Καταβασίες – αναβασίες Χριστουγέννων (πέραν της ψαλτικής)

Ασφαλίστηκε το ορθόδοξο δόγμα μέσα από την ψαλτική τέχνη, δια του αγ.Ιωάννη Δαμασκηνού, παρουσιάζεται, χαρίζεται ο θησαυρός και προτείνεται το ανάλογο βίωμα.

Κατεβαίνει Ο Κύριος υπό προϋποθέσεις, προϋπαντούμε και  ανεβαίνουμε κι εμείς, πάλι υπό προϋποθέσεις.   

Γεννιέται ως άνθρωπος ο Θεός για να (ανα)γεννηθεί ως θεός (κατά χάριν) ο άνθρωπος…

Ένδειξη της χαράς τα λόγια, απόδειξη των λόγων, η σιωπή, αφού δι αυτής συλλαμβάνεται η λεπτή αύρα, κι η οποία υπέρ νουν Γέννα, χάνεται μες την οχλοβοή.

«Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ως ἄνθρωπος δι' ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.»

Υμνούν οι άγγελοι, κι η δόξα αναπέμπεται και από τους λίθους οι οποίοι ‘’κεκράξονται’’.

Και αναβλέποντες στον ουρανό, μέσα στο πυκνό αδιαπέραστο από Φως, σκότος, οι ουρανοί που είχαν για θησαυρό τα (φυσικά) αστέρια, τώρα παρουσιάζουν, καλύτερα κάνουν χώρο για να φανεί άλλος (υπερφυσικός) αστήρ, άγγελος που οδηγεί τους μάγους στο προσμενόμενο και προφητευθέν σε έθνη και ισραήλ, το Πρόσωπο της Αληθείας. 

Κι η μερική αλήθεια ενδείκνυε και ο σπερματικός λόγος προεμύνηε την έλευση εν σαρκί Της όλης Αληθείας και ενυπόστατης Σοφίας.

Εν τω μεταξύ, κάποιοι εθεωρητικολόγησαν και παρωμοίασαν (και συνεχίζουν κατά την αδιακρισία τους) να ταυτίζουν παρθενογέννητους μίθρες, διόνυσους, κρίσναδες… με Τον όντως παρθενογέννητο Κύριο. Αμήτορα εν ουρανοίς, απάτορα επί γης.

Σαν τις αρμονικές σε σχέση με την κύρια κεντρική συχνότητα, σαν καθρέφτες πολλούς ενός προσώπου, σαν είδωλα ενός αντικειμένου, σαν αντικατοπτρισμοί της ΜΙΑΣ (ξεδιψαστικής και ευσκιόφυλλης και ξεκουραστικής) όασης.

Κι εκεί καταθέτουμε τα δώρα μας, σαν άλλοι μάγοι*.

Οι μεν στα είδωλα και ωμοιάζοντα (έλα μωρέ, τα ίδια λένε όλες οι θρησκείες) και ΙΑΠΕΤΟΣ (666) αληθοφανή ποιητή ουρανού και γης, κι οι δε στον αληθινό ποιητή ουρανού και γης ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (999).  

         

Οι απλοί ποιμένες θα παρουσιάζουν το θαύμα. Κι η γη θα προσφέρει το σπήλαιον. Δεν είναι λίγοι (ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ) που μέσα στις ευχές προτείνουν την έλευση του Θεανθρώπου στο σπήλαιο της καρδιάς του καθενός, αντί της πολύβουης σαρκολατρικής και εξωτερικής ‘’εορτής των Χριστουγέννων, συνήθως χωρίς Χριστό’’ …

Κι η ‘’καταβασία’’ συνεχίζεται… Το σπήλαιο δεν αρκεί. Χρειάζεται κι η φάτνη που την προσφέρει η έρημος. Χωρίς την ασκητικότητα της ερήμου, χωρίς την κατά Θεόν ηρεμία, χωρίς το φεύγε από τον κόσμο στην ερημία (για την αγάπη του Χριστού) φεύγε από την (νοητή πλέον) αίγυπτο και δουλεία και κόσμο (κοσμικό φρόνημα) προς αγίους τόπους και από εξωστρέφεια προς ‘’εντός ημών’’ ίσως θα περάσουν οι γιορτές με μια γεύση χριστουγέννων, όσο θα αφήσουν τα φαγητά, τα δώρα, οι συνάξεις. Κοσμικώς όμως κι όχι πνευματικώς. Σπουδαία και ουσιαστικά, αντί επιδερμικών.

Η φάτνη που προσφέρεται από την έρημο, είναι το τέλος της προαιρέσεως και μικρού όσου κόπου και αγώνα. Τέλος της καταβασίας. Προσφέροντες την Μητέρα Παρθένον** αρχίζει η δική μας (συν)ανάβαση.

Ταπεινότητα και αγνότητα*** ως εξομολόγηση, για να διαδεχθεί η Θεία Κοινωνία. Επαναλαμβανόμενο μυστήριο που προσδίδει συγ-χρόνως και Γέννα και θεοφάνεια και θείο έργο και Σταύρωση και Ανάσταση και Ανάληψη και Πεντηκοστή και σωτηρία. Αρχή και τέλος. Κάθε φορά, αλλά αμήν φέτος και κάθε χρόνο, όσα μας δώσει ο καλός Θεός, εκτυπώτερον.

Ευλογημένα Χριστούγεννα.       

...Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη τὸ Σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν ἡ σκιὰ παρέδραμε καὶ Θεὸς ἀνθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τὸ καθ' ἡμᾶς, καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα. Διὸ Ἀδὰμ ἀνανεοῦται σὺν τῇ Εὔᾳ, κράζοντες Ἐπὶ γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τὸ γένος ἡμῶν.  

---

* H Προσκύνηση των Μάγων… (Απόσπασμα από τον Λόγο στην Γέννηση του Χριστού του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού) 

οι τρεις μάγοι το τέλος τους και δύο σχόλια 

** για ευλογημένο καρπό, προαπαιτείται ευλογημένη ρίζα (ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί)

(πρωτάτο αγίου όρους)

Το κατά τάξιν και ετοιμότητα της εσωτερικής ζωής

Για την σύλληψη της Παναγίας από την αγία θεοπρομήτορα Άννα

*** ψυχική αγνότητα για να αναπαύεται η χάρις

Αλλιώς, πως θα ισχύσει και βιωθεί η παρατήρηση του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου, το: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν ; χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις; 

Η καθαρή καρδιά γίνεται θρόνος του Θεού. Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Η Σάρκωσις του Λόγου (πανηγυρικός λόγος Μακαρίου Σκορδίλη)

Λόγος εις τα Θεοφάνια, δηλαδή τη Γέννηση του Σωτήρος (Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος)

---

Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι ' ἦς κατέβη ὁ Θεός, 

χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, 

Αναγνωρίζοντας στο θείο Της πρόσωπο, το τέλος της καταβάσεως και την αρχή της αναβάσεως, Την όντως μεσσίτρια γλυκυτάτη Θεοτόκο... αμήν δι ευχών εξαιρέτως.

Ιακώβ, Θεοτόκος/κλίμαξ, Αγία Φωτεινή και τα προτεινόμενα βιώματα εξ αυτού του ‘’χώρου’’

Ελληνορθόδοξη οπτική πυραμίδων και Ανθρώπου

[Με τον διάδρομο ‘’κατάβασης’’ σε 26^ο 33’ όταν προβάλλεται στη γη, να ‘’δείχνει’’ τον δρόμο για την Βηθλεέμ. Εκεί ο οίκος του Άρτου, εκεί γεννά η Ραχήλ τον Βενιαμίν, εκεί θάπτεται, η σκιά της θεωρίας, όπου γεννάται η θεία θεωρία Χριστός. Εκεί κι ο δικός μας στόχος].

Η είσοδος Του Κυρίου στον κόσμο, η είσοδος του ενσαρκωμένου και συγχρόνως εσταυρωμένου Λόγου, θα επισφραγιστεί μετά από 40 μέρες, με την Υπαπαντή****. Η προϋπάντησις ‘’σήμερον’’ είναι το δικό μας σταυρουδάκι που γίνεται δύναμη (χάριτι) ακολούθησης.  

Ακούμε ....καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ... καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. 

Μπροστά σε αυτό το αντιλεγόμενο ''σημείο'' ο καθένας διαλέγει την στάση και κίνησή του. Στάση ζωής προς ανόρθωση/ανάσταση ή πτώση... 

**** για τον άγιο Συμεών τον θεοδόχο, την Υπαπαντή και την ''αναλογία'' που μας κάνει συμμέτοχους κι όχι απλά ενήμερους...

Με την γέννηση, η κρίσις και με την κρίση η γέννησις… 

Ενχρονίσθη και εχωρήθη

Κι Ο Κύριος ήρθε να μας εξάγει εξ αιγύπτου, ξεκινώντας το θείο έργο, άμεσα…  ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου… τυπώνοντας την ευθεία οδό προς ιεροσόλυμα, ίχνος της προς τα άνω (και εντός ημών) πορείας… ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύει Ο Άδυτος (πλέον) Αστήρ σαν συνέχεια της ακολούθησης του άλλου αστρός (αγγέλου)…