τα θεία γεγονότα … τότε και τώρα. Ιστορικά και βιωματικά.

οι άγιοι αναφέρουν πως τα θεία γεγονότα, παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες, αναμένοντας την δική μας κατά τάξη και ετοιμότητα μετοχή. 

Μια χονδροειδής προσέγγιση (επιδερμικά θρησκευτική, χλιαρή και τυπική) υπαγορεύει την επανάληψη και μνήμη των θείων γεγονότων μια φορά ετησίως στον λειτουργικό της κύκλο και έως εκεί. Μια φορά γέννηση της Θεοτόκου (8Σεπ) μία εισόδεια (21Νοε) μία Χριστούγεννα (25Δεκ) μία ευαγγελισμός (25Μαρ) μία Μ.Εβδομάδα και Πάσχα, μία ανάληψη, μία πεντηκοστή, μία κοίμηση Θεοτόκου (15 Αυγ) το κλείσιμο του κύκλου σωτηρίας και ξανά από την αρχή της ινδίκτου… ένας κύκλος, μία σπείρα, μία έλικα… που όμως σαν οικοδομή, ‘’θέλει’’ ο κάθε όροφος* νάχει βάση τον προηγούμενο. Πως θα ‘’ζήσουμε’’ γέννηση αν δεν προηγηθεί ευαγγελισμός; πως θα βιωθεί η ανάσταση αν δεν έχει προηγηθεί η γέννηση; (όλα εν ημίν, ομόρροπα της εξωτερικής ‘’ιστορίας’’). 

[ο Ευαγγελισμός ως προϋπόθεση της Αναστάσεως (και των δύο, ο ΣΤΑΥΡΟΣ) η σταύρωση του θελήματός μας, για χάριν του θελήματος του Θεού].   

Όπως (όμως) ο μεγάλος μαγνήτης διευθετεί σε τάξη τα μικρά μαγνητάκια, έτσι και η Μεγάλη Εβδομάδα ‘’τακτοποιεί’’ την κάθε Τετάρτη και κάθε Παρασκευή

ομόρροπα ως νηστεία τα του κόσμου, λόγω αντίστοιχης προδοσίας εκ του κόσμου και σταύρωσης Αυτού…. τι συμβαίνει στον σταυροειδή μεταβολισμό μας όταν εντάσσουμε στην ζωή μας την προσευχή και την νηστεία... 

...δύο είναι τα τανύσματα.. μία προς τάξη και μία προς αταξία. Μία προς κεντρομόλο μία προς φυγόκεντρο (τα δύο Ι), οπότε, σε όποια πλευρά συνταχθούμε και ''επενδύσουμε'' θα δούμε πρακτικά αποτελέσματα ή προς συντονισμό με την ενέργεια του μεγάλου μαγνήτη (σαν πνευματικοποίηση της σάρκας) ή αντίδραση στην ενέργεια Αυτού (με αντίθετη ενέργεια, σαρκοποίηση του πνεύματος, βαρύτητα, παχυλότητα, αναισθησία ακόμη και αδιαφορία στα πνευματικά...). η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση

Λεπτότερα, από την προηγούμενη ‘’αίσθηση και αντίληψη’’, αν κάποιος θα ήθελε να ‘’ζήσει’’ την μεγάλη εβδομάδα, δεν την θυμάται ΜΟΝΟ τότε, αλλά την ‘’ζεί’’ εβδομαδιαία, με την νηστεία Τετάρτης και Παρασκευής και μικροαναστάσεις κάθε Κυριακή, σε μια ζωή με κεντρικό άξονα την ανάσταση και προσανατολισμένη σε αυτήν, ανεβαίνοντας καθημερινά από μια μικρή βαθμιδούλα για να βιωθεί ‘’αλλιώς’’ το πάσχα. Αμήν εκτυπώτερον κάθε φορά και όσο ο καλός Θεός μας χαρίζει χρόνους… Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση … 

῍Ω Πάσχα τὸ μέγα, καὶ ἱερώτατον Χριστέ· ὤ σοφία καὶ Λόγε, τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου. 

αντί των άλλων ψυχοφθόρων προσανατολισμών που η καθημερινότητα επιτάσσει…  και οδηγούν νομοτελειακά στην απομάκρυνση… (6), αφού ακολουθείται η φυγόκεντρος, ακόμη και σε φαινομενικά αθώες και ‘’λογικές’’ επιδιώξεις. Απόκτηση γνώσεων (σοφίας) και δυνάμεων, που όμως φυσιούν τον άνθρωπο, τον κάνουν αυτάρκη αλλά και ‘’θεό’’… το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι, ότι ο απροσανατόλιστος προς τον Θεό άνθρωπος, όλα αυτά που είναι μέσα και σαν γήινοι στόχοι με την ορθή διαχείρηση μπορούν να βοηθήσουν πνευματικά τον άνθρωπο, μένει στην ''θεοποίηση'' των χοϊκών επιδιώξεων.... Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης… (αγ.Νικόλαος βελιμίροβιτς)

Η διαρκής ευστοχία (120 μοιρών όραση) χωρίς περισπασμούς, δικαιολογεί την καθημερινή ευχή του αγ.Σεραφείμ του Σάρωφ, που ήταν, Χριστός Ανέστη χαρά μου. 120… όσοι οι αναστάντες με την είσοδο Του Κυρίου στον ΑΔΗ, αλλά και οι φωτισθέντες την πεντηκοστή. Με αυτήν την ελπίδα να πορευόμαστε και ο καλός Θεός, δεν θα την καταισχύνει… γιατί τελικά, η ανάσταση δεν είναι μόνο το κάτω χρονικό ίχνος της επαναλαμβανόμενης εορτής (μία φορά το έτος) αλλά στάση ζωής (ορθός ορθόδοξος προσανατολισμός) Στάση και διαρκής ανοδική κίνηση ζωής. Έλξις του ανθρώπου από τον Θεό... όπως απεικονίζεται στην αγιογραφία.... και Ο Κύριος συγκαταβαίνει χρονικά και ανέλκει τον άνθρωπο που ανταποκρίνεται στην κλήση, από οποιοδήποτε χρόνο κι αν αυτός το θέλει (με τους πΧ 120 και μΧ 120 ως ένδειξη)... για να ''αποδειχθεί'' ότι το τότε συνέβη ιστορικά, μόνο και μόνο για να υπάρχει τάξις και προϋποθέσεις ''οικοδομής'', συμβαινόντων όλων των θείων γεγονότων συγχρόνως στο νυν (αιώνιο παρόν), με μας να τα αντιλαμβανόμαστε και βιώνουμε ανάλογα την χάρι και πρόοδο.      

Κι έρχεται η Μεγάλη Εβδομάδα, η Μ.Πέμπτη με τα 12 ευαγγέλια αλλά ιδίως η Μ.Παρασκευή, όπου η θρησκευτική συναισθηματικότητα είναι στο απόγειό της. 

Λένε οι άγιοι: … Ἡ αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος. 

Μας συμφέρει η χονδροειδής ‘’αίσθηση’’ του κύκλου εορτών, να μας ‘’ακουμπά’’ πιο συχνά, αν είναι δυνατόν εβδομαδιαία, καθημερινά, ακόμη και κάθε στιγμή. Το τότε (του χρόνου) να το ‘’βλέπουμε’’ στο τώρα (και νυν). Άχρονα. Όχι διανοητικά, αλλά βιωματικά κι αυτό συνοδοιπορεί με την συνείδηση κατά πόσο αποστασιούμαστε από τον χρόνο (αεί της κοιλίας) και εγγίζουμε στο νυν της κεφαλής). Πόσο, όχι απλά τυπώνουμε (ορθοδόξως) εφ’ημών τον σταυρό μας, αλλά και τον άρουμε καθ’ημέραν. … υποδεχόμενοι την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος εν καθαρά καρδία και πνεύμα ευθές, το μόνο που δωρίζει τεκνία (χαρίσματα) … πρακτικά, ορατά σαν από την Λεία (δεξιά) και θεωρητικά σαν την Ραχήλ (αριστερά και αόρατα)… Ὁ Σταυρός τοῦ Ἁγίου Φωτός καθ’ημέραν, και όχι μόνο στην τελετή του Αγίου Φωτός κάθε Μ.Σάββατο…   

Ιστορικά και βιωματικά, για νάρθει ο έτερος παράκλητος (Άγιο Πνεύμα) πρέπει να συναφθεί μια άλλη σχέση με τον πρώτο (Ιησού, Υιό και Λόγο του Θεού) που από ανατολή Του (Γέννηση) έως δύσεώς Του (Μ.Παρασκευή), ένα πράμα ζητά…  υιέ μου δόσμου σην καρδίαν… την αμαρτία μας να την άρει…. 

Σαν σε μεγεθυντικό φακό, τα εξωτερικά επαναλαμβανόμενα γεγονότα με τις μυροφόρες, το άρατε πύλας της Μ.Παρασκευής … και η προφητεία του Ιεζεκιήλ… είναι νομίζω καλές αφορμές για δυο σκέψεις, ευχόμενος να είναι ικανές να στρέψουν νου και ζωή στα έσω και οδηγήσουν στην συχνότερη από μία φορά τον χρόνο, μετοχή στην ανάσταση και στο ανέσπερο Φως. 

Μην μείνουμε σε μια χωροχρονική συναισθηματική φωτοβολίδα και όλο το υπόλοιπο έτος, μένουν αυτά στην λήθη (δλδ μακράν της α-λήθειας)… 

Στο… μυροφόρες και ευχή γνωρίζουμε ότι: … μυροφόροι δεν είναι μόνο οι γυναίκες εκείνες, που πήγαν στον Τάφο του Χριστού με μύρα, αλλά είναι όλη η ανθρώπινη φύση και ιδιαιτέρως όσοι ζουν μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία. ……

… Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι.  

(Μη μείνουμε στο εξωτερικό τυπικό και απαγγελία των εγκωμίων της Μ.Παρασκευής ή σχετικού ντυσίματος εξωτερικού, αλλά να περάσουμε στην έσω πραγματικότητα και ένδυμα. Μη ψάλλουμε αι γενεαί πάσαι… αλλά το περιορίζουμε στην γενεά εκείνη της φυσικής παρουσίας και τι Του έκαναν, αντί να δούμε το τώρα και του τι Σου έκανα… σαν ένα υποχρεωτικό γκρέμισμα του έξω φαρισσαϊκού ναού για την δόμηση του αναστάσιμου έσω). 

Κι Ο Κύριος την μετά την Παρασκευή, ως αρχηγός ζωής και θανάτου, κατεβαίνει και ‘’ενώνει’’ (1) ζωντανούς και νεκρούς…  

Κρούει την θύρα ο επιτάφιος για να εισέλθει στον ναό, με το ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. (ψαλμ.κγ’) 

Δεν μας συμφέρει να μείνουμε στα εκτυπώμενα εξωτερικά ή στα τυπικά των θυρανοιξίων, αλλά να θυμηθούμε το αποστολικό: … 16 Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; (Α’Κορ.γ’) αλλά και του αγ.Ιωάννου χρυσοστόμου την ευχή της θείας κοινωνίας…  

Οὔκ εἰμι ἱκανός, Δέσποτα Κύριε, ἵνα εἰσέλθῃς ὑπὸ τὴν στέγην τῆς ψυχῆς μου· ἀλλ᾿ ἐπειδὴ βούλει σύ, ὡς φιλάνθρωπος, οἰκεῖν ἐν ἐμοί, θαῤῥῶν προσέρχομαι. Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν… 

Είμαστε ελεύθεροι να εισάγουμε στον οίκο μας, τον εν δυνάμει ναό, Τον Κύριο, ή να Τον αφήσουμε εκτός ημών… έξω από την καρδιά μας, τον νου την ζωή, που θα έχει σαν αποτέλεσμα την μη μετοχή μας στην ανάσταση, στο Φως, στη Ζωή… 

καλό θα ήταν να ενστερνιστούμε (όσο δεν είναι αργά, Κύριος να δώσει...) ότι ΜΟΝΟ αν εισέλθει Ο Κύριος μπορεί να πραγματωθεί η πηγαία αίτηση κάθε ανθρώπου.... επ'αυτού, ο Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, μας πληροφορεί : …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.''

Κι αν δεν αναστηθούμε εκ του μνήματος από τώρα, κι αν δεν βιώσουμε την ανάσταση, κι αν δεν έλθει και εισέλθει στο σώμα μας ωσάν σε τάφο, για να μας εξάγει από το σαρκικό και λίθινο φρόνημα της σκληροκαρδίας της αθεΐας και απανθρωπιάς ώστε χάριτι να μας μεταμορφώσει στο πρότερον κάλλος, ούτε και στον μέλλοντα αιώνα θα το ζήσουμε, κι ας απαγγέλουμε το… προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. ... (και λοιπά στο άρθρο... από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος

εν τοις μνήμασι Ζωή χαρισάμενος…).  

Ακούμε την προφητεία του Ιεζεκιήλ περί αναστάσεως νεκρών, το πώς φύονται πάνω στα ξηρά οστά τα νεύρα, σάρκες, δέρμα …Τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου, τάδε λέγει Κύριος τοῖς ὀστέοις τούτοις. Ἰδοὺ ἐγὼ φέρω εἰς ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς, καὶ δώσω εἰς ὑμᾶς νεῦρα, καὶ ἀνάξω εἰς ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ' ὑμᾶς δέρμα, καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος. Καὶ προεφήτευσα, καθὼς ἐνετείλατό μοι Κύριος. Καὶ ἐγένετο φωνὴ ἐν τῷ ἐμὲ προφητεῦσαι, καὶ ἰδοὺ σεισμός, καὶ προσήγαγε τὰ ὀστᾶ, ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ. Καὶ εἶδον· καὶ ἰδοὺ ἐπ' αὐτὰ νεῦρα καὶ σάρκες ἐφύοντο, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ' αὐτὰ δέρμα ἐπάνω, καὶ πνεῦμα οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς…. καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτοὺς τὸ πνεῦμα, καὶ ἔζησαν, καὶ ἔστησαν ἐπὶ τῶν ποδῶν αὐτῶν (Ιεζ.λζ’) … λζ… εκ Του Λόγου η Ζωή 

(ιστορικά και βιωματικά) εκ της πλευράς του πρώτου ΑΔΑΜ η έξω ζωή [Εύα (Γεν.γ’20)], εκ της Πλευράς του δευτέρου ΑΔΑΜ / Χριστού, η έσω Ζωή. 

Μην μοιάσουμε τους σαδδουκαίους που δεν πιστεύουν στην ανάσταση, αλλά συγχρόνως, μην περιμένουμε να έλθει η αρμονία μετά την διάλυσή μας (εις ων συνετέθημεν) αλλά να προλάβουμε να αναγεννηθούν όλα τα μέλη μας, προ βιολογικής τελευτής… 

Ὁ δοὺς τροφήν μοι σάρκα σὴν ἑκουσίως,
ὁ πῦρ ὑπάρχων καὶ φλέγων ἀναξίους,
μὴ δὴ καταφλέξῃς με, μὴ Πλαστουργέ μου·
μᾶλλον δίελθε πρὸς μελῶν μου συνθέσεις,
εἰς πάντας ἁρμούς, εἰς νεφρούς, εἰς καρδίαν·…

αμήν δι ευχών και ενεργείας Του Κυρίου που χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν… να αναγεννηθούν χάριτι καρδιά, νεφρά, επινεφρίδια (έδρα της ψυχής), χέρια ελεήμονα, πόδες μη βαδίζοντες την ανομία, χείλη δοξάζοντα και απέχοντα ύβρεις… κατά την νέκρωση των μελών της αμαρτίας, την ζωογόνηση του σώματος Χριστού εν ημίν… αποπλύνοντας τω Αίματί Σου τω Αγίω κάθε ρύπο και μολυσμό (σαρκός κα πνεύματος) καταργώντας τον θάνατο και χαρίζοντας Ζωή αιώνιο…     

--- 

(1) Ανέφερε ένας ιεροκήρυκας, πως οι κεκοιμημένοι στην θεία λειτουργία της Αναστάσεως (το βράδυ) τους δίδεται η δυνατότητα παρουσίας, και αίσθησης, μέσα στην εκκλησία, κοντά στους συγγενείς τους. Και.... αν τους βρούνε εκεί μέσα, κάθονται κοντά τους και χαίρονται ενώ αν λείπουν (έχοντας προτιμήσει το αρνίον από Το Αρνίον) θλίβονται. Μου θυμίζει ένα θαυμαστό βίωμα, όπου ένας άνδρας πέθανε νέος, αφήνοντας 2 μικρά παιδιά ορφανά. Η κόρη ''είδε'' σε όνειρο τον πατέρα της, που της είπε: ... θα βρισκόμαστε στην εκκλησία. Στην πραγματικότητα, ο πιο πνευματικός, ο πιο ''αναστημένος'' με Χριστό μέσα του, έλκει τον άλλον που είναι λίγο πιο έξω. Έτσι, αν προηγηθεί ο κεκοιμημένος έλκει τον ''ζωντανό'' (όπως φάνηκε στο κήρυγμα) ή ο ζωντανός με την είσοδο και παραμονή του στην εκκλησία και μέσω προσευχής, ''τραβάει'' και τον νεκρό μέσα στην εκκλησία,  διακονώντας ο ένας τον άλλον αδελφό (όχι μόνο στην επίγεια συγγένεια αίματος, αλλά σε όλους τους αγαπώμενους), υπό την σκέπη Του πρώτου Διακόνου Χριστού που χαρίζει σε όλους, Ζωή και Φως. Είναι Ο Χριστός μέσα στον καθένα (τα πάντα εν πάσι Χριστός) που έλκει αναστάσιμα τον άνθρωπο. Ιατρός ψυχών και σωμάτων, θεραπεύει την συγκύπτουσα (νοοτροπία) μας Λουκ.ιγ’ που δεμένη από τον διάβολο (ιστορικά έτη 18, 3 6άρια), δεν μας αφήνει να δούμε ουρανό και δόξα Θεού, αλλά μόνο σκιές. (από το… Η ανάβασις της Μ.Εβδομάδος, η μετά την ευθεία της μεγάλης τεσσαρακοστής). 

--- 

* με κάθε όροφο νάναι ο ένας πάνω στον άλλον, όπως στην φυσική οικοδομή το ένα λιθαράκι νάναι πάνω στο άλλο… λιθαράκι εκ της Πέτρας (Χριστός) που δωρίζει σαν μάννα στον λαό Του. Και το μάννα είχε μια ‘’παράξενη’’ ιδιότητα. Προσαρμοζόταν και κάλυπτε τις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε εσθίοντος… 

Αρκεί να τρεφόμαστε Χριστό (ως πυρ, ως αήρ, ως γη, ως ύδωρ και ως σταυρική πεμπτουσία) ως 5 άρτους και 2 ιχθείς, και Ο Κύριος θα οικοδομεί την αναγεννημένη μας φύση εν Εαυτώ, προοδεύοντάς μας, στην ανοδική έλικα και ηλικία…. [Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου - Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου, Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου στην παλαιά και καινή διαθήκη].   

αλλά!!! 28 δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· 29 ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. 30 διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί. (Α’Κορ.ια’) 

Εκ του αναξίως μεταλαμβάνειν…. ασθένειες, αρρώστιες, θάνατος… αμήν μη εις κρίμα ή κατάκριμα. Κι η ‘’αξιωσύνη’’ δεν αφορά τον καθέναν τον συνδεδεμένο με τα γήινα… αλλά τονίζει την προϋπόθεση, που είναι η εξομολόγηση και η προετοιμασία εισόδου αυτού του πυρός, εντός μας… (άμεσης θείας κοινωνίας και έμμεσης προσευχητικά) κοινωνίας Λόγου και λόγων… Ηλίου και ακτίνων Του, προς μετάθεσιν του σκηνώματος μας  στον Ήλιο… το πυρ της κοινωνίας και επικοινωνίας με Τον Θεό 

Η προετοιμασία για την προσευχή - ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ 

Όταν ο καλός Θεός δια των ιερουργών Του επιβάλλει μια ακινησία (κανόνα αποχής θείας μεταλήψεως) από την γνωστή Μία Θύρα, δεν αρνείται την ''κοινωνία'' από άλλα παραθυράκια. Αν ακινητεί ένα σκέλος, ας μην παρασυρθεί και το άλλο και εκ συμπαθείας ακινητήσει και αυτό. Με τι δικαιολογία θα παρασταθούμε κοντά στην αγ.Μαρία αιγυπτία που ΜΙΑ ΦΟΡΑ κοινώνησε; κι όμως ο τρόπος βιωτής και μετανοίας, ασκήσεως, προσευχής, πόθου διόρθωσης αφού έβαλε εγγυήτρια την καλή μας Παναγία, την άγιασε, μπροστά σε ''κοινωνούντας'' πλειστάκις αλλά δεν φτάνουν στην δόξα της, ούτε στο νυχάκι... κι αν ακινητήσουμε από το μίσος του αντιδίκου παντελώς, αν μουδιάζουμε, αν η ''χριστιανική'' ζωή μας είναι από χλιαρή έως ψυχρή, όπως συνέβη με τον... ο παράλυτος της καπερναούμ, η εκ Θεού διάγνωση, παρά την όποια δικαιολογία, είναι ότι η ψυχὴ εἶναι παράλυτη καὶ καθηλωμένη σ᾿ ἕνα σῶμα ποὺ ὑπηρετεῖ τὶς ἡδονές.

...πρέπει νὰ ἐπιστρέψη στὸ Χριστὸ αὐτὴ ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ θεραπευθῆ. Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπιστροφὴ θὰ βοηθήσουν τέσσερεις παράγοντες: «ἡ οἰκεία κατάγνωσις», δηλαδὴ ἡ αὐτομεμψία, «ἡ ἐξαγόρευση τῶν προημαρτημένων», δηλαδὴ ἡ ἐξομολόγηση, «ἡ ὑπόσχεσις ἀποχῆς τῶν κακῶν», δηλαδὴ ὑπόσχεση γιὰ διόρθωση καὶ «ἡ δέησις πρὸς Θεόν», δηλάδη ἡ προσευχή (και λοιπή προσέγγιση του θέματος από άγιο στον δεσμό...) ...ώστε, να μην δικαιολογούμαστε και μην υστερήσουμε σε αυτά που μπορούμε και συμβάλλουν και προετοιμάζουν τον άνθρωπο για την πραγματική θεία κοινωνία... μην μένοντας απροετοίμαστοι εσωτερικά, η έξω συχνή μετάληψις γίνεται κρίμα και κατάκριμα και άγγελος μας παίρνει την θεία μερίδα, όπως πολλές φορές συνέβη και μένουμε με κενή την αγία λαβίδα.... άσιτοι.   

Τέλος, να μην ανταποδίδουμε όξος και χολή επειδή δεν υπακούει πειθήνια ο Θεός, στα άνομα θελήματά μας ή ακόμη και δίκαια (αλλά αδιάκριτα και χωρίς να υπολογίζουμε το συμφέρον μας) αιτήματα … Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἢ τί σοι παρηνώχλησα; τοὺς τυφλούς σου ἐφώτισα, τοὺς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπὶ κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε· οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τὰ ἔθνη, κᾀκεῖνα με δοξάσουσι, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι, κᾀγὼ αὐτοῖς δωρήσομαι, ζωὴν τὴν αἰώνιον. 

Κι έρχεται η στιγμή, που συσταυρωνόμαστε με Τον Κύριο, ο ένας εκ δεξιών και ο άλλος εξ ευωνύμων. Σε αυτές τις δύο θέσεις είναι συμπυκνωμένη όλη η ανθρωπότητα και οι οποίες ενέχουν αντίστοιχα δύο μοναδικές προοπτικές.  Του μεν καταγομένου του δε κουφιζομένου… ή χριστόφιλος ή χριστομάχος. 

Ποιος θα αποφύγει να μην έχει θλίψεις στην ζωή; (θλίψεις γαρ έξετε αλλά θαρσείτε…) ποιος θα αποφύγει να μην του κατεάξουν (με πνευματικό τρόπο) τα σκέλη; 

Στο 3 τρόποι σωτηρίας... αγ.Ιωάννου χρυσοστόμου, ο άγιος αναλύει τον τρόπο, που είναι η υπομονή. 

Κι αν σπάσει κάποιο οστούν, ο γιατρός το βάζει σε γύψο… μου θυμίζει αυτούς που ο γιατρός (κατ’αντιστοιχία πνευματικός), ενώ φαίνεται αυστηρός, βάζει κανόνα ακοινωνησίας για να προφυλάξει από μεγαλύτερη (αιώνια) ζημιά που μπορεί να πάθει το παιδί του (αυτά που ανέφερε ο απ.Παύλος). Κι όπως η ανυπακοή ήταν η αιτία της πτώσεως των πρωτοπλάστων, έτσι κι η υπακοή (και υπομονή στις θλίψεις που εμείς οι ίδιοι είμαστε η αιτία – χωρίς να την ψάχνουμε εκτός μας - ) θα φέρει έστω και με (ψυχικό) πόνο την θεραπεία. Θαρσείτε… μακάρι να εμπιστευόμαστε Τον Ιατρό και δείχνουμε υπομονή στο άγνωστο μεν, αλλά πάνσοφο και εύσπλαγχνο σχέδιο που διαρκώς αναπροσαρμόζει (σταυρούμενος) ακολουθώντας τις δικές μας επιλογές... Κύριε δόξα Σοι!! 

Κι επειδή η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι τόσο βαθειά, το πνεύμα του είναι σε τέτοιο ύψος, που αν λογιστεί ο ενιαίος άνθρωπος σαν επταόροφο οικοδόμημα, η απελπισία που μπορεί να πηγάσει από την μη κοινωνία, χωρίς να επαναπαύει τον άνθρωπο στο να μην διορθωθεί, ΔΕΝ είναι εκ Θεού. Ο πόθος θείας κοινωνίας και σε αυτήν την κατάσταση, εκπληρούται μέσα στην ευσπλαγχνία του Θεού και της καρδιακής αίτησης, σαν να φωτίζεται ο 7ος όροφος αλλά η συνείδηση που συνήθως εργάζεται στο ισόγειο και υπόγειο, να μην το αντιλαμβάνεται. Γιαυτό απαγορεύεται η απελπισία... ώστε όταν αποκατασταθεί το πρόβλημα, η κοινωνία Θεού να ''κατέβει'' πιο κάτω, εμφανώς και αισθητώς. 

Μην μείνουμε στην ψευδαίσθηση (οπότε και ''ζήλεια'') ότι ''εγώ'' δεν κοινωνάω ενώ ο άλλος κοινωνάει ή σε κατάκριση, όλοι αυτοί που κοινωνάνε είναι πιο άξιοι; μην αναφέρουμε το θράσος που πηγαίνουν πολλοί και κοινωνούν χωρίς να λαμβάνουν υπόψην τους σοβαρά τις απαιτούμενες προϋποθέσεις (εξομολόγηση, μετάνοια, έλεγχος συνειδήσεως...), χωρίς πνευματικό, έτσι για το ''καλό''... και πάλι, μην μείνουμε στα φαινόμενα ότι κοινωνά ο κόσμος εξωτερικά, αλλά πόσο πιάνει ''τόπο'' η θεία μερίδα στον έσω άνθρωπο.... στους ορόφους του, πόσο Φως εισήλθε; ή μη διακρίνοντες το μυστήριο χειροτερεύουν (χειροτερεύουμε) την κατάστασή μας;; Κύριε νουθέτησον, διόρθωσον...      

Η τοποθέτηση ‘’γύψου’’ (προς ακινησία) δεν ισχύει ΜΟΝΟ στον ευγνώμονα ληστή που με το ‘’μνήσθητι’’ βρίσκει το κλειδί εισόδου στον παράδεισο, αλλά και του αγνώμονος και υβριστού ληστή, που ρίχνει τα παθήματά του, στον Κύριο. Κι όμως… την ακοινωνησία του την οφείλει όχι στον εύσπλαγχνο ‘’εγώ ειμί’’ το φως και η ζωή και η ανάσταση… αλλά το πράγματι σκληρό εγώ, που τον κάνει να πιστεύει ότι δεν χρειάζεται Τον Κύριο στην ζωή του… Ρύθμισε την ζωή του, χωρίς Ζωή. Ενόσω όμως ζούμε, ο καλός Θεός μας δίνει αφορμές να περάσουμε στην άλλη σωτήρια θέση... να ανοίξουμε τα παραθυράκια της ψυχής μας στον Κύριο, (σε όποια θέση κι αν είμαστε, με ελπίδα ακόμη και την ενδεκάτη... αλλά με διάθεση μεταστροφής) κι Αυτός θα πληρώσει με Φως και Ζωή τον οίκο μας, διώχνοντας σκιές και θάνατο... αμήν γένοιτο!!            

Και την πρώτη υπάκουη ακινησία θα ακολουθήσει η αιώνια Ζωή μέσω μετανοίας, την δε δεύτερη η ακινησία των ειδώλων στα οποία ήταν προσανατολισμένος και αμετανόητα ‘’υπάκουος’’ αυτών… τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων· στόμα ἔχουσι, καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσι, καὶ οὐκ ὄψονται, ὦτα ἔχουσι, καὶ οὐκ ἀκούσονται, ρῖνας ἔχουσι, καὶ οὐκ ὀσφρανθήσονται, χεῖρας ἔχουσι, καὶ οὐ ψηλαφήσουσι, πόδας ἔχουσι καὶ οὐ περιπατήσουσιν, οὐ φωνήσουσιν ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν. ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτοῖς. (ψαλμ.ριγ’) …όπως ακινητεί ένα κέρινο ομοίωμα, πανομοιότυπο μεν του αληθινού, αλλά του λείπει το σπουδαιότερο και μοναδικό για την κίνηση και έσω ζωή. Το Αίμα (Χριστού). Αμήν να μην ακινητοποιηθούμε σαν τον κύνωπα (Ο βράχος του Κύνωπα στην Πάτμο) .... Κύριε ελέησον με πόνο ψυχής !!! περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου....

…Τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, νικητὰς ἡμᾶς τῶν παραλόγων παθῶν ποίησον, καὶ τὴν σὴν ἐναργῆ κατὰ θανάτου νίκην, τὴν φαιδράν σου καὶ ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἰδεῖν καταξίωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς. 

Για την επίτευξη ακριβούς αυτογνωσίας, επιβάλλεται ένα λειτουργικό ''μυστικό''. Η φαντασία, μας τοποθετεί στην πλευρά του ευγνώμονα ληστή κι αν αρχίσουμε από την αρχή της θρησκευτικής ιστορίας, μάλλον βρίσκουμε τον εαυτό μας πιο κοντά στον άβελ παρά στον κάιν... ε όχι και ηρώδη, ή ιούδα... (αυτοί είναι οι κακοί της ιστορίας) κι οπωσδήποτε όχι με τον αγνώμονα και υβριστή ληστή. Κι όμως μέσα στο ΕΙΝΑΙ μας, είναι εμβασμένα και τα δύο Ι κι οι δυο δυνάμεις που έλκει η καθεμιά προς το μέρος της τον άνθρωπο (άνω 9,Ι ή κάτω 6,Ι). Η φυσική μας τρεπτότητα, μια ακολουθεί την φυγόκεντρο και μια την κεντρομόλο. Κι οι δύο ληστές είναι στα όρια με μας να τους εμπεριέχουμε και τους δυο σε ποσοστά, με μεταίχμιο Τον Κριτή Κύριο.

όλα τα αγιογραφικά πρόσωπα βρίσκονται μέσα μας... και δεν μας συμφέρει να νομίζουμε ότι όλοι οι ''κακοί'' είναι εκτός και μακρά μας... ίσα ίσα, είναι θεάρεστη εργασία η αναζήτηση όλων αυτών (προσώπων και ενεργειών τους) που μας κωλύουν την θεία κοινωνία... κι επειδή υπερηφάνοις αντιτάσσεται αλλά ταπεινοίς δίδει χάρι, μας συμφέρει η αυτομεμψία, με την έννοια να είναι στραμμένος ο νους στο κακό (που είναι δική μας ευθύνη) παρά στο καλό που έχουμε, αφού για να ενεργεί αυτό, είναι αποτέλεσμα δοθείσας χάριτος. ΜΗΝ τύχει την οικειοποιηθούμε και την χάσουμε. [Κάθε καλό που μπορεί κάποιος να δει στον εαυτό του ή στους άλλους, είναι Του Θεού, αφού χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν (Ιωαν.ιε'5). Με αυτήν την τοποθέτηση, στερεώνεται η ταπεινότητα, ότι τίποτα καλό δεν έχουμε, προσελκύοντας χάρι και αποφεύγοντας τον εγωισμό και άρση χάριτος. Συγχρόνως, πρέπει να κατανοούμε πως, κάθε κακό είναι δικό μας αφού ακόμη δεν ''θελήσαμε'' (ή δεν μπορέσαμε) με την χάρι του Θεού να το απενεργοποιήσουμε. Στον Τριαδικό Θεό η δόξα και η ευχαριστία, Στον Τριαδικό Θεό η αίτηση ελέους]. 

Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος)

Όπως λένε και οι ινδιάνοι, έχουμε μέσα μας έναν άσπρο λύκο και έναν μαύρο.... ποιος θα νικήσει; (κι η απάντηση) όποιον ταΐζεις...

ή από τον αγ.Πορφύριο, το αν θα φυτρώσουν άνθη και καρποί ή ζιζάνια στο χωραφάκι μας, εξαρτάται από τα ποια ποτίζεις... 

άλλωστε, αυτά συναυξάνουν και τα αφήνει Ο Κύριος ... [28 ὁ δὲ ἔφη αὐτοῖς· ἐχθρὸς ἄνθρωπος τοῦτο ἐποίησεν. οἱ δὲ δοῦλοι εἶπον αὐτῷ· θέλεις οὖν ἀπελθόντες συλλέξωμεν αὐτά; 29 ὁ δὲ ἔφη· οὔ, μήποτε συλλέγοντες τὰ ζιζάνια ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖς τὸν σῖτον· 30 ἄφετε συναυξάνεσθαι ἀμφότερα μέχρι τοῦ θερισμοῦ, καὶ ἐν καιρῷ τοῦ θερισμοῦ ἐρῶ τοῖς θερισταῖς· συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια καὶ δήσατε αὐτὰ εἰς δέσμας πρὸς τὸ κατακαῦσαι αὐτά, τὸν δὲ σῖτον συναγάγετε εἰς τὴν ἀποθήκην μου. (Ματθ.ιγ')] ... παρόλα αυτά η προαίρεσή μας θα ελεγχθεί κατά πόσο ''θρέψαμε'' και θερηέψαμε τα μεν αντί των δε, στην καρδιά μας... με λύση, από τώρα η φωτιά της αγάπης (και κορωνίδα/σφραγίδα την θεία κοινωνία που πυρ τυγχάνει) να κάψει όλα τα ζιζάνια, σε σχέση με τα όποια πάθη, μικρά ή μεγάλα, αλλά σπουδαιότερο, την ασυγχωρεσιά και σκληροκαρδία, που τα ποτίζει και τα θρέφει από την ''γη'' μας ενάντιά μας... αφού πριν την προσέλευση μυστικά και μυστηριακά στο θείο ποτήριον πρώτον καταλάγηθι τοις σε λυπούσι...   

ο ληστής έχει έναν άγιο φυλακισμένο μέσα του ενώ ένας άγιος έχει έναν ληστή φυλακισμένο.... από τον καθένα μας εξαρτάται ποιον θα αφήσει ελεύθερο να δρα και ποιον να περιορίζει... ή ο ηρώδης (δερμάτινος) θα φυλακίζει τον απ.Πέτρο (πράξη) ή ο αναστημένος άνθρωπος θα περιορίζει τον σαρκικό...  [όσον αφορά τέλος τους δύο συσταυρωμένους, που συνυπάρχουν μέσα μας, ο ένας ο αγνώμων είναι αυτός που καθυστερεί ακόμη και απαγορεύει την θεία κοινωνία και μην φανταστεί κάποιος που κοινωνάει είτε τρεις φορές τον χρόνο (Χριστούγεννα - Πάσχα - 15γουστο) είτε πιο συχνά αλλά όχι ''συνέχεια'' δεν οφείλεται στον ''κανόνα'' που ο ίδιος ο εαυτούλης βάζει στον εαυτό του... ].   

Αμήν να βάλουμε αρχή οικοδομής, αρχή μετανοίας… αμήν δι ευχών… ώστε το χρονικό τότε να αποδώσει τα ωφέλιμα και ζήσουμε το τώρα του Θεού, την εγγύτητα και μετοχή Στον Ένα υπέρχρονο που ήλθε ανάμεσά μας... να ανοίξει δρόμο και διδάξει τον (ορθόδοξο) τρόπο. Την θεραπεία μας, την κάθαρση φώτιση και τελείωση... 

οι δύο αγιογραφικοί άνθρωποι και Ο Ένας εν μέσω αυτών…

** κι ο καλός Θεός ''κατεβαίνει'' φιλάνθρωπα και προτείνει το χέρι Του για να αναστήσει τον άνθρωπο. Όποιον φυσικά ανταποκρίνεται στην κλήση και αντιπροτείνει το χέρι του προς έλξιν.... γιαυτό και ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος αναφέρει...

"Αλίμονο σε εκείνη την ψυχή, που δεν έχει συναίσθηση των τραυμάτων της και νομίζει ότι δεν έχει καθόλου κακία, από την μεγάλη κακία και πώρωσή της. Αυτή την ψυχή, ο Θεός δεν την επισκέπτεται, ούτε την θεραπεύει, αφού ούτε αυτή Τον ζητά, ούτε της μέλλει για τα τραύματά της, καθώς νομίζει, ότι είναι καλά και υγιής. Γιατί λέει ο Κύριος: «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι». (Ματθ. θ'12')

--- 

Πώς βαπτίστηκε ο ληστής πάνω στο σταυρό; Οσίου Θεοδώρου Στουδίτου (μήπως και η βάπτιση δεν είναι στον τύπο της τριημέρου ταφής και αναστάσεως; ) όπως και όλα τα σταυρικά μυστήρια που γίνονται αιτίες σωτηρίας…. Κύριε ελέησον!!  

ανέλιξη, προσευχή και Σταυρός…