σίγουρα έχετε διαβάσει από τους ψαλμούς αλλά και από βιώματα αγίων, ότι χίλια έτη παρ'ανθρώποις, ημέρα μία παρά Θεώ. Πάλι αντίστοιχα σε βιώματα που επέτρεψε ο καλός Θεός πάλι αγίων ο χρόνος περνά πολύ δύσκολα στην κόλαση.
Ρώτησε ο Θεός κάποιον για ένα του αμάρτημα. Θέλεις να ταλαιπωρηθείς 3 χρόνια από μια αμαρτία ή να περάσεις 3 ώρες στην κόλαση; και ο μοναχός απάντησε καλύτερα 3 ώρες στην κόλαση... Όταν τον ξαναεπισκέφτηκε ο άγγελός του στην
κόλαση, καταστεναχωρημένος τον ρώτησε άγγελέ μου!!! γιατί με άφησες εδώ 30 χρόνια;;;;; (και του απαντά) μην βιάζεσαι... μόνο μισή ώρα έχει περάσει.
κόλαση, καταστεναχωρημένος τον ρώτησε άγγελέ μου!!! γιατί με άφησες εδώ 30 χρόνια;;;;; (και του απαντά) μην βιάζεσαι... μόνο μισή ώρα έχει περάσει.
Το θέμα μας και η ουσία είναι να νικήσουμε τον χρόνο, ούτε να τον ξεγελάσουμε ούτε να μεταθέσουμε την συνάντησή μας με το θάνατο μερικά χρόνια... Σκοπός είναι να τον κλείσουμε σαν παρένθεση, και αυτό γίνεται εισάγοντας Χριστό Άχρονο μέσα στον χρόνο, σαν από κλεψύδρα. Με υψωμένα τα χέρια προσευχητικά (περισσότερο νοητά με το αδιαλείπτως προσεύχεσθε ως τρόπος ζωής μεταστροφής του νου στο Νου και όλου του εαυτού Στον Κύριο) κι αν κάποιος - συνήθως μοναχοί ασώματοι - μπορεί και φυσικά, σαν Υ εγχύνεται Χριστός στη ζωή μας.
Στο νου με (προσ-ήλωση) στην προσευχή, με αγάπη, ελπίδα, φόβο, πίστη Θεού σαν ψυχή και με προσήλωση (ήλος=καρφί) στην τήρηση των εντολών (όσο μπορούμε) και πάντα με μέτρο και διάκριση και πνευματική καθοδήγηση και με τα ορθόδοξα Μυστήρια πρωταιτίως βοηθούντα, να γεμίσουμε σαν δοχεία* (ελθέ και σκήνωσον εν ημίν) Χριστό. Τριαδικό Θεό (μονή παρ'αυτώ ποιήσωμεν).
Κι όταν μηδενιστεί ο χρόνος με αυτά τα δεδομένα, ο καλός Θεός θα μας έχει ανάγει από την κόλαση στον παράδεισο. (Από το 147 και ΑΔΗ, επιστροφή στην αιώνια πρώτη και Κυριακή 1471). Από τη γη στον ουρανό, από την κεφαλή στην καρδιά σαν σμίκρυνση της αποστάσεως από αίγυπτο και δουλεία στην Ιερουσαλήμ. Από το ''αεί'' (που τυπούται στην κοιλία), στο ''νυν'' (που τυπούται στην κεφαλή) και από τον (αεί) χρόνο στον Άχρονο και αιώνιο παρόν και Παρόντα ΩΝ.
Περνώντας μας αγιογραφικά από χώρο στάσεως (και επαναστάσεως) το κατέναντι, στο απέναντι και από εκεί στο μέσα. Λόγοι άνθρωποι μέσα Στον Λόγο-Χριστό, Υιό Θεού, Θεό.
**
Μεταξύ δε κοιλίας και κεφαλής, μυστικά από πίσω είναι η οφιοειδής σπονδυλική στήλη των 33 σπονδύλων. Η κλίμαξ. Ο Κύριος, που εισήλθε μέσα στον χρόνο και έγινε παρότι Θεός, άνθρωπος για να μας μεταμορφώσει σε θεούς κατά χάρι.
**Εντός ημών η Βασιλεία. (βρήκαμε το ίχνος, ψηλαφήσαμε τον δρόμο, μακάρι να κατακτήσουμε και το ύψος και Ουσία). Κύριε ελέησον...
σχετικοί δεσμοί:
Άγιοι Επτά Παίδες εν ΕφέσωΘεώρηση χώρου και χρόνου στο Άγιον Όρος (Πανοσ. Αρχιμανδρίτης π. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος της Ι.Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους)
για τα 40 (του νεκρού και του νεογέννητου)
** Διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος…
[με αυτό το ''μέσα''*** υπό προϋποθέσεις, που είναι η ευστοχία, κυφορία στην ΜΟΝΗ γόνιμη Μήτρα - Ορθόδοξη Εκκλησία (Ένα Αναστημένο Σώμα Χριστού), το μόνο που απεργάζεται την βεβαία αναγέννηση , κι όχι απλά λεκτικά των αιρετικών...].
Εκτιμώ πως φαίνεται με ακρίβεια, ότι εκτός και χωρίς Χριστό και το Σώμα Αυτού που δομείται την Πεντηκοστή και ΙΣΧΥΟΥΝ τα Μυστήρια, η μεταξύ γης και ουρανού απόσταση καλύπτεται από την πύρινη στρεφομένη ρομφαία που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την είσοδο...
*** ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ και ΦΕΡΕ ΤΟΝ ΔΑΚΤΥΛΟΝ ΣΟΥ ΩΔΕ… αντίφασις ή καθορισμός ‘’ορίων’’ ΧΩΡΟΥ;
κι αφού, ο Σταυρός ανιστά, χωρίς μυστικά και μυστηριακά ως εφόδια ζωής, βιώματα που καλύπτουν τα χωροχρονικά μας κενά, λύση δεν υπάρχει...
κι όταν κλείσει αυτή η παρένθεση, ανοίγει η άλλη. Η αιώνια.... καλήν απολογίαν και καλό παράδεισο εν XC δια XC. το φοβερώτερο μυστήριο (ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα και οι μεταθανάτιες εμπειρίες) -ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ - Βενεδίκτου ιερομονάχου
[με αυτό το ''μέσα''*** υπό προϋποθέσεις, που είναι η ευστοχία, κυφορία στην ΜΟΝΗ γόνιμη Μήτρα - Ορθόδοξη Εκκλησία (Ένα Αναστημένο Σώμα Χριστού), το μόνο που απεργάζεται την βεβαία αναγέννηση , κι όχι απλά λεκτικά των αιρετικών...].
Εκτιμώ πως φαίνεται με ακρίβεια, ότι εκτός και χωρίς Χριστό και το Σώμα Αυτού που δομείται την Πεντηκοστή και ΙΣΧΥΟΥΝ τα Μυστήρια, η μεταξύ γης και ουρανού απόσταση καλύπτεται από την πύρινη στρεφομένη ρομφαία που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την είσοδο...
*** ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ και ΦΕΡΕ ΤΟΝ ΔΑΚΤΥΛΟΝ ΣΟΥ ΩΔΕ… αντίφασις ή καθορισμός ‘’ορίων’’ ΧΩΡΟΥ;
κι αφού, ο Σταυρός ανιστά, χωρίς μυστικά και μυστηριακά ως εφόδια ζωής, βιώματα που καλύπτουν τα χωροχρονικά μας κενά, λύση δεν υπάρχει...
κι όταν κλείσει αυτή η παρένθεση, ανοίγει η άλλη. Η αιώνια.... καλήν απολογίαν και καλό παράδεισο εν XC δια XC. το φοβερώτερο μυστήριο (ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα και οι μεταθανάτιες εμπειρίες) -ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ - Βενεδίκτου ιερομονάχου
ένας σταυρός.. (αφήνουμε πίσω την βιολογική γέννηση - βαδίζουμε προς τα εμπρός, προς το βιολογικό τέρμα ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ ΤΜΗΜΑ ΧΡΟΝΟΣ - πάνω ο μακρόκοσμος κάτω ο μικρομικρόκοσμος ΚΑΘΕΤΟ ΤΜΗΜΑ ΧΩΡΟΣ) κι όλοι εμείς οι άνθρωποι, συμπυκνωμένοι σαν χωροχρονικοί σταυροί, εκατέρωθεν Του Ενός. Εκεί και η κρίση... του μεν καταγομένου εις Άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων, προς γνώσιν θεολογίας…
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μοναχός που άκουγε το πουλί για 300 χρόνια
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρετε, ένας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…». Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα. Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος. Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό». Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός. Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν. Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. Όταν τον είδε ο μοναχός παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει να τον πιάσει. Κι όταν θέλησε να τον πιάσει, ο αετός έφυγε, πήγε στην πόρτα και προσποιούταν ότι δεν μπορούσε να πετάξει. Ο μοναχός τον κυνήγησε και ο αετός ξέφυγε στο δάσος, σ’ ένα ξέφωτο και κάθησε σ’ ένα δέντρο. Ήταν μια ήσυχη βραδιά με πανσέληνο. Ο μοναχός κοιτούσε τον αετό κι άρχισε να κλαίει, γιατί δεν μπορούσε να τον πιάσει. Ο αετός τότε άρχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι, που δεν άκουσε ανθρώπινο αυτί. Ο μοναχός καθηλώθηκε έτσι 300 χρόνια! Τόσα τραγούδησε το πουλί κι έπειτα έφυγε. Ο μοναχός όμως στενοχωρήθηκε και θύμωσε, γιατί νόμισε ότι πέρασε μόνο μια ώρα. Θυμήθηκε τότε ότι άφησε ανοιχτή την εκκλησία και γύρισε να την κλειδώσει. Όλα όμως είχαν αλλάξει. Πήγε τότε στον πορτάρη του μοναστηρίου κι αυτός εξεπλάγη. Και τούτο γιατί ο αετός που ήταν Άγγελος Κυρίου του είχε δώσει τέτοια χάρη που έλαμπε, ευωδίαζε. Γι’ αυτό και ο θυρωρός απόρησε. Τον ρώτησε λοιπόν:
-Από πού είσαι;
-Από εδώ. Είμαι ο εκκλησιαστικός.
-Δεν σε γνωρίζω. Περίμενε να ρωτήσω τον ηγούμενο.
Πήγε στον ηγούμενο και του είπε πως ήλθε κάποιος μοναχός που άστραφτε το πρόσωπό του κι έχει το κλειδί της εκκλησίας στο χέρι. Ο ηγούμενος του απάντησε: Άφησέ τον να μπει, γιατί απόψε 3 φορές άκουσα μια φωνή να ανοίξω τις πόρτες για να έλθει μέσα το Άγιο Πνεύμα. Άφησέ τον, γιατί κρύβει μεγάλο μυστήριο.
Ο ηγούμενος ήλθε στο μοναχό και τον ρώτησε τί συμβαίνει. Κι αυτός διηγήθηκε το συμβάν με τον αετό και το υπέροχο τραγούδι του.
-Πόση ώρα τραγούδησε, τον ρώτησε.
-Μια ώρα περίπου κι έφυγε. Κι εγώ ήλθα να κλειδώσω, αλλά δεν γνωρίζω πού είναι το μοναστήρι. Ή εγώ τρελάθηκα, ή πράγματι κάτι συμβαίνει, γιατί το μοναστήρι που υπηρετούσα δεν είναι αυτό.
Τότε ο ηγούμενος συγκέντρωσε στην εκκλησία τους άλλους μοναχούς και τους ρώτησε αν τον γνωρίζουν. Όμως ούτε αυτός γνώριζε κανένα, ούτε αυτόν αυτοί.
-Ποιός ήταν ο ηγούμενος, όταν εσύ ήσουνα απόψε στην εκκλησία; τον ρώτησε.
Είπε το όνομά του, έψαξαν στο αρχείο της μονής και βρήκαν ότι έζησε πριν από 300 χρόνια. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Όλοι τρόμαξαν κι εξεπλάγησαν. Ο μοναχός συγκινημένος ζήτησε να κοινωνήσει και τους αποχαιρέτησε.
-Συγχωρέστε με, αδελφοί. Εγώ τώρα φεύγω και θα ξαναειδωθούμε όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες!
Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο και την ώρα εκείνη κοιμήθηκε.
Φαντασθείτε, αφού αυτός έζησε τόσο όμορφα 300 χρόνια με το τραγούδι ενός αγγέλου, και νόμισε πως πέρασε μόνο μία ώρα, πόσο ωραία θα είναι στον παράδεισο, εκεί που τραγουδάνε χιλιάδες Χερουβείμ, Σεραφείμ, άγγελοι κλπ. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την ομορφιά του Παραδείσου. Γι’ αυτό και εγώ θέλω να σας δω οπωσδήποτε στον Παράδεισο. Είναι πολύ όμορφα εκεί! Καλή αντάμωση! Να συναντηθούμε όλοι στον Παράδεισο!
-π. Κλεόπα, θα σας παρακαλέσουμε θερμά να εύχεσθε να… μας φάει όλους ο Παράδεισος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόσωπα του φωτίστηκε, η φωνή του δυνάμωσε πάλι:
-Όλους θα μας φάει ό Παράδεισος!.. Γράψτε μου τα ονόματά σας για να τα μνημονεύω. Και σας παρακαλώ πολύ να προσεύχεσθε και σεις για μένα, γιατί είμαι ο πιό αμαρτωλός που υπάρχει στον κόσμο!
Είχε περάσει μιάμιση ώρα. Σηκώθηκε και προσευχήθηκε. Στο τέλος του ζητήσαμε να βγούμε μια φωτογραφία. Γέλασε και είπε με απλότητα: -Τον γάιδαρο τον ξέρετε; Πάρτε έναν γάιδαρο με σαμάρι, γράφτε πάνω του «Κλεόπας» και φωτογραφήστε τον!
Γελάσαμε όλοι. Κάθησε ανάμεσα μας και οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά. Μας έδωσε την ευχή του και μας ασπάστηκε όλους.
«Ο Θεός και η Παναγία μαζί σας, πουλιά ελληνικά. Να σας φάει ο Παράδεισος!», έλεγε συνέχεια.
Κατηφορίσαμε συγκινημένοι και κατενθουσιασμένοι, ευχαριστώντας τον Θεό γ’ αυτή την ξεχωριστή ευλογία που μας χάρισε.
(Αρχιμ. Νεκταρίου Καθηγουμένου Ι. Μ. Σαγματά)