Με αφορμή
το ‘’ποιος κατέστρεψε τα αρχαία’’ που ανάλογα του στρατοπέδου του συγγράφοντος,
κατηγορούνται από τη μια οι χριστιανοί και από την άλλη οι ειδωλολάτρες,
έχοντας μερικό δίκαιο κι οι δυο παρά τα ερανειζόμενα ιστορικά κείμενα, που
αποτελούν άλλοτε κανόνα και άλλοτε εξαίρεση, δυο σκέψεις σε συνάφεια/συνέχεια
του άρθρου: το κατά τάξιν και
ετοιμότητα της εσωτερικής ζωής.
Το δίκαιο
δεν αρκεί, αφού ορίζει δύο παρατάξεις αντεκδικούντες. Η πρόταση είναι να πάμε
στην χάρι και Αλήθεια, από αληθοφάνεια. Στην όαση αντί του αντικατοπτρισμού της,
που δεν ξεδιψά, δεν ξεκουράζει, δεν σκιάζει. Προς την Αλήθεια κι όχι στο είδωλό
της, την αληθοφάνεια. Την φαντασία. Προς ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (999)* αληθή ποιητή
ουρανού και γης, αντί του ΙΑΠΕΤΟΣ (666) που είναι ο αληθοφανής ποιητής ουρανού
και γης.
Σε κάποια
χρονική στιγμή ο Δίας (+) τον έκλεισε σε φυλακή (τον Ιαπετό). Τώρα, καλείται η
ΔΙΑνοιά μας να πράξει ανάλογα. Να απομονώσει και ‘’γκρεμίσει’’ τα είδωλα από
την ζωή του και να αντικαταστήσει τις αληθοφάνειες και φαντασίες και μύθους, με
πραγματικότητα και αλήθεια. Αλήθεια που δεν διχάζει, αλλά ενώνει μέσα της.
Κι η
αλήθεια, δεν είναι τι, αλλά τις. Εγώ ειμί. Όχι γενικά και αόριστα και απρόσωπα,
αλλά Πρόσωπο.
Μπορούμε να
διακρίνουμε την διαφορά του φωτός** που εκπέμπουν ο (αυτόφωτος) ήλιος σε σχέση
με την (ετερόφωτη) σελήνη και εξ αυτών να ποθήσουμε ευθύ φωτισμό αντί πλάνο και
εκ διαχύσεως, αφού ο ευθύς οδηγεί στην όαση ενώ ο πλάνος στον αντικατοπτρισμό της
(είδωλο). Κι ενώ ο ήλιος εκπέμπει φως ευθές, θερμαντικό, ζωογονητικό (ενωτικό)
η σελήνη εκπέμπει φως γέμον σκιές, πολωμένο, διχαστικό εν τέλει (αφού εμπνέει
πόλωση)***.
Πολύς λόγος
γίνεται για την ομόνοια που χτίζει σπίτι και την διχόνοια (πόλωση) που το
γκρεμίζει… και μετά από τόση ιστορική μνήμη για την αγαπώμενη ρωμιοσύνη, ακόμη (δυστυχώς)
να βάλουμε μυαλό… και γίνει βιωματική.
Εκ του
εθνικού μας ύμνου…
Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ"
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ"
Και..
.αντί να την στείλουμε από εκεί που μας ήρθε (απρόσκλητη), την φιλοξενούμε και της
προσφέρουμε την ικμάδα μας και δρούμε διχαστικά σε όλους τους τομείς που
δραστηριοποιούμαστε… κοινωνικά,
πολιτικά, οικονομικά, εκκλησιαστικά… (τρόπος ζωής, λόγω εμ-πνεύσεως).
Ε λοιπόν,
(επιτέλους) πρέπει να διαλέξουμε τι δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε, ποιον στόχο
και σκοπό να προσεγγίσουμε και πετύχουμε. Προς επανάληψη δόμησης ειδώλων (με
όποια πρόφαση) τάχα σ+οφίας αλλά έρπουσας με τρωτή φτέρνα ή ορθίας με όψι
ανάλογη. Φωτεινή αγγελική, λάμπουσα αντί θολεράς δαιμονικής.
Και… δεν
χτίζαν εκκλησίες επάνω σε χαλάσματα παλαιών ειδωλολατρικών ναών για να
εκμεταλλευτούν την ενέργεια και δυναμικές, αλλά σαν μια εξωτερική ένδειξη του
τι πρέπει να συμβεί εντός μας.
Αν η
εξωστρεφής αντίληψη της ιστορίας των αποκομμένων ‘’στοιχείων’’ εξαντλήσει το ‘’μάθημά’’
της στα εξωτερικά διασπασμένα και δεν προσδώσει την απαραίτητη φωτιά (σ) στα
τοιχεία μας, προς κάθαρσιν, όπως πρότειναν οι
σοφοί έλληνες σε σχέση με τους κινέζους, γιατρειά λογική και συλλογική (σαν
Ελλάδα) ΔΕΝ θα αποκτήσουμε ποτέ. ΔΕΝ θα εξαχθεί η Ελλάδα (κι ο Έλληνας) από το
δυσώδες και σκοτεινό και θανατηφόρο υπόγειο, ΔΕΝ θα ανεβεί την κλίμακα που
οδηγεί στο κατά φύσιν (από το προηγούμενο παραφύσιν) και ΔΕΝ θα υποψιαστεί το
υπερφύσιν, οπότε ‘’λογικά’’ θα το θεωρεί εχθρό και θα το πολεμά, χάνοντας ή
αδιαφορώντας για τον μίτο εξόδου (όπως τότε με τον Θησέα και κρήτη και γαστέρα)….
Για τους φιλοσόφους
που διττά και διασκοπικά βλέπουν τα πράματα και ιστορία, εν νόμω (ΠΔ) και σοφία
(υγιής αρχαιοελληνικό πνεύμα) εκεί που η Ραχήλ (σκιά θεωρίας) έθαψε τα είδωλα
εκεί διανοίχθηκε η κλίμαξ (στο φρέαρ του Ιακώβ)**** και εμφανίστηκε η ‘’πύλη’’
η συνδέουσα γη και ουρανό (Παναγία, Η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα). Και μας συμφέρει
να διακρίνουμε και διέλθουμε δια της αδιοδεύτου.
Μας συμφέρει
να ‘’βρούμε’’ τους αποκομμένους εξωτερικούς λόγους και να τους συνδέσουμε εις
εν, εν τω Ενί (τριαδικώ).
Μας συμφέρει
να μην διαβάζουμε την ιστορία και εξαντλούμε την γνώση μας στα εξωτερικά
πρόσωπα, ως αποκομμένα από εμάς, αλλά να τα βρίσκουμε εντός.
Πάνω σε
αυτό το ευλογημένο σκεπτικό στηρίζεται όλη η Αγία Γραφή με πρωταγωνιστές τάχα
μακρυνούς και ανακούμπητους (και αδιάφορους ή ανούσιους ή αντιπαθητικούς,
ακόμη, για ορισμένους). Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την οικεία μας πεπαιδευτική
‘’μυθολογία’’ (Οδυσσέα,
Αχιλλέα, Θησέα και Ηρακλή) ως προπαιδεία και πρόλογοι Λόγου σε χώρο σοφίας
και μερική αλήθεια (έθνη).
Μπορεί αυτά
να μην διδάσκονται ευρέως, ακόμη και να υποτιμούνται, αλλά έτσι είναι.
Μας συμφέρει
να μην μείνουμε στα ιστορικά πρόσωπα πχ της σαμαρείτιδος, αιμορροούσης,
συροφοινίκισσας, συγκύπτουσας, η κόρη του Ιαείρου και η γυναίκα των σαδδουκαίων
που έλαβε 7 άνδρες… Ζαχαρίου και Ελισάββετ (με κυοφορούμενο τον αγ.Ιωάννη τον
πρόδρομο το πνεύμα εν σαρκί της μετανοίας…) … τον άβραμ και σάρα που
επισκεπτόμενος αυτούς ο Τριαδικός Θεός σε κάθε κεφαλή και κάθε σώμα, προσθέτει ανάλογα,
το Α της Αγάπης και Αληθείας Του και το Ρ της δικαιοσύνης…. αλλά όπως μας νουθετεί
ο αγ.Μάξιμος ομολογητής στο : πώς
δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν
άνδρας της;
δηλώνουν και την ανθρώπινη φύση
στο σύνολο της και την ψυχή του κάθε επί μέρους ανθρώπου και κάθε μια σημαίνει,
σύμφωνα με τη διάθεση που υπόκειται στο πάθος, τόσο τη φύση όσο και την ψυχή.
Ή μήπως Ο
Κύριος ήρε (σήκωσε) πάνω Του με την σταύρωση ΜΟΝΟ των περί Αυτού αμαρτιών; Κι ΑΝ
θα θέλαμε να γίνουμε κι εμείς ...κληρονόμοι
της βασιλείας... και τις δικές μας σηκώνει και εν αγνοία όλου του κόσμου
εμείς οι ίδιοι Του επιβάλλουμε διαρκώς κι άλλες…
Κι ο κόμπος
(για την Ελλάδα και κόσμο ολόκληρο) έφτασε στο χτένι (που λένε). Η κατάσταση,
δεν σηκώνει άλλες αναβολές. Ο καθένας ας επιλέξει τον σκοπό και τον δρόμο για
τον σκοπό. Και, ή θα είναι άγιος (προς ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ) ή ρυπαρός προς ΙΑΠΕΤΟ.
Θα τα
συναντάμε ολοέν και πιο εντονότερα και εκτυπώτερον… κινούμενοι προς τα έσχατα,
όντας στα προέσχατα… αυτά της Αποκαλύψεως (κεφ.κβ) … ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς ἐστιν. 11 ὁ
ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην
ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. 12 ᾿Ιδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός
μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ. 13 ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω,
ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος.
Ευλογημένη,
ωφέλιμη επιλογή για τους Έλληνες και όλον τον κόσμο, που έχει κλήση και κλίση
σχετική...
Κύριε
ελέησον και ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!
---
**** Ιακώβ,
Θεοτόκος/κλίμαξ, Αγία Φωτεινή και τα προτεινόμενα βιώματα εξ αυτού του
‘’χώρου’’
Ούτε η Ραχήλ
έμεινε εκεί, ακίνητη μετά το ‘’θάψιμο’’ των ειδώλων. Έτρεξε και έτεξε τον Βενιαμίν στην
Βηθλεέμ, και εκεί ετελεύτησε. Εκεί ετάφη η σκιά της θεωρίας, όπου γεννάται η
θεία θεωρία Χριστός. Εκεί και ο δικός μας στόχος. Αυτόν υποδεικνύει η ελληνική
σοφία, που οδοδεικτεί δια του διαδρόμου
κατάβασης στην πυραμίδα. Αυτόν εννοεί ο Πλάτων με τον μύθο του σπηλαίου να
πάμε εκεί που εισέρχεται το φως (στον κόσμο). Εκεί που γεννάται ο Άδυτος Αστήρ
και ακολουθούν δι αστέρος (αγγέλου) οι μάγοι…. Όχι όποιο κι όποιο ‘’φως’’. Το
Φως εκ Φωτός, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού.
---
Σχετικά με
το όλο κείμενο:
ελληνορθόδοξη
οπτική στο άρθρο : Ο Ναός που περιστρέφεται και ο Ναός που δονείται...
Αυτή
είναι τελικά και η βαθύτερη αιτία που παρατηρείται έλληνες (δωδεκαθεϊστές) να
μην διακρίνουν τον κίνδυνο εκ του εισβάλοντος ισλάμ. Φωτιζόμενοι από νοητή
σελήνη, είναι ‘’λογικό’’ να μην αντιδρούν
ορθά στους ‘’φωτιζόμενους’’ με την ίδια σημαία. Άλλωστε και οι χριστιανοί,
είναι χειρότεροι εχθροί, ‘’κατοχικά στρατεύματα’’ αιώνες τώρα.
Το
ότι το είδωλο ακινητεί και ότι η ουσία δεν ήλθε απλά να ακινητήσει ‘’θριαμβευτικά’’
(αλλά κοντόφθαλμα) επάνω στον αρχαίο ναό, (δλδ έκανε τόσον κόπο για νάρθει και
ακινητήσει) το αποδεικνύει η καλή μας κινούμενη αεί, Παναγία
η αθηνιώτισσα και νυν σου-μελά. Όποιος έχει αγαθή προαίρεση και πραγματική,
φιλαλήθεια με μη εμπαθείς διαθλάσεις Αληθείας, ας ακολουθήσει την πορεία της.
Ήλθε
και εστάθη και ‘’αναπαύεται’’ στο θρονί Της, στο όρος Βέρμιο που στους πρόποδές του, είναι χτισμένη η Βέροια.
Διαχρονικά
κυοφορεί Τον Κύριο, την Οδό που ενεργεί τα της μεταστροφής μας. Την όντως
μετάνοια. Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η
Βασιλεία. Κι η διαφορά Βέροια και Βέρμιο, το ‘’μ’’ εντός του ‘’ο’’. Εν τη
κοιλία Αυτής.
Αναπαύεται
πλέον, σαν σε θρονί, σε κάθε ταπεινή και
καθαρή καρδιά, για να ενεργήσει τα σπουδαία σε κίνηση, σε σχέση με τα
ακινητούντα είδωλα και τα οποία, ενώ στήθηκαν ακίνητα από τους ανθρώπους, μόνα
τους κινούνται και γκρεμίζονται με την έλευση Του Ανθρώπου. Πρώτα στην καρδιά
και δευτερευόντως έξω, παρότι φάνηκε ότι γκρεμίζονται από ‘’εμπαθείς
χριστιανούς’’, παρότι επαναλαμβάνεται κυκλικώς (Μάρθα) αλλά σπανιότερα ή
αργοπορούντες ανυψωτικώς (Μαρία), κάθε ενιαυτό. Αυτήν την πραγματικότητα αξίζει
να ζήσουμε και την οφείλουμε για μας και τα παιδιά μας.
H Προσκύνηση των
Μάγων... (Απόσπασμα από τον Λόγο στην Γέννηση του Χριστού του Αγίου Ιωάννη
του Δαμασκηνού)
---
---
Επειδή
επιπλέον των φιλοσοφικών και θεολογικών τοποθετήσεων, αφέθηκαν και κάποιες πολιτικές
αιχμές, κρινόμενες οι προσωπικότητές μας σε αυτόν τον τομέα δραστηριότητάς μας
από την ιστορία για του τι πράξαμε και εθεωρητικολογήσαμε όσον αφορά την
αγαπώμενη πατρίδα, και επειδή με την γέννηση, η κρίσις και με την κρίση η
γέννησις, μη μείνουμε ΜΟΝΟ στην
κρίση του προσωπείου αλλά να μεριμνήσουμε και για του προσώπου. …κι η πορεία προς το όντως καλό και
αγαθό, επάνω και δεξιά όπως σκιαγραφείται στο παρακάτω σχήμα, ‘’περνά’’ η κρίση
και διάκριση (η μητέρα των αρετών) από Τον εσχάτως χωρηθέντα
και ενχρονισθέντα Κύριο, αφού χωρίς Αυτόν, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα,
πολύ περισσότερο να περάσουμε από το είναι* (μας) και μη όντος, στο Ένα
(τριαδικό).
---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου