περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση)

…τα δύο ακραία πλατύσκαλα είναι ένα το κάτω, της παραφύσης, δυσώδες υπόγειο, λαβύρινθο  χωρίς Χριστό όπου ‘’κυριαρχεί’’ ο θάνατος και το άλλο της υπερφύσης, ως υπέργειο, υπερώο και καρδία όπου επιτελούνται τα μυστήρια Του XC, όπου και η Βασιλεία. Εκεί, ΦΩΣ, Αλήθεια, ΖΩΗ. 

Προπατορικά, ακολουθήσαμε την φυγή του πνευματικού αποστάτη, αλλά ο καλός Θεός από άπειρη ευσπλαγχνία έβαλε μια στάση στην πτώση μας την φύση σαν αγωνιστικό χώρο, αλλιώς άμεσα νομοτελειακά λόγω της ακολούθησης της φυγοκέντρου, θα δαιμονοποιούμασταν.  Έτσι, μεταξύ αυτών των δύο πλατύσκαλων, η φύσις νοείται σαν μια κλίμακα με στενές σκάλες, μια ευκαιρία επιστροφής αν πραγματικά το θελήσουμε ή απώλειας ως αμετανόητοι.  

Τα ‘’πλατύσκαλα’’ στην ακρίβεια με θεολογικούς όρους, είναι οι δύο κύκλοι, αληθείας και ασεβείας, οι οποίοι ενώνονται με μια κλίμακα και γέφυρα στον τύπο που ο Ιακώβ, ‘’είδε’’ και για την οποία απολαβή χάριτος πάλευε ολονυκτίς. Το… Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι ' ἦς κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν…  ελπίζοντες στην Θεοτόκο που τα εναντία εις ταυτό αγάγει…  

Στα ομόπνοα φυσικά, ο γεωμετρικός τόπος ενός κύκλου ορίζεται από το κέντρο του και την ακτίνα. ‘’Γνωρίζοντας’’ αυτά τα δύο ‘’διαγράφεται’’ (κατακτάται) ο όλος κύκλος.  

Από τις γνώσεις και Γνώση, μας συμφέρει η δυναμική (της ανόδου προς εύρεση του κέντρου) παρά η κινητική (της περιφέρειας), η οποία φυσικά και δεν

υποτιμάται, αλλά άλλο φυσική κινητικότητα, παρότι έκπτωτη και άλλο θεολογική δυναμική ένωση με το κέντρο Πατέρα δια Αγίου Πνεύματος συνοδοιπορούντος επί της ακτίνας Ι, Ιησού και Θεού - Λόγου.  

Είναι οι γνώσεις του κόσμου απλωμένες σαν επιστήμες επί της περιφέρειας… πάνω στην σάρκινη επιδερμίδα του κόσμου τούτου. Μας συμφέρει να μην ‘’θάψουμε’’ το τάλαντό μας στην γη, να μην εξαντλούμε τις γνώσεις μας στα χοϊκά όσο κι αν φαντάζουν ‘’λειτουργικά’’, αλλά να το πολλαπλασιάσουμε. Το δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως έργασαι… το σύνολο της γνώσης μπορεί νάναι ‘’κατενόησα τα έργα Σου’’ αλλά η πληρότητα της προσέγγισης για να μην υστερεί ο γνώστης, είναι το ‘’και εδόξασά Σου την θεότητα’’. Μια μυστική σχέση μεταξύ τους (που πολεμείται αδιάκριτα με το διαζευκτικό ή πίστη ή γνώση), όπου το ένα οδηγεί στο άλλο κι είναι συμπληρωματικά.   

Με κάθε βηματάκι προς το κέντρο με αφορμή ένα οποιοδήποτε εξωτερικό σημείο (οποιαδήποτε γνώση, όποιας επιστήμης), αμέσως σχηματίζεται ένας δυναμικός δακτύλιος, που τον αφήνουμε πίσω μας και παρότι δεν τον ‘’βαδίσαμε’’ ο καλός Θεός ως προσεγγιζόμενο Κέντρο και όλο κύκλο της παντογνωσίας, μας κρατά τις γνώσεις εν δυνάμει, για να μας την δώσει όποτε και αν χρειαστεί. Τόδαμε να εφαρμόζεται στους αγίους που μας απαντούν και γνωρίζουν θέματα από φώτιση (ένεκα καθαράς καρδίας και ευθέως πνεύματος εν τοις εγκάτοις τους), παρότι είναι εκτός του γνωστικού τους (άμεσα φυσικού) πεδίου…  

Και στο μέσον μεταξύ της γνώσης του κόσμου τούτου με την έρπουσα περιφερειακά σ+οφία του και την ευθεία σοφία Θεού, του άνω κύκλου, είναι ο δικός μας αγώνας, ανόδου ή καθόδου (ευθέως Ι – πάνω ή κάτω - και ελικοειδώς 9 ή 6, προς τον πόδα ή αντίποδα, προς αλήθεια και ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ως όαση ή αντικατοπτρισμό αυτού ως φαντασία και είδωλα με κέντρο τον άλλον και το πέριξ αυτού όσων αποδέχονται το αυτοείδωλό τους).

Είναι η (για πολλούς) άγνωστη αναδιπλωτική αρχή [(1) και συγγνώμη για την ίσως εκτενή αναφορά, αλλά εκτιμώ βοηθητική στο σύνολο], όπου υλοποιούμαστε και αφυλοποιούμαστε (ή ευστοχότερα ορατοποιούμαστε και αορατοποιούμαστε, εμφανιζόμαστε / εξαφανιζόμαστε*) 24 φορές το δευτερόλεπτο, με την αντίληψη (και μετάβαση από την μία στην άλλη) να καθορίζεται από την καθαρότητα των αισθητηρίων μας, ΠΑΝΤΑ δια Σταυρού, αφού το ορατό κατέχει την οριζόντια διάσταση και το αόρατο πνευματικό, την κάθετη, (σύνολο ισοσκελής ‘’φυσικός’’ σταυρός). Η με αγώνα και χάρι διττή αυτογνωσία (πρωτίστως πνευματική) και συνέχεια συνειδήσεως δια της προσοχής και ευχής, έχει σαν αποτέλεσμα την εμβάθυνση και στον άλλον πέραν των φαινομένων που ‘’όλοι’’ λίγο πολύ αντιλαμβανόμαστε και στα του Θεού, θεογνωσία. Τότε, ο γινώσκων τα κρύφια Κύριος, ο (εξ)ετάζων νεφρούς και καρδίας, (το μη εμπαθές και καθαρότητα) αποκαλύπτει αυτά στους δικούς Του.   

Οι περιορισμοί των χοϊκών (οριζόντια κραδαστικά κύματα) να μην μπορούν να δουν τα πνευματικά (καθέτως) και αντίθετα, αίρονται αν Ο Κύριος θελήσει ή επιτρέψει. Αλλιώς, φυσικώς (σαν αρχική κατασκευαστική προδιαγραφή δερματίνων χιτώνων) οι οφθαλμοί σαν τους αποστόλους προς εμμαούς, κρατούνται**.  

Έχουμε από την μία την άνοδο και κάθοδο επί της κλίμακος βάσει οποιασδήποτε ενέργειάς μας (λόγω ή έργω) και από την άλλη, τα τανύσματα που ισχύουν επάνω μας. Μολυσμός και κάθαρσις… σαρκός και πνεύματος.  

ευθέως προς τα κάτω (με το έκπτωτο Ι, Ι τάγμα δαιμόνων να συμπαρασύρει την καρδιά του ανθρώπου) η ανυπακοή και η υπερηφάνεια (ως θεωρία, αφού ο διάβολος δεν έχει σαρκικά αμαρτήματα, αλλά αυτά αρκούν για την αποστασία) και αντίθετα προς τα άνω ευθέως (με Τον Ιησού) δια υπακοής [έως θανάτου, θανάτου δε σταυρού (Φιλιπ.β')] και ταπεινότητος. ... κατά το διὸ λέγει· ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν (Ιακ.δ') και σπειροειδώς 6 ή 9 τα έργω μετά της σαρκός τελούμενα αμαρτήματα προς έκπτωση ή θεάρεστες ασκήσεις προς σωτηρία. 

… Μολυνόμενος ο νους από πονηρούς λογισμούς, ενεργείται η δαιμονική επήρρεια και το πάθος στα αισθητά μέλη και προσβάλλεται και το σώμα. Μολυνόμενο το σώμα γίνεται γεώδης και ο νους. Αυτή η αλληλεπίδρασις είναι ένα μυστήριο που κάνει τον άγιο Ιωάννη της κλίμακος να πη: ‘’θαύμα ιδέσθαι νουν ασώματον υπό σώματος μολυνόμενον και σκοτούμενον και πάλιν δια πηλού τον άϋλον ανακαθαιρόμενόν τε και λεπτυνόμενον’’. Δλδ είναι θαυμαστό πράγμα να βλέπης τον ασώματο νου μας να μολύνεται και να σκοτίζεται από το σώμα. Και πάλι ο άυλος νους να ξανακαθαρίζει και να λεπτύνεται από τον πηλό (δλδ από τις ασκήσεις του σώματος).  

Το ψυχοσωματικό μας είναι, σαν συμπληγάδες πέτρες*** διαρκώς ‘’ενσωματώνει’’ μέσα τους (ψυχή και σώμα) και αφομοιώνουν**** είτε το καλό και ωφέλιμο ενσυνείδητα είτε το κακό από απροσεξία (συνήθως και μακάρι όχι από πρόθεση, ειδικά στα της ψυχής με το σώμα να ακολουθεί).  

Εισέρχεται το κακό λάθρα, και από συνήθεια κρύβεται,  είτε αυτό είναι σωματικό μικρόβιο είτε πνευματικό, σε χώρο που μπορεί παρασιτικά να "ζει" εις βάρος του ξενιστή,  προξενώντας ζημιά από ασθένεια έως θάνατο. Στα πνευματικά, μετά τα γνωστά φυσικά και την ιατρική τέχνη (που ευχαριστούμε και δοξάζουμε τον Θεό για τους ενσυνείδητους λειτουργούς της), για νάρθει αν μας αξιώσει ο καλός Θεός ένας Άγιος όπως ο γερ.Πορφύριος, η Αγία Γαλακτία*** και όλοι οι ιαματικοί άγιοι, για να κάνουν την λεπτή χειρουργική επέμβαση... εισερχόμενοι λεπτώς,  όπως η θεία ψυχανάλυση... θεραπεύοντας ψυχοσωματικά τον διττό άνθρωπο, προς δόξαν Θεού... αμήν Ο Ιατρός ψυχών και σωμάτων,  να δωρίζει αυτό το ιαματικό χάρισμα στους αιτούντες και όπου  θέλει και αναλογεί... 

Σε μας εναπόκειται μία ακόμη παράμετρος.  Στις θύρες,  όπου ευλογούνται οι είσοδοι και οι έξοδοι, μαζί με τον καθένα μας ως πορτιέρη, που σαν συνείδηση κρίνει ποιος θα μπει/βγει και ποιος όχι, τοποθετείται και μια αόρατη οντότητα βοηθητική,  ο άγγελος όσο ελπίζουμε και πιστεύουμε ή ως καταστροφική,  δαιμονική,  μέσω φόβου. Με αυτήν την εγχεόμενη δολίως φοβία και πανικό και άγχος,  το κακό εισέρχεται σαν νάναι στρωμένη για αυτό,  λεωφόρος.  Κι η αυθυποβολή έσωθεν ή η υποβολή έξωθεν,  παίζουν τον ρόλο τους στην υγεία ή εξασθένηση του οργανισμού. Και δεν υπάρχουν στεγανά. Έβαλαν έναν άνθρωπο σε ένα δωμάτιο και του είπαν (ψέματα) ότι ο προηγούμενος ένοικος έπασχε από φυματίωση.  Σε τρεις μήνες διαγνώσθηκε πάσχων από φυματίωση.  

Η φοβισμένη ψυχή άνοιξε την θύρα της σωματικής ασθένειας... συμβαίνει και το αντίθετο,  δια πίστεως,  κλείνοντας την πόρτα, τηρώντας υγεία σε αντίξοες συνθήκες,  που "φυσικώς " δεν δικαιολογούνται. Είναι πολλές οι καταστάσεις (που καλώς συμβαίνουν για ερέθισμα και τράνταγμα στους έχοντες τετράγωνη αντιπνευματική φιλοσόφηση, ακραία υλιστική) και που υπερβαίνουν τα υποκειμενικά και αντικειμενικά με την βασιλική μέση διακριτή οδό, του Σταυρού. Αμήν φύλαξ, και ό,τι μας αναλογεί για το συμφέρον,  που Κύριος οίδε... με γενική αρχή, ο θυσιαζόμενος από αγάπη για τον αδελφό να είναι πιο άτρωτος,  σε σχέση με τον φοβισμένο και εγωπαθή, ευάλωτο και σε ψυχικές και σε σωματικές ασθένειες. Γιαυτό και η θεία παραίνεση. Μη φοβού. Πίστευε.... αμήν Ο Κύριος να μας βοηθά στην απιστία μας.  

Ο Λόγος σαρξ εγένετο κι οι λόγοι σαρκούνται… με το αόρατο διαρκώς να ορατοποιείται…. ανοίγοντας δια αυτών των ψηλαφητών ιχνών,  τον δρόμο επιστροφής από τα ορατά στα αόρατα,  δια της υγιούς ευθείας κίνησης του νοός και από τα δημιουργήματα Στον Δημιουργό.... όσο φυσικά ο νους είναι λεπτός και δεν κωλύεται από νέφη η προσπέλαση του στα νοερά.  

Με γνώμονα το ‘’η αγάπη ου λογίζεται το κακό’’ με πολλά μυστικά και μυστηριακά εφόδια, παρεχόμενα από την μόνη κατέχουσα την θεραπεία, ορθόδοξη Εκκλησία, γίνεται η φύση μας σιγά σιγά ενσυνείδητα αγωγός του καλού (εισερχόμενα και εξερχόμενα) και συγχρόνως μονωτές του κακού, δλδ με προσοχή και προσευχή και θεία κοινωνία*****, ούτε να μπαίνει από το εξωτερικό άπειρο εντός μας, ούτε από το εσωτερικό άπειρο, δια ημών, εκτός μας…. για όποιον φιλοσοφεί εμπράκτως, θάχει υπέροχα αποτελέσματα αν βιώνει τον άμωμο, το ...όλην την ημέρα μελετάν την δικαιοσύνη Σου [μη αφήνοντας χώρο και χρόνο (τον σταυρό του) και τον όλο του σταυροειδή μεταβολισμό, για κακίες, αδικίες, ανομίες, αμαρτίες / αστοχίες... με επόμενο την απομάκρυνση από την χάρι Του]. 

Είναι η προσπάθεια να ενσωματώνουμε Τον Κύριο με το παντοδύναμο όνομα Του κάθε στιγμή (αδιαλείπτως) στην ψυχή μας, συνοδευόμενη η θεωρία με την πράξη σαν τήρηση των εντολών (αφού δι αυτής της τήρησης αποδεικνύεται η αγάπη μας, και η οποία έλκει και αναπαύει την χάρι) για να ισχύσει αυτό που λέει ο γέρο-Χαράλαμπος κομποσκοινάς: …να λέμε την ευχή, αυτή διώχνει τον πειρασμό. Τότε αδυνατεί ο σατανάς. Η ευχή τον τρώει σαν το ροκάνι, τον καταστρέφει. Μας πολεμά ο εχθρός όταν το επιτρέπει ο Θεός. Και όσο ζούμε, μέχρι να βγει η ψυχή μας, θα τον πολεμούμε και μεις. Τότε, όταν τον νικήσουμε και δεν κάνουμε το θέλημά του, θα μας πάρει στα δεξιά του ο Θεός, στη βασιλεία Του". 

Επειδή δεν είναι μόνο ο σκοπός άγιος αλλά και ο δρόμος για τον σκοπό κι αυτός άγιος, μακάρι να καταφέρουμε χάριτι να φτάσουμε στο άνω πλατύσκαλο (και κύκλο) όπου πνέει το Άγιο Πνεύμα. Αντίθετα, στον κάτω κύκλο (το άλλο πλατύσκαλο), όπου μας περιτριγυρίζει πνεύμα ακάθαρτο και η διαπροσωπική μας επικοινωνία με τους άλλους είναι κι αυτή ιδιαίτερα ένεκα αυτών, διαστρεβλωτική. Άλλα μας λένε κι άλλα καταλαβαίνουμε. Άλλα τους λέμε κι άλλα καταλαβαίνουν. ΒΑΒΕΛ…. όχι χρονική και ιστορική, αλλά κατάσταση υπαρξιακή, ανάλογα του ύψους ή βάθους που διάγουμε…. μακάρι να βάλουμε αρχή εξόδου από την αίγυπτο (και είδωλα και αιχμαλωσία) όπου Ο Κύριος επάταξε παν πρωτότοκο (εννοώντας πάθη) και στο ίδιο πνεύμα του Θεού του Ζώντος ο προφ.Ηλίας πατάσσει τους ιερείς του βάαλ… και εφεξής διαχρονικά να καταστεί ο καθένας μας μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν…

Αναρωτιόντουσαν πολλοί επισκέπτες του αγ.Πορφυρίου, Παΐσίου και άλλων αγίων και θαυμάζανε για την τελειότητα γνώσης μιας ξένης γλώσσας. Αναρωτιόντουσαν πως οι απόφοιτοι δημοτικού γνώριζαν άπταιστα γερμανικά, γαλλικά … και συνεννογιόντουσαν με αυτούς τους ξένους. Κι αυτοί απαντούσαν απλά… εγώ παιδί μου, ελληνικά τους μιλούσα, ήταν το Άγιο Πνεύμα που τους τα μετέφραζε στην γλώσσα τους.  

Βρισκόμενος στο άνω πλατύσκαλο και χάρι Θεού ‘’πνέει’’ γύρω τους το Πνεύμα το Άγιο. Εμείς (ξανά προς εμπέδωση της ζοφώδους κατάστασής μας) των απρόσεκτων σε εισερχόμενα και εξερχόμενα, απροσεύχητων και τόσων άλλων δωρεάν εφοδίων, πνέει γύρω μας άλλο πνεύμα… επηρρεάζοντάς μας ψυχοβλαβώς και σωματικώς αφού μολύνουν το σώμα που ιδανικά θα προοριζόταν για ναό του πνεύματος και στο σύνολο λαό του Θεού, για να ενοικεί και εμπεριπατεί μαζί μας. 

… τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; 15 τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; 16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. 17 διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.  (Β’Κορ.ς’)  

Να εξέλθουμε του σαρκικού φρονήματος, των ειδώλων, των δαιμόνων που μας περικυκλώνουν, μη δίνοντας λαβές προσβολής και παγίδων στον πτερνιστή, που τρικλοποδιάζει το άλογο (σώμα, πιο ευάλωτο) για να ρίξει τον αναβάτη, ηγεμόνα νου. 

Αυτά τα ‘’δικαιώματα’’ πρέπει να προσέξουμε, που εξαιτίας αυτών, λειτουργούν οι πορτιέρηδές μας. Μια ψυχή που ασθενεί πνευματικά, συνήθως ανοίγει την πόρτα για να ασθενήσει το σώμα. Αν υγιαίνει, μπορεί να το ασφαλίσει. Πάλι, το σώμα (με το φιλήδονο φρόνημα) ανοίγει την πόρτα για να ασθενήσει η ψυχή. Αντίθετα, το ίδιο σώμα με ασκητικότητα λεπτύνει τον  νου και ασφαλίζει τις θύρες της ψυχής, ενάντια στην είσοδο του κακού. … είναι αυτά που μας περιέγραψε στην κλίμακα ο αγ.Ιωάννης (και περιγράφουν οι άγιοι) με το μολυνόμενος ο νους…. με την σαρκοποίηση του πνεύματος (παχυλότητα και μολυσμός) αντί της συμφέρουσας  πνευματικοποίησης της σάρκας (λεπτότητα και κάθαρση)… κι όποιος προλάβει να φέρει τον άλλον στους πόδας Του Ιατρού. Ή οι τέσσερις (4 εξωτερικά στοιχεία, υγιή σώμα) τον ασθενούντα στο κρεββάτι παραλυτικό (που χάλασαν την στέγη) ή η ψυχή το ασθενούν σώμα για να μας χαριστεί κατ’άμφω υγεία, κατά το συμφέρον.. έναρξη βηματισμού προς Κύριο, είτε με πρώτο το αριστερό (αόρατη ψυχή) είτε με το δεξί ''πόδι'' (ορατό σώμα)...   

Αμήν η Παναγία πορταΐτισσα στην οποία ευχόμαστε και χαιρετάμε : … Χαίρε πύλη, και γέφυρα και κλίμαξ, εκ θανάτου προς την αθανασίαν, δι΄ης χωρούμεν διαπεραιούμενοι, την υγράν του βίου θάλασσαν και γήθεν, υψούμεθα προς πόλον. 

να μας ανάγει από το υπ-άρχω Στον ΑΡΧΩ, γιατί όπως λέει και ο κυρΦώτης Κόντογλου, καλό είναι να υπάρχεις αλλά να ζεις, είναι άλλο πράμα. 

Κι Ο Κύριος διάνοιξε την Οδό για αυτήν την Ζωή, όντας Ζωή και Αλήθεια και Ανάστασις…. αφήνοντας ευκρινείς οδοδείκτες σε κάθε χώρο, αρκεί να μην σκεπάζεται από νέφη που θολώνουν το ηγεμονικό της ψυχής και χάσει τον προσανατολισμό του…. Σε μας απομένει η θέληση για άνοδο και καθαρότητα στον όσο χρόνο μας είναι διαθέσιμος.        

Αμήν να προλάβουμε δι ευχών και ενεργείας, με Τον Κύριο να θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν…. διακονών την σωτηρία μας…  

---           

[(1) επί της αναδιπλωτικής αρχής) ενσωματώνουμε ‘’διαρκώς’’ αόρατα (συναισθήματα, σκέψεις, πνεύματα, θελήσεις…, καλά και άσχημα ως τρεπτοί) και τα εκδηλώνουμε δια του σώματος. Χαιρόμαστε (αόρατο) χαμογελάμε (ορατοποιούμενο)…. λυπόμαστε σκυθρωπούμε, σκεφτόμαστε σοβαρεύουμε, ταραζόμαστε βγάζουμε έρπη, επιθυμούμε ή αντιδρούμε, βγάζουμε σπυράκια, αγχωνόμαστε τρελλαίνουμε σε αντιδράσεις τον οργανισμό, προς αντιμετώπιση της αιτίας του άγχους κλπ… Αυτή είναι η ζωή και αυτή η αρχή [η αναδιπλωτική, τόσο ευνόητη στα πρακτικά, που επιβεβαιώνεται από μόνη της, ότι, αυτόν τον αόρατο ψυχισμό που έχει κάποιος μέσα του, το εκδηλώνει ορατά. Κακό, καλό, άριστο (XC) ; όλα εκ του περισσεύματος της καρδίας. Από αυτό που εμπνέεται, αυτό τον υποκινεί. Το ίδιο πνεύμα και ψυχή του δίνει δύναμη, σοφία, αγάπη, όροι που επιδέχονται διαβάθμισης από λαμπρότητα ως μαυρίλα,σκότος.... γιατί ο αλιτήριος, όταν θέλει να πλανήσει, από αγάπης άρχεται... επιδεικνύων σ+οφίες κοσμικές και έρπουσες και δυνάμεις κατά παραχώρηση φανταστικές. Αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση πνευμάτων. Εμπειρία, φώτιση.]. 

Η αναδιπλωτική αρχή είναι η τάχιστη εναλλαγή ύλης και ενέργειας, σάρκας και πνεύματος, οριζόντιων κραδασμών (-) και κάθετων (|), σύνολο σταυρός = ζωή, με τις παραμέτρους του καθενός ''σταυρού'' να ενεργούν, από το βαθύτερο τόπο της καρδιάς μέχρι τα όρια του σύμπαντος, μολύνοντάς το ή εξυγιαίνοντας. Αγκυλωτός ως ζωή στην παραφύση και μέγγενη σύθλιψης των άλλων (ζητώντας διακονίες και θυσίες από τους άλλους προς το εγώ), ισοσκελής απρόσωπος, φυσικά ειρηνικός και αρμονικός στο μέσον, αλλά καλώς λίαν, που μακάρι να επιζητεί το άριστα του σταυρού της ορθοδοξίας, θυσίας για τον άλλον και διακονία του, κατά Θεόν αγάπης και ΖΩΗΣ. 

Κι η όραση, είναι συντονισμένη προ θανάτου στα χοϊκά (-) μετά δε τον θάνατον στα πνευματικά (|). Συγχρόνως, ο εν μέσω αυτών Σταυρός δίδει την δικαιοδοσία όποτε θέλει, όρασης (ακόμη και περάσματος δια Της Θύρας) του ενός ή του άλλου. Πνεύματος να ορατοποιείται και σάρκας να ''εξαφανίζεται'' πνευματικοποιούμενη.] 

* στο μέτρο και φυσικά ‘’όρια’’ που έθεσε ο καλός Θεός στην όραση, γνωρίζουμε ότι η δυνατότητα πρόσληψης συνειδητών παραστάσεων (και επεξεργασίας λογικής) είναι περίπου 10 εικόνες το δευτερόλεπτο. Οι παραπάνω εισαγόμενες ακούσαμε ότι είναι τα υποσυνείδητα μηνύματα, που χωρίς ‘’λογική’’ αντίδραση δρουν. 

Είναι η διττότητα του φωτονίου, ως σωματιδιακής φύσης και κυματοειδούς, και με μας των δύο συσχετισμένων όψεων, ύλης και ενέργειας, σώματος και πνεύματος. 

Το μεν σώμα μαζί με την όρασή του στα οριζόντια (-) , το δε πνεύμα στα κάθετα (|). Κι Ο Κύριος Εσταυρωμένος δια Σταυρού (προσώπου) ως θύρα, εποπτεύει, ευλογεί, επιτρέπει, ελέγχει τις ‘’οράσεις’’. Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (οφθαλμός ο τα πάντα ορών και υπό ουδένα ορώμενος) 999 , έτσι καθόρισε να συμβαίνει με τα ΡΑΒΔΙΑ + ΚΩΝΙΑ (εργαλεία όρασης) που δίδουν κι αυτά λεξαριθμικά το 999. Ενδιαφερόμενος Ο οφθαλμός για τον καθένα μας, ψυχή Του, ως κόρη οφθαλμού.    

Αμήν να Τον βρούμε και μεθέξουμε της αρρήτου δόξης Του κατά την χωρητικότητά μας. 

** από την ανάσταση στην ανάληψη και διάνοιξη ‘’ουρανών’’ ουρανών και οφθαλμών. Πρώτος στόχος είναι να διανοιχθούν οι οφθαλμοί [που από βραδυκαρδίας και α-νοησίας (χωρίς νου Χριστού) κρατούνται] να δει ο άνθρωπος ότι η γη, δεν είναι ένα πλατύσκαλο, αλλά μια μετέωρη κλίμαξ (ανόδου ή καθόδου) ανάλογα την βιωτή, προς πτώσι και ανάσταση πολλών, ανάλογα της σχέσης τους με Σταυρό και Εσταυρωμένο (χριστόφιλος ή χριστομάχος). Να κατανοήσει, ότι ο τόσο πλατύς κόσμος δεν είναι τόσο μεγάλος και τόσο στέρεος όσο φαίνεται, (μπορεί μεν φυσικά με τα μέτρα του κόσμου τούτου), αλλά πρέπει να νοηθεί σαν ένα στενό πλυσταρηό, που σκοπό έχει να μας καθαρίσει και δια του θείου μεγάλου ελέους (ν' ψαλμ) να μας εισάγει στα άρρητης ευμορφίας ανάκτορα του Βασιλέως που μας περιμένουν και ευλογεί την ανάβαση Ο Κύριος κι όντως πλατύσκαλο, αντί της στενότητος του αντίποδα, λόγω απουσίας της χάρης Του.  

Η σχέση του νοός με τα σχήματα και ουσία … επί πώλου όνου, χερουβείμ, Ανάσταση και Ανάληψη  

*** έχουν τεθεί όρια που μόνο τα λεπτά (και γρήγορα, μη παχυλά) πνεύματα (άγγελοι και άνθρωποι αγιασμένοι) μπορεί να περάσουν από την μία πλευρά στην άλλη. Είναι η προσπάθεια του αργοναύτη (μονοσάνδαλου Ιάσονα) που τολμά το ‘’πέρασμα’’ από τα ορατά στα αόρατα, με πρόκληση τις γρήγορα ανοιγοκλείνουσες συμπληγάδες πέτρες. Ελληνικά, αργός σήμαινε γρήγορος, όπως γαστρίμαργος, λαίμαργος… όπου όντας αργοί στα πνευματικά είμαστε πολύ γρήγοροι στα υλικά. Κι η πρόταση φυσικά της ταχύτητος εφόδιο πνευματικό, κατακτάται όσο γινόμαστε αργοί και ακίνητοι στα πάθη και χοϊκά… το αν πεθάνεις πριν πεθάνεις κλπ….    

Το μονοσάνδαλο σχήμα, όπως και η πτέρνα του αχιλλέως (σοφία) και ησαύ (νόμο) δείχνουν την τρωτότητα της φύσης, που ο Ιακώβ έρχεται να καλύψει. Είναι το Άγιο Πνεύμα που διεισδύει και εμπνέει και διαπερνά τα πάντα και όσους Αυτό θελήσει να δωρίσει το χάρισμα. Σε αυτό το πνεύμα η Παναγία Φοβερά προστασία της μονής Κουτλουμουσίου, πέρασε όλο το μοναστήρι και τους μοναχούς στην αόρατη ‘’συχνότητα’’ , οπότε δεν τους βλέπανε οι σαρακηνοί που ήρθαν να κάνουν ζημιά. Κανών Παρακλητικός εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την «ΦΟΒΕΡA ΠPOΣΤAΣIA..». Μήπως κι Ο Κύριος δεν διήρχετο ανάμεσα τους; ο προφ.Ηλίας και τόσοι άγιοι που γινόντουσαν ορατοί και αόρατοι χάριτι;        

Εγώ ειμί η Θύρα (σταυρός) …. κατά την διάρκεια δε της βιολογικής ζωής, μπορεί κάποιοι να εισέρχονται και να εξέρχονται, να εμφανίζονται ή εξαφανίζονται, αλλά αναβαίνουν και καταβαίνουν αλλαχόθεν, οπότε δικαίως χαρακτηρίζονται ως κλέφτες και έτσι τελικά θα κριθούν. Πρέπει να διακρίνουμε την διαφορά, για να μην θαυμάζονται οι ιδιότητες που κι ο δαίμονας μπορεί να δώσει στους οικείους του (μάγους, γιόγκι…). Εμείς δια Σταυρού. 

Η αγία γερόντισσα Γαλακτία ‘’έκανε’’ πως έβαζε το χέρι της σε πονεμένα μέλη συνανθρώπων της πασχόντων, ‘’έκανε’’ πως έπιανε το κακό και ‘’έκανε’’ πως το πετούσε εκτός του σώματός τους, θεραπεύοντάς τους. ΔΕΝ έκανε πως ‘’έκανε’’, αλλά πραγματικά ως λεπτή ισάγγελη παρουσία, έμπαινε, και έβγαινε με το κακό ανά χείρας, αποδιώκοντάς το. Μην απλωθούμε στους αναίμακτους χειρούργους των φιλιππίνων, γιατί υπάρχει ειδοποιός διαφορά, εύχομαι διακριτή στους αναγνώστες.     

**** Γιατί η ψυχή μοιάζει με τη μυλόπετρα; (Αββάς Κασσιανός) και ό,τι της δώσουμε (όπως και στο στομάχι) το αλέθει και το αφομοιώνει…. 

***** Το…. Σπλαγχνίσθητι οὖν, Κύριε, καὶ μὴ παραδειγματίσῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, ἀλλὰ ποίησον μετ᾿ ἐμοῦ κατὰ τὸ ἔλεός σου· καὶ γενέσθω μοι τὰ ἅγια ταῦτα εἰς ἴασιν καὶ κάθαρσιν καὶ φωτισμὸν καὶ φυλακτήριον καὶ σωτηρίαν καὶ ἁγιασμὸν ψυχῆς τε καὶ σώματος· εἰς ἀποτροπὴν πάσης φαντασίας καὶ πονηρᾶς πράξεως καὶ ἐνεργείας διαβολικῆς, κατὰ διάνοιαν τῆς ἐν τοῖς μέλεσί μου ἐνεργουμένης· εἰς παῤῥησίαν καὶ ἀγάπην τὴν πρὸς σέ· εἰς διόρθωσιν βίου καὶ ἀσφάλειαν· εἰς αὔξησιν ἀρετῆς καὶ τελειότητος· εἰς πλήρωσιν ἐντολῶν· εἰς Πνεύματος ἁγίου κοινωνίαν· εἰς ἐφόδιον ζωῆς αἰωνίου καὶ εἰς ἀπολογίαν εὐπρόσδεκτον, τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματός σου· μὴ εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα.       

Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν

η επόμενη ημέρα της Αναστάσεως (περί θεωρίας και πράξεως)

θεωρία και πράξη (ορθοδόξως νοούμενες)

Σταυρός… σε θεωρία και πράξη

περί θανάτου