όπως και η μεσοπεντηκοστή* προτείνει, ο διψών ερχέσθω και πινέτω… έτσι και τώρα. …ὁ διψῶν, ἐρχέσθω πρός με, καὶ πινέτω ὕδωρ ζωηρόν, καὶ οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ὁ πιστεύων τῇ ἐμῇ χρηστότητι ποταμοὶ ῥεύσουσιν ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ζωῆς αἰωνίου. Ὢ τῆς ἀγαθότητος, καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν· Δόξα σοι.
…ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω, ὕδωρ ζωηρόν αἰώνιον, καὶ οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ποταμοὶ ῥεύσουσιν ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ, καὶ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.
Έρχεται το Φως ως ήλιος να λάμψει στον κόσμο, με την γέννησή Του
Ο αγ.Σάββας ο ηγιασμένος με το όνομά του να διαβάζεται το ίδιο και από τις δύο όψεις**, γίνεται ένα σταυροδρόμι των συνειδήσεων…
…εκείνων που από τα πολλά βάρη και πάμπολλα ύδατα που βαρύνουν την ψυχή (και σώμα), στοχεύοντας τα Χριστούγεννα και μεταφράζοντας το ‘’ξεδίψασμα’’ κινούνται προς τα λαμπιόνια και εφήμερα αγαθά των ημερών, για να ‘’ζήσουν’’ μια ‘’εορταστική’’ φωτοβολίδα και ξαναδίψασμα την επομένη (κι όχι στον αιώνα όπως προτείνει Ο Κύριος)…. Χριστούγεννα, αλλά χωρίς Χριστό, ακολουθούντες την διαθλαστική ακτίνα που τους οδηγεί στην επιδερμίδα… την περίμετρο και ‘’ξεδίψασμα’’ των δερμάτινων χιτώνων, αντί να ευστοχήσουν στον πυρήνα της ‘’εορτής’’ της ανθρωπότητος, που οι άγιοι εξύμνησαν μαζί με όλη την ορατή και αόρατη φύση…
…και εκείνων, που υπάκουσαν στο… υιέ μου, δόσμοι σην καρδίαν..., και έδωσαν τα βάρη Στον Κύριο… όπως στην δύση επί Του Σταυρού, όμοια και στην ανατολή Του… Η σταυροαναστάσιμη ταυτότητα του ''ηλίου'' στην ανατολή και στην δύση Του...
…μήπως και ευστοχώντας στην προσέγγιση, (ευθέως κι όχι διαθλαστικά) βιωθεί το επαναλαμβανόμενο εξωτερικά γεγονός, όχι με εξωτερικά σχήματα και καλούδια που δεν ξεδιψούν πραγματικά την ψυχή, αλλά την παρουσία στο σπήλαιο της καρδιάς και την βιωματική γέννησή Του, αμήν εν ημίν… Ο εν ημίν ήλιος….
Βαδίζοντες αυτήν με τον ελάχιστο ‘’κόπο’’ της νηστείας της σαρακοστής, που δηλώνει έστω και αμυδρά την έξοδό μας από την αίγυπτο και κοσμικό φρόνημα που διαθλά το Φως… αίγυπτος, έρημος και Βηθλεέμ.... στο ευθές βίωμα, κέντρο και πυρήνα….
Προσκεκλημένοι άπαντες στο Του Μεγάλου Δείπνου, μακάρι δι ευχών του αγίου της μεσοσαρακοστής… να ετοιμάσουμε το ένδυμα για την συμμετοχή…
Δια των αγίων Σάββα και Νικολάου, 5/6 Δεκ, η επίγνωσις της αλφαβήτας της πίστεως και αυτογνωσία
* μεσοπεντηκοστή (6 άρθρα)
** με το ένα ΦΩΣ να ελευθερώνει το δε άλλο (έρπων) να εξοστρακίζει τον άνθρωπο στην εξωστρέφεια... το ένα να εξαναγκάζει δυναστικά την ''καθαρότητα'' της μιας όψης και του δευτέρου να προτείνει και πετυχαίνει την καρκινοειδή γραφή... ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ...
με σκεπτικό το ότι .. κάθε ενέργειά μας απαραιτήτως ή μας προσεγγίζει ή μας απομακρύνει από τον Θεό, (αγ.Σωφρόνιο έσσεξ) η διχάλα*** του αγ.Σάββα (20-20), στο σταυροδρόμι από το οποίο αρχίζει μια πορεία ή προς λιμένα ή σαν καράβι που εξοκέλλει πιο δεξιά (στα απτά ορατά και γήινα και κοσμικά), αντί τα συμφέροντα για την ψυχή ''αόρατα'' πλην όμως ουσιαστικά, έχει αντανάκλαση και προς ύψος ή βάθος.... ανάλογα.
Αμήν βηματάκι βηματάκι δι ευχών του αγ.Σάββα του ηγιασμένου και σταυρωμένου, με αφορμή αυτό το σταυροδρόμι, να ακολουθήσουμε το ανοδικό μονοπάτι, προς τον συμφέροντα αγιασμό μας... και στόχο τα ευλογημένα Χριστούγεννα.
*** μια ''διχάλα'' σαν επιλογές, που δεν απλώνεται μόνο οριζόντια (δεξιά - αριστερά, χθων - αντιχθών), αστοχώντας στην επιδερμίδα και περιβόλαια σχήματα ή ευστοχώντας στον πυρήνα της εορτής (αφού δεν παρεμβάλλονται πολλά διαστρεβλωτικά ύδατα), αλλά απλώνεται και κάθετα (πάνω - κάτω) κλίμακες, προς τις όντως καταλήξεις... με σύνολο τον σταυρό, ο οποίος και θα μας κρίνει και συγχρόνως Αυτόν που βίωσε και αγίασε τον μέγα Σάββα...
Σταυρός, εμφανιζόμενος μπροστά και μέσα μας, όχι μόνο στο ‘’σταυροδρόμι’’ στις 5 δεκ , αλλά καθ’ ημέραν….
Δεξιά και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου