από την λογική του ανθρώπου στην λογική του Θεού

"Ο αυτοδικαιούμενος άνθρωπος είναι εκείνος που πάσχει από ψυχολογικά προβλήματα, επειδή απωθεί την ενοχή του. Γίνεται έτσι νευρικός, διαταραγμένος ανικανοποίητος, απαιτητικός, ανυπόμονος, ανυπάκουος, αυθάδης, εριστικός. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Εωσφόρου, δεν θέλει να ζητήσει συγχώρηση και να ομολογήσει* τις αμαρτίες του. 

Επαναλαμβάνει ως επωδό τα λόγια του μηδενιστή Αλμπέρτ Καμύ: «Είχα δίκιο, έχω οπωσδήποτε δίκιο, θα έχω πάντα δίκιο», και ορθώνει μόνος του ανυπέρβλητο φράγμα στην άβυσσο του Θείου ελέους. Ο ορθολογισμός είναι συμπυκνωμένη υπερηφάνεια, αλαζονεία, αυτοδικαίωση, αυτάρκεια και αυτονομία. 

Γι’ αυτό και αλλοτριώνει τον άνθρωπο, τον απομονώνει και τον απομακρύνει από το Θεό και από τους συνανθρώπούς του. Ο ορθολογιστής καθίσταται έτσι στοιχείο διαλυτικό της φιλίας, του γάμου, της οικογένειας, του κοινοβίου και της κοινωνίας. 

Τελικά ο ορθολογιστής, παρά τη λαμπρότητα των επιτευγμάτων του, καταλήγει να είναι ο κουρασμένος, ο κενός, ο ανικανοποίητος, ο απογοητευμένος σύγχρονος άνθρωπος. Αυτός που βιώνει καθημερινά το δράμα της υπαρξιακής αγωνίας του, της ανασφάλειάς του και του αδιεξόδου, στο οποίο τον παγιδεύει η λογική του και η αυτοπεποίθηση του στις οποίες τόσο στηρίχτηκε. 

Θα πρέπει λοιπόν να βγούμε από τα όρια της πεπερασμένης ανθρώπινης λογικής και να μπούμε στην απεραντοσύνη, στον πλούτο και την ευλογία της λογικής του Θεού. 

" Οι συνέπειες του ορθολογισμού στη ζωή μας. Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου, Καθηγουμένου Της Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου 

--- 

το θέμα είναι… υπάρχει δυνατότητα ο άνθρωπος να περάσει από την ‘’τετράγωνη’’ λογική στην σφαιρική;   

…από την αποκομμένη και εξοστρακισμένη στα άκρα της δημιουργίας στον Δημιουργό;   

Είναι αυτή η εξωστρεφής ‘’λογική’’ του ‘’ορθολογιστή’’ που συναντάται στην υλική φύση και ‘’πλέει’’ ανάμεσα στα ακραία τέσσερα στοιχεία της φύσης. (ΠΥΡ-ΑΗΡ-ΓΗ-ΥΔΩΡ , ό,τι βλέπουμε και αισθανόμαστε και μετράμε… και τέλος). Αυτά όμως είναι που κρατούν αιχμάλωτο** το νήπιο βασιλόπαιδο που προς στιγμήν, μόνο κατ’όνομα άρχει. 

Κι αν θέλει να περάσει στην ενωμένη στο κέντρο και πεμπτουσία (σταυρό) λογική (Του Λόγου) που συνέχει τα πάντα, και βρει το ίχνος της άλλης λογικής, της ξένης του κόσμου τούτου, μόνο τότε μπορεί να ακολουθήσει την ανοδική πορεία (σε πράξη και θεωρία, με ακινησία στους πόδες Του Κυρίου σαν την Μαρία, και φιλάνθρωπη διακονία, σαν την Μάρθα) και φτάσει στην πηγή αυτής και Λόγο… 

…τα ‘’γνωστά’’ 5 και 9…. που είναι η αρχική μετάβαση εντός ημών***, σαν πρώτη νίκη κατά της φυγοκέντρου και εξοστρακισμού των λογισμών μας, ανάκληση των εν αιχμαλωσία λογισμών σαν μετάνοια και από εκεί ανάβαση (9) ελικοειδής προς τα άνω και Κορυφή, όπου Ο Α+Ω Λόγος και Τριαδικός Θεός…. 

Να ‘’ευρεθεί’’ και φιλοξενηθεί Ο Κύριος στην κεφαλή, μεταξύ οράσεως και διοράσεως, ακοής και διακοής και με βάση την ‘’άσκηση’’ νηπίων, να κατέβει και κατεβάσει μαζί Του και τον νου, στην καρδιά… 

…ένα φαινομενικό χάσμα (σαν συνεννόηση μεταξύ ορθολογιστών και ορθοδόξων) που όμως ο κύκλος σχετίζεται (ενώ φαίνονται άσχετα μεταξύ τους) και ενώνεται με το τετράγωνο, όταν το δεύτερο (χωροχρονική φύση) χωρέσει Τον Κύκλο… Σαν σήμερα, 25η Μαρτίου, τετραγωνίστηκε ο κύκλος... 

δεν είναι θέμα απολογητικής αληθείας που θέλει να πείσει με το ζόρι να περάσει ο άνθρωπος από την μία λογική στην άλλη, αλλά μια καλή αφορμή να βρεθεί εκείνη η απαραίτητη ‘’καλή διάθεση’’ (για τα θεία), ώστε να ανοίξει από μέσα η πόρτα, αφού εμείς κρατάμε το κλειδί, στον Άλλον και Φως… 

απολογητική και πίστις (π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος) 

από τον αγ.Πορφύριο… (και… πίστη, δυσπιστία και πνευματικός κόσμος… ) το σχετικό… "Σ’ αυτούς που δυσπιστούν, αμφιβάλλουν και αμφισβητούν και τα σκέφτονται μόνο με τη λογική και δεν είναι ανοιχτοί στον Θεό, ο Θεός  δεν εμφανίζεται.  

Σε κλειδωμένες ψυχές ο Θεός δεν εισέρχεται, δεν εκβιάζει, δεν παραβιάζει. Αντίθετα, σε αυτούς που έχουν πίστη απλή, ο Θεός εμφανίζεται και χαρίζει το άκτιστον φως Του. Το δίδει πλούσια και στην εδώ ζωή και πολύ περισσότερο στην άλλη.  

Η καρδιά σας να είναι απλή κι αγαθή. Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα απ’ αυτό που λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση. Αυτό το μυστήριο  είναι η προσφορά της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο. 

… αμήν εντοπίζοντας τα υπαρξιακά προβλήματα (και μη απωθώντας αυτές τις καίριες βαθύτερες από την καθημερινότητα ερωτήσεις) που χρήζουν απαντήσεων και προσφερθεί η πραγματική (κι όχι απλά φιλολογική, για νάχαμε να λέγαμε… ή φιλοσοφική) λύση… (Υπαρξιακά προβλήματα και η λύση… 

ενεργοποιώντας τον όλο (σταυροειδή) μεταβολισμό…. κι όχι μόνο τα του σώματος… μεταβολισμός (7), όχι μόνο υπ-άρχοντας βιολογικά αλλά αμήν και ζώντες από τώρα, πνευματικά μαζί με Τον ΑΡΧΩ. 

γιατί... όπως λέει και ο κυρΦώτης Κόντογλου, καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράμα. Καλό είναι το δίκαιο (που πολλές φορές μετά μανίας επιζητούμε, αφού μας ''πνίγει'') αλλά η χάρις είναι άλλο πράμα. Τόση διαφορά, όση έχει η σκιά και νόμος (και δίκαιο) από το Φως. Τα πΧ με τα μΧ (βιωματικά). Κι είναι εντελώς διαφορετική νοοτροπία, αλλά αξίζει να μάθουμε την διαφορά και ρυθμίσουμε την ζωή μας σχετικά (αν θέλουμε). Η διαφορά της ανθρώπινης και της θείας δικαιοσύνης (Αγίου Παϊσίου). Κι αν αλλάξει η λογική* που από εμάς εξαρτάται αν θα μείνουμε στην χοϊκή και τετράγωνη, αλλάζει μαζί της και η γεωμετρία, ανάγοντάς μας σε άλλη γη, άλλο αέρα, άλλο πυρ άλλο ύδωρ.... (όλα XC) αλλάζει κι η δικαιοσύνη, αλλάζει κι η φύση και γίνεται από σκιώδης, και χοϊκή σε καινή κτίση και ολοφώτεινη. 

Νοοτροπία, που ή εξοστρακίζει ή συμμαζεύει. Κι ο εγωιστής σαν σκληρόκαρδος είναι αυστηρός με τους άλλους και ελαστικός με τον εαυτό του. Αντίθετα, ο ταπεινός δικαιολογεί τους άλλους από συμπάθεια και ελεημοσύνη (γιατί η συγχώρεση είναι δείγμα ελεημοσύνης) και γίνεται αυστηρός με τον εαυτό του. Κι όπως λένε οι άγιοι, όσο πιο πολύ δικαιολογεί κάποιος τον συνάνθρωπο, τόσους παραστάτες που θα τον δικαιολογούν θα έχει στο φοβερό Κριτήριο... με πρόταση, ελεήσομεν ίνα ελεηθώμεν... συγχωρήσουμε ίνα συγχωρεθούμε... κι αυτό γιατί  η σκληροκαρδία θα επιστρέψει ενάντιά μας, αφού με το μέτρο που κρίνουμε, θα κριθούμε... συμφέροντάς μας, όσο έχουμε χρόνο να αλλάξουμε νοοτροπία, να αλλάξουμε ''λογική'' που να ωμοιάζει Τον ελεήμονα Πλάσαντά μας...     

[* λογική του κόσμου, που ελληνικώς, είναι σαν τον δούρειο ίππο που αλώνει την τροία… και ομόπνοα ορθοδόξως που αιχμαλωτίζει (στις Γραφές) τον ισραήλ (νου) στους βαβυλωνίους, ρίχνοντάς τον σε ταραχή και σύγχυση, με ευλογοφανή κίνητρα, τις βιοτικές μέριμνες και την μανιώδη επίτευξη πρόσκαιρων (τάχα σπουδαίων) στόχων. Λογική που έχει σαν αποτέλεσμα την νομοτελειακή ταραχή στην καρδιά και ζωή… τόση, που το Πνεύμα το Άγιο, δεν αναπαύεται και δυστυχώς Το κωλύουμε και Το απομακρύνουμε… κατά το… όπου υπάρχει σποιυδή, δεν υπάρχει Πνεύμα Άγιο]. 

Μακάρι να μπούμε στην διαδικασία από την φυσική μας γεωμετρία (και τους λόγους όλων των επιστημών) να δούμε όλα αυτά ως ίχνη επί γης, σαν ‘’γεωμετρία’’ του Θεού και βρίσκει αφορμές ο νους να ανάγεται από τα δημιουργήματα στον Δημιουργό [όντας αυτή η κατάσταση η υγιής ευθεία κίνηση νοός (13 άρθρα)], μη μένοντες στις αποκομμένες σκιές Του, αφού τα πάντα, φέρουν την σφραγίδα και την ‘’φωνή’’ Του…

Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα. ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα, καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν. οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι, ὧν οὐχὶ ἀκούονται αἱ φωναὶ αὐτῶν·  (ψαλμ.ιη’) … ‘’ίσως’’ αποδεικνύοντας στον (άθεο) ορθολογιστή ότι, το πρόβλημα έγκειται στην ακοή ‘’μας’’ και την ασθενή έως απόλυτα ακινητούσα ευθεία κίνηση του νου… μακάρι ο καλός Θεός να μας βοηθήσει στην αποκύλιση αυτού του βαρέος λίθου που μας πλακώνει... και δια σταυρού αναστήσει... από την μία διάσταση (αυτοδικαίωσης και κενής δόξας που ζητά ο ορθολογιστής σε επίπεδο φαντασίας) στην ασύλληπτη, ορθή και αληθινή δόξα Θεού!!

...με μια παρατήρηση… πως η αυτοδικαίωση δεν έχει να κάνει ΜΟΝΟ με αθέους, (της έξωθεν λογικής) αλλά δυστυχώς ισχύει και σε πολλούς ‘’ενθέους’’… κοινός ο πηλός, κοινή και η ασθένειά του… με παραίνεση την κατανόηση του ομοιοπαθούς συνανθρώπου… ο πηλός τον πηλόν αγ.Ιωσήφ του Ησυχαστή, που τον αντιμετωπίζει με συμπάθεια, με συγχώρεση με στήριξη με προσευχή... ο άνθρωπος σαν τάλας, έχει δρόμο μπροστά του... κι ο άθεος, έχει να κάνει δύο βηματάκια...

Το πρώτο από την παραφύση και απόλυτη αποποίηση ευθυνών, να περάσει στην φύση αναλάβει (με αρχοντιά) επάνω του, σαν άτλας (της ελληνικής φιλοσοφίας) το βάρος που του αναλογεί και ''κουράζει'' όχι μόνο τον εαυτό του αλλά όλο το σύμπαν .... Η αμαρτία μας αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου Ἅγιος Σιλουανὸς Ἀθωνίτης. 

Το δεύτερο βηματάκι, (από την φύση στην υπερφύση) είναι για όσους έχουν προσπεράσει την άγνοια της λογικής του Θεού, αλλά με έπαρση και αφ'υψηλού, αυτοδικαιώνονται (σαν τον φαρισσαίο)... κατακρίνοντας τους εν αγνοία. 

Επειδή όμως τα κρίματα των διδασκάλων είναι μεγαλύτερα, ο καλός Θεός, όταν βλέπει καρδιά να κρίνει και κατακρίνει, την αφήνει να πέσει σε χειρότερα,  μήπως και αποκτήσει επιτέλους την ταπεινότητα, την αγάπη, την ισορροπία της ορθοδοξίας που είναι τόσο λεπτή, όσο η κόψη του ξυραφιού... αποφεύγοντας και την αλογία (χωρίς λόγους και Λόγο λογική) και την κατάκριση.

Κι έρχεται Ο Κύριος ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου για να παραλάβει το φορτίο από τον καθένα (τάλα και άτλα) που τον γονατίζει... για να τον ξεκουράσει κατά το μυστηριακό ... 28 Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. (Ματθ.ια'). Αμήν φύγωμεν από την ασθένεια της αυτοδικαίωσης.   

Το να περάσει κάποιος στο τελευταίο σκαλοπάτι, αποδεικνύεται από την ανθρωπιά που τον διακρίνει, ομοιάζοντας Τον Κύριο και αίροντας όσο μπορεί τα βάρη των άλλων για να τους ξεκουράσει, κατά το ...2 ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ (Γαλ.ς').     

Μόνο έτσι ''κλείνουμε'' αυτήν την κακή παρένθεση, περνώντας με επιτυχία (χάριτι)  του νομικίζοντος και αυτοδικαιούμενου ανθρώπου, που ασθενεί στην κρίση και στην απόδοση του δικαίου που είναι Του Κυρίου και ενώ δεν μας έχει δοθεί αυτό το δικαίωμα, Του το κλέβουμε.... Γιαυτό και το μη κρίνετε... έργο πανδύσκολο για όλους μας, αφού, είτε εκ δεξιών είτε εξ ευωνύμων πειραζόμενοι, πέφτουμε, κρίνοντες, συγκρίνοντες κατακρίνοντες με περηφάνεια, αδικώντας και τον εαυτό και τους άλλους... Κύριε ελέησον!! [με τα τρία σκαλοπατάκια προς υπέρβαση, ανάλογα με τις τρεις καταστάσεις που αναφέρει ο αγ.Άνθιμος εν Χίω…. (άνθρωποι....) από σαρκικοί και κοινή αφετηρία όλων, (κάτι σαν ζωή σε υπόγειο και σε δαιδαλώδη λαβύρινθο με πρακτικά και θεωρητικά αδιέξοδα). Εξωστρέφεια με την ‘’λογική’’ τους και φόβο και ταραχή, σε ψυχικούς. 

Καλά παιδιά, όντως με ιδιαίτερο χάρισμα στην αντικειμενικότητα, αλλά λόγω αυτής της ιδιαίτερης ευαισθησίας της φύσης τους, πειράζονται άσχημα και παρασυρόμενοι από (ίσως έντονο) συναισθηματισμό, ζουν ‘’κολλημένα’’ στην γη (το πρώτο σκαλοπάτι μετά το υπόγειο) στις σκιές, στην αυστηρότητα του νόμου, που από ισχυρή αίσθηση δικαιοσύνης και επειδή δεν μπορούν την αδικία, προχωράνε στην ύπουλη κατάκριση και ασυγχωρεσιά, θέλοντας να αποδοθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται και πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του... ακόμη και σε αυτούς που σαν καυτήρες τους αγιάζουν... νοοτροπία όμως διάφορη από όλους τους μάρτυρες, που είχαν δεδομένη (και αδιαπραγμάτευτη) την συγχώρεση των παιδευτών τους... κι όπως πίσω από όλες τις σκιές κρύβεται ο εγωισμός και πίσω από την χάρι και Φως κρύβεται η ταπεινότητα, αιτία της παραμονής μας στην υπέρμετρη αίσθηση του δικαίου, είναι η υπερεκτίμηση του εαυτού και της καλοσύνης του (λες και είναι δεδομένη) οπότε, φυσικό και επόμενο είναι να πέφτουμε σε χειρότερη ασθένεια, την αλαζονεία. 

Κι ενώ εμείς θα προσπαθούμε να φτάσουμε με πνεύμα αληθείας στην ''άνω'' κατηγορία, οι μεθοδείες του πονηρού που αρχίζουν δειλά δειλά να εφαρμόζουν με την τεχνητή νοημοσύνη, θέλει να μας επιστρέψει στην άλλη λογική και άλλη πίστη. Του κόσμου τούτου, την αλαζονική και ψευδή με γνωστό τον πατέρα του.... γιαυτό και ο αγ. Εφραίμ Αριζόνας έλεγε ότι η τεχνολογία θα μας βγάλει από την λογική και από την πίστη. και εκπέσουμε από την πρώτη πνευματική κατάσταση την μετάβασή μας (χάριτι) από το υπόγειο στο επίγειο.... αμήν στώμεν καλώς δι ευχών... μην χάσουμε έστω και αυτήν την λογική... και την πίστη των αγίων.  

Είθε να φτάσουμε στο ποθητό υπέργειο και χάρι των πνευματικών, με πνεύμα* και λογική και νου Χριστού. Καλή η δικαιοσύνη, αλλά η χάρις είναι άλλο πράμα. Πάλι, χωρίς να θέλω να απογοητεύσω τον κόσμο, αλλά μόνο για να αντιληφθούμε το πόσο δρόμο έχουμε   ακόμη. Τους περισσότερους, μας τρώει το ''δίκαιο'' και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την αυτοδικαίωση του εγώ μας. Δεν έχουμε ακόμη φιλοξενήσει την άλλη λογική. Την λεπτή, την αναστάσιμη... Κύριε ελέησον!!].

[* ''πνεύμα'' που χαρακτηριστικά σημειώνει ο αγ.Σωφρόνιος έσσεξ με αφορμή σκέψεις του για τον άγιο Στέφανο... Εάν δεν σπλαγχνίζησαι τον αμαρτωλόν, όστις θα βασανίζηται εις το πυρ, σημαίνει ότι εντός σου δεν ζη η χάρις του Αγίου Πνεύματος, αλλά πονηρόν πνεύμα, και εν όσω έτι ζης, αγωνίζου δια της μετανοίας να απαλλαγής απ’ αυτού.

... δυστυχώς αντιστεκόμενοι στο Πνεύμα το Άγιο, μη θέλοντας να συγχωρήσουμε (ότι ουκ γαρ οίδασι τι ποιούσι, για τους παντοιοτρόπως σταυρωτές και παιδευτές μας)... προτιμά ο εγωισμός μας (αλλά αυτή είναι η φύση του, σκιώδης) να αυτοδικαιώνεται, να λιθοβολεί**** τους ''κακούς'' επειδή το αξίζουν, παρά να λιθοβολείται από αυτούς, να σταυρώνει παρά να σταυρώνεται... δυστυχώς εργαζόμενος (εν αγνοία του) για την άλλη κληρονομία.... Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι. ... απερίτμητοι τη καρδία (πραξ.ζ'51).... (χωρίς περιτομή αμαρτιών στην καρδία, που ανάγει τον άνθρωπο στον ουρανό... και του χαρίζει την όραση της δόξας Του)

Η απάντηση, επιλογές τους που νομοτελειακά ισχύει, αφού μόνος του ο καθένας προετοιμάζει τον αιώνιο τόπο ''κατοικίας'' του, με τις επιλογές τους, είναι σκέλος λογικότατο, ακόμη και αυτονόητο, αλλά αποτέλεσμα σκληροκαρδίας και βαρυκαρδίας και α-νοησίας (χωρίς νου Χριστού, που συγχωρεί). Αλλά!!! μας δόθηκε εντολή όχι να κρίνουμε αλλά να αγαπάμε, με την κρίση και δικαιοσύνη, νάναι δικαίωμα μόνο του Θεού.

Μακάρι, αν έχει ανάψει αυτή η αγιοπνευματική φλόγα μέσα μας, μέριμνας για την αιωνιότητα του εαυτού, να επεκταθεί ομόκεντρα στους οικείους μας και μη μείνει εκεί στα στενά όρια (συυγενών και αγαπώμενων πραγματικά φίλων), αλλά να διευρυνθεί αγκαλιάζοντας όλην την ανθρωπότητα, ''πονώντας'' για την σωτηρία (και αίσια κατάληξη) όλων αδιακρίτως. Να κάνουμε βέβαια ό,τι εμείς μπορούμε, αλλά να αφήσουμε (και παρακαλούμε και ελπίζουμε) στην ευσπλαγχνία του Θεού να δράσει. Όπως ευχόμαστε και με μας, να μην ισχύσει η νομοτελειακή ζοφερή (υπεράνω ταπεινολογιών) κατάληξη που μας αναλογεί, αλλά να μας περάσει στην χάρι Του έτσι και για όλους, ελπίζοντας σε αυτήν και ''ενεργοποιώντας'' την με την συγχώρεσή μας. Να θέλουμε να συγχωρήσουμε. Πράγμα όντως αδύνατο παρ’ανθρώποις, δυνατά όμως από τον καλό Θεό και μόνο εάν μας επισκιάσει η χάρι, το Πνεύμα Του… και ενεργήσει εν ημίν η λογική Του, εμπνεόμενοι από το παράδειγμά Του (επί σταυρού άφες αυτοίς...) Του Κυρίου και όλων των μαρτύρων αγίων...].

Κι Ο Κύριος πάσχει για τους ανθρώπους και συμπάσχει σπλαγχνιζόμενος αυτούς, ώστε παρότι δεν Του αναλογούν τα αίτια, ''παραδόξως'' βαστάζει επί ώμων τα αποτελέσματα. Αμήν από συμπάθεια στον συνάνθρωπο, να μοιάσουμε Τον Κύριο και βαστάζουμε (το κατά δύναμιν και με την βοήθεια του Θεού) τα βάρη αλλήλων.

Μια ''παραδοξότητα'' ανάληψης ευθύνης, άλλης λογικής, που όμως μπορεί να μας γράψει στο βιβλίο της Ζωής, όπως μας ενημέρωσε Ο ίδιος, μέσω του αγ.Παφνουτίου (από μνήμης) : ... μια μέρα, περπατώντας στην έρημο, κοντά στην αλεξάνδρεια πίσω από κάτι βράχους βλέπει ένα ζευγάρι να ανομεί... πέφτει στα γόνατα σαν να είχε κάνει αυτός την αμαρτία και παρακαλεί τον Θεό. Τότε του εμφανίζεται ο αρχ.Μιχαήλ με ένα σπαθί στο χέρι και του λέει:

χαίρε αββά!! επειδή δεν κατέκρινες και το ανέλαβες επάνω σου σαν να έκανες εσύ την αμαρτία, μάθε ότι είσαι από τώρα γραμμένος στο βιβλίο της Ζωής και... κραδαίνοντας το σπαθί, συνέχισε... και έτσι θα χαθούν όσοι κατακρίνουν...    

...φαίνεται πως στην αρχή, έχουμε όλοι μας διπλά αισθητήρια (διπλή πεντάδα) κι είναι αυτά που αισθάνονται προς τα έξω (χοϊκά) και τα πνευματικά που αισθάνονται προς τα μέσα. Εποπτευόμενα από τον νου αυτός έλκεται προς τις δύο ''ακραίες'' λογικές για να συνακολουθήσουν και τα αισθητήριά του... μακάρι προς ενότητα εις εν με Τον Λόγο, παρά την εκτός Νυμφώνος στασιμότητά μας... έτσι ερμηνεύει ο αγ.Νικόλαος βελιμίροβιτς τις δύο πεντάδες, σύνολο 10 παρθένες της Μ.Τρίτης.... (Η σημασία της ευαγγελικής περικοπής των δέκα παρθένων) για να βρεθεί και ο τρόπος μετάβασης από την μία λογική στην άλλη... και μη μείνουμε διασπασμένοι... πως η διπλή πεντάδα αισθήσεων γίνεται απλή… και λίγα τινά περί έρωτος, που πετυχαίνει την ένωση ... γιαυτό και ευχόμαστε το φώτισόν μας την απλή πεντάδα… κι οι μεν πρώτες (5) έχουν τους φανούς τους πλήρεις ελαίου και έλεος για τον συνάνθρωπο (κατανοώντας και συγχωρώντας) σε σχέση με τις άλλες που από σκληροκαρδία, δεν έχουν έλεος, δεν συγ-χωρούν.... κι όπως λένε οι άγιοι... αντί να καταριόμαστε το σκοτάδι, ας ανάψουμε μια λαμπάδα... αναμένοντες τον παντελεήμονα Κύριο. 

με το σκεπτικό αυτό και το ''πέρασμα'' της λογικής μας σαν από κλεψύδρα από την μία πλευρά (την έξω) στην άλλη την έσω, όπου στην έξω το εγώ με τους άλλους είμαστε ξένοι και απόμακροι, ενώ στην έσω ενωμένοι εις εν, εντός Αυτού και εντός εαυτού, βλέποντες τους πάντες μέσα μας, αυτός που αμαρτάνει έξω δεν είναι άλλος από ένα μέρος του εαυτού μας, άρα ''λογικά (κατά Θεόν)'' δεν φταίει κανείς άλλος, πλην του εαυτού μας.... αναλαμβάνοντας επιτέλους (και μόνο με αυτόν τον τρόπο και νοοτροπία) την ευθύνη επάνω μας κι αν όχι αντικειμενικά σαν ευθύνη, τουλάχιστον τα αποτελέσματα της αστοχίας των άλλων, ευθύνη και νοοτροπία (σαν σταυρός) που σαν φορτίο ελαφρύ και σαν ζυγός χρηστός, δεν συνθλίβει το πρόσωπο... αμήν χάριτι να το καταφέρουμε...

...ακινητεί ο νους σε αυτήν την νοοτροπία, μη αποδεχόμενος αυτήν την λογική, ακινητεί και η χείρα σαν ''ξερή'' για να βοηθήσει τον συνάνθρωπο και αναλάβει (όπως Ο Κύριος) το βάρος του άλλου (χαροποιώντας Τον με τέτοια συμπεριφορά).... αλλά ποιο το όφελος από μια ανάληψη ευθύνης για τον εαυτό όταν η καρδιά είναι σκληρή φαρισσαϊκή για τον άλλον ; ... τότε δεν βλέπει ο Κύριος με συμπάθεια αυτόν τον φαρισσαίο, αλλά ισχύει το αγιογραφικό... 5 καὶ περιβλεψάμενος αὐτοὺς μετ᾿ ὀργῆς, συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν, λέγει τῷ ἀνθρώπῳ· ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου. καὶ ἐξέτεινε, καὶ ἀποκατεστάθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὑγιὴς ὡς ἡ ἄλλη. (Μαρκ.γ'). Αμήν ο καλός Θεός να μας θεραπεύσει την σκληροκαρδία... και εξυγιάνει την πνευματική χείρα βοηθείας, όπως είναι ''υγιής'' η άλλη (η φυσική). 

--- 

* για να ομολογήσει κάποιος τις αμαρτίες του, πρέπει να τις αισθανθεί. Κι αν δεν έλθει το Πνεύμα το Άγιο να του τις γνωρίσει, ο άνθρωπος ''φαντάζεται'' ότι όλα είναι καλώς καμωμένα... οπότε, γιατί να ζητήσει συγγνώμη. Η μία λογική, η εξωστρεφής (η του κόσμου τούτου) σαν τον αδάμ, μεταφέρει εγωιστικά την ευθύνη στον άλλον, στην εύα που τον παρέσυρε, στον όφι που την εξαπάτησε...  ενώ η ''λογική'' του Θεού παροτρύνει τον άνθρωπο σε λεβεντιά που αναλαμβάνει με ταπεινότητα την ευθύνη επάνω του, όπου, με αυτήν την νοοτροπία, επιστρέφει στην αρχή από την οποία εξέπεσε... τι φταίει ο όφις; ας πούμε πως την δουλειά του κάνει. Τι φταίει το αδύναμο σώμα, ... η ξερή μου η κεφαλή φταίει... με δύο τανύσματα... ένα να τον απομακρύνει από τον Θεό και τον συνάνθρωπο και το άλλο να τον προσεγγίζει...  Κύριε ελέησον!!        

** Δ´\ΛΕΓΩ δέ, ἐφ' ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, 2 ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. 3 οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· (Γαλ.δ’) 

*** αυτό που ο μέγας Βασίλειος αναφέρει... όταν ο νους δεν σκορπίζεται στα εξωτερικά πράγματα, ούτε διαχέεται στο κόσμο από τίς αισθήσεις, γυρίζει στον εαυτό του και μέσα από τον εαυτό του ανεβαίνει στην έννοια του Θεού· … (άρθρα για τον ψυχοβλαβή μετεωρισμό).

**** …κι ενώ ο ‘’νόμος’’ με την λογική του θα ωθεί τον άνθρωπο σε λιθοβολισμό (φυσικό προ και χωρίς Χριστό αλλά τώρα (οι ''με Χριστό'') πνευματικά λεπτά, σαν κατάκριση), Ο Κύριος με τον λόγο Του, θα συστέλλει τον μεν με το… ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ' αὐτήν. (Ιωαν.η’7), και με την αυτογνωσία, μετάνοια και αυτομεμψία (το αντίθετο της αυτοδικαίωσης) που ευχόμαστε να μας ενσταλάζει προς διόρθωση, θα αυξάνει χάρι και την λογική Του εν ημίν…