το καλύτερο κήρυγμα

Ήταν απόγευμα, παραμονή της πανηγύρεως του και ετελείτο ο πανηγυρικός εσπερινός του Αγίου. 

Κατανυκτικός εσπερινός...υπέροχοι ψαλτάδες...ο κόσμος γέμιζε ασφυκτικά την εκκλησία και το "άρωμα" του Αγίου μας τρυπούσε τα ρουθούνια χαρίζοντας μας μεγάλη ευφορία. 

Ήρθε η ώρα της περιφοράς της εικόνας του Αγίου εντός του ναού. Τότε....συνέβη το απρόβλεπτο... που γέμισε με αμηχανία και έκπληξη όλο το εκκλησίασμα. 

ένας κύριος που έψελνε στο αριστερό ψαλτήρι...πετάγεται ξαφνικά... βγάζοντας μια φωνή που δεν κατάλαβα...και με τα χέρια τεντωμένα, προσπάθησε να κατακρημνίσει την εικόνα του Αγίου Ιωάννου!!! όμως προς κατάπληξη όλων έμεινε ακίνητος... λίγο πριν αγγίξει την εικόνα... με τα χέρια του μόνο να τρέμουν ολόκληρα από τον ώμο.... δέκα εκατοστά πριν αγγίξει την εικόνα!!! 

Αυτό διήρκεσε λίγα λεπτά.... ικανά να παρατηρήσουμε το γεγονός... την ταραχή

του ανθρώπου...και τότε... ξαφνικά, κατέρρευσε! 

Κάποιοι χριστιανοί τον πήραν αναίσθητο και τον έβγαλαν από την εκκλησία, να πάρει αέρα και να συνέλθει. 

Ο πατήρ Ιωάννης συνέχισε την περιφορά και ολοκλήρωσε μπαίνοντας από την ωραία πύλη! 

Άφησε την εικόνα και βγήκε στο εκκλησίασμα να κάνει κήρυγμα, να μας μιλήσει για τον Άγιο και τη ζωή του. Τότε συνέβη το καλύτερο κήρυγμα που έχω "δει" ποτέ μου....

-Για την Θεότητα του Χριστού...

-Για την ύπαρξη της αιώνιας ζωής...

-Για την χαρά του Παραδείσου... 

Μπήκε ο δαιμονισμένος αγριεμένος πάλι στην εκκλησία...στάθηκε στο ύψος των προσκυνημάτων και σε κάθε λόγο του ιερέως αγριεμένος αντέλεγε!

Έλεγε ο Ιερεύς...

- Ο Χριστός μας σαν Θεός αντεδόξασε τον Ιωάννη...

Φώναζε αγριεμένος...

-Μην τον ακούτε...δεν υπάρχει Χριστός...

Έλεγε ο ιερεύς...

-Του χάρισε την αιώνιον ζωήν...

Απαντούσε αγριεμένος...

-Δεν υπάρχει αιώνιος ζωή...μην ακούτε , εγώ σας το λέω...

Έλεγε ο ιερεύς...

-....και χαίρεται αιωνίως στην τρυφή του Παραδείσου...

Και απαντούσε εκείνος...

-Δεν υπάρχει Παράδεισος... εμένα να ακούτε... 

Μέχρι που αγριεμένος, ενοχλημένος, γύρισε και βγήκε βιαστικά από την εκκλησία.... 

Είδαμε όλοι μας την οδύνη των δαιμόνων από την δόξα του Αγίου, το μίσος τους και τον πόλεμο που κάνουν για να στερήσουν από τους ανθρώπους τα αγαθά που τους ετοίμασε ο Θεός στην αιώνια ζωή... μέσα από την ταλαιπωρία του συνανθρώπου μας, που κατήχετο από το ακάθαρτο πνεύμα! 

(βίωμα αδελφού)

---

"Ο κόσμος τραβά τον δρόμο του, και δεν σκοτίζεται από κηρύγματα... Κι αν δώσει προσοχή και κανένας στα γραψίματά μας, μπορεί να θυμώσει που χαλάσαμε την ησυχία του...

Και να πει πως είμαστε υποκριτές, ψευτογιασμένοι, κουκουβάγιες που βγαίνουνε α­πό τα χαλάσματα του παλιού καιρού. Σήμερα οι άνθρωποι είναι τέ­τοιοι, που μήτε το κήρυγμα του αγίου Κοσμά του Αιτωλού δεν θάκανε τίποτα...

Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ' απομείνουνε, «το μικρόν ποίμνιον» που είπε ο Χριστός... ~ κυρ Φώτης Κόντογλου