Απέθανεν ο βασιλεύς της Σκυθίας, Περισαΐδης το όνομα, αφήσας τρεις υιούς κληρονόμους της βασιλείας· αλλά θέλων έκαστος από τους αδελφούς να βασιλεύσει μόνος, ήλθον εις μάχην θανάσιμον.
Βάλλουν κριτήν άλλον βασιλέα της Θράκης, φίλον του πατρός των, ο οποίος τεχνεύεται να τους συμβιβάσει με τρόπον αληθώς επιτήδειον, αλλ' όλως παράδοξον. Προστάζει να εκβάλωσιν από τον τάφον το λείψανον του πατρός των και να το κρεμάσωσιν εις ένα δένδρον' έπειτα καλεί τους τρεις αδελφούς και τους λέγει: «Έκαστος από σας ας ρίψη το βέλος του εις το νεκρόν τούτο σώμα και όποιος το κτυπήση καλλίτερα, εκείνος να είναι βασιλεύς».
Παίρνει το τόξον ο πρώτος υιός, το εκτείνει, βάζει το βέλος, σημαδεύει, ρίπτει’ το όμοιον κάμει και ο δεύτερος. Πώς σας φαίνεται η αχαριστία, η απανθρωπία, η σκληροκαρδία τοιούτων υιών;
Έρχεται και ο τρίτος, παίρνει και ετοιμάζει και αυτός το βέλος του, αλλά βλέπων που πρόκειται να το ρίψει, τρομάζει, αφήνει να πέση το τόξον από τας χείρας του και λέγει: «Εγώ δεν επιθυμώ να γίνω με τοιούτον τρόπον βασιλεύς. Παραιτούμαι καλύτερον της βασιλείας, παρά να τοξεύσω το λείψανον του αποθαμμένου πατρός μου».
Τι έκαμεν τότε ο κριτής; Τούτον τον τρίτον υιόν απεφάσισε διά βασιλέα.
Τούτο το ίδιον κάμνω και εγώ σήμερον εις τούτους τους αχαρίστους, τους απανθρώπους, τους σκληροκαρδίους υιούς. Τούτο το οποίον βλέπετε είναι το νεκρόν λείψανον του Πατρός σας, όστις απέθανε κρεμάμενος επί του ξύλου του Σταυρού
Λάβετε τα βέλη, ρίψατε, κτυπήσατε, πληγώσατε, δεν υπάρχει τόπος και δι’ άλλας πληγάς. Αλλοίμονον όμως! Δεν είναι δύο, είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι ρίπτουν. Τίνος είναι τούτο το πρώτον βέλος το οποίον του πληγώνει την κεφαλήν; Είναι της εωσφορικής υπερηφάνειας, της ανυπότακτου και απαίδευτου κενοδοξίας, την οποίαν έχουν οι Ιερωμένοι.
Τίνος είναι τούτο το δεύτερον βέλος, το οποίον του ανοίγει την πλευράν; Είναι της μνησικακίας, την οποίαν τρέφουν οι μισάδελφοι.
Και εκείνο το τρίτον βέλος, το οποίον του πλήττει τας χείρας; Εκείνο είναι της αδικίας και αρπαγής, την οποίαν κάνουν οι άρχοντες και οι πλούσιοι.
Αλλ’ εκείνα τα πολλά βέλη, τα οποία, έρχονται, τόσον πυκνά και κατακεντούν όλας τας καθαρωτάτας σάρκας Του, τι είναι; Αυτά είναι, τα βέλη των σαρκικών αμαρτιών, τα οποία πράττουν άνδρες και γυναίκες, παιδία και γέροντες.
Αλλά ποίος ημπορεί να μετρήσει άλλα αναρίθμητα βέλη, τα οποία πίπτουν ως χάλαζα, και τα οποία ρίπτουν αι κατακρίσεις, τα ψεύματα, αι επιορκίαι αι βλασφημίαι των Χριστιανών; Ελάτε, ελάτε, τοξεύετε, χορτάσετε την ορεξίν σας εις το νεκρόν σώμα του αποθαμμένου Πατρός σας, ελάτε, τέκνα, από τα θηρία πλέον ανήμερα. Αλλ’ υπάρχει άραγε και κανείς, όστις να έχει καρδίαν ανθρώπου; Να έχει αγάπην υιού;
Υπάρχει άραγε κανείς, όστις να λυπήται, μήπως τον τραυματίσει; Ποίος είναι ούτος; Φοβούμαι, φοβούμαι, ότι δεν υπάρχει, έως ενός. Και που ηκούσθη τοιαύτη αχαριστία; Ο υιός να τραυματίζει τον πατέρα και μάλιστα τοιούτον Πατέρα νεκρόν; Τούτο είναι, αυτό ωσάν αι Χριστιανοί να ξανασταυρώνουν τον Εσταυρωμένον!
Ψυχή του καλού μας Πατρός, του θείου Εσταυρωμένου μας Ιησού, τι λέγεις; «Άφες αυτοίς' ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ' 34)" Πως; "Αφες αυτοίς! Ναι, γλυκύτατε μου Ιησού, άφες αυτοίς διά την παρούσαν ώραν, "Ας δοθή εις όλους συγχώρησις, Ίσως εννοήσουν ποτέ το σφάλμα των και διορθωθώσιν. «Αφες αυτοίς». Ας είναι συγχώρησις λοιπόν, συγχώρησις’ άλλ’ ως τόσον, ας παύσωσι να τον πληγώνουν τα βέλη, ας τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, ας φανεί ένα σημείον της μετανοίας, εις αναστεναγμός, ένα δάκρυον. Καρδία του Ιησού μου, τί λέγεις; "Αφες αυτοίς, Πάτερ. Καρδία του αμαρτωλού, τι αποκρίνεσαι:
«Μνήσθητί μου Κύριε, όταν ελθεις εν τη Βασιλεία σου» (Λουκ. κγ' 42). Αμήν.
Τη υπερφυεί και περί ημάς παναπείρω Σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.
(Από τον συναξαριστή της Μ.Παρασκευής)
---
(1) όταν αναφερόμαστε σε θάνατο εννοούμε τον θάνατο των παθών και παλαιού ανθρώπου, του τεθανατωμένου (πνευματικά) τη αμαρτία. Σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι, που θα κάνουν τον αγώνα τους κατά των παθών, αλλά εκτός Σώματος που ανασταίνεται. Κι εκεί πρέπει νάναι η μυστική ευστοχία. Κατά το γνωστό αν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν θα πεθάνεις, ο θάνατός μας είναι μια ακινησία ως προς την αμαρτία. Το θέμα είναι που θα ακινητοποιήσουμε την ψυχή μας. Aναλογικά, στον μικρομικρόκοσμο, το μαστίγιο βοηθά το σπερματοζωάριο να κινείται με σκοπό να ευστοχήσει στο ωάριο κι αυτά ομού ως πρώτο ζυγωτό, να εισέλθουν στην γόνιμη μήτρα και αφού κυοφορηθεί σκοπός του είναι να γεννηθεί. Οποιαδήποτε άλλη ακινησία εκτός ωού και εκτός μήτρας δεν θα φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα της ζωής.
Η ψυχή, (που υπέχει την θέση του σπέρματος) αν δεν εισέλθει εντός εαυτού δια της μετανοίας (εντός του σώματος και ωού) και δεν συνεισέλθουν ομού στην γόνιμη Μία Μήτρα (ορθόδοξη εκκλησία) δεν θα υπάρξει ''πέρασμα'' [ούτε αναγέννησης ούτε ανάστασης (πάσχα)], οπότε ο θάνατος είναι βέβαιος, βρώμα τοις αιθίοψι.... Παραίνεση προς διάκρισή μας, μην τύχει και κάποιος ακινητήσει την ψυχή του σε χώρους αναληθείας... (αιρέσεων και όχι μόνο θρησκευτικών).
Εκεί λοιπόν στο στασίδι, σαν σε τάφο, ακινητούμε (σαν την Μαρία την παρακαθήσασα παρά τους πόδας Του Κυρίου) επιλέγει την αγαθή μερίδα που νεκρώνει κάθε σαρκική επιθυμία [και βιοτικές μέριμνες, αποσυνδεόμενοι από αυτές, σαν φυγή από αίγυπτο και κοσμικό φρόνημα..., με το στασίδι, να νοείται η συμπύκνωση όλων των κινήσεων του νοός, που έμπρακτα εφαρμόζουμε στον κόσμο, τον κυρίως αγωνιστικό χώρο κι όχι μόνο στην φαινόμενη ακινησία του σώματος, με Τον Κύριο να γνωρίζει την ακινησία ή ψυχοφθόρο μετεωρισμό καρδίας και νοός) στο ναό...]. Τότε και έτσι ισχύει το συναποθαίνουμε για να συζήσουμε. Τότε, θα μας αναστήσει ως μέλος, ως κυτταράκι Του Σώματός Του (ορθόδοξη εκκλησία), όπως καταγράφηκε στο από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος : …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' - Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος.
Εκτός Σώματος δεν υφίσταται ανάσταση, (όπως σωτηρία εκτός κιβωτού, όσο καλό μπάνιο κι αν ήξερε κάποιος) αλλά μόνο κάποια θερμότητα, σαν από ήλιο, ένας κάποιος έμμεσος φωτισμός, αλλά από απόσταση κι όχι μετοχή που είναι το θείο θέλημα και σχέδιο. Την είσοδό μας στον ναό που ορίζεται από τις 12 έμψυχες κολόνες (αποστόλους και τους έχοντες αποστολική διαδοχή στα μυστήρια για να ισχύουν). Αλλιώς, θα ακούσουμε το μη μου άπτω.... ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ και ΦΕΡΕ ΤΟΝ ΔΑΚΤΥΛΟΝ ΣΟΥ ΩΔΕ… αντίφασις ή καθορισμός ‘’ορίων’’ ΧΩΡΟΥ;
---
δυο συνειρμικές σκέψεις…. ‘’Συμπίπτουν’’ ο ευαγγελισμός και η ανάσταση στις 25 Μαρ… ως δύο όψεις του αυτού θείου νομίσματος, για την απόκτηση του οποίου χρειάζονται προϋποθέσεις. Κάτι σαν τους μεγαλέμπορους, που ‘’θυσιάζουν’’ μικρά μαργαριτάρια για να αποκτήσουν το μεγάλο, όπως για κάθε σκοπό χρειάζεται το μέσον.... με σκοπό και δρόμο για τον σκοπό, άγιο κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή.
Με τα παραπάνω περιγραφόμενα της Μ.Παρασκευής, με ιδιαίτερο αναλογικό τρόπο, η θυσία Του Κυρίου δεν εξαντλείται στους ιστορικά παρόντες ‘’κακούς’’ σταυρωτές ιουδαίους ή ρωμαίους στρατιώτες που κάναν την ‘’δουλειά’’ τους, αλλά στην διαχρονική σχέση των ανθρώπων με Τον Άνθρωπο.
Σταυρωθείς Ο Κύριος για τις αμαρτίες όλου του κόσμου, δεν περιορίζεται ιστορικά τω καιρώ εκείνω, αλλά η συμπεριφορά του καθενός προς τους συνανθρώπους, ‘’περνά’’ ευθέως από την εικόνα Του [άνθρωπο – ο έχων του ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος)] σε Αυτόν Τον ίδιον. Έτσι αναγράφεται στο ευαγγέλιο της κρίσεως Ματθ.κε’ (25), γνωρίζοντάς μας το μέτρο της κρίσεως, νουθετώντας και προτείνοντας, πως θα περάσουμε στην αιώνια ζωή αποφεύγοντες την αιώνια καταδίκη. …(ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε…. ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε).
Είναι αυτό που αναφέρει ο αγ.Σωφρόνιος έσσεξ, ότι κάθε σκέψη και πράξη (προς Θεό ή άνθρωπο), κάθε ενέργειά μας, απαραιτήτως ή μας προσεγγίζει ή μας απομακρύνει από τον Θεό, σαν επί κλίμακος. Με την τελούμενη αμαρτία, ανομία, αστοχία δεν παθαίνει εκείνη την ώρα Ο Απαθής Θεός και Κύριος γιατί ήδη ξεπλήρωσε με το Αίμα Του την αμαρτίαν όλου του κόσμου όλων των εποχών, αλλά εμείς δυσχεραίνουμε την κατάστασή μας, περνώντας στην θέση του αγνώμονα και υβριστή ληστή… με προοπτική την απομάκρυνση από Φως, Αλήθεια, Ζωή… (τάχα ποθούμενα). Κύριε ελέησον!!
Είναι η υγιής ευθεία κίνηση του νοός, η οποία μας δίνει την δυνατότητα να ‘’διακρίνουμε’’ πίσω από τα δημιουργήματα Τον Δημιουργό. Αυτή είναι που μας περνάει ευθέως προς Αυτόν, κάνοντάς μας πιο προσεκτικούς στην συμ-περι-φορά* μας, με την Μ.Παρασκευή να μην εξαντλείται χρονικά σε μια ημέρα, (αλλά όπως όλα τα θεία γεγονότα που παρότι συνέβησαν άπαξ, αυτά παρατείνονται στους αιώνες) ‘’συμβαίνει’’ καθημερινά.
Προϋπόθεση και για τον ευαγγελισμό (που πρέπει να προηγηθεί) και την ανάστασή μας (που έπεται), είναι και στις δυο περιπτώσεις, η σταύρωση.
… τα θεία γεγονότα ‘’τρέχουν’’ στον κύκλο ενιαυτού και επαναλαμβάνονται. Από την προαίρεση, την προσοχή και την χάρι, κάθε φορά και για όσους κύκλους επιτρέπει ο Θεός, προστίθεται και ένα λιθαράκι στην όλη οικοδομή, ώστε όσο οικοδομούμαστε θεάρεστα σαν παιδεία και ήθος, με καρδίαν καθαράν και πνεύμα ευθές, τόσο μας δίδεται και η χάρις να ζήσουμε εκτυπώτερον τον ευαγγελισμό, την ανάσταση, αλλά και όλα τα θεία γεγονότα. Θεού το δώρο. Παράσχου Κύριε και ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!
Μη υψηλοφρονούντες ότι εγγίζουμε (βιωματικά) το πάσχα, μακάρι να βάλουμε αρχή εξόδου από την αίγυπτο (και κοσμικό φρόνημα) για να αρχίσει εν σπόρω η παρουσία Του στην καρδιά μας (ψαλμ.β’), δλδ την προϋπόθεση του ευαγγελισμού, που είναι η ‘’καλογερική’’ Της Θεοτόκου (εισόδεια) και το δικό Της σταύρωμα του θελήματός Της για χάριν υποδοχής εν σαρκί, του Θεού.
Αυτός είναι και ο πρώτος σταυρός. Της τήρησης των εντολών, για να επισφραγιστεί με την χάρι, (και δύναμη εξ Υψίστου επισκιάσει Αυτήν) με το... 38 εἶπε δὲ Μαριάμ· ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου. (Λουκ.α') έχοντας επιτύχει τον σκοπό της ασκήσεως και της πολιτείας Της, αμήν κι εμείς θαυμάζοντες Αυτήν και μιμούμενοι, ώστε να αναπαύεται η χάρις. Να γίνουμε δεκτικοί του Αγίου Πνεύματος και να μην Το κωλύουμε. [έτσι θα χωρεθεί μέσα στην τετραδιάσταση χωροχρονική (4) φύση Ο αχώρητος (Ο) Θεός και θα λυθεί βιωματικά ο ''τετραγωνισμός'' του κύκλου]. Αμήν δι ευχών.
Μπορεί να βλέπουμε μπροστά, αλλά η επιστροφή μας, περνάει από κόμβους που καταγράφηκαν στην ΠΔ.
Ο ΑΔΑΜ και η ΕΥΑ με την αποστασία, πρώτα εκβλήθηκαν απέναντι του παραδείσου (Γεν.γ’24) και μετά εξέπεσε ο κάιν, λόγω του φόνου του αδελφού του ΑΒΕΛ, κατέναντι (Γεν.δ’16)… Κι Ο Κύριος, ανέστησε τον ΣΗΘ έτερον αντί του ΑΒΕΛ (Γεν.δ'25).
‘’Χάθηκε’’ η άμεση επικοινωνία Θεού και ανθρώπου και αντικαταστάθηκε με την έμμεση, δια λόγων.Έτσι, η δική μας επιστροφή, ‘’περνάει’’ πρώτα από την ανάσταση του ΣΗΘ εν ημίν (που είναι η τήρηση των εντολών και η εξυγίανση της ευθείας κίνησης του νοός) και ακολουθεί η κυκλική κίνηση νοός, που εννοεί την ανάσταση του ΑΒΕΛ. Αλλιώς δεν μπορεί να βιωθεί η ανάβαση του ΑΔΑΜ από εκεί που εκάθητο απέναντι (5) του παραδείσου και ωδύρετο για την απώλεια, στην βασιλεία (2).
Με την σταύρωση και κάθοδο Του Κυρίου στον ΑΔΗ, ξεκινά κι η δική μας πορεία ανόδου, με την προϋπόθεση της συσταύρωσής μας, για να έχουμε Τον Κύριο, συγκείμενο (κι όχι αντι-κείμενο), συμπλέοντα, συνοδοιπορούντα και Ιατρό ψυχών και σωμάτων.
Κι όμως, η ΠΔ οδοδεικτεί ευθέως σαν προτυπούμενα την ΚΔ, η δε Καινή νοηματοδοτεί την Παλαιά, όπου τα ιστορικά της στοιχεία ''πρέπει'' να τα βρούμε μπροστά μας (ενεργούμενα) κατά την επιστροφή.
Τι άλλο δείχνουν οι (πνευματικοί κι όχι σαρκικοί εθνικιστικά) προπάτορες Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ που καλούνται από την υμνολογία Θεός Αβραάμ, Θεός Ισαάκ, Θεός Ιακώβ από την προτύπωση της Αγίας Τριάδος;
Εκ του Πατρός (εν σκιά αβραάμ) ο Υιός (ισαάκ) που οδηγείται υπάκουα προς θυσία και το Άγιο Πνεύμα, ως έτερος παράκλητος μετά τον Υιό (Ιακώβ), που ενώ στην σκιά τεκνοποιεί από την Λεία και την Ραχήλ (και τις δούλες αυτών) τεκνία, η αναλογία είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. ...Γυναῖκάς μοι δύω νόει, τὴν πρᾶξίν τε καὶ τὴν γνῶσιν ἐν θεωρίᾳ· τὴν μὲν Λείαν πρᾶξιν ὡς πολύτεκνον· τὴν Ραχὴλ δὲ γνῶσιν ὡς πολύπονον· καὶ γὰρ ἄνευ πόνων οὐ πρᾶξις, οὐ θεωρία, ψυχή, κατορθωθήσεται. ..και από τα παληά εκτυπωμένα ζεύγη (πράξης και θεωρίας) να περάσουμε στης Καινής, (ΜΑΡΘΑ + ΜΑΡΙΑ, με το Θ της σαν διακονία φιλάνθρωπος και το Ι της Μαρίας σαν ακινησία παρά τους πόδας προσευχητικά και φιλοθεΐα), που, σαν τον δίκαιο Λάζαρο είναι αναγκαίο να τις κάνουμε ''αδελφές'', βοήθεια σταυρική, για την ανάστασή μας. Τέλος δε, συμπυκνωμένα βιωματικά ως Λ, στο πρόσωπο της μακαριωτέρας των γηγενών, Παναγίας, που άκουγε και τηρούσε τις εντολές, σε απόλυτο βαθμό.
Αμήν να κατορθώσουμε κι εμείς αυτά, ώστε να διανοιγεί ο προσωπικός μας ουρανός και εμφανιστεί Η Θεοτόκος στην άκρη της κλίμακος ως Πύλη ουρανού και καρδιάς, δι Ης εισέρχεται στον κόσμο ο Υιός, ευχόμενοι και αμήν εργαζόμενοι ομοίως, εισέλθει στον κόσμο μας, εκεί στην καρδιά και εκδηλωμένα στην ζωή, όπου Ο Πατήρ ''κατέρχεται'' δια των δύο διαθηκών (Γαλ.δ'22) κι εμείς δι αρετών (ενεργεία Της Κεχαριτωμένης ως ολκάδος) ''ανερχόμαστε'' για να συναντηθούμε στο πρόσωπο Του Χριστού και Θεού... δια και εν XC (όπως ο ευαγγελισμός με την προϋπόθεσή του, εισόδεια, κι η ανάσταση με την προϋπόθεσή του, σταυρό, τα πάντα χάρις) ... με όλες τις κινήσεις ''σφραγισμένες'' με τον Σταυρό από πάνω ως ευλογία και από κάτω ως ένδειξη και απόδειξη φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας.... να ανατείλει εκ της γης η αλήθεια, για να διακύψει εκ του ουρανού η δικαιοσύνη Του.
Κι είναι δίκαιος και εύσπλαγχνος Ο Κύριος… Δίκαιος εἶ, Κύριε, καὶ εὐθεῖαι αἱ κρίσεις σου (από τον άμωμο ψαλμ.ριη’) αναμένοντας μέσα στην ελευθερία επιλογών που μας έδωσε, να κάνουμε ένα βήμα προς Αυτόν, για να συμπληρώσει τα άλλα 99 με την πλούσια χάρι Του και μας καθαρίσει, φωτίσει τελειώσει, κατά τάξιν και ετοιμότητα... [κάθαρση - φώτιση - θέωση (π.Ιωάννης Ρωμανίδης)]
Η ανάβαση εις την άνω Ιερουσαλήμ αποτυπώθηκε σαν κλίμακα, μετά την μεγάλη τεσσαρακοστή, σαν Μεγάλη Εβδομάδα, με μεγάλες ημέρες… Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση …
Μέχρι και την Μ.Τρίτη ‘’κρίνεται’’ η ευθεία μας κίνηση, αλλά από Μ.Τετάρτη για να φτάσουμε στο τέρμα, την σκυτάλη την αναλαμβάνουν τα μυστικά και μυστηριακά εφόδια της Μεγάλης Τετάρτης που προετοιμάζουν την Ανάσταση και η κυκλική κίνηση του νοός. (1)
Μπορεί να μην είναι και τόσο συμπαθής ο όρος ‘’κρινόμαστε’’ αλλά ισχύει. Κρίση επί φανερών αλλά ιδίως των κρυφίων, όταν Ο Κύριος ο (εξ)ετάζων νεφρούς και καρδίας**, αποδίδει με την ράβδον Του, ευθείαν κρίσιν.
Από την ερμηνεία των ψαλμών, ο μδ’ (44 ψαλμός) διαβάζεται για θεραπεία της καρδιάς και των νεφρών… και ποιος έχει υγιή και καθαρή κατά Θεόν καρδία; ή τα νεφρά που είναι η έδρα των παθών, ποιος επαίρεται για απάθεια;
…επιζητεί Ο Κύριος θρόνο (μέσα στην καρδιά) αρμόδιο, οίκο καθαρό και όχημα λειτουργικό, επιδεχόμενο να οδηγηθεί από Αυτόν…. Μόνο που οίκοι και οχήματα, είναι τα χερουβείμ και σεραφείμ, των οποίων πρότυπο τελειότητος είναι Η Θεοτόκος.
Αμήν δι ευχών και ενεργείας Της, να εγγίσουμε την πρώτη προϋπόθεση του ευαγγελισμού αφού κατά τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν. …για να προχωρήσουμε στα σπουδαιότερα περί της βασιλείας…
Είναι Η Θεοτόκος που πρώτη (και μοναδική) έλαβε το χαρμόσυνο του ευαγγελισμού και αρχή σωτηρίας των ανθρώπων (ίδια ώρα και ημέρα, του λυπηρού της εκδιώξεως της Εύας από τον παράδεισο) και δι Αυτής όλοι εμείς. Πρώτη πάλι έλαβε την χαρά της Αναστάσεως του Υιού Της, αφού καθόλου δεν απομακρύνθηκε από Αυτόν!! αμήν να μεσιτεύει!!!
από τον βίο της Παναγίας κοντά στον Σταυρό – αγ.Μαξίμου ομολογητού
---
(1) παρά το ότι και των δύο εορτών, θεομητορική (ευαγγελισμός) και θεοπατερική (ανάσταση) έχουν προϋπόθεση τον σταυρό, το κατά τάξιν και ετοιμότητα, επιβάλλει τον ευαγγελισμό να είναι προϋπόθεση της ανάστασης, ως ένας απαραίτητος κόμβος, γιατί, αν δεν έλθει εν σαρκί Ο Κύριος δια της Θεοτόκου (δια της σταύρωσής μας - προετοιμασία και εισόδεια), πως θα ανέλθει εν σαρκί επί του Σταυρού για να αναστηθεί; Και ο ευαγγελισμός σηματοδοτεί την σύλληψη Αυτού, που σε 9 μήνες (μια ελικοειδή κίνηση, με ''απαραίτητη'' την ευθεία κίνηση του νοός, ως συμπεριφορά προς τον συνάνθρωπο) τελεσιουργείται η Γέννησις. Μετά δε την Γέννηση αρχίζει η καθαυτή ευθεία (των 33 χρόνων, στο μέτρο της Του Χριστού τελειότητος) προς τα άνω πορεία (Ι) της όντως ''αναβαίνομεν'' εις Ιεροσόλυμα (αφού για αυτόν τον λόγο κατήλθε εκ του ουρανού Ο Λόγος, ίνα ανέλθει εις τον Σταυρόν και δια των παθών Του μας σώσει)....
Εκτυπώθηκε σε μικρογραφία αυτή η σταυροαναστάσιμη ταυτότητα του ''ηλίου'' στην ανατολή και στην δύση Του... και καταγράφηκε στο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ…. προσέγγιση της αφετηρίας, όποιος δε κατόρθωσε να διέλθει της ερυθράς και καθαριστεί, από τότε που ''ενσωμάτωσε'' στην ύπαρξή του Τον Άδυτο Αστέρα, (αφού με την γέννηση η κρίσις και με την κρίση η γέννησις) περνά στον ''έλλογο'' έναστρο ουρανό (της Εκκλησίας και Σώματός Του), ως φωτισμένος, ως υιός και κληρονόμος, ως ελεύθερος, πορευόμενος προς την τελειότητα (με διαφορετική ο καθένας φωτεινότητα, όπως ισχύει με τα άστρα, στον ουρανό. Κι εμείς, ως ενοικούντες επί γης, μακάρι με καθαρό όμμα να βλέπουμε και θαυμάζουμε και αμήν να ποθούμε να ομοιάσουμε όλες αυτές τις μονές, εν τη οικία Του Πατρός. ΔΟΞΑ ΣΟΙ. Αμήν ελθέ και σκήνωσον!!
Παράλληλα, η ευθεία κίνηση νοός είναι η αντίστοιχη ευθεία κίνηση του ισραήλ (νους ορώμενος τω Θεώ) από αίγυπτο μέσω ερήμου και ασκήσεως (που αυτόν τον σκοπό έχει, να γίνει ο άνθρωπος καθαρό δοχείο υποδοχής Του) έως τον πόδα της Βηθλεέμ (γέννηση) και (πρώτης) ελευθερίας από τα στοιχεία του κόσμου (Γαλ.δ').
Κατά την προαίρεση, άσκηση, μη μετεωρισμό και χάρι, οι χρόνοι από άνθρωπο σε άνθρωπο, φυσικά και διαφέρουν. Στο πρόσωπο της κατά φύσιν Θεοτόκου (χωρίς ίχνος παραφύσιν σκιάς, που να κωλύει το Άγιο Πνεύμα) η από σύλληψη έως κυοφορία περίοδος, κράτησε μόνο 9 μήνες, όπως και η άκρα νηστεία που μας έδωσε υπόδειγμα Ο Κύριος στην έρημο, κράτησε 40 μέρες [όχι γιατί το χρειαζόταν, αλλά για να δώσει το μέτρο, πάνω στο οποίο καλούμαστε κι εμείς να διάγουμε με τις σαρακοστές (Χριστουγέννων και Πάσχα) για να περάσουμε από το απέναντι του παραδείσου (Κυριακή μνήμη εξορίας), μέσα σε Αυτόν (ανάσταση)]. Στο ισραηλιτικό γένος, παιδευτικά, περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση… όπως και σε μας, τους κατ'όνομα και ανάσκητους χριστιανούς, είναι έργο ζωής, ευχόμενοι στην ευσπλαγχνία Του, να προλάβουμε και μην χαθούμε. ...Κύριε, πρὶν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσόν με
Απόδειξη δε της Γεννήσεως, είναι η εγκατάσταση Του Κυρίου στην καρδιά και το βίωμα: ...κράζον αββά ο Πατήρ, που σηματοδοτεί την έναρξη της κυκλικής κίνησης και ευθεία πορεία προς την ανάσταση. Ευθείας μεν ανοδικής, αλλά επί γης εγγραφείσης ως ελικοειδούς (9) στον ευλογημένο χώρο της Ελλάδος (από κύπρο δια της κωνσταντινουπόλεως, ανατολή ηλίου στα επτάνησα και μεσουράνηση αποκαλύψεως, στα δωδεκάνησα και π+άτμο.... (άρση των πέπλων ή ακολουθώντας τα ίχνη των αγίων…).
Μη επιζητούντες τα ανώτερα, άωρα, προτού μπουν τα θεμέλια, αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει ελάχιστη αυτογνωσία, την βάση της θεογνωσίας, δύναμη, μετάνοια και ευθυκρισία, για να βάλουμε αρχή στο θείο θέλημα, που είναι η σωτηρία μας και η επίγνωση της Αληθείας. Να βάλουμε αρχή να κυοφορήσουν και γεννήσουν εν ημίν η πράξη και θεωρία (τεκνία και χαρίσματα) σαν από τις δούλες της Λείας και της Ραχήλ, σπορά Πνεύματος Αγίου (Ιακώβ) ώστε η σάρκα και η διάνοια, που κάπως έτσι [σαρκικά και διανοητικά, σαρκικοί όντες (2)] ζούμε ευαγγελισμό και ανάσταση, να δώσουν την σκυτάλη στην τεκνογονία (και χαρίσματα) στις κυρίες τους (σώμα και νου) για να βιωθεί εκτυπώτερον, ορθότερον και ορθοδοξότερα, οι δύο υψηλότατες αυτές εορτές, ως πνευματικοί κατά Θεόν κι όχι κατά φαντασίαν, άνθρωποι. Αμήν, δι ευχών και ενεργείας Της γλυκυτάτης Θεοτόκου, καλή αρχή.
(2) κάτι ακούσαμε, κάτι ξέρουμε, κάπως συναισθηματικά μας συγκινεί και μας θερμαίνει, αλλά ακόμη δεν σχίστηκε το καταπέτασμα, δεν βρέθηκε ακόμη ο πυρήνας του ε-αυτού και Αυτού και δεν ενώθηκαν εις εν.... Αμήν εκτυπώτερον χάριτι.
* θα κάνουμε την περιφορά του Επιταφίου, αφού γίνει ’’θεατρικά’’ από τον ιερέα η αναπαράσταση της σταύρωσης (χτυπώντας ήλους, προσθέτοντας ακάνθινο στέφανο… αποκαθηλώνοντάς Τον, τυλίγοντάς Τον σε σινδόνην καθαράν…). Κι είναι μια καλή ευκαιρία να ελέγξουμε την συμ-περι-φορά μας (προς Θεό και ανθρώπους), πως μετέχει ο καθένας για τον εαυτό του, μυστικώς και με ποιο πρόσημο. Ως σταυρωτής ή ως σταυρούμενος. Με γενναία αυτοκριτική, ίσως να νοήσουμε κάπως που οδηγεί η συμπεριφορά μας και σε ποιαν κληρονομίαν (1). Προς ενσωμάτωση (σήμερον μετ’Εμού έση) ευθέως (Ι, ακολουθών Ιησούν) και ελικοειδώς 9, ανοδικά ή εξοστρακιστικά ευθέως ακολουθών το φυγόκεντρο Ι τάγμα των δαιμόνων και ελικοειδώς δια αμαρτιών 6 και ύβρεως, όπως ο αγνώμων ληστής.
(1) κληρονομία βασιλείας ή κληρονομία αιωνίου γεέννης κατά το… 38 οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. 39 καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν. 40 ῞Οταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις; 41 λέγουσιν αὐτῷ· κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν. (Ματθ.κα’) επιλογή νομοτελειακή, μετά το: …. ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα. (Ιωαν.ιθ'15) Κύριε ελέησον!!
επί
του πρακτέου οι κινήσεις του νοός, η προβολή και συμπύκνωσή τους μέσα στην
εκκλησία και η σχέση τους με την κρίση
Κρεμάμε την ζωή μας στον Σταυρό (και Εσταυρωμένο ως ο επιπεσών επί τω στήθει Ιωάννης, αντλών θεολογίαν) ή σαν τον Ιούδα που κρέμασε την ζωή του στην συκή (και δερμάτινους χιτώνες). Κι αυτές οι δύο επιλογές, είναι οι μοναδικές θέσεις της συσταυρωμένης ανθρωπότητος. Τα δύο Ι παραστάτες στην Δύση του Ηλίου, όπως παραστάθηκαν τα δύο Η, Ηλίας και Ηρώδης (δερμάτινος) στην ανατολή Του… Αμήν μνήσθητι!!!
** πνευματική
φυσιολογία νεφρών και καρδιάς….
*** (από τον 2ο ψαλμό) … ᾿Εγὼ δὲ κατεστάθην βασιλεὺς ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπὶ Σιὼν ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε. αἴτησαι παρ᾿ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου καὶ τὴν κατάσχεσίν σου τὰ πέρατα τῆς γῆς. ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς. καὶ νῦν, βασιλεῖς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οἱ κρίνοντες τὴν γῆν. δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ. δράξασθε παιδείας, μήποτε ὀργισθῇ Κύριος καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας. ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμὸς αὐτοῦ, μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ.
**** το μέτρο και η κρίσις είναι ελλειπή και ατελή, όταν ο άνθρωπος εστιάζει με μεγεθυντικό φακό μόνο στα άσχημα (και εγκλήματα) των προφητών, αδιαφορώντας και υποτιμώντας για την ευάρεστη στο Θεό μετάνοια και διόρθωση που επέδειξαν. Κι είναι ατελής η προσέγγιση γιατί δεν υπάρχει συγχώρεσης κι αυτή με την σειρά της, απαγορεύει και την γνώση Θεού, παρά το φαινόμενον ότι οι καταργούντες την ΠΔ και τάχα σκιές και πάθη... δεχόμενοι μόνο την ΚΔ είναι άνθρωποι του φωτός.... Εκ της Ζωηφόρου Πλευράς, δύο κρουνοί αναβλύζουν για την μετοχή μας Σε Αυτήν (την εκκλησία) ... αλλιώς δυστυχώς, είμαστε εκτός ... Κρατῆρα ἡ Ἐκκλησία ἐκτήσατο τὴν Πλευράν σου τὴν ζωηφόρον, ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως, εἰς τύπον τῆς πάλαι, τῆς νέας, τῶν δύω ἅμα Διαθηκῶν, Σωτὴρ ἡμῶν.
Συνειρμικά, η ψηλάφηση του Τριαδικού Θεού γίνεται εκ των οδοδεικτών (αβραάμ ισαάκ και ιακώβ) για την ανεύρεση της Οδού, που είναι σύμφωνη και με την Καινή Διαθήκη, (όλες ως ακτίνες ανεσπέρου Φωτός που είναι διαμπερείς στον όλο χρόνο... σχίζοντάς τον στη μέση και νουθετώντας μας). ΚΔ που μας γνωρίζει ευθέως.... οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον ᾿Ιησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ. (Α'Κορ.ιβ') [πως θα γνωριστεί Ο Υιός (Ισαάκ σαν επιστροφή) αν δεν ενεργήσει το Πνεύμα το Άγιο (χαρίσματα, τεκνία του Ιακώβ από πράξη και θεωρία), για να διανοιγεί ο μετά την ολονύκτια πάλη ο ουρανός να ιδωθεί η πύλη του ουρανού Θεοτόκος; [και... πως θα είναι ευάρεστον το χαίρε ; (1)] και πως χωρίς Αυτόν, (Τον Κύριο) θα γνωσθεί και αποκαλυφθεί Ο Πατήρ, των δύο διαθηκών (και τύπο αβραάμ) που αδιακρίτως καταργείται ; ] αφού... οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς αποκαλύψαι. (Ματθ.ια'27) ευχόμενος όλα τα παραπάνω μπλεγμένα αγιογραφικά σ+τοιχεία, να προσθέσουν στα τοιχεία του νοός και καρδιάς το πυρ (σ) Του Κυρίου (που καθαρίζει και φωτίζει) κι όχι του αντιδίκου που κατακαίει, για να εγγίσουμε αυτά τα θεία μυστήρια (ευαγγελισμού και αναστάσεως), βιωματικά. Αμήν δι ευχών!!
---
(1) «Λέει η Θεοτόκος στον Χριστιανό: ''Το συχνό σου Χαίρε, θα γίνει ευχάριστο σε μένα, όταν απέχεις από το μίσος, το ψεύδος και την κλοπή των ξένων υπαρχόντων. Και ενόσω καταπιέζεις τους φτωχούς θλίβοντάς τους με τόκους και αφόρητες φορολογίες, σε τίποτα δεν διαφέρεις από τον ειδωλολάτρη και τον Χριστοκτόνο, έστω και αν καυχάσαι με το Βάπτισμα. Εγώ δεν σε εισακούω, έστω και αν ψάλλεις αμέτρητους κανόνες και τροπάρια με όμορφη και δυνατή φωνή''».Άγιος Μάξιμος ο Γραικός
---
επειδή όμως η προϋπόθεση και προετοιμασία του ευαγγελισμού και της Ανάστασης, σαν Μ.Παρασκευή ‘’περνάει’’ από την σπορά* του θείου έρωτα, τον οποίο αντιστρατεύεται ο σαρκικός και ασθενεί τον άνθρωπο, κάτι σχετικό από την γερ.Γαλακτία… γιατί... αν δεν σπαρεί η αγνότητα, θα ισχύει ο φθορέας των φρενών, καταλήγοντες παντελώς άφρονες, άσοφοι, άλογοι... (καλή μας Παναγία, βάλε το χέρι Σου) Χαῖρε, ἡ τὸν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα. χαῖρε, ἡ τὸν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα....Ήρθε το 2018 το Μάρτιο, ένα νέο σχετικά ζευγάρι από την Βόρεια Ελλάδα. Ήταν πτυχιούχοι πανεπιστημιακών σχολών. Είχαν και ένα μοναδικό αγόρι. Ήταν 12 ετών. Αφηνιασμένο σε απόλυτο βαθμό. Το παιδί όταν μπήκε μέσα στο σπίτι της Γερόντισσας, αρχικά κόντεψε να γκρεμίσει τα πάντα... Είχε μελανιασμένο πρόσωπο, γιατί έβγαζε σπυράκια της ηλικίας και τα πείραζε συνέχεια... Εκείνη, άνοιξε χαρούμενη την αγκαλιά της και το έβαλε μέσα. Κούρνιασε μέσα στην αγκαλιά της, σαν σπουργιτάκι στη φωλίτσα του, όταν ειδικά το κυνηγούν αρπακτικά πουλιά... Ημέρευσε... Η γιαγιά, στράφηκε στους γονείς και τους είπε: «Άγγελος! Τέλειος! Εσείς το βλέπετε άρρωστο! Σας το έστειλε ο Μέγας (έδειξε τον ουρανό) για να μη σας πάρει εσάς στο πυρ το εξώτερο!». Έπειτα, χτύπησε με το χέρι της ελαφρά το πρόσωπο του παιδιού και είπε: «και το χρώμα του (μελανό) είναι της Μεγάλης Παρασκευής! Εσείς ξέρετε... μια πληγή στην ψυχή εκείνη τη μέρα (αμαρτία), είναι σαν όλες μαζί της υπόλοιπης χρονιάς... Άλλο δεν θα κάνετε! Αυτό αρκεί να σας σώσει...». Έβαλαν εκείνοι τα κλάματα. Ομολόγησαν σε εμάς τους παρόντες, ότι το παιδί αυτό συνελήφθη μεσημέρι Μεγάλης Παρασκευής. Μετά την ακολουθία της Αποκαθήλωσης στην οποία συμμετείχαν..! Διάβαζαν, τότε, εξήγησαν, μοντέρνους θεολόγους που μιλούσαν για αγάπη και ελευθερία, για ανάπτυξη θείου έρωτα μέσω κάθε είδους σαρκικής συνεύρεσης, για υποβοήθηση της πνευματικής ζωής μέσω της ψυχολογίας, για νευρωτικές καταστάσεις μέσω της απώθησης των σεξουαλικών επιθυμιών κ.α. Αργότερα κατάλαβαν, ότι ακολουθούσαν δασκάλους που μιλούσαν για Θεό με υποβολέα το διάβολο! Μιλούσαν για Θεό με αντίθεο πνεύμα, όπως όλοι εκείνοι που θέλουν, όχι μόνο να δώσουν ελαφρυντικά στις βρώμικες πράξεις τους, αλλά θέλουν να τις επιβάλλουν και στους άλλους ως ιδανικό τρόπο ζωής για να νοιώθουν και οι ίδιοι πιο άνετα... Είναι ο γνωστός μύθος του Αισώπου περί κολοβής αλεπούς... Κόψανε σε μία αλεπού την ουρά της και έπειτα δεινοπαθούσε η καημένη να πείσει και τις άλλες να κόψουν μόνες τους τις ουρές τους, γιατί ήταν ξεπερασμένο θέαμα να κυκλοφορούν έχοντας ουρές... Απομακρύνθηκαν οι γονείς του παιδιού απ’ αυτές τις δηλητηριώδεις θεωρίες αλλά υπέστησαν επιτίμιο αγάπης από τον Χριστό! Τώρα, εξήγησε η γιαγιά, πού οφείλονταν ο αφηνιασμός του παιδιού τους και το χρώμα του προσώπου του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου