Η ‘’εορταζόμενη’’ κοσμικώς μέρα του ‘’π’’, συμπίπτει με την ορθόδοξη εορτή του αγ.Βενεδίκτου (3.14 ή 14/3). Κι οι δυο ''εορτές'' με προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να δώσουν λόγους και καλές αφορμές ολοκλήρωσής μας και επίγνωσης Αληθείας. Γιαυτό η προσέγγιση και ο συνδυασμός.
Συμπίπτει φέτος αλλά και πολλές χρονιές, η εορτή τους να είναι ένας κόμβος, μια ημερομηνία, μια στάση (για φιλοσόφηση) στην όλη πορεία και κίνησή μας, προς την Ανάσταση. Είναι η μεγάλη τεσσαρακοστή μια περίοδος ειδικά αφιερωμένη στην προσευχή και νηστεία, όπου πολλοί χριστιανοί εκμεταλλεύονται τα σταυροειδή ‘’σημεία’’ και εφόδια που χρειάζεται κάποιος για να περάσει από τον ένα χώρο (στάσεως και επαναστάσεως κατά του Θεού και τελευταίο προς τα κάτω ουρανό) σε χώρα αναστάσεως.
Η κίνηση του ισραήλ (νους ορώμενος τω Θεώ) στην
έρημο, προτύπωσε εν σκιά την έξοδο από την δουλεία, με στόχο τους αγίους τόπους (και κάτω ιερουσαλήμ). Αναπτυσσόμενη η σκιά στα μετά και με Χριστό, για την ελευθερία μας, θέλει την αποξένωσή μας από το κοσμικό φρόνημα (νοητή αίγυπτο και φαραώ) και εκδίωξη του
γένους των δαιμόνων… με διαχρονικό εφόδιο το… 21 τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.
(Ματθ.ιζ’).
Είναι ο πύρινος στύλος (|) και η σκέπη (-) του κόσμου (πάλι σταυροειδώς, στον τύπο της Θεοτόκου) που χαιρετάτε καθ’όλην την διάρκεια της μεγάλης τεσσαρακοστής, όπως και η σταυροπροσκύνηση (στο μέσον της, γ’ νηστειών) που απεικονίζει κάπως συμπυκνωμένα την όλη διέλευση των 40 ετών που ο παλαιός ισραήλ περιπλανιόταν στην έρημο, κι εμείς την θάλασσα της ζωής [εξού και τα 40, μ' Κύριε ελέησον, προς διάβαση από το 4 στον Νου του Θεού (0)].
Βάδιζαν εκείνοι, βαδίζουμε κι εμείς … "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με την ίδια σκόνη και ''πλένεται'' πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και
το νερό είναι η Μετάνοια. "όλη η ελπίδα μας βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας". αγ.Νικόλαος βελιμίροβιτςΕδώ, αφήνει ο εορταζόμενος άγιος Βενέδικτος ένα ίχνος, ως αφετηρία από την γη στον ουρανό. Είναι και η ‘’π’’ ημέρα ένα ίχνος, που καλό θα ήταν να συνδέσει την κάτω αρμονία με τα άνω, για να έχει νόημα η ‘’εορτή’’ της, αλλιώς, ποια η ουσία του ίχνους αν δεν οδοδεικτεί;
Είναι το τάγμα των βενεδικτίνων, (όπου ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ=666)... που ο άγιος, ως λεπτός, φωτεινός και διαμπερής όλων των ουρανών, γίνεται ο ίδιος ένα σκαλοπατάκι επί της κλίμακος (ομόπνοα με την μεσσιανική ενέργεια του όλου Σώματος Χριστού) από τα είδωλα και αντίποδα (666 - ΙΑΠΕΤΟΣ) δια του ΙΗΣΟΥΣ (888) στον πόδα και αλήθεια ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999.
Είναι αυτό το τάγμα που εισήγαγε την κοσμική επτατονική κλίμακα (do, re, mi…), ως βάση της δυτικής μουσικής (και μέρος της βυζαντινής, ως πλάγιος γ'...). ‘’Λίγο’’ πιο βαθειά μελετούμενη, μας ''δείχνει'' τα κενά περάσματα (ως ημιτόνια mi/fa και si/do, αλλά και Τρ/Τετ και Σάβ/Κυρ, όπου και οι ισχύουσες διαβολές μεταξύ πνεύματος και σάρκας 3/4, ανθρώπου και Θεού 7/1) που πρέπει να καλύψουμε, αν μας ενδιαφέρει η ολοκλήρωση.
Η όλη βιομηχανία θεάματος και ήχου (όρασης και ακρόασης) σε τραγούδια και ταινίες κυριαρχείται από το κενό εξάκτινο (α-νόητη, χωρίς Νου Χριστού κεφαλή) και θέλει να εισάγει τα δικά της πρότυπα και είδωλα στον κόσμο. Είδωλα που δια των αισθητηρίων, με κορωνίδα την όραση και ακρόαση προσβάλλεται ο νους. Όσο δε αυτός μολύνεται, από αδιακρισία και αδιαφορία μας φυλακής των αισθήσεων, παραμένει αιχμάλωτος στον (κατέναντι και απέναντι του παραδείσου) χώρο των ειδώλων. Παχυλός, βαρύς, έκπτωτος, τεθανατωμένος τη αμαρτία, εικόνα χωρίς ίχνος καθ’ωμοίωσιν. Αμήν γρήγορο νου, σώφρονα λογισμό καρδία νήφουσα… το προτεινόμενο χέρι (XC εν ημίν) προς XC, για την ανέλκυσή μας, εξ άδου κατωτάτου.
Από εκεί και έτσι, αρχίζει η έξοδός μας. Επί του πρακτέου, με την προσοχή στου τι εισάγουμε σε όραση και ακρόαση. Μόλυνση ή καθαρότητα XC, δια Της Θεοτόκου και του ευαγγελισμού Της που δι Αυτής ενεργούνται τα χαρούμενα… Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς λαβὼν ἐν γνώσει, ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ Ἰωσὴφ σπουδῇ ἐπέστη, ὁ ἀσώματος λέγων τῇ Ἀπειρογάμω• ὁ κλίνας ἐν καταβάσει τοὺς οὐρανούς, χωρεῑται ἀναλλοιώτως ὅλος ἐν σοι• Ὃν καὶ βλέπων ἐν μήτρᾳ σου, λαβόντα δούλου μορφήν, ἐξίσταμαι κραυγάζων σοι• Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.
Κι εμείς, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ σωτηρίας και απωλείας, μεταξύ φρονήσεως και αφροσύνης, Ζωής και θανάτου, η παρουσία Του στον νου, κεφαλή (εξάκτινο), καρδιά, ζωή, Του δίνει δικαιώματα ανέλκυσής μας, αλλά νομοτελειακά η απουσία Του, δίνει στον άλλον δικαιώματα να μας καθέλκει... Κύριε ελέησον... ελθέ και σκήνωσον...
Μολυνόμενος ο νους από πονηρούς λογισμούς, ενεργείται η δαιμονική επήρρεια και το πάθος στα αισθητά μέλη και προσβάλλεται και το σώμα. Μολυνόμενο το σώμα γίνεται γεώδης και ο νους. Αυτή η αλληλεπίδρασις είναι ένα μυστήριο που κάνει τον άγιο Ιωάννη της κλίμακος να πη: ‘’θαύμα ιδέσθαι νουν ασώματον υπό σώματος μολυνόμενον και σκοτούμενον και πάλιν δια πηλού τον άϋλον ανακαθαιρόμενόν τε και λεπτυνόμενον’’. Δλδ είναι θαυμαστό πράγμα να βλέπης τον ασώματο νου μας να μολύνεται και να σκοτίζεται από το σώμα. Και πάλι ο άυλος νους να ξανακαθαρίζει και να λεπτύνεται από τον πηλό (δλδ από τις ασκήσεις του σώματος).
Η μόνη δύναμη που μας ανάγει από το κατ’εικόνα (εικόνες και είδωλα) στο καθ’ωμοίωσιν (αιτίες και Πρωταίτιο Λόγο). Καλή ανάσταση. Αμήν εκτυπώτερον…
---
σχετικά…
περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση…
μια επίγεια ευθεία (οριζόντια) πορεία έως ότου ‘’κλείσει’’ τον κύκλο της η σαρακοστή για να αποδώσει σε ύψος, το ιδού αναβαίνομεν, ευχόμενοι (και αμήν εργαζόμενοι) μην μείνουμε στάσιμοι σε κάποιο από τα σκαλοπάτια, προ τέλους.
Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση …
Προσέχοντας τον μεταβολισμό της ψυχής* (και του σώματος) αγιογραφικά του τι εξάγουμε εκ του περισσεύματος της καρδίας μας, αλλά και του τι εισάγουμε (μέσω των θυρίδων μας) προς αφομοίωση (με βάση την αναδιπλωτική αρχή) … περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση)
* Γιατί η ψυχή μοιάζει με τη μυλόπετρα; (Αββάς Κασσιανός)
τι συμβαίνει στον σταυροειδή μεταβολισμό μας όταν εντάσσουμε στην ζωή μας την προσευχή και την νηστεία...Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν
Επί του πρακτέου η απόδοσις του Πάσχα και το ίδιο το Πάσχα
η έννοια της ευρέσεως του Τιμίου Σταυρού (6/3)
οι τρεις ουρανοί που άπτονται και εφάπτονται της εικόνας μας, …
Αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί… (κοινός τόπος φιλοκαλίας + φιλοσοφίας)
Το πλήθος των γραμμάτων κάθε λέξης της φράσης αυτής αντιστοιχεί σε καθένα από τα διαδοχικά ψηφία του ιστορικού και περίφημου αριθμού π = 3. 1 4 1 5 9 2 6 5 3 5 8 9 7 9 3 2 3 8 4 6 2 6…
…κι αν δεν ασφαλιστεί (και συνδυαστεί) η φιλοσοφία με την φιλοκαλία, (ώστε η κοσμική αρμονία νάχει προοπτική την θεία) άσοφοι θα αποδειχθούμε, άλογοι θα ελεγχθούμε εκ Της Θεοτόκου που ‘’τετραγώνισε’’ τον κύκλο, ενσαρκώνοντας (γνωρίζοντάς μας Αυτόν στον κόσμο των 4 στοιχείων) Υιό και τέλειο (Ο) Θεό…. Τετραγωνίστηκε ο κύκλος. Ενχρονίσθη και εχωρήθη μέσα στο τετραδιάστατο χωροχρόνο [σαν μέσα σε τετράγωνο (+)] πλήρως και χωρίς καμμιά έκπτωση, ή έλλειψη, η ολότητα του Θεού. Όλος ο κύκλος της Ζωής, της Δύναμης, της Σοφίας και της Παναγαθότητός Του. Όντας αυτή η καλή προσπάθεια (ευαγγελισμού και αναστάσεως – όχι τυχαία 25 Μαρ) αρχή της σωτηρίας και πνευματικής ανόδου και τελειότητος, που κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή όχι απλά υπονοείται, αλλά νοείται και προτείνεται ευθέως το μέσον φωτισμού και τελειότητος. Κάθαρση και διαφάνεια.
Μην τύχει και δεν εργαστούμε για το συμφέρον, κατά το δοθέν στον καθένα τάλαντο… Το δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως έργασαι… (άρθρο συγγραφέν με αφορμή τον μη τυχαίο θάνατο του στίβεν χόκινγκ, την 3.14 και όχι ως κρίση του προσώπου του, Θεός φυλάξοι, αλλά τον ‘’λόγο’’ που δι αυτού μας ενεφανίσθη, προς παιδαγωγία).
Μακάρι να προλάβουμε να επιθυμήσουμε, να πιστέψουμε (και επαινεθούμε για αυτήν) και τελικά αποστεγάσουμε την στέγη (κατά τον αγ.Γρηγόριο Παλαμά). Να κατεβάσουμε το παράλυτο λογιστικό της ψυχής μας Στον Χριστό, προκειμένου επιτρέψουμε Τον Κύριο του παντός να εισαχθεί (άρατε πύλας) και εκ της αφέσεως και συνοικήσεως να εγκατασταθεί (εν τοις εγκάτοις μας) και σε καθαρή καρδία, η άλλη λογική. Από τετράγωνη και σαρκική σε σφαιρική πνευματική, το ευθές πνεύμα, που δομεί την σχέση Θεού + ανθρώπου. Μόνο τότε, και όχι προηγουμένως οι ουρανοί διηγούνται δόξα Θεού και οι ανευρισκόμενοι ‘’λόγοι’’, σαν τάλαντο, δεν θάβονται στην γη εξαντλώντας τις μελέτες στα χοϊκά ενδοσυμπαντικά αχνού φωτισμού [σαν σε σκοτεινή μήτρα κυοφορούμενοι βλέποντας τα πράματα ανάποδα σαν το δεξί ωτίον (6) του μάλχου], αλλά οδοδεικτούν στα επέκεινα, ενώνοντας τον (οικείο πλέον) νου μας με Τον Νου και Λόγο… αναγεννημένοι δια και εν XC, βλέποντας από τώρα ορθά (9) λόγους και Λόγο (όπως στο εξώφυλλο του πονήματος οδοδείκτες, με από τώρα όρθιο έμβρυο εν τη κοιλία Της Εκκλησίας, τρεφόμενος με Χριστό και αποδιώκων τον όφι...).
Κι αφού σκοπός των εντοπισθέντων εξωτερικών λόγων (εδώ περί ''π'') είναι η αντιστοίχιση, ανεύρεση και μετοχή του Λόγου έσω (όλα στην εντός ημών βασιλεία), μας συμφέρει το φιλοσοφικό άπλωμα του νοός που θέλει να ακουμπήσει το σύμπαν σαν κοσμογνωσία, να αρχίσει να ''μαζεύεται'' με φιλοκαλία αντί να μετεωρίζεται, προς οντογνωσία και αυτογνωσία, την βάση της θεογνωσίας. Συμμαζευόμενος ο νους από τα πολλά καλώς λίαν έξω στην κεφαλή και από εκεί, στην καρδιά.
Θεωρήθηκε δίκαια η όλη μας ζωή σαν ποταμός με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ιορδάνη, που έχει δύο πηγές (ιόρ και δαν, γονείς) για να καταλήξει στην νεκρά θάλασσα, μια αντίστοιχη πορεία από την ανατολή και γέννηση στην δύση και νομοτελειακό (βιολογικό) θάνατο. Κι έρχεται Ο Κύριος που μπαίνοντας στον ποταμό, στρέφονται τα ιορδάνεια ρείθρα προς τα οπίσω, για να παρατηρήσει ο αγ.Ιωάννης χρυσόστομος πως, είναι λογικό πως μπαίνοντας η Ζωή στον ποταμό δεν είναι δυνατόν να καταλήξει στην νεκρά θάλασσα αυτός. Ανάλογα ισχύει και στον ποταμό της ζωής μας, με πρώτη είσοδο το μυστηριακό βάπτισμα, που θέλει και την μυστική του από εμάς συμφωνία ζωής.
Είδαμε προς τα επάνω, (όσο τα μάτια μας από την πρώτη κατάσταση που κρατούνται, διανοίχθησαν χάριτι, οφθαλμοί και ουρανοί) πως οι ουρανοί διηγούνται την δόξα Θεού. Ο καλός Θεός όμως στήνει οδοδείκτες και επί γης. Στους ποταμούς, η αναλογία του όλου μήκους του σε σχέση με την ευθεία απόσταση από πηγής έως εκβολής [με τους ημικύκλιους μαιάνδρους (1) που δημιουργεί η ροή τους] μας δίνει το ''π''.
Ένα τέτοιο ίχνος (πάλι εξωτερικό, αλλά πιο συμπυκνωμένο σαν ομόκεντρος κύκλος από το αχανές σύμπαν, στον ευλογημένο χώρο της Ελλάδος) προς ακολούθηση, έστησε και στην Θράκη [κεφαλή του σώματος, σε σχέση με την κοιλία / γαστέρα κρήτη (κατά τον απ.Παύλο) και πλευρές ΙΟΝΙΟ και ΙΩΝΙΑ] με τους δύο ποταμούς που την οριοθετούν, Νέστο και Έβρο. (2)
Αυτή η αλογία προ και χωρίς Χριστό, ναι μεν εκτυπώνει τις φιλοσοφικές λύσεις αλλά όχι τις υπαρξιακές. Έρχεται στο μέσον αυτών Η Παναγία η Φανερωμένη (Ροδόπης) και δίνει όντως κατά Θεόν λύση και βιωματική πρόταση.
Δια
του Λόγου (και Φωτός) τιθασσεύονται οι σκιές και νικώνται τα πάθη (κατά την
προαίρεση μικρό φιλότιμο αγώνα και Θεού την χάρι) και συγχρόνως τον πρώην σοφό
αλλά με άλογο σώμα (κένταυρο) τον μεταποιεί σε έλλογο, αφού ενσαρκώνει για όλον
τον κόσμο εξωτερικά ιστορικά αλλά και για τον καθένα εσωτερικά κατ'ετοιμότητα,
τον ενυπόστατο Λόγο και Σοφία, εξωτερικά μεν στο κέντρο της κεφαλής (ΘΡΑΚΗΣ) αλλά
και ακόμη πιο συμπυκνωμένα εν ημίν, (όπου και η ευστοχία μας) για να
συνοδοιπορήσει μαζί μας έως την καρδιά.
Αμήν ο
καλός Θεός να μας δώσει διάκριση να νοήσουμε αυτά που παρατηρεί ο
άγιος... Τί είναι ο ανθρώπινος νους
χωρίς τον Χριστό; (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς) ώστε ελευθέρως να αποφασίσουμε σε ποια από
τις δύο μοναδικές θέσεις, κλίνει ο νους, η καρδιά, η ψυχή και ζωή μας.... Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου
Ἰουστίνου Πόποβιτς. Κύριε
ελέησον!!
---
(1) Ο Μαίανδρος, ποτάμι της Μ. Ασίας, ονομάζονταν "Αναβαίνων" γιατί φαινόταν πως επέστρεφε, στις πηγές του. Άλλαξε όνομα εξ αιτίας κάποιου Μαιάνδρου. Αυτός πολεμώντας τους Πεσσινούντιους, έταξε στη Ρέα να θυσιάσει όποιον τον προϋπαντούσε γυρίζοντας. Τον υποδέχτηκαν η γυναίκα, η κόρη και ο γιός του. Αφού τους θυσίασε, πνίγηκε στο ποτάμι.
Στα καθ'ημάς, θυσιάζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και ''πνιγόμαστε'' εμείς οι ίδιοι στο ποτάμι (της ζωής) αυτοχειρούντες, μαζί με ό,τι πολυτιμότερο μας δόθηκε από τον Θεό, για την σωτηρία μας... την ψυχή, τον νου, το σώμα... όπως αναφέρεται ποιητικά στον μέγα κανόνα: ... Ὢ πῶς ἐζήλωσα Λάμεχ τὸν πρῴην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς!
Κατά τα άλλα, παρά την καθημερινή προσευχή : … Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
‘’φαίνεται’’ και σε μας (με την ψευτοθρησκευτικότητα και χλιαρότητά μας) ότι ο ποταμός της ζωής μας επιστρέφει στον Θεό. Χαρακτηριστικά του ψευτορωμαΐικου που θα καταργηθεί… Νομίζω πως καλό θάταν να νοήσουμε ότι αν δεν εισέλθει Χριστός (σαν βάπτιση), Σταυρός (σαν βίωμα, με τις 4 ακτίνες Του να ενεργούν τα θεία και συγχρόνως να ακινητούν τα δαιμονικά), Θεοτόκος που θα κυοφορήσει και φανερώσει Τον Κύριο στον κόσμο μας, επιστροφή (και ανάσταση) δεν θα υπάρξει.
Είναι οι εμπράγματες 4 ακτίνες δύο όψεων της καθημερινής προσευχής (ΗΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ Alexander Schmemann ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ Πορείαπρος το Πάσχα...) την σαρακοστή, που καλούμαστε όσο το δυνατόν να βιώσουμε, για να ισχύσει το… σταυρός, η δόξα των αγγέλων (μία όψις) και συγχρόνως, το τραύμα των δαιμόνων.
… Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοι δως.
ώστε, όσο αυτά ακινητούν στην ζωή μας, τόσο τραυματίζονται οι δαίμονες, αλλιώς τους δίνουμε δικαιώματα να μας κολάζουν… και τροχοπεδούν στην ανάστασή μας. Με συνάφεια την άλλη τετράδα ενεργειών στην άλλη όψη, όπου δοξάζεται ο άγιος Θεός.
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω.
Κι εμείς, αντί να κοιτάμε εντός την εγκληματικότητά μας ακόμη και μέσα στο επιτρέπεται τα εκτός ημών ‘’π’’ και αρμονίες οδοδείκτες με μόνη ευλογία την εκμετάλλευσή τους, προς ανεύρεση της Οδού Ζωής και Αναστάσεως, συνεχίζουμε να ψάλλουμε (ίσως λίγο τυπικά αφού δεν τα εφαρμόζουμε).
Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Μακάρι να μην τα θεωρούμε ως ήσσονος σημασίας, γιατί παρά το θεωρητικό της πίστης μας, εμπράκτως αδιαφορούμε για την ψυχή μας.
Μακάρι να εισέλθουμε εντός εαυτού, να δούμε τον άδη μας, ανεβούμε εις τα Ιεροσόλυμα και συνοδοιπορώντας με Τον Κύριο στην Σταύρωση να Του ζητήσουμε Ζωή και Ανάσταση… λαμβάνοντας το προσδοκώ ανάσταση νεκρών.... άλλη διάσταση (3), όπως και το ‘’π’’ της ορθόδοξης πίστεως. Την πίστη των αγίων.
Αυτήν που παραινεί στο εν κρυπτώ σκάψιμο εντός εαυτού για να βρεθεί Ο Κύριος, Η Θεοτόκος, ο κρυμμένος κάτω από χώματα Σταυρός για να εκδηλώσει φανερά (όπως μας γνώρισε τον Εαυτό Της Η Θεοτόκος Φανερωμένη) ιδιότητες και χαρίσματα.
Προς τα κάτω και πάνω δι Αυτής, (άρκτος και μεσημβρία) από τα τρίσβαθα του ΑΔΗ (γαστέρα, όπου εμφωλεύει και ενεργεί ο δράκων), χωρίς να φλέγεται από το πυρ της κολάσεως, έως τρίτου ουρανού μαζί Της (και Χριστού και Σταυρού και πάντων των αγίων) με ταπεινότητα και αγάπη, όλα με ασφάλεια. Προς δε αριστερά και δεξιά, ανατολή και δύση (σύνολο σταυροειδώς ΑΔΑΜ και αρχικά προσανατολισμού προς Θεό, δια του νέου ΑΔΑΜ Χριστού, Τον μόνο που θεραπεύει και ανασταίνει τον παλαιό) προς απόλυτη τιθάσσευση παθών (ταύρου) και νίκη κατά του θανάτου και νοηματοδότηση ένθεα κάθε λόγου σοφίας στον κόσμο, (προσθέτοντας διάκριση) αν είναι δικοί Του λόγοι σ+οφίας (όρθιοι και ευθέως Φωτός) ή του εναντίου (έρποντος και διαστρεβλωτού), ακόμη ασφαλίζοντας και από τυχόν παρερμηνείες.
Ένα σκάψιμο ου μακράν (κεφαλή ΘΡΑΚΗ και καρδία), αφού η παρουσία του Θεού δια της Θεοτόκου συμβαίνει ως ... συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε ... για όποιον θέλει ανάσταση προσωπική, συμβάλλοντας στην αιτούμενη συλλογική του γένους (ανθρώπων και ελλήνων) που δεν πάει καλά….
Η δε φλοίδα (του χώματος) που έχουμε να σκάψουμε και ο κόπος είναι τόσο μικρός, αν αναλογιστούμε ότι η ΘΡΑΚΗ διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα γεωθερμικά πεδία της ευρώπης, δλδ δεν απέχει πολύ η ανεύρεση του ‘’πυρήνα’’. Κι οι μεν σαρκικοί θάθελαν εξ αυτού να εξάγουν χρυσό και διαμάντια για οικονομική ανάσταση, (και γιαυτό οι εποφθαλμιώντες λύκοι γείτονες, με αντιστοιχία και τους άλλους εναντίους, που και τους δύο, τους αποδιώκει το πυρ της θεότητος. Η ευχή και η κατά Χριστόν ζωή. Αμήν να την αποκτήσουμε και μη χάσουμε...) οι δε πνευματικοί, νοώντας τις αναλογίες, μακάρι να κινηθούν προς ανεύρεση και εξαγωγή Χριστού σωτήρος και ΑΔΑΜαντος, εργαζόμενοι στον μόνο κατάλληλο τόπο, καθαρά καρδία και ψυχική αγνότητα, για να αναπαύεται η χάρις... Αμήν αφορμάς μετανοίας παράσχου ημίν… πρόσθες ημίν πίστη.
(2) Άνθρωπος θρησκεία Θράκη (υπέρβαση από τα φαινόμενα στο Φως)
τα διατιθέμενα σε αναλογική μορφή από εκδοτικούς οίκους
λοιπό συγγραφικό έργο σε pdf
(3) …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' - Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος
όπως ανάλογα γράφει και ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: "Όταν ακούσεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον άδη και ελευθέρωσε όλες τις ψυχές που ήταν εκεί, μη νομίζεις ότι αυτό είναι μακριά από όσα γίνονται σήμερα.
Να θεωρείς δηλαδή ότι η καρδιά είναι ο τάφος και εκεί είναι θαμμένοι οι λογισμοί και ο νους, μέσα στο βαθύ σκοτάδι.
Έρχεται λοιπόν ο Κύριος στις ψυχές που Τον επικαλούνται από τον άδη, δηλαδή στο βάθος της καρδιάς, και εκεί διατάζει τον θάνατο: "άφησε, του λέει, ελεύθερες τις φυλακισμένες ψυχές, οι οποίες ζητούν εμένα που μπορώ να τις σώσω".
Κατόπιν, αφού σηκώσει τη βαριά πέτρα που σκεπάζει την ψυχή, ανοίγει τον τάφο και ανασταίνει τον πράγματι νεκρό και ελευθερώνει τη φυλακισμένη ψυχή από τη σκοτεινή φυλακή".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου