όστις θέλει....

Μια μέρα με πλησίασε ένας κύριος και με είπε:

- Εντάξει κύριε Παναγόπουλε, εγώ δεν ενδιαφέρομαι για τον Χριστό, το παραδέχομαι. Ναι όμως, ο Χριστός ήρθε για όλους τους ανθρώπους... Γιατί λοιπόν δεν έρχεται και σε μένα, για να με βρει και να με σώσει; Να έρθει και για μένα, το απωλολό πρόβατο και να με σώσει. Εξάλλου δεν είμαι και εγώ το παιδί του;

Του είπα:

- Ο Χριστός δεν έρχεται να σε βρει, γιατί δεν "βελάζεις"! Όπως όταν χαθεί ένα πρόβατο το οποίο δεν βελάζει, δεν μπορεί ο βοσκός να το βρει, έτσι και εσύ δεν βελάζεις, δεν ζητάς τον Θεό και δεν μπορεί ο Χριστός να σε βρει. Εδώ ο εκ γενετής τυφλός φώναζε δυνατά το όνομα του Χριστού και μάλιστα έβγαλε και τα ρούχα του, για να φτάσει πιο γρήγορα στο Χριστό!!! Δεν πήγε ο Χριστός στον τυφλό, πήγε ο τυφλός στον Χριστό και εμείς έχουμε την απαίτηση, να έρθει ο Χριστός σε εμάς. Εάν δεν ζητήσουμε από αυτόν τον κόσμο να συναντήσουμε τον Χριστό, για να μας βοηθήσει, δεν πρόκειται ούτε και στην άλλη ζωή να Τον συναντήσουμε και θα κολαστούμε. Ο Θεός δεν αφήνει κανέναν αβοήθητο που επικαλείται την βοήθειά Του! Ο Θεός άφησε ελεύθερο τον άνθρωπο να κάνει τις επιλογές στη ζωή του...

~ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας☦︎

Εμφάνιση των ψυχών από την Αιωνιότητα κατά το Σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων.

Εἶχα πεῖ σέ ἕναν συγκεκριμένο ἱερέα, πού ὑπηρετεῖ σέ μία κοινότητα μέ λίγους κατοίκους, νά ἀρχίση νά κάνη τό Σαρανταλείτουργο τῶν Χριστουγέννων.

Καί ὁ καλός ἱερέας μοῦ λέει:

– Μά, Πανιερώτατε, τό χωριό μας ἔχει λίγους κατοίκους, ἐμεῖς δέν ἔχουμε καί ψάλτες τακτικούς, πῶς θα κάνω σαρανταλείτουργο;

– Βάλε μία γυναῖκα, τοῦ λέω, νά σοῦ λέη ἕνα Κύριε ἐλέησον, τό Ἀμήν καί τό Παράσχου Κύριε.

Ξεκίνησε ο ἱερέας αὐτός, ὄντως, Σαρανταλείτουργα πρίν ἀπό 4 χρόνια.

Την τρίτη χρονιά, περίοδο τῶν Χριστουγέννων, ἔρχεται συγκινημένος καί μοῦ λέει:

– Σέ εὐχαριστῶ, πού μέ ἔβαλες να κάνω Σαρανταλείτουργα, διότι ἔγινες ἡ ἀφορμή ἡ θεία Λειτουργία γιά μένα νά εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἀκουστική (βρῆκε και ψάλτες), ὄχι μόνο νά διαβάζουμε εὐχές (νά εἶναι ἀνάγνωσμα), ἀλλά ἔγινε καί ὁρατή… τήν εἶδα μέ τά μάτια μου!

– Κύριε ἐλέησον, τοῦ λέω. Τί εἶδες;

Καί μοῦ λέει:

–Τό πρωΐ μνημόνευσα 2.000 ὀνόματα στην Πρόθεση καί ξεκίνησα τή θεία

πνευματική φλόγα και Φως…

…είναι παρατηρημένο από την ασκητική των αγίων και την εμπειρία τους στον αόρατο πόλεμο, πως αν κάποια στιγμή ο άνθρωπος δεν προσευχηθεί, αν κάποια στιγμή δεν πάει εκκλησία, ο διάβολος ΔΕΝ θα τον πειράξει. ΔΕΝ θα τον πιάσει από τα μούτρα… 

Αν όμως μετά μέρες τούρθει η θέληση να κάνει προσευχή ή να πάει στην εκκλησία σε θεία λειτουργία, τότε θα του ψιθυρίσει δόλια … έλα τώρα..  έπαθες κάτι που δεν πήγες; έπαθες κάτι που δεν προσευχήθηκες; 

κι αν η απάντηση είναι αγαθά (αλλά ανόητα, χωρίς νου Χριστού) όχι, τότε ο άνθρωπος ‘’συνηθίζει’’ * να απέχει αυτής της φωτιάς, της μόνης φωτιάς που αποδιώκει την άλλη** … μεταμορφώνοντας τον άνθρωπο σιγά σιγά σε ψυχρό (χωρίς θεία φωτιά) και σκληρόκαρδο και εκτός της σωτήριας κιβωτού, πολεμώντας κατά μόνας και με τις ελάχιστες δικές του δυνάμεις τα κύματα που νομοτελειακά (χωρίς Χριστό) τον καταποντίζουν από τώρα και στους αιώνες… 

γιαυτό και ο Αγ. Ιωάννης της Κροστάνδης παρατηρεί: …. 

"Τότε θα ανάψει μέσα σας φλόγα πνευματική.." 

Πολλοί χριστιανοί δεν αγαπούν τον ναό, δεν συμμετέχουν στη λατρεία. Γιατί;

Διότι από μικροί δεν εγάλουχήθηκαν με τά λυτρωτικά της νάματα, αλλά και δεν γνώρισαν την ανακαινιστική της δύναμη!

Και γενικά δεν κατανόησαν ποτέ την θεία και ανθρωποσωτήριο αποστολή της Εκκλησίας του Χριστού.

Αν αδελφοί μου, έρχεσθε τακτικά στην Εκκλησία, αν ακούτε προσεκτικά όσα διαβάζονται και ψάλλονται, αν συμμετέχετε με ευλάβεια στα τελούμενα, τότε σιγά-σιγά ύστερα από μία πρώτη δυσκολία, θα ζεσταθεί και θα σκιρτήσει η καρδιά σας

προσκομιδή....

...Και τα κόλλυβα είναι καλά και τα πρόσφορα είναι καλά, αλλά εκείνο το οποίο χρειάζεται είναι να δοθούν τα ονόματα στη Θεία Λειτουργία. Όχι απλώς στο Τρισάγιο που θα κάνει ο ιερέας...

...Το Τρισάγιο γίνεται και πρέπει να γίνει.

Να δοθούν τα ονόματα και στην προσκομιδή να τον μνημονεύσει τον καθένα χωριστά ο ιερέας και να βγει μερίδα για τον καθένα.

Και μετά τον καθαγιασμό κατά τη συστολή οι μερίδες, που θα λέγαμε ότι είναι οι ψυχές των κεκοιμημένων που μνημονεύθηκαν, θα μπουν μέσα στο άγιο Ποτήριο, μέσα στο αίμα του Κυρίου.

Αναφέραμε κι άλλη φορά αυτό που αναγράφεται στην Αποκάλυψη: Όταν είδε ο ευαγγελιστής Ιωάννης στον ουρανό πλήθος ανθρώπων ντυμένους λευκές στολές, τον ρώτησε ένας από τους πρεσβυτέρους: «Ποιοι είναι αυτοί;»

Ο ευαγγελιστής του απάντησε «σύ γνωρίζεις» και του λέει ο πρεσβύτερος ότι αυτοί είναι εκείνοι οι όποιοι έρχονται «εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν

η μυροβλύζουσα κόγχη του ιερού

Ο μακαριστός Γέροντας π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931–1999) ήταν ένας σύγχρονος διορατικός και θαυματουργός άγιος, ο οποίος έδρασε με πολύ μεγάλη αγάπη και αυταπάρνηση στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, συνεχώς δίπλα στον ανθρώπινο πόνο. Μαθητής, ο ίδιος και για χρόνια συμπαραστάτης του νεοφανούς αγίου της Εκκλησίας μας, του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού (1887–4/1/1964). Ο δε άγιος Νικηφόρος στάλθηκε στα υπεύθυνα χέρια της αγάπης και της διακονίας του Γέροντος Ευμενίου από έναν άλλον σύγχρονο άγιο, τον Άγιο Άνθιμο (Βαγιάνο) της Χίου (1869–1960), με προσωπική συστατική επιστολή του ιδίου.

Ο Γέροντας, σαν λειτουργός που ήταν ο ίδιος στον ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, δεν έβαζε κανέναν μέσα στο ιερό. Οι θείες Λειτουργίες αυτού του αγίου Γέροντος συνοδεύονταν με το εξαιρετικά σπάνιο και έκτακτο «σημείο» της ευλογίας και της ευδοκίας του Αγίου Θεού: την ευώδη και άφθονη μυροβλυσία του τοίχου της κόγχης του ιερού, όπου αυτός λειτουργούσε...

Διηγείται ένα πνευματικό του παιδί: «Κάποτε, μετά τη θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων, ξαφνικά με φώναξε. Εγώ, αν και εσωτερικά θλιμμένος, πήγα. Με πήρε και μ’ έβαλε μέσα. Με παίρνει δίπλα στην αγία Τράπεζα και μου δείχνει την κόγχη. Κοιτάζω... Ο τοίχος ήταν βρεγμένος κι έτρεχε μέχρι κάτω.

Μου λέει: “Τι θα κάνουμε εδώ;” Και του λέω: “Γέροντα, θα κάνουμε μία μόνωση απ’ έξω, μετά που θα περάσουν οι γιορτές, για να μη τραβάει υγρασία”. Μου λέει: “Όχι, ευλογημένε!... Δεν κατάλαβες!...” “Τι δεν κατάλαβα, Γέροντα;”, τον ρωτάω. “Κοίταξε προσεκτικά!”, μου λέει. Κοιτάζω. “Αυτό, είναι θαύμα!”, μου λέει. “Να, πολλές φορές, όταν αρχίζω τη θεία Λειτουργία, μόλις πω: ‘Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…’, αρχίζει ο τοίχος και στάζει μύρο. Μάλιστα, κάποιες φορές στάζει τόσο πολύ, που τρέχω να τελειώσω τη θεία Λειτουργία, διότι –πού θα πάει;!– θα πλημμυρίσουμε εδώ πέρα!...”.

Άγγιξα το χέρι μου πάνω στον τοίχο και ήταν πράγματι μύρο!... Ευωδίαζε!!...».

[ Σήμερα είναι η μέρα της σεπτής κοιμήσεως του οσίου Γέροντα Ευμενίου (Σαριδάκη)· η πατρική του ευχή και πρεσβεία, παντού και πάντα, αισθαντικά μαζί μας! Η συνέχεια του κειμένου με το θαύμα της μυροβλυσίας της κόγχης του ιερού, από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»· https://toeilhtarion.blogspot.com/2019/05/blog-post_23.html.

άγγελος φύλακας και εκκλησία

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία στον Βίο του στάρετς Ναζάριου. Ταξίδευε κάποτε ο στάρετς με τον μαθητή του και τη μικρή άμαξα που την έσερνε το άλογό τους και έφτασαν ένα Σάββατο σε κάποιο χωριό, όπου έπρεπε να καταλύσουν γιατί ήταν ήδη αργά. Ζήτησαν να φιλοξενηθούν από τον ιερέα του χωριού.

Ο ιερέας υποδέχτηκε τους ταξιδιώτες με χαρά και αφού συζήτησε με τον π. Ναζάριο τον εκτίμησε πάρα πολύ. Όταν έφτασε η ώρα που αρχίζει η ολονύκτια αγρυπνία της Κυριακής, ο π. Ναζάριος παρατήρησε ότι ο ιερέας δεν προετοιμαζόταν να κάνει την αγρυπνία και τον ρώτησε:

-Παππούλη, την Κυριακή το πρωΐ θα διαβάσεις την ακολουθία της αγρυπνίας;

Ο ιερέας απάντησε ότι λειτουργούσε πολύ σπάνια και ότι δεν είχε σκοπό να λειτουργήσει την άλλη μέρα.

-Κανένας απ’ τους ενορίτες μου δεν έρχεται στην εκκλησία τις γιορτές.

έσχατα (προέσχατα) και χημικά...

Στα έσχατα θὰ σου βάζουν χημικά μέσα σου για να παραλύει ο νους, η βούληση και τὸ συναίσθημα.- -  Πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος.

Η ποταμοφόρητος Εκκλησία, ο όφις και η έρημος

εισόδια Της Θεοτόκου, κατακλυσμός και κιβωτός

Σύμφωνα με το βιβλίο της Γενέσεως ο κατακλυσμός του Νώε έγινε 20 Νοεμβρίου! (1) 

Σύμφωνα με την αρχαιολογία 4000 χρόνια π. Χ. (από ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου πάνω στο βιβλίο της Γενέσεως) 

…Καθώς στον καιρό του Νώε ο κατακλυσμός εσάρωσε και κατεπόντισε όλο το ανθρώπινο γένος, εκτός του δικαίου Νώε, της οικογενείας του και των ζώων που ήσαν στην Κιβωτόν, έτσι και τώρα ο κατακλυσμός της αμαρτίας, της διαφθοράς, της ακολασίας, της απιστίας, της ασέβειας, απειλεί όλους να συμπαρασύρει και καταποντίσει. Θα σωθούν μόνον όσοι θα καταφύγουν στην Πνευματική Κιβωτό, την Εκκλησία. Ο Άγιος Κύριλλος μας λέγει: όσοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και τα Θεία Μυστήρια, εχθροί του Θεού και

για την φοβία του κόσμου…. ο νέος φαραώ, η έρημος και η εκκλησία

φαίνεται να περίσσεψαν οι πονηρές ημέρες και πονηροί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι υπάκουα στο σχέδιο της ‘’νέας’’ εποχής και ‘’τάξης’’ (αταξίας) πραγμάτων…. Μιας εποχής όχι προόδου προς ελευθερία που δι Αίματος χαρίζει Ο Κύριος, αλλά επιστροφής στα παλαιά, όπου ο άνθρωπος ήταν αιχμάλωτος…. (όχι απλά προ, αλλά ιδίως χωρίς Χριστό)...  

ἱνατί φοβοῦμαι ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ; ἡ ἀνομία τῆς πτέρνης μου κυκλώσει με. (ψαλμ.μη' 48)... 

«Η μεγαλύτερη τραγωδία του αμαρτωλού είναι ότι ασυνείδητα και χωρίς να το θέλει είναι σύμμαχος των ίδιων των εχθρών του! Απεναντίας, ο δίκαιος άνθρωπος έχει ριζωμένη στον Θεό και στη βασιλεία του Θεού τη δύναμη της ψυχής του και γι’ αυτό δεν φοβάται. Δεν φοβάται τον εαυτό του κι επομένως δεν φοβάται και τους άλλους εχθρούς του. Δεν φοβάται, διότι δεν είναι σύμμαχος ούτε συνεργός των εχθρών της ψυχής του. Κατά συνέπεια, ούτε άνθρωποι ούτε δαίμονες μπορούν να τον βλάψουν. Ο Θεός είναι σύμμαχός του και οι άγγελοι του Θεού είναι προστάτες του. Τι μπορεί τότε να του κάνει ένας άνθρωπος; Τι μπορούν να του κάνουν οι δαίμονες;» - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

… "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με

κάθαρση - φώτιση - θέωση

Ο Μέγας Ρωμανίδης

Οι βαθμοί της Ιερωσύνης αντιστοιχούσαν με τους βαθμούς της πνευματικής ζωής.

Ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης μας το λέει καθαρά, ότι ο Διάκονος αντιστοιχεί με το στάδιο της καθάρσεως, ο Πρεσβύτερος με το στάδιο του φωτισμού και ο Επίσκοπος με το στάδιο της Θεώσεως.

Αυτό φαίνεται και από την πράξη της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία για να γίνει κανείς Κληρικός δεν έπρεπε να είναι νεοφώτιστος.

Ο Κλήρος είναι μια ομάδα από ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται τουλάχιστον στην κατάσταση του φωτισμού, κατά την διδασκαλία των Πατέρων.

Εάν δεν βρίσκεται στην κατάσταση του φωτισμού, τότε οι αδυναμίες του Κλήρου πρέπει να αναπληρωθούν.

Δια μέσου των αιώνων, όταν έπεσε ο Κλήρος γενικά από την κατάσταση του

το πυρ της κοινωνίας και επικοινωνίας με Τον Θεό

Εννοείται, αλλά μας διαφεύγει από συνήθεια ή από μη αίσθηση, ότι η θεία Κοινωνία είναι πυρ, αλλά και η επικοινωνία, ως προσευχή, επίσης κι αυτή, πυρ τυγχάνει. 

Ο άγιος στο Η προετοιμασία για την προσευχή - ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ , αρχικά μας νουθετεί:     

Ἡ πρώτη προετοιμασία συνίσταται στὸ νὰ ἐκδιωχθεῖ ἡ πικρία καὶ ἡ κατάκριση γιὰ τὸν πλησίον. Αὐτὴ ἡ προετοιμασία διατάσσεται ἀπὸ τὸν Κύριόν μας. «Καὶ ὅταν στήκητε προσευχόμενοι ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατὰ τινὸς ἵνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἀφῇ ὑμῶν τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Εἰ δε ὑμεῖς οὐκ ἀφίετε, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν».  

Πριν φτάσουμε στο Άγιο Ποτήριο, ήδη ο ιερέας ζήτησε … τοις μισούσιν και αδικούσι ημάς, συγχώρησον (1) [για να ανεβεί μετά την Κυριακή Βαΐων (μεγάλη είσοδο) στα Ιεροσόλυμα]. Εννοείται, πως αν δεν πράξουμε ομοίως, ο ιερέας θα συνεχίσει την ιερουργία, αλλά εμείς θα έχουμε μείνει μετεξεταστέοι σε εκείνο το ‘’μάθημα’’ για να ξαναδίνουμε εξετάσεις στην ζωή, μέχρι να ξεπεράσουμε τον καλά κρυμμένο (πίσω από το ‘’δίκαιο έχουμε’’) ύφαλο. Και μακάρι με γρήγορο νου, σώφρωνα λογισμό και καρδία νήφουσα, να προλάβουμε να υπερβούμε σκοπέλους και υφάλους καταποντιστικούς, μην βρεθούμε όχι απλά μετεξεταστέοι στην παρούσα πρόσκαιρη, αλλά στάσιμοι στην αιωνιότητα.     

Ακολουθεί και δεύτερη νουθεσία που τάχα ομολογούμε κι εμείς, με την Κυριακή

Όταν η γη σε συν­θλίβει με την κόλαση της,

…τρέξε στον ναό, μπες μέσα και να, είσαι μέσα στον παράδεισο. Μην λησμονείτε αδελφοί: εμείς οι Χριστιανοί είμαστε ισχυροί διά του Θεού. Άγιος Ιουστίνος  Πόποβιτς 

Εδώ βρίσκεται το θείο γνώρισμα της ανθρώπινης ύπαρξης: ότι ο Θεός την γεμίζει, ότι ο Θεός γίνεται το περιεχόμενο της, ότι ο Θεός ζει σ’ αυτήν σαν σε δικό του ναό, οίκο του, σώμα του. Η ανθρώπινη φύση έχει εκπληρώσει αυτό το γνώρισμα στην τελειότητα του στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Στο πρόσωπο του Χριστού ο άνθρωπος είναι εξ ολοκλήρου πλήρης Θεού και είναι στ’ αλήθεια ναός Θεού, στον όποιο «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2,9).

Αυτός είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Και οι χριστιανοί είναι χριστιανοί διότι είναι όπως είναι αυτός: είναι δηλαδή κι αυτοί ναός του Θεού όπου ζει το Πνεύμα του Θεού, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα.

Με ποιό τρόπο ζει κάποιος μέσα στο ναό του Θεού; Με τη θεία λατρεία, με την προσευχή. 

Επειδή ο χριστιανός είναι ναός του Θεού στον οποίο κατοικεί το Πνεύμα του Θεού (Α’ Κορ. 6,19), η ζωή του δεν είναι τίποτε άλλο από μια συνεχής θεία λατρεία. Κάθε σκέψη του χριστιανού, κάθε του αίσθηση, κάθε του πράξη μετέχει στη θεία

Εισαγωγή (Ναυς - ζ' τόμος)

Ο καθένας έχει μια γνώμη και μια σχέση με την Εκκλησία. Θετική,  αδιάφορη, αρνητική. Για όποιον θάθελε να περάσει από την υποκειμενικότητα στην αντικειμενικότητα, λογικά θάπρεπε να τον ενδιαφέρει και διορθώσει σύμφωνα με την θεϊκή γνώμη/γνώση Του Τριαδικού Ενός κι όχι του καθενός. 

Η Εκκλησία είναι Σώμα Του κι Αυτός Κεφαλή. Είναι Φως εκ Φωτός και Την έθεσε σαν πόλι επί όρους κειμένη, που δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να κρυφτεί. 

Είναι συγχρόνως ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και δωδεκάτειχος πόλις. Μητέρα και μόνη γόνιμη μήτρα αναγέννησής μας. (σαν δωδεκάτειχος) είναι η διδάσκουσα την τελειότητα της προσευχής – νηστείας – ακρόασης και τήρησης, (3Χ4 άκρα, ως θεία επίσκεψις – δύναμις εξ Υψίστου επεσκίασεν….) στα οποία προσκολλώμενοι και τηρούντες αυτά στο μέτρο της θελήσεως και της δωρεάς, ερανειζόμαστε κάθε αγαθή δόση. 

Είναι ο ΣΤΑΥΡΟΣ επί γολγοθά… επί του κρανίου (γολ-γολ) του κόσμου τούτου και παλαιού τεθανατωμένου τη αμαρτία ΑΔΑΜ (προσωπικά και στο σύνολο της ανθρωπότητος), που ρανίδες αίματος Του Κυρίου κατέρχονται για να θανατώσουν τον θάνατο, ζωώσουν και αναστήσουν (δια Σταυρού) τους μετέχοντες. 

Αν τώρα κάποιος που ετέθη ως άλας (από απλό μέλος έως ‘’κεφαλή’’ της ιεραρχίας) μωρανθεί και την καταβιβάσει από το ύψος Της και ακυρώνει το θεαραπευτικό Της έργο, ή ισοπεδώνει την Αλήθεια με την αληθοφάνεια (φαντασία) στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, αγαπολογικά, Αυτή δεν χάνει, αλλά ο ίδιος πολέμιος και υποτιμητής, αφού …πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς (Ματθ.ις’) 

Αμήν δι ευχών να εισέλθουμε, επιβιβαστούμε, ενσωματωθούμε με οργανικούς

ένωση ανθρώπων υπό την επιστημονική και εκκλησιαστική άποψη

Από τον μικρόκοσμο έως τον μακρόκοσμο, έχουμε μυριάδες παραδείγματα (μικρο)ενώσεων. 

Είναι ο όλος βιολογικός άνθρωπος που τον απαρτίζουν μέλη και τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με οργανικούς δεσμούς. 

Είναι το σώμα (κάθε κράτος) που μέλη του είναι οι πολίτες του. 

Είναι η Εκκλησία (Σώμα Χριστού για τα καθ’ημάς αληθώς, σε σχέση με τον τύπο των ετεροδόξων και λόγω αληθοφάνειας όχι τόπο, όχι όαση πραγματική αλλά αντικατοπτρισμός της.... μια αρμονική φανταστική χωρίς αξία, αφού ισχύει ΜΙΑ κεφαλή ΕΝΑ σώμα, κι ούτε μια κεφαλή αλλά πολλά σώματα ή το αντίθετο...) που μόνο οι βαπτισμένοι ορθοδόξως (ΕΝ βάπτισμα κατά το σύμβολο της πίστεως), είναι μέλη. 

Φαίνεται αυτό το σώμα, ακόμη πιο καθαρά σε κάθε εκκλησία, όπου στην κάτοψη  το ιερό είναι η

προσέγγιση της ένωσης από την οπτική των ανατολικών πολυθεϊστικών πεποιθήσεων

Έχουμε πολλά ενδύματα αλλά ένα είναι το σώμα που τα φορά. Έχουμε πάλι ένα σώμα, αλλά ανάλογα από την πληθώρα των φώτων που μας φωτίζουν, προβάλλονται και οι ίδιες σε αριθμό, σκιές.  

Το βλέπουμε αυτό σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που διεξάγεται την νύχτα. Έτσι, ενώ ο κάθε ‘’μοναδικός’’ παίχτης φωτίζεται από τέσσερις τεράστιους προβολείς που είναι στημένοι στα άκρα του γηπέδου, μετράμε 4 σκιές (σταυροειδώς) να τον ακολουθούν.   

Στα αυτονόητα φυσικά, βλέπουμε τον παίχτη κι όχι τις σκιές… αλλά στα πνευματικά, θέλει λίγη πειθώ να σταματήσει κάποιος να ‘’μετρά’’ και ‘’ερευνά’’ τις προβαλλόμενες πολλές σκιές, συνεπεία των πολλών φωτιζόντων τον, ‘’φώτων’’…. κι αυτό, αν θέλει να προχωρήσει προς το Φως (ακόμη και φώτα), γιατί βλέποντας σκιές που τυπώνονται χαμαί (κι είναι γνωστός ο όρος της χαμαιτυπίας των πορνών) πρώτον στρέφουμε τα νώτα μας προς το Φως και δεύτερον κολλάμε εις εν σώμα, επιτυγχάνουμε την ένωση…. αλλά όχι με Τον Κύριο πνευματικά και επουράνια, αλλά με την πόρνη σωματικά - γήινα. [16 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· 17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι.  … (Α’Κορ.ς’)]   

Είναι η δηλητηριώδης παμπόνηρη εξωστρέφεια και ‘’άνεση’’ χρόνου περί

η της των πάντων ένωσις (ελληνορθοδόξως)

 ελληνορθοδόξως

Η προς την ‘’ένωση’’ κίνηση, όταν βγουν οι απόλυτες τιμές και λάβουν το πρόσημο που τους αναλογεί, σαν + και -, αναλογεί σε μία πορεία προς τα άνω και Λόγο [όπως σχηματικά ‘’δείχνει’’ το Λ του ΚΑ(Λ)ΟΥ και Αγαθού] σε σχέση με την άλλη προς το Κ του ΚΑ(Κ)ΟΥ, αδιέξοδο (|<) και συγχρόνως τέρμα της δημιουργίας, σαν προβολικό επίπεδο, όπου αποτυπώνονται τα είδωλα.    

Μακάρι να ίσχυε καθ’ολοκληρίαν το … ου χρείαν έχουσι απελθείν, (Ματθ.ιδ’16) και να μέναμε στην Τροφή που δίνει Ο Κύριος στον Οίκο Του, στην αυλή Του. 

Αλλά! οι περισσότεροί μας, παίρνουμε το αναλογούν μέρος της ουσίας (Λουκ.ιε’12) και το κατασπαταλάμε, εσθίοντες την τροφή των χοίρων. Η δύναμη της επιστροφής (σαν ειλικρινούς μετάνοια) είναι η βαθεία ενθύμηση του ευσπλάγχνου Πατέρα. Καλούμαστε να βαδίσουμε έναν δρόμο που ξεκινά από άλλες ‘’αυλές’’ (κύκλωθεν) έστω και χώρα μακράν, για να επιπέσει επί τον τράχηλον  να μας εξάγει την παλαιάν στολή και μας ενδύσει με την νέα, και μας φορέσει το δαχτυλίδι της υιοθεσίας. 

Πίπτοντας στον τράχηλό μας, ‘’κόπτει’’ το οφιοειδές μαστίγιο, (σπονδυλική στήλη) το απαραίτητο για να ευστοχήσει το σπερματοζωάριο στο ωάριο, η ψυχή μέσα στο σώμα, και να ακινητήσουμε πλέον ως πρώτο ζυγωτό στην μήτρα προς πολλαπλασιασμό αρετών και αναγέννηση, μέσω της παρεχόμενης Τροφής, τον

της των πάντων ενώσεως… εισαγωγή και ορθόδοξη έποψις

Η ένωση, όπως όλες οι έννοιες με τις οποίες ενασχολείται ο νους μας και παρασύρει και τον χου, είναι σε απόλυτη τιμή. Πίσω από αυτήν, κρύβονται δύο πρόσημα, ένα (+) και ένα (-), οπότε και οι τάσεις που έλκουν τους ανθρώπους, προς τον στόχο τους και οι οποίες πρέπει να διακριθούν πίσω από τα φαινόμενα.   

Αυτή η ‘’ένωση’’ είναι τελειολογική και θα συμβεί, έτσι κι αλλιώς. Κάποιοι πρωτεργάτες και από τα δύο πρόσημα, ‘’τρέχουν’’, αφού επιτύχουν αυτήν την ένωση, οι μεν να την επιβάλλουν δυναστικώς κι οι δε να την προτείνουν ελευθέρως, ως παραδείγματα προς μίμηση. Οι δεύτεροι είναι οι άγιοι, τέκνα Φωτός, ενώ οι πρώτοι, είναι οι σκιώδεις ‘’ενωτικοί’’ σε διάφορα επίπεδα. Παγκόσμια, πολιτικά εθνομηδενιστικά, ιατρικά υπό Π.Ο.Υ. αφού την καθέδρα της υγείας θα την καταλάβει ο αντίχριστος, οικονομικά ως great reset και restart (με μεταμόρφωσή τους, ευστοχότερα παραμόρφωση σε απρόσωπους υπάκουους στο σύστημα ‘’εργάτες’’), οικουμενιστικά στα θρησκευτικά κλπ…. 

Όλα, εντασσόμενα προς δύο κατευθύνσεις, μία προς τα άνω ένωση, δια Χριστού (Ι) εν Χριστώ, και μία ‘’ένωση’’ δια του αντίποδα (Ι) στον αντίποδα. 

Στο οι παραδόσεις του κόσμου και η Ορθοδοξία άρθρο που προηγήθηκε, διευκρινίστηκαν (νομίζω) αυτές οι δύο καταστάσεις, με τον άνθρωπο να

Τα σχήματα/οχήματα που χρησιμοποιεί Η Εκκλησία και η κακή χρησιμοποίηση των ίδιων εννοιών, από τις άλλες εκκλήσεις…

Είναι παρατηρημένο πως όλοι χρησιμοποιούν τα ίδια σχήματα (επίγειες γλώσσες, ως σχήματα και οχήματα προς τον σκοπό που έχουν). Όλοι χρησιμοποιούν τις ίδιες έννοιες, της αλήθειας (διεκδικώντας αυτήν), αγάπης, ειρήνης, ελευθερίας…. (4) 

Πάντα το μέρος διεκδικούσε την ταυτότητα του όλου... αφού πέριξ αυτού του μέρους  εκδηλωνόταν μια ελάχιστη ελκτική προς το όλον, χάρις (όπως θαυματοποιούσαν τα διαμοιρασθέντα ιμάτια Του Κυρίου από 4 στρατιώτες που εξοστρακίστηκαν στα 4 σημεία του ορίζοντα ωσάν ΑΔΑΜ). Από τον καθένα εξαρτάται αν θα μείνει επαναπαυμένος στο μέρος και σε μια αρμονική* ισχύουσα στην εξωτερική επιδερμίδα ‘’αληθείας’’ αλλά αποκομμένος από το Όλον ή θα τις εκμεταλλευτεί για να ενωθεί και εισαχθεί στην δόξα της τελειότητας. Όχι απρόσωπα, αλλά δια XC εν XC. 

Θυμίζει την κλοπή (μέσα στο επιτρέπεται ** ) Του Τιμίου Σταυρού από τους πέρσες, ώστε με το άλλο Φως και άλλο πυρ, ήλκυε τους πυρσολάτρες στην ορθοδοξία και από την μερική τους αλήθεια (έστω και φανταστική αληθοφάνεια) στην Αλήθεια.   

Από το άκρο της δημιουργίας ‘’ειδωλική αλήθεια’’ (ψεύδος) ΙΑΠΕΤΟΣ = 666, (αληθοφανής ποιητής ουρανού και γης) έως Τον Αληθή Τριαδικό Θεό (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ

και σχίσας το χειρόγραφον (Μ.Βασιλείου)...

 από τον συναξαριστή του μεγάλου Βασιλείου.... 

η άλλη όψις του σχίσας….

η μεταξύ γης και ουρανού Ναυς…

Κάποτε στην Μεγάλη είσοδο ο παπα-Εφραίμ είδε τον εαυτό του υπερυψωμένο και αισθανόταν ότι πατούσε πάνω σε φλόγες. Μόλις έφθασε κάτω από τον πολυέλεο είπε μέσα του, «Παναγία μου, Χριστέ μου», και σιγά-σιγά πάτησε και μπήκε από την Ωραία Πύλη. Τότε κατενόησε το ψαλμικό, «ο ποιών τους Αγγέλους Αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς Αυτού πυρός φλόγα» (Ψαλμ. ργ’4). - Οσίου Εφραίμ, του Κατουνακιώτη.*

Κι η μεγάλη είσοδος αντιστοιχεί στην Κυριακή Βαΐων....

Με το επί πώλου όνου σχήμα Ο επί των χερουβείμ εποχούμενος Κύριος μας εξάγει κατ’αρχάς από την αίγυπτο (από το παράλογο στο λογικό) ως οριζόντια μετάθεση ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου… και συνεχίζει από το λογικό στο υπέρλογο (κάθετη διάσταση – σύνολο σταυρική) ώστε με την θεία λειτουργία να μας ανέλκει με το … ιδού αναβαίνομεν εις ιεροσόλυμα.... (και δεν μένει εκεί μόνο στην