η ‘’τομή’’ του Χριστού στον κόσμο…

Ο Κύριος, με το που ενχρονίσθη και εχωρήθη, έγινε η χρονική τομή μεταξύ προ και μετά, αλλά και η χωρική, χωρίς και με Χριστό, ανεξάρτητα εξωτερικών χρόνων… 

Μπορεί να συνηθίσαμε να ‘’χωρίζουμε’’ την ιστορία στα προ και μετά Χριστόν, αλλά η χωρική ‘’διχοτόμηση’’ έχει ιδιαίτερη σημασία (γιαυτό και θα προσεγγιστεί) και μάλιστα, αφού ο ‘’χώρος’’ κανονίζει την ισχύ του χρόνου, αν θα νικηθεί ή θα νικήσει, αποδεικνύει την σπουδαιότητα αυτής της παραμέτρου, που προσπερνιέται αδιάκριτα.   

Τομή που χωρίζει, αλλά και ενώνει τα δύο διεστώτα (εχθρικά) μέρη σαν γέφυρα, εις εν, γεφυρώνοντας το όντως μέγα χάσμα… 

Είναι η σταυρική, δια του Ιησού Χριστού (888) διέλευση από την φαντασία και αληθοφάνεια (666) στην πραγματική όαση και αληθινό (ΤΡΙΑΔΙΚΟ) ΘΕΟ (999)… έργο σωτηρίας, από ανατολής Του έως δύσεως…  Η σταυροαναστάσιμη ταυτότητα του ''ηλίου'' στην ανατολή και στην δύση Του...

Κι ενώ για τον χρόνο είναι σύνηθες και κάπως γνωστό (αφού μετράμε τα χρόνια μας φυσικά), στον χώρο που ενέχει και βίωμα, κάπως υστερούμε σαν αυτογνωσία και αυτοκριτική, το ''που'' (χωρικά) βρισκόμαστε και τι όντως θέλουμε... την επαναληψιμότητα των εξωτερικών εορτών και επί γης κύκλων ενιαυτών ή την μοναδικότητα της έσω... [που σαν ανοδική πορεία (9) και ''ξεκόλλημα'' από την γη  θα ισχύσει στον αιώνα].

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής στο Πώς δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν άνδρας της; μαζί με πολλές αναγωγές, μας γνωρίζει… Η συγκύπτουσα γυναίκα είναι η φύση και η ψυχή που με την απάτη του διαβόλου έστρεψε πρός την ύλη όλη τη σχετική με την πράξη νοερή δύναμη.

Κι ο λόγος που ‘’επιστρατεύεται’’ το περιστατικό της Αγίας Γραφής, που αναλογεί σε κάθε φύση, είναι γιατί ‘’χωρίζει’’ τους ανθρώπους στα δύο … τις θεραπευμένες από Τον Χριστό συγκύπτουσες διάνοιες και τις μη θεραπευμένες, επειδή δεν το θέλησαν… στους ‘’υποκριτές’’ και ‘’κυνηγούς σκιών’’ τυπολάτρες φαρισσαίους από τους ουσιαστικούς, ας πούμε ταπεινούς τελώνες… 

Επαναλήφθηκε το χωρίο στο… Η Γέφυρα μέσα στην Αγία Γραφή … και οι προϋποθέσεις δόμησής Της, μέσα μας... αλλά ίσως αξίζει νάναι και εδώ (μαζί με δυο ακόμη σχόλια)… για λόγους ωφελείας και ένδειξης της ‘’αξίας’’ των Χριστουγέννων, σαν βίωμα, με ευχή και στην πράξη, αμήν ο καλός Θεός να δώσει χάρι και Φως και την ειρήνη Του…    

την ελευθερία από τον σατανά (έτη 18) και την εμμονική / δαιμονική χαμαιτυπία στις σκιές επί γης [αφού αυτά βλέπει η συγκύπτουσα (αθεράπευτη, αμήν προς στιγμήν με ευχή να συνατήσει Χριστό και θελήσει θεραπευτεί) φύση μας]… ξεκινώντας Ο Κύριος με το υποκριτά, που του αναλογούν όλα τα ουαί ημίν… (Ματθ.κγ’) … Ὑποκριτά· ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ¹⁶ ταύτην δὲ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; (Λουκ.ιγ’)  

...εκεί στην φάτνη της Γεννήσεως, Ο Κύριος λύνει βου και όνο (από την δυναστεία του πονηρού 666, τα 18 έτη) για να τα ξεδιψάσει (και δοθεί ως άρτος Ζωής, εκεί στον οίκο του άρτου / βηθλεέμ)… περνώντας μας από το κατά νόμον, (παιδαγωγό) αλλά σκιώδη σάββατο και 7 στην Κυριακή και Κύριο (από 7 ---> 1 και ‘’χώρο’’ χάριτος) ώστε, όστις έχει ώτα ακούειν, ακουέτω… ους, νους… βους. 

Ακόμη και ο όνος, όπως η ολότητα (ο) που ήταν μέσα στο φως και εξήλθε, [ως όφις, σε δύο καταστάσεις… έρποντα πλάνο, ο πρώτος ‘’εωσφόρος’’ και όρθιο χάλκινος κρεμασθίς (αντίτυπο Κυρίου) επί της ράβδου του Μωσέως, ο ένας δηλητηριάζων και θανατώνων κι Ο Άλλος θεραπεύων και δια της θυσίας Του, ζωοποιών] έτσι και ο νους που εξήλθε σαν όνος (εκ Του Νοός εξελθών)… για να τον χρησιμοποιήσει Ο επιβαίνων επί χερουβείμ, σαν σχήμα (επί πώλου όνου) και εξάγει πρώτα από το παράλογο και αίγυπτο (ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου…) προς την έρημο, ως σταυρό, να ασκηθεί και ευθυπορήσει, χωρίς περιττή περιπλάνηση προς την βηθλεέμ… αλλά και στο τέλος των σκιών, με την Κυριακή Βαΐων, πάλι επί πώλου όνου για να αναγάγει εκ της κάτω ιερουσαλήμ στην άνω (βασιλεία) και από το λογικό (εκτύπωμα) στην υπέρλογη ουσία δια της αναστάσεώς Του και αμήν συνανάστασής μας…    

…με μια προϋπόθεση… ότι για την ανάσταση του ανθρώπου, προηγείται η ανάσταση ‘’σπέρματος’’, δλδ η γέννηση… πάλι, όχι τυχαία στην γενεαλογία Του Κυρίου, να είναι απαραίτητη Η όντως Θεοτόκος, που κατά την παράδοση σημειώνεται ως ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί. 

[Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ, ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ. Εὐτρεπίζου Ἐφραθᾶ, ὅτι τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ Σπηλαίῳ ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου. Παράδεισος καὶ γάρ, ἡ ἐκείνης γαστήρ, ἐδείχθη νοητός, ἐν ᾧ τὸ θεῖον φυτόν, ἐξ οὗ φαγόντες ζήσομεν, οὐχὶ δὲ ὡς ὁ Ἀδὰμ τεθνηξόμεθα. Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν, ἀναστήσων εἰκόνα.  

Χρονικά, έχει συμβεί. Το θέμα είναι πλέον χωρικό. ΑΝ θα Του παραχωρήσουμε ‘’τόπο’’ για να γεννηθεί, γιατί Ο Κύριος ‘’ψάχνει’’ για να βρει κατάλληλο, αλλά δεν βρίσκει (όπως το περιστέρι του Νώε, ως προτύπωση του Αγίου Πνεύματος, που δεν καθόταν σε τόπο μη καθαρό). …Ἀπεγράφετο ποτέ, σὺν τῷ πρεσβύτῃ Ἰωσήφ, ὡς ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, ἐν Βηθλεὲμ ἡ Μαριάμ, κυοφοροῦσα τὴν ἄσπορον κυοφορίαν. Ἐπέστη δὲ καιρὸς ὁ τῆς Γεννήσεως, καὶ τόπος ἦν οὐδεὶς τῷ καταλύματι· ἀλλ' ὡς τερπνὸν παλάτιον τὸ Σπήλαιον, τῇ Βασιλίδι ἐδείκνυτο. Χριστὸς γεννᾶται τὴν πρὶν πεσοῦσαν, ἀναστήσων εἰκόνα. 

Ζητά σπήλαιο (που είναι η καρδιά) αλλά θέλει και φάτνη, που είναι δώρο της ερήμου (ασκήσεως)… εκεί το παλάτιον εκεί ο θρόνος … (όπως στο Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ καταγράφονται οι προϋποθέσεις κατάβασης του Αγίου Πνεύματος και η δια Της Θεοτόκου άνοδος του ανθρωπίνου γένους). …ώστε, από τυπικά (χρονικά) χριστιανοί να μας περάσει η καλή μας Παναγία, και σε τόπο (όπως χαρακτηρίζονται οι επίσκοποι, ως εις τύπον και τόπον Χριστού, κατάσταση, βιωματική κι όχι απλά χωρίς προϋποθέσεις οι τυγχάνοντες εξωτερικής βαθμίδας ιερατικής ιεραρχίας). Όλα με ευχή, μη μείνουμε στον τύπο (και κατ'όνομα) αλλά να ετοιμαστούμε ορθοδόξως, μυστικά και μυστηριακά, προς υποδοχή και σκήνωση εν ημίν, πέραν σχημάτων, Φωτός, χαράς και χάριτος…

Τα περί χρονικής και χωρικής ''μετοχής'' ισχύει το... όλα τα θεία γεγονότα που παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες, περιμένοντας την δική μας ετοιμότητα. Αμήν να ξεκινήσουμε με το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν (από αρχής δημιουργίας με την ''εισαγωγή'' του Φωτός στην καρδιά και νου και ζωή μας, (σύλληψη και γέννηση) προϋπόθεση για την αναδημιουργία μας... και τελειώνοντας με το ίδιο ελθέ και έρχου Κύριε (για φωτισμό και τελείωση με την πεντηκοστή), αφού τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν από Τον αρχηγό, θεμελιωτή και τελειωτή της πίστεώς μας Ιησού Χριστό Α και Ω...]. 

Κι είναι ο Βοόζ… (συναφές εκ του βοός) πατέρας του Ιεσσαί και παπούς του Δαβίδ, εκ των οποίων ‘’έρχεται’’ Η Κυρία Θεοτόκος, ίνα ‘’αναστήσει’’ Το θείο σπέρμα Της. Όπως ιστορικά έτσι και βιωματικά, δίνοντάς μας, υπόσχεση σωτηρίας, ελπίδα και χαρά στον καθένα, ότι μπορούμε κι εμείς μέσα από την ‘’ζωώδη’’ μας κατάσταση (βοόζ), υπό προϋποθέσεις (όπως επέλεξε η Ρουθ, με το ιστορικό της στο…. Οδεύοντας προς την Βηθλεέμ και την επιλογή της, σε ένα ‘’σταυροδρόμι’’ της ζωής της, που την πέρασε από λαό και θεούς του κόσμου, σε λαό και Θεό Αληθινό) να γίνουμε συγγενείς Του και ‘’τύχει’’ εν ημίν της πρώτης αναστάσεως (γέννηση) και αμήν και της δευτέρας (αφού ενηλικιωθεί εν ημίν), για να μας εξάγει εκ του κόσμου των ειδώλων και εισάγει στον χώρο της Αληθείας… και τέλος εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο ήλθε…. την θεραπεία μας και την δωρεά του Αγίου Πνεύματος (… η θεραπεία της συγκύπτουσας… , λαός - ναός, η η’ εβδομάδα από αναστάσεως (πεντηκοστή) και ο η’ αιών και το πίσω από την σάρκα και το χρήμα πνεύμα και το Πνεύμα της Πεντηκοστής…).   

Αρχής γενομένης και πέρατος, δια Σταυρού... «Θαλάσσης, τὸ ἐρυθραῖον πέλαγος, ἀβρόχοις ἴχνεσιν, ὁ παλαιὸς πεζεύσας, Ἰσραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τοῦ Ἀμαλὴκ τὴν δύναμιν, ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐτροπώσατο». ...θαλάσσης ερυθράς και παθών και των άνω υδάτων και της θαλάσσης αυτών, που καλούμαστε να περάσουμε από την μία όχθη στην άλλη... (Ἡ θάλασσα τοῦ κόσμου αγ.Νήφων). ... μια πορεία από την αίγυπτο δια της ερήμου στην βηθλεέμ... (αίγυπτος, έρημος και Βηθλεέμ...) ΑΝ θελήσουμε να ''δούμε'' (και ζήσουμε) την θεία γέννηση αφού... κάπου κατακεί, [σε έναν από αυτούς τους τρείς τόπους (1), κατέναντι (ς’) – απέναντι (5) – μέσα στον Λόγο (2)] κυκλοφορεί η συνείδησή μας… εμμένουσα στα κάρβουνα και το πυρ του κόσμου (με το κοσμικό φρόνημα – αίγυπτο, ανάμεσα σε σκιές και είδωλα) ή δια σταυρού στην πορεία (έρημο) προς τον πόδα (σπήλαιο), όπου γεννιέται το άλλο πυρ. 

Και εν μέσω αυτών των δύο αγιογραφικών ‘’ζώων’’, όλοι εμείς (και με προϋπόθεση να αναγνωρίσουμε Τον Δημιουργό μας στο θείο Βρέφος και να θελήσουμε να Το φιλοξενήσουμε και "ζεστάνουμε" στο σπήλαιο της καρδιάς* μας, όπως αυτά σημειολογικώς έπραξαν). 

Όλους εμάς τους ανθρώπους που ψαλμικά… “ταυτίστηκαν μέ τά ἄλογα κτήνη καί ἔγιναν οι ψυχές τους, ὅμοιες μ’ αὐτά” (Ψαλμ. μη’13) και Του ζητήσουν λύτρωση εκ των δεσμών.... και παθών... (περί ψυχής και κολάσεως αγ.Ανδρέα δια XC σαλού) …(καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς) 

… Ωμοιώθη ο Θεός με τον άνθρωπο (λαβόντα δούλου μορφή) παρεσυνεβλήθη με α-νοήτους (χωρίς νου Χριστού) για να ωμοιάσει ο άνθρωπος στον Θεό, επιστρέφοντάς του την τιμή που του αρμόζει… και που του  κλάπηκε δολίως, ή που ανοήτως την παραχωρήσαμε σε αυτόν…. 

Όλα τα ζώα, εκ φύσεως α-νόητα (χωρίς νου Χριστού) δεν κληρονομούν βασιλεία, αφού δεν κρίνονται. Αυτό που δυσχεραίνει την μετάβαση του ανθρώπου που βρίσκεται στην ζωώδη κατάσταση παθών, είναι ο παρεμβαλλόμενος χνους (θολούρα, νέφος) μεταξύ νου και χου και για τον οποίο πρέπει να αγωνιστεί και αποδιώξει την θολούρα και διαστρέβλωση που του προξενεί. Κι όπως εισερχόμενο το φως μέσα στον οίκο μας, διώκονται τα σκοτάδια, η αρχή καταργήσεως του χνου, είναι η είσοδος στην ψυχή (και ζωή ) μας, αέρα. Να πνεύσει αήρ (ορθοδοξία) πίστεως... ώστε αυτή με την σειρά της σαν βάση αποδιώξει αυτά... και από σκέτο ζώο μεταμορφωθεί σε ζώον θεούμενον. Όπως πρωτοπλάστηκε, ανεβαίνοντας τουλάχιστον από το παραφύσιν με την κόλασή του, στο κατά φύσιν... αναγνωρίζοντας χάριτι, τις αστοχίες του... και για περαιτέρω άνοδο και θεραπεία, έχει ο καλός Θεός μαζί με τον λίγο φιλότιμο αγώνα....

νους – χνους – χους (πορεία ένωσης εις ένα και άρση του μεσοτοιχείου παραπετάσματος)

...μετά δε την ενοποίηση εις εν, που θα συμβεί έτσι κι αλλιώς με την άρση του μεσότοιχου, θα βρούμε τον όλο εαυτό ή (αμήν) προς τα άνω ή προς τα κάτω, ή με Χριστό ή χωρίς Αυτόν, κατάσταση τελική, που η θέληση θα τόχει ''καταφέρει'' ως Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας. 

[* ...Καὶ ὡς κατεδέξω ἐν τῷ σπηλαίῳ καὶ φάτνῃ ἀλόγων ἀνακλιθῆναι, οὕτω κατάδεξαι καὶ ἐν τῇ φάτνῃ τῆς ἀλόγου μου ψυχῆς καὶ ἐν τῷ ἐσπιλωμένῳ μου σώματι εἰσελθεῖν.].  

Καρδιά, που είναι το πνευματικό κέντρο, όπου ενεργούν τα παραφύση, τα κατά φύση και υπερφύση… 

…με το σπήλαιο της γεννήσεως να είναι (χωρικά) το ίδιο με αυτό που αναφέρει ο (άλλος βηθλεεμίτης) προφητάναξ Δαυίδ… και, και τα δυο αναγόμενα να ‘’δείχνουν’’ το σπήλαιο της καρδίας μας και Τον λυτήρα του φαρμακερού έρποντος όφεως… αμήν βιωματικά Χριστούγεννα ανάλογα με τα ιστορικά, αφού αυτά χωρίζουν στα δύο τον όλο χρόνο και τις δύο καταστάσεις της φύσης μας. Εν σκότει και εν Φωτί… [Μια μέρα που έβοσκε τα πρόβατα και είχε καύσωνα, βρήκε μια δροσερή σπηλιά και πήγε να ξεκουραστεί. Όταν ξάπλωσε, αισθάνθηκε ένα παγωμένο πράγμα να τυλίγεται γύρω από το στήθος και το χέρι του. Ήταν ένα μεγάλο, φαρμακερό φίδι που τον κοιτούσε στα μάτια, έτοιμο να  τον  τσιμπήσει. Αν δοκίμαζε  να το αποτρέψει, θα πέθαινε από το φαρμάκι του. Τότε σκέφτηκε τον Κύριο και μ’ ένα αναστεναγμό έκανε μια σύντομη προσευχή. Ξαφνικά μέσα στη σκοτεινή σπηλιά εμφανίστηκε  μια  γυναίκα  ντυμένη με χρυσά  ενδύματα  μέσα  σε υπέρλαμπρο  φως, κρατώντας στα χέρια της ένα παιδί, το ίδιο υπέροχο και φωτεινό. Το παιδί  έδειχνε  με  το  χέρι  του στο μεγάλο φαρμακερό φίδι την έξοδο από τη σπηλιά. Αμέσως το φίδι τράπηκε σε φυγή σαν να αναγκαζόταν από τη δύναμη της προσταγής του παιδιού. Έπειτα το όραμα εξαφανίστηκε, αλλά χαράκτηκε στη μνήμη του προφήτη και βασιλιά Δαυίδ μέχρι τα βαθειά γεράματά του και έγραψε 2 ψαλμούς: ‘‘Στον Ωραιότατο Υιό των ανθρώπων’’  και ‘‘ Στη Βασίλισσα με τα επίχρυσα ρούχα’’. Η σπηλιά αυτή είναι το Σπήλαιο που γεννήθηκε ο Χριστός, η γυναίκα είναι η Παναγία, το παιδί ο Χριστός και το φίδι ο διάβολος, στον οποίο ο Χριστός δείχνει την έξοδο από τη ζωή των ανθρώπων. Με τη Γέννησή Του  λοιπόν ο Χριστός μπήκε στη ζωή του ανθρώπου τόσο απλά και φυσικά, όπως μπαίνει το φως στο δωμάτιο και όπως βρίσκεται ο αέρας μέσα στα πνευμόνια μας…. πηγή]. 

…χωρική μετάβαση από τον έρποντα δηλητηριώδη εν τη καρδία ημών, (ανάλογη της ιστορικής με το πρόσημο του εν δυνάμει), σε Αυτόν, που με την εμφάνισή Του του συντρίβει την κεφαλή (Γεν.γ'15). Κι αν επί του πρακτέου δεν ‘’ήλθε’’ έξω, επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία, όπως υμνείται, είναι γιατί δεν το καταφέρνουμε εντός, στην έσω γη (της καρδίας, προκειμένου επιτευχθεί η μετάβαση από το εν δυνάμει στο εν ενεργεία…), Αμήν ελθέ και σκήνωσον…

χωρική μετάβαση από τα κάτω στα άνω και κεφαλή δια Σταυρού και Εσταυρωμένου… Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή· (αγ.Ιωάννης Δαμασκηνός) και δια περιτομής… η κοσμική έναρξη της έλικος του ενιαυτού… και η περιτομή. 

…περιτομής αμαρτιών, (ας πούμε) αριστερόστροφης ανοδικής έλικας (9) ή με την άλλη επιλογή, ‘’περιτομής’’ και έξωσης Του Ανθρώπου από τον (χωροχρονικό, σταυροειδή εκ φύσεως) άνθρωπο, σαν έλικα καθελκτική (6)… με δύο άκρα… την αδιαλείπτως επίκληση του Ονόματος (χάριτι με βάση την ακρόαση και τήρηση) για την ανάπαυση του Αγίου Πνεύματος στο σκήνωμά μας (και καθαρότητα, σαρκί και πνεύματι, δια Της Θεοτόκου, ως ευάρεστον δοχείον) και ‘’ακουστεί’’ το αββά ο Πατήρ (Γαλ.δ’6), (και την σύγχρονη μετάβαση από χώρο αιχμαλωσίας σαν νήπια στην ενηλικίωση, χώρο χάριτος και ελευθερίας) ή την αποβολή Του Κυρίου από τον χρόνο μας… με νομοτελειακό αποτέλεσμα στην αιωνιότητα ‘’αποβολή’’  της ζωής μας, από την Ζωή… Κύριε ελέησον…  

κι ο άνθρωπος, σαν μικρόκοσμος, είναι μια σταυροειδής μικρογραφία (όπως το πρώτο σχήμα του άρθρου κάπως ενδεικνύει) με τον σταυροειδή μεταβολισμό του (όχι μόνο σωματικό τι θα φάμε και τι θα πιούμε αλλά ιδίως πως πνευματικά θα χορτάσουμε) Του Ανθρώπου, Του οποίου φέρει την εικόνα [αφού άνθρωπος είναι ο έχων του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος) και εικόνα]. Κι όπως στον μικρόκοσμό του κινείται χρονικά οριζόντια, αφήνοντας πίσω του γέννηση και βαδίζοντας μπροστά προς τον βιολογικό θάνατο και αντίστοιχα στον χώρο κάθετα, έχοντας επάνω του τον μακρόκοσμο κάτω δε τον μικρομικρόκοσμο, μικρογραφία του Ανθρώπου, που απλώνεται σε όλον τον χώρο και όλον τον χρόνο, από γενέσεως έως συντελείας (δεξιά-αριστερά) και από τα τρίσβαθα του πνευματικού σκότους της φαντασίας (και ειδώλων) έως Τον όλο Φως, Τριαδικό Θεό (πάνω-κάτω) που ποτέ δεν αποχωρίστηκε, και που μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε στην ιστορική Του διαδρομή, νίκης κατά του θανάτου και της πλάνης (και ψεύδους) ευρίσκοντες Την Αλήθεια (αμήν και βιώνοντας Αυτήν).... και από την μία διάσταση, την αυστηρώς σαρκική και κοντόφθαλμη, στην άλλη και αιώνια, πνευματική, με Αυτόν ως Γέφυρα (όπως ιστορικά αναδιπλώθηκε και εκτυπώθηκε έτσι και εσωτερικά να εντυπωθεί). Πέρασμα, με προϋπόθεση το μικρό μας σταυρουδάκι να γίνει ομόρροπα μαγνητισμένο με τον μεγάλο μαγνήτη (Σταυρό), αφού δια Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω και εκ της πλευράς Του (επί Σταυρού), Η Ζωή... αμήν να αποδεχτούμε προσωπικά αυτήν την σωτήρια τομή, συμφωνήσουμε και δοξάσουμε την φιλεύσπλαγχνη παρουσία Του... ευχόμενοι να δράσει και σε μας...

---

μια ''έμπονη'' σταυρική χειρουργική τομή του Θεού στον κόσμο, δια της οποίας εισέρχεται το Φως στον κόσμο για να κρίνει... αφού με την γέννηση η κρίση... και με την κρίση η γέννηση. Αμήν να προλάβουμε να συνταχθούμε, τώρα που έχουμε χρόνο... αφού (και όσο*)...  47 καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ρημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σώσω τὸν κόσμον. (Ιωαν.ιβ')... 

* όσο το έλεος καταδιώξει (μας) πάσας τας ημέρας... όπως στο τέμπλο καίει καντηλάκι (έλαιον και έλεος) και ανοικτό το ευαγγέλιο (για να διαβαστεί και τηρηθεί) ... με επόμενη συνάντηση προς κρίση (μερική και τελική), όπου ο επισκοπικός θρόνος (και καρδία του Σώματος της Εκκλησίας, του αναστημένου Σώματος Χριστού), ανέλεον (χωρίς καντηλάκι, κλειστό το ευαγγέλιο, αφού έκλεισε η παρένθεση της ζωής μας, κι ό,τι γράψαμε γράψαμε... ευτυχώς βέβαια όχι χωρίς ευσπλαγχνία, γιατί ου δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου, πας ζων....). Δικαιοσύνη κατά τας καρδίας ημών.... καρδία έναντι, αντικείμενη - σε σχέση με την συγκείμενη καθόλην την διάρκεια της επιγείου ζωής καρδίας. Τότε, πρόσωπον προς Πρόσωπον... για του  τι είδους πνεύμα ενήργησε μέσα σε αυτήν. Τι θελήσαμε, τι αγαπήσαμε, ποιο Ι (κεντρομόλο ή φυγόκεντρο) ακολουθήσαμε…

…κι είναι φυσική κι επόμενη η κατάληξη και μόνοι μας θα οδοιπορήσουμε στο τέλος… με αμφίδρομη σχέση… καθώς, γυρνώντας την πλάτη στον Θεό (φεύγοντας από προσώπου Του) γυρνάμε την πλάτη προς τον συνάνθρωπο… (όπως έχει ιδωθεί από αγίους η κόλαση… πλάτη με πλάτη) αλλά και γυρνώντας την πλάτη ο άνθρωπος στον συνάνθρωπο, ως ανέλεος (και εγωιστής) περιμένει αυτή η καρδιά να δει πρόσωπο Χριστού; … Κύριε ελέησον!! Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου (ψαλμ.ν’)… ένσπειρε και αύξανε το έλεός Σου μέσα μας… ως φιλοθεΐα και φιλανθρωπία… 

…αμήν προσανατολίζοντες το πρόσωπόν μας προς Τον γεννηθέντα δι ημάς Κύριο και κινούμενοι προς Αυτόν, προσφέροντας την ‘’αναγνώριση’’ ως Βασιλέα (χρυσό) ως Θεό (λιβάνι) ως Θανατούμενο για μας (σμύρνα) για να μας ζωώσει… Χριστέ, το Φώς το Αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθήτω εφ' ημάς το Φώς του προσώπου Σου, ίνα εν αυτώ οψώμεθα Φώς το απρόσιτον. Και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών, προς εργασίαν των εντολών Σου. Πρεσβείαις της Παναχράντου Σου Μητρός και πάντων Σου των Αγίων. Αμήν

Εγώ ειμί το Φως…

«Σὺ Κύριέ μου φῶς, εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθας, φῶς ἅγιον ἐπιστρέφων, ἐκ ζοφώδους ἀγνοίας, τοὺς πίστει ἀνυμνοῦντάς σε».

…σταυροειδής τομή στον κόσμο, που εισέρχεται σαν Ήλιος*, [9 ῏Ην τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. (Ιωαν.α')],  εισάγοντας θείο πυρ, Φως και φωτιά, προς μετοχή…  κι ενώ οι ακτίνες Του είναι απροσωπόληπτες, η αντίδραση είναι διαφορετική και ακραία, κατά την φύση του καθενός… ευλογεί δια Σταυρού, αλλά Αυτός γίνεται, όπως στους αγγέλους, έτσι και στους ανθρώπους που συντάχθηκαν με αυτούς... δόξα των αγγέλων και τραύμα των δαιμόνων. 

Ο Θεός είναι ο Ήλιος της δικαιοσύνης, όπως έχει γραφεί, σκορπώντας σ’ όλους γενικά τις ακτίνες της καλοσύνης του, και η ψυχή γίνεται στο φρόνημα είτε κερί όταν αγαπά τον Θεό ή πηλός όταν αγαπά την ύλη. 

Όπως λοιπόν σύμφωνα με τη φύση του ο πηλός ξεραίνεται από τον ήλιο, ενώ το κερί κατά φύση μαλακώνει, έτσι και ψυχή που αγαπά την ύλη και τον κόσμο ακούοντας τις νουθεσίες του Θεού κι αντιδρώντας με το φρόνημα καθώς ο πηλός σκληραίνει κι όπως ο Φαραώ, σπρώχνει τον εαυτό της στην καταστροφή. (πηλός ή κερί.... αγ.Μαξίμου ομολογητού).  

ομόπνοα… Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης (Κλίμαξ) λέγει, ότι το άκτιστο φως του Χριστού είναι «πυρ καταναλίσκον και φωτίζον φως». Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Ε.Π.Ε 11,498) παρατηρεί: «Ούτος, φησί, βαπτίσει υμάς εν Πνεύματι Αγίω και πυρί· τω φωτιστικώ δηλονότι και κολαστικώ, κατ’ αξίαν εκάστου της εαυτού διαθέσεως κομιζομένου το κατάλληλον». Και αλλού (Συγγράμματα, εκδ. Χρήστου, Β’ σ.145). Το φως του Χριστού «ει δ’ εν ον, τοις πάσιν μεθεκτόν, ου ενιαίως, αλλά διαφόρως μετέχεται…». 

Συνεπώς, παράδεισος και κόλαση δεν είναι απλώς ανταμοιβή και τιμωρία (καταδίκη), αλλά ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε καθένας μας τη θέα του Χριστού, ανάλογα με την κατάσταση της καρδιάς μας. Ο Θεός ουσιαστικά, δεν τιμωρεί, μολονότι για παιδαγωγικούς λόγους και στη Γραφή γίνεται λόγος για τιμωρία. Όσο πνευματικότερος γίνεται κανείς, τόσο ορθότερα κατανοεί τη γλώσσα της Γραφής και της παραδόσεώς μας. Η κατάσταση του ανθρώπου (καθαρός-ακάθαρτος, μετανοημένος-αμετανόητος) συντελεί στο να δεχόμεθα το Φως του ως παράδεισο ή κόλαση. Π. Γ. Μεταλληνος

* τα 3 θαύματα με την Γέννηση του Κυρίου

--- 

Όταν είναι κανείς άδειος από τον Χριστό, τότε έρχονται χίλια δύο άλλα και τον γεμίζουν: ζήλειες, μίση, ανία, μελαγχολία, αντίδραση, κοσμικό φρόνημα, κοσμικές χαρές. Προσπαθήστε να γεμίσετε τη ψυχή σας με τον Χριστό, για να μην την έχετε άδεια. Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

αμήν να επιτρέψουμε αυτήν την ''χειρουργική'' τομή στην καρδιά και νου και ζωή μας, να φύγουν διωκόμενα τα σκοτάδια... [εκ της κραταιάς χειρός Τριαδικού Θεού.... γενεαί δεκατέσσερις... (τρις) όσες (όχι τυχαία) και οι φάλαγγες... του κατ'εικόνα και καθ'ωμοίωση πλασθέντος χεριού μας...].