για τον χρόνο και το βίωμα Του Άχρονου

Ο Αϊνστάϊν έλεγε πως αν γνώριζε την φύση του χρόνου όταν ήταν μικρός, θα γινόταν ρολογάς, γιατί έτσι όπως μας έχει προσφερθεί ο χρόνος, είναι μόνο για τα ραντεβού μας και καμμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα της διάστασης του χρόνου.

Ο χρόνος διαστέλλεται, συστέλλεται και μηδενίζεται. ΑΝ μας ενδιαφέρει η νίκη του χρόνου και η μετάβασή μας στο άχρονο και το βίωμα του Αχρόνου, από τώρα, υπερσκελίζουμε τις διαστολές και συστολές και ασχολούμαστε σοβαρά με τον μηδενισμό… Ο χρόνος μηδενίζεται με την αυτοσυγκέντρωσή μας.

Όταν όμως ο χρόνος μηδενιστεί, στο τετραδιάστατο του χωροχρόνου, ''αναλαμβάνει δράση'' ο χώρος μέσα στον οποίο έγινε ο μηδενισμός. Έτσι, με την ενασχόλησή μας, την αυτοσυγκέντρωσή μας σε χώρο φθοράς (χρήματα, δόξες, οτιδήποτε γήινο, ακόμη και φιλοσοφία...) το αποτέλεσμα των επιλογών μας θα είναι δυστυχώς ο πικρός καρπός: της αιώνιας φθοράς.

Ενώ εάν ο χώρος είναι άφθαρτος, πρώτον την βασιλείαν επιζητείτε και μετά όλα τα άλλα προστεθήσονται... ο καλός Θεός, σε ανταπόκριση της αυτοσυγκέντρωσης, δλδ της θυσίας ''του χρόνου'' προσωπικού, κοσμικού... για χάριν του Υπέρχρονου Θεού, σαν από κλεψύδρα μας μεταγγίζει την αιώνια αφθαρσία και μας κάνει κοινωνούς της υπεράνω χρόνου ζωής Του, που ως Σώμα ''Αναστημένο'', σηματοδοτεί και την συμμετοχή μας στην Εκκλησία. 

Πριν λοιπόν προλάβουν οι επιστήμονες και όλοι οι άνθρωποι, να σκεφτούν αν είναι σωστή η παραπάνω θεωρία για τον χρόνο, περί διαστολών συστολών και μηδενισμού, κοιτάζοντας με απορία το ρολόι… πως περνάει ο χρόνος (ενώ κάποιοι φιλόσοφοι μας βεβαιώνουν, πως ο χρόνος μένει… εμείς περνάμε), οι άγιοί μας, με τα ευωδιαστά (πάμπολλα ΑΦΘΑΡΤΑ) λείψανα** απέδειξαν όχι μόνο την ορθότητα της θεωρίας αλλά και έδειξαν τον πρακτικό τρόπο μηδενισμού του χρόνου, κατακράτους νίκης του (άρα της φθοράς και του θανάτου).

Πως; κατά τάξη και ετοιμότητα και πρόοδο ΚΑΙ στα τρία επίπεδα, συγχρόνως. Σωματικό, συναισθηματικό, νοητικό.  Με το νου να ‘’αυτοσυγκεντρώνεται’’ (άρα να μηδενίζει τον χρόνο και να αφθαρτοποιείται), όσο ‘’θυμάται’’ το Θεό, με την στροφή όλων των σκέψεων στον καλό Θεό (ως μετάνοια). Με το συναίσθημα να εμμένει παρά τις αντιξοότητες στην ελπίδα και φόβο (σεβασμό) Θεού υποβοηθούμενο από τις κύριές του δυνάμεις. Της (σώζουσας) πίστης, της αγάπης Θεού και συνανθρώπων… και τέλος δια του σώματος, με την προσήλωση αυτού στην τήρηση των ζωηφόρων εντολών*.

Κατά τάξη, ετοιμότητα και εργαζόμενοι φιλοπόνως, το δοθέν μας τάλαντο. Κύριε ελέησον.   

(δεσμός προς κείμενο Του μακαριστού Γέροντος και κτήτορος της Μονής του Τιμίου Προδρόμου Essex Σωφρονίου Σαχάρωφ από το βιβλίο “ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΉΣ”, εκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου. Η ΑΣΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ)

Ο χρόνος κατά τον Μέγα Βασίλειο

για τον χωροχρόνο...

μυστικά και μυστηριακά εφόδια...

οι δρόμοι και Ο Δρόμος

από το ''αεί'' και κοιλία και χρόνο, στην κεφαλή και ''νυν'' (αιώνιο παρών) δια της ορθίου σπονδυλικής στήλης... (όπως τυπούται επί του σώματος το σημείο του Σταυρού) 

Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή·

---

ΟΛΑ κατά την επίβλεψη και επίσκεψη της Αγίας Τριάδος και της επιμελείας της Δεξιάς Του Κυρίου... [ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν. ... (Ιωαν.ιδ')] 

**  

Ιωαν. ιδ' και.... γενεαί δεκατέσσερας...

Κι ο Θεός, έγινε άνθρωπος, για να κάνει τους ανθρώπους θεούς (κατά χάρι). Κι ο δρόμος είναι αυτός, με εμάς (αμήν) Θεού δοχεία*** κατά το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. Με ευχή και πράξη και χάριτι δια της Θείας Κοινωνίας… Θεού κατοικητήριον...

Ἅγνιζε καὶ κάθαρε καὶ ῥύθμιζέ με·
κάλλυνε, συνέτιζε καὶ φώτιζέ με·
δεῖξόν με σὸν σκήνωμα Πνεύματος μόνου,
καὶ μηκέτι σκήνωμα τῆς ἁμαρτίας·    

* ψυχική αγνότητα για να αναπαύεται η χάρις

…καθαριζόμενοι εκ παντός μολυσμού, σαρκός και πνεύματος, πληρούμενοι δι Αυτού και κινούμενοι εκ του κατέναντι (ς) στο απέναντι (5) και από εκεί ως λόγοι μέσα Στον Λόγο (2), από Τον οποίο ανοήτως εξήλθαμε.

Η άπειρη ευσπλαγχνία Του αμήν να μας φανερώσει/φανερώνει  όπως και στον υπέργηρο Συμεών το δαχτυλίδι του αρραβώνος της μελλούσης βασιλείας Του… ώστε να ελκόμεθα βιωματικά, από τον χρόνο στον Άχρονο, όχι δι απορρίψεως του ορατού ενδύματος, αλλά δια μεταμορφώσεώς του, σε διάφανο…

*** για τον άγιο Συμεών τον θεοδόχο, την Υπαπαντή και την ''αναλογία'' που μας κάνει συμμέτοχους κι όχι απλά ενήμερους...

Με την ελάχιστη αλλά απαραίτητη αυτογνωσία, ο άνθρωπος κατανοεί ότι αυτό που πραγματικά του ανήκει, είναι ΜΟΝΟ η θέληση. Και από την θέληση διαχείρισης χου (σώματος) και νου (πνεύματος) που και τα δυο του τάδωσε ο καλός Θεός (ως λάσπη και θεία πνοή), θα κριθεί η διαχείρηση και χρησιμοποίησή τους. 

Λαμβάνοντες από το 

ΕΝΑ

το ΕΙΝΑΙ

εισήχθησαν σαν επιλογή ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ακολούθησης θέλησης και το Ι της κεντρομόλου (Ιησούς) και το Ι της φυγοκέντρου (Ι τάγμα δαιμόνων) που στην Αγία Γραφή παρομοιάζονται σαν αστραπές... (Ματθ.κδ’ 27 και Λουκ.ι’18)****. Κι εμείς, με διέλευση βιολογική  σαν φευγαλέα αστραπή, πραγματικά, όχι ο χρόνος να φεύγει αλλά εμείς να φεύγουμε, ακολουθούμε ή την μία αστραπή ή την άλλην.... για να μην έχουμε να κακιώσουμε τον Θεό γιατί βρεθήκαμε με τους δαίμονες.... κι η απάντηση θάναι φοβερή αλλά δίκαια. Αυτούς δεν ακολουθούσες παιδί μου και υπηρετούσες και ήθελες στην ζωή σου; τι παραπονιέσαι;;; :'( 

με επιλογή, ή Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας

**** προσέγγιση του Μεσσία και του μεσσιανισμού φιλοσοφικοθεολογικοτεχνοκρατικά…

Παρεμβαλλόμενος κρόνος/χρόνος στο διάβα μας από την γη στον ουρανό 

---

''Η θεία Χάρις σκηνώνει πρῶτα στὶς ψυχὲς τῶν Ἁγίων καὶ ἀπὸ τὶς ψυχὲς μεταδίδεται καὶ στὰ σώματά τους· καὶ ὅταν κοιμηθοῦν, μένει στὰ λείψανά τους καὶ στοὺς τάφους τους καὶ στὶς εἰκόνες τους καὶ στοὺς ναοὺς ποὺ εἶναι ἀφιερωμένοι σ᾿ αὐτούς. Εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐνοικεῖ στὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων καὶ ἐν συνεχείᾳ μένει καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ συνδέονται μὲ τοὺς Ἁγίους.''

∽ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς

---

Το σκήνωμα του Άγιου Αλέξανδρου του Σβιρ, παραμένει άφθορο, αναλλοίωτο  486 χρόνια!!!

Απήγαγαν τό ἅγιο λείψανό καί τό ἔκλεισαν στό ἐπιστημονικό ἐργαστήριο τῆς Ἀκαδημίας πολέμου στήν Πετρούπολη.

Ἐκεῖ τό ὑπέβαλαν σέ πολλές ἔρευνες προσπαθώντας νά ἀνακαλύψουν τό μυστικό τῆς ἀφθαρσίας του, ὥστε νά χρησιμοποιήσουν τήν ἴδια μέθοδο στό πτῶμα τοῦ Στάλιν.

Μία ἡλικιωμένη, σήμερα, γιατρίνα ἡ ὁποία συμμετεῖχε σ’ ἐκείνη τήν ἐρευνητική ὁμάδα, ὁμολογεῖ: 

«Καθώς βρισκόμουν πάνω ἀπό τό λείψανο καί ἔπαιρνα δείγματα γιά ἐξέταση, ἄκουσα νά μοῦ λέει: ‘πάψε νά ἁμαρτάνεις’, καί γνώριζα καλά τί ἐννοοῦσε. Τόν τύλιξα τότε σέ ἕνα σεντόνι καί τόν πέταξα σέ μία ἀποθήκη, ὅπου ἔμεινε γιά εἴκοσι χρόνια. Ὅμως συνέχισα νά ἀκούω τά ἴδια λόγια, μέχρι πού πῆρα ἕνα αἰχμηρό ἐργαλεῖο καί τοῦ ἔβγαλα τά μάτια!»

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΦΟΡΆΣ

Μετά απουσία περί­που 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχι­κών του αγώνων.

Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ.

Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου.

Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν.

Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου.

Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν.

Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ. Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου.

Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο – μία απάτη της Εκκλησίας για την αποβλάκωση των πιστών.

Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαίωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641· ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο.

Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος.

Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών: «Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, ή θέση του οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικα θησαυρού».

Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ). Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία.

Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το οποίο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία.

Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή.

Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν. Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη.

Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία πρόνοια, θα επέστρεφε στους πιστούς.

Στις 14 Ιουνίου 1997, περί­που έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολο­κληρωτισμού στην Ρωσία, επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλη­σία, στο τμήμα της θείας Μεταμορφώ­σεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ