Αφορμή για το παρόν, είναι μια παρατηρηθείσα λεπτή (έως μεγαλύτερη) κλίση προς το ελληνικό (με παράλληλη αποστροφή του εβραϊκού), που είναι όμως ικανή να χαθεί η ισορροπία της Ορθοδοξίας, που κινείται στην κόψη του ξυραφιού.
Καταγράφηκε η όλη διάσταση του ''φωτός'' μέσα στον κόσμο, με τις 2 σ+οφίες, που αποδίδουν και την ανάλογη (μετά το ΦΩΣ-ΟΦΙΣ) ΟΨΙ των ακολουθούντων.
Άγγελοι και δαίμονες (άγγελοι κι αυτοί αλλά πεπτωκότες, άσχημοι, μισάνθρωποι, μισόκαλοι...) προβάλλουν ΦΩΣ και ''φως'' για να ελκύσουν ψυχές. Κεντρομόλος και φυγόκεντρος δρα πάνω στην συνείδηση και αυτό που είναι μέσα στην καρδιά καθορίζει το επόμενο βήμα προς τη μία κατεύθυνση ή την άλλη.
Σα φως παρουσιάστηκε στον κόσμο και ο απόλλων και σήμερα ακόμη απότι φαίνεται έχει οπαδούς. Από το φιλελληνικό πνεύμα, που αδιάκριτα εισάγει μαζί με την ουσία που υγιώς χρησιμοποιείται ως οδοδείκτης της Οδού και στοιχεία που ασθενούν τον άνθρωπο. Ειδικά αυτών που το καλώς λίαν δεν τους δελεάζει, αλλά ποθούν το άριστα της ελληνορθοδόξου παιδείας, αμήν ο καλός Θεός να δίνει διάκριση της ειδοποιού διαφοράς. Κι αυτό γιατί, ενώ ο απόλλων μπήκε δολίως στο απυρόβλητο, για να μην πω και σε θρόνο, η αφροδίτη συνεχίζει να ονομάζεται αποσπερίτης και αυγερινός και εωσφόρος, συστέλλοντας τους ορθοδόξους.
Σε κάποια ανάρτηση και σχόλια, υπήρχε προσωπικός μου προβληματισμός (γιατί αλλιώς άκουσα και αλλιώς μου γνωρίζουν οι γνώστες), τα περί θανάτου του Αχιλλέα, αφού είχε τρωτή φτέρνα.
Οι τρωτές φτέρνες προ και χωρίς Χριστό, στο Νόμο (Ησαύ) και Σοφία (Αχιλλέας) καλύπτονται από Αγάπη. Ο Ιακώβ, στον τύπο του Αγίου Πνεύματος μετά τον τύπο Του Πατρός στον Αβραάμ, και τον τύπο Του Υιού στον Ισαάκ, εξέρχεται από τη μήτρα δεύτερος (παρά την προηγηθείσα από τον Ησαύ, σύλληψή του), με επειλημμένην την χείραν αυτού, επί της πτέρνας του Ησαύ.
Αυτή είναι η καθ'ύλην ''εργασία'' του πτερνιστή (παρότι φαίνεται ως φως), να πεθαίνει τον άνθρωπο σε σχέση με το άλλο ΦΩΣ που ζωογονεί.
Η μεταξύ τους σχέση προγράφηκε στο Γεν.γ'15 ...καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.
Ο όρθιος (κρεμασθείς όφις, επί της ράβδου του Μωϋσέως, ως προτύπωση της σταυρικής Θυσίας Του Κυρίου, στην ΠΔ) συντρίβει την κεφαλή του έρποντος όφεως, ενώ αντίθετα ο έρπων κεντρίζει (τηρεί) την πτέρναν του Ορθίου.
Μπροστά στην διαφοροποίηση των μύθων και των προσώπων που μετέχουν στον θάνατο του Αχιλλέα, υπάρχει διακριτά μια ενότητα. Βλέπουμε, ''μελετάμε'' τα διαφορετικά δάχτυλα του ενός χεριού, που έχουν όμως κοινή ρίζα. Αυτόν. Τον όλο έρποντα όφι, που είναι ο πρώτος εωσφόρος. Ο εξελθών από τον παράδεισο και φέρων το πλάνον φως. Φως και Απόλλων και Αφροδίτη ως αποσπερίτης και αυγερινός και πάλι ''εωσφόρος''.
Στη συνάφεια λοιπόν πίσω από τα σχήματα και τις διαφορετικότητες ''θεοτήτων'', είναι το ένα ΦΩΣ ευθές που συντρίβει την κεφαλή του άλλου όφεως του έρποντος, ο οποίος του τηρεί (κεντρίζει) την πτέρναν. Η δική μας επιλογή σαφώς είναι ή η συνδόξα ή ο συντραυματισμός και σύντριψη, ανάλογα με την τοποθέτησή μας.
Η καρδιακή παραμονή μας στους ''έρποντες'' δρόμους του κόσμου, ή το φεύγε και πίσω μην κοιτάς (κλίμαξ πρώτη της αποταγής του κοσμικού φρονήματος) που ανοίγει άλλον δρόμο που ανάγει τον άνθρωπο από τη γη στον ουρανό.
Το επίθετο του Απόλλωνα "Αγυιεύς" (του δρόμου, περιπλανώμενος) - ευχαριστούμε τον Δημήτρη για τη μεταφορά αυτής της συγκεκριμμένης γνώσης - ίσως μας ερεθίζει για άλλη μια φορά, να βαδίσουμε απερίσπαστα Τον Δρόμο (όρθια κλίμαξ), αφήνοντας πίσω τους έρποντες δρόμους ανεξάρτητα της αίγλης που τους περιστόλισε η ίδια διαβολή...
* οι δρόμοι και Ο Δρόμος
σχετικά:
εβραίοι και Έλληνες
Τριαδικός Θεός, σε εβραίους και Έλληνες
τώρα το θέμα πιο είναι; η ΘΕΤΙΣ θεά της δικαιοσύνης εμβάπτισε τον Αχιλλέα στον ποταμό της ζωής. Ο εμβαπτισμένος άνθρωπος προ και χωρίς Χριστό Ενσαρκωμένο, αλλά όπως ισχύει στον σπερματικό λόγο και μερική αλήθεια, σε ίχνος, έχει τρωτή φτέρνα, δι ης εισάγεται ο θάνατος.
Η ΘΕΤΙΣ, δια της ΘΕΜΙΔΟΣ (δικαιοσύνη) αλλάζει την ΘΕΣΗ (ΘΕΤΙΣ-ΘΕΜΙΣ-ΘΕΣΙΣ*) του ανθρώπου. Η δικαιοσύνη τον σωφρωνίζει και προσδίδοντας ΓΝΩΣΗ του αλλάζει τη ΓΝΩΜΗ (Μ-Σ) καθέτως διαφέροντας από την προηγούμενη ανομία και αμαρτία (αστοχία), όσο το ΚΑΛΟ και το ΚΑΚΟ (Κ-Λ) με εμφανή τηνπρόταση ανόδου προς τον Λόγο (Λ) αντί του αδιεξόδου Κ του όντως κακού.
Η εμμονή στην αρχαιοελληνική σοφία, που πράγματι είναι θησαυρός, αλλά ΟΔΟΔΕΙΚΤΗΣ, ταμπέλα, όχι μόνο είναι χρονοβόρα, αλλά ιδίως ψυχοφθόρα, αφού ως οδοδείκτης δεν τον εκμεταλλεύτηκε ο σημερινός νεοέλληνας. Ήδη πιθανόν να το έχει κάνει. Έχει βαπτιστεί ΟΡΘΟΔΟΞΑ, οπότε, ισχύει το όσοι εις ΧC εβαπτίσθητε, XC ενεδύσασθε. Άτρωτο χιτώνα. Η επιστροφή στα προ και χωρίς XC, τον κάνει διάτρητο. Αυτό ποθεί ο νεοέλληνας; ο άνθρωπος γενικότερα;
Ο φιλάνθρωπος, δεν καταργεί τον ασθενή. Τον θεραπεύει. Στο προκείμενο, δεν καταργεί τον ''Αχιλλέα'' (τον κάθε ασθενή άνθρωπο), τον ενδύει και καλύπτει την τρωτότητά του, ενάντια στα άλλα φώτα, με ΦΩΣ.
Μακάρι να μην συνεχιστεί αυτή η αδιακρισία....
...και για να τοποθετούνται τα πράματα στη σωστή τους διάσταση, προτείνεται η διάκριση της ιδιαιτερότητος λειτουργικότητος του καθενός πεδίου μέσα στο σύνολο σχέσης (λογικό+Υπέρλογο vs παράλογο) :
Οδοδείκτες και Οδός, Αγάπης και Αλήθειας (πνευματική προπαιδειά και κυρίως παιδεία).
---
όταν οι δαίμονες ομολογούν αληθινό Θεό...
όταν οι δαίμονες ομολογούν αληθινό Θεό... (2)
Η προσκύνησις των Μάγων (Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού)
Μονή Σινά, κώδιξ 327, 15ος αι., φφ. 235β.
από εδώ
---
* ΘΕΤΙΣ ΘΕΣΙΣ ΘΕΜΙΣ, αρνητικά, θετικά και θεϊκά…
Γράφει
ο άγιος Παΐσιος σχετικά…
Τα
φώτα, τα πολύφωτα και το Θείο Φως
Όλη
η βάση είναι ο θείος φωτισμός. Και αν έρθει ο θείος φωτισμός, τότε ο άνθρωπος
αναπαύει και το περιβάλλον του και ο ίδιος εξελίσσεται πνευματικά. Γι’ αυτό
καλά είναι τα φώτα και τα πολύφωτα, οι εφευρέσεις του εγκεφάλου, αλλά ανώτερο
είναι το θείο φως της Χάριτος του Θεού, το οποίο φωτίζει τον άνθρωπο. Ο
άνθρωπος που έχει θείο φωτισμό βλέπει πολύ καθαρά τα πράγματα, πληροφορείται
χωρίς αμφιβολία, και ούτε εκείνος κουράζεται, αλλά και τους άλλους βοηθάει πολύ
θετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου