη άπαξ το, Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τὴ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε καὶ σὺν τὴ ἀσωμάτω φωνή, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο καὶ ἵστατο, κραυγάζων πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα. Χαῖρε, δι' ἦς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,χαῖρε, δι' ἦς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.Χαῖρε, τοῦ πεσόντος , Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις,χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.

Λύτρωσις και λύσις του προβλήματος. Στην ισχύουσα πρώην αρά, που απέδιδε πικρούς καρπούς σαν αγριέλαιος, έρχεται το μπόλιασμα. Το αντικειμενικά καλό εμ-βόλιο στον κόσμο και μεταποιεί την πρώην αγριέλαιο, σε καλλιέλαιο. Το κάθε ασθενές

μυστικά και μυστηριακά εφόδια ζωής

ΚΟΣΜΟΓΝΩΣΙΑ

Οι άμεσα αντιληπτές διαστάσεις του κόσμου μας, είναι ο χώρος και ο χρόνος.

Ο άνθρωπος και αυτός ως χωροχρονική παρουσία, επηρρεάζει τον κόσμο και επηρρεάζεται από αυτόν.

Η μελέτη και η συσχέτιση κόσμου – ανθρώπου δια του χωροχρόνου, δίνει εφόδια κοσμογνωσίας και αυτογνωσίας τουλάχιστον σε επίπεδο προβολικό, καθώς οι (ν) διαστάσεις του κόσμου (κατά τους μαθηματικούς), αποτυπώνονται και ενεργούν μέσα στις 4 πρώτες: το χωροχρόνο.

Εκτιμώ πως δεν πρέπει να προσπαθούμε υπερβάσεις, μεταφυσικές εμπειρίες άλλων κόσμων ανωτέρων διαστάσεων για δύο λόγους.

Σοφά ο Κύριος μας έδωσε την παρούσα αντιληπτικότητα που είναι ικανή (όπως έχουν αποδείξει οι μυριάδες αγίων) για τη σωτηρία, τον φωτισμό και την τελείωση, κατά τάξη. Επίσης μας παραινεί, πρώτα τη Βασιλεία επιζητείτε και όλα τα άλλα θα σας δοθούν. Δεύτερον, πρέπει λογικά να ξεκινάμε από τα απλά και απτά και μετά να πηγαίνουμε στα δυσκολότερα, ανώτερα και ανεπαίσθητα

Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!

Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου…

Δια του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω…

…ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστίν τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστίν (Κορ.Α’ α’ 18)

Έχοντας αφήσει πίσω μας την γέννηση και βαδίζοντες προς τον βιολογικό θάνατο, ο όλος χρόνος σκιαγραφείται ως ένα οριζόντιο ευθύγραμμο τμήμα. Έχοντας τον μακρόκοσμο επάνω μας (άσχετα αν στεκόμαστε στο βόρειο ή στο νότιο ημισφαίριο, και έχοντας κάτω υπό τους πόδας μας τον μικρο-μικρόκοσμο, ο όλος χώρος σκιαγραφείται, πάλι ως ένα μικρό ευθύγραμμο τμήμα, αυτή την φορά, κάθετο. Έτσι, στο σύνολό του ο βιούμενος τετραδιάστατος χωροχρόνος, δεν είναι άλλο από ένα συνεχές ή ασυνεχές (ανάλογα με την συνειδητοποίηση) βίωμα σταυρού, άσχετα με την οικειότητα που μπορεί να τρέφουμε προς αυτό το ‘’σημείο’’ την αντιπάθεια, την αδιαφορία, τον πόλεμο, ή την χρησιμοποίησή του, ως όπλο ειρήνης και χαράς.

Ο άνθρωπος, ανάλογα με την συνειδητοποιημένη του κατάσταση από πλευράς πνευματικότητας, θάθελε να καλύψει τα κενά που δημιουργούνται, ώστε να είναι