Ο μέγας κανών, βοηθά μυστικά στην κίνηση από το κάτω (και έξω) όριο, τους πρόποδες του όρους Σινά, όπου προσκυνούνται τα είδωλα (όπως στην αίγυπτο, όπου ο νους / ισραήλ, είναι αιχμαλωτισμένος) προς την κορυφή και θεοπτία και Αγίων Τόπων (δια Της Θεοτόκου, φλεγόμενης και μη καιόμενης βάτου).
Θεοπτία και ‘’εγγραφή’’ όχι τυπικά σε σκληρές πέτρες (και καρδιές) αλλά σε καθαρή καρδία… [ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις. (Β’Κορ.γ’3)]. … με πρώτη βαθμίδα την αποταγή (φεύγε και πίσω μην κοιτάς) του κοσμικού φρονήματος.. και ύψιστη την αγάπη. Αμήν δι ευχών… με διακόνους (κλίμαξ και διακονία) τον προφ.Μωυσή (για την πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών) και τον προφ.Ηλία (για την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης).
…η κλίμαξ και ο μέγας κανών κείνται μεταξύ του κάθε ανθρώπου ως εικόνος Αυτού (ε-αυτού) και του προτύπου (Αυτού / Χριστού) και υπέχουν την θέση
έκκλησης κάθε ανθρώπου, προς (συν)οδοιπορία στον βατό Δρόμο (και απαραίτητο) από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν*. Πονήματα που ο Θεός (όπως και το ψαλτήρι και κάθε θείο λόγο αγίων, δοξαστικό, ευχαριστιακό, ικετευτικό, εξομολογητικό, παρακλητικό...) έβαλε λόγους στο στόμα των αγίων συγγραφέων, ως ''αγγέλους'' (και αγγελιαφόρους Του) ώστε όχι μόνο να εισακούεται ο άνθρωπος, αλλά και παριστάμενος ενώπιον Του Κριτού, να γίνει ικανός χάριτι, με ταπεινότητα αγάπη και αλήθεια, να εισαχθεί στην βασιλεία Του.Δρόμος από την στάση κατά του Θεού στην ανάσταση. Δρόμος και επιστροφή από το κατέναντι και εν σκότει (Γεν.δ’16) στο απέναντι (Γεν.γ’24) και Φως, με κατά τάξιν και ετοιμότητα μετοχής Του, ως αποκατάσταση στο αρχαίον κάλλος. Από την γη στον ουρανό (με μία ταυτότητα και παράμετρο που πολλούς, ακόμη και ορθοδόξους, μας διαφεύγει... Πύλη ουρανού και καρδιάς).
ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν (Λουκ.ιζ’21) … έτσι, για να βαδίσει κάποιος τον δρόμο του (Τριαδικού) Θεού, απαραίτητη είναι η μεταστροφή του προς τον εαυτό (από το ε-γώ και της εικόνος του επί γης) και από τις σκιές στο Φως.
Ο μέγας Βασίλειος αναφέρει (σχετικά)... όταν ο νους δεν σκορπίζεται στα εξωτερικά πράγματα, ούτε διαχέεται στο κόσμο από τίς αισθήσεις, γυρίζει στον εαυτό του και μέσα από τον εαυτό του ανεβαίνει στην έννοια του Θεού·
Δύο είναι οι διαστάσεις του ανθρώπου. (Διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος…) μία ως εμπεριεχόμενη μικρή κουκίδα και μία ως εμπεριέχουσα (εν εικόνι) τα πάντα. Έτσι κι αλλιώς κάθετι που υποπίπτει στην αντίληψη των εξωτερικών μας αισθητηρίων ‘’δημιουργεί’’ εν ημίν μια εικόνα.
Αναζητώντας ο άνθρωπος την (επιστημονική) αλήθεια όσων τον περιβάλλουν από το εξωτερικό άπειρο αλλά και την (πνευματική) επίγνωση της αληθείας που εμπεριέχει, χωρίς αλλοιώσεις, χρειάζεται διάκριση και ευθυκρισία. Οι απαιτούμενες ισορροπίες θα τον φέρουν στην καρδιά, που είναι το κέντρο όλων των υπερφυσικών, φυσικών και παραφυσικών ενεργειών. Συγχρόνως, εκεί συναντώνται σταυρικά ο ουρανός (με το αιώνιο παρόν - κεφαλή και ''νυν'') με την γη / τον όλο χρόνο και ''αεί'' στην γαστέρα με τον εμφωλεύοντα δράκοντα) τα ορατά (δεξιά) και τα αόρατα (αριστερά). Δεξιά και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς
Η καθαρότητα ελκύει Φως, που κουβαλά γνώση και παρέχεται από Τον Φωτοδότη Λόγο στον άνθρωπο, κατά το συμφέρον της αιτήσεως και αν του αναλογεί. Για αυτήν την επίσκεψη και δωρεά, οι άγιοι αναφέρουν μια προϋπόθεση : Πρέπει νὰ πλατυνθεῖ ἡ καρδιά μας (με θεία αγάπη) και να χωρέσει εντός της όλο το σύμπαν.Μας συμφέρει, όλα τα εκτυπωμένα στις Γραφές θεία γεγονότα, να τα ‘’βρούμε’’ μέσα μας. Όλα τα πρόσωπα, από απλή εικόνα, να αποκτήσουν νόημα, ‘’παρουσία’’ συνοδοιπορία και βίωμα, ώστε να επιτευχθεί το καθ’ωμοίωσιν. Να βαδίσουμε προς τον σκοπό, όπου σκοπός και δρόμος προς τον σκοπό, είναι και τα δυο άγια. Να πάρουμε μια υποψία του τι εννοεί ο άγιος στο... Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος)
Αυτήν την ‘’νοοτροπία’ (και έσω σωτήρια στροφή) διδάσκει και ο αγ.Ανδρέας Κρήτης στον μέγα κανόνα (από ιερό συνέκδημο) γενόμενος πανάριστος μυσταγωγός της μετανοίας. (Ταῖς σαῖς λιταῖς δώρησαι, καμοί τήν λύσιν τῶν ὀφλημάτων, ὤ Ἀνδρέα, Κρήτης πρόεδρε’ μετανοίας, σύ μυσταγωγός γάρ πανάριστος.)
Σαν με σάρωθρο... όλα τα γεγονότα τα εσωτερικεύει με την έννοια της μετανοίας έχοντας σκοπό να βρεθούν και ‘’συνταυτιστεί’’ το εγώ με όλα τα παραδείγματα των Γραφών. Των μεν δικαίων και αγίων προς μίμησίν τους (χάριτι) του δε αντιθέου πνεύματος, προς αποφυγήν. (Τῆς παλαιᾶς Διαθήκης ἅπαντας παρήγαγόν σοι, ψυχή, πρὸς ὑπογραμμόν· μίμησαι τῶν δικαίων τὰς φιλοθέους πράξεις· ἔκφυγε δὲ πάλιν τῶν πονηρῶν τὰς ἁμαρτίας).... κανόνας που συγκινεί και συντονίζει τον κάθε αναγνώστη, ώστε από την αυτομεμψία των ανάλογων σε προαίρεση και γνώμη τέλεση πταισμάτων και εξ αυτών ταπεινότητα, να κερδηθεί η βασιλεία. Μέσω της αυτογνωσίας (γη ειμί) να κερδηθεί ο ουρανός και η ακριβής θεογνωσία.
Κι η ‘’παιδαγωγός’’ Αγία Γραφή (2) είναι πλήρης ζευγών και επιλογών. Όχι μόνο από Ανατολής Του (Γεννήσεως) έως Δύσεως (Μ.Παρασκευή), λιτά αναλυθέντα στο οι δύο αγιογραφικοί άνθρωποι και Ο Ένας εν μέσω αυτών… αλλά προδιατυπωθέντα και εν σκιά και εν σπέρματι (και μερική αλήθεια), μέσα στην σκοτεινή μήτρα του κόσμου.
Αυτήν την ‘’νοοτροπία’’ την εξυμνήσαμε** πολλές φορές την μεγάλη τεσσαρακοστή, με το : Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω.
Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
…αλλά είναι άγνωστο κατά πόσο τα εφαρμόσαμε. Βλέπει ο καθένας τα πταίσματά του και δεν κατακρίνει τον αδελφό; … με αυτόν τον γνώμονα, αν κατακρίνουμε τον αδελφό, είναι ‘’φυσικό’’ επόμενο να μην οράμε τα δικά μας πταίσματα, χάνοντας προσανατολισμό και στόχο την ανάσταση. Συνήθως παρατηρούμε την σπυρίδα των αμαρτιών των συνανθρώπων που είναι έμπροσθεν (και έξω) και αδιαφορούμε για το τσουβάλι των δικών μας αμαρτιών που το κουβαλάμε στην πλάτη (ως έσω ζοφερή κατάσταση, που ΜΟΝΟ για αυτά θα αποδώσουμε λογαριασμό στο φοβερό βήμα)…
δεν μεριμνήσαμε ολοκάρδια να κόψουμε (ακόμη την ρίζα του κακού) και τους δικούς της καρπούς… αφού δεν συναισθανθήκαμε την αξίνη που είναι έτοιμη προς αποκοπήν… και διαχωρισμό ήρας και σιταριού, καλού καρπού και ζιζανίων, αλλά να που ευχόμαστε τον διαχωρισμό με σιγουριά, ότι είμαστε το σιτάρι…
Μη συναισθανόμενοι τα εγκλήματά μας στην προαίρεση. Το μίσος και η μνησικακία που είναι φόνος, η επιθυμία που είναι μοιχεία… η αυτοχειρία μας σε νου, ψυχή και σώμα… Ὢ πῶς ἐζήλωσα Λάμεχ τὸν πρῴην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς!
αμετανόητοι,
με κέντρο του κόσμου το εγώ μας, εστιάζουμε στον έξω έκπτωτο ΑΔΑΜ, αντί να
προσπαθήσουμε να εισάγουμε και εισαχθούμε εκ του νέου ΑΔΑΜ (Χριστού) στην έσω
καινή ζωή…
Εφόσον κάθε άνθρωπος έχει θεωρία και πράξη, έχουμε κι εμείς ‘’γυναίκες’’ δύο (όπως ο πατριάρχης Ιακώβ) την Λεία και την Ραχήλ (3). Το ζητούμενο όμως είναι, κατά πόσο ‘’δουλεύουμε’’ για να μας χαριστούν εκ Θεού τέκνα.
Κι αυτές (πράξη που πρέπει να προηγηθεί και θεωρία που έπεται) είναι σκιές και προτυπώσεις της καινής, Μάρθας και Μαρίας (+) (που αν θέλουμε να αναστηθούμε ως άλλος φίλος Του Χριστού Λάζαρος, καλό θα ήταν να τις αποκτήσουμε αδελφές) απ.Πέτρου και απ.Ιωάννου θεολόγου [(να ενωθούν ως ζεύγος θαυματουργό (ομόπνοη θεωρία και πράξη) κατάσταση που πρέπει να προηγηθεί η λύσις από τον άγγελο των δεσμών που επέβαλε ''ιστορικά'' ο τετράρχης ηρώδης (δερμάτινος) στον απ.Πέτρο, αλλά και κατ'αναλογία ολωνών μας την πράξη...]. Μην Τον αρνούμαστε στην πράξη ενώ στην θεωρία Τον τιμούμε. Τέλος, της ένωσης αυτών, στο ιερότατο πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας, ‘’εσταυρωμένο’’ στο θείο θέλημα, Της Θεοτόκου (Μητέρας Του Θεού και Μητέρας μας), αμήν εν ημίν, από Της οποίας την παρουσία στην ψυχή και ζωή μας, εξαρτώνται όλα τα αγαθά, όντας Αυτή, η απαραίτητη πηγή της έσω Ζωής...[και όπως η Εύα θεωρείται η μήτηρ πάντων των (έξω) ζώντων (20 καὶ ἐκάλεσεν ᾿Αδὰμ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Ζωή, ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων. Γεν.γ') έτσι και Η Θεοτόκος είναι η μήτηρ της έσω Ζωής και χωρίς Αυτήν δεν υπάρχει Ζωή. Ακόμη δε βαθύτερα, εκ της πλευράς του πρώτου ΑΔΑΜ η έξω ζωή εκ της πλευράς δε του δευτέρου ΑΔΑΜ / Χριστού η έσω Ζωή. Η αγαθή αιτία και πρωταίτιον της πλάσεως και αναπλάσεως. ΔΟΞΑ ΣΟΙ!]. Η τα εναντία, (άλλα λέμε και άλλα κάνουμε) εις ταυτό αγαγούσα (Λ). Αμήν δι ευχών και ενεργείας Της μεσσίτριας και κλίμακος και γέφυρας...
Δρα ο Ηρώδης κι όχι ο Ηλίας (τα 2 Η, ως παραστάτες και επιλογές, φιλόσαρκο ή φιλοπνευματικό, στην Γέννηση) Ο Ιούδας (που κρεμάει την ζωή του στην συκή και δερμάτινους χιτώνες) κι όχι ο Ιωάννης [τα 2 (γιώτα) Ι], στην δύση Του. Δρα ο αγνώμων και υβριστής ληστής, αντί ο ευγνώμων που ζητά έλεος. Το σαρκικό κοσμικό και εγωπαθές αντί του υπερκόσμιου ταπεινού. Του φαρισσαίου (που έχει πάρει γραμμή να σταυρώνει, ανθρώπους και Άνθρωπο) αντί του τελώνη που συσταυρώνεται με το μνήσθητι και ιλάσθητι… Του πρεσβύτερου αδελφού του δικαιωματιστή αντί του ασώτου. Των 5 μωρών παρθένων αντί των φρονίμων (με έλεος) και μυριάδες παραδείγματα επιλογών*** μας, που καθορίζουν από τώρα (δίκαια) την αιωνιότητά μας. Μαζί ή μακράν Του Κυρίου. Με την Ζωή και Αλήθεια ή χωρίς Αυτήν.
Σε αυτήν την Ζωή εν Τάφω..., με Τον Κύριο να μας συνανασταίνει όσο συσταυρωνόμαστε μαζί Του… (ως ο ευγνώμων ληστής) ο Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, μας πληροφορεί: …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' (από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος)
Αδιάκριτοι και μη εργαζόμενοι στον πλουτισμό και απόκτηση της τάξης από την αταξία… (η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση).
Μη έχοντας βάλει αρχή μετανοίας… Αμήν αφορμάς μετανοίας παράσχου ημίν…. μετανοίας αρχή και ανεύρεση του Θησαυρού… Το σκίρτημα του αγ.Ιωάννου Προδρόμου μέσα στην μήτρα της Ελισσάβετ με την προσέγγιση Της Θεοτόκου που φέρνει στα σπλάγχνα Της Τον Κύριο, είναι η αρχή και τις δικής μας μετανοίας. ΑΝ σκιρτούμε κι εμείς όντες μέσα σε σκοτεινή μήτρα του κόσμου τούτου, ΑΝ συγκινούμαστε με Τον Λόγο και τους λόγους Του, που δι ευχών και ενεργείας μας προσφέρει Η Θεοτόκος. Αρχή Ζωής… Το σκίρτημα Ζωής μέσα στην αμορφία μας….
Μετά την απόκτηση της εξωτερικής ζωής [εκ θελήματος Θεού στην γένεση 26 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν, (Γεν.α'26) και γονέων .. για την γέννηση] εμείς καλούμαστε να καταθέσουμε (αν θέλουμε) την θέληση για την έναρξη της εσωτερικής ζωής, την οποία αναλαμβάνει ως έργο Ο Κύριος και Λόγος από το Α έως το Ω και τελείωσή του, αφού χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. Ούτε τα έξω επιτρεπόμενα (ακόμη και αθέλητα - σε οριζόντια έρπουσα διάσταση - ) ούτε τα έσω τα ευλογημένα [που όμως χρήζει η συμφωνία, τα κάθετα και πνευματικά (|), σύνολο σταυρός και όστις θέλει...]... για να ισχύσει το πρώτο κιόλας εδάφιο του αγ.Ιωάννου θεολόγου (Α´\ΕΝ ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. 2 Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. 3 πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. 4 ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. 5 καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.) ...με κανόνα, ό,τι καλό αν δει κάποιος στον εαυτό του ή στους άλλους, ας μην το οικειοποιηθεί, αλλά να αποδώσει ευχαριστία και δόξα στον ενεργούντα Θεό, προσανατολιζόμενοι και μεριμνώντας για το πλήθος ή εναπομείναν κακό εν ημίν... που στεναχωρεί Τον Κύριο... ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός (ψαλμ.ν' ... η καρδιά του ψαλτηρίου και της μετανοίας). ...μὴ ἡμῖν, Κύριε, μὴ ἡμῖν, ἀλλ᾿ ἢ τῷ ὀνόματί σου δὸς δόξαν, ἐπὶ τῷ ἐλέει σου καὶ τῇ ἀληθείᾳ σου (ψαλμ.ριγ')
---
(1) ΙΧΘΥΣ... (το μόνο καύσιμο ''υλικό'' της πνευματικής ζωής)
λεπτομέρεια αχειροποιήτου σημείου (από εξώφυλλο οδοδεικτών...)
(2) Αγία Γραφή (από αποστολική διακονία)
άρθρα για Αγία Γραφή (9)
Κρατῆρα ἡ Ἐκκλησία ἐκτήσατο τὴν Πλευράν σου τὴν ζωηφόρον, ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως, εἰς τύπον τῆς πάλαι, τῆς νέας, τῶν δύω ἅμα Διαθηκῶν, Σωτὴρ ἡμῶν.
(3) Γυναῖκάς μοι δύω νόει, τὴν πρᾶξίν τε καὶ τὴν γνῶσιν ἐν θεωρίᾳ· τὴν μὲν Λείαν πρᾶξιν ὡς πολύτεκνον· τὴν Ραχὴλ δὲ γνῶσιν ὡς πολύπονον· καὶ γὰρ ἄνευ πόνων οὐ πρᾶξις, οὐ θεωρία, ψυχή, κατορθωθήσεται.
...είναι οι απαραίτητες πρακτικές αρετές (από την Λεία) που πρέπει να προηγηθούν για να ακολουθήσουν τα θεωρητικά χαρίσματα (τεκνία εκ Ραχήλ)... είναι η επίσκεψις του Αγίου Πνεύματος (όπου ο Ιακώβ ήταν ο τύπος εν σκιά) που θα τεκνοποιήσει τις ''γυναίκες'' του... κι είναι η μέσα στον παράδεισο εντολή του αυξάνεσθε και πληθύνεστε (με αγιοπνευματικό τρόπο και αρετές) κι όχι μεταπτωτικά το αδάμ ''έγνω'' την εύα.... Επισκέπτεται και μας κάθε φορά που τυπώνουμε επάνω μας (και στους άλλους) ορθοδόξως το σημείο του Τιμίου Σταυρού ή ζούμε ομόπνοα, οπότε, αν δεν βρει αντίσταση και κωλύματα, ο έτερος παράκλητος δωρίζει αρετές κατά τάξι και ετοιμότητα, όπως αναλύθηκε κάπως στο Ὁ Σταυρός τοῦ Ἁγίου Φωτός
άρθρα για θεωρία και πράξη (13)
* στον δρόμο προς το καθ'ωμοίωσιν.... (μεγ. Βασιλείου) H ψυχή σου εξομοιώνεται με όσα κάνεις, παίρνει τη μορφή και το σχήμα των πράξεών σου…. ‘’Τι’’ ενσωματώνουμε … και ‘’τι’’ εκδηλώνουμε… με βάση δε την αναδιπλωτική αρχή, λίγα τινα … περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση)
πόσο Χριστό υποδεχτήκαμε και δεχόμαστε σαν δοχείο (σαν ναός) με τις προϋποθέσεις που Ο Κύριος έχει ορίσει, ώστε να αναπαύεται και ενεργεί, μη κωλύοντας εμείς το Πνεύμα το Άγιον, το μόνο ικανό να μας καθαρίζει, φωτίζει, αγιάζει…
Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν** Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ Alexander Schmemann ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ Πορεία προς το Πάσχα...
*** επιλογές ζωής… (με αφορμή το τριώδιο) όλα μαζεμένα μέσα στο Ε(Ι)ΝΑ(Ι) μας, σαν δύο ‘’Ι’’ , σαν δύο (κεραυνόμορφους) κόππα ( ϟ ) προς ελεύθερη ακολούθηση, ή της κεντρομόλου Ι (Ιησού, ευθέως ψυχικά και ελικοειδώς 9, σωματικά δι αρετών) ή της φυγοκέντρου Ι, (ι’ τάγματος δαιμόνων, πάλι ευθέως ψυχικά και ελικοειδώς 6, με την ενσώματη τέλεση αμαρτιών) που το καθένα αντιδιαμετρικά έλκει τον άνθρωπο ή προς σωτηρία ή προς απώλεια… κι εμείς, με την αστραπιαία μας διέλευση από την επίγεια βιολογική ζωή, θα ακολουθήσουμε στο τέλος, την μία από τις δύο (αγιογραφικές) αστραπές, ανάλογα ποιαν ‘’αγαπήσαμε’’ ποιον ‘’κύριο’’ δουλεύσαμε, ''ποιος'' σκήνωσε εν ημίν και αναπαύτηκε… αμήν ελθέ και σκήνωσον και καθάρισον... αμήν Κύριε ελέησον… μην ακούσουμε το ζοφερό ουκ οίδα υμάς…
[Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας]...μην εις μάτην ορθρίσαμε, μην εις μάτην κράξαμε Κύριε Κύριε... [Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. (Ματθ.ζ'21)], μη εις μάτην νηστεύσαμε... μη νομίσαμε ότι εξήλθαμε εξ αιγύπτου... πόσοι άραγε ισραηλίτες (και μεταφρασμένο νόες, δλδ όλοι μας) έμειναν ''πίσω'' επειδή βολεύτηκαν με την σκλαβιά; φοβηθέντες το άγνωστο της ερήμου και το μίσος του τάχα παντοδύναμου φαραώ… πόσοι δεν γόγγυζαν να γυρίζουν πίσω; πόσοι απέθαναν στην περιπλάνηση των 40 ετών στην έρημο, μη φτάσαντες στον σκοπό;
πόσοι ακολουθούμε τον (μεγάλο) κανόνα ευθυπορείας για να βρεθούμε στον πόδα ανάβασης της Μ.Εβδομάδος; κι όμως ετησίως μετέχουμε ''θρησκευτικώς'' (αμήν και βιωματικώς) την ανάσταση.
Αμήν κάθε χρόνο και εκτυπώτερον και όσο ο καλός Θεός μας χαρίζει χρόνους μετανοίας... (ενθυμούμενοι ότι, αν δεν ''ευθυγραμμίσουμε'' τον εαυτό μας που καλούμαστε να διαχειριστούμε με το θείο θέλημα, κι αυτόν θα τον χάσουμε και Αυτόν δεν θα δούμε... Κύριε ελέησον!!).
Η ανάβασις της Μ.Εβδομάδος, η μετά την ευθεία της μεγάλης τεσσαρακοστής
Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση …Γυμνός εἰμι τοῦ Νυμφῶνος, γυμνός εἰμι καὶ τοῦ γάμου, ἅμα καὶ δείπνου· ἡ λαμπὰς ἐσβέσθη ὡς ἀνέλαιος· ἡ παστὰς ἐκλείσθη μοι καθεύδοντι· τὸ δεῖπνον ἐβρώθη· ἐγὼ δὲ χεῖρας καὶ πόδας δεθεὶς ἔξω ἀπέρριμμαι.
Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι· ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν....με
μεταίχμιο το ίδιο πάντα σύνορο επιγνώσεως και βιωτής... αμήν δι ευχών και
ενεργείας, χάριτι να περάσουμε από τον έναν κύκλο,
της ασεβείας, στον άλλον της Αληθείας...
Πρέπει
να μαζευτούμε.
Να μαζεψουμε και την διάνοια και τη ψυχή.
Όλα.
Και να κλείσουμε τις θύρες.
Ποιες
είναι οι θύρες; Είναι οι αισθήσεις!
Μείνε
λίγο με τον εαυτό σου, βρε παιδί μου.
Θα
φύγεις και δε θα τον έχεις αγαπήσει,
δε
θα τον έχεις πονέσει.
Άμα
δεν τον έχεις πονέσει,
πώς
θα τον σώσεις;
Άμα
δεν τον έχεις αγαπήσει
πώς
θα αγαπήσεις τον άλλον;
Δεν
λέει ο Κύριος, «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν»;
Εκεί... Μέσα σου αρχίζει η δουλειά.»
Όσιος
Εφραίμ Κατουνακιώτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου