Αυτό
το κακό, με το τυφλό του μίσος για τον άνθρωπο, θα κάνει την ζημιά του, όσο δεν
το διαχειριζόμαστε πνευματικά. Με την συσχέτιση ‘’δυνάμεων’’ αγγελικών και
χωρίς Χριστό ανθρώπου, η σύνθλιψη θα είναι όπως σπάζει το τσόφλι του
αυγού και χάνεται το περιεχόμενο…. όπως σπάζει το οστράκινο σκεύος,
καταπατείται από χοίρους και χάνεται μέσα στην λάσπη, ο μέσα σε αυτό
μαργαρίτης ... (σώσον με από
πηλού, ίνα μη εμπαγώ).
Δεν είναι λίγα τα τσακισμένα καράβια πάνω στα βράχια και τα προσωπικά ή οικογενειακά ναυάγια και δράματα, γιατί εμείς σαν καπεταναίοι δεν χειριστήκαμε σωστά το τιμόνι και το μικρό πηδάλιο.
Οι θλίψεις του κόσμου φαίνεται να διαφέρουν από τις κατά Θεόν θλίψεις από τον προσανατολισμό (που στα χέρια μας είναι το τιμόνι της ζωής μας και το πηδάλιο) κι αυτό, γιατί συνήθως, δεν εξαρτάμε τα έξω συμβαίνοντα με την έσω εν δυνάμει ωφέλεια του πόνου. Επιβάλλεται να δούμε τον πόνο και θλίψη με άλλο μάτι. Με άλλη οπτική.
Καλό είναι να απλώσουμε μέσα στον εαυτό μας ρίζες πίστης, ώστε να καρπίσει (και
εκμεταλλευτούμε επιδέξια κάθε αντίθετο άνεμο) καθώς Ο Κύριος σαν Σπορέας, αναφέρει… 21 οὐκ ἔχει δὲ ρίζαν ἐν ἑαυτῷ, ἀλλὰ πρόσκαιρός ἐστι, γενομένης δὲ θλίψεως ἢ διωγμοῦ διὰ τὸν λόγον εὐθὺς σκανδαλίζεται. (Ματθ.ιγ’) Ρίζες μέσα στην εικόνα Αυτού (ε-αυτό) που ενώνονται με Αυτόν….Καλό είναι να ψάξουμε την
αναφορά, την προοπτική, την σύνδεση, την υπομονή και αντοχή στις πρόσκαιρες
θλίψεις, για χάριν της αιώνιας αγάπης του Θεού, που είπε… θλίψην έξετε εν τω
κόσμω (Ιωαν.ις’33) ή καλύτερα και διακριτικότερα, να ελέγχουμε τον εαυτό και τα
παθήματά μας, για ποιον λόγο γίνονται. Από το μίσος του αντιδίκου και χάριν του
ονόματος Του Κυρίου (έστε μισούμενοι) ή λόγω ανοησίας μας και τεθέντων άλλων
προτεραιοτήτων και άλλων μάταιων επιλογών…
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ
στα γνωμικὰ Ἁγίων
αναφέρει….
Και μετά, έρχεται άλλο ένα σχετικό χωρίο της Αγίας Γραφής… 21 ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον. ….. 33 ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον. (Ιωαν.ις’)
Αυτά σας τα λέω για να έχετε εν Εμοί ειρήνη… (33 ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε) κι αυτό, γιατί οι θλίψεις του κόσμου και οι συνθλίψεις του που αντιμετωπίζονται (1) χωρίς Χριστό, προξενούν από μόνες τους, όχι απλά ταραχή αλλά και τρέλλα.
Ανέκαθεν έτσι εργαζόταν ο αγκυλωτός σταυρός. Σκοπό είχε και έχει να συνθλίψει ό,τι του αντιστέκεται…. αλλά να που δια αυτής της εξωτερικής δράσης μας οδηγεί αμήν σε μια λογική αντίδραση. Την ανεύρεση στον βαθύτερο πυρήνα πρώτα σαν σκαλοπατάκι την κοσμική ειρήνη (μη φοβού και ειρήνη πάσι…) και τέρμα την θεία υπέρ νουν ειρήνη και χάρι Του, που ‘’όταν βρεθεί και βιωθεί’’ έχουμε την υποχρέωση να την εξάγουμε. Μας συμφέρει την ειρήνη της εκκλησίας να την μεταγγίζουμε στον ταραγμένο κόσμο, παρά να μεταφέρουμε την ταραχή του κόσμου στην εκκλησία.
Κι αν όλα τα παραπάνω είναι ευνόητα και μέχρι ένα σημείο βαρετά, πρέπει να νοηθεί ότι η ψυχή μας έχει θλίψεις κυοφορούσης και τικτούσης γυναικός. Προς τα έξω, οι θλίψεις ενεργούν στα χοϊκά αισθητήρια διαφορετικά στο καθένα. Μέσα όμως, ενοποιημένα ψυχικά εις εν, συνθέτουν σταυρό.
Κι αυτός ο σταυρός σαν γολγοθάς υπόσχεται ανάσταση…. Όταν Ο Κύριος αναφέρει το αναστήσω δεν απέχει σαν ερμηνεία και από το θα σου δώσω γέννα…. τεκνίο.
Μας συμφέρει να δούμε τον ΑΔΑΜ ως προσανατολισμένο (τακτοποιημένο) άνθρωπο…. όπου τα αρχικά του σημαίνουν τα 4 σημεία του ορίζοντα.
Μας συμφέρει να τακτοποιηθούμε φυσικοπνευματικά σταυρικά, για να αντέξουμε την επιχειρούμενη σύνθλιψη, αποκτώντας την μόνη αντίσταση που νικά. Αλλιώς τζάμπα θα πάει όλη αυτή η ταλαιπωρία, οι θλίψεις οι πόνοι που από μόνοι τους, χωρίς ορθή αναγωγή, ΔΕΝ ΑΓΙΑΖΕΙ, ΔΕΝ ΣΩΖΕΙ. Εδώ, ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε σωθήσεται, πόσο μάλλον αν απέχουμε σαν κοσμικοί από την σκέψη προσευχής και υπομονής…
Μας συμφέρει να δούμε τον ΑΔΑΜ ως μονάδα άνθρακος. Γνωρίζουμε από την χημεία, ότι οι δύο ακραίες μορφές εκδήλωσης του άνθρακα, καθορίζονται σαν κατάσταση από τα 4 ελεύθερα ηλεκτρόνια της τελευταίας του στοιβάδος. Με αυτά, σαν άνθρωπος (μονάδα άνθρακος) έχει την ελευθερία να ενώνεται με τα περιβάλλοντα γήινα στοιχεία και να καθίσταται κάρβουνο ή να αποφεύγει τις χοϊκές συμμείξεις εντείνοντας τους δεσμούς με το κέντρο και ουρανό, ουρανό και καρδία, (που η πύλη είναι ίδια) δημιουργώντας σταυρό και γενόμενος ΑΔΑΜας…. ένα διαμάντι, που σαν προϋπόθεση δημιουργίας του είναι οι ισχυρότατες πιέσεις και θερμοκρασίες που δέχεται και τις εκμεταλλεύεται…
Μπορεί αυτό το ισχυρότατες πιέσεις και υψηλές θερμοκρασίες σαν θλίψεις να φοβίζουν τον άνθρωπο, αλλά αν έχει αντιληφθεί την βαθύτερη ''αξία'' των θλίψεων και δια της κάθαρσης τον εν δυνάμει αγιασμό, (τουλάχιστον ξόφλημα ακόμη και ταπεινότητα εκ των ασθενειών, με την αποφυγή αμαρτιών...) εισέρχεται σε σφαίρα εύτακτη από την προηγούμενη αταξία. Κάνει αναφορά στους δερμάτινους χιτώνες και διαφάνεια και αποδέχεται την μέριμνα του Θεού, κι ας μην καταλαβαίνει ακόμη την μέθοδο. Εδώ χρειάζεται να αυξηθεί η πίστη και εμπιστοσύνη και όποτε θελήσει ο καλός Θεός να μας ενημερώσει και δώσει την γνώση του ''γιατί'' και του ''πως''. ... με την πίστη και δοξολογία, ανώτερες των γνώσεων.
Καλούμαστε με αφορμή τον ιό και τα υποχρεωτικά εμβόλια γενετικής τροποποίησης, τις πιέσεις και τις θλίψεις που αναφύονται καθημερινά, ολοέν και με πιο ‘’αυστηρά’’ από τον επιβάλλοντα ‘’καίσαρα’’ μέτρα (για το ‘’καλό’’ μας), να διέλθουμε από πυρ και ύδωρ σε τόπο αναψυχής…. διερχόμενοι δια πυρός και ύδατος (και περί τεστ ιού και Υιού).
Αν όλα τα παραπάνω τα εντάξουμε στο πλαίσιο για την γέννηση Του Παιδίου…. η σαρανταήμερος πορεία αποκτά νόημα.
… Η θλίψη όσο δύσκολη και να είναι , δεν έχει κανένα νόημα έξω από την κάθαρση της ψυχής και τη σωτηρία της (μούπε πρόσφατα ένας αγιορείτης μοναχός).
Στον καθένα εναπόκειται να αναγάγει και ‘’στρίψει’’ την υποσχόμενη από τον κοσμοκράτορα και υπηρέτες του της παγκοσμιοποίησης εξωτερική θλίψη και απομόνωση, στην εσωτερική ειρήνη και χαρά των Χριστουγέννων. Από την στέρηση εφήμερων ελευθεριών στην πραγματική αναφαίρετη ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία. Από την μία όψη την σκοτεινή της μιζέριας και γογγυσμού (για όποιον διακρίνει την φθορά) να περάσουμε στην άλλη, της ευχαριστίας και δοξολογίας του Θεού και αφθαρσία, παρά το αντικειμενικά δύσκολο της υποθέσεως εν μέσω θλίψεων.
Όλες αυτές οι θλίψεις, βάλθηκαν (και επιτράπηκαν) να τρελάνουν τον χωρίς Χριστό κόσμο. Οι ίδιες γίνονται καλές αφορμές (παρότι η αγάπη ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία), να αγιάσουν ως μάρτυρες και ομολογητές, όσους ενώσουν ζωή και ψυχή με το φυσικό κέντρο Χριστό, δια σταυρού. Κι όταν ο άνθρωπος αδικείται, σπεύδει η καλή μας Παναγία η των αδικουμένων προστάτης να τον σκεπάσει…. ώστε με την θλίψη ουσιαστικά ή να παραγράφουμε ή να αποταμιεύουμε. Κύριος οίδε.
Μπορεί να φαίνονται πιο έντονα τα (προ)έσχατα που ζούμε, αλλά πάντα έτσι ήταν…. και το πρόβλημα και η λύση. Τό φάρμακο στήν τρέλα τῶν σκέψεων Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς.
Οι θλίψεις θάθελαν να κλείσουν τα σπίτια μας… καταστρέφοντάς μας. Οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, πολιτιστικά, εθνικά, υγειονομικά…. Αυτά, προς τα έξω. Μεταξύ αυτών το κύριο μέλημα του αντιδίκου, να κλείσουν και οι εκκλησίες, τα θεραπευτήρια ψυχών και σωμάτων … Μπροστά σε αυτήν την προοπτική, έχουμε τον Αγ. Γρηγόριο το Θεολόγο να μας θυμίζει: «Ἔχουσιν οὗτοι τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον· οὗτοι τοὺς ναούς, ἡμεῖς τὸν Θεόν». Παρά την αντικειμενική ορθότητα της πίστης μας, εμείς τι κάνουμε. Τι με νοιάζει αν γεννήθηκε ιστορικά Ο Χριστός αν δεν έχει γεννηθεί (και ενοικεί) μέσα μου;
Η σχέση ναού και λαού, περνάει από την στάση ζωής μας στο κατά πόσο αφήνουμε τους πρόποδες του όρους Σινά όπου προσκυνούνται τα είδωλα και κατά πόσο δια Της Θεοτόκου (φλεγομένης και μη καιομένης βάτου) βαδίζουμε προς την κορυφή και θεοπτία… 16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. 17 διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. (Β’Κορ.ς’) …
Κοιτάζοντάς μας στον καθρέφτη, νομίζουμε πως είμαστε πιστοί, βάζοντας σε αυτήν την φανταστική μας επανάπαυση, μια ώθηση και ο αντίδικος,. Θεωρητικά, πιστεύουμε Στον Κύριο και όντως έχουμε ‘’καλή γραμμή’’ πίστεως, αλλά η πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρεία, μας συντηρεί εκεί στους πρόποδες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι πως δεν θέλουμε να ξεκολλήσουμε. Μάλιστα, ο δυτικός τρόπος ζωής που μας έχει φορτώσει με χίλιες μύριες ψευδεπίγραφες ανάγκες (2), μας κρατάει δέσμιους εκεί. (προέσχατα και έσχατα από π.Σεραφείμ Ρόουζ).
Είναι τα πάθη που μας απαγορεύουν να έχουμε ακριβή αυτογνωσία… Στον άνθρωπο που δεν βλέπει καθαρά τον εαυτό του: Για τα πάθη
…είναι τα ίδια που σαν βάρη δεν μας αφήνουν να ανυψωθούμε… όπως το αερόστατο για να πάρει ύψος πρέπει να πετάξει έξω από το καλάθι (σώμα και πνεύμα του) τα τσουβαλάκια άμμου, (αμαρτίες με το αφέονται… της εξομολογήσεως) για το βάρος της αμαρτίας και την απελευθέρωση από την αμαρτία - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Είναι η φυσική και πνευματική πλεονεξία που βαραίνουν καρδιά, νου και σώμα. Είναι ο μακαρισμός της πτωχείας τω πνεύματι [να μην θέλουμε πολλά (2), όντας αυτά δεσμά σιδηρά στην πράξη, όπως ο απ.Πέτρος δεσμεύτηκε και αλυσοδέθηκε από τον Ηρώδη, που αντιστοιχεί κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή, στον δερμάτινο]… Διότι τρεις είναι οι τάξεις πραγμάτων εις το επιθυμείν το περισσότερον. Το πέραν του πρέποντος, τούτο είναι πλεονεξία η δε αυτάρκεια τούτο είναι φυσικόν το δε να επιθυμεί τις το ολιγώτερον ενώ δύναται να έχει το μεγαλύτερον και ενδοξότερον τούτο είναι αρετή και ταπείνωσις. [Περί πνευματικής πλεονεξίας (αγ.Γεωργίου Χοζεβίτου)] και συγχρόνως, είναι οἱ ἀνέσεις γεννοῦν λογισμούς ἀκολασίας Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος.
Είναι η καλοπέραση (η άνεση) και η αδιαφορία που αναφέρει ο αγ.Ιάκωβος… με αφορμή τα ΤΡΙΑ “A” του ΟΣΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ του Τσαλίκη ΑΜΑΡΤΙΑ- ΑΠΙΣΤΙΑ- ΑΣΕΒΕΙΑ… (εξηγώντας ότι) αυτά τα ΤΡΙΑ (Α) είναι η πυρηνική γόμωση της πλανητικής καταστροφής και εμείς εμμένουμε σε αυτά και τα λιπαίνουμε με την πονηριά, την αδιαφορία και την καλοπέραση.
Πάλι συνειρμικά και συσχετισμένα με τα προηγούμενα, καλούμαστε σαν αδάμας να εξερχόμαστε εκ του κοσμικού φρονήματος και να εισερχόμαστε (ευθέως και ελικοειδώς με πυρήνα ευλογίας την κυκλική κίνηση του νοός, ως ευχή Του Ιησού) στο ταμιείον μας (1) … Βάδιζε λαός μου, εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖόν σου, ἀπόκλεισον τὴν θύραν σου, ἀποκρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον, ἕως ἂν παρέλθῃ ἡ ὀργὴ Κυρίου. (Ωδή ε’ Ησαΐου προφ. από ψαλτήρι). Αμήν δι ευχών.
Για να αρχίσει η έξοδος από την αίγυπτο / άνοδος στην κορυφή του όρους (και τα δυο εν σκιά, με ευνόητη αναγωγή) πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες αυτής της ελευθερίας και ‘’τεκνογονίας’’ εν ημίν. Να συμβεί μέσα στην ψυχή μας, για να ακολουθήσει ο αμέσως επόμενος ‘’κύκλος’’ που περιβάλει την ψυχή, το σώμα.
Κόμβος της γέννησης Του Παιδίου νέου και προϋπάρχοντος Θεού εν ημίν, είναι Η Θεοτόκος και τα εισόδειά Της. Τρέφεται στα άγια των αγίων από αγγέλους, τρέφεται και μέσα σε μας στην καρδιά με την ίδια τροφή. Να μεγαλώσει και αποδώσει Τον Κύριο εν σαρκί. Είναι Η ΕΝ ΤΩ ΝΑΩ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ που στο άγιο όρος ονομάζεται η ‘’καλογερική’’ της Παναγίας… Η ‘’καλογερική’’ των εκούσιων θλίψεων για την αγάπη του Θεού και σωτηρία μας, μιας και θα γεννηθεί και θα συνοδοιπορεί πλέον μαζί μας ενσάρκως Ο Κύριος. Καταβασίες – αναβασίες Χριστουγέννων (πέραν της ψαλτικής)
…επιλέχτηκε
δε ως εισαγωγική εικόνα αυτή των Χριστουγέννων με τους αγγέλους ως παραστάτες,
αφού Ἄγγελοι
θυμιάζουν καί μυρώνουν, ὅταν ὑπομένουν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κόπο,
πόνο καί τιμωρίες, ὁπότε τούς μυρώνουν καί τούς παρακινοῦν στόν ἀγώνα τῆς εὐσεβείας.
Η γέννησή Του Κυρίου και ο Σταυρός
Η ποταμοφόρητος Εκκλησία, ο όφις και η έρημος
«Αγάπησα το μαρτύριο, το
οποίο τόσο παράξενα καθαρίζει την ψυχή» αγ.Λουκάς ο ιατρός επίσκοπος Συμφερουπόλεως
από Μένα ήταν αυτό... επιστολή αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα
(1) επειδή είναι θέμα νοός η αντιμετώπιση των πάντων, χαρών και λυπηρών, επιγείων και επουρανίων... και το εξάκτινο αντιστοιχεί στην κεφαλή, στον καθένα έγκειται να εμπεριέχει XC ώστε Αυτός να ενεργεί ή όχι, δλδ κατά μόνας, θεοί χωρίς Θεό.... κρινόμενοι για την πολιτεία μας αν θα είναι τελικά ... Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς. Με δε αφετηρία την κεφαλή (ωσάν εξ αιγύπτου, σκιών και ειδώλων) και με χριστοφόρο νου θα μας εξάγει από τον κόσμο και θα μας εισάγει στην καρδιά.... Αμήν γένοιτο, συμπλέων, συνοδοιπορών και θεραπεύων.
(2) επιστρέφοντας δια της αυτάρκειας και ολιγαρκείας και πτωχείας στα θελήματα από ακόμη και αυτές τις φυσιολογικές ανάγκες, στις βιολογικές. Αλλά όχι με αυτό σαν τέρμα, αλλά ακόμη κι αυτές, αναβαθμίζοντάς τες σε λεπτότητα φυσικοπνευματική ... παραδείσια μετά τις φυσιολογικές και βιολογικές ανάγκες, τι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου