Περί συγ-χώρεσης και συγ-γνώμης

…σήμερα, Κυριακή απόγευμα κάποιοι μετείχαν στην ακολουθία του εσπερινού της συγγνώμης, μιας συγγνώμης που συνήθως εξαντλείται στην συγχώρεση αλλήλων, που ναι μεν δόθηκε ως εντολή το πρωί, ναι μεν είναι προϋπόθεση συνέχειας, αλλά για το τέρμα, ΔΕΝ αρκεί.

Μοιάζει η συγ-χώρεση μια πλατειά αγκαλιά, με πρότυπο τα τανυσμένα επί Σταυρού χέρια Του Κυρίου που πάντα τα έθνη εκάλεσε εις ενότητα… αλλά αυτή, είναι στατική.

Ο δρόμος προς ανάσταση και το τέρμα (και τα δυο άγια), χρειάζεται μια κινητική δύναμη που έχει την ταυτότητα της ΜΙΑΣ ΓΝΩΜΗΣ κι είναι η απαραίτητη (κάθετο σκέλος) ΑΛΗΘΕΙΑ που εκ της γης ‘’ανατέλλει’’ και καταλήγει στον ουρανό. Είναι η σύμφωνη γνώμη με αυτήν Της εκκλησίας, όπου ως ταμειούχος της χάριτος, την εκφράζει πλήρως. Αλλιώς πως θα ίσχυε το…  οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν … μεμέρισται ὁ Χριστός; (περί Αληθείας και Λόγου ο λόγος). Αλήθεια εκπεφρασμένη των αγίων θεοφόρων πατέρων που ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ (συνεχίζουν να) ορθοτομούν τον λόγο.

Κι  αν δεν συμπληρωθεί η στατική με την κινητική, η ΑΓΑΠΗ με την ΑΛΗΘΕΙΑ, η

συγχώρεση με την συγγνώμη, ίσως η εξωτερική άσκηση της νηστείας, να μην είναι ικανή να μας φέρει στο τέρμα.

Η αγιοπνευματική γνώμη, εμπνέοντας σε κάθε μέλους καρδιά, (εν πλαξί σαρκίναις καρδίαις συμπληρωματικά της εγγραφής των εντολών εις λίθινες πλάκες…) λειτουργεί παρότι με διαφορετική γνώμη κατά το πρόσωπο και μέρους σχεδίου που ο καθένας εκτελεί (όπως αλλιώς ενεργεί ο οφθαλμός, αλλιώς το χέρι, …. ή σαν ενέργειες, άλλος πυρώνει κι άλλος λειτουργεί ως εφίδρωση, άλλος λειτουργεί σαν γλυκογόνο κι άλλος σαν ινσουλίνη…), πιθανόν φαινομενικά αντιτιθέμενες ενέργειες αλλά απαραίτητες για την αλληλοσυμπλήρωση εις ΕΝ ΣΩΜΑ, με ισορροπία, ώστε να ‘’χωρά’’ και κινεί ένα έκαστο μέλος το Πνεύμα, όλα και όλους, προς τον αυτό τελειολογικό σκοπό και θείο θέλημα.

Την επίγνωση της Αληθείας, την σωτηρία του όλου στρατευομένου Σώματος ομόπνοου της θριαμβευούσης, την διαφάνεια και αγνότητα.

Μια πορεία στην ‘’έρημο’’ με κεντρικό άξονα Τον Σταυρό* δια της μετανοίας και υπό την σκέπη και φωτισμό ωσάν άλλη έξοδος νομική**, τώρα εν χάριτι προς Ανάσταση, Την Θεοτόκο (Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τους ἐν σκότει, χαῖρε, σκέπη του κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.). 

ΧΑΙΡΕ ΝΥΜΦΗ ΑΝΥΜΦΕΥΤΕ... (όχι ΜΟΝΟ κάθε Παρασκευή εσπέρας στους χαιρετισμούς) αλλά διαρκώς …. χαίρε Η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα]...

(Στὰς πρὸ τῆς Δεσποτικῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ)

Δέσποτα Παντοκράτορ, ὁ πᾶσαν τὴν κτίσιν ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας, ὁ διὰ τὴν ἄφατόν σου πρόνοιαν καὶ πολλὴν ἀγαθότητα, ἀγαγὼν ἡμᾶς εἰς τὰς πανσέπτους ἡμέρας ταύτας, πρὸς καθαρισμὸν ψυχῶν καὶ σωμάτων, πρὸς ἐγκράτειαν παθῶν, πρὸς ἐλπίδα ἀναστάσεως, ὁ διὰ τεσσαράκοντα ἡμερῶν πλάκας χειρίσας τὰ θεοχάρακτα γράμματα τῷ θεράποντί σου Μωσεῖ, παράσχου καὶ ἡμῖν, Ἀγαθέ, τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἀγωνίσασθαι, τὸν δρόμον τῆς νηστείας ἐκτελέσαι, τὴν πίστιν ἀδιαίρετον τηρῆσαι, τὰς κεφαλὰς τῶν ἀοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε τῆς ἁμαρτίας ἀναφανῆναι, καὶ ἀκατακρίτως φθάσαι προσκυνῆσαι καὶ τήν ἁγίαν Ἀνάστασιν. Ὅτι ηὐλόγηται καὶ δεδόξασται τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. (εκ της προηγιασμένης ακολουθίας).

Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα. Οι γαρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται. Και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τον εχθρόν αντιμαχησόμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την Πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην. Αντί μαχαίρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιών ταύτα, τον αληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά του Παμβασιλέως Χριστού, εν τη ημέρα της Κρίσεως.

αμήν δι ευχών, ευλογημένη σαρακοστή

[περνώντας από την αρμονική της αληθείας στην κύρια συχνότητά Της και από τα είδωλα στην Ουσία, γιατί κάποιοι εξαντλούν την παράδοση, απλά φορώντας ένα προσωπείο εκτός εαυτού και ''καίγοντας'' το αντί να αγιάσουν το  φερόμενο ως δερμάτινοι χιτώνες, αντί να το κάνουν διάφανο, αντί να το πυρώσουν με θείο πυρ. Κι είναι θέμα παιδείας, που την χρωστάμε στους ελληνόπαιδες, στο γενικό πλαίσιο ευστοχίας του θυμού και όλων των ψυχικών δυνάμεων που δόλια έχουν διαστρεβλωθεί...

...μην μείνουμε στην προσκύνηση ειδώλων (και ακολούθησης της έρπουσας πομπής του αντιδίκου της σωτηρίας μας) που ισχύει στους πρόποδες του όρους Σινά, αλλ' ως άλλος Μωυσής να κινηθούμε από κει, δια Της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου, προς την κορυφή και θεοπτία***. Από το σκότος στο Φως, από την νύχτα στην ημέρα Κυρίου.... προ δε της θεωρίας (Ραχήλ) επιβαλλόμενη η πράξις (Λεία) με τα τεκνία του Αγίου Πνεύματος. Είναι θέμα επιλογής τρόπου ζωής, καθημερινότητας, που θα φέρει την χάρι. Επί του πρακτέου αγιογραφικά.... ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίτας καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν...

«Ἀπέξεσε τῷ ξίφει τῆς ἐγκρατείας τοὺς δερματίνους χιτώνας τῆς νεκρώσεως καὶ ὕφανε ἱμάτιον σωτηρίου». (μέγας Ιλαρίων) περνώντας συνειδησιακά από το προσωπείο, στο πρόσωπο... ].

---

* τον Σταυρό των δύο σκελών, φιλοθεΐας + φιλανθρωπίας και 4 άκρων που οριοθετείται το πολίτευμά Του και επιτυγχάνεται ο αγιασμός του προσώπου. Προσευχή (ως κορωνίδα - κεφαλή) νηστεία (βάση - κοιλία) ακρόαση και τήρηση, ευρισκόμενα σε απόλυτη εφαρμογή στο πρόσωπο Της Θεοτόκου, του χρυσοπλοκώτατου πύργου και δωδεκάτειχης (4 άκραΧ3 επίσκεψη Αγίας Τριάδος) γλυκυτάτης Θεοτόκου. Αμήν υπό την σκέπη και καθοδήγησή Της.    

** 

*** και σε συνάφεια με την ακριβή αυτογνωσία, ως βάση θεογνωσίας
περί στεφάνων.... πρώτα βαθυτάτης αυτογνωσίας δια ΣΤΑΥΡΟΥ είτε αζύγων είτε συζύγων, και μετά πάλι δια ΣΤΑΥΡΟΥ στέφανος θεογνωσίας και μετοχής (της στιχομυθίας των δύο κοινωνούντων προσώπων... τον δρόμον τετέλεκα την πίστιν τετήρηκα.... ιδού εναπόκειταί σοι ο της δικαιοσύνης στέφανος) αμήν δι ευχών... καλή σαρακοστή ανάβασης στο υψηλόν όρος, όπως ο Μωυσής που επέτυχε θεοπτία. Αμήν κι εμείς αντί να γραφεί ο νόμος του Θεού εν λιθίναις πλαξί να εγγραφεί εκ Πνεύματος Θεού Ζώντος, εν σαρκίναις καρδίαις...

...τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; ἀθῷος χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ, ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ οὐκ ὤμοσεν ἐπὶ δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ. οὗτος λήψεται εὐλογίαν παρὰ Κυρίου καὶ ἐλεημοσύνην παρὰ Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ. (ψαλμ.κγ')

Μέγιστο σε σπουδαιότητα το εν λόγω έργο. Έργο ζωής, αλλά αυτό το όρος, ανευρίσκεται εντός. Κι αρχίζει η μεγάλη κι ανηφορική πορεία, μόνο ΑΝ ΜΕΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ τον νου προς τα έσω. Η ολέθρια στροφή προς τα έξω, είναι η εύκολη κατηφόρα, ο μετεωρισμός κι η φυγόκεντρος (Ι) του ΕΙΝΑΙ μας που δεν οδηγεί στο (Τριαδικό) ΕΝΑ Δημιουργό. Επί και δια της κεντρομόλου (Ι - Ιησού) θα συναντήσουμε όλα τα πρώην νομιζόμενα ιστορικά και έξω από μας και ‘’παρελθόντα’’ πρόσωπα των Γραφών, παρόντα και διδασκάλους στην εσωτερική ζωή μας…. αριστοτεχνικά, αγιοπνευματικά δια πνευματικών αναγωγών ο άγιος ποιητής του μεγάλου κανόνος… μας δίνει αφορμές αυτογνωσίας, ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ οπότε και αναβάσεως. Έργο, όχι αναγινωσκόμενο ΜΟΝΟ την μεγάλη τεσσαρακοστή, αλλά βιούμενο ως ταπεινότητα μετά την αυτογνωσία της κατάστασής μας, αναλύοντας συγχρόνως τις παραμέτρους του καθ’ημέραν βασταζόμενου σταυρού… δια των οποίων η χάρις κι η χαρά. Ταπεινοίς δίδωσιν χάρι και δια Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω…

Αμήν ο καλός Θεός να μας βοηθήσει να βάλουμε αρχή μετανοίας, ώστε το εισερχόμενο Φως της παιδείας Του (δια του παντοδυνάμου Ονόματος, στο Οποίο κλίνει παν γόνυ επουράνιο, επίγειο και καταχθόνιο)…να επιβλέψει ΚΑΙ μετάνοια να μας δωρήσει, που αρχή έχει, αλλά όχι τέλος. Οὐ δάκρυα, οὐδὲ μετάνοιαν ἔχω, οὐδὲ κατάνυξιν· αὐτός μοι ταῦτα, Σωτήρ, ὡς Θεὸς δώρησαι ΚΑΙ …ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με (ψαλμ.ιη’) ίνα καθαροί τη καρδία δούμε την δόξαν Σου.

Πριν καταθέσω στην συνέχεια αυτούσιο τον (δυσεύρετο θησαυρό) μεγάλο κανόνα, επιτρέψτε μου δυο συνειρμικές παραγράφους.

Η προς τα έσω στροφή (ειλικρινής μετάνοια) με τον φωτισμό της, αλλάζει εντελώς την ζωή και την προοπτική. Αφήνει ο άνθρωπος έξω από το ενδιαφέρον του την έξω εκδηλωμένη κακία θεωρώντας την ως αποτέλεσμα και κυνηγά την θεραπεία των αιτιών, που βρίσκονται μέσα, ελπίζοντας στην δωρεά Του έσω Ιατρού.

Γιαυτό και συνοδοιπορεί μαζί μας Ο Κύριος και συμπλέει, καθ’όλην την πορεία της σαρακοστής (και της ζωής έως της συντελείας) το:

Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας,

περιεργίας, φιλαρχίας καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,

ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα,

καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου,

ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Η στροφή προς τα μέσα, η ειλικρινής μετάνοια σε σχέση με την ψευδεπίγραφη ή χλιαρή, αποδεικνύεται επί του πρακτέου με την μη κατάκριση. Όταν ρώτησαν τον διάβολο πόσους νικάς στον κόσμο, αυτός με έπαρση απάντησε ΟΛΟΥΣ. …. 

- Μα πως;

- ε τους μισούς τους βάζω και κάνουν αμαρτία και τους άλλους μισούς τους βάζω και κατακρίνουν τους πρώτους…. Έτσι, δεν μου ξεφεύγει κανένας.

Κι αν χάριτι δούμε τα εντός μας χάλια, που δεν φαίνονται αν δεν μας επισκεφτεί το άλλο Φως, με ποια διάθεση θα ξαναστρίψουμε προς τα έξω κατακρίνοντας; Και στρεφόμενοι προς τα έξω, αληθώς στρέφουμε τα νώτα μας προς Τον έσω Κύριο. Χάνουμε την οδό, σκοτιζόμαστε και πάλι από την αρχή.

Με στόχο το, άγιοι γίνετε και τέλειοι ότι άγιος και τέλειος ειμί…. ο μέγας Μακάριος στο περί της πνευματικής τελειότητας (αγ.Μακάριος ο αιγύπτιος) μεταξύ πολλών, αναφέρει: ... Η ψυχή πού επιθυμεί να διατηρήσει την παρθενικότητά της και να ενωθεί με το Θεό, δεν πρέπει να μένει αγνή μόνο από τα φανερά αμαρτήματα, όπως είναι η πορνεία, ο φόνος, η κλοπή, η γαστριμαργία, η κατάκριση, το ψεύδος, η φιλαργυρία, η πλεονεξία και τα όμοια, αλλά πολύ περισσότερο από τα αφανή, όπως προείπαμε. Δηλαδή από επιθυμία, κενοδοξία, ανθρωπαρέσκεια, υποκρισία, φιλαρχία, δολιότητα, κακοήθεια, μίσος, απιστία, φθόνο, φιλαυτία, υπερηφάνεια και τα όμοια. Κατά την Γραφή, τα εσωτερικά αυτά αμαρτήματα είναι ίσα με τα εξωτερικά. Γιατί λέει: « Ο Κύριος διασκόρπισε τα κόκαλα των ανθρωπάρεσκων», και: « Ο Κύριος αποστρέφεται τον αιμοχαρή και δόλιο άνθρωπο», δείχνοντας με αυτό ότι την δολιότητα ο Κύριος την αποστρέφεται ίσα με τον φόνο. ...

---

συγ-χώρεση μεταξύ μας... συγχωρέσωμεν ίνα συγχωρεθώμεν.... αν βέβαια ο άνθρωπος θέλει να συγ-χωρεθεί από τον Θεό, υπάρχουν γνωστές προϋποθέσεις.... κι αυτή είναι στην πράξη η ΑΓΑΠΗ. Αλλά  συγ-γνώμη ΜΟΝΟ με την γνώμη των αγίων.... που είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και προτεινόμενη ΟΔΟΣ προς ΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΖΩΗ. 

Έτσι, για να περάσουμε από το 18 (3 6άρια) και φωτιά του κόσμου (Σ) στην ανάσταση και άλλο πυρ, ενώ έχει ως πρώτη προϋπόθεση την συγ-χωρετικότητα, ο άνθρωπος αδυνατεί να ανέλθει, εάν δεν αποκτήσει την ίδια γνώμη με την Εκκλησία, Την γνώμη των αγίων. Την οπτική εξ Αγίου Πνεύματος. Να περάσει από το έτσι νομίζω (αυτή είναι η γνώμη μου) στο τι λένε οι άγιοι. Με μας, να έχουμε τελικά, δύο επιλογές. Ή να προσαρμόζουμε ζωή, θεωρία και πράξη  στις Γραφές και ζωντανή παράδοση γενόμενοι ορθόδοξοι ή να προσαρμόζουμε την εκκλησία στα μέτρα μας, που είναι αρχή των αιρέσεων… του εγωιστικού υποκειμενισμού σε σχέση με την αντικειμενική πεντακάθαρη και διάφανη ταπεινότητα που ελκύει την χάρι. 

Κι η όλη πορεία σταύρωσης προς ανάσταση, των 40 ημερών της σαρακοστής (και φυσικά όλης της ζωής, απλά εδώ ως συμπύκνωση χρονική για τον τρόπο) είναι το χαριτωμένο…     

19 Πάλιν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δύο ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 20 οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν. (Ματθ.ιη’) 

με την συμ-φωνία, νάναι η συγ-γνώμη, η γνώμη των αγίων που τους εμπνέει το Πνεύμα το Άγιον, και φυσικά μετά την συγχώρεση  εβδομηκοντάκις επτά στον πταίσαντά μας ως προτροπή Του Κυρίου στο επόμενο εδάφιο Ματθ.ιη’21….