Η Γέφυρα μέσα στην Αγία Γραφή … και οι προϋποθέσεις δόμησής Της, μέσα μας...

Δόθηκε από τον καλό Θεό η Αγία Γραφή (και παράδοση), με τα μικρά της μαργαριτάρια (λόγοι Γραφών και λόγοι φύσης) σαν εξωτερικοί οδοδείκτες προς τον εσωτερικό θησαυρό… τον εν ημίν θησαυρό, που είναι κρυμμένος στην γη μας… και που θέλει το σκάψιμό της, για να τον αναδείξει και πλουτίσει τον άνθρωπο… και σαν γέφυρα, να καλύψει το μέγα χάσμα…

… 44 Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θησαυρῷ κεκρυμμένῳ ἐν τῷ ἀγρῷ, ὃν εὑρὼν ἄνθρωπος ἔκρυψε, καὶ ἀπὸ τῆς χαρᾶς αὐτοῦ ὑπάγει καὶ πάντα ὅσα ἔχει πωλεῖ καὶ ἀγοράζει τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον. (Ματθ.ιγ’44) 

Αποδεικνύοντας ότι και η αναζήτηση και η ανάδειξη του θησαυρού σαν αναγέννηση (ιγ) γίνεται υπό προϋποθέσεις… κι αυτές έχουν σχέση με την καθαρότητα, και με τον 44^ο ψαλμό, ειδικό… (αφιερωμένο στην Παναγία, το μέσον σωτηρίας…) πνευματική φυσιολογία νεφρών και καρδιάς…. 

Είναι ο τρόπος που αναζητούμε αυτόν τον θησαυρό, που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στην πνευματική ταυτότητα (ομόπνοα) Σταυρού και Θεοτόκου, των μέσων για την ανεύρεση Του Θησαυρού (Χριστού) βλέπουμε να έχει δύο πρόσημα

και δύο καταλήξεις (+ και -)… όπως στο χρηστός ο ζυγός και το φορτίον ελαφρόν... (φυσικοπνευματική οπτική) αναλύεται σχετικά*… 

[* Όταν ένα μη ηλεκτρισμένο σώμα, προσεγγίσει ένα ηλεκτρισμένο, λαμβάνει ηλεκτρικό φορτίο. Το ποιόν όμως του λαμβανόμενου φορτίου, εξαρτάται απόλυτα από τον τρόπο ''συμπεριφοράς'' του πρώτου.  

Αν έλθει σε ''επαφή'' λαμβάνει όμοιο φορτίο, ενώ αν έλθει σε ''τριβή'', λαμβάνει αντίθετο φορτίο. 

Με αφορμή την πρόταση των αγίων (περί ησυχασμού**) για την απερίεργη προσέγγιση με ταπεινότητα και ευλάβεια, της Αγίας Γραφής, ο Απόστολος Παύλος προτείνει ''κολλώμενοι τω αγαθώ'' (Ρωμ.ιβ’9). 

Αν κάποιος κολλήσει με το Αγαθό, λαμβάνει όμοιο ''φορτίο''. ...Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ... 

Έχουμε φορτίο (θετικό και αρνητικό) στην επιστήμη και φορτίο στην θεολογία, το οποίο είναι ο σταυρός.... (και βιωματικά αποδεδειγμένο, όταν ο σταυρός που κουβαλάμε χωρίς Χριστό, γίνεται βάρος, μας γονατίζει και συνθλίβει, αλλά με Χριστό, ελαφρύ...)...  

** περί ησυχαστών (από επιστολές του αβ. Αμμωνά)… Η επιθυμία να εξετάζης με περιέργεια την Αγ. Γραφή γεννά εχθρότητα και διαμάχη, ενώ ο θρήνος για τις αμαρτίες φέρνει την ειρήνη. Είναι αμαρτία για τον μοναχό πού κάθεται στο κελλί του, να εξετάζη με περιέργεια την Αγ. Γραφή παραμελώντας τις αμαρτίες του. 

Οποιος απασχολεί την σκέψι του, πριν γνωρίση τον εαυτό του, με το πως ήταν γραμμένα τα διάφορα γραφικά χωρία, αυτός έχει περιέργεια στην καρδιά και είναι φοβερά αιχμάλωτος στο πάθος του αυτό. 

Όποιος όμως φυλάγεται απ' αυτή την αιχμαλωσία, επιδιώκει να ταπεινώνεται ενώπιον του Θεού. Όποιος αναζητεί υλικό ομοίωμα του Θεού, βλασφημεί τον Θεό. Όποιος όμως φροντίζει να Τον τιμήση, αγαπά να ζή με καθαρότητα και φόβο Θεού. 

Όποιος σέβεται τις εντολές του Θεού και τις τηρεί σαν χρεώστης, αυτός γνώρισε τον Θεό. Μην αναζήτησης τις υψηλές θεολογικές έννοιες, ενώ ακόμη ζητάς την βοήθεια τον Θεού, για να έλθη και να σε σώση από την αμαρτία. Οι υψηλές θεολογικές έννοιες μόνες τους έρχονται, όταν η ψυχή αγνισθή και καθαρισθή. … με υπογραφή… Υγιαίνετε εν Αγίω Πνεύματι Αμήν (συγγνώμη για την επανάληψη των κειμένων, αλλά όταν από το νετ με δεσμούς αυτά περάσουν στον γραπτό λόγο, θα υπάρχει αδυναμία μετάβασης…)]. 

Κι επειδή, σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος) ‘’πρέπει’’ να βρεθούν όλα τα ιστορικά πρόσωπα των Γραφών εντός, και να βάλουμε αρχή ‘’οικοδομής’’ και ‘’γεφύρωσης’’. Επί του πρακτέου κι όχι φανταστικά. Εσωτερικά βιωματικά, με την εξωτερική ‘’γνώση’’ των ιστορικών στοιχείων χωρίς αντιστοίχιση, να μην αρκεί…   

Κι ενώ ο ΑΔΑΜ ήταν εντός του παραδείσου και εξέπεσε απέναντι, αρχίζουν και ξεδιπλώνονται τα αγιογραφικά πρόσωπα και οι επιλογές τους. Ο ΑΔΑΜ έγνω την ΕΥΑ (Γεν.δ’) εκτός παραδείσου και έφεραν στον κόσμο πρώτα τον κάιν και μετά τον άβελ. … κι είναι η επιλογή του κάιν, ο φόνος του αδελφού του, που τον στέλνει κατέναντι της εδέμ (Γεν.δ’16) και εισαγωγή στην ψυχή και ζωή του, ο τρόμος (ΤΡΟΜΟΣ=ΟΦΙΣ=ΕΔΑΦΟΣ…). 

Εκεί το ‘’εγώ’’ και ο κάιν, δεν είναι δυο διαφορετικά πρόσωπα, αλλά ένα (λόγω πνευματικής κατάστασης)…. είναι το εγώ (του κάιν και δικό μας) που ‘’σκοτώνει’’ την κυκλική κίνηση του νοός (άβελ) και άμεση επικοινωνία με τον Θεό… είναι ο ‘’φιλοξενηθείς’’ φθόνος, που δίνει δικαίωμα στον φθονερό να τον παρασύρει μακράν του Θεού και του ‘’κόψει’’ το νεύρο (και αγωγό) της επικοινωνίας (προσευχή), σπρώχνοντάς τον εν σκότει…. με τον πρώτο φόνο, να μην μένει μόνο στον νου…. (αλλά όπως αναφέρεται στον μέγα κανόνα, επεκτείνεται σε όλα τα απάρτια του εαυτού… Ὢ πῶς ἐζήλωσα Λάμεχ τὸν πρῴην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς!).    

Κι ο ελεήμων Θεός, συνεχίζει να εργάζεται την σωτηρία του ανθρώπου…. 25 ῎Εγνω δὲ ᾿Αδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ, λέγουσα· ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ ῎Αβελ, ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν. (Γεν.δ’) …χαρίζοντας στον άνθρωπο την έμμεση δια των δημιουργημάτων επικοινωνία με Τον Πατέρα… την ευθεία κίνηση του νοός, που βάση έχει, την τήρηση των εντολών. 

Ώστε στην επιστροφή, η τήρηση των εντολών (και καθαρότητα) να είναι προϋπόθεση για την ευάρεστη θυσία (άβελ) και καρδιακή επικοινωνία (κυκλική, μόνος μόνω… πρόσωπο προς πρόσωπο), μετά την δια σημείων της ευθείας, επικοινωνία. Αλλιώς, η γέφυρα μένει ανολοκλήρωτη… και θα λείπει ο θεμέλιος και ακρογωνιαίος λίθος. Χριστός. 

Δομικά στοιχεία απαραίτητα (παρά την ‘’φιλολογική’’ χροιά όσων ακολουθήσουν), προς γεφύρωση, υπερπηδώντας εμπόδια, κατακρήμνιση ειδώλων, κατάργηση φαντασίας…     

Εκδιώχθηκε ο (σταυροειδής) ΑΔΑΜ που αναλογεί στην Ανατολή Δύση Αρκτο Μεσημβρία, από τον παράδεισο… 

και εξήλθε και εκ των τεσσάρων ποταμών που τον περιέβαλλαν και αντιστοιχούν  σε 4 αρετές***. Χάνοντάς τες…. Που σύνεση; που δικαιοσύνη; που εγκράτεια; που διάκριση… ‘’μοιάζει’’ να τις έχει, αλλά εκτός παραδείσου, χωρίς Σταυρό, οι έννοιες είναι για κοσμική κατανάλωση… και για το φαίνεσθε… όπως οι γαδαρηνοί φαινόντουσαν ιματισμένοι και σωφρονούντες κι όχι αλυσοδεμένοι… 

[(για να μην χαθεί ο ειρμός) *** σταυροειδώς, σαν τέσσερα άκρα, 4 ποταμοί που είναι τα όρια του παραδείσου και αντιστοιχούν στις 4 αρετές… Εκεί ανάμεσα σε αυτούς (όπως ιστορικά έτσι και βιωματικά) ‘’εδρεύει’’ η υψίστη μία ενοποιημένη αρετή του παραδείσου, (Χ ή + σαν πεμπτουσία) εκ των οποίων δύο γνωστοί, Τίγρης και Ευφράτης. Κατά τους αγίους πατέρες είναι η διάκριση και η εγκράτεια… αμήν να τις αποκτήσουμε. {Φισῶν - Γεῶν - Τίγρις - Εὐφράτης (Γεν.β’11), με κάποιους να τις μεταφράζουν σε αρετές: της σύνεσης (Φισών),της εγκράτειας (Γεών), της δυνάμεως (Τίγρης) και της δικαιοσύνης (Ευφράτης). … κι άλλες λεπτομέρειες στο η φλογίνη ρομφαία μεταξύ φρονήσεως και αφροσύνης, με μεταίχμιο άγγελο, πύρινη ρομφαία, εξάκτινο και σταυρό, που ‘’χωρίζει’’ αλλά γίνεται και πύλη εισόδου, από τον έναν χώρο, από τον ένα ‘’κύκλο’’ στον άλλον… κύκλος Αληθείας και κύκλος ασεβείας…. , συνακολουθούμενες κι οι ιδιότητες / αρετές, που εκτός παραδείσου, δεν έχει ο άνθρωπος, παρά του ότι ‘’μοιάζει’’ να τις έχει..]. 

Αμήν να πιάσουμε τον μίτο εισόδου … και μην τον χάσουμε. 

…Για την οικοδομή, είναι αναγκαίο το πρώτο στοιχείο της σωτηρίας και αυτό είναι της πίστεως, όπως ‘’διδάσκει’’ με την ζωή και επιλογές του ο αβραάμ. Είναι πατέρας δύο διαθηκών, αγαπώντας και την δούλη και την κυρία (όπως εμείς καλούμαστε να ‘’αγαπήσουμε’’ και το εγώ και τον εαυτό, όλην την ‘’γη’’, και το φωτεινό της μέρος και το σκιερό) και των εξ αυτών, ισμαήλ [εξ άγαρ που αντιστοιχεί στο σινά, σαν νόμο, προετοιμάζοντας βέβαια το γένος τους ΑΝ θελήσουν να περάσουν στην χάρη. Αυτό βέβαια επαφίεται στο… αν τελικά Τον σταυρώσουν σαν αχάριστοι (το εγώ που ουκ έχει βασιλέα ει μη τον καίσαρα…) ή συσταυρωθούν μαζί Του, σαν τον ευγνώμονα… (Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι)] και τον εξ επαγγελίας εκ της Σάρρας, Ισαάκ (που τον γέννησε αυτή στα 90 με τον αβραάμ στα 99, τύπο Χριστού, οδηγούμενος υπάκουα προς θυσίαν) και που φυτεύει τελικά το τρίκλωνο δένδρο (από το οποίο προέρχεται Ο σωτήριος Σταυρός).   

Αν έστω και λίγο ο άνθρωπος κατανοήσει (χάριτι) την έννοια της αμαρτίας και της επερχόμενης δικαίας ‘’οργής’’ εκ Θεού, πρέπει να φύγει και να αναζητήσει πνευματικό που θα τον οδηγήσει στην σωτηρία… γιαυτό και το …φεύγε και πίσω μην κοιτάς ήταν εντολή στον Λωτ και την οικογένειά του, από τα φλεγόμενα με πυρ και θείον, σόδομα και γόμορα… πρόταση που επαναλαμβάνετε σε φαινομενικά διαφορετικές περιπτώσεις, όμως με ίδια πάντα ουσία... και προοπτική.  

(σαν λογισμός νομίζω πως) ο Λωτ είναι ‘’μεθυσμένος’’ όταν συνέρχεται με τις κόρες του και αιτία μετανοίας… . Είναι κόρες μας η σάρκα και η διάνοια, που μας μεθούν με τα επιτεύγματά τους… φύγωμεν και αυτής της δεύτερης φωτιάς, φύγωμεν αυτής της ειδωλολατρικής νοοτροπίας…. του εγώ… Αμήν παράσχου Κύριε αφορμάς μετανοίας… ώστε δι αυτής συγχωρεθούμε. Αμήν το ποτιζόμενο εν ημίν τρίκλωνο δέντρο φυλλοβολήσει και παράξει καρπό (κινωνίας με τον Θεό)… και γίνει γέφυρα… με το απόπλυνον τω Αίματί Σου τω Αγίω…. αφού αυτό θα δώσει στολή λευκή, εισόδου μας. Γέφυρα από την γη στον ουρανό. Γέφυρα ΣΤΑΥΡΟΣ.  

Ακόμη κι αυτή η ‘’αρχή’’ του φυτέματος Του, έχει την προϋπόθεσή της…  επισκιασμένο με το χωρίς Εμού, ου δύασθε ποιείν ουδέν. Ο Αβραάμ και η Σάρρα, προ ευλογίας για το θείο έργο (και έναρξη ορθοδοξίας)  ονομάζονταν… άβραμ και σάρα. (Γεν.ιζ’5,15) … (5 καὶ οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου ῞Αβραμ, ἀλλ᾿ ἔσται τὸ ὄνομά σου ῾Αβραάμ, ὅτι πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε… 15 Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς τῷ ῾Αβραάμ· Σάρα ἡ γυνή σου οὐ κληθήσεται τὸ ὄνομα αὐτῆς Σάρα, ἀλλὰ Σάρρα ἔσται τὸ ὄνομα αὐτῆς…. ) προσθέτοντας Ο Κύριος (με την ευλογία) στον κάθε άνθρωπο αναλογικά, το ‘’α’’ της αγάπης και αληθείας στην κεφαλή (από άβραμ σε αβραάμ) και το ‘’ρ’’ της δικαιοσύνης στο σώμα (και από σάρα σε σάρρα).  

Είναι ο λόγος σκληρός, αλλά αληθινός… χωρίς την κατά Θεόν αγάπη,  αλήθεια και δικαιοσύνη, ο άνθρωπος δεν βάζει αρχή κατά Θεόν αφού εξαντλεί τις ‘’βοήθειες’’ στα κοσμικά εφόδια και κοσμικές έννοιες των παραπάνω και που δεν τον ξεκολλάνε από αυτήν, ούτε σπιθαμή….   

Κι είναι έμπονη παρατήρηση προς τους αγαπούληδες και ‘’δίκαιους’’, μαζί με αυτούς που βάζουν στην ίδια ζυγαριά, αλήθεια και αληθοφάνεια (λες και βάζουν στην ίδια ζυγαριά πραγματική λίρα και κίβδηλη) με την θεωρία των κλάδων ή ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Έτσι, εκείνο το μεταίχμιο της ευλογίας και σκαλοπάτι προς τον ουρανό, από άβραμ σε αβραάμ δεν έχει προσπεραστεί. Δεν έχουν ξεκολλήσει από την γη, παρά το φαίνεσθε… Κι ας λειτουργούν με ιερατικές ‘’ορθόδοξες’’ λαμπρές στολές… και ας λειτουργούνται οι πιστεύοντες σε αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού, ότι είναι ‘’για το καλό της ανθρωπότητος’’… Στην πραγματικότητα, πιστεύουν στα αληθοφανή είδωλα αγάπης και δικαιοσύνης (αρμονικές ομοιάζουσες μακράν της κύριας συχνότητας και ταπεινοφροσύνης, αφού το εγχείρημα της αίρεσης πηγάζει από τον εγωισμό κατάργησης των αγίων, υπακούοντας για νεωτερισμούς, τους ψιθυρίζοντες αλαζονικά περί ανάγκης ‘’διόρθωσης των αγίων’’ δαίμονες… Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις ∽ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής †) κι όχι ορθοδόξως Τριαδικό Θεό. 

Ένα εμπόδιο σαν ύπουλος ύφαλος, που μπορεί να κατεδαφίσει το οικοδόμημα (κι ό,τι καλό πάει εις μάτην μαζί με τους κόπους…), να ναυαγήσει το καράβι… αφού ο οικουμενισμός χαϊδεύει τα είδωλα, τα υπηρετεί και δεν ομολογεί από φόβο του κόσμου μην τους πουν ‘’μουτσαχεντίν’’ και αγαπολογία, αληθινό Θεό…  (αφού, όπως λένε οι άγιοι, όταν θέλει ο αλιτήριος να πλανήσει, από αγάπης άρχεται… αμήν διακρίνοντες την δολιότητα και θανατηφόρο δηλητήριο). 

Εγκαταστάθηκε η αφετηρία με τον αβραάμ, που ενώ βλέπει τρεις ορθίους αγγέλους τους προσφωνεί Κύριε.. (ως τριάδα εν μονάδι και μονάδα εν τριάδι). Μία αλήθεια, που δεν πρέπει να μπαίνει στο τραπέζι των συζητήσεων και διαπραγματεύσεων (σαν τα μαργαριτάρια σε κύνες και χοίρους, όχι σαν ‘’αξία’’ ανθρώπων αλλά σαν σατανοκίνητες ‘’πίστεις’’ και πλάνες) στο ΠΣΕ, με αλλόδοξους και ετερόδοξους*… [2 ἀναβλέψας δέ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε, καὶ ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἱστήκεισαν ἐπάνω αὐτοῦ· καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν. 3 καὶ εἶπε· κύριε, εἰ ἄρα εὗρον χάριν ἐναντίον σου, μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά σου·  (Γεν.ιη’)… αλλιώς, μας προσπερνά η χάρις και πάει στους δεχόμενους Αυτόν, ως έχει κι όχι όπως φανταστικώς έχει αλλοιωθεί και ‘’συμφέρει’’ όχι τον ευάλλωτο σε πλάνη άνθρωπο, αλλά στον πλάνο…]. Αμήν προσπεράσουμε και αυτό το  εμπόδιο… αμήν στερέωσον… αμήν κράτησον… 

[* ...μιλώντας μεταξύ μας που παραλάβαμε την οδό της χάριτος, σε θεωρία και πράξη (ορθοδοξία) από τους αγίους, τα παραπάνω μοιάζουν να αποβάλουν τους ετεροδόξους από έστω και αμυδρό από κάποιο μισθό... στην πράξη όμως, και άλλα πρόβατα έχει Ο Κύριος και μακάρι κι αυτά να ακούσουν την φωνή Του και έλθουν στην Μία Ποίμνη.... στο τέλος δε ο καλός Θεός θα δώσει όπως ξέρει και θέλει**... 2 καὶ ὃς ἐὰν ποτίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων ποτήριον ψυχροῦ μόνον εἰς ὄνομα μαθητοῦ, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀπολέσῃ τὸν μισθὸν αὐτοῦ. (Ματθ.ι')

** πλην όμως, έχει γνωρίσει το ''θέλω'' Του και τον τρόπο μετοχής στην δόξα Του σε πληρότητα κι όχι σε μέρος αυτής... που επιτυγχάνεται βέβαια με καλές πράξεις, αλλά αυτό δεν αντικαθιστά την σώζουσα πίστη (η πίστις σέσωκέ σε...). Καλό να φωτίζεται να θερμαίνεται κάποιος από τον ήλιο (Τον ίδιο ομοδόξων και ετεροδόξων, όχι όμως και αλλοδόξων) αλλά μη μείνουμε εκτός εκκλησίας, εκτός των 12 (αποστόλων και κολονών, στον τύπο του ναού του σολομώντα) που ορίζουν τον χώρο Του και ακούσουμε το μη μου άπτω, γιατί, ενώ την ανάστασή Του την δείχνει στον κόσμο και την πιστεύουν αρκετοί, μόνο μέσα στο Σώμα Του τους ανεβάζει στο επόμενο επίπεδο... την ανάληψη (ξεκόλλημα από την γη, άνοδο) και τέλος την πεντηκοστή (απόκτηση Αγίου Πνεύματος και κάθοδο του ετέρου παρακλήτου). Μη μείνουμε επί γης επαναπαυμένοι στην θερμότητα και όση φωταγωγία Του, αλλά να ''μετατεθεί'' το σκήνωμα στον ήλιο (ψαλμ.ιη') (μια αντιστοιχία ανάβασής μας στον ήλιο, αφού προηγηθεί η (συγ)κατάβασής Του εν ημίν... για να επιτευχθεί το τέλειο Ο εν ημίν ήλιος….) και μετέχει Του Μεγάλου Δείπνου, που παρότι είμαστε άπαντες προσκεκλημένοι, μόνο οι έχοντες ένδυμα κατάλληλο, συμμετέχουν σε Αυτό... κι οι ανεξομολόγητοι παντελώς, μαζί με τους ''εξομολογούμενους'' αλλά στους μη έχοντες εξουσιοδότηση αφέσεως, μη ορθοδόξους (λόγω μη αποστολικής διαδοχής) δέσμιοι εκβαλλούνται υπό των αγγέλων... παρατείνοντας την παρουσία μας απέναντί Του σε χώρα στάσεως, χώρα μακράν, επαναστάσεως κατά του Θεού) αντί της χώρας αναστάσεως και συζωής... (αναλυόμενα κάπως στο περί ''τομής'' του Χριστού στον κόσμο) παραμένοντας το χάσμα μεταξύ γης και ουρανού, γης και ηλίου, αγεφύρωτο... Κύριε ελέησον!! και αυτό γιατί.... ενώ Ο Κύριος γεφύρωσε απόλυτα το χάσμα μεταξύ θανάτου και Ζωής, κάποιοι, για τους δικούς τους λόγους, εμμονής στην ανομία (μέσα σε αυτήν, εντασσόμενες όλες οι αιρέσεις και οι πλάνες, είτε εντός είτε εκτός ''αυλής'') και η αμαρτία, μη δυνάμενοι με την χάρι να προσπεράσουν τα σχετικά εμπόδια, δεν ΘΕΛΟΥΝ να εκμεταλλευτούν αυτά τα ''τουβλάκια'' της όλης οικοδομής... κτίζοντας τον δικό τους αλαζονικό πύργο συγχύσεως αντί ειρήνης…].

Να προσπεραστεί πνευματικά η βαβέλ και σύγχυση (κάθε εποχής) των πολλών γλωσσών που διαχωρίζουν την ανθρωπότητα κατά το διαίρει και βασίλευε και οδεύσουμε προς την μία ενωτική της πεντηκοστής (πάντα τα έθνη εκάλεσε) …. Όντας όμως αυτή η (πεντηκοστή) η κορωνίδα του οικοδομήματος, απαιτείται και η ‘’εύρεση’’ και δόμηση, όλων των κατώτερων ορόφων…. που λογικά προηγούνται (ανάληψη, ανάσταση, πάθη και Μ.Εβδομάδα, μεταμόρφωση και φωτισμός… κοκ). (Τέσσερις είναι οι τοίχοι του νέου πύργου της Βαβέλ  Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς και σχόλια συνειρμικά στο… Τέσσερις οι τοίχοι της απωλείας, τέσσερις και της σωτηρίας… ).   

Τον σταυρό ‘’υπακοής’’ του Ισαάκ, τον σταυροειδή αγώνα του Ιακώβ για την απόκτηση χάριτος και τεκνίων από Λεία (πράξη) και Ραχήλ (θεωρία)… αφού ο σταυρός σαν βιωτή είναι αυτός που ή θα ανελκύσει και σώσει τον άνθρωπο ή το αντίθετο, με θεομαχία και βλασφημία θα τον καταβιβάσει στον άδη (Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς με καμμιά άλλη επιλογή…). 

Δεν είναι τα θεωρητικά πιστεύω, αλλά στην πράξη, κατά πόσο ο

άξονας της ζωής μας περιστρέφεται γύρω από το λοξό γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ, (το ισχύον στον κόσμο σαν λοξό άξονα περιστροφής της γης γύρω από τον εαυτό του) σε σχέση με την περιστροφή γύρω από τον ευθύ άξονα,  που ευλογεί και σώζει, κατά το γενηθήτω Κύριε το θέλημα ΣΟΥ… **** 

[**** …συμπεριφορά αντίθετη της κατά Θεόν, αρχής, σαν ‘’φιλοξενία’’ (του αβραάμ, που έλκει και εγκαθιστά την χάρι Του Σταυρού) … Φιλοθεΐα και φιλανθρωπία  (σταυροειδώς)… αφού… 37 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἔφη αὐτῷ·  ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. 38 αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. 39 δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. 40 ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται.   

…‘’κρέμονται’’ κι Ο Κριτής στο μέσον (με τον σταυρό, ζυγό δικαιοσύνης) κι οι δυο εκατέρωθεν συσταυρούμενοι ληστές…. (και στο πρόσωπο αυτών των δύο, όλοι εμείς, χωρίς κανείς να έχει άλλη επιλογή) … με κατάληξη, του μεν καταγομένου, του δε κουφιζομένου…. ώστε, ο ίδιος ο Σταυρός να είναι η δόξα των αγγέλων και το τραύμα των δαιμόνων… και μαζί Του κι εμείς… με τον μεν να κληρονομεί βασιλεία, τον δε γέεννα… (κι οι δυο πυρ, αλλά το ένα ανακαινιστικό και το άλλο καυστικό)…]. 

Επιστρέφοντας στα είδωλα, επειδή αυτά είναι το κυρίως ‘’εμπόδιο’’ στην πνευματική ζωή, ‘’πρέπει’’ αυτά να θαφτούν για να αναδειχθεί το όντως Φως. Το ‘’συμβάν’’ το εντοπίζουμε στην Ραχήλ, που είναι η αγιογραφική σκιά της θεωρίας (σε σχέση με την Λεία που προτυπώνει την πράξη). Αυτή η Ραχήλ, η σκιώδης θεωρία μας… ‘’πρέπει’’ (και η ίδια να θάψει στο όρος που ο Ιακώβ ‘’είδε’’ την κλίμακα και Θεοτόκο, αλλά και η ίδια) να θαφτεί στην βηθλεέμ για να δει από την προηγούμενη σκιά Την κορυφή της κλίμακας Θεοτόκο και να γεννηθεί εξ Αυτής, η θεία θεωρία Χριστός. (σαν πέρασμα από τα εξωτερικά ιστορικά, στα εσωτερικά βιωματικά). 

Βηθλεέμ… εκεί και όπως ‘’δείχνει’’ ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας, όταν προβληθεί στο έδαφος, ώστε μέσω της ερήμου και του σταυρού να περάσει ο νους (ισραήλ) από την αίγυπτο στους αγίους τόπους. Από το κοσμικό φρόνημα στο θείο, όπως το εκτύπωμα ‘’διδάσκει’’ για την μετάβαση από την γη στον ουρανό.     

Εκεί στην βηθλεέμ και οίκο του άρτου αρχίζει και προσφέρεται ο όντως Άρτος της Ζωής για να ‘’χορτάσει’’ τον άνθρωπο. Αμήν, μην μείνουμε άσιτοι… χορταίνοντας την ψυχή μας με ξυλοκέρατα, τροφή χοίρων, που δεν είναι αρμόδια για τα βασιλόπαιδα… που επιλέγουν σε χώρα μακράν να σπαταλήσουν την ουσία (και όχι απλά περι-ουσία) … την ίδια την ψυχή τους… 

Θάβονται τα είδωλα (από την θεωρία μας), πέφτουν και προσκυνάνε το Πρωτότυπο, οι σκιές… 

Το βλέπουμε να συμβαίνει όταν εισέρχεται η Παναγία με τα εισόδεια,  στα άγια των αγίων.  Λένε οι άγιοι, πως όλοι οι τύποι Της Θεοτόκου, όπως αναφέρονται στον οικείο απόστολο (1) (είτε αυτά υπήρχαν μέσα στο ναό αισθητώς είτε πνευματικώς, καθώς αναφέρεται από άλλους μελετητές ότι ήταν άδειος…) η στάμνα με το μάννα, η κιβωτός, η ράβδος η βλαστήσασα… ‘’έπεσαν’’ και προσκύνησαν οι σκιές και προτυπώσεις, το πρωτότυπο.    

Το ‘’ίδιο’’ θα χαρίσει στον κάθε αγωνιζόμενο η ίδια η καλή μας Παναγία, ΑΝ φιλοξενηθεί στα άγια των αγίων της καρδιάς μας, για να μας ανελκύσει ως Η ολκάς των θελόντων σωθήναι και κατακρημνίζει (σε ενεστώτα διαρκείας) τα είδωλα και σκιές… Μπορεί το ύπουλο εγώ να θέλει να οικειοποιηθεί το αποτέλεσμα, (σαν κενοδοξία, ματαιοδοξία και φιλοδοξία) αλλά είναι Θεού το δώρον. Δρα Η (φιλοξενηθείσα εν ημίν) Θεοτόκος, με ευχή να μην στεναχωρούμε Τον Κύριο, να μην  κωλύουμε το Πνεύμα το Άγιον με την ρυπαρότητα του οίκου μας… Κύριε ελέησον!! 

Πριν φτάσουμε στην γέννηση, Η Κυρία Θεοτόκος μας δίνει άλλο ένα δώρο, απαραίτητο για την συνέχεια…. απαραίτητο για το πέρασμα … (ετοιμότητα περάσματος) …κι είναι η λύση της αφωνίας του Ζαχαρία, που αντιστοιχεί στην εξομολόγηση. Την αφωνία της κεφαλής μας που, χωρίς αυτό το ‘’διαβατήριο’’ και την μυστηριακή άφεση*, δίνουμε δικαιώματα εξουσίας πάνω μας των εναερίων ‘’ελεγκτών’’ … (για το πως ''λειτουργούν'' οι δίκαιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ, διαχρονικά προς φυσικοπνευματική ωφέλεια του ανθρώπου....  Είναι ‘’απαραίτητη’’ και καθόλου δευτερεύουσα, η  δημιουργία του πρώτου αγωγού (φλέβας) και εναπόθεσης (στο πετραχήλι) των βαρών Στον Κύριο που τα ζητά, για να καθαριστεί το έσωθεν του ποτηρίου, και ακολουθήσει ο δεύτερος αγωγός η ‘’αρτηρία’’, η θεία κοινωνία* και φτάσουμε στο ‘’ποτήριον σωτηρίου λήψομαι’’…. όχι επαξίως, αλλά θαρρών τω ειπόντι ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ…    

[* άφεση, η οποία ισχύει μόνο από εξομολόγους που έχουν αποστολική διαδοχή, ορθοδόξους, αλλιώς είναι άκυρο το μυστήριο, κάτι σαν πλαστό διαβατήριο και θεία κοινωνία αντίστοιχα, πάλι από ορθοδόξους ιερείς... ενθυμούμενοι μία από τις πολλές αποδείξεις...

]

Μην τύχει και δεν φτάσουμε στον στόχο των 40 (από το 4 και σταυρό στο 0 και αγκάλη του Θεού, ως εις κόλπους αβραάμ),  διέλευσης και ανάστασης και απλά περιπλανιόμασταν άσκοπα… . Μη δεν προσπεράσουμε κι αυτό το εμπόδιο και μείνουμε πνευματικά προ (και χωρίς) γεννήσεως Χριστού… εμβρυάκια αλλά όχι αναγεννηθέντες… περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση… 

Με την γέννηση Του Κυρίου, άλλα είδωλα γκρεμίζονται και άλλα ομολογούν (βιαζόμενα άνωθεν, δείχνοντας ότι μερικά επιδέχονται ένωσης και μερικά όχι…) τον γεννηθέντα αληθινό Θεό εκ Παρθένου … όπως μας γνωρίζει ο αγ.Ιωάννης δαμασκηνός στα….   Η προσκύνησις των Μάγων (Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού) Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ Η προσκύνησις των Μάγων κατά τις παραδόσεις της αρχαίας Ανατολής… και… H Προσκύνηση των Μάγων.. (Απόσπασμα από τον Λόγο στην Γέννηση του Χριστού του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού). Δαιμόνια μέσα στα είδωλα, αλλά και ‘’ιέρειες’’ με την γέννηση του Χριστού, σταμάτησαν να δίνουν μαντείες (παρατήρηση από τον Πλούταρχο στα μαντεία Δελφών Δωδώνης…). 

Είδωλα γκρεμίζονται, (σκιές καταργούνται)  με την φυγή εις αίγυπτον … και όταν εισέρχονται Ο Κύριος με την Παναγία και μνήστορα Ιωσήφ, τον προστάτη της αγίας οικογενείας. Τότε όλα τα είδωλα της αιγύπτου γκρεμίζονται και όλος ο κόσμος παραξενεμένος από το γεγονός, κινείται προς συνάντησή Τους…. όπως γνωρίζουμε από τους χαιρετισμούς… Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ φωτισμὸν ἀληθείας, ἐδίωξας του ψεύδους τὸ σκότος, τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης, Σωτήρ, μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχὺν πέπτωκεν,… αμήν κι εμείς βαδίσουμε προς συνάντησή Τους και μη επιστρέψουμε στα είδωλα. ΜΗΝ τα ξαναστήσουμε σαν στους πρόποδες του όρους Σινά, αλλά δια Της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου (Θεοτόκου) ανεβούμε προς θεοπτία στο όρος, μαζί με τον προφ.Μωυσή και παραλαβή των θείων εντολών, ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις.… (Β’Κορ.γ΄3). 

Μια ‘’καλή’’ αφορμή, του φεύγε και πίσω μην κοιτάς (όπως το περί αποταγής προτείνει, σαν πρώτη βαθμίδα της κλίμακας του αγ.Ιωάννου σιναΐτη), φυγή από το κοσμικό φρόνημα και αίγυπτο (των ειδώλων),  ομόπνοο του φεύγε και πίσω μην κοιτάς, είναι των εισοδείων  Η ΕΝ ΤΩ ΝΑΩ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ η ‘’καλογερική’’ της Παναγίας, όπως ονομάζεται στο άγιο όρος … που κόρη τριετής ανεβαίνει στα άγια των αγίων και πίσω δεν κοιτάζει… αλλά ΜΟΝΟ ΘΕΟ και την προετοιμασία Της ως ναός Του Κυρίου…. αφού προϋπόθεση των Χριστουγέννων είναι ο Ευαγγελισμός και αυτού τα εισόδεια ως προετοιμασία (και μέσον για το χαίρε)…  και όλων αυτών, ο Σταυρός… [ ο Ευαγγελισμός ως προϋπόθεση της Αναστάσεως (και των δύο, ο ΣΤΑΥΡΟΣ). 

Αμήν γίνουμε ‘’συγγενείς’’  Του (2), δι ακρόασης και τήρησης … με συγγένεια Αίματος… αμήν ελθέ και σκήνωσον και καθάρισον και σώσον… 

αφού ‘’αλλιώς’’ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ… Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν. (άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος). 

Να υποδεχτούμε και έμβει στο μέσον της κεφαλής (μεταξύ οράσεως και διοράσεως, ακοής και διακοής και επαναληφθεί το εξ ασπόρου συλλήψεως σωτήριο μυστήριο) για να μας κατεβάσει στην καρδία, το πνευματικό κέντρο του ανθρώπου και εν δυνάμει θρόνο Του… (3) αφού ‘’σταυρωθούμε’’ εμείς και αλλάξουμε θέση (Του Κυρίου από τον σταυρό στον θρόνο Του)…. με το συμμάζεμα από τον ψυχοβλαβή μετεωρισμό, νίκη ενάντια της αιχμαλωσίας του νου από τους βαβυλωνίους.... νίκη κατά του παραλόγου,  εμμονικής εξωστρέφειας και δαιμονικής φυγοκέντρου και εξοστρακισμού μας... σφραγίδα ελευθερίας (4) … Αμήν δι ευχών… 

--- 

(1) απόστολος 21 Νοε …1 Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν.  2 σκηνὴ γὰρ  κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ  ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. 3 μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, 4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, 5 ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. 6 Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, 7 εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων,  (Εβρ.θ´ 1–7)  

με σχετικό το… τα άγια και τα άγια των αγίων στον νόμο και στην χάρι...  

το ευαγγέλιο της ημέρας (των εισοδείων) …  ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ι´ 38 - 42

38 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺς καὶ αὐτὸς εἰσῆλθεν εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἴκον αὐτῆς. 39 καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. 40 ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. 41 ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· 42 ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς. 

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΑ´ 27 - 28

27 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. 28 αὐτὸς δὲ εἶπε· Μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.  

(2) ομόπνοο με το ευαγγέλιο της συγγενείας … (ακρόαση και τήρηση) 

46 ῎Ετι δὲ αὐτοῦ λαλοῦντος τοῖς ὄχλοις ἰδοὺ ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ εἱστήκεισαν ἔξω, ζητοῦντες λαλῆσαι αὐτῷ. 47 εἶπε δέ τις αὐτῷ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ζητοῦντές σε ἰδεῖν. 48 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ λέγοντι αὐτῷ· τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου; 49 καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔφη· ἰδοὺ ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου· 50 ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφός καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν.  (Ματθ.ιβ’) 

Ίσως τα αναγινωσκόμενα περί μακαρισμών την Μ.Παρασκευή (3) το πραγματικό μεταίχμιο για την μακαριότητα (ο θάνατός Του για να μας χαρίσει Ζωή)…. αυτό να σημαίνουν… αμήν γένοιτο… αφού περάσουμε ευστόχως, όλες τις προηγούμενες ‘’μεγάλες ημέρες’’ … αδύνατα μεν παρ’ανθρώποις, δυνατά όμως παρά Θεώ… Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση … 

τα θεία γεγονότα … τότε και τώρα. Ιστορικά και βιωματικά. 

Η ανάβασις της Μ.Εβδομάδος, η μετά την ευθεία της μεγάλης τεσσαρακοστής [και την ελικοειδή ανύψωση (9) από την κυκλική επί γης κατ’έτος τυπική περιφορά και επανάληψη ‘’χωρίς ωφέλεια, εορτών’’]… αρχής γενομένης από το Σάββατο του Λαζάρου (5) την πρώτη ημέρα, μετά την ευθεία μεγάλη τεσσαρακοστή…. αμήν να βάλουμε αρχή θέλησης και περαιώσει Ο Κύριος…    

(3) Ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου μνήσθητι ἡμῶν Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου. Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται.

Μακάριοι οἱ πρᾳεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν.

Διὰ ξύλου ὁ Ἀδάμ, Παραδείσου γέγονεν ἄποικος, διὰ ξύλου δὲ σταυροῦ, ὁ Λῃστὴς Παράδεισον ᾤκησεν. Ὁ μὲν γὰρ γευσάμενος ἐντολὴν ἠθέτησε τοῦ ποιήσαντος. Ὁ δὲ συσταυρούμενος, Θεὸν ὡμολόγησε τὸν κρυπτόμενον. Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.

Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται.

Τὸν τοῦ νόμου Ποιητήν, ἐκ μαθητοῦ ὠνήσαντο ἄνομοι, καὶ ὡς παράνομον αὐτόν, τῷ Πιλάτου βήματι ἔστησαν, κραυγάζοντες· Σταύρωσον, τὸν ἐν ἐρήμῳ τούτους μανναδοτήσαντα. Ἡμεῖς δὲ τὸν δίκαιον, Λῃστὴν μιμησάμενοι, πίστει κράζομεν· Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.

Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.

Τῶν θεοκτόνων ὁ ἑσμός, Ἰουδαίων ἔθνος τὸ ἄνομον, πρὸς Πιλᾶτον ἐμμανῶς, ἀνακράζων ἔλεγε· Σταύρωσον, Χριστὸν τὸν ἀνεύθυνον. Βαραββᾶν δὲ μᾶλλον οὗτοι ᾐτήσαντο. Ἡμεῖς δὲ φθεγγόμεθα, Λῃστοῦ τοῦ εὐγνώμονος, τὴν φωνὴν πρὸς αὐτόν. Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.

Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται.

Ἡ ζωηφόρος σου Πλευρά, ὡς ἐξ Ἐδὲμ πηγὴ ἀναβλύζουσα, τὴν Ἐκκλησίαν σου Χριστέ, ὡς λογικὸν ποτίζει Παράδεισον, ἐντεῦθεν μερίζουσα, ὡς εἰς ἀρχὰς εἰς τέσσαρα Εὐαγγέλια, τὸν Κόσμον ἀρδεύουσα, τὴν κτίσιν εὐφραίνουσα, καὶ τὰ ἔθνη πιστῶς, διδάσκουσα, προσκυνεῖν τὴν Βασιλείαν σου.

Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ Υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται.

Ἐσταυρώθης δι' ἐμέ, ἵνα ἐμοὶ πηγάσῃς τὴν ἄφεσιν, ἐκεντήθης τὴν πλευράν, ἵνα κρουνοὺς ζωῆς ἀναβλύσῃς μοι, τοῖς ἥλοις προσήλωσαι, ἵνα ἐγὼ τῷ βάθει τῶν παθημάτων σου, τὸ ὕψος τοῦ κράτους σου, πιστούμενος κράζω σοι ζωοδότα Χριστέ. Δόξα καὶ τῷ Σταυρῷ Σῶτερ, καὶ τῷ Πάθει σου.

Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Σταυρουμένου σου Χριστέ, πᾶσα ἡ κτίσις βλέπουσα ἔτρεμε, τὰ θεμέλια τῆς γῆς, διεδονεῖτο φόβῳ τοῦ κράτους σου, φωστῆρες ἐκρύπτοντο, καὶ τοῦ Ναοῦ ἐρράγη τὸ καταπέτασμα τὰ ὄρη ἐτρόμαξαν, καὶ πέτραι ἐσχίσθησαν, καὶ Λῃστὴς ὁ πιστός, κραυγάζει σοι σὺν ἡμῖν, Σωτὴρ τὸ Μνήσθητι.

Μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς, καὶ διώξωσι, καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ' ὑμῶν, ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ.

Τὸ χειρόγραφον ἡμῶν, ἐν τῷ Σταυρῷ διέρρηξας Κύριε, καὶ λογισθεὶς ἐν τοῖς νεκροῖς, τὸν ἐκεῖσε τύραννον ἔδησας, ῥυσάμενος ἅπαντας ἐκ δεσμῶν θανάτου τῇ ἀναστάσει σου, δι' ἧς ἐφωτίσθημεν, φιλάνθρωπε Κύριε, καὶ βοῶμέν σοι· Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.

Χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ, καὶ τοῦ θανάτου λύσας τὴν δύναμιν, καὶ ἐξαλείψας ὡς Θεός, τὸ καθ' ἡμῶν χειρόγραφον Κύριε, Λῃστοῦ τὴν μετάνοιαν, καὶ ἡμῖν παράσχου μόνε φιλάνθρωπε, τοῖς πίστει λατρεύουσι, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ βοῶσί σοι· Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου.

Δόξα...

Τὸν Πατέρα καὶ Υἱόν, καὶ τὸ Πνεῦμα πάντες τὸ ἅγιον, ὁμοφρόνως οἱ πιστοί, δοξολογεῖν ἀξίως εὐξώμεθα, Μονάδα Θεότητος, ἐν τρισὶν ὑπάρχουσαν ὑποστάσεσιν, ἀσύγχυτον μένουσαν, ἁπλῆν, ἀδιαίρετον καὶ ἀπρόσιτον, δι' ἧς ἐκλυτρούμεθα, τοῦ πυρὸς τῆς κολάσεως.

Καὶ νῦν... Θεοτοκίον

Τὴν Μητέρα σου Χριστέ, τὴν ἐν σαρκὶ ἀσπόρως τεκοῦσάν σε, καὶ Παρθένον ἀληθῶς, καὶ μετὰ τόκον μείνασαν ἄφθορον, αὐτήν σοι προσάγομεν, εἰς πρεσβείαν Δέσποτα πολυέλεε, πταισμάτων συγχώρησιν, δωρήσασθαι πάντοτε, τοῖς κραυγάζουσι· Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου. 

και ηχητικά https://www.youtube.com/watch?v=2DK-YHAqZpE 

(4) κι ενώ το χαίρε στον οίκο ‘’π’’ (και εξάκτινο με Εμμανουήλ) δείχνει την παρουσία Του Κυρίου ‘’στην κεφαλή’’ και αρχή του ευαγγελισμού, από τότε αρχίζει η ελευθερία για να επισφραγιστεί με την Γέννηση, μετά από μια σπείρα 9 μηνών εν ημίν…. ελευθερία από τον σατανά (έτη 18) και την χαμαιτυπία των σημείων και σκιών επί γης (αφού αυτά βλέπει η συγκύπτουσα φύση μας)… Με το οικείο ευαγγέλιο (και άρθρα 6), να μην είναι φυσικά τυχαίο… Ὑποκριτά· ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ¹⁶ ταύτην δὲ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; (Λουκ.ιγ’) 

...εκεί στην φάτνη της Γεννήσεως, Ο Κύριος λύνει βου και όνο (από την δυναστεία του πονηρού 666, τα 18 έτη) για να τα ξεδιψάσει (και δοθεί ως άρτος Ζωής, εκεί στον οίκο του άρτου / βηθλεέμ)… περνώντας μας από το σάββατο και 7 στην Κυριακή και Κύριο (από 7 ---> 1) ...και μαζί με αυτά τα δύο (και αν αναγνωρίσουν Τον Δημιουργό τους στο θείο Βρέφος, και θελήσουν να Το φιλοξενήσουν και "ζεστάνουν" στο σπήλαιο της καρδιάς* τους), όλους τους ανθρώπους που “ταυτίστηκαν μέ τά ἄλογα κτήνη καί ἔγιναν οι ψυχές τους, ὅμοιες μ’ αὐτά” (Ψαλμ. μη’13) και Του ζητήσουν λύτρωση εκ των δεσμών.... και παθών... (περί ψυχής και κολάσεως αγ.Ανδρέα δια XC σαλού) …(καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς) και… ωμοιώθη ο Θεός με τον άνθρωπο (λαβόντα δούλου μορφή) για να ωμοιάσει ο άνθρωπος στον Θεό, επιστρέφοντάς του την τιμή που του αρμόζει… που του  κλάπηκε δολίως, ή που ανοήτως την παραχωρήσαμε σε αυτόν….

[* ...Καὶ ὡς κατεδέξω ἐν τῷ σπηλαίῳ καὶ φάτνῃ ἀλόγων ἀνακλιθῆναι, οὕτω κατάδεξαι καὶ ἐν τῇ φάτνῃ τῆς ἀλόγου μου ψυχῆς καὶ ἐν τῷ ἐσπιλωμένῳ μου σώματι εἰσελθεῖν.]. 

…με το σπήλαιο της γεννήσεως να είναι το ίδιο με αυτό που αναφέρει ο (άλλος βηθλεεμίτης) προφητάναξ Δαυίδ… και, και τα δυο αναγόμενα να ‘’δείχνουν’’ το σπήλαιο της καρδίας μας και Τον λυτήρα του φαρμακερού έρποντος όφεως… αμήν βιωματικά Χριστούγεννα ανάλογα με τα ιστορικά, αφού αυτά χωρίζουν στα δύο τον όλο χρόνο και τις δύο καταστάσεις της φύσης μας. Εν σκότει και εν Φωτί… [Μια μέρα που έβοσκε τα πρόβατα και είχε καύσωνα, βρήκε μια δροσερή σπηλιά και πήγε να ξεκουραστεί. Όταν ξάπλωσε, αισθάνθηκε ένα παγωμένο πράγμα να τυλίγεται γύρω από το στήθος και το χέρι του. Ήταν ένα μεγάλο, φαρμακερό φίδι που τον κοιτούσε στα μάτια, έτοιμο να  τον  τσιμπήσει. Αν δοκίμαζε  να το αποτρέψει, θα πέθαινε από το φαρμάκι του. Τότε σκέφτηκε τον Κύριο και μ’ ένα αναστεναγμό έκανε μια σύντομη προσευχή. Ξαφνικά μέσα στη σκοτεινή σπηλιά εμφανίστηκε  μια  γυναίκα  ντυμένη με χρυσά  ενδύματα  μέσα  σε υπέρλαμπρο  φως, κρατώντας στα χέρια της ένα παιδί, το ίδιο υπέροχο και φωτεινό. Το παιδί  έδειχνε  με  το  χέρι  του στο μεγάλο φαρμακερό φίδι την έξοδο από τη σπηλιά. Αμέσως το φίδι τράπηκε σε φυγή σαν να αναγκαζόταν από τη δύναμη της προσταγής του παιδιού. Έπειτα το όραμα εξαφανίστηκε, αλλά χαράκτηκε στη μνήμη του προφήτη και βασιλιά Δαυίδ μέχρι τα βαθειά γεράματά του και έγραψε 2 ψαλμούς: ‘‘Στον Ωραιότατο Υιό των ανθρώπων’’  και ‘‘ Στη Βασίλισσα με τα επίχρυσα ρούχα’’. Η σπηλιά αυτή είναι το Σπήλαιο που γεννήθηκε ο Χριστός, η γυναίκα είναι η Παναγία, το παιδί ο Χριστός και το φίδι ο διάβολος, στον οποίο ο Χριστός δείχνει την έξοδο από τη ζωή των ανθρώπων. Με τη Γέννησή Του  λοιπόν ο Χριστός μπήκε στη ζωή του ανθρώπου τόσο απλά και φυσικά, όπως μπαίνει το φως στο δωμάτιο και όπως βρίσκεται ο αέρας μέσα στα πνευμόνια μας…. πηγή].

...κι ακόμη πιο ''προσωπικά'' και από τα έξω ιστορικά που συνέβησαν στα έσω που καλείται ο άνθρωπος να βιώσει, το σπήλαιο που προσφέρεται είναι η καρδιά. Η έρημος θα ''προσφέρει'' στον Χριστό την φάτνη, για να Του δοθεί ''χώρος'' να ανακληθεί (και γεννηθεί) εν ημίν. Χώρο που λεπτομέρειες κάπως θα αναλυθούν στο ... η ‘’τομή’’ του Χριστού στον κόσμο…, ώστε, παρότι είναι άβολη η αλήθεια, να κατανοήσουμε ότι ο χώρος της καρδιάς (σπήλαιο) προ και χωρίς Χριστό ''κυριαρχείται'' από το φαρμακερό φίδι που την περισφίγγει (όπως ενεργεί ο εν ημίν εμφωλεύων στον ομφαλό δράκοντας) και θέλει να μας συνθλίψει...

[ελληνικά, στο σπήλαιο της καρδιάς ''κυριαρχεί'' ο όχι και τόσο αποκρουστικός και ψυχρός σαν τον όφι, αλλά το ίδιο επικίνδυνος και θανατηφόρος... κύκλωπας. Είναι ο γίγαντας, (το ''εγώ'' του καθενός) που βλέπει τα πάντα μονοδιάστατα, σαρκικά και αντιτίθεται στο πνεύμα.... ''πνεύμα'' (σαν κοσμικό φρόνημα), που μόνο με ταπεινότητα και υπό το Αρνίον μπορεί να εξέλθει ο άνθρωπος νικητής αυτού του τέρατος και σωθεί εκ των κάτω υδάτων (με... γίγαντα και εγώ, να έχουν πατέρα τους, τον ποσειδώνα)...].

...με μας, να δίνουμε δικαιώματα (και άμεσα στον όφι και έμμεσα στο εγώ) με την τέλεση των περιγάστριων παθών... για νάρθει ο πρώτος βηθλεεμίτης εν σκιά και λύσει το πρόβλημα της γαστέρας, με την πάταξη του αλλοφύλου φιλισταίου γολιάθ, που σαν κρητικό φύλο αντιστοιχεί στην γαστέρα (στον ρνα'), στο ίδιο ''σημείο'' που τυπώνεται το ''θανάτω θάνατον πατήσας'', ζώντας μια πρώτη ανάσταση (την ανάσταση του σπέρματος Της Θεοτόκου στην βηθλεέμ και ανατολή του Ήλιου) για να ακολουθήσει η ανάσταση Του Ανθρώπου και πλήρωση του σωτήριου έργου με το τετέλεσται (στην δύση Του).

Αυτός (ο δράκων ή όφις στην σπηλιά / καρδιά) θα μας περικυκλώνει και περισφίγγει και αιχμαλωτίζει με δεσμά σε σχέση με Τον Κύριο που μας ελευθερώνει. Ο ένας μολύνοντας (ψυχή και σάρκα) Ο δε καθαρίζοντας (ως Ιατρός ψυχών και σωμάτων). Ο μεν φοβίζοντάς μας, τρομοκρατώντας μας, Ο δε δίνοντάς μας θάρρος και ελπίδα, αφού ο παντοδύναμος Σταυρός και το όνομά Του (οι αντίστοιχες 5 πέτρες του Δαβίδ) δεν εμφανίζονται μόνο στην δύση Του Ηλίου (Μ.Παρασκευή) και Καινή Διαθήκη αλλά και έχει προτυπωθεί σε όλην την Αγία Γραφή η δύναμή Του....

...με τον κρεμασθέντα χάλκινο όφι επί της ράβδου του Μωυσέως (τύπος Σταυρού και επί Αυτού Εσταυρωμένο), που θεράπευε και έσωζε τους ισραηλίτες (θεραπεύοντας και σώζοντας διαχρονικά όλους τους νόες) από τους έρποντες στην έρημο δηλητηριώδεις όφεις

(όπως και) με τον ...ρς' ψαλμό, που είναι η λύση εκ των δεσμών, (...ὅτι συνέτριψε πύλας χαλκᾶς καὶ μοχλοὺς σιδηροῦς συνέθλασεν) αντίστοιχο με την κάθοδο στον άδη και την ελευθερία των δεδεμένων ... σε αντιστοιχία και με την εξομολόγηση και άφεση εκ της θείας κοινωνίας (των ψυχών μας που είναι αλυσοδεμένες από την αμαρτία)... Αμήν να ''περάσουμε'' χάριτι (και ενεργεία Της Παναγίας) την καρδιά μας (και χώρο της) από την παραφυσική κυριαρχία του ενός στην φυσική και υπερφυσική κυριαρχία Του Άλλου, που γίνεται μόνο με την υποδοχή Του Κυρίου στο ''σπήλαιό'' μας.... που παρότι μακράν αυτού του βιώματος γιατί ακόμη δεν βγήκαμε από την αίγυπτο, τουλάχιστον ελπίζουμε σε αυτήν και την άπειρη ευσπλαγχνία και συγκατάβασή Του. Αμήν να συμψάλλουμε και μας συγ-κινήσει το αγγελικό... Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία  ... περνώντας μας ο καλός Θεός από την εγκατάλειψη στο επιτρέπεται, από εκεί στην ευλογία και τέλος στην ευδοκία (του θείου θελήματος για τον καθένα) που δια Της Θεοτόκου ''μπορεί'' να φτάσουμε στην βάση του ευθέως φωτισμού (από μακράν της βηθλεέμ, εγγύς και εντός του σπηλαίου) για την μετοχή μας στο σωτήριο βίωμα των Χριστουγέννων (τα τέσσερα ‘’ε’’ του θείου θελήματος σε σχέση με τα Χριστούγεννα). Αμήν δι ευχών και ενεργείας. 

…με αυτήν την μετάβαση από την εγκατάλειψη, σταδιακά στην ευδοκία, να μην είναι απλά μια ακόμη θεωρητική υπόθεση αλλά υπαρξιακό ζήτημα ζωής και θανάτου. Όταν οι αιγύπτιοι άρχισαν να κυνηγούν τους ισραηλίτες στην έρημο ένεκα της σκληροκαρδίας του φαραώ, και ξεγυμνώθηκε η χώρα τους από τον στρατό, τότε βρήκαν ευκαιρία οι αιθίοπες και τους επιτέθηκαν… Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον άνθρωπο που έχει μάθει να θεομαχεί (λόγω συμβουλής του δράκοντος). Βάζοντας όλες του τις δυνάμεις (‘’στρατό’’) στο κυνήγι κατά του (φιλόχριστου) νου, μένει εκτεθειμένη η ‘’χώρα’’ του, γενόμενη βρώμα αιθιόπων… σὺ συνέθλασας τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντος, ἔδωκας αὐτὸν βρῶμα λαοῖς τοῖς Αἰθίοψι… (ψαλμ.ογ’) 

(γιατί δύο είναι οι επιλογές και μάλιστα μοναδικές… Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, τανύσματα προς τα άκρα, προς απομάκρυνση και εγκατάλειψη ή έγγιση και μετοχή)…   

κι έρχεται Ο Κύριος που συνθλάττει στην άλλη άκρη της αιγύπτου, στην βηθλεέμ (όπου το κατ’ευδοκία θέλημα δια Της Θεοτόκου, εισερχόμενος εν σαρκί στο σπήλαιο, αμήν και καρδιά μας) και γίνεται Ο ίδιος Άρτος Ζωής, ως αληθές βρώμα (με την ανατολή Του και αληθές πόμα με την δύση Του) που μετέχοντες Αυτόν (Τροφέα και Τροφή), αμήν να ζήσουμε στον αιώνα, όπως αδιάψευστα μας γνωρίζει, με απόδειξη όλους τους αγίους … γενόμενος Ο Ίδιος γέφυρα (ως Μεσσίας) από την γη και έκπτωση στον ουρανό και επανείσοδο... αμήν βιώνοντας το ένα άκρο του Σταυρού (που οδηγεί στην βηθλεέμ) και δόξα των αγγέλων από το άλλο άκρο (αίγυπτο) και τραύμα των δαιμόνων…          

(5) γεφύρωση ουσιωδώς… σε θεωρία και πράξη… Μάρθα και Μαρία - αγ.Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ (και δυο συνειρμικές σημειώσεις)  

…με το Θ της φιλάνθρωπης διακονίας της Μάρθας σε συνδυασμό με το προσευχητικό Ι της Μαρίας της παρακαθήσασας παρά τους πόδας Του Κυρίου και ‘’ακινητούσα’’ σαν φιλοθεΐα, στο σύνολο ΣΤΑΥΡΟΣ, αμήν να μας οδηγήσουν στο μεταίχμιο που είναι ο βιούμενος Σταυρός και μας ανοίξει με τον θάνατό Του, ΖΩΗ και μακαριότητα… έχοντες αυτές (ΜΑΡΘΑ + ΜΑΡΙΑ) αδελφές, ως άλλος Λάζαρος, για την ανάστασή μας… αμήν γένοιτο!!

---

Συγγράφει με λεπτομέρεια, με μέτρο και χωρίς κενά ο αγ.Ανδρέας Κρήτης τον μεγάλο κανόνα, ως πανάριστος μυσταγωγός της μετανοίας... για την ασφαλή πορεία από την γη στον ουρανό, συνοδοιπορών ο άνθρωπος με τον Κύριο από γενέσεως έως της συντελείας. Είναι και οι παρούσες σκέψεις ατάκτως ερριμμένες σαν χονδροειδή ψηλάφηση των ''απαραίτητων'' σημείων που χρήζουν χρηστής επιλογής, για την τελείωση... αμήν να βρούμε (και βγούμε) από το περιορισμένο χωροχρονικά εγώ στον ''απλωμένο'' σε όλον τον χωροχρόνο εαυτό (εντός ημών σταυρό και ίχνος πεμπτουσίας Του) και δι αυτού, αμήν Σε Αυτόν. (Ο μέγας κανών, μεταξύ ε-αυτού και Αυτού ... ) ... αφού η (έκπτωτη) φύση μας αναγκάζει να βλέπουμε και ''κανονίζουμε'' μόνο για την χοϊκή μας πορεία από γεννήσεως έως (βιολογικού) θανάτου του, προσπερνώντας την νομοτελειακή αιωνιότητα που μας περιμένει (έτσι κι αλλιώς) και που καλείται η συνείδησή μας καθημερινά, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι, να προσπερνά κόμβους πνευματικούς (όπως σημειώθηκαν) και διέρχεται νικητής των εμποδίων (ανομία και αμαρτία) που του βάζει ο εχθρός της σωτηρίας μας...      

Μακάρι με πνεύμα ευθές και καρδίαν καθαράν, ως άλλη μήτρα (και σπήλαιον) να υποδεχόμαστε Το Παιδίον νέον και προ αιώνων Θεό, για να μας θεραπεύει...  μη μένοντας στην κάτω μικρή πορεία, αλλά όπως κληθήκαμε να περάσουμε από τον θάνατο στην Ζωή και από το μηδέν στο (Τριαδικό) Ένα, αφού… 19 Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τὸν θρόνον αὐτοῦ, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ πάντων δεσπόζει… (ψαλμ.ρβ’) ... βασιλεία που προσεγγίζεται και οικειονόμαστε δια της μετανοίας. Αμήν δι ευχών... (η πνευματική αναγωγή (και η αξία) του, ότι το μωρό θεραπεύει την μητέρα του…).